Vriendinnetje 'wil' niet spelen
Moet even van me af schrijven. Dochterlief van 8 met asperger had beste vriendinnetje in de klas en die is van de zomer verhuisd naar dorp 5km verderop. Moeder beloofde dat dochter gewoon mocht komen spelen. Dochter heeft sindsdien wel 20 keer gebeld om te spelen en kreeg steeds nee te horen. En vandaag zegt die moeder dat vriendinnetje nooit meer wil spelen.
Ik weet zeker dat dat niet waar is maar dat die moeder het niet meer wil. Waarom weet ik niet. En nu zit ik met verward kind die dit niet begrijpt. Ze mocht vriendinnetje ook nooit zelf spreken aan telefoon en dat begrijpt ze ook niet. Ik heb gepraat als brugman om steeds uit te leggen dat mensen soms raar zijn en niet zo rechtdoorzee (ander woord voor asperger 
zijn als haar. Maar wat is dit lastig. Heeft ze een goede vriendin (4 jaar lang wekelijks gespeeld bij mij thuis) loopt het zo af. Zo verdrietig...
Geen tips, helaas herkenbaar
Dochter had een beste vriendin, minstens 6 dagen per week speelden ze bij elkaar. Tot het opeens over was. Zo, patsboem vanuit het niets. Zelfs op het schoolplein wordt door vriendin niets meer gezegd.
Ik heb het sterke vermoeden dat moeder hier een grote rol in heeft gespeeld, dat ze moeite heeft met mijn zoon (mcdd).
Zo zielig voor mijn dochter.
Rosa van der Zanden
Vriendschap
Ja, lastig, je gaat er dan toch wat achter zoeken. Maar misschien is er een ' gewone' reden voor. Als je denkt dat het geen complicaties geeft kun je het ook gewoon even vragen: ik dacht dat dochter nog kon komen spelen en nu loopt het zo af, is er iets? Soms krijg je dan wel een antwoord.
Mijn dochter had ook zo'n vriendin, jaren mee gespeeld, op school en opvang, moeders bij elkaar. Er werd ineens niet meer gereageerd dus zijn we naar hun huis toegegaan. Bleek dat vriendin toch ineens hele andere interesses had gekregen, ineens muziek en jongens, en dochter was daar nog helemaal niet mee bezig.
Ze hebben nu, op het voortgezet, nog weleens contact via facebook of hyves.
En in alle gevallen raad ik mijn kinderen aan eerst hun eigen beste vriendje te zijn, daarna komt de rest, er komt altijd weer een contact. En ook al vind ik het natuurlijk fijner als er wel leeftijdgenoten om hen heen zijn, er zijn meer mensen in de wereld, jonger en ouder, die aangenaam gezelschap zijn en er is ook nog familie.
Ooo, zo herkenbaar!
Mijn zoon, inmiddels 14, asperger, had op de basisschool 8 jaar lang hetzelfde vriendje. Ik heb zelf nooit een normaal contact gekregen met de moeder van die jongen want dat hield ze altijd al af, heel vreemd vond ik dat.. Maar dat terzijde.
Ze zouden samen naar de middelbare, maar de dag voor dat school begon, ging zoonlief naar het vriendje toe om af te spreken hoe laat ze zouden vertrekken en toen was het ineens; ik wil niet meer jou vriend zijn...
Ook in dit geval weet ik zeker dat de moeder er achter heeft gezeten, zij deed nl altijd al moeilijk, helemaal toen mijn zoon een diagnose kreeg werd de afstand steeds groter gehouden en kon vriendje ineens al niet zo vaak meer spelen..
En jij zit daar dan met jou kind die er helemaal niks van snapt, graag duidelijkheid wil over het hoe en waarom en geen antwoord krijgt op die vragen.
Erg fijn is dat, ik weet er alles van en kan je alleen maar heel veel kracht toewensen. Mijn zoon is er weer bovenop gekomen hoor en heeft nu andere vrienden die wel leuk met hem zijn, al durft hij ze nog steeds niet prive uit te nodigen.. Het zelfvertrouwen heeft een flinke klap gehad. En idd wat AnneJ zegt, je kind leren dat hij zijn eigen beste vriendje is, gewoon dat ie mag zijn wie hij/zij is. Daar ben ik nu ook erg mee bezig met mijn dochter want ook zij klampt zich heel erg vast aan een vriendinnetje..
