Wanhoop nabij
Zoon, 13 jaar ; ADHD en NLD wekt momenteel veel irritatie op. Ik weet niet zeker maar het kan best zijn dat wij er bij tijd en wijle slechter tegen kunnen. Maar wat mij zorgen baart is dat ik alles, alles, alles achter zijn kont moet nadragen. Tot op zekere hoogte is het normaal dat je dingen aanstuurt, maar iuk moet werkelijk alles constant zeggen. Pakt hij drinken, laat het dopje liggen op de aanracht. Alles wat hij zelf pakt aan eten of koek enz. : hij laat het open staan, vouwt zakken niet dicht waardoor brood of koek of chips uitdroogt bijv.Zet lege pakken terug in de koeling, vult de voorraad niet aan vanuit de berging als hij iets opmaakt(hebben we hem ook al 100000000000 op gewezen)Miljoen jaar heb ik hem iedere keer weer aangeleerd zijn pyama of kleding die hij op dat moment niet draagt aan bepaalde haakjes te hangen; maar krijgt hij de kans gooit hij het ineens toch weer ergens op de grond op zijn kamer.
Pakt hij uit de schuur iets: er staat bijv. een emmer die hij wilt gebruiken; gereedschapjes die erin zitten, dondert hij er gewoon uit en als hij klaar is met die emmer zet hij die, zonder schoon te maken, terug en laat de gereedschapjes gewoon daar liggen. Natuurlijk, als ik het zie dan laat ik het hem direct opruimen, maar er zijn ook momenten dat ik het tegen kom dat hij net op school is of waar dan ook.
Ik word er echt helemaal doodziek van, ik laat hem al zijn hele leven alles zelf opruimen als ik het zie, laat hem terugkomen, praat met hem erover probeer steeds ook te zorgen dat de gevolgen voor hem zijn wat voor een groot gdeelte ook echt wel lukt. Hij draagt dan zijn lot zeg maar, doet mopperend alsnog wat ik hem opdraag of accepteert gelaten zijn straf, maar hij leert het niet. NIET.
Er zit ook geen enkele vooruitgang in en ik maak me steeds meer zorgen; heb niet het idee dat hij ooit op zichzelf kan wonen zonder dat er een ongelovelijke bende ontstaat binnen de kortste keren. Ik had al geaccepteerd dat hij nooit helemaal zelfstandig kan wonen, maar als hij groter wordt en als dit blijft zo, dan kan hij niets zelf. Ik zie hem bijv. al niet gestructureerd op tijd eten e.d. en dat is op zichzelf zo erg niet, maar gestructureerd medicatie innenemen is echt noodzakelijk, anders wordt alles erger. Hij krijgt al de maximale hoeveelheid concerta, dus in medicatie is de oplossing niet te vinden.
Wie heeft enig idee welk kruid hiertegen gewassen is?
Koentje
Ik kan me voorstellen dat het je naar de keel vliegt. Vooral als je al zo lang je best doet om het aan hem te leren.
Maar ik moet je eerlijk zeggen, de dingen die je van je zoon beschrijft, dat doet onze zoon precies zo hoor.
Hij is net zo oud als jouw zoon en nu pas zo ver dat hij soms (echt soms) zijn jas zelf op de kapstok hangt. Op zijn kamer liggen zijn kleren altijd op de grond, is zijn bed niet opgemaakt en liggen ook zijn schoolboeken op de grond.
Hij ruimt ook zijn vaat niet op, zet lege verpakkingen terug in de koelkast en vergeet om bijvoorbeeld de cola terug te zetten in de koelkast. En dan later klagen dat de cola lauw is....
Als ik lees wat jij van je zoon verwacht, dan denk ik weleens: 'Volgens mij zijn wij veel te makkelijk.'
Maar aan de andere kant, naar school gaan, huiswerk maken, zich binnen de gedragsregels gedragen, omgaan met teleurstellingen, en dat soort zaken, kosten hem zoveel energie. Hij zou het er echt niet bij kunnen hebben, dat ik ook nog eens achter zijn kont aan zou lopen met: 'Ruim dit op, ruim dat op.' Onze relatie is goed, maar broos. Die zou daarvan gaan breken.
Over de toekomst heb ik ook weleens mijn zorgen. Maar aan de andere kant, zoon is nu puber. Dat is de tijd waarin opruimen en voor je omgeving zorgen, het moeilijkst is. Dus wie weet wat de toekomst nog gaat brengen. Ik heb geleerd om maar niet te veel vooruit te kijken.
Hij is 13!
Dus hij hoeft zichzelf de komende jaren nog niet te kunnen redden.
Verder liggen zijn prioriteiten duidelijk anders dan de jouwe. Ik vul ook nooit de voorraad aan. Lege verpakkingen gooien wij hier vaak pas eind van de dag weg. Zoiets met die emmer zou ik ook kunnen doen.
Ik snap dat het vervelend is maar als ik naar mijn nadh 12jarige zoon kijk herken ik veel, ook het eindeloos herhalen iedere dag. Nou krijgt mijn zoon ook niet het goede voorbeeld maar hier gaat het vaak over de wc netjes achterlaten of tassen die in de deuropening worden gezet. Het hoort erbij en het heeft denk ik weinig zin om je nu al druk te maken over hoe het over pak 'm beet 6 jaar zal moeten. Er kan veel gebeuren in 6 jaar hoor!
Mee eens
Vlak de gevolgen van het puber zijn niet uit! Ik was vroeger werkelijk net zo, en echt, ik woon niet in een grote bende. Mijn zoon,14, heeft ADD en gaandeweg merk ik toch vooruitgang. Denken aan school en andere hoofdzaken kosten hem ook veel energie, maar toch ruimt hij soms zomaar zijn kamer op en beland er zowaar iets in de was. Ik heb geleerd in te zetten op de hoofdzaken, een keer een dopje wat blijft liggen of een pluk sla na brood smeren laat ik voor wat het is, want van de hele dag agentje spelen word ik zelf niet goed en hij ook niet.
Hier niet anders hoor
met zoon van 13, ADHD. Jas slingert overal en nooit aan de kapstok, kamer is een onoverzichtelijke bende, en had hij hem onlangs helemaal uitgemest (onder dreiging dat hij anders niet met PGB-er weg mocht) begint het rond zijn bed alweer langzaam "gezellig" te worden.....zucht....
Nou ben ik zelf ook niet de meest georganiseerde persoon hoor, maar dit irriteert me toch wel regelmatig....
Wat een werk he
Ja, ook hier neem ik regelmatig puber aan het handje. Het went maar ik ga toch regelmatig even met hem door de spullen en geef aanwijzingen al is het voor de honderdste keer. Het kwartje gaat vast een keer vallen maar er zijn ook kinderen die daar ook als volwassene moeite mee blijven houden. Ik ken 2 moeders die regelmatig orde scheppen bij hun uithuizige zonen thuis. Dat kan ook nog nodig zijn.
Daarom blijf ik er toch maar bovenop zitten en rustig aanwijzingen geven en samen doen tot het kwartje mogelijk een keer valt.
Wat een werk he
Ja, ook hier neem ik regelmatig puber aan het handje. Het went maar ik ga toch regelmatig even met hem door de spullen en geef aanwijzingen al is het voor de honderdste keer. Het kwartje gaat vast een keer vallen maar er zijn ook kinderen die daar ook als volwassene moeite mee blijven houden. Ik ken 2 moeders die regelmatig orde scheppen bij hun uithuizige zonen thuis. Dat kan ook nog nodig zijn.
Daarom blijf ik er toch maar bovenop zitten en rustig aanwijzingen geven en samen doen tot het kwartje mogelijk een keer valt.
Ook zo een
hierzo en nog niet eens 10 jaar. Alles wat je noemt gaat hier ook zo, ik herhaal me suf en het lijkt niet te helpen. En dan moet de pubertijd nog komen. Hellup!!!
Soms denk ik ook wel eens dat ik te veel vraag en verwacht van hem, los van zijn ASS.
Maar ik begrijp jouw zorgen wel hoor, koentje, bij tijd en wijlen vliegt het me ook naar de keel! Niet alleen wb zijn slordigheid, ongeorganiseerdheid maar ook wel eens om zijn korte lontjes (die hij af en toe heeft).
Gelukkig is mariman erg nuchter en positief en maakt zich nergens druk over. Al is het maar omdat je niet in de toekomst kan kijken. En gelijk heeft hij.
Hebben jullie het over mijn man?
Die laat nl nog steeds als hij een dag vrij is alles achter zijn gat slingeren 
hier een leeg pak koekjes, daar een boek, op 3 plaatsen een beker met restje koffie of melk, schoenen recht voor de deur, jas op de stoel, grrrrrr... oh ja, we hebben 2 kinderen, die doen het dus ook, WHAAAA!
Maar goed, mijn man is dus wel helemaal zelfstandig gaan wonen. Nou jan een soort van, na zijn moeder kreeg hij mij, en zo af en toe zit ik hem eens achter zijn veren om e.e.a. op te ruimen, en dan doet hij dat ook.
Met de kinderen net zo, ze hebben allebei autisme, dus het leven loopt hier met iets meer hobbels in de weg als elders, en nieuwe dingen aanleren is best lastig. Zo hebben we zoon (9) eindelijk zo ver dat hij 's morgens aangekleed beneden komt. Dan moeten wel zijn kleren in de goede volgorde klaar liggen... maar toch heb ik er wel vertrouwen in dat hij ooit zelfstandig wordt.
Ik werk nu echt steeds bewuster aan hun zelfstandigheid, want dat is om te gillen! maar het moet in zulke muizenstapjes... mijn laatste project is zelf brood smeren. Dat lukt, in het weekend, want dat doe ik het gewoon echt niet meer. Maar doordeweek, als we alweer eens aan de late kant zijn, dan help ik wel een handje. Ik hoop echt dat het over een half jaar of zo normaal is geworden om je eigen boterham te smeren. En voor alles wat opgeruimd moet? dat moet ik elke dag zeggen, ik lijk wel een vasthangende plaat "zet je bord weg, zet je schoenen onder de kapstok, maak je tas leeg"
Dussuh, nou ja, je hebt gewoon gelijk; je wordt er doodmoe van
groetjes, Tess
Oh ja, tip!
Tip die ik laatst kreeg: blijf ristig, erger je niet, doe een stap naar achteren. Hoe erg is dit nou echt op dit moment?
Even ter geruststelling; nee, mij lukt dat ook heel vaak niet! maar ik denk er wel geregeld aan als ik weer eens op ploffen sta; rustig, stapje terug, erger je niet...
Waden
Het kwam toen ik op mezelf woonde regelmatig voor dat je over de grond moest waden door de spullen.
Ik zag het niet dat ik dingen laat vallen als ik ze niet meer nodig heb.
Dit heb ik heeeeel langzaam afgewend, echt met vallen en opstaan. Als het al een beetje rommelig is heb ik binnen een halve dag totale keet, omdat ik nog steeds niet (de veertig reeds gepasseerd) zie dat ik dingen laat liggen als ze tegen een achtergrond van rommeltjes vallen.
Mijn oudste heeft het ook, mijn man heeft het niet. Ik denk dat ze tegenwoordig wel een ADHD-diagnose bij mij zouden stellen, oudste ADD. Maar ach, je moet toch verder met je leven.
Volgens mij bestaan hier geen pillen tegen. Mijn vriendin is net weer met antidepressiva begonnen, en die heeft nu wel opruimwoede. Maar dat kan niet iedere rommelkont doen. Ik snap ook niet dat mijn oudste niet het dopje op de tandpasta kan doen, of zijn tas opruimen, of zijn jas ophangen, of zijn bord in de keuken zetten, of de deksel op de honing, nou ja, enzovoort.... toen ik jong was liet ik overal in huis mesjes met fruitschillen op een papiertje liggen. Echt overal!!
Niet wanhopen
Misschien ligt de oplossing toch bij jezelf: accepteer zijn chaotische gedrag, tot op zekere hoogte. Wat is er het probleem van als die pyjama niet op dat ene haakje hangt? Ik moet zeggen dat ik mezelf erg herken in de beschrijving die je geeft, ik smijt alles achter me neer en daar blijft het ook liggen. Totdat ik er zelf genoeg van krijg, wat zeker een keer gebeurt, en dan ruim ik een deel van de troep op (op mijn manier, dat wel). Maar ik ben geen puber meer en je zoon wel, dus ik zou niet wanhopen, mogelijk raakt hij vanuit zichzelf nog wel wat georganiseerder in de loop van de jaren. Tot die tijd vooral doorgaan met hem zijn rommel op laten ruimen, maar misschien moet je je eisen toch wat aanpassen (wat doet dat ene specifieke haakje er nu toe?). Plak een plakkaat op het brood waarop staat: " pakken en DICHTDOEN", op straffe van het financieren van een nieuw brood (of chips).
Gestructureerd eten is ook maar een uitvinding van iemand (waarom moet dat, deden de oermensen dat ook?) en voor medicatie heb je medicijnwekkers.
Ik heb zelf geen enkele last van mijn chaos en ik functioneer er ook prima mee. Ik heb in het begin toen ik op mezelf woonde aardige puinhopen gecreeerd, maar daar heb ik van geleerd en ben toch heus wel vooruit gegaan op dat vlak. Ook mijn omgeving is er nooit ziek van geworden, ook niet geestelijk. 
Hoera!
Hij is dus een gewone puber!
Ik heb een paar tips
1. Tel je zegeningen: wat gaat er allemaal wél goed?
2. Pick you battles: ga alleen strijden over zaken die er echt, echt, echt toe doen
Wij hebben samen een opvoedcursus gevolgd. De psycholoog gaf ons een paar zinnige afwegingen mee.
Vraag je bij alles af welk doel je hebt: een persoonlijk doel of een opvoeddoel?
Moet je kind de boel opruimen, omdat jij je ergert aan rotzooi, of omdat jij bang bent dat hij het later niet geleerd heeft? Als het een opvoeddoel is, dan gaat regel 2 weer in werking: pick your battles.
Ik heb hier zoon (14) een tijd geleden verteld dat elk kledingstuk dat ik op zijn vloer aantref hem 1 euro kost. Dus soms pluk ik 2 sokken, 1 broek en 1 trui van de grond terwijl ik enthousiast roep: joepie, hier ligt de helft van mijn bioscoopkaartje. Tot op heden heb ik nog niet geincasseerd, maar hij begint af en toe nu spontaan toch kleding in de wasmand te gooien. Ik tel dan de zegeningen: hij doet iets wél
Tihama
Hier
wordt kleding die niet in de was ligt, ook niet gewassen. Al moet ik door de vuile kleding waden en hebben ze niets meer. Brood dat niet gesmeerd is gaat droog mee. Deels om op te voeden, deels omdat ik het met zo'n horde gewoon niet opbreng om dat allemaal te doen. Het werkt allemaal redelijk. Jassen ophangen is nog steeds een probleem en dat gebruikte kopjes in de keuken horen..huh? Maar inderdaad, pick your battles. Vooral omdat ik die jas zelf ook nog wel eens vergeet (al smijt ik hem dan niet in de deuropening op de grond).
Overigens
vind ik dat mijn IADH kind beslsist niet "erger" is in dit opzicht dan mijn NADH kinderen. Maar dat kan voor een ander weer anders zijn natuurlijk.
Kom op koentje!
Niet wanhopen, je zoon lijkt erg op een puber . Ik zou iets makkelijker worden als ik jou was. Je hebt behoorlijk wat regels. Wat is echt belangrijk? Pak eens even een ding tegelijk aan. En kijk naar dde dingen die wel goed gaan.
Hier 3 pubers waarvan kind met iets het netste is en een puber volgens het boekje die een spoor van rommel achter zich laat. Als ik op alle slakken zout ga leggen heb ik geen leven meer. Heb wel plekken waar ik echt geen rommel wil. Ik zou mij boos kunnen maken om de twee die nooit hun schoenen in het schoenenkastje zetten, maar ik kan ook blij zij dat die schoenen ieg in de buurt van het schoenenkastje staan.
Hoop dat je er wat aan hebt. Succes!
Hier ook
Zowel man, zoon als dochter. Wel laten ze weer allemaal andere dingen slingeren, waardoor ze zich aan elkaar irriteren en de pot de ketel verwijt en man vindt dan zelfs dat ik het had moeten opruimen ofzo. Echt irritant van echtgenoot is dat hij na het avondeten weer honger krijgt en dan een tosti oid gaat maken waarna mijn net schone aanrecht weer onder de kruimels ligt. Wat overigens goed tegen rondslingerende puberonderbroeken helpt is er een foto van maken op je mobiel, deze aan puber laten zien en dreigen de foto op hyves oid te plaatsen.
Ons probleem
is voor een deel dat ik weet dat hij zelf door een chaotische omgeving nog chaotischer wordt. Geirriteerd dat hij dingen niet kan vinden en nog minder gemotiveerd om spullen op te ruimen. Dat, in combinatie met zijn korte lontje is gewoon erg spanningsgevend.
Daar komt ook bij dat zijn vader, mijn man juist erg gestructureerd is. Hij kan echt niet tegen rotzooi en kan zich enorm opwinden als zoon dingen laat slingeren, ook als ik dingen laat slingeren. Het is niet eens zo dat hij dan onredelijk reageert (ik heb er met hem nooit echt ruzie over) maar hij maakt zich er druk over. Daarnaast is momenteel zijn moeder net opgenomen in een verpleeghuis en dat kost allemaal veel energie, verdriet en praktisch werk. Allerlei dingen moet evergenomen, haar huis moet uitgeruimd enz. enz. We hebben er natuurlijk al een tijd mee gezeten dat het niet goed met haar ging, wij ons zorgen maakte omdat ze alleen woonde wat eigenlijk al niet meet verantwoord was. En nu denk je 'eindelijk zit ze op een goede plek' maar de zorgen zijn echt nog niet voorbij.
Dat alles, samen met nonchalante zoon, die ook nog eens geirriteerd reageert als hij aangesproken wordt kan hoog oplopen. Mijn man is vandaag teruggekomen uit zijn werk omdat hij ziek werd onderweg. Eigenlijk denk ik dat hij hyperventileert. Dat is niet zo gek ook in deze omstandigheden.
Koentje
Slopend vind ik dat, van zorgenkind. Dat juist als het met ons niet zo tof gaat, als wij als ouders het zwaar hebben. En je zo verschrikkelijk veel behoefte hebt aan een beetje medewerkzaamheid en flexibiliteit bij je kind. Dan is dat er niet. Dan gaan ze juist zelf 'moeilijk doen'. Grrr
Sterkte ermee, ook voor je man.
Koentje
Ik kan je alleen maar een heel groot hart onder de riem steken. Vanochtend op de radio een onderzoek over mantelzorgers en dat die te weinig steun ervaren. Huh, wat? Kon ik alleen maar denken. Dat is toch de bedoeling, dat mantelzorgers alles oppakken en verzorgen zonder zelf om steun te vragen?
Ontzettend zwaar van je moeder en knap dat je het zelf zo in perspectief weet te houden. Wij gaan morgen ook onze vader naar het verpleeghuis brengen, tijdelijk, maar het is onderhand de derde keer in 2 jaar tijd dat ik dat klusje mag opknappen. Dus heel veel sterkte gewenst daarmee.
En wat je zoon betreft: inderdaad, je hebt vaders die heel sterk de ordening nodig hebben om zelf te kunnen functioneren. Heel lastige combi. Uiteindelijk zit jij gewoon in de tang.
Jeetje
Wat je beschrijft aan onzettend slordig en mateloos lakoniek gedrag had mij kunnen zijn toen ik puber was.
Ik zou nu ik zelf kinderen heb, weleens sorry willen zeggen tegen de volwassenen die aan puin ruimen deden om me heen!
Denk je niet dat het zoals bij zoveel jongeren, ooit weleens goed zal komen? Ik wil niet zeggen dat hij verder geen problemen heeft, maar pas op dat je er niet alles aan hangt!
Hier gaat het ook lekker:
Een moeizame zoektocht naar zowel een passende middelbare school als een passend verpleeghuis (niet voor hetzelfde familielid natuurljk), een kind dat net naar een andere basisschool is gegaan omdat ze psychisch de grond in gestampt werd door de juf (met langere reistijd), en verder gaat alles natuurlijk ook gewoon door. Joepie!
Het rare is dat bij ons het zorgenkindje er redelijk rustig bij blijft, hoewel...nu ik eraan denk zijn er toch wel wat vaker woede-uitbarstingen. Ik probeer begripvol te zijn en mijn eigen woede buitenshuis tot uitbarsting te laten komen. Voor iedereen die mij misschien is tegengekomen de laatste tijd: sorry.
Jullie verdienen een lintje!
Even een hart onder de riem, Koentje, Evanlyn en anderen hier!
Ik vind dat jullie het heel zwaar hebben en dat jullie het met alle moeilijke omstandigheden geweldig doen!
Man heeft
gisteren dus op de hartbewaking gelegen! Door de huisarts is hij met een ambulance naar het ziekenhuis gestuurd. Uiteindelijk bleek toch dat het niet zijn hart was.... Gelukkig! Maar je schrikt wel!
Waarschijnlijk zijn het toch hyperventilatie verschijnselen geweest. Maar hij heeft wat risicofactoren zoals diabetes en familiegeschiedenis. Duis nemen ze het zekere voor het onzekere.
Poeh
Poeh, dat is niet niks. Kun je misschien thuis tijdelijk de boel wat verlichten? Iemand inhuren voor een uurtje per dag om de troep een beetje te helpen ruimen? Zo te zien ligt het probleem meer in totale overbelasting dan specifiek in het flessedopje van de fles dat er door je zoon niet op wordt gedraaid. En je zoon staat zelf natuurlijk ook bloot aan alle stress, wat zijn functioneren er niet gemakkelijker op zal maken, lijkt me.
Wat een schrik!
Sterkte ermee.
Ja, sterkte!
Gelukkig maar dat het uiteindelijk toch goed zat, want dat wil je dus echt niet aan de hand hebben, maar inderdaad: jullie hebben wat verlichting nodig zo te horen. Alleen zou ik voor mezelf ook niet zo gauw weten waar ik dat vandaan zou moeten halen, iedereen heeft het druk (of is te oud). Moeilijk...
Ach...
ht logeerweekend komt eraan!!
Pvieuwwww we hebben hem nodig!
