Wanneer een pgb

Herkenbaar

Ayla, wat je schrijft over je dochter op een feest of ander type feestelijk bedoelde dag is ook totaal niet besteed aan mijn dochter. In het begin leuk, maar op een gegeven mometnt helemaal kapot en ineens heel pissig. Tegenwoordig, ze is nu 8, gaat ze gewoon weg, op haar kamertje zitten lezen, ook op haar eigen verjaardag. Zij was ook iemand die elke ochtend strontchagrijnig uit bed kwam. En wat bleek, heeeeel snel eten in stoppen en bui weg (net als Mirjams zoon). Enige wat je kunt doen is accepteren dat het zo werkt bij haar en daar rekening mee houden. Net als dat zij ook rekening ermee moet houden dat er dingen zijn die je niet kunt omzeilen. Je zult af en toe je gezicht op een feest moeten laten zien

Soms vraag ik me af

Of er een markt is voor ouders met dit soort kinderen. Ik zie zo veel tragische misverstanden ontstaan. Nou ja, da's wat zwaar geformuleerd.
Het begint allemaal met acceptatie, en met niet te ver doordenken, en al helemaal niet meegaan in het gedenk van het kind.
Vanochtend somt mijn kind op dat hij niet naar school, gymles en bso wil. Ik veer dan mee. Benoem wat leuk was aan het weekend, vraag of hij altijd weekend wil, praat wat over maandagochtendgevoel. Ga niet te ver in op school gymles of bso. Een half uur later doet kind zijn jasje aan, is ondertussen aangekleed en heeft gegeten, en meldt dat hij zin heeft in school, gymles en bso. Eitje!
Als je hier in meegaat en een verhaal begint over dat het toch echt naar school moet heb je echt een grote heisa. Meebewegen en op het goede moment bijsturen, dat is het recept.

Dat verhaal over flippen en gewoon honger hebben is zeer herkenbaar, had mijn oudste ook. Oplossing is idd boterham en bespreken dat ze die honger voor de ontploffing moeten leren herkennen. Vette kans dat kind op het communiefeest ook nog een hoop zoetigheid heeft gegeten, dat verergert de suikergatdip daarna.

En accepteren, dat mis ik totaal in het verhaal. Wat je kind ook doet, bestempel het nou niet meteen als raar en anders maar veer gewoon even mee. Wat is er nou erg aan om even aan een groot feest waar je zelf het varken bent geweest te willen ontsnappen? Dat is toch prima. Vaak blijft het gedrag ook veel kleiner als je het in de kiem al accepteert. Dan voelt het kind zich gedragen en kan het zich veel sneller weer samenrapen (kom even niet op de term).

Nee, echt, ik zou gewoon een adviesbureau moeten beginnen. Lekker die pgb's leegventen.

Snicksel

Je bent te laat, de adviesbureaus worden geboycot . Gevalletje jammer.

Snicksel

kan ik je dan pesoonlijk inhuren?

Lolly gooien is niks )

http://www.nu.nl/binnenland/2540032/massale-steekpartij-communiefeest.html

Zus ot

Mijn man komt uit een enorme limburgse familie, met massale feesten, hij sloop halverwege stilletjes weg en ging strips lezen bovenop een kast ofzo, onvindbaar voor iedereen..

Kaatje

Mijn hemel het zal je als kind gebeuren zeg!

Ayla

"nee ik maak me niet echt zorgen, ik vraag me vooral af waardoor dat het kan dat ze steeds meer moeite heeft met zulke zaken naarmate ze ouder wordt. 2 of 3 jaar terug zou ze geen moeite hebben gehad met een feest dat de hele dag duurt. Sportdagen, kinderfeestjes etc beginnen allemaal een probleem te worden."

Is bij mijn dochter ook zo. Ik ben er eigenlijk vanuit gegaan dat ze zich steeds meer bewust wordt van haar omgeving, waardoor de spanning intern steeds meer wordt opgebouwd, met als gevolg boze buien en onhandelbaar gedrag. Vroeger konden wij bijvoorbeeld probleemloos naar de Efteling en wij zijn er in de loop der jaren al talloze keren geweest. Dan zou je eigenlijk verwachten dat dat steeds makkelijker wordt. Nou niets is minder waar, het wordt ieder jaar een groter drama voor haar (en dus ook voor ons).

De hongerklap die Miriam beschrijft speelt hier trouwens ook wel eens op. En oververmoeid zijn ook. Een dag kan hier perfect verlopen, totdat ze tegen de avond (als ze vanalles moet, tandenpoetsen, pyama aan, haar in staart, naar bed etc.) ineens zomaar kan instorten. Vaak is het dan zo dat het te gezellig was, wij de dag te lang hebben laten duren (want het is o zo leuk) totdat het pitje zomaar opeens op is en ze instort. Zo jammer, en toch gebeurt me dat iedere keer weer....

Ayla

Als ik jou lees wat jij over je dochter schrijft en de herkenning van anderen (plus de moeite om uit te leggen wat er niet klopt) denk ik steeds: zou het regulatiestoornis zijn. Dat is niet afhankelijk van HB. Maar ik kan mij zo goed voorstellen dat het omgaan er zoveel ingewikkelder van wordt. En gezien de prikkelbaarheid: waarom laat je haar niet 3x observeren door een Sensorisch Integratie Therapeut. Just to be sure. Wat jij daarover schrijft, herken ik ook. Opeens niet meer tegen lawaai kunnen of op grillige wijze opeens iets niet meer kunnen hebben. Ik moet hier ergens 2 artikelen hebben liggen in pdf en anders kan ik er een voor je scannen (hoofdstukje). Misschien herken je er wat in. Ik denk van wel. Geef in dat geval je OOL-mailadres door.

Wel herkenbaar

En het heeft alles met verwachtingen te maken. Kind lijkt het leuk, dus moet ze het leuk vinden van het begin tot einde, net als andere kinderen. Maar Ayladochter is niet een ander kind, zij is zichzelf en zij heeft haar eigen grenzen die ze nog niet kan aangeven, behalve dan met klieren en depri-gedrag. Daar heeft ieder kind eigen manieren voor.
Hoeveel zin ik vroeger ook had in mijn eigen kinderfeestjes, denk maar niet dat ik meedeed, ik ging rustig zitten tekenen terwijl al die kinderen spelletjes deden. Afwijkend? Hmz, voor mij voelde het normaal. En ik denk dat het zinnig is om zo naar je dochter te kijken. wat jij er ook van vindt, wat andere kinderen ook doen, voor je dochter is haar gedrag normaal.
Ik weet dat het in andere gezinnen heel normaal is om de zoete inval te zijn, eindeloos te kunnen feesten, continu andere mensen op te zoeken, etc. Maar ík kan dat niet en wil dat niet. Ik heb rust en stilte om me heen nodig, zeker in mijn vrije tijd. Mijn kinderen breken ook nogal vlug bij hun enkeltjes af, maar stel dat ik een rauwdouwer had gekregen? Had ik dat gedrag dan niet als zeer afwijkend ervaren? En allerlei oplossingen, verklaringen en therapieën gezocht?
Ik vind het niet zorgelijk dat haar gedrag steeds duidelijker wordt. Het is als de pasgeborene die overal doorheen slaapt, een paar maanden later lukt dat helemaal niet. Kinderen worden steeds ontvankelijker voor steeds meer prikkels. Hun wereld wordt groter en groter.
Mijn advies: bekijk de wereld vanuit je kind en geef haar wat ze nodig heeft. En bekijk haar dus niet vanaf een beeld hoe ze zou moeten zijn omdat andere kinderen ook... etc.
En ondertussen: (is ze je oudste???) ze is nog maar een ukkepuk, ze is echt nog heeeel erg jong. Geef haar de tijd, het duurt nog zo ontzettend lang voor ze 'klaar' moet zijn voor een zelfstandig, volwassen leven.

Heel herkenbaar

Het moeten eten, het ontploffen, het is precies onze middelste. Waar overigens voor zover wij weten verder niets mee is. Hij is alleen erg expressief. Ik kan me herinneren dat er twee jaar lang een enorm boze kleuter uit school kwam om half twaalf. Die na een boterham weer bijkwam. De boze buien tijdens feestjes zijn overigens vooral thuis, hij mag op een feestje dan ook altijd naar zijn kamer gaan. Ik geloof dat hij zijn derde verjaardag zelfs helemaal boven heeft doorgebracht. Bij anderen is het kennelijk een minder grote inbreuk op zijn privacy.

Fiorucci

Haha! En doet hij dat nog steeds ?

Tessa kieboom, boekje

Hallo,

onze dochter kreeg steeds meer problemen met de andere kinderen (als kleuter heel populair, nu in zesde leerjaar (groep 8) deparia van de klas) en uiteindelijk ook met de juf van dit schooljaar. De vorige jaren werd ze door de leerkrachten wel 'soms arbeidsintensief' en 'een specialleke' bevonden, maar ze was in te tomen enz., een aangenaam kind. Dit jaar was ze plots zo ongeveer zwaar gestoord volgens de juf, en die liet nietna naar de andere kinderen te communiceren dat er iets mis was met dochters hersenen. Uiteindelijk, na de mallemolen binnen de school, in het ziekenhuis beland voor verder onderzoek. Ze had nl. pijn aan haar voeten en gewrichten en na orthopedie, kinesitherapie, neurologie en reumatologie werd het een onderzoek op psychiatrie. En ja: hoogbegaafd en bijna depressief, hoogsensitief. Ze hebben ons toen doorverwezen naar het cbo (Centrum voor begaafdheidsonderzoek) in Antwerpen, met Tessa Kieboom. Het heeft een hele tijd geduurd voor we er terecht konden, maar dat ene gesprek dat we hadden (overigens echt duur) was evenveel waard als een lange therapie bij een gewone psycholoog of zo (daar zijn we ook al geweest, heeft niets uitgehaald). Het bad van herkenning en erkenning was voor haar gewoon geweldig, ze is er opgekikkerd vandaan gekomen en het beïnvloedde haar hele zelfbeeld. Op de site staat ook ene boekje: de 'Hoogbegaafdheid survivalgids', dat had ii onmiddellijk besteld en was ook een schot in de roos. Ik weet niet hoe oud je dochter is, en ben nu even te lui om dat terug te gaan zoeken in de zee berichtjes, boekje is bedoeld voor groep 5-8, maatr abnders is het voor jezelf ook super. Er bestaat ook zo'n boekje over hoogsensitiviteit. De website van het cbo: www.cbo-antwerpen.be
Dochter sliep ook slecht, en ik herken haar ook helemaal in het artikel van Dabrowsky. Verschrikkelijk moe word ik altijd van haar, ik kan haar het best beschrijven als 'overmatig' enthousiast. Ik heb haar altijd zoveel mogelijk vleugels aangereikt en ze vliegt behoorlijk goed, nu haar depressieve neigingen een beetje wegraken. Maar 't is wel 'hell' geweest dit schooljaar.
Groetjes, en goeie moed!
Loentje

Zus

Diep in zijn hart zou hij dat nog steeds het liefste doen ja..

Ee karmijn goede tip voor ayla

Karmijn,
Wat een eyeopener achteraf. Voor Ayla waarschijnlijk heel bruikbaar.
Ik ben er zelf door schade en schande achter gekomen. Het werkt echt geweldig. Het blijft moeilijk, zeker in heftige periodes met "ik haat mijn leven, waarom moet ik leven". Ik schrok me rot, ik ben blij dat dat nu over is. Maar ook dan helpt het het beste om niet te emotioneel te reageren, niet positief ook niet negatief.
Het druist tegen mijn persoonlijke stijl in, maar het helpt echt. Vooral in heftige periodes probeer ik me zakelijk op te stellen, we doen ons "werk" en meer niet. Op dramatische opmerkingen reageer ik neutraal.
Ayla, heel veel sterkte!
Je verhaal is zo herkenbaar, vooral dat feest met een huis bomvol en een kind dat flipt Achteraf kun je erom lachen, en doe je dat noooiiiit meer. Nu hooguit bescheiden feestjes met de mogelijkheid om je terug te trekken. Vroeger stuurde ik zoon zelf op tijd weg, nu (13) voelt hij het zelf.
En nog een tip: Structuur, structureer alles tot het je neus uitkomt. Bij mij paste het niet, maar wel bij zoon, dus nu hebben we een gestructureerd leven. Daar worden we allemaal blijer van.
Geniet van je kind! Het heeft een hele eigen persoonlijkheid en probeer het te zien als een spannende ontdekkingsreis hoe je er het best mee om kunt gaan. Succes!
Elisa2

Hm.. ee expressed emotion dus

Sorry, "EE" = "Expressed Emotion" bedoel ik dus.

Hoe doen jullie het met schoolreisjes

Dochter gaat over 2 weken met schoolreisje. Na mijn ervaring na de sportdag een paar weken terug (ze was zo de kluts kwijt op een bepaald ogenblik dat ze is gaan dwalen, eenmaal in mijn auto de hele weg naar huis gehuild en thuis meteen pyjama aan en naar bed om tot rust te komen), vraag ik me af of het schoolreisje niet iets anders kan verlopen. Ze gaan naar een binnenpretpark in noord limburg. Ik kan zelf niet mee ze wordt dus bij een ander moeder ingedeeld. Ik had al erover zitten denken om een boek mee te geven maar lezen daar gaat natuurlijk niet lukken, zou er een andere manier zijn om haar ergens die dag een rustpunt te geven of moet ik gewoon accepteren dat ze waarschijnlijk erg van streek zal zijn aan het einde van die dag. Afgelopen jaren speelde dit niet omdat ze toen in een buitenspeeltuin waren en ze zich gewoon op een bepaald ogenblik terugtrok. Dat zal bij deze locatie lastiger zijn denk ik.

Schoolreisje

Ayla, in jouw geval zou ik die moeder, die haar in het groepje heeft, even inseinen. Zoiets van; 'mijn dochter is snel overprikkeld, als ze zich terugtrekt of dromerig doet, wil je haar dan lekker even haar gang laten gaan.
En dan zou ik er inderdaad op rekenen een overprikkeld kind thuis te krijgen, wat de volgende dag desnoods een dagje thuis zal blijven om te resetten.

Ayla

Gaat je dochter naar dat ene pretpark in S.? Daar is ook een buitengedeelte. Daar kan ze in ieder geval ook even lekker rustig zitten. Kijk maar eens op de site van dat pretpark.
Verder sluit ik mij bij Karmijn aan: licht de andere moeder in. Je bent de enige moeder niet die zoiets doet.

Ja die ja

ik ken het zelf niet, ik heb dus geen flauw idee hoe druk het daar is. Ik weet dat een vriendin van me meegaat en haar oudste zoon is ongeveer dezelfde type als ayladochter, haar jongste dochter is ook het vriendinnetje van ayladochter. als die twee bij elkaar kwamen met die moeder als oppasmoeder dan was het helemaal ideaal.

Nog een tip

Inderdaad de moeder inseinen.
Verder denk ik aan het meenemen van een Donald Duck en een mp3speler met oortjes met een luisterboek erop. De begeleidende moeder zou de mp3speler in beheer kunnen nemen.

Wel boek mee

Er zijn in dat pretpark voldoende tafeltjes en zitjes waar ze zich even kan terugtrekken, mocht het teveel worden.

Het is er wel heel groot en vermoedelijk ook best druk. Heeft het nut als je haar daar op voorbereid? Door bv al eens samen door de website te bladeren.

Met haar bespreken

Bespreek het met je dochter. Geef aan dat het behoorlijk druk zal worden, dat ze het vast erg leuk vindt, maar dat je je goed kunt voorstellen dat het op enig moment te druk wordt. Leg ook de link met haar communie, ze zal zelf het inzicht moeten krijgen hoe ze reageert op dit soort situaties.
En vraag haar eens te bedenken hoe ze gaat merken als het teveel wordt en wat ze dan zou kunnen doen. Stimuleer haar vooral om zelf na te denken. Dat helpt haar om zichzelf te begrijpen en maakt haar ook verantwoordelijk voor haar eigen gedrag. Complimenteer haar met ieder idee - hoe onuitvoerbaar wellicht ook. Ze denkt er in ieder geval over na, en dat is belangrijk. Je kunt dan ook zeggen dat je er zelf ook over hebt nagedacht en dat jij ook wel een idee hebt en dat wil inbrengen. Maar pas na haar eigen inspanningen. Komt daar als oplossing uit om een boek mee te nemen (maar misschien heeft je dochter zelf een veel beter idee), laat haar dan ook nadenken over hoe dit te regelen. Moet de begeleidende moeder haar een seintje geven? Kunnen ze een signaal afspreken? Ga dan ook samen met je dochter naar die moeder toe, en laat het haar (als dat lukt) zelf regelen.
Hier ook een mannetje dat snel overprikkeld is. Ik kan mij zo'n situatie bij een communiefeest heel goed voorstellen. Hier ging het met Sinterklaas (met de hele familie) compleet mis. En zijn verjaardagspartijtje eindigde ook met veel stress en verdriet. Laatst hadden we een famliereunie met 60 mensen, en toen is hij op enig moment in zijn eentje Donald Duckjes gaan lezen. Het neemt nog niet helemaal zelf die stap, we moeten hem er wel even attent op maken.