Wanneer een pgb

Judith

als ik ergens niet aan twijfel is het de grote praktijkervaring van jouw kinderarts.

Nikus

"als ik ergens niet aan twijfel is het de grote praktijkervaring van jouw kinderarts."

Daar kan jij niet over oordelen.

Shoppen

"Waarom denkt de schrijfster op de valreep in aanmerking te komen voor een PGB? "
Dat komt van de shopadviezen die op internet welig tieren. Soms (vaak?) ingegeven door fabrikanten of commerciële aanbieders. Maar vaak ook door 'ervaringsdeskundigen' die bevestiging lijken te zoeken van hun eigen handelswijze.
"Ieder subsidiestroom veroorzaakt helaas ook ongewenste vraag, waar commerciële bureaus zich op storten om een graantje mee te kunnen pikken. Dit zorgt voor onvoorziene groei."
Inderdaad. Dat gaat niet alleen op voor het PGB. Het gaat ook op voor het voorschrijven van medicijnen of voedingssupplementen. Voor elk voorschrijven waaraan een dbc is gekoppeld, krijgt de arts geld. Valt er niks voor te schrijven, dan valt er ook niks te declareren.
En zo is de cirkel weer rond: ga ook naar de dokter voor product x of y, bij ons helpt het zo goed!
Ik kan begrijpen dat er mensen zijn die daar gevoelig voor zijn. Maar handig is het niet.
Ik vond een leuke blog over melatonine bij kinderen
http://www.vkblog.nl/bericht/26252/Melatonine
Groet,
Miriam Lavell

Querulant

Nikus"als ik ergens niet aan twijfel is het de grote praktijkervaring van jouw kinderarts."
Judith"Daar kan jij niet over oordelen. "
Oh My God!
Groet,
Miriam Lavell

Judith

dat is ook zo, dom van me.

Ik ook

Geen leuke discussie meer hier.

Ik hoop dat Ayla er de juiste dingen kan uitvissen en zich niet laat overbluffen door alles wat er hier even zwart-wit gesteld wordt.

Blijf er namelijk bij dat niemand, zelfs Miriam niet, van achter haar beeldschem kan bepalen dat er niks bijzonders aan de hand is met dit kind. Vind ik eigenlijk minstens net zo gevaarlijk als een moeder die een kind medicaliseert terwijl er niets mee aan de hand is.

Rosase

Mirjam stelt niet dat er niets aan de hand is, Op basis van de verstrekte gegevens reikt ze andere opties aan waar ik me wel in kan vinden. Er wordt vanuit emotie gereageerd en dus komt er niet binnen wat Mirjam bedoeld. Jammer want ze zegt hele zinnige dingen.

Nikus

Als ik zeg dat ik hoop dat Ayla er de juiste dingen weet uit te vissen, dan bedoel ik dat in de breedste zin des woords.

Ik beweer niet dat Miriam geen zinnige dingen zegt. Ben alleen bang dat door de nogal onprettige toonzetting de boodschap niet helemaal over gaat komen.

Eigenlijk een beetje zoals Snicksel in het begin al beweerde.

Ohh, opties zeg?

"Mirjam stelt niet dat er niets aan de hand is, Op basis van de verstrekte gegevens reikt ze andere opties aan waar ik me wel in kan vinden. Er wordt vanuit emotie gereageerd en dus komt er niet binnen wat Mirjam bedoeld. Jammer want ze zegt hele zinnige dingen."

Miriam zegt dat de probleemstelling die Ayla bracht niet de juiste was. Volgens wie? Volgens Miriam. Miriam wist die wel! En hoe, nondeju. En dat noem jij opeens "optie". Ben benieuwd of dat ook zo over kwam op Ayla. Maarja die is ondertussen afgehaakt. Zoals een aantal anderen. Op mij kwam het niet zo over. Dat zie je ook terug in het draadje opgepakt en gemeld door anderen. De optie is een oekaze. Alles wat daar niet mee strookt wordt weggemaaid en persoonlijk aangepakt. Onder het mom van 'niets persoonlijks hoor'. Prima hoor. Dit is namelijk ook niet persoonlijk.

Je vraagt je dan af wie Miriam helpt. Niet degene waar het omgaat want die haakte af. En Miriam ging door op de door Miriam ingeslagen weg. Ik krijg het idee dat Miriam vooral zichzelf helpt aan een voor anderen steeds, voor anderen, vervelender wordende discussie, aan gelijk hebben *en* gelijk krijgen, aan het altijd beter weten, beter doen, beter kunnen. En maar niet zeggen waarom ze dat denkt te weten. En nooit een vraag zelf beantwoorden.

Waarmee de stelling waar dit mee begon volledig uit de context wordt geplaatst, hergedefinieerd en 'verbeterd'. Onder het mom van laten we eerlijk zijn: Ayla kan haar eigen probleem niet eens behoorlijk formuleren. Nu alleen nog de ultieme jij-bak: jij wil zeker niet geholpen worden, he?! met eventueel: het ligt aan jezelf, dat je dit hebt!

De hulpverleners in ons, worden wakker als blijkt dat ze de stelling niet bij het juiste eind heeft.. en zegt sorry. En dat zie je juist niet gebeuren. De visie is op de ander gericht maar dat is niet het doel. Als die overeenkwamen en dit gebeurt, zie je dat mensen sorry zeggen en bijdraaien. Maar dat zie je juist niet gebeuren.

Dus ik denk dat als je wilt beweren dat het een "optie" dat je eens moet vragen aan de anderen of dat ook zo overkwam. En als die daar ontkennend op reageren, het pas kan geven om eens na te gaan waar het bij jezelf misging. Tenminste, als jij je boodschap belangrijk vindt. Als die ondergeschikt is aan jezelf, hoef je niets te doen.

Achter het scherm

Rosase:"Blijf er namelijk bij dat niemand, zelfs Miriam niet, van achter haar beeldschem kan bepalen dat er niks bijzonders aan de hand is met dit kind. "
Dat klopt hoor. Ik heb het dan ook vooral over de manier waarop je kunt onderzoeken of er iets bijzonders aan de hand is.
Dat juist daar een inschattingsverschil ligt, blijkt uit de aanvankelijke vraag van ayla: is er een pgb mogelijk voor hb problematiek? Die vraag komt niet voort uit gemakzucht of de wens misbruik te maken van een regeling. Die vraag is een logische optelling van een insteek die uitgaat van medicaliseren.
Medicatie + psychologische begeleiding = aandoening vatbaar voor pgb.
En dat is geen gekke redenatie, gezien het feit dat dat bijvoorbeeld voor adhd inderdaad in zekere mate opgaat.
Het inschattingsverschil zit in de ernst, de hardnekkigheid en de onvermijdelijkheid.
Bij adhd is dat allemaal vaker aan de hand (ook niet altijd). Bij alleen maar hb nooit. Tegelijkertijd is er geen bestaan zonder problemen en bestaat er geen hb-er die geen verbazing wekt of vragen oproept (hoe moet ik daar nu mee omgaan?).
Voordat je je kunt afvragen of er misschien toch meer aan de hand is dan alleen maar hb, zul je eerst dat traject zonder medicaliseren onder de knie moeten krijgen.
Ik ga ervan uit dat ayla die boodschap inmiddels begrepen heeft. Ik heb van haar niet gehoord dat zij zelf meent dat er sprake moet zijn van ernstiger problematiek als bijvoorbeeld adhd.
Groet,
Miriam Lavell

Reactie maar weer eens

Of er meer is dan HB zijn weten we niet, er zijn kenmerken van ADHD maar dat hebben meer kinderen, we vermoeden dat ze hoogsensitief is maar dat zijn meer HB kinderen en daarbij is ook dat geen officiële diagnose. Wat bijvoorbeeld een probleem vormt is dat dochter echt in neerslachtige buien kan vervallen, dan ziet ze niets meer zitten, wil niets meer, vindt alles inclusief zichzelf waardeloos en vervalt in een soort vervelend ik wil niets en doe ook niets fase. Ze is er dan echt lichamelijk ziek van. Het is heel moeilijk om je als ouder niet in zo’n fase te laten meezuigen. Zo’n fase heeft ze een paar keer per jaar en we weten niet waar dat doorkomt. Sluit het programma op school niet meer aan, wordt het te vol in haar hoofd, slaapt ze te weinig. Dat kan een paar weken duren maar ook een paar maanden. De laatste keer was afgelopen januari en nu ging het afgelopen tijd weer redelijk maar ik voel een bui aankomen, ik merk het altijd het eerste aan haar gedrag thuis. We willen graag die dalen minder diep maken maar weten nog niet hoe, wij en school en dochter kunnen bij zoiets wel hulp gebruiken. Dochter om vroeger aan te geven dat er ergens bij haar iets niet meer goed zit, voor ons om met die buien om te kunnen gaan en voor school hetzelfde eigenlijk.
Afgelopen zondag deed dochter de communie, ze had het superfijn, het was een leuk feest, vriendinnetjes waren er. Rond 7 uur sloeg ze echter opeens om als een blad aan een boom, niks was goed, het was de stomste dag van haar leven, niemand mocht bij haar in de buurt komen, ze wilde alleen haar oudere nicht nog. Om de 5 minuten kwam ze bij me uithuilen om me daarna even hard weer weg te duwen, ze sloeg naar mensen, gooide een lolly naar haar broertje. Ik weet dat het dan te veel voor haar is en dat ze eigenlijk nergens rust kan vinden, ze wil erbij blijven maar ook weer niet. Het moeilijke is dat er niemand van onze vrienden dat gedrag herkent, die kinderen gaan gewoon door met spelen. Ik heb het idee dat ze dit steeds vaker krijgt, steeds vroeger afstand moet nemen van een situatie, toen ze nog klein was had ze dit nooit en nu vrij regelmatig. Nou ja dat zijn eigenlijk wat voorbeelden van dingen waar we hulp bij konden gebruiken.

Ayla

Ik heb niet het hele draadje gevolgd en weet ook niks van hb.
Maar zou je geen hulp kunnen krijgen zonder pgb?
Gewoon via je zorgverzekering?

Ayla

Dat van die negatieve buien, dat is hier zoooo herkenbaar, alsof je mijn zoon beschrijft. Ook die plotselinge omslag in de stemming.
Misschien kan ik je een hart on de riem steken. Het gaat nu zoveel beter met onze zoon. Dat ging niet zo maar. We hebben er een hele lange weg voor afgelegd, en aangezien onze zoon 12 is, en jouw dochter 6 (? toch?) denk ik dat jullie nog aan het begin staan.
Achteraf is het een pijnlijke, maar ook een goede weg geweest voor onze zoon. Omdat wij verder konden gaan dan symptoombestrijding, heb ik echt het gevoel dat wij hem vaardigheden hebben aangeleerd, waar hij de rest van zijn leven baat bij zal hebben.
Samengevat, hebben wij het volgende gedaan:
Accepteren dat die somberheid er is. Het is vervelend, het is soms heel erg verschrikkelijk vervelend, maar we gaan het niet meer ontkennen of onderdrukken. Dat onze zoon soms somber is, hoort bij hem, op dit punt in zijn leven en daar vinden we wel oplossingen voor. We hoeven er niet bang voor te zijn, of in paniek van te raken. Het is ook niet dat hij door die somberheid erg zielig is, of dat zijn leven niet de moeite waard is erdoor. Hij ervoer dat zelf wel soms zo (hij is zelfs suicidaal geweest), maar daar gingen wij niet in mee. Het is een periode, het wordt wel weer beter.
We zijn begonnen met zoon te benaderen op zijn niveau en niet naar zijn leeftijd.
We hebben samen met hem collaborative problem solving geleerd. (van Greene, je weet wel). Toen bleek overigens dat die buien van hem, wel degelijk voorspelbaar waren. Dat er wel degelijk een patroon in zat. Ik dacht écht van niet, maar het was toch zo. Overprikkeld raken op 'gezellige' feestjes (die zoon eigenlijk helemaal niet zo gezellig vindt, maar waarbij de sociale druk bepaald dat je het wel gezellig moet vinden) was een van de problemen die we samen hebben op kunnen lossen. Niet in slaap kunnen vallen, was een andere die ik in jouw posts herken. (van dat probleem was BIJ ONS de oplossing, dat het eigenlijk helemaal niet zo'n probleem is).
Helpende gedachten toepassen
Zoon zoveel mogelijk autonomie geven. Doordat hij nu het gevoel heeft dat hij zijn leven in eigen hand heeft, zijn eigen keuzes maakt en zelf bepaald wat hij eet, wat hij doet, voelt hij zich zekerder van zichzelf en heeft hij beduidend minder last van somberheid.
Nou ja, misschien krijg je bij het lezen van mijn stukje wel het gevoel: ken dat, deed dat, het werkte alleen niet. Maar voor ons werkte het wel. Ik ben blij dat je dochter ook naar een psycholoog gaat. Wij hebben ook heel veel gehad, aan gesprekken tussen ons en de psycholoog. Zoon stelde zich soms erg ongrijpbaar en nurks op tijdens de therapie. Als wij dan zonder hem sessies hadden, leerden wij bepaalde vaardigheden en inzichten van de psycholoog, die we thuis in praktijk brachten. Ik weet niet of dat aan de orde is bij jou, maar misschien nog een tip?

Ayla

Om op je voorbeelden in te gaan: wat de communnie betreft, het lijkt me dat het (de aandacht/drukte) dan inderdaad op een bepaald punt teveel voor haar wordt. Ik herken dit wel van onze tweede zoon (ook net 7, ook zeer hb, ook erg gevoelig). De oplossing is eenvoudig, zodra ze 'omslaat" heeft ze een rustige omgeving nodig. Is die niet ter plekke te vinden, dan ga je gewoon naar huis.
De perioden met "slecht in het vel zitten" herken ik met name van onze oudste zoon (ook zeer hb en ook gevoelig). Vaak komen we er niet achter wat er nou aan de hand is/was. Wat hem (en ook zoon 2) erg helpt is heel veel regelmaat. Dus een heel voorspelbaar dagritme, met veel iedere dag vaste dingen op vaste tijden. Dat moet je liggen natuurlijk, maar het is ook een kwestie van wennen.
Met onze oudste zoon (nu 10) gaat het trouwens stukken beter nu hij 3x per week sport en op vioolles zit. Door die uitdagingen op verschillende gebieden is wat er op school gebeurd wat minder belangrijk geworden zeg maar.
Zoon 2 heeft nu van een testbureau het dringende advies gehad om naar een Leonardoschool te gaan omdat (volgens het bureau) een normale basisschool hem niet zal kunnen bieden wat hij nodig heeft. Hij zit net als jouw dochter versneld in groep 4 en loopt enorm ver voor. Wij doen dus maar veel thuis, in de zin van boeken uit de bieb halen over alle mogelijke onderwerpen, scheikundige proefjes uitvoeren, dingen bouwen van bijv. hout, truucfoto's maken, online cursussen (nu doet zoon 2 bijvoorbeeld Engels omdat we van de zomer naar Amerika gaan), musea bezoeken, dode insecten verzamelen (met naam + latijnse naam op het potje), nu liggen er bijvoorbeeld weer 2 dode vogels achter in de tuin onder een bak om kaalgevreten te worden, enz.enz. Er is zo veel leuks te bedenken! Ja kost hoop tijd (en soms geld) maar het is ook ontzettend leuk om dit soort dingen met je kinderen te kunnen doen, vind ik tenminste.
Het helpt je kind ook enorm door je op alle leuke en positieve kanten te richten.

De toon, drommels

Met de informatie is niks mis.

Nog iets vergeten

Onze zoon heeft er ook heel veel aan gehad, toen we hem zijn gaan benaderen met een heel laag EE. http://nl.wikipedia.org/wiki/Expressed_emotion

Het kan de moeite waard zijn, om je daar in te verdiepen. Onze zoon reageert namelijk erg slecht op mensen met een negatieve en boze houding, maar ook op mensen met een vrolijke en blije houding, reageert hij waardeloos bij somberheid.
Als hij 'zo'n periode' heeft (dat duurt soms een week of wat, nu zit hij er weer in) is het het beste om zo neutraal en droog mogelijk op alles te reageren. Helemaal waardevrij. Wij hebben dan minimale verwachtingen van hem, geven hem geen complimenten en proberen hem al helemaal niet 'op te beuren'. Dat maakt hem alleen maar depressiever, omdat hij zich dan schuldig gaat voelen dat hij zich zo rot voelt.

Ayla

De problemen die je nu noemt zijn niet echt problemen waar je een pgb voor nodig hebt.

Ik zou zeker contact zoeken met een psycholoog wat betreft de sombere buien. Je hebt hier ook veel tips gekregen hoe daarmee om te gaan en een psycholoog zal jullie inderdaad een stapje verder kunnen begeleiden. Zowel je dochter als jullie in de reactie naar je dochter toe.

Vermoed je een psychische oorzaak zoals bijvoorbeeld ADHD dan zou ik contact opnemen met een psychiater die jullie in dat traject kan begeleiden om te kijken of er zo'n soort oorzaak is.

Anders zou ik inderdaad naar een psycholoog gaan. Dat waren jullie toch ook van plan?

Wat betreft de communie. Dat herken ik goed bij mijn zoon (met asperger). Het is hem ook heel veel vlug te veel en dan weet hij niet meer hoe hij zich moet opstellen/gedragen. Ik probeer me aan hem aan te passen en niet meer het soort feestjes organiseren wat voor mijn andere kinderen wel kan. Ik probeer er voor te zorgen dat hij als we ergens anders zijn altijd een plaatsje heeft om zich terug te trekken. Van te voren bespreken we ook altijd wat we precies gaan doen, hoe lang het gaat duren en wat hij kan doen als het te druk wordt voor hem.

Ik herken trouwens ook wel hier het gedrag van mijn neefje is. Niks mis met hem maar hij is wel een kind dat alle indrukken helemaal opzuigt waardoor hij aan het eind van elk uitje/feestje inderdaad niet meer weet waar hij het moet zoeken en gewoon doodmoe is maar toch geen rust kan vinden. Mijn zusje denkt dat het vanzelf minder zal worden als hij ouder wordt en tot die tijd proberen ze er op te anticiperen aan de ene kant door wat meer rust tijdens de dag te creeren en verder een stukje acceptatie dat een huilbui of woede uitbarsting er van zijn kant nu eenmaal bijhoort.

Overigens kan ik zelf na een drukke dag ook helemaal moe zijn in mijn hoofd en toch geen rust kunnen vinden. Dan heb ik al die indrukken nog in mijn hoofd zitten. Dan komt er ook niks uit mijn handen maar loop ik wel het hele huis door de hele tijd en verschuif van alles zonder echt iets te doen.

Wederom dingen waar een psycholoog vast goed advies op kan geven. Ik zou dus echt daarop inzetten voorlopig.

Judith

Het leven wordt door ieders gekleurde perceptie door een ieder op zijn of haar eigen unieke wijze beleefd. Dus dat geld ook voor een mening. Niets en niemand is ondergeschikt aan mij, het is vaak die ander die het zo beleefd.

Jammer dat het zo opgeblazen wordt, Mirjam zegt werkelijk heel zinnige dingen.

Ayla

Wat jij beschrijft over de communie en het feest. Weet je wat het eerste bij mij opkomt? Het meisje is bekaf van alle indrukken. Lekker naar huis, onder de douche en de pyjama aan. Nog even op de bank met een lekker bakje chips en dan hup het mandje in.

Nikus

het feest was bij ons Ik kan dan echt niet om 7 uur 60 personen naar huis sturen

Maak je je zorgen?

Ayla:"het feest was bij ons Ik kan dan echt niet om 7 uur 60 personen naar huis sturen "
Oke... Maar dat betekent dan toch dat je aanneemt dat jouw dochter zo'n feest de hele volle feestdag een feest zou moeten vinden.
En kennelijk is dat toch niet zo. Vind je dat je dochter daarin ontiegelijk veel anders is dan andere kinderen die je kent? Heb je het idee dat andere kinderen dit soort partijen wel goed gemutst volhouden en alleen zij niet? Vind je het abnormaal dat zij dat kennelijk niet kan?
Ik denk zelf dat het niets is om je zorgen over te maken, maar wel iets om rekening mee te houden. Niet iedereen houdt op dezelfde manier van feestjes. Dus als het feestje bij jou is, dan toch ook maar iets bedenken voor als de kaars gedoofd raakt.
Iets heel anders: mijn zoon had ook af en toe van die onverklaarbare buien. Altijd gedacht dat het zomaar kwam, totdat mijn schoonzusje zei 'die heeft honger'.
Ze stopte er kordaat een kop soep en een boterham in en de bui was over.
Daar had ik werkelijk nooit aan gedacht. Ik had automatisch aangenomen dat hij wel even aan de bel zou trekken als ie iebel zou zijn van de trek. Maar dat was dus niet zo.
Daar ben ik dus op gaan letten vanaf dat moment. En dat hielp. Hij kreeg een boterham, maar ook wel degelijk te verstaan dat het niet de bedoeling was dat hij zijn interne pijntjes op omstanders afreageerde.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

nee ik maak me niet echt zorgen, ik vraag me vooral af waardoor dat het kan dat ze steeds meer moeite heeft met zulke zaken naarmate ze ouder wordt. 2 of 3 jaar terug zou ze geen moeite hebben gehad met een feest dat de hele dag duurt. Sportdagen, kinderfeestjes etc beginnen allemaal een probleem te worden.

Overigens

Ik ben verder geen vergelijkingsmateriaal. Ik vind het namelijk doodnormaal dat kinderen dit soort feesten niet volhouden. Ik heb juist daarom nog nooit iets grootfeestelijks thuis voor een kind georganiseerd.
En die boterham is geen directe tip (hoewel, het toch kan helpen), meer een illustratie van hoe iets klein-onbenulligs toch zoveel invloed op gedrag kan hebben.
Groet,
Miriam Lavell

Honger

dat heeft mijn jongste, als die chagrijnig wordt dan weet ik dat ik er een boterham in moet stoppen

Eigen mening?

Ayla:"ik vraag me vooral af waardoor dat het kan dat ze steeds meer moeite heeft met zulke zaken naarmate ze ouder wordt. 2 of 3 jaar terug zou ze geen moeite hebben gehad met een feest dat de hele dag duurt."
Misschien wel omdat ze steeds meer een eigen smaak ontwikkelt? Je kunt er qua opvoeding van alles in proberen te stoppen, maar over smaak valt niet echt te twisten.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Ze vindt zulke feesten, sportdagen etc geweldig, het liefste deed ze iedere dag de communie of was er iedere dag een sportdag. Dat is het probleem ook niet. Ze moet blijkbaar op een bepaald ogenblik een rustmoment hebben, even alleen kunnen zijn en als dat niet kan dan gaat het mis. Ik heb echter het idee dat ze die rustmomenten steeds sneller nodig heeft

http://www.mixed-media.info/hoogbegaafd/

bovenstaand artikel is heel interessant, alsof het over ayladochter gaat, werkelijk alles.

Conclusie

Kun je je ook vinden in de conclusie van dat stuk?
"Conclusie

De overexcitabilities, de hoge prikkelgevoeligheden, van hoogbegaafde kinderen zijn een wezenlijk en onverbrekelijk deel van hun persoonlijkheid, van hun ‘Zelf’. De expressie van de hoge prikkelgevoeligheid moeten we dus ook niet zien als gedrag waar we alleen maar last van hebben en waar deze kinderen overheen moeten groeien, ondanks dat het gedrag regelmatig pijnlijke situaties kan opleveren. Het is geen ziektebeeld, dat behandeld moet worden, maar een kwaliteit van de persoonlijkheid en de potentie voor een diepe emotionele ontwikkeling. Wel is het de taak van ouders, verzorgers en leerkrachten om kinderen met een hoge prikkelgevoeligheid te leren om hun gedrag te moduleren, en hun te leren welk effect hun gedrag op anderen kan hebben. En ondanks het feit dat het omgaan met mensen met een hoge prikkelgevoeligheid heel moeilijk, heel uitdagend, soms onbegrijpelijk en soms pijnlijk kan zijn moeten we niet vergeten dat het vooral een gave, een vreugde en een rijkdom in het leven is. De intense manier waarop deze mensen kunnen genieten van schoonheid, vreugde en liefde is inspirerend om te zien en mee te maken."

Die is in feite niet heel anders dan wat hier al een tijdje in dit draadje wordt gezegd.
Dat maakt het bestaan niet makkelijker, maar de is de kwestie dus: het kan niet makkelijker. Dit is jouw dochter, je hebt met haar te dealen en je moet haar ook nog leren dat ze met jou te dealen heeft.
Nou ja, je heb dit forum nog als klaagmuurtje
Groet,
Miriam Lavell

Grinnik ayla

Nee das een beetje knullig. Nou dames en heren het was leuk dat u er waren, maar nu: opgehoepeld. Wat Mirjam zegt vraag ik mij ook wel af, 60 mensen??? griezels. Het idee dat ik een feest van 60 mensen moet bijwonen een hele dag en avond bezorgd mij spontaan klotsende oksels van het angstzweet en ik ben volwassen. Het feit dat jij je dan ook niet even kan terugtrekken is helemaal een rampscenario.

Aykla, ik vind het eigenlijk allemaal niet zulk bijzonder gedrag hoor van je dochter zoals jij het beschrijft. Feit is dat jij het wel als vervelend en onwenselijk voor je dochter ervaart en dan moet je ermee aan de slag. Het is ana jou welke adviezen je eruit filtert.

Juist omdat ze het zo leuk vindt

Als je dochter inderdaad op mijn zoon lijkt, is juist omdat ze die dag, dat feest, dat uitje zo leuk vindt, een reden voor de stress en de somberheid. Er komen dan allerlei gedachten bij onze zoon op als:
'Iedereen heeft het naar zijn zin en ik niet, ik ben mislukt.' 'Nu heb ik mijn zin en nu voel ik me toch nog rot, ik ben mislukt.''Ik heb zo naar deze dag uitgekeken en nu laat ik het verpesten doordat ... (onbenullig voorval), zie je wel ik ben mislukt.''Het is mijn dag en toch heeft mama geen aandacht voor me, zie je wel ik ben mislukt.' Nu ja, alles wat gebeurd wordt negatief uitgelegd en juist bij leuke dingen (feestjes, efteling, sportdag) gaat het mis.
Dit soort gedachtegangen vinden nog niet plaats bij een kleiner kind. Vandaar misschien dat het nu de laatste tijd pas zo op gaat vallen?

Ayla

Nee je kunt ze niet naar huis sturen. Maar er de volgende keer wel rekening mee houden. De volgende keer minder mensen, of een minder lang feest, zoiets. Ik herken veel in je verhaal. Mijn zoon had als peuter kennelijk ook geen last van dit soort happenings, maar de ellende kwam achteraf, als we weer thuis waren. Pas toen hij de leeftijd van je dochter kreeg, uitte hij het ter plekke. Dus we gingen dan wel naar feestjes, maar niet te lang.
Zie het als je kind leren kennen, leer ermee omgaan, dat moet elke ouder leren, geen kind is hetzelfde. En ik blijf het zeggen: ze is pas zes! Ze is nog klein, komt wel goed, geloof me. De sombere buien: als mijn zoon een tijd teveel van zichzelf had gevergd, ging het mis. Als een duracell konijn wat afliep en ineens stopte. Hij is nu 14 en trekt zelf op tijd aan de rem.