Wanneer komt het vaste eelt?

Domheid

Tja, tegen domheid is geen kruid gewassen. Ik kom ook (gelukkig zelden) van die mensen tegen die er niets vanaf weten en wel hun oordeeltje klaar hebben. Meestal zijn die snel overtuigd als je de feiten op tafel legt, aangevuld met de gunstige effecten van medicatie op de ontwikkeling van het kind.
Deze schrijfster is een journaliste, en daar zitten wel vaker van die types tussen die vooral zoveel mogelijk reuring willen krijgen door hun artikelen. Zeker in een weblog en niet in een serieus artikel kan dat het geval zijn.

Elsevier

Wij hebben ooit een proefabonnement op de Elsevier gehad. Nu ik het blog las, wist ik gelijk weer waarom ik die bladen nooit uit kon lezen. Wat een domheid.
Ik zeg tegen mijn kinderen weleens: 'Doe net alsof je een regenjas aanhebt en laat het allemaal van je af glijden, ze zijn niet wijzer.'
Maar dit soort dingen kunnen bij mij soms ook totaal verkeerd vallen.

Mirreke

'Maar toch, ik herken het wel: zodra je kind gedrag vertoont dat in de klas lastig is, want te druk, of te ongeconcentreerd, of te koppig, of... of..., dan wordt er druk achter gezet of je je kind wilt laten testen.'
Ik vraag me altijd af of dat echt zo is. Je hoort het veel op internet en dergelijke en misschien gebeurd het weleens, maar andersom gebeurd het ook. Van alle kinderen die ik ken met een diagnose, zijn het steeds de ouders geweest die hebben gezegd: 'Er is iets mis, we gaan verder zoeken.'
Misschien een vertekend beeld en ligt het aan mijn kennissen/vrienden/familie kring, maar ik heb in ieder geval nog nooit gehoord dat de school dit initieerde.
Ik hoor wel heel vaak dat roddelende moeders op het plein kinderen in de diagnosehoek willen duwen. Tja, die zijn niet wijzer.
En, hoe verklaar je dan dat een heleboel stoornissen ondergediagnositiseerd zijn. Ad(h)d is daar een voorbeeld van, en ik weet dat dyslexie in heel veel gevallen nog niet opgemerkt wordt, door onze 'deskundige' leerkrachten. Hoogbegaafdheid is geen stoornis, maar ook dat wordt vaak niet gezien. Deze kinderen groeien op met het zelfbeeld: 'Ik ben dom', 'Ik ben gek', 'Ik ben lui', 'Ik ben alleen', of 'Ik doe mijn best niet goed genoeg', schrijnend vind ik dat!

Hier ervaring.

Ik heb het artikel gelezen.Mijn zoontje heeft een taalverwerkingsprobleem en faalangst ,dus daardoor gedragsproblemen.Het is ook lastig om uit te leggen dat je bang wordt van een heel vel vol sommen als je dat niet met taal uit kunt leggen,dus ging hij op school onder zijn tafeltje liggen.Tijdens het eerste 10 minuten gesprekje werd ons duidelijk gemaakt dat zoon adhd had.Daar waren wij het niet mee eens,ondertussen gaat het met zoo nen juf fout,zo erg zelfs dat zoon zich opsluit en toen had hij ineens kenmerken van autisme.Daar ben ik het dus mee eens.als een kind zich niet standaard gedraagd in een klas zijn er leerkrachten die meteen met stempeltjes aankomen.Zoon is toen onderzocht en daar kwam geen ADHD of autisme uit en neuroloog gaf ook aan dat ze absoluut niet blij was met leerkrachten die denken te weten wat een kind mankeert.Het schijnt dus meer voor te komen.
Dat kinderen onterecht een diagnose krijgen,vind ik nogal gedurfd om te zeggen.volgens mij mag een huisarts niet zomaar een diagnose stellen en worden kinderen echt wel goed onderzocht.Mijn zoon is een moeilijk kind.eerst werd hij onderzocht door Edux,via school,maar daar konden ze niets vinden,later in de Hans Bergerkliniek.zoon is vaak en veel onderzocht en niemand heeft hem zomaar een stempeltje gegeven,hoor.Hij heeft echt wel kenmerken van............maar verder niet.Dus wij weten dat een diagnose echt niet zomaar gegeven wordt.

Druk

Ik herken dat wel. Mijn zoon heeft weliswaar geen ADHD, maar Asperger, maar ik herken wel de druk.
Om te beginnen herken ik de druk van school. De eerste keer dat die druk de spuigaten uitliep, zijn we van school veranderd. Dat was groep 2. De tweede keer (groep 4 met een juf waarmee het niet goed liep) zijn we naar een psycholoog gegaan.

Uiteindelijk kwam de diagnose (toen we zelf naar de psychiater gingen) pas in groep 8. Thuis hadden wij overigens relatief weinig problemen. Heel logisch omdat bij Asperger de problemen vooral zichtbaar worden in sociale groepen.

Bij de psychiater was de diagnose Asperger er snel. Na het lezen van 10 boeken over het onderwerp kon ik dat geloven. Daarna begon de strijd met de psychiater omdat we beslist geen methylfenidaat wilden.

Ik heb mezelf flink verdiept in de mogelijke risico's van de combinatie methylfenidaat en Asperger. Daarna heb ik moeten praten als Brugman om de psychiater te overtuigen dat we het risico op acute psychoses niet wilden lopen. De psychiater wilde overigens ook een diagnose ADHD aan zijn Asperger plakken en wij zijn er van overtuigd dat dit niet aanwezig is.

Verder zijn er regelmatig mensen in onze omgeving die zijn diagnose betwijfelen. Tot het eens goed misgaat. Dan opeens is het ontzettend duidelijk.

Ik denk niet dat er kinderen onterecht een diagnose krijgen. Ik denk wel dat de manier waarop scholen werken de problemen zichtbaarder maken. Ik denk trouwens ook dat er heel wat dyslecten en ADHD-ers in het verleden naar LOM en ZMOK-scholen gestuurd zijn waar ze niet thuishoorden.

En laten we wel wezen: zet mij 25 uur per week verplicht in een groep van 30 collega's in een lokaal en dan ontspoor ik ook.

Ja, ik krijg zo'n neiging inderdaad om er heel verdedigend op te reageren. Maar het kost alleen maar emoties. Dus bedankt voor je opmerking Fladderbeestje. Je hebt gelijk. En ja, het is een dom artikel. Ik had het zelf niet verwacht van de Elsevier. Dacht dat dat nog wat meer intelligente artikelen bracht.

Ik moet zeggen dat ik enige druk van school niet heel erg vindt. Het is ook een taak van school om ontwikkeling in de gaten te houden. Als dan getest wordt en het blijkt er niet te zitten, de stoornis, dan is dat ook iets waar je verder mee kan als leerkracht. Dan is er dus niet die beperking, maar iets anders wat het kind in de weg zit. Lijkt mij juist wel goed.

Bij mijn dochter hebben wij zelf, als ouders, besloten om te gaan onderzoeken. Bij zoon heeft de school er wel de nodige invloed op gehad. Achteraf ben ik daar dankbaar voor. Ik wist dat er iets was, maar ik stak mijn kop in het zand.

Maar ik ken ook niet de verhalen van kinderen die vanuit het gemak maar een diagnose krijgen. Het is gewoon vanachter het bureau geschreven zo'n artikel. Ik vind dat nou ook juist zo kwalijk.

Fladder!

Dank je wel voor deze mooie zin!
Die kan ik wel gebruiken af en toe!

Inderdaad

Inderdaad, de opmerkingen die je hoort van sommigen, niet te filmen. Ik merk dat inmiddels de opmerkingen die gemaakt worden in het artikel van Elsevier en van een aantal mensen dat reageert mij niets meer doen. Zij weten niet beter.
Wel zijn de opmerkingen van vrienden en familie soms erg gevoelig. Ik heb namelijk geprobeerd uit te leggen wat adhd is en wat de gevolgen zijn voor onze zoon en waarom wij, na allerlei alternatieven uiteindelijk zijn overgegaan op medicatie (zoon was een klein hoopje onzekerheid, faalangstig over alles, somber).
Mijn schoonfamilie blinkt uit in het maken van foute opmerkingen oa over verslaving (ergens in het archief wel te vinden) en ook opmerkingen over: "Breng hem maar eens naar mij, zal ik hem opvoeden" Nou liever niet, ben bang dat zoon daar slechter uitkomt, het gaat net zo goed met hem. En die opmerkingen over medicatie ach .. tuurlijk, ik geef mijn zoon voor de lol dergelijke pillen en voor de rest ... tuurlijk, zoon heeft adhd omdat wij niet kunnen opvoeden, tuurlijk, wij vinden het erg leuk dat onze zoon een etiket heeft (niet dus, had liever gehad dat hij helemaal geen etiket had).

Niemand kan oordelen

Ik laat het wel langs me heen gaan: NIEMAND weet namelijk wat ik meemaak en hoe ik het beleef als moeder van mijn zoon met ADHD, hoe het is om toe te kijken hoe moeilijk hij het af en toe heeft en hoe hij, weliswaar onbedoeld, in de fout gaat met zijn gedrag. Geen buurvrouw, geen juf, geen moeder van een klasgenoot, geen dokter en zeker geen journaliste kan daar over oordelen en zeker niet over de opvoeding of over mijn manier om hem een helpende hand toe te steken. De enige die kunnen oordelen zijn moeders van kinderen met ADHD en daar wil ik graag mee praten over ADHD, medicatie en bijkomende dingetjes. Of bijvoorbeeld stukjes van lezen in een blad. De rest weet domweg niet hoe het is. Dit laat ik iemand rustig weten, wanneer diegene met zijn oordeel klaar staat, of ongevraagd advies geeft. Ik maak er geen vrienden mee, maar het is dan wel duidelijk dat ik daar echt niet op zit te wachten.

Fladder

Steengoed die zin!

Eelt op je ziel? Dat krijg je nooit als het om je kind gaat. Je leert wel te relativeren.

Persoonlijk vind ik vooral de laatste tijd alle stoornissen wel erg op de voorgrond staan. Heel goed dat er begrip wordt gekweekt maar er is meer dan het etiketje. Het mooie is dat er een kind aan vast zit met een geheel eigen karakter en vooral met heel veel mogelijkheden. Dat kind wordt zo vaak vergeten of geindentificeerd met een stoornis. Jammer, dan gaat de persoonlijkheid zo verloren.

Wel eens met mirreke

Ik heb toch ook wel het gevoel dat kinderen al heel snel richting testen worden geduwd. Niet zozeer omdat ze slecht functioneren, maar omdat ze 'anders' zijn (drukker, minder sociaal etc.). Ik hoor dat in mijn omgeving en maak dat ook op uit heel wat draadjes hier op Ouders Online (in ouders en school bijvoorbeeld). Wiebelige kleuter? Dromerig kind? Weinig vriendjes? Snel huilen? Misschien moeten we hem toch maar laten testen, want 'dan weten we tenminste wat er aan de hand is'. En kunnen we proberen er toch een gemiddeld kind van te maken (want hij zal later toch ook gewoon moeten kunnen...< vul maar in> ). Dat laatste staat er nooit bij, maar dat is toch wel het gevoel dat ik er bij krijg.

Of kinderen daadwerkelijk onterecht een etiket krijgen: ik weet het niet, maar ik veronderstel dat dat wel mee zal vallen. Een psychiater zal geen bonus krijgen bij zijn x ste ADHD-diagnose.

Verder ben ik het met alle anderen hier eens dat het verder een nogal ongenuanceerd stukje is, waarschijnlijk ook bedoeld om stof op te doen waaien. Misschien volgende week een pagina met allerhande verontwaardigde reacties van lezers? En natuurlijk van lezers die het er vreselijk mee eens zijn en die verwijzen naar de pubers die hun pillen verhandelen op school (het 'bewijs' dat het allemaal onzin is).

Maar toch maar toch... ik denk ook serieus dat er wel een en ander verbeterd kan worden hoor. Ik heb hier op het forum nu ook al een paar keer gelezen dat ouders na een onderzoek door de psychiater weer naar huis gaan: met een diagnose in de ene, en een recept in de andere hand. En verder niets. Helemaal niets. Kijk, dát maakt mij dus ook boos. En er zijn nu eenmaal ontzettend veel mensen die níet meelezen of schrijven op OOL, die niet hun weg weten naar Balans of andere clubs met veel info. Mensen die serieus in de veronderstelling zijn dat de arts (en de juf) het wel precies zal weten. En zolang de arts geen begeleiding of therapie aanbiedt, dus overgeleverd zijn aan de medicatie. Terwijl er zoveel méér is dat je een kind en de ouders kan bieden.

En verder hebben wij eigenlijk amper te maken met negatieve reacties uit onze omgeving, ik denk dat wij erg boffen. Wat waarschijnlijk ook wel scheelt, is dat onze zoon wel ontzettend ADHD-gedrag vertoont, maar we tot op heden altijd kunnen uitleggen dat hij een sensorische integratie stoornis heeft. Dat kent niemand, en als je het kort uitlegt hoe zijn prikkelverwerking verloopt (en zeker het woord fysiotherapie kan laten vallen) dan tonen ze direct alle begrip. Want dat klinkt als iets 'lichamelijks', en aan een fysiotherapeut twijfelt niemand. 'Goh, wat boeiend, nog nooit van zoiets gehoord' is de standaard reactie. Dat heel veel kinderen met ADHD of ASS dit ook hebben, dat realiseren ze zich helemaal niet. Over onwetendheid en vooroordelen gesproken...

Ijsvogeltje

Er zijn nog zoveel kinderen die ad(h)d hebben, terwijl niemand dat weet. Er zijn nog zoveel kinderen met onontdekte dyslexie. Er zijn nog steeds leerkrachten die het allemaal onzin vinden. 'Dat kind is gewoon lui/verwend/niet opgevoed/koppig/dom/gestoord/asociaal.' Met allemaal nare gevolgen voor het zelfbeeld van dat kind. Ik ken een paar mensen die met verdriet terug kijken op hun jeugd, omdat niemand hen begrepen heeft.
Dus toch wordt niet nog niet iedereen die het nodig heeft in de hoek van testen geduwd.
Verder ben ik het wel met je eens.

Wat ijsvogeltje zegt

Wat ijsvogeltje zegt herken ik zeker. Hier werken ook allemaal van die zelfbenoemde experts bij de school. Aan de andere kant, wel fijn dat ze op de kinderen letten, hoewel ze daar dus in doorslaan. Waar de schrijfster van het stukje eigenlijk tegen ageert is dat verhaal van Vos om alle kinderen maar lekker te gaan testen, en daar kan ik me in vinden. Alleen jammer dat ze om dat te onderbouwen met van die ongelooflijke ondeskundige nonsens smijt.
Wij boffen ook met de reacties uit de omgeving, maar ik realiseer me dat we daarmee veel geluk hebben. Onze zoon gedraagt zich zo op het oog niet opvallend, dus de meeste mensen zien er niets aan. En de enkeling die "dom" reageert, weet ik vrij snel met zijn neus op de feiten te drukken. Meestal door te zeggen dat ADHD een fysieke oorzaak heeft, die met medicijnen kan worden bijgewerkt. Bovendien door ze te vertellen dat er een wezenlijk verschil is tussen opvoedingsproblemen en een aangeboren stoornis. Even flink fel met de feiten om de oren slaan (en ik kan aardig fel zijn) en ze halen meestal bakzijl. Kost 3 minuten en daarna hoor je ze nooit meer!

Gaia en laagje eelt

ik heb het artikel (en het hele draadje) bewust niet gelezen. (Behalve opmerking van fladderbeestje dan!

Kinderen 'worden' niet 'zomaar' gewoon lui/verwend/niet opgevoed/koppig of asociaal. Dat komt natuurlijk ook door hun ouders. Het zou wel gek zijn om onze eigen rol daarin te ontkennen. Natuurlijk speelt dat mee! Maar ik vecht al jaren voor het motto: het had nog veel erger gekund. Als ik er niet was, met al mijn liefde en zorg en inzet (naar vermogen) voor mijn (zorgen)kind, was het al heel lang geleden nog veel meer misgegaan. Want het is wel degelijk een zorgenkind.

Tja en het 'enige' wat nu misgaat is dat een zorgenkind kosten drukt op onze zorgmaatschappij. Daar heb ik hulp voor gezocht en nu is het ineens te duur.

Terwijl iedereen weet dat het in een ontwikkeling heel belangrijk is voor een kind om overal gewoon vroeg bij te zijn. Ik heb geen kind met ADHD. Wel een met autisme. Waarschijnlijk een combinatie ervan. Maar daar heb ik ook niet om gevraagd! En nooit van mijn leven kunnen verzinnen! De diagnoses autisme en ADHD zijn nu eenmaal vastgesteld en bewezen. Dat hoef jij niet meer te doen hoor! Ik heb die niet bedacht en jij waarschijnlijk ook niet toen je zwanger was.

Kinderen opvoeden is ook niet makkelijk. Maar sommige kinderen zijn gewoon makkelijker dan andere kinderen. Het zijn toch net mensen. Iedereen is weer zo anders.

Ik wist al bij de geboorte dat mijn kind autistisch was. En ik heb alle zeilen bijgezet om toch mijn kind zelf op te voeden. Natuurlijk ben ik volgens velen nu een zogenaamde ijskastmoeder en is mijn kind autistisch omdat ik hem niet los kon laten. Want niemand zag ook maar wat ik wel zag. Het is mijn schuld dat mijn kind autistisch is maar ja vind je het raar, ik ben diegene die hem opvoedt!

Maar waarheen moest ik hem loslaten dan? Naar een pleegtehuis voor autistische kinderen? Nee hoor over mijn lijk. Geloof mij, dat eelt zal je nooit helpen. Een gehandicapt kind op de wereld zetten vergt meer dan een laagje eelt. Misschien een oliefanthuid een idee?

Vriendin met een theorie daarover

een vriendin van me heeft een mooie theorie waarom dat je de laatste tijd zoveel hoord over ASS PDD-NOS ADD ADHD enz..
Natuurlijk waren die mensen er vroeger ook wel, maar werd het toen afgedaan als: moeilijk opvoedbaar/dom/druk enz..

maar los daarvan zegt zij: de wereld is vreselijk aan het veranderen, vroeger hoefde we niet zo veel, vroeger gingen we werken, of naar school en daarna spelen, eten en slapen en dat was het.
De wereld gaat zoveel sneller nu, met de tv, de computer, enz enz. De mensheid moet zich daar aan aanpassen, we moeten evalueren. De mensheid is langzaam aan het veranderen. En dat kost tijd, en al die mensen met al die afkortingen, dat komt omdat de inwendige mens langzaam aan veranderd. We passen ons aan aan de huidige leefomgeving. Waarin alles snel gaat, en je snel mee MOET gaan. Alle aandoeningen zijn letterlijk "de kinderziektes" van deze tijd. Over 2a3 generaties hoor je waarschijnlijk niemand meer over ADHD en ASPERGER. enz..

Polly

natuurlijk hoor je over een tijd nog over adhd en asperger. Dat zijn volgens mij geen kinderziektes hoor maar gedragsafwijkingen die al heel lang bestaan in tegenstselling tot juist trends en modes. er is niks modieus aan dit afwijkend gedrag.

Pippin

Als het inderdaad zo is, dat er nog steeds veel kinderen niet de hulp krijgen die ze nodig krijgen, dan is dat erg triest. Ik heb geen idee in hoeverre dit speelt, maar gezien het nieuwe beleid in Amsterdam zal het inderdaad wel zo zijn.
Waar zou dit probleem door veroorzaakt worden? Ouders die de weg niet weten in hulpverleningsland? Of geen benul hebben van mogelijke stoornissen? Of het gewoon niet WILLEN zien? Leerkrachten die veronderstellen dat gedrag van bepaalde kinderen wordt veroorzaakt door een slechte opvoeding?
Lastig hoor.

Kinderziekten

Ik werk als verpleegkundige in de psychiatrie (volwassenen) en termen als ass en adhd hoor je nauwelijks. Adhd is wel een heel klein beetje in opkomst, maar eigenlijk nog maar heel marginaal. Deze diagnoses worden massaal gesteld, maar alleen bij kinderen.
Sinds ik me verdiep in ass (kind met diagnose) zie ik veel kenmerken bij patiënten van ons. Een enkeling lijkt mij zelfs overduidelijk klassiek autistisch, toch is die diagnose er niet. (maar andere, zoals schizofrenie, persoonlijkheidsstoornis, obsessief-compulsieve stoornis)
Ach, het gaat binnen de psychiatrie niet om exacte wetenschap. (nog niet althans) Het zijn gedrags, cq werk-diagnoses. Dus dat roept ook wel discussie op, en zal dat blijven doen. Naar mijn idee ook niet verkeerd, mits genuanceerd uiteraard. Maar mensen die niet genuanceerd discussieren zijn er ook altijd al geweest en houd je ook, hoe dan ook, daar is geen kluit tegen gewassen. De term schizofrenie leek ook breed geaccepteerd toch is daar nu discussie over.
En om even een klein tegengeluidje te laten horen; ja, ik vond het érg makkelijk een diagnose ´binnen te halen`. Tot nu toe kunnen we er niet veel mee en zie ik het eerder als ballast. Ik had veel liever hulp gehad zonder stempel. Het stempel past mijn zoon zo slecht dat we toch heel gericht naar hem moeten kijken. Wat mij betreft hadden we slechts een profiel gekregen van zijn zwakke plekken en wat we daarmee kunnen.

Bloem

"Tot nu toe kunnen we er niet veel mee en zie ik het eerder als ballast. Ik had veel liever hulp gehad zonder stempel."

Daar zitten wij inderdaad ook tegenaan te hikken. De diagnose sens.integratie stoornis is wat ons betreft helemaal prima: makkelijk uit te leggen, geen vooroordelen etc. Als we willen, krijgen we de diagnose ADHD zo. Het is ons (en de kinderpsycholoog, en mijn zus die orthopedagoog is) overduidelijk dat hij daar echt wel genoeg 'punten op scoort'. Maar we hebben dat stempel liever niet, ik zie het als een ballast, waar hij echt niet gelukkiger van zal worden. Integendeel: hij krijgt met dat stempel ook te maken met de vooroordelen die er bij horen.
Binnenkort gaan we naar de psychiater om te praten over medicatie. Mochten we dan toch tegen wil en dank de diagnose erbij krijgen, dan is het niet anders. Maar richting school etc. houden we het gewoon op de SI-stoornis.

Uitleg kinderziektes

dat bedoel ik niet dat alleen kinderen deze "ziektes" hebben.
maar zoals bij een plan, een auto enz.. in een nieuwe ontwikkeling de kinderziektes eerst boven komen drijven.. door verder ontwikkelen verdwijnen deze kinderziektes weer...
dus niet letterlijk maar figuurlijk..

add en adhd is een neurologisch "defect" dus geen psygologische aandoening.
Mijn schoonvader had parkinson wat veroorzaakt werd door een gebrek aan dopamine in zijn hersens.
Add word ook veroorzaakt door dopamine te kort heb ik begrepen, en in die zin is het dus erfelijk.
Vroeger, konden ze dit natuurlijk ook allemaal niet onderzoeken.
Vroeger had je gewoon 1 soort IQ test, nu weten ze dat er verschil is tussen verbaal IQ en performaal IQ.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat men blijft onderzoeken naar oorzaken en behandelingen.
groet, pol

Bloem

>>ja, ik vond het érg makkelijk een diagnose ´binnen te halen`.< <

En daar heb ik dan weer een tegengeluid bij, mij heeft het heel veel jaren ellende gekost en vechten tegen de bierkaai voor ik een diagnose had en we eindelijk aan opbouw konden beginnen, ipv doorgaan met afbreuk....

Ijsvogeltje

In mijn kennissen/familiekring ken ik toch wel veel verhalen, van ouders die net als Fladderbeestje en Anna, jarenlang hebben gezocht, getwijfeld en geprobeerd. En dan heb ik het over kinderen die niet ouder zijn dan 24 hoor, we hebben het niet over vroeger, we hebben het over vandaag. Een moeder die in de libelle een verhaal over het fragiele X syndroom leest en gelijk ziet wat de behandelaars over het hoofd zagen. Een moeder die er na jaren van strijd en zorgen achter komt dat haar drie zonen en haar man pdd-nos hebben. De jongste was toen een jaar of 12. Een moeder die al van haar baby zag dat hij autistisch was. Het duurde vier (!) jaar voordat men naar haar luisterde. Een meisje dat depressief en suicidaal wordt, doordat ze gek wordt van het onderpresteren, het kind blijkt hoogbegaafd. Een jongen die volgens de meester van groep 8 lui is, en een verkeerde werkhouding heeft. Hij blijkt add te hebben.
En ik heb het nu niet over analfabetische ouders, die de wegen niet bewandelen, eigenwijs zijn of het niet willen zien. Dit zijn zoekende mensen geweest die niet gehoord werden.
Ik kan helaas nog wel even doorgaan.
Dit soort verhalen vind ik zo triest, omdat het leven van deze kinderen zoveel moeilijker was, dan nodig.

Stop!

Ho, het was absoluut niet de bedoeling om te suggereren dat ik de verhalen van de andere kant niet begrijp! Ik gaf ook helemaal mijn mening niet, maar slechts mijn persoonlijke ervaring.
Polly, ik snap wat kinderziektes zijn. Ik wilde alleen maar aangeven dat het allemaal niet zo eenduidig ligt, en dat ze dus iid over een tijdje misschien weer heel anders tegen deze zaken aankijken. Tot nu toe gaat het niet over duidelijke ziektebeelden, maar heeft het meer te maken met afspraken mbt interpreteren van gedrag etc.

Snelle diagnose

Ik ben dus een van de gelukkigen die zo snel een diagnose heeft binnengehaald. Niet via de reguliere route, maar via zelfstandig gevestigde specialisten ($$$!). Ik had zelf al bedacht dat zoon ADHD móest hebben. Die vermoedens neergelegd bij de specialist en psych en die kwamen na onderzoek binnen enkele weken tot de zelfde conclusie als ik.
Wel is dit een vorm van "klassejustitie" op gezondheidsgebied. Ik heb me er indertijd heel goed in verdiept en weet de weg naar de juiste literatuur (en Ouders Online!). Ook kan ik zo'n versneld traject betalen. Bovendien heb ik de gelegenheid/geld naar een andere arts te stappen als er eentje niet meewerkt of anderszins niet bevalt. Daarnaast ben ik ook mondig genoeg om geen genoegen te nemen met een conclusie die niet past op onze zoon.
En inderdaad, AD(H)D, ASS etc zijn er altijd al geweest, maar onder andere namen. De eisen die aan de kinderen worden gesteld zijn steeds hoger, dus onstaat er steeds meer een mismatch tussen het onderwijs en deze kinderen. Heel jammer, maar vroeger zaten veel van deze kinderen de hele dag aan het domme-lastige kinderen tafeltje te verkommeren. Nu wordt er tenminste aandacht aan gegeven.

Never explain...

Geweldige uitspraak fladderbeestje! ik lijst hem in!
Met twee autistische kinderen heb ik aardig wat eelt gekweekt, maar tegen domheid is geen kruid gewassen.
Ze kwamen allebei nog zo jong in het hulpverleningscircuit, en niet bepaald snel, maar wel heel nodig, met een diagnose. (pddnos en klassiek autisme)
Ik ben blij dat die diagnoses er zijn, en dat er dus meer begrip kan komen voor deze kinderen, al is het maar alleen van de eigen ouders... ik had geen idee wat autisme was, nu gelukkig wel. De buitenwereld heeft vaak nog steeds geen idee, en ook geen zin om zich daarin te verdiepen.
Ik stopte met al te veel uitleggen toen ik door kreeg dat mensen het toch niet begrijpen (of niet willen begrijpen) en vaak krijg je dan wel meteen een of ander vooroordeel op je kind geplakt als je het woord autisme noemt. Ik leg eigenlijk vooral uit wat er op het moment gebeurd als mijn kinderen anders reageren. Dochter is bijvoorbeeld erg gevoelig in de mond, en een goedbedoeld snoepje kan heel verkeerd vallen! maar de uitleg dat ze er niks aan kan doen en dat het voor haar nou eenmaal heel naar voelt in de mond is vaak al genoeg. (of gewoon "ze eet moeilijk" maar ja, als mensen er achter komen HOE moeilijk... komen er vaak wel meer vragen) Of bij harde geluiden; manneke kan daar niet tegen, hij hoort TE goed...
Wat mij wel opvalt is dat heel veel hulpverlening zo in het negatieve blijft hangen, en dat na de diagnose opeens ALLES door het autisme lijkt te komen, je hebt geen kind meer maar een autist! en mijn kinderen zijn zoveel meer. Ook het speciaal onderwijs was (voor ons tenminste) een negatieve spiraal waar we niet meet uit kwamen, het ene probleem na het andere diende zich aan.
We zijn daar bewust uit gestapt. Kinderen zitten nu op een vrije school, waar vooral naar de positieve kanten wordt gekeken. Dat ze autistisch zijn hoor je nog heel af en toe, soms staat het als verklaring helemaal onder aan een verslag. Nu kan ik zelf ook weer wat postiever naar mijn kinderen kijken, en daar groeit mijn eelt van! ja ze zijn autistisch, ze zullen altijd wat meer begeleiding nodig hebben, maar kijk eens wat ze allemaal kunnen!
groetjes, Tess

Domheid

Het is inderdaad de domheid waardoor ik geraakt wordt. Het helpt mij nu wel hoor. Olifantenhuid is besteld
Soms ben ik wel wat labiel ofzo en dan kan ik het iets minder hebben. Waarschijnlijk houd je dat altijd. Dat van de koelkastmoeders.... ik dacht dat dat niet meer bestond, dat dat autisme eigenlijk wat serieuzer wordt genomen dan AHDD. Heel stom natuurlijk om dit zo te zeggen. Bij dochter (diagnose o.a. ASS) heb ik ook altijd veel meer begrip en meelevendheid ervaren dan ADHD van zoon.

Heel gek, maar als ik dan symptomen noem krijg ik bijvoorbeeld te horen: o, dat doet die van mij ook.
Niets uitleggen dus. Eigenlijk was ik daar al mee gestopt. Wij hebben ook best wel geluk dat zoon niet het negatieve gedrag naar anderen laat zien. Thuis mag het er meer zijn. Maar hij vreet zich wel op van binnen. Weinig uit te leggen dus. Alleen bij medicatie, maar dat is ook door concerta verleden tijd.

Ik vind de constatering van Guinevere ook wel heel sterk. Niet de hogere eisen aan kinderen zijn de oorzaak van ADHD. Het komt meer naar voren. Die benadering zie je nooit. Kip en ei verhaal.

Ik vraag me trouwens wel of of die eisen ook echt zoveel hoger liggen hoor. Waar zit 'm dat dan in. Ik zie veel meer afstemming op school. Vroeger moest ik ook op een stoeltje zitten. Waar zitten die hogere eisen dan in?
Ik denk dat als mijn zoon 50 jaar eerder was geboren, hij echt heel anders was geworden. Hij heeft juist heel veel ruimte waardoor het goed opgevangen kan worden.

Eisen

Ik heb het hier pas nog met mijn schoonvader over gehad. Hij lijkt heel erg op een adhd-er en heeft een heel vervelende jeugd gehad. Veel bang geweest, veel geslagen, later zelf veel ruzie gehad en problemen met de politie (niet veroordeeld, maar veel aanvaringen, boetes en waarschuwingen van oom agent)
Toch ging het bij hem beter op school dan bij mijn zoon.
We kwamen tot de conclusie dat dit volgens ons inderdaad komt door de eisen die er aan kinderen worden gesteld. Niet dat de eisen nu zwaarder zijn, maar ze zijn zo onduidelijk.
In zijn tijd, was het duidelijk. Je kwam op school, zat stil, hield je mond en deed wat je werd verteld. Geen eigen mening, geen inbreng in de les, geen onderwijs op je eigen niveau, geen begrip, geen gezelligheid. Als mijn schoonvader ondeugend was, kreeg hij op school klappen, en thuis nog een keer daar overheen. Het was het enige opvoedingsinstrument wat gehanteerd werd. Dus 'je hield je wel gedeisd'. Werd je gepest, dan had je het er zelf naar gemaakt, je paste wel op om je problemen aan je ouders te vertellen. Die hadden geen tijd en geen aandacht voor je.
Nu wordt er op school zoveel vage dingen van kinderen verwacht. Ze moeten samenwerken, ze moeten 'hun best doen' (whatever that means), ze moeten genieten van alle 'leuke' weekopeningen, maandsluitingen, sportdagen, feestweken, projectweken, etc. etc. Er zijn regels op school, maar er is niemand die deze regels werkelijk consequent hanteert. Geen leerkracht en geen kind (behalve mijn zoon dan misschien). De plaatsen in de klas wisselen heel vaak af, de leerkrachten wisselen elkaar in nog sneller tempo af. De lesmethodes zijn een nachtmerrie voor mensen die behoefte hebben aan structuur. Allemaal onnodige prikkels in die boeken, (weer om het 'leuk' te maken). Er zijn veel leerkrachten die teveel onrust toestaan in de klas. Dan worden de ruzies van het schoolplein gewoon door gezet. Ach, ik kan nog wel even doorgaan.
Ik wil niet terug naar die tijd van mijn schoonvader asjeblieft niet! Het was rigide, dom en demotiverend en geinstitutionaliseerde kindermishandeling vind ik verwerpelijk.
Maar ik begrijp wel waarom mijn zoon het in het huidige schoolsysteem veel harder moet trappelen om boven te blijven dan mijn schoonvader destijds.

T en t en bloem

Jullie zeggen het zelfde als ik eigenlijk. Waar blijft het kind achter de stoornis?? Karakter, opvoeding, levensrugzakje en meerdere andere factoren spelen een rol in de ontwikkeling.

Wil geen eelt

Ik zou geen eelt willen. Op het moment dat dit soort domme opmerkingen, artikelen etc. mij totaal niet meer zouden raken, zou betekenen dat datgene wat mijn kind zo bijzonder maakt mij ook niet meer zou raken.
En nog iedere dag verbaas ik mij over typische ASS of typische ADHD trekjes, of juist over hele gewone dingetjes die juist niet typisch ASS of ADHD zijn. En die verbazing maakt ons leven zo waardevol en typeert mijn kind.
Overigens, ik heb ook de ervaring dat een stoornis in de ASS-sferen veel serieuzer benaderd wordt dan ADHD. 6 Jaar lang heeft mijn dochter alleen de diagnose ADHD gehad en was het van: "oh, daarom dat ze soms zo lastig is". Als ik nu zeg dat ze PDD-NOS heeft en uitleg dat dat een vorm van autisme is, krijg ik te horen dat ze zo sociaal is en wat knap dat ze op het VWO zit...
Terwijl het nog steeds hetzelfde kind is. Rare lui hoor, die ouders/grootouders van "niet-bijzondere" kinderen
Jakiro