Wanneer komt het vaste eelt?
Ik las op de site van Elsevier een artikel over jeugd en gedrag. Mishandeling van kinderen als ze ADHD-stempels krijgen. Hier de link:
Ja ja, het zoveelste oordelende artikel waarin ADHD als onzin wordt benoemd. Ouders die niet kunnen opvoeden, eisen die aan het kind worden gesteld. Nergens wordt uitgegaan van de last die een kind heeft, ook hier natuurlijk niet. Ik zie dit altijd weer als een belediging voor mijn kind, en ja, ook voor mij. Zijn last, wat in hem zit, wordt hiermee gewoon van tafel geveegd. Liever had ik gehad dat ik niet goed kon opvoeden. Wel vreemd dat dat bij mijn andere kind wel lukt. Nou ja niet kunnen opvoeden, mishandelen noemen ze het daar. Lekker pijnlijk dus.
Nou ja, ik kan wel doorgaan. Wat ik me nu afvraag is, of ik ooit een echte bescherming voor mijzelf zal krijgen. Bij het lezen ervan voel ik namelijk verdriet, boosheid, teleurstelling weet ik veel wat. En dat wil ik niet meer. Komt er een moment waarop je echt, maar dan ook echt niet meer geraakt wordt door dit soort artikelen?
Soms lijkt het erop, maar dan is het plots weer weg, dat laagje eelt.
Jakiro
Jee, zit jou dochter op het VWO?
Wat knap zeg! (hihi)
Ik probeer
wel wat eelt te kweken, maar het valt niet mee inderdaad....dit is ook weer een moeilijk moment, maar ik ga me aan Fladders motto proberen te houden!
Opvallend hier
In ons geval: zoon met pdd-nos heeft in groep drie en vier erg veel problemen gehad in de klas. Grote, drukke klas met toevallig een groot percentage kinderen met een labeltje. Daltonschool, veel zelfstandig werk, zelf je werk en tijd indelen. De ene was bezig met een tekenwerkje, terwijl de andere met sommen bezig is. Enfin, ik vond en vind het juist heerlijk, onze andere kinderen deden het prima op die school.
Nu zijn we verhuisd en wonen in Duitsland. Het frappante is dat onze pdd'er in de klas zelf helemaal geen probleemgeval meer is. In deze klas is de structuur duidelijk, veelal klassikaal les, iedereen doet hetzelfde op hetzelfde moment, alleen als je klaar bent mag je even lezen tot het volgende onderdeel. Het lijkt heel erg op de school en klas waar ik vroeger in zat (bijna veertig jaar geleden!) Ineens valt hij niet negatief op, en kon de juf bijna niet geloven dat hij iets had. (Nu wel hoor, na uitleg, bovendien merk je het ook in de verwerking van de stof).
Het is geen oplossing hoor, verhuis niet allemaal naar Duitsland want er blijken ook heel veel nadelen aan te zitten. Maar ik merk wel dat hij in deze voor hem duidelijke en overzichtelijke omgeving veel minder last heeft van zijn 'aandoening'.
Het is trouwens wel weer direct duidelijk in de vrije tijd, bijvoorbeeld de opvang na school, wanneer hij eigen keuzemogelijkheden heeft, en alles voor hem eigenlijk veel te chaotisch en onveilig wordt.
In die zin denk ik dat die eisen die men aan kinderen stelt wel degelijk kunnen meespelen. Vaak zijn die ook nog eens erg vaag voor kinderen die van structuur houden.
Ik herken dezelfde dubbelheid als bij Pippin. Ik wil ook niet terug (ben het nu helaas in Duitsland wel een beetje) maar zie ook de moeite die het mijn kind kost in deze tijd.
Hee mirreke
Dat is inderdaad interessant zeg. Bij mijn zoon op school (ook Dalton) heeft de juf pas geleden een paar tafels eens op de ouderwetse manier neergezet. Twee aan twee, gezicht richting juf. Geen kind meer voor je waar je recht in het gezicht kijkt. Geen hoofd meer omdraaien om het bord te zien. Ik heb het idee dat dat al heel veel rust geeft.
Ja, wel veel leven verder nog in de klas. Maar dit is al heel wat.
Ouderwetse school
Wij zijn er niet voor naar Duitsland verhuisd 
) maar kinderen zitten op een vrije school, in veel opzichten is deze school nog behoorlijk van de oude stempel (het heeft dus NIKS met vrije opvoeding te maken, integendeel!).
Voor mijn twee dappere dodo's is het systeem geweldig; een klas die 6 jaar bij elkaar blijft, MET dezelfde leerkracht. Veel regelmaat, veel herhaling, ook veel creatieve vakken, maar dan wel met de hele klas tegelijk.
Wat deze school, en ook die duitse scholen doen, is vooral veel duidelijkheid geven voor de kinderen, en dat geeft rust. Hier ook bijzonder veel kinderen trouwens met een etiketje, of die er naar mijn idee knap tegenaan zitten. En ze draaien "gewoon" mee in de klas.
groetjes, Tess.
