Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

We tellen af....

Hallo iedereen

Graag wil ik samen met jullie mijn verhaal en ervaringen delen. Ik zoek ook vaak naar ervaringen en gedachten van andere ouders op vandaar ik dit ook wil delen met jullie.
Ik ben een mama van 2 jongens. Onze oudste zoon is een 'zorgenkind'.
Het is begonnen toen hij 3 jaar was. We merkten dat hij anders was dan andere kinderen. Maar we dachten we beelden ons dit maar in. Misschien zijn we niet streng genoeg of te streng? Brengen we wel genoeg tijd met hem door? Voelt hij zich wel geliefd? Uren hebben mijn man en ik er over gepraat en nagedacht en wakker gelegen!! Maar wat we ook probeerden niets maar echt niets hielp. We waren machteloos!! Tranen die ik gelaten heb hou je niet voor mogelijk... wat kunnen we doen? Ouders en schoonouders die ons voor gek verklaren en zeggen dat het normaal is voor zo een kleine jongen. Maar nu is hij 8 jaar en beginnen ze ons EINDELIJK gelijk te geven. Mijn man en ik zitten op ons tandvlees. Jaren hebben we gedacht dat wij gewoon niet gemaakt waren om ouders te zijn. We zochten de schuld bij ons zelf. Elke dag probeerde ik weer het beste van mezelf te geven en dan toch 's avonds van ellende beginnen wenen tegen mijn man. Ik voelde me echt mislukt als moeder.
We zijn hulp beginnen zoeken toen hij 6 jaar was. Ook omdat de school ons meldde dat daar ook problemen waren met stil zitten en concentratie en omgaan met andere kinderen.
We zijn een jaar naar een psycholoog geweest maar zonder succes. Dan via school willen laten testen maar 3 jaar wachttijd!!! Nee dit konden wij niet meer langer aan!!!
Dan hem in een privé praktijk laten testen en vorige week eindelijk bij de psychiater kunnen langs gaan. Nu is het wachten tot 27 maart 2020 voor we weer kunnen gaan voor verdere onderzoeken. Nog 4 maanden volhouden... Ik hoop zo hard voor ons gezin dat we dichter bij een rustiger leven gaan komen... Hoop zo hard op eindelijk een band met mijn kind te hebben. Die mij gelooft als ik zeg dat ik van hem hou. Dat hij mijn beste vriend word. Ik ben de conflicten zo beu, de teleurstellingen als hij me pijn doet of zegt dat hij me haat. Ik wil graag met jullie hier verder advies in krijgen want vele van jullie zijn zelf in deze situatie geweest.
Alvast bedankt voor iedereen die me een beetje moed, tips en geduld kan geven )


Pirata

Pirata

27-11-2019 om 10:28

Dikke knuffel

Alvast een dikke knuffel voor jou en je man, Paper.

Fijn dat er nu een "traject" is en uitzicht op hulp.
Alleen, ik denk dat je je verwachtingen wat zult moeten bijstellen. Als er "iets" gevonden is, dan verandert de situatie thuis niet opeens. Wellicht krijg je dan wel handreikingen en meer begrip.
Voor nu: misschien kun je iets meer vertellen over wat er zoal speelt en hoe jullie daarmee om gaan. Er schrijven hier echt heel veel mensen die je kunnen helpen met praktische tips en leesvoer en harten onder de riem.
Mijn eigen afwijkende kind bleek bijvoorbeeld PDD-Nos en wat ADHD te hebben. We hebben hem toen met behulp van medicatie wat "rustiger" gekregen zodat hij open kwam te staan voor leerervaringen (ook sociaal) in plaats van altijd stuiterend de strijd aan te gaan of ervoor weg te vluchten.

Paper

Paper

27-11-2019 om 10:35 Topicstarter

We tellen af 2....

Dag Pirata

Uit de testen die ze afgenomen hebben komt ADHD en autisme het meest naar voor. Maar de psychiater moet dit nu nog officieel bevestigen.
Onze zoon is onbereikbaar, dringt niets door, lacht alles weg, geobsedeerd (in slechte zin) naar zijn broertje, soms agressief, liegt, maakt dingen kapot, slordig, onhandig, geen zelfvertrouwen, kan geen gezag over hem verdragen...
Ons gezin zit op zijn tandvlees en we hopen dat we medicijnen gaan mogen proberen. We hebben al psycholoog geprobeerd en tips van een mevrouw die thuis kwam mee kijken maar mocht niet baten.
Erg om misschien te zeggen maar een medicijn is onze laatste hoop... We willen rust zowel hij als wij....

Pirata

Pirata

27-11-2019 om 11:08

Valeriaan

Paper, dat is heel zwaar, ook voor zijn broertje.
Onze zoon heeft van zijn 6e tot zijn 13e methylfenidaat gebruikt. Daarna wilde hij niet meer.
Voor zijn 6e jaar was hij natuurlijk ook af en toe niet te handhaven. We gaven hem dan een kleine dosis valeriaan. En dat hielp behoorlijk goed. Nu gebruikt hij dat soms nog wel eens, maar dan op eigen initiatief.

Verder: houd in gedachten dat school hem waarschijnlijk ongelooflijk overprikkelt. Misschien kunnen ze daar iets aan doen door hem af en toe een rustig plekje te geven of met een koptelefoon op laten werken.
En als hij thuis is, dan zal hij wel even moeten afreageren en bijkomen van alle prikkels. Houd de 2 jongens dan gewoon zoveel mogelijk uit elkaar, dat is voor allebei beter.
Mijn jongste (NADH, Niets-Aan-De-Hand) krijgt ook af en toe heel veel voor de kiezen van zijn niet altijd even aardig doende oudere broer. Gelukkig kunnen ze niet met, maar ook niet zonder elkaar. Jongste (12) zegt gewoon: "Ach, hij is gewoon dom", als oudste zich weer ongecontroleerd gedraagt. Maar leuk is het niet altijd voor hem.

Paper

Paper

27-11-2019 om 11:13 Topicstarter

niet meer

Pirata...
Waarom wilde je zoontje het niet meer nemen? Daar heb ik dus ook bang voor dat hij het weigert te nemen moesten we zo ver komen natuurlijk.

Onze jongste zoon zegt nu ook mama hij is toch een stout kind hé.. en het lijkt alsof het hem niet raakt en het juist sjiek vind maar misschien heeft hij er toch verdriet van... Wij weten niet wat in zijn hoofdje omgaat. Zegt nooit iets.. weent nooit eens... zoekt onze steun helemaal niet.
Hij kan soms wel alsof lief doen maar dat is dan om te manipuleren. Om iets gedaan te krijgen van ons. En dat zegt hij dan achteraf hoor. Ik deed maar alsof ik flink en lief was hoor mama!!

Pirata

Pirata

27-11-2019 om 11:21

Paper

"Hij kan soms wel alsof lief doen maar dat is dan om te manipuleren. Om iets gedaan te krijgen van ons. En dat zegt hij dan achteraf hoor. Ik deed maar alsof ik flink en lief was hoor mama!!"
Ik denk niet dat hij dat meent eigenlijk. Het is een beetje alsof hij zijn masker niet wil laten vallen. Maar zeg in zo'n geval dan dat je het fijn vond, zoals jullie tegen elkaar deden.

Wij bespreken het gedrag van de oudste met de jongste. We ontkomen daar niet aan, want soms loopt het hier nog steeds uit de hand. Eén keer per maand ofzo, dus dat gaat. We zeggen dan: "Je weet toch waarom X zo doet? Je kunt maar het beste de kamer uit gaan als het weer zo is".
Het kan heel heftig zijn voor een jonger kind, dus probeer hem af en toe afzonderlijke tijd te geven met een van jullie.

De medicatie: dat ze dat niet meer nemen, dat gebeurt heel vaak als kinderen gaan puberen. Mijn zoon zei (achteraf) dat hij zich niet zichzelf voelde met de medicatie. En als ze besluiten het niet meer te nemen, dan kun je daar heel weinig aan doen.
Gelukkig had hij in de jaren ervoor al heel veel bijgeleerd door de medicatie, dus het was niet heel erg dat hij niet meer wilde. En we hadden nog valeriaan he, voor het geval dat.

Mijntje

Mijntje

27-11-2019 om 11:43

nu al

Wat je nu al kan doen is je zoon benaderen in de wetenschap dat hij autisme/adhd heeft. Dus hierover lezen en evt per afzonder probleem hierover posten zodat je feedback krijgt om met bepaald gedrag om te gaan.
Een passende school en/of therapie zou thuis positief kunnen doorwerken, als je eenmaal een diagnose hebt, maar dan ben je er nog niet, ook niet met medicatie.
Even in het kort; dingen hoog of wegleggen die niet kapot mogen. Verwachtingen naar wat hij kan drastisch naar beneden bijstellen, hem helpen in kleine stapjes. Veel duidelijkheid en structuur kan hem rust geven. Geen aandacht geven aan wat niet goed gaat, maar complimenten naar wat wel goed gaat. Niet straffen, zien dat zijn gedrag geen onwil is maar onmacht. Broertje niet alleen met hem laten en die niet vergeten en ook extra aandacht geven.

Pirata

Pirata

27-11-2019 om 12:28

wat

Wat waren eigenlijk de tips die die dame gaf die bij jullie thuis kwam?

Paper

Paper

27-11-2019 om 21:39 Topicstarter

Tips

Dat was hoe we hem moesten iets uitleggen. Hoe we structuur konden aan brengen. Ook raar maar hoe wie waar aan tafel ging zitten 🤷‍♀️

Nora

Nora

28-11-2019 om 00:08

Hoe wie waar

Paper, wat belangrijk is is dat je, volledig ongeacht een diagnose (want een diagnose gaat je geen kant en klare oplossingen bieden) zorgvuldig gaat kijken naar wat je zoon nu nodig heeft.
En dat is vrij simpel: wat werkt, dat werkt. En wat niet werkt, werkt dus niet en moet je schrappen. (iig voor nu)

En ja, dat kunnen kleine dingen zijn, meestal zit het vooral in die kleine dingen juist. Zoals een tafelverdeling, enorm belangrijk voor prikkelgevoelige kinderen!
Ik vond het zelf ook vreselijk, en het ging volledig tegen mijn gevoel van leuk (los!) gezinsleven in, maar mijn kind wilde nu eenmaal perse die vaste plek. (en had die dus ook nodig)

Het is al gezegd en dat is echt het belangrijkste: stel je verwachtingen bij. (helemaal naar beneden Eerst acceptatie.
Dan zul je zien dat je wél kunt gaan genieten van kleine stapjes, overwinningen, onverwacht mooie momenten.

Paper

Paper

28-11-2019 om 08:47 Topicstarter

Tafelverdeling

Dag Nora

De tafelverdeling was gewoon raar omdat het naargelang onze rang in het gezin was. En hij maakt er niks uit waar hij zit. Waar hij zin in heeft gaat hij zitten en wij laten hem dat doen.

Meer en meer mensen beginnen ons aan te spreken over zijn gedrag. Gisteren kwam zijn trainer nog naar me toe en zei wat is dat toch met hem? Hij luistert niks en geeft antwoorden die eigenlijk niet kunnen. Ja daar sta je dan? Uitleggen dat hij misschien ADHD of autisme heeft daar begin ik niet meer aan want ze nemen je toch niet serieus.
Mijn schoonvader zei gisteren ook wat scheelt er toch met hem? Hij is 8 jaar en hij gedraagt zich als een kleuter van 3. Ja dat zien wij ook wel maar wat doe je daar aan?
Ik heb me voorgenomen om nu zo weinig mogelijk nog iets te zeggen er van. Want misschien is het daarom net te doen. Hij is ook obsessief jaloers op zijn kleine broer van 5 dus volgens mij doet hij dat uit angst dat we zijn broer leuker vinden of zo?

Ik vind wel belangrijk dat we een diagnose krijgen en misschien oplossingen want nu doen we maar wat. Ook voor mijn man want die is nog niet mee dat er iets scheelt. Hij denkt gewoon dat hij stout en koppig is.

Ik voel weet en voel gewoon dat er iets mis is en ik zie in zijn oogjes dat hij alles wel goed bedoelt maar dat hij het gewoon niet kan. En dat breekt mijn hart.
Ik kan soms mijn geduld eens verliezen als hij voor de 1000ste keer mijn naam roept, altijd mijn aandacht wil, druk en lawaaierig doet, constant ruzie maakt met zijn broer om de stomste dingen... maar voel me achteraf dan ook weer zo schuldig.

Ik wil zo graag dat iedereen terug positief over hem denkt want nu is het het kind wat onhandelbaar is.

Paper

Paper

28-11-2019 om 08:57 Topicstarter

@ Pirata

Dag Pirata

Een vraagje welke valeriaan gebruik je? Mijn zoontje kan geen pilletjes inslikken. Ik zoek valeriaan druppels.

Pirata

Pirata

28-11-2019 om 09:12

Pilletjes

Ik kocht wel pilletjes maar die stampte ik ook wel eens plat met een vijzel.
Het werkt echt maar werkt ook weer snel uit. Paar uurtjes. Kan wel al genoeg zijn om even allemaal adem te kunnen halen.
Dat "zuigen" ken ik. Dat komt grotendeels voort uit onzekerheid en daar steun bij zoeken, niet op de handigste manier trouwens. En directe aandacht willen. Mijn zoon stopte daar pas op zijn 15e a 16e mee.
De tafelschikking: als het bij jullie goed gaat, niks aan doen. Maar die momenten kunnen wel veel prikkels geven. Mijn zoon mocht jarenlang niet tegenover zijn broertje zitten. Altijd gedoe. Meerdere dagen per week aten we dan ook niet aan tafel, voor de lieve vrede.
Tegenwoordig zitten ze wel tegenover elkaar, nu maken ze nog steeds herrie, maar vaak is dat de slappe lach.

Pirata

Pirata

28-11-2019 om 09:14

En de buitenwereld

Je bent de buitenwereld geen verantwoording schuldig. Wat wel kan helpen : "We zijn ermee bezig".

Autimam

Autimam

28-11-2019 om 09:37

Inderdaad

Als ze vragen wat er met hem is, kun je (als je daar zin in hebt) zeggen: Ik wou dat ik het wist. Hij staat op de wachtlijst om onderzocht te worden. En als je er geen zin in hebt, dan niet. Dan haal je je schouders op. Mijn zoon is nu 17 en op sommige vlakken gedraagt hij zich ook eerder als 13 of 14. De ontwikkeling gaat op sommige gebieden sneller en op andere langzamer, maar hij gaat ook langer door. Dus ik hou hoop dat het met wat hulp en stimuleren over een paar jaar allemaal min of meer goed komt.

een moeder

een moeder

28-11-2019 om 10:33

De buitenwereld

Ik herken de problemen en ik werd destijds moedeloos van de reacties van de buitenwereld. Zoals Pirata al zei: ik antwoordde elke keer braaf dat ik er mee bezig was.

Als iemand op een nette manier vraagt wat er is en de problemen noemt, kun je hem zeggen dat je de problemen herkent en dat je er mee bezig bent.

Voor bijvoorbeeld school was dat voldoende, ze dachten met me mee en mede dankzij hen kreeg ik het voor elkaar dat er een traject werd gestart voor een diagnose, want de huisarts nam mij als moeder niet serieus toen ik mijn vermoeden uitsprak dat er mogelijk sprake was van bepaalde diagnoses, maar toen school een brief meegaf waarin ze ook hun zorg uitspraken kon er opeens wel een verwijzing komen, waar uiteindelijk inderdaad diagnoses uit kwamen.

Maar vooral de familie vond dat ik gewoon eens een keertje moest gaan opvoeden en "geef hem maar een weekje mee, dan leert hij het wel."

Als ik dan mijn agenda pakte en zei: "Prima, wanneer kan hij komen?" werd het (weer) slaande ruzie want het lag natuurlijk allemaal aan mij.

Ik was gescheiden en stond er alleen voor, maar ik kreeg alleen verwijten en geen enkele vorm van echte hulp in de vorm van "zal ik hem eens een middagje meenemen zodat jij even de handen vrij hebt." Wel jaloezie omdat kind vanuit een PGB eens per maand een logeerweekend had zodat ik even bij kon komen. Lekker joh, gratis geld en leuke logeerweekendjes. Als ouder van kind-met-moeilijk-gedrag word je continu in de verdediging gedwongen en het is belangrijk daar nooit op in te gaan, want het helpt niet en je voelt je er alleen maar ellendiger en eenzamer door.

Kind is inmiddels volwassen en nog steeds erg moeilijk op sociaal gebied. Woont begeleid en heeft een waslijst aan diagnoses, waaronder ASS en ADHD. Nog steeds problemen met de familie die meent hem luidkeels te moeten opvoeden als hij op visite is. En natuurlijk ligt het allemaal aan mij.

Helaas, leuker kun je het niet maken. Mijn advies is dan ook om dat soort contacten te beperken tot het allernoodzakelijke. Beperk je verklaring tot "we zijn er mee bezig" en voel je niet gedwongen om verdere verklaringen te geven, want die worden toch niet serieus genomen door sommige mensen.

Mensen die het wel serieus nemen kun je natuurlijk wel wat uitgebreider antwoorden, door te zeggen dat je het herkent en hoe vervelend je het vindt, misschien hebben zij nog een idee of steunend woord.

Paper

Paper

28-11-2019 om 14:09 Topicstarter

raad

Wij praten ook met niemand er nog over... Ofwel hebben zij dat vroeger ook allemaal mee gemaakt en zijn wij gewoon klagers en kunnen wij het leven niet aan.
Of je wist toch waar je aan begon? Je hebt uw kinderen toch gewild!!
Of we zijn niet streng genoeg en moeten ze wat meer lappen krijgen...
Nee sorry dan zwijg ik gewoon liever!!! Ze moesten eens weten...

Manipuleren

Daarom is het belangrijk om zelf goed te kijken wat je kind nodig heeft, samen daarover spreken en nadenken en daar een passende, zelfs originele of afwijkende oplossing voor te vinden.
Kinderen die niet begrepen worden en niet krijgen wat ze nodig hebben gaan 'slecht' gedrag ontwikkelen wat ze afzien van andere kinderen, vaak een hoop slecht gedrag onderling op school, en wat het meest effectief lijkt is niet altijd het beste gedrag.
Zo leer je ze slecht gedrag aan. Het is niet stout, het is een gebrek aan repertoire om het wel goed te krijgen.
Want, andere kinderen kunnen toch ook..........? En langs die lat afgemeten worden leidt tot frustratie, want hij kan het niet, en een laag zelfbeeld want: waarom kan hij het zelf niet?
Het is dan ook heel belangrijk om hem uit te leggen dat hij zelf niet zo'n gemiddeld kind is. Hij kan een hoop leren maar het gaat niet vanzelf. En hij is niet de enige, al lijkt dat soms zo en al voelt dat soms zo.
De basisschool was voor mijn kinderen veel te druk. Zoon heeft dan ook een periode bijna nagenoeg op zijn kamer doorgebracht als hij uit school kwam. Hij at er ook als het te druk was in zijn hoofd. En soms probeerde hij wel aan tafel mee te eten maar we hadden de afspraak dat als het niet ging dat hij dan aan mij vroeg: mam, mag ik van tafel, en dan zei ik altijd 'ja'. Natuurlijk gaf dat commentaar, want normaal moeten kinderen natuurlijk blijven zitten tot iedereen klaar is of zo, maar goed, dan maar een gekke moeder, zoon trok het niet en je zag het gewoon aan de stress in zijn ogen.
Ik hield ze uit elkaar. Na school was het verplicht even wat eten en drinken in de keuken regelen en dan tot het avondeten naar je kamer om tot rust te komen.
En elkaar dan absoluut niet storen. Jij stoort hem dan ook niet. Geef hem de privacy van zijn kamer en kom NOOIT onverwacht of ongevraagd naar binnen achter hem aan. Dat is zijn veilige plek. Het is kloppen en wachten of je antwoord krijgt en anders ga je weer weg. Een kind met autisme heeft veel meer alleentijd nodig.
Mijn zoon had wel zijn computer op zijn kamer, en zijn tv en een boksbal, een trampoline en een zware slaapzak om in te slapen of om op te zitten, op zijn bed.
Ik hield ze ook in de woonkamer uit elkaar, aparte plekjes op de vloer om te spelen en met ruimte tussen de bank of de stoel zodat ze elkaar niet vanzelf onhandig raken.
Ook niet samen in de badkamer oid.
Je kind heeft meer rust nodig en tijd om tot zichzelf te komen om zijn ervaringen te verwerken.

Paper

Paper

30-11-2019 om 09:57 Topicstarter

Rust

Maar onze zoon zegt niet wat hij wil of nodig heeft. Hij zoekt de hele tijd conflict op. Plaagt zijn broer en hond bijna de hele dag. Als we zeggen stop daar mee of ga dat of dat doen luistert hij niet. Hij loopt ons gewoon voorbij en begint wat uitdagend te zingen. Of zo jaaaaaaaaa zeggen 😡
Het ergste is mijn man en ik zitten op ons tandvlees en kunnen vaak niet meer rustig reageren. Ook onderling hebben nu vaak woorden omdat we uitgeput zijn. ‘S morgens in bed denk ik oh jee hier gaan we weer. Weekends en vakanties kijk ik tegen op. En er staat niemand te springen om op ze te passen. Het is een situatie waar we niet uit geraken en dat vooruitzicht maakt ons heel verdrietig en boos.

Pirata

Pirata

30-11-2019 om 10:06

Gamen

Dan zou ik hem gewoon laten gamen in zijn kamer. Dat wil hij toch wel?
En beloon dat gedrag. Elke keer als hij een uurtje rustig iets voor zichzelf heeft gedaan, dan krijgt hij iets. Een knoop in een pot en als die vol is mag hij naar een leuke activiteit. Of krijgt hij iets moois voor in zijn kamer.
Een uurtje voor zichzelf kan ook een uurtje trampolinespringen oid zijn natuurlijk.

Pirata

Pirata

30-11-2019 om 10:07

Valeriaan?

Valeriaan al geprobeerd trouwens?

Paper

Paper

30-11-2019 om 10:18 Topicstarter

Alleen

Hij wil nergens alleen zijn. Hij moet altijd weten wat zijn broer aan het doen is. En heeft ook bang alleen. Alles hebben we al belooft maar hij wil niks. Boeit me niet zegt hij. Hij kan ook nergens een uur mee bezig zijn. Elke 15 min iets anders is alles direct beu. Of maakt het dan kapot. Hij speelt ook nooit waarvoor het dient.
Ja sinds gisteren valeriaan druppels. Heeft het nu 2 keer op met heel veel moeite. Hij weigert ze te nemen. Ik ga nog liever dood zegt hij. Maar na veel zagen toch 2 keer gelukt ze te laten nemen. Maar zie geen verschil voorlopig. Nog altijd even druk 😞

Pirata

Pirata

30-11-2019 om 11:09

Oooh

Dat is wel heftig...
Beginnen met 20 minuten rust en dan proberen uit te bouwen? Of met een directe beloning werken (20 minuutjes lief spelen en dan mag je chips en limo)?

Overigens, voor jouzelf: ik heb een tijdje slecht kunnen horen. Toen kon ik er veel beter tegen thuis. Gewoon omdat een deel mij ontging. Dus misschien kun je af en toe oordopjes in doen. En zelf wat valeriaan proberen. Tenslotte, je moet zelf ook op de been blijven.

Kamer van broertje zou ik verboden terrein maken voor hem. Die heeft ook een rustige plek nodig.

Slaapt hij zelf wel tijdig en genoeg?

Paper

Paper

30-11-2019 om 11:39 Topicstarter

Slapen

Hij geraakt moeilijk in slaap en is altijd heel vroeg wakker. Vandaag was ik 1 min bij hem en het zat er al tegen. Hij kan u zo blijven zoeken hé de hele tijd. En het rare is als hij alleen is zonder zijn broertje is dat een heel ander kind. Dan is die veel rustiger en flinker. Mijn ouders zeggen ook als ze apart zijn je meer met hen gedaan krijgt. Mijn ouders stelden ook al voor dat hij daar zou gaan wonen.
Ben vandaag ook met Valeriaan begonnen hopelijk helpt dat wat. Merk ook als ik mijn regels moet krijgen ik ook wel minder kan verdragen.

Mijntje

Mijntje

30-11-2019 om 11:56

prikkels

Dat klinkt heel moeilijk.. even meedenken: kan het broertje soms bij een vriendje laten spelen? Voor broertje ook leuk en even wat rust in huis.
Kan een trampoline of iets anders fysiek je zoontje helpen? Het lijkt erop dat hij prikkels juist opzoekt, aandacht zoekt, ook al is het negatief, moeilijk om te negeren..
Goed voor jezelf zorgen. Dit is topsport: idd oordopjes is een goed idee en ook vroeg naar bed.

Jasmijn

Jasmijn

30-11-2019 om 12:01

logeren

Als je ouders dit aanbieden zou ik regelmatig een van de kinderen bij hen laten logeren, even bij tanken voor het andere kind en voor jullie. Ik zeg maar iets, maar vraag wat je ouders aankunnen en desnoods gaat iedere zaterdag 1 van de kinderen naar opa en oma, het kind kan blijven slapen, of als je dat teveel vindt, dan alleen overdag en om 19.00 uur weer ophalen. Dit geeft iedereen wat rust.
Is het niet mogelijk die valeriaan in iets van eten te druppelen, zodat je kind niet in de gaten heeft? Dan ben je van die strijd ook af.

Paper

Paper

30-11-2019 om 12:01 Topicstarter

Broertje

Het enige waar ze soms naar toe kunnen zijn mijn ouders. Maar het is altijd drama als 1 van de 2 gaat. Dan is het schreeuwen en tieren dat ze ook willen gaan. Vriendje niet direct iemand..
Nu was ik voormiddag alleen bij de kleinste. Is veel rustiger. Heb al bang als de auto sewwes stopt. Zo erg en zou toch niet mogen hé 😥

Jasmijn

Jasmijn

30-11-2019 om 12:04

tegelijk

We schreven tegelijk. Misschien het 1 voor 1 logeren toch doorzetten, ze blijven toch niet uren boos hierover? Met degene die niet logeert kan je dan iets leuks gaan doen, al is het maar een ijsje halen bij McDonalds bijvoorbeeld. Gewoon iets wat je anders niet doet.

Pirata

Pirata

30-11-2019 om 12:30

Opa en oma

Ik zou heel stellig omgaan met herrie over wie er naar opa en oma mag. Opa en oma zijn oud en willen maar 1 kind per keer. Nu is je broertje aan de beurt en jij de volgende keer.

Dat lastige slapen: heel bekend bij ADHD. Melatoninegebrek. Melatonine kun je kopen bij de drogist, in NL in elk geval. Maar valeriaan helpt ook. Of een bekertje warme melk. Of alledrie.
Melatonine kun je als kortwerkend middel krijgen, voor het inslapen. Er is ook een versie met langzame afgifte, voor het doorslapen. Wees er voorzichtig mee, het is te koop bij de drogist maar er is wat discussie of je daarmee het slaapprobleem niet juist in stand houdt. Ik vermoed echter dat de arts in maart dit toch gaat voorschrijven, is vrij standaard bij ADHD namelijk.

Paper

Paper

30-11-2019 om 12:56 Topicstarter

Niet alleen

Hij wil niet alleen bij oma en opa want dat ziet hij niet wat wij met zijn broertje doen. Hij heeft bang dat hij het dan leuker heeft of iets krijgt. En andersom word hij helemaal gek als zijn broer bij oma en opa is. En dan geven mijn ouders toch weer toe. Zo ben ik helemaal terug naar huis moeten rijden van mijn mama om hem toch te halen.
Vandaag komt de Sint bij de jongste zijn voetbal en hij zegt saai ik wil niet mee. Maar het is dan toch te moeilijk voor hem hij moet weten wat de jongste krijgt. En gaat toch mee.
Melatonine krijgt hij af en toe van ons. Als het echt te zwaar is. Maar daar vecht hij dan nog tegen. Gisteren om 20u gegeven en half toen moest hij nog zijn ogen zelf toe houden om te kunnen slapen.

Speltherapie

Hoi, zou het een idee zijn om hem speltherapie te laten geven vanwege die heftige angst richting zijn jongere broertje? Hij lijkt extreem jaloers en bang dat zijn broertje ( meer) aandacht krijgt. Ik vind het best heel heftig klinken zoals je het hier opschrijft. In ieder geval veel sterkte.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.