Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
horsie

horsie

18-02-2011 om 22:33

Wel of niet diagnosticeren


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
fladder

fladder

28-02-2011 om 22:42

Horsie

Ik geloof direct dat je een geval hebt meegemaakt. Maar ik weiger te geloven dat dat eerder regel dan uitzondering is. Pas in vredesnaam op met generaliseren van incidenten, want zoals je merkt wekt dat e.e.a. op bij de "ervaringsdeskundigen"...

fladder

fladder

28-02-2011 om 22:54

Horsie

No hard feelings ik hoop dat jullie woensdag meer dingen duidelijk krijgen! Sterkte ermee!

Mikaela

Mikaela

28-02-2011 om 23:21

Medicatie hoeft niet altijd

Wij hebben er voor gekozen om voorlopig geen medicatie te geven. Ons kind is ook al oud genoeg om daar deels zelf een keuze in te hebben en ziet het zelf ook niet zo zitten. Nu zijn wij het diagnose traject ook niet ingegaan omdat we thuis zulke problemen hadden maar vooral omdat de school erg heeft aangedrongen op een diagnose en mijn man heel graag duidelijkheid wilde. Hij was er van overtuigd dat ons kind geen ADHD zou hebben terwijl ik eigenlijk al zeker was van de diagnose.

Wij kiezen voor geen medicatie omdat het zonder ook gaat. Thuis gaat het sowieso prima en op school kunnen we met hulp en begeleiding ook de problemen aan. Het is niet zo dat we medicatie voorgoed uitsluiten. Het kan best zijn dat we er in de toekomst wel voor kiezen als dat beter is.

Over het bestaan van ADHD in alle gevallen die een diagnose hebben daar heb ik soms ook zo mijn twijfels. Het is nu inderdaad zo dat ADHD naar aanleiding van gedrag wordt bewezen. Voldoet een persoon aan voldoende criteria dan heeft hij of zij ADHD. Pas als met een objectieve hersenscan aan kan worden gewezen of iemand ADHD heeft dan hecht ik meer waarde aan de diagnose.

Niettegenstaande voldoet mijn kind wel aan heel veel van de criteria en dus kan ik de diagnose goed volgen: ongeconcentreerd, onrustig, druk, lastig langere tijd te concentreren behalve soms met bepaalde dingen hyper concentratie, ongeorganiseerd, moeite met dingen over zien vooral op de iets langere termijn...

Guinevere

Guinevere

01-03-2011 om 09:22

Nuance is terug

Fijn dat de nuance weer terug is in deze draad.
Overigens denk ik dat de meeste ouders hier ongeveer door dezelfde fases heen gaan of zijn gegaan.
Eerst de schok dat er "iets" is met je kind, volgens de buitenwereld. Daarna een stukje gewenning aan het idee, gevolgd door een onderzoek (al dan niet met diagnose). Dan een tijd waarin je liever in therapieën denkt dan in medicatie. Wellicht het besef dat de problematiek complexer is dan je ooit had gedacht, als je eenmaal je weg in ADHD- (of ASS-)land gaat vinden. En dan uiteindelijk vaak toch medicatie, en opluchting voor ouder en kind. Want met medicatie slaan alle andere zaken als therapieën en opvoeding zóveel beter aan, en het koppetje wordt eindelijk een keer rustig.

Polly Shearman

Polly Shearman

02-03-2011 om 22:01

Fijn!

Idd het is voor het kind heel fijn om te merken dat het niet aan hem ligt.
Een kind wil van nature zijn beste beentje voor zetten voor zijn ouders, als dat niet lukt! en op school lukt dat niet, denkt het kind snel dat het een misslukking is.
Heel fijn om een kind te kunnen uitleggen, JIJ bent fantastisch! alleen je hersens werken IETS anders dan bij andere... kan je niks aan doen schat!

Guinevere

Guinevere

04-03-2011 om 21:02

Horsie

Met alle respect voor je besluit, maar ik zou het leuk vinden als je blijft. Je bent niet de enige die een beetje een hortende start maakt op dit forum.
Anyway, ik hoop dat alles goed gaat verlopen met je zoons.

Moek

Moek

05-03-2011 om 22:59

Ja, ik ook

Ik had ook na de eerste 2 posts al ruzie met iemand. Sommige mensen hebben meer behoefte aan oordelen dan aan adviseren. Maar dat geldt niet voor deze rubriek, vind ik. De ouders van Zorgenkinderen gaan - voor zover ik dat gezien heb - beschaafd met elkaar om.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

06-03-2011 om 11:04

Horsie

Ik hoop echt dat je niet afhaakt door een stevige discussie. Een online-discussie kan er wel eens wat harder (en daardoor vervelender) aan toegaan dan 'in real life', maar trek je dat niet persoonlijk aan. Dit forum kan je ook zoveel opleveren, juist als je een niet-zo-standaard-kind hebt is het fijn om verschillende meningen en uitgangspunten te horen. Dat is in ieder geval mijn ervaring.
Veel sterkte met je zoontje; ik hoop dat je nog eens laat weten hoe het gaat.

Uitbarstingen

1) hij kan niet anders: hij maakt stresshormonen aan, wil hij niet, kan niet anders, die maken de uitbarsting
2) piketpaaltjes zetten, daarbinnen mag hij zelf bepalen
3) een-twee-drie regel
4) uitzitten
5) erkennen dat het je wanhopig maakt, verdriet doet dit aan te zien, je je onmachtig voelt --> welcome to the club.
Er kan ontwikkeling in zitten: hier beetje bij beetje. Je bent nu nog op zoek naar de juiste aanpak. Kost tijd. Heb geduld, ook met jezelf.

Laurierdrop

Laurierdrop

06-03-2011 om 23:01

Uitbarstingen

Toen onze zoon jonger was, had hij ook van die buien. Dan gingen wij meestal met hem stoeien op ons bed. (een veilige plek). Het werd dan meestal een wild worstel/judo/boks gedoe, met veel kussengevecht, veel geschreeuw en veel gelach. (meestal besteedde ik dit uit aan zijn vader, dat kunnen jullie je misschien wel voorstellen, maar ik deed hetzelf ook wel). Zoon vond het heerlijk om zo, op een gezellige manier zijn fysieke grenzen op te zoeken. Het idee was dan, dat hij alles bepaalde en dan alles mocht, behalve de ander pijn doen of spugen of zo natuurlijk.
Meestal verzonnen we dan grappige scheldwoorden en rare moves. 'de stinkokselklem' 'de paneerkroket'(dan draaiden we zoon in ons dekbed en gingen we erop zitten). Nou ja, als ik het hier zo beschrijf klinkt het een beetje raar, maar het was echt superleuk, eigenlijk jammer dat hij er nu te groot voor is geworden. Ik zit er nu met een glimlach aan terug te denken.
Het kwam vooral neer op lekker afreageren.
Soms was zoon heel erg gefrustreerd, als hij uit school kwam meestal, en dan was dit echt een heel goede manier voor hem om te ontspannen.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

07-03-2011 om 22:10

Herkenbaar

Ja, heel herkenbaar. Hoewel we er steeds beter mee kunnen omgaan, vind ik het lastig blijven. Stoeien kan een uitlaatklep zijn, maar levert inderdaad ook veel extra prikkels op.
Wij proberen zoon zelf ook mee te laten denken wat de beste strategie is. Is moeilijk voor hem hoor, want hij wil eigenlijk niet praten over (of herinnerd worden aan) zijn boosheid of 'overprikkeldheid'. Wat denk ik uiteindelijk het belangrijkste is, is om te voorkomen dat kind zo boos wordt. Dus je inspanningen moeten dus vóór de uitbarsting zijn. Ruim een jaar geleden was het voor ons soms een raadsel waarom hij boos werd. Dat is het nu niet meer, we snappen veel beter wat hem triggert. En dat helpt natuurlijk. Plekken met veel mensen en sociale interactie zijn zo'n trigger voor hem. Hebben we een feestje, dan bespreken we van te voren heel duidelijk met hem wat hij kan verwachten en hoe lang we blijven. En bespreken met hem op welke manier hij kan 'ontsnappen' aan de drukte. We nemen dan bijvoorbeeld zijn MP3-speler mee, of een stripboek.
Verder merken wij dat onze emoties (boosheid, irritatie) een boze bui van hem enorm versterken. Heel begrijpelijk natuurlijk, want zo'n driftbui is een overduidelijke uiting van onmacht.

Laurierdrop

Laurierdrop

07-03-2011 om 22:15

Jammer

Nou Horsie, dat helpt dus niet.
Is het voor jullie al duidelijk wat hem nu precies frustreert, op school bijvoorbeeld?
Dat kun je met die methode uit 'Het explosieve kind' proberen te achterhalen.
Bij onze zoon komt het steeds neer op oneerlijkheid van leerkrachten, leerkrachten die niet naar hem luisteren, frustratie omdat hij een bepaalde taak niet kon maken en ergernis omdat een leerkracht de klas niet goed aan kan.
Het is op zich voor hem al een oplossing, dat we de frustratie benoemen. Zodat hij zich gehoord en serieus genomen voelt. We doen ook ons best om de frustraties te verminderen, maar dat is soms nog steeds wel moeilijk. Ik kan natuurlijk niet beinvloeden wat die pipo voor de klas doet.
Thuis lukt dat wel steeds beter. Het blijken toch steeds dezelfde dingen te zijn, die frustraties veroorzaken. Die Greene raadt mensen aan, om een dagboek bij te houden. En dan noteren in welke situatie je kind gefrustreerd raakt. Het gaat er dan om, wat er aan vooraf ging.
Het gaat nu super bij ons thuis, maar ik zal toch een voorbeeld geven. Bij zoon kwam de frustratie negen van de tien keer doordat iemand zoon in de rede viel. En toen viel ook op, dat hij heel vaak wel verdroeg dat hij in de rede werd gevallen, maar dat het hem dan wel ergerde. Maar regelmatig lukte het hem dan niet om zijn emoties te onderdrukken. En dan was het bal.
Dat is mooi om te weten. Ten eerste konden we toen erop letten dat er minder bij elkaar in de rede werd gevallen (een ergerlijk familietrekje) en daarnaast konden we zoon ondersteunen als hij weer eens slachtoffer ervan was. Resultaat: bijna nooit meer boos.

Onmacht versus hormonen

IJsvogeltje schreef
"Verder merken wij dat onze emoties (boosheid, irritatie) een boze bui van hem enorm versterken. Heel begrijpelijk natuurlijk, want zo'n driftbui is een overduidelijke uiting van onmacht."

Ik sta achter de tekst van IJsvogeltje maar merk dat ik hier anders tegenaan kijken mbt onze zoon. Ik zie zijn uitbarstingen als een stresshormonenkwestie. Die maken we aan om te overleven: voor het geval je een tijger of een beer ontmoet. Alleen is het zenuwstelsel van onze zoon wat verkeerd afgesteld en maakt hij ze aan bij situaties die eigenlijk niet bedreigend zijn. Wij maken dan geen stresshormonen aan maar hij wel. De hele dag door. De hele dag door doet hij zijn best zich te bedwingen (in de klas bijv) maar soms wordt het teveel.. vaak aan het einde van de dag. En dat is voor ons het inzicht geweest dat dit niet op te voeden valt in de zin van de 'ouderwetserige' opvoedmethodes. Hormonen zijn niet op te voeden. Maar dat je veel verder komt met gedrag te begrijpen, inzichtelijk te maken, niet te veroordelen, ondersteunen en ..... therapie.

Laurierdrop

Laurierdrop

08-03-2011 om 11:55

Interessant

Judith, jouw invalshoek van stresshormonen vind ik erg interessant.
Het gedrag komt daar inderdaad denk ik uit voort. Het kind staat de hele dag onder enorme druk op school. Ik geloof dat het al een keer bewezen is, dat het een adhd-er meer moeite kost om stil te zitten, dan om te bewegen. Het kind moet de hele tijd impulsen onderdrukken en emoties bedwingen. Dan komt het thuis en de adrenaline komt uit de oren. Elke vorm van bedreiging en onzekerheid zal een agressieve of een vluchtreactie veroorzaken.
De sleutel zit erin om met het kind manieren te vinden waarop het zich kan ontspannen, waarop de stress kan afnemen.
Confrontaties, moeilijke vragen en strenge, door volwassenen opgelegde gedragsregels zullen adrenalineverhogend werken. En een explosie tot gevolg hebben. Die zijn in ieder geval uit de boze op zulke momenten.
Ik ben nu heel hard aan het denken hoe onze zoon (en mijn man) dat regelt. Hoe gaan ze daar mee om?
Mijn man die moet altijd 'thuiskomen'. Hij komt uit zijn werk en dan gaat hij eerst wat dingetjes opruimen. Ook als het voor de verandering wel netjes is in huis, gaat hij toch opruimen. Onze zoon duikt tegenwoordig gelijk als hij uit school komt achter de pc. Maar toen wij nog een veel strenger pc-beleid hadden, ging hij tv kijken of inderdaad met mij dat stoeien doen.
Het is in ieder geval heel belangrijk dat er geen moeilijke dingen gepland zijn, geen ingewikkelde gesprekken gevoerd worden en dat er even geen verwachtingen zijn op dat moment. Geen sport direct na schooltijd, geen afspraken met artsen en dergelijke, niet te veel kinderen in huis om te spelen. Alles wat wij zeggen en doen, kan tegen ons gebruikt worden op zulke momenten.
Soms zit zoon met iets (hij weet bijvoorbeeld niet of hij mee zal doen aan een voetbaltoernooi, of hij krijgt een invaller de volgende dag), dan reageren wij sussend, geruststellend en maken een afspraak om er later op terug te komen.
Het helpt overigens ook heel erg, als wij zoon op dat soort momenten positief benaderen. Als we iets lekkers voor hem hebben gehaald, als we hem vertellen dat we trots op hem zijn, als we een lekker drankje voor hem inschenken, of voor de lunch iets speciaal klaarmaken. (american pancakes hebben hier al menig stressmoment ontladen )
Nu ja, wat vinden jullie hiervan?

Laurierdrop

Ja wat jij beschrijft vind ik heel herkenbaar!

Je schreef ook:
"Confrontaties, moeilijke vragen en strenge, door volwassenen opgelegde gedragsregels zullen adrenalineverhogend werken. En een explosie tot gevolg hebben. Die zijn in ieder geval uit de boze op zulke momenten."

Ja, dat herken ik ook. Aan de andere kant merk ik dat het helpt om 'de regels' of 'de verwachtingen' duidelijk te maken zonder dat ze strikt zijn. Dus: je zegt waar het hekwerk is, waar de piketpaaltjes te vinden zijn en daarbinnen mag hij bepalen over het hoe, wat en wanneer. Daarbuiten mag hij niet komen. Soms moet je daarin voorzichtig de leiding nemen. En dat helpt ook, zachtjes leiden. En ook: ik zie dat dit voor jou moeilijk is, ik snap het, het is ok, zullen we het samen doen: waar kan ik jou mee helpen. En soms kan ik dat niet meer opbrengen, eventjes.

Thuiskomen, ja hier ook. Het gaat er altijd weer om: hoe raken ze die stresshormonen kwijt. Hoe krijg/maak je het rustig en overzichtelijk (door steeds te richten (dichtbij en de richting welke kant het later op zal gaan), niet alles tegelijk te moeten, duidelijk te zijn) zodat zij rustig en alert kunnen worden. Soms lukt dat uit zichzelf maar vaak hebben ze een trekje of een duwtje nodig. Tja en welke is dat ? Dat vind ik erg lastig omdat ze allemaal wat anders nodig hebben hier in huis. Hierbij heeft trouwens dat boek van Kranowitz veel geholpen: waarom heb heeft die ene nu dat nodig en wanneer.

Moek

Moek

08-03-2011 om 22:09

In de rede vallen

In de rede vallen is bij ons DE trigger! Hij vertelt altijd mompelend ellenlange verhalen. Als hij in de rede wordt gevallen, is hij de draad kwijt en wordt hij woedend. Vaak is hij dan al moe, bijvoorbeeld onderweg van school naar huis. Verder vindt hij het niet leuk als hij van de computer af moet of als hij iets moet doen en ik hem er steeds stap voor stap aan moet herinneren, omdat hij steeds met iets anders bezig is.
Al die situaties zijn helaas niet echt te vermijden. Wel ben ik streng geworden op dat in de rede vallen door zijn goedgebekte zusjes.

Etiketje

Gisteren schreef ik aan iemand binnen het onderwijs:

"Naast dit alles ben ik ook van mening dat het niet van belang is welk etiketje er aan een kind hangt. Het is handig om te weten hoe je een kind moet benaderen maar net als elk ander mens is ook de eigen identiteit belangrijk. Onze zoon is meer dan een jongen met autisme. en een stofwisselingsziekte."

Horsie

Vraag aan school of je zoon met een stabilo pen mag schrijven. Werkt erg goed

Gonzo

Wel testen en niks vastleggen? Wist niet dat dat ook kon dacht altijd dat alles op papier en in het dossier kwam.
Zit zelf ook met een soortgelijk probleem en de school wou mijn zoon laten testen door het GGZ ik heb gezegd dat ik het zelf ga regelen via de huisarts.(Het werd me in de forum afgeraden om het TE laten regelen. maar...heb geen idee waar ik mijn zoon of door wie moet laten testen.

Eigenlijk heeft iedereen in deze discussie wel een punt

Toch wil ik bestrijden dat de diagnoses ADHD niet makkelijk gegeven wordt. Soms gebeurd het wel en ten onrechte. Mijn zoon moest ooit eens een keer naar de assistent psychiater, had er geen zin in en lag geheel in die lijn dwars. Het kind werd door de knul op de gang gestuurd zodat wij "rustig" konden praten en de toen 6 (of 7 dat kan ook) jarige zoon werd vervelend. Hij verstierde met opzet de rust om duidelijk te maken dat hij naar huis wilde. Een half uur later stonden we buiten met een diagnose ADHD en ODD gratis plus een recept voor Ritalin bovenop de overigens zorgvuldig eerder gestelde diagnose autisme.

Het medicijn gebruik viel verkeerd bij onze zoon en we waren het absoluut niet eens met het ADHD en de ODD. Tot mijn verbazing konden we het ook zo weer laten schrappen. Ik verbaas me er nog steeds over.

Manier, inderdaad niks vastgelegd

Hoi Manier,
De huisarts heeft ons doorverwezen naar een Ggz-instelling. Daar is dochterlief vijf maanden getest en toen kwam daar asperger uit. Wij wilden dit niet op papier maar wel behandeling en ouderbegeleiding. Toen hebben ze de binnenkomst-diagnose gehandhaafd en dat was emotieregulerings-problematiek. Daar hebben we alles mee gedaan. En alles is betaald door de verzekering.
Om zeker te zijn dat er niks in haar dossier staat heb ik dat onlangs opgevraagd en inderdaad, geen diagnose als die emotieregulerings-problematiek.
Ik heb het onze huisarts wel verteld en die heeft dat op ons verzoek niet opgeschreven; hij onthoudt het wel zei hij.
Kortom, we hebben geleerd hoe om te gaan met dochterlief, hebben school wel verteld dat ze anders is en welke aanpassingen nodig zijn en dat allemaal zonder een officieel etiketje. En mocht het etiketje later toch nodig zijn voor hulp, dan zetten ze dat om bij die Ggz-instelling. Nu is dat nog niet nodig en ik ben blij dat we het zo hebben gedaan.
Als je vragen hebt, stel ze gerust!
Sterkte en wijsheid.
Groetjes, Gonzo

Graag gedaan

Fijn dat het goed gaat met de stabilo, dat geeft je zoon een positieve boost.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.