Werk combineren met zorgenkinderen?

Nog geen conclusies trekken

Dag Sandra,
Klinkt herkenbaar. Ik ben aan het herstellen van overspannenheid en weer een beetje aan het werk. Ik werk wat meer dan jij, en maar 1 zorgenkind.
Ik zou voordat je keuzes maakt eerst zorgen dat je wat opknapt zodat je helder keuzes kunt maken. Dat is denk ik niet verstandig als je overspannen bent.
Ik krijg heel veel energie van mijn werk, maar het diagnosetraject heeft me genekt. Zo vaak naar het instituut en dan nog de ouderbegeleiding... en een man die niet meer meewilde (waarschijnlijk ook asperger)... alle veranderingen thuis (alles plannen, in schema's, nieuwe manier van communiceren)... Dat was te veel.
Wat ik van jou lees is dat je hier nog midden in zit. Misschien heeft het ook daarmee te maken? Als traject is afgerond, en het thuis met je adhd-er beter gaat lopen, vind je die baan misschien toch wel fijn. En krijg je energie van het werk of kost het alleen energie?

Ik heb kunnen regelen dat ik 2 dagen vanuit huis kan werken. Dat heeft mij erg geholpen omdat ik dan mijn eigen uren kan organiseren, geen resitijd, rust (geen collega's en niemand thuis). Mij heeft het erg geholpen, misschien is dat een tip?
Veel sterkte en je niet laten verleiden tot keuzes die nu nog niet goed voelen!
Gonzo

Werk

Gelukkig kon ik altijd aan het werk blijven. En nu is de wervelwind thuis wel gezakt. Ik had gelukkig hulp van vriendinnen, buren en ouders om iets op te vangen en kon direct van mijn werk weg als het nodig was. Ook daar begrip gehad.
Ik snap soms nog niet hoe ik het volgehouden heb. Dankzij de anderen denk ik.

Wachten

Gonzo heeft heel erg gelijk. Het diagnose traject is zo zwaar. Wacht met beslissingen nemen. Als je zo meteen aan de diagnose gewend bent en een manier hebt gevonden om je zoon goed te begeleiden kan het echt makkelijker worden. Ook vond ik dat mijn kinderen allemaal in de leeftijd tussen zes en acht opeens heel erg veranderden, opeens aanspreekbaar werden en verantwoordelijkheid kunnen dragen. Bijvoorbeeld om eventjes alleen thuis te zijn.
Als je nu, vanuit je overspannenheid, schepen achter je gaat verbranden, heb je later misschien spijt.

Moeilijk

Ik werk ook naast drie zorgenkinderen. Het allermoeilijkste vind ik (persoonlijk) het gebrek aan erkenning. Dat je dat allemaal doet,grenst aan het onmogelijke. Fijn dat je bedrijfarts je begrijpt. Heb je een pgb? misschien kan iemand die de kinderen even meeneemt jou ontlasten? Heel veel sterkte, de kracht van een moeder is enorm, dus ik weet dat het goed komt!

Ik kon het ook niet...

En ik heb me jarenlang (nu soms nog) afgevraagd hoe mensen dat toch doen, werk en zorg combineren, want IK kon het niet. En ik ben toch niet bang om aan te pakken! heb altijd veel gewerkt en veel gedaan, ik voelde me een slappe trut, thuis met twee kinderen die ik ook al niet "fatsoenlijk" opgevoed kreeg, want ze waren wel duidelijk heel anders dan andere baby's / peuters. Toen ze wat groter werden ontdekten we HOE anders (autisme) en dat ik geen slappe trut was, maar juist alles voor mijn kinderen had gedaan, wat ik op gevoel deed was eigenlijk heel goed, hehe, nu kreeg ik daar ook erkenning voor!
Intussen ben ik nog steeds zo'n eigenwijze moeder ik ben nog steeds veel thuis voor de kinderen, maar kan ook alweer wat meer werken en studeren, gelukkig! want ik begon er zelf aardig bij in te schieten, niet goed voor je eigenwaarde.
Ik blijf ook heel voorzichtig met werk aannnemen... ik wil niets toezeggen wat ik dan achteraf niet waar kan maken, en tja, als er iets met de kinderen is gaat dat ALTIJD voor, en er is nogal eens wat. Gelukkig lijken we nu in een wat rustiger vaarwater te zijn gekomen (ze zijn nu 8 en 9).
Ik begrijp je dus helemaal. En kan je alleen maar adviseren om wel "iets" voor jezelf te blijven doen, ik werkte op een gegeven moment 3 uur per week (zucht) maar zelfs dat is beter dan niets! Hoe het financieel moet? daar kan ik je ook niet in adviseren helaas. Hier ging het natuurlijk bergaf op dat gebied met bijna geen inkomen meer van mij en wel dezelfde kosten. Er is dan ook intussen aardig in die kosten gesneden, wat is echt nodig, en wat is eigenlijk pure luxe? het huis hebben we gelukkig kunnen houden, maar er waren momenten dat ik me voor kon stellen het maar te verkopen en kleiner te gaan wonen.
Blijf wel voor ogen houden dat dit een fase is die niet eeuwig duurt! ook je zoon zal zijn draai gaan vinden ooit, en ook je dochter gaat op een dag naar school, en dan kan de situatie weer heel anders zijn.
sterkte, Tess

Ik snak naar werk

Ook hier twee zorgenkinderen. Door angststoornis is een bso niet meer mogelijk. Ook zoon met adhd past daar niet. Hij wordt er depri van. Het is heel langzaam gegaan. Ik steeds minder werken. Uiteindelijk werk aan huis. En nu is er niets meer. Ik mis wel even die momenten van 'niet met de kinderen bezig zijn', en praten met collega's over andere zaken. Dus alles draait nu om de kinderen. En ik weet er best iets aardigs van te maken. Maar toch zie ik wel dat ik helemaal niets meer voor mijzelf doe en heb. Heel soms wat werk aan huis. Dat is wel datgene wat nog wat energie geeft.

Wat het ook nog eens met zich meeneemt dat het financieel ook aanpassen is. Alles moet nu met de fiets, auto moest weg. Dat maakt het nog drukker met sport, hulpplaatsen etc. Bovendien moet ik mijzelf regelmatig uit een negatieve spiraal werken, wat heel moeilijk is met drukke kinderen om je heen.

Voor mijzelf zie ik geen andere oplossing. Vooral voor angstige dochter is het niet te doen. Als je mij vraagt of ik er gelukkig mee ben.... heel diep van binnen.., nee eigenlijk niet.

Voorlopig maar even niets doen

Op zich is het wel een goed idee om nu even geen beslissingen te nemen, ben natuurlijk lang niet helder. Blijf toch alleen piekeren over een oplossing en als ik er alleen al aan denk dat ik straks weer zou moeten werken krijg ik het al benauwd. Maar idd aan de andere kant is het wel een stukje afleiding en echt iets van mij. Hmm voorlopig nog even afwachten maar eerst maar eens proberen beter te worden. Bedankt voor de reacties.

Hier

Ik heb altijd thuis gewerkt ( gastouder) waardoor ik er 24/7 was voor mijn 3 zoons, 2xadhd en 1x reuma. De vele keren dat we met de jongste naar het ziekenhuis zijn geweest hebben we vaak samen gedaan, dus man nam daar vrij voor. In het begin dacht ik dat nog ff alleen te doen, maar ik kreeg keer op keer slecht nieuws en dan is het fijn om samen te zijn. Ook tijdens de onderzoekstrajecten van andere zoons was het druk met vele afspraken enz.
Sinds september ben ik weer buitenshuis aan het werken.
De reuma van zoon is rustig, maar nu zit hij in het onderzoekstraject voor adhd. De andere twee doen het nu heel goed sinds ze medicatie hebben en daar ben ik een stuk minder druk mee.
Maar bovenal, kan ik lekker ontspannen gaan werken omdat manlief en ik de zorgen zo verdeeld hebben dat er altijd iemand thuis is. We gebruiken geen opvang of bso.
Dat is voor onze kinderen ook rustig en duidelijk.
Er is altijd iemand thuis!!
En ik kan nu na 4 maanden werken wel zeggen; werken is een stuk minder vermoeiend dan 24/7 met de kinderen bezig zijn.
Ik werk wel dermate fexibel dat er altijd ruimte is voor ziekenhuisbezoeken in te plannen. En manlief is NOG flexibeler, die kan in geval van nood binnen een kwartier thuis zijn, voor zieke kinderen enz.
Hij heeft een heel felxibele baas.

Groet, polly

Het hangt ervan af

Ik zou het zonder werken niet gered hebben. Heerlijk even weg zijn, even met in het algemeen redelijk normale volwassenen omgaan. Maar ja, dat kon dus in mijn situatie. Dat kan voor iedereen weer anders liggen, gezien het soort werk en de aard van de problemen met de kinderen.

Een flitsense carrière zit er voor mij niet in, ik heb mezelf daarin bewust beperkt. Ik ben al blij dat ik kan werken, want ik zou niet zonder kunnen.

Word net op mijn werk gebeld

..door mijn man.
Hij trekt het niet om naar speltherapie te gaan, een dorp verder, met oudste. Te laat begonnen met starten. Kinderen moesten nog droge kleren aan, sloten waren vastgevroren etc....

Tsja, hij doet echt heel veel maar de gesprekken op school en dit soort therapieuitstapjes blijft toch echt bij mij hangen. Man wilde liever therapie in ons gehucht en ik gaf de voorkeur aan een via-via contact.

Zo blijft het altijd schipperen. Ik sta eerst even te vloeken maar kennelijk is het nou eenmaal zo. Afgelopen half jaar moest ik voor beide kinderen (die niet echt zorgenkinderen zijn idzv belemmeringen maar die wel wat hulp nodig hebben om het Systeem door te komen) zo vaak opdraven bij school en andere toestanden, zonder flexibel werk zou ik dat niet redden en mét flexibel werk vind ik het nog een hele belasting.

Ik red het nu wel, maar blijft druk

Achteraf snap ik niet hoe ik het vroeger heb gered. Ik heb het nu relatief rustig. Eigenlijk heb ik het nu niet rustig, maar je went aan alles.

Zoon, nu 12, (autistisch, grote motorische achterstand) heeft hier vroeg de 1e diagnose gehad. Met 4 jaar zaten we al bij de GGZ. Ik was toen zwanger van mijn 3e. Na die diagnose kreeg zoon met 5 jaar (meteen na de geboorte jongste) 4x per week therapie op het revalidatie centrum en 1x per week therapie bij de GGZ. Ik werkte toen 2 dagen en ik deed het gewoon. Hup 3 kinderen in de fietskar op mijn vrije dagen. Zoon 5, dochter 2,5 en dan een baby. We hadden toen 1 auto die mijn man altijd mee had. Fietsen was de enige oplossing. Achteraf waanzin.

Nu vind ik het prima te doen, maar het is weer anders druk. Ondertussen wel een 2e auto en dat scheelt. Ik had afgelopen 2 weken bv. 3x een gesprek voor of onder werktijd over zoon op school, een gesprek op de basisschool voor jongste, moest zelf naar mijn psycholoog, naar mijn fysiotherapeut en o, ja, zoon moest ook nog naar zijn psychiater. Eigenlijk hadden we ook nog een gesprek op de sport van zoon, want daar willen ze hem niet meer. Dat gesprek heb ik maar afgezegd. Ik zat ook nog in de oudercommissie omtrent het sinterklaasfeest op de basisschool. Ik werk nl. sinds een paar jaar weer 28 uur verdeeld over 4 dagen en man meer dan fulltime. Werd een beetje veel. Vind mijn werk wel een uitlaadklep. Meiden sporten nl. ook nog 3x per week en uiteraard niet op de zelfde tijden. Mijn man rijdt vooral veel naar hun sporten. Mede omdat ik altijd werk op zaterdag en er dan nooit ben. Voor zoon ga ik 1x per maand naar de GGZ voor een gesprek.

Op dit moment is zoon dus 12. Zit in het 2e van het VO en is uiteraard nog steeds autistisch. Z'n zusjes zitten in gr. 7 en 4. De jongste bleek met 1 jaar ook gedrags problemen te hebben, maar dat is ondertussen aardig geslonken en hanteerbaar. Hoe ik het red? Gewoon doorgaan? Kom alleen maar niet van mijn eigen psycholoog en fysiotherapeut af. Ja want ik blijf gestresst, chaotisch en nekklachten houden. Raar he?

We hebben net voor 2011 weer een flink PGB gekregen dus we kunnen flink dat hulp weer inschakelen voor zoon. Wat nou zo jammer is is dat daar nou niemand uit betaald mag worden die voor mij de boodschappen doet en mijn huis schoonmaakt. Dat moet ik helaas zelf blijven doen in mijn spaarzame uurtjes.

Sanrica

Ben je alleen met je kinderen, of is er nog een partner die zaken van je kan overnemen? En hoe vaak moet je dan met je kinderen ergens naar toe?
Probeer je eerst te focussen op herstel, voordat je drastische stappen gaat zetten (of je laat aanpraten). En daarna probeer je ervoor te zorgen dat je je spanningen beter kunt loslaten. Bijv. door een cursus mindfulness of ontspanningsyoga oid.
Ik denk dat 3 dagen niet veel is om te werken. Die 3 dagen zijn van jou, dan ben je even niet bezig met je zorgen maar gewoon aan het werk. Ik kan dan helemaal bijkomen omdat ik op het werk de hele dag bezig ben met dingen die ik graag doe. Nou ja, meestal dan.
Weet je zeker dat je overspannenheid alleen door je privésituatie komt?

Ik heb het niet gered...

...en schaam me er niet keer voor. Al ben ik veel te lang doorgegaan met knokken.

Ik ben nu aan het leren dit te accepteren.

Herkenning

poeh, herkenbaar hoor, dit draadje, al speelde het voor mij al een tijdje geleden. Ik vind dat er ook een hele grote druk op moeders staat om toch vooral te blijven werken, en het is idd belangrijk om iets "voor jezelf" te blijven doen buiten de kinderen om, maar soms IS het nou eenmaal NIET te combineren.
De keren dat ik hoorde "tja ik moet wel werken, anders zou ik echt gek worden" kan ik niet meer tellen. Denk je dat ik er vrolijk van word? je voelt je afhankelijk, je voelt je tekort schieten, je ziet allemaal mensen om je heen die het wel kunnen, je durft geen geld uit te geven want je draagt tenslotte ook "niks" bij... In de tussentijd heb ik echt ervaren dat alles tijdelijk is. Niet het autisme van mijn kinderen trouwens dat blijft, maar om de zoveel jaar moet je weer een nieuwe balans zoeken, want kinderen, en dus je gezinssituatie, veranderen heel snel, er doet zich steeds weer iets anders voor.
Tess

Heel herkenbaar

Het is gewoonweg heel druk, en bij tijd en wijle ren je jezelf voorbij, ondanks de hulp van buitenaf. Ik heb geleerd om tijd voor mezelf in te passen, en man en ik gaan er geregeld samen een weekend tussenuit om bij te tanken. En ik heb geleerd dingen los te laten, ook m.b.t. zorgenkinderen, sommige dingen zijn nu eenmaal niet anders en kun je niet veranderen. Dat geeft rust. Je kunt tenslotte niet meer doen, dan je best.

Heel herkenbaar en dan heb ik nog niet eens een zorgenkind in de mate waarop sommige andere hier. Maar ik kan de keren niet tellen dat ik met onze oudste afgelopen 2 jaar bij de huisarts, kinderarts, psycholoog, fysiotherapeut gezeten heb. De zorgen, het heen en weer vliegen, continu in gesprek blijven. Ik offer minimaal 1 keer per week mijn lunch op mijn werk op om naar school heen en weer te rijden om met de juf te praten hoe het gaat. Ik zit nu al maanden te dubben hoe het straks moet als jongste ook naar school gaat, kan ik mijn werktijden aanpassen, durf ik dat te vragen, kan ik oma en opa nog een keer vragen. Ik droom van een jaar rust maar ik weet dat dat niet te verwezenlijken is, ik moet gewoon door en hopen dat ik niet instort.

Psies

Precies Izar, en daarom vraag ik ook naar de privé situatie van Sanrica. Bovendien, als zij wat concreter wordt, komen er wellicht heel praktische tips.
't Is overigens niet mijn bedoeling om mensen te kwetsen als ik zeg dat ik werken als tijd voor mezelf beschouw. Maar ik meen het echt. Dat wil niet zeggen dat het voor iedereen te doen is, want ik ben mezelf met mijn eigen zorgenkind en jullie zijn ook jezelf met je eigen zorgenkinderen.

Werken en tijd voor jezelf

Ik werk 32 uur. Ik zorg dat de kinderen op school komen en mijn man is thuis als ze weer thuiskomen. Mijn werk is zo flexibel dat ik weg kan, wanneer dat nodig is. Afspraken worden voornamelijk op mijn vrije dag gemaakt. Dat is rennen, racen en heen en weer vliegen, ik kan me niet herinneren, dat ik eens lekker met een boekje op de bank heb gezeten op mijn vrije dag. Mijn man regelt het huishouden en de sport van de kinderen en ik doe zoveel als ik kan.
Mijn tijd voor mezelf heb ik, als de kinderen op bed liggen, dan spreek ik af en toe met een vriendin af. Mijn man gaat minstens een keer in de week sporten. We gaan geregeld samen een weekend weg. We zetten daar echt dingen voor opzij, omdat het belangrijk is, anders zouden we het niet trekken.

Gestopt

Ik ben gestopt met werken, omdat ik het niet redde. Ik werkte in het onderwijs en dat is niet flexibel. Ik wilde alles graag goed doen, thuis en op mijn werk. Ik heb er voor gekozen om thuis te blijven voor de kinderen. Nu ze echter wat groter zijn en de jongste ook naar school is ben ik weer een beetje begonnen. Ik val in op de school van de kinderen. (Als het dan niet uitkomt kan ik ook gewoon nee zeggen.) Ik geloof dat het Tess was die het had over de balans opnieuw vinden, daar ben ik het wel mee eens.

Izar

Nee, mannen hoeven niet te zorgen. Tenminste, veel minder, en als ze het al doen worden ze de hemel ingeprezen (kijk naar Wouter Bos) dat dat zo fantastisch is, terwijl het voor vrouwen heel normaal is. En dat stoort mij nogal eens!
Ik weet wel dat het anders kan, en ik zie ook wel eens mensen die het anders doen, en daar ben ik dan weer een tikkie jaloers op. Maar even voor mijn situatie gesproken: wij werkten allebei meer dan fulltime, toen er kinderen kwamen ging ik minder werken, hij niet, eerder nog meer. Het resultaat is dat hij zijn carriere kon uitbouwen en ik niet.
Ik ben daarentegen veel beter thuis "ingewerkt" ik zie hem het "spitsuur" 's morgens niet in zijn eentje doen, om op tijd dieren en kinderen verzorgt, gevoed, aangekleed te hebben, de keuken opgeruimd voordat je de deur uitgaat en op tijd op school met boterhammen en gymspullen etc... het klinkt zo simpel. Zelfde verhaal 's avonds. En dan heb ik het nog niet over het huishouden en de was. Ik kan mijn man gerust een weekend alleen laten met de kinderen (oke, heb het pas 1x getest maar dat beviel erg goed ) er komt niemand iets tekort, maar... de was stapelt op, gepoetst is er zowiezo niet, de kinderen vinden het geweldig want ze liggen later in bed snoepen meer en mogen heel lang tv kijken...
Nou ja, punt is dat wij een erg traditionele rolverdeling hebben. En die heb IK bepaald niet bewust gekozen! Het is zo gegroeid, en dan komen we weer terug bij het begin; vooral omdat de kinderen veel zorg vroegen. Als ik dan een moeder zag met "gewone" kinderen, en hoe die het draaide dan dacht ik "ja, zo kan ik het ook!" dat kind gaat gewoon her en der spelen en die pikt dat allemaal, dat kind slaapt (!) dat kind hoeft niet iedere week naar het ziekenhuis, enz. enz.
Ik wil mezelf niet zieliger praten dan ik ben hoor uiteindeijk heeft het me ook heel veel gebracht om zoveel bij mijn kinderen te zijn. Maar die combinatie werk en zorg, daar maak ik me idd veel drukker over dan mijn man. Als er gebeld word omdat zoon alles heeft ondergespuugd bij de opvang, dan word IK gebeld, en moet IK hem ophalen, en nu ze wat groter zijn geld dat voor school, ik ben bij alle gesprekken, ik ben er als het misloopt, maar ook als het goed gaat
Tess

Guinevere

Ik ben getrouwd en mijn man is net een paar weken geleden bij een nieuwe baan begonnen. Hij werkt fulltime en ik 3 dagen. Toen de kids kwamen werkte ik thuis maar dat mocht van mijn baas niet meer. Nu werk ik dus weer op kantoor. Ik had van te voren alleen niet verwacht dat het leven zo zou lopen. Soms 2 afspraken in de maand, soms 3 in de week. Mijn man is heel makkelijk in huishoudelijke dingen uitstellen en ik dus niet. Want uiteindelijk moet ik het toch zelf doen en probeer ik toch altijd het weekend vrij te houden van huishoudelijke taken. Tja misschien is dat wel niet zo slim. En nu ik een paar weken thuiszit ben ik er wel achter dat ik sowieso wil werken. Misschien minder maar helemaal thuis zitten is niets voor mij.

Nog geen besluiten nemen

Je schrijft dat je in ieder geval wilt blijven werken, misschien minder. Ik zou als ik jou was (slechts een suggestie hoor!) de tijd dat je thuis zit te gebruiken om uit te vinden hoe je verder wil, wat voor jou gaat werken. Als je dat hebt uitgevonden, is mijn ervaring van nu hoor, ga je vast opknappen. En als je je beter voelt ga je in werking zetten wat je bedacht hebt. Misschien blijf je je werk wel gewoon doen of misschien kun je daar minder werken? Of misschien kom je tot een andere oplossing. Mijn oplossing zit er toch in dat ik minder hard ga werken, mijn werk wat meer ga loslaten. Ook thuis ga ik dingen loslaten. De psych waar ik nu bij loop gaat me daarbij helpen. En als dat niet gaat lukken, ga ik minder werken. Dat is wat ik nu bedacht heb. Dingen thuis loslaten (dan maar minder opgeruimd) ben ik mee bezig en weet je, dat lukt heel aardig. Ik kan niet alles. En het is wel minder opgeruimd maa voor man en dochter ben ik wel gezelliger!
Ik wens je veel sterkte!!
Gonzo

Wat mij helpt

Wat mij erg helpt om tot ontspanning te komen in de tijd die ik vrij heb:
We hebben een werkster, die doet het grootste gedeelte van het schoonmaakwerk. Als we geen zin/tijd hebben om te koken, eten we een zak soep met stokbrood of iets anders kant en klaars. Als IK tijd wil hebben om te ontspannen, zet ik de tv aan voor de kinderen.
Verder nog de volgende zaken:
- Mijn man doet van nature bijna net zoveel in het huishouden als ik. Anders had ik 'm waarschijnlijk niet eens genomen denk ik. Zijn manier is anders dan de mijne, maar hij doet het wel.
- Therapie etc. heb ik even op een laag pitje gezet. Je kunt wel bezig blijven. We hebben dit vervangen door "gewone" leerzame hobbies zoals bv. muziekles.
- Ik ga echt niet elke week uitgebreid bij de juf zitten praten. Dat doe ik in 2 minuten op een vaste dag voor de lessen beginnen, dit is zo afgesproken met deze juf. Ik vraag me zelfs af waarom er mensen wekelijks zo uitgebreid met de juf moeten praten?
- Binnenkort ga ik zelfs méér uren werken, mijn man moet dan de kinderen in zijn eentje de deur uit krijgen 's morgens. Dat overleeft hij vast wel. Bovendien, ik haal ze dan op.
Sanrica, hoe zit je man "er" eigenlijk in? Komt alles op jou neer omdat jij toevallig degene bent die parttime werkt? Kan hij niet een halve dag minder gaan werken of zijn uren anders verdelen, zodat hij meer tijd aan de kinderen kan besteden? En als hij niet zo huishoudelijk is ingesteld, zou ik zéker een werk(st)er nemen. Dat hij er geen zin in heeft betekent niet automatisch dat jij er wel zin in hebt. Of tijd voor hebt.

Ik werk fulltime en ben sinds tien jaar alleenstaand moeder van een zorgenkind en een superzorgenkind. Hoe ik het al die tijd heb gered? Met bar weinig hulp van de vader van mijn kinderen, mezelf wegcijferen, afspraken plannen op mijn vrije middag en heel, heel veel plezier in mijn werk hebben. Ik denk wel eens dat dat mijn redding is (geweest).

Heb gelukkig al een werkster..

maar uiteraard blijft er nog genoeg liggen wat ik zelf moet doen. En tja de huishoudelijke taken die overblijven liggen voor een groot deel bij mij hetzelfde als de afspraken. En als ik eerlijk ben speelt het ook wel mee dat ik het al een tijdje niet zo leuk meer vind op mijn werk. Werk is voor mij nu ook niet ontspanning omdat ik niet meer goed kon functioneren. Iets wat ik normaal gesproken wel kan. Ik ben al een tijdje op zoek naar een andere baan maar helaas lukt dat tot op heden nog niet. Maar vooralsnog is het zo dat ik thuis en op mijn werk constant aan het nadenken ben/was. Gelukkig lijkt die gejaagdheid nu wat af te nemen en kan ik ook weer een beetje rustig slapen.

Tijd

Sanrica, uit ervaring kan ik zeggen, neem je tijd. Je begint weer te slapen en dat is een goed teken. Ik heb 9 maanden slecht geslapen door angstig dochtertje en toen we dat hadden opgelost kon ik niet meer goed slapen. Ging alleen maar harder werken totdat ik niet meer kon eind september. Op zich was ik niet in de 'war' maar had tijd nodig om aan ons nieuwe leven te wennen. Maar mijn lijf was totaal op. Heel bizar. Overal pijn. En nu kan ik zeggen dat mijn lijf opknapt. Twee weken geleden heb ik vanuit huis wat werk opgepakt en in het nieuwe jaar ga ik ook weer voorzichtig naar kantoor. Wat ik eigenlijk wil zeggen, neem je rust en probeer alles los te laten. Je denkproces loopt toch wel door. En ineens is er een dag dat je weer een beetje weet hoe je verder wil. En kun je dat voorzichtig oppakken. Met andere woorden, geen haast maken, nu even jezelf voorop zetten. En als het moment daar is, weet je wat je met je werk wil en met de rest. Ik hoop dat je jezelf dat gunt. Ik geloof na het lezen van je posts dat je het niet alleen nodig hebt maar ook verdient. Sterkte!
Groetjes
Gonzo

Guinevere

bij ons is dat op dit moment echt noodzakelijk iedere week praten op school, Het pluspakket moest opgestart worden, dochter moest wennen, ze is het eerste kind dat groep 3 overslaat, voor alle partijen nieuw dus. Om problemen te voorkomen hebben we afgesproken dat we tot januari iedere week na school een kwartiertje samen zitten om dingen door te nemen.

Kan best ayla

Het kan best zijn dat regelmatige schoolgesprekken tijdelijk nodig zijn, maar als dat een neverending story wordt zou ik me heftig zorgen gaan maken. Is deze school/leerkracht wel geschikt/capabel? Maak ik me zelf niet te druk, zit ik er niet teveel bovenop? Voegen die gesprekken wel iets toe? Etc.

Gesprekken

Ik zou ook erg moe worden van steeds gesprekken op school te hebben. In een week verandert er op zich niet zoveel. Zijn die gesprekken op verzoek van school of van jou, Ayla? Kun je niet volstaan met een kort mail-contact? Dat doe ik hier. Af en toe een mailtje als er echt iets is van schoolkant of van onze kant, per 2 maanden even persoonlijk contact. Je kind zit inmiddels alweer een maand of 4 op die school, alles zou nu moeten lopen en voor de rest: laat gaan, laat los.