Zelf ook adhd?
Eigenlijk loop ik al met het vermoeden, nog voordat we onze zoon ervan verdachten. ADHD of ADD? Ik heb heel vaak het idee dat ik dat zelf ook heb. Er klopt van alles. Heb ooit eens midden in de nacht een lijst in zitten vullen met de kenmerken: vraag 1: heeft u vaak last van moeilijk inslapen (ha ha). Helaas verbrak de verbinding, dus geen uitslag.
Wat voegt het voor mijzelf toe om een diagnose te gaan halen. Ik heb behoorlijk leren omgaan met mijzelf. Ook al komen sommige dingen nogal eens op mij af.
Vandaag keek ik naar mijn zoon en voelde een beetje geluk. Niet omdat alles nou zo makkelijk is. Maar dat er erkenning op datgene is wat voor hem zo moeilijk is en dat er meer gericht op hem gewerkt wordt. Het is zo mooi om te zien dat er heel veel goeds voor hem zit in de diagnose. Ik keek laatst op de website van mijn eigen oude basisschool en zag dat de leerkracht van de 5e klas (uh nu dus groep 7) nog steeds les geeft daar. En toen kwamen er wat herinneringen die zo mijn zoon's omschrijving zouden zijn: ik zat met mijn tafeltje apart, tegen de muur, mijn handschrift was om te huilen, ik lette niet op instructies, dromen staat ook in mijn rapportje.... etc. Met mijn zoon heb ik een heel bijzondere band. We begrijpen elkaar zo vanzelf. Maar hebben ook flinke botsingen 
Zou dat ook daardoor komen.
Herkent iemand zichzelf ook in de diagnose van zijn/haar kind? En bij ja, heb je je zelf ook laten onderzoeken? Waarom wel waarom niet en wat heb je eraan gehad als je het wel hebt gedaan.
Niet bij mezelf
maar wel mijn broer met mijn dochter (10). Die twee kunnen al vanaf dat de jongste kon praten, en dat was erg snel, het heel goed vinden met elkaar.Mijn broer is erg moeilijk in de omgang, heeft andere denkwijze dan de meeste mensen, maar snapt mijn dochter gelijk en zij hem. Bij haar is vorig jaar de diagnose ADD gesteld en bij mijn broer vorige week ( 39jaar) de diagnose ADHD en wordt nog verder getest op auti)stoornis.
Mijn broer kan weinig mensen om zich heen hebben, maar met dochter kan hij uren bezig zijn. Wij kunnen hun denkwijze en beredenaties niet begrijpen maar zij snappen elkaar erg goed.
Wij zijn blij dat ze elkaar hebben "gevonden" hierin, ze hebben niet het gevoel dat ze alleen zijn in de wereld.
* wij hebben geen andere add-ers in de omgeving en school vindt het niet zo belangrijk dus kind is vaak onbegrepen en heeft geen vergelijkingsmateriaal.
Zelf heb ik geen adhd, maar mijn man is zeker kandidaat. De onrust, het prikkelszoeken, de impulsiviteit, de creativiteit, de hyperfocus. Mijn schoonmoeder zegt dat ze zoveel herkent in mijn zoon. En mijn schoonvader, dat is bijna een klassiek voorbeeld. Die man kan niet stilzitten, heeft het altijd over minimaal vier onderwerpen te gelijk en is superimpulsief. Maar ook initiatiefvol, lief, betrouwbaar en goudeerlijk.
Het geeft mij heel veel hoop om te zien dat de vader en opa van mijn zoon er zo goed mee om gaan. Dat ze er zo mee hebben leren leven. Dat wens ik zoon ook toe.
Nu je erover begint....
Hmmm, nu je er toch over begint....ik zit hier al een tijdje over te dubben.
Mijn man beticht mij ervan ook ADHD te hebben en wederzijds...hoewel ik dan bij mezelf meer aan ADD denk. Zelf zat ik altijd compleet in een andere wereld met mijn hoofd, zoals mijn rapporten uitwijzen. Gelukkig kon ik compenseren met een behoorlijk IQ, dus ik heb er geen nadeel van ondervonden. Maar ik heb echt een concentratie van likmevestje. Kan wel flinke woedeuitbarstingen hebben 
. En mijn man heeft vroeger de meest bespottelijke onverantwoorde acties uitgehaald, maar dan "op verantwoorde wijze". Precies zoals onze ADHD-er. Die doet soms ook de meest linke dingen, op verantwoorde wijze (gaat nét tot aan de grens van wat ie kan). Een test hebben we er niet aan gewaagd, daar zie ik het nut niet van in. Maar de appel valt hier niet ver van de boom! Dubbel erfelijk belast, 't is wat.
Oooh hebben jullie het over mij?
Hier vallen ook steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats... Zal morgen wat uitgebreide reageren!
Man wel, ik....
dat weet ik niet....heb soms wel concentratie-problemen, maar ja, met een hectisch bestaan met werk, huishouden en kinderen vind ik dat niet heel ongewoon. Op school nooit problemen gehad, dus ik denk het eigenlijk niet. Mijn man dus wel, ook erg onrustig altijd.....hij heeft geen diagnose, en soms denk ik weleens, hoe komt het dat hij eigenlijk best gewoon volwassen is geworden, zonder noemenswaardige problemen... Ik denk toch dat zijn opgroeien in Groningen er mee te maken heeft. gister vertelde hij nog, in de zomer zaten ze altijd op de camping, 30 km verderop. Hij moest dan op de fiets naar school. Wat hij vaak deed, als hij uit school kwam, onderweg op een bankje zitten, blikje drinken erbij, en even rustig zitten....ik vermoed dat dat soort dingen er zeker aan hebben bijgedragen dat hij zonder grote problemen met zijn ADHD kan leven....
Aaah
Wat fijn om te horen. het is heel stom maar ik heb nog weinig met mijn gedachten naar buiten durven treden. Waarom weet ik niet. Die (officiele) diagnose hoeft ook niet. Ik begrijp dat volwassenen die dat alsnog doen met problemen lopen. Maar als ik het nu van mijzelf zou accepteren dan is het ook interessant om me er toch meer in te verdiepen. Wat betekent het bij een volwassene?
Zoals ik nu in het leven sta voel ik me op zich wel okee. Het is wel zo dat ik me een soort 'einzelganger' voel. Ik heb heel snel het gevoel dat ik weinig match met anderen. En dan is het een stapje terug. Ik heb heel veel contact met anderen, maar ik wil het liever niet al te vast maken. Ik blijf liever op de achtergrond. Ik plaats mij als vanzelf buiten een groep. Ik merk ook dat ik heel andere opvattingen heb over dingen. Dat zie ik bij mijn zoon dus ook. En dan begrijp ik 'm zo goed. Ik zag dat trouwens bij mijn vader ook. Met hem had ik best vaak ruzies, maar de band was wel heel sterk. Ook wij hadden geen woorden nodig om te weten wat we ervan vonden. Hij is overleden en ik weet nog dat toen hij erg ziek was, heel veel mensen veel met hem praatten. Ik zat er dan bij, op de grond in het ziekenhuis. Wij praatten eigenlijk helemaal niet. Maar we teerden op die korte blikken naar elkaar en dat zei meer dan 100000000 woorden. Heerlijk. Oeps ik draaf weer door. Ook zo'n eigenschap ha ha.
Afijn ik heb nu een titel van een boek gevonden:
ADHD bij vrouwen van Patricia Quinn. Ik ga het bestellen. Heeft iemand het gelezen?
Ikzelf niet maar...
Ik heb absoluut geen AD(H)D oid; zoonlief van acht heeft ADHD en is zeer hoogbegaafd en hoogsensitief. Mijn zus heeft ADD; zij is 47 en is vorig jaar gediagnosticeerd. Ze slikt nu Concerta en heeft eindelijk zichzelf en haar innerlijke rust gevonden waardoor ze in staat is om haar leven op te bouwen. Daarvoor slaagde ze maar niet wbt opleidingen, banen, relaties etc. Van alles half beginnen en niet afmaken/doorzetten. Mijn vader is ook zijn rustige, nuchtere zelf maar het zou me niets verbazen als mijn moeder ook ADHD heeft. Zij is net zo'n hyperactieve, onrustige, praatgrage stuiterbal als mijn zoontje en die twee werken dan ook enorm op elkaars zenuwen Het is dus wel duidelijk waar de genetische aanleg vandaan komt... Ik lijk gewoon in veel opzichten meer op mijn vader. Veel relaxter en beschouwender. Ik ben overigens wel ook hoogbegaafd en hoogsensitief.
Elisa
Bedankt voor je verhaal. Weet jij wat uiteindelijk de doorslag heeft gegeven voor je zus om toch te onderzoeken. Wat je schrijft over dingen oppakken en niet afmaken, dat herken ik wel. Hoewel ik wel plannen af kan maken. Maar dan ben ik wel enorm aan het vechten met mijzelf. Zware lasten op mijn schouders zeg maar. En alles wordt saai als je er eenmaal aan begint. daar zou voor mij ook wel rust te maken zijn. Was dat voor je zus de aanleiding?
Ik vraag het omdat ik toch iets van erkenning zoek op dat deel van mijzelf. Maar ik weet nog niet helemaal zeker of dat nou ook echt met een diagnose een plek krijgt.
O ja wat wel grappig is, is dat mensen mij heel rustig vinden. Maar zo voelt het dus niet. Van binnen speelt zich van alles af Maar ik maak anderen er blijkbaar (zo zeggen ze) daar wel rustig mee. Mijn zoontje doorbreekt dat uiterlijk rustige met zijn vele prikkels-evende gedrag ha.
Niet afmaken
Ja, dat niet afmaken heb ik ook. Mijn c.v. puilt uit van de niet-afgeronde opleidingen. Huiswerk maken deed ik vroeger nooit, proefwerken moest ik altijd op de dag zelf 's morgens vroeg nog "gauw" leren.
Op mijn werk ben ik 5 minuten met dit bezig en dan weer 5 minuten met dat, en dan: oh ja, ik was daar eigenlijk mee bezig, weer terug naar het eerste klusje. Tot nu toe gaat het best goed, maar chaotisch is het wel.
Zus
Mijn zus wilde iets totaal anders gaan doen met haar werk en vroeg zich af waarom ze steeds aan iets begon en het niet kon afmaken. Afijn, ze vermoedde dus dat ze ADD zou kunnen hebben en heeft zich door een psych laten diagnosticeren. En ze is ontzettend blij met de diagnose; alsof de puzzelstukjes op hun plaats zijn gevallen. Van buiten is zij ook een rustig, kalm type maar zoals ze zelf zegt "stormde het altijd van binnen". Nu dus niet meer dankzij de medicijnen. Ze is aan haar tweede leven begonnen!
Haha, ja hoor
Zeer herkenbaar! Hoe meer ik me erin verdiep, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat ik zelf ook niet onverdacht ben. Inderdaad, al die begonnen studies en projecten die ik niet heb afgemaakt, voortdurend dingen kwijt zijn, niet kunnen leven zonder lijstjes, een verhaal beginnen en als iemand interrumpeert niet meer weten hoe het verder moet, sowieso dingen wel weten maar niet als een consistent verhaal op een rijtje krijgen, eindeloos uitstellen van administratieve bezigheden, niet kunnen stilzitten, hyperfocussen, zeer geirriteerd raken bij teveel geluiden tegelijk... Na ja, ga zo nog maar even door.
Ik twijfel nog steeds of ik hier nu iets mee moet of niet. Ik leef er al 35 jaar mee en dat lijkt toch best te lukken, maar zo'n verhaal als De Zus Van hierboven doet me wel twijfelen. Hmmm. Dat tweede leven zie ik ook wel zitten!
Lijstjes
Meestal heb ik niets met lijstjes. Ik raak ze kwijt, ze liggen overaal, maar zijn niet meer terug te vinden. Toch heb ik het weer eens geprobeerd. Het lijstje op een vaste plek gelegd en met dingen die ik echt op een dagdeel moest doen, anders werkt het zeker niet. Maar wat is dat fijn.
Wat hier door meer omschreven wordt, 10 dingen tegelijk doen en dan half half. Ik merkte wel dat briefje fijn was. Ik werkte het echt af en was er zo klaar mee. Normaal was ik de helft vergeten of ik had maar een beetje gedaan omdat ik dan weer met wat anders was gestart. Blijkbaar valt er veel te leren.
Ook ik begin nu toch wel te twijfelen of het goed is om een diagnose te halen. Ik bedacht dat vooral ergens vandaag toen ik allerlei dingen tegelijk om mij heen had. Wat een gerommel in mijn hoofd. Dat wil ik zeker niet meer. Ben ik daarom altijd zo moe?
stelle, leuk dat je ook reageert.
Ik heb het boek om adhd bij vrouwen inmiddels en in het eerste hoofdstuk wordt al duidelijk dat er erg veel vrouwen rondlopen waarbij nooit ADHD werd vermoedt maar waarbij wel veel was. Erg boeiend.
