Zembla uitzending

Guinevere

Snap ik hoor Guinevere. Maar daar hebben we het nu eenmaal mee te doen, hoe lastig het ook is. Het zou niet redelijk zijn om te verwachten dat deskundigen (en vervolgens programmamakers) niet kritisch zijn ten opzichte van onwenselijke ontwikkelingen op ADHD-gebied, omdat dit sneu zou zijn voor de mensen met een terechte diagnose en recept.

Tja

Als je kind last heeft van adhd ( voor of na diagnose) dat doe je je best om die last te verminderen, dat kan door gedragstherapie, picto lijsten, visolie, focusoefeningen, computer programma's, psygotherapie. Er zijn vele wegen die naar rome leiden. En iedereen hoopt dat hij de beste keus voor zijn kind maakt,
je doet als ouder altijd wat jij denkt dat goed is.

Dus hoe durf je ouders die de last van hun kinderen willen verlichten zelfzuchtig te noemen!
Ongelooflijk!

Nee maar

Ik geloof wel dat een arts nog steeds een bepaald gezag heeft in Nederland. In ieder geval toch bij een groot deel van de bevolking. En als een arts het voorschrijft, dan is dat op z´n minst een signaal. Je gaat er toch vanuit dat een arts óók het beste wil voor je kind.
Beroepshalve heb ik ervaring in de psychiatrie, wel niet met kinderen, alleen volwassenen. Helaas is het zo dat medicatie soms, misschien wel vaak, toch erg gemakkelijk gegeven wordt. En soms zonder verdere goede folluw up. En dan heb ik het vooral over sederende medicatie. Maar het zegt mij iig wel dat zorgvuldigheid niet altijd voorop staat bij psychiaters. Het zijn ook net mensen.
Verder vraag ik me af of het niet tijd wordt om scholen echt goed onder de loep te gaan nemen. Volgens mij spitst de kritiek zich nu vaak toe op individuele ouders, dat lijkt me zeer onterecht. Als ouder moet je vaak toch roeien met de riemen die je hebt. Als steeds maar blijkt dat een groeiend aantal leerlingen niet gedijt zonder medicatie, zou je het onderwijs echt moeten gaan aanpassen lijkt me.

Rob

Medicijnen veranderen niet iemand zijn karakter.
Medicatie kan een gedragsverandering geven.

'Ik werk in een ziekenhuis en spreek regelmatig met artsen. Het komt voor dat artsen medicijnen voorschrijven die ze hun eigen kinderen niet zouden geven. '
Nee. En weet je waarom niet?
Omdat die kinderen het niet nodig hebben. Maar als een kind medicatie nodig heeft voor een bepaalde afwijking moet ik de ouders nog tegen komen die hun kind liever zien lijden. Arts of geen arts.

Waar gaat het nu om?

Ik vraag me nu eigenlijk af waar de echte zorg zit. Gaat het nu om het groeiend aantal diagnoses van ADHD? Of gaat het om de medicatie die wordt gegeven? het gaat zo door elkaar.

Stel dat alle ADHD'ers gebaat waren bij alleen vis-olie pilletjes, dan was die markt er dus bij gebaat en dan ging daar de kritiek naar toe. Of als gedragstherapie alleen zeer goed zou helpen, dan zou de kritiek naar de gedragstherapeuten gaan. Want dan hebben die er belang bij. bla bla bla

Alle discussie gaat langs de ahdd-kinderen. Niemand heeft het daar over. Het belang van de kinderen.
En ik ben dus een moeder die gestopt is met het pilletje geven, ondanks het doorzettingsvermogen van de psychiater. Wij zag het zelf niet meer in. Maar genoeg kinderen die er wel gebaat bij zijn. Wij spekken dan meer een integratief kindertherapeut (schandalig he)

En ... ik ben het eens met Keppel, het is goed om eens te bekijken hoe de scholen werken. Als de kinderen daar steeds vaker problemen in ervaren, moet daar in iets veranderen.

Hb en so

'En wat zou mijn zoontje (ADHD en zeer hoogbegaafd) in vredesnaam te zoeken hebben op het SBO??'

Natuurlijk kan speciaal onderwijs iets met hoogbegaafde leerlingen. Doordat klassen erg klein zijn, juist meer.

Ik merk ook dat als een mening niet volgens de lijn van de draad is, dat er gelijk wordt ingehakt door sommigen. Niet erg netjes.

Ik vond de wijze waarop dr Perreira pilletjes voorschreef ronduit stuitend! En natuurlijk is hij het eens met uitzenden van de documentaire. Er is een enorme markt voor ritalin, dat blijkt maar weer. Krijgt hij alleen nog maar meer gebruikers en 'wanna- be' gebruikers in zijn, toch al bloeiende, praktijk. Wat zal hij rijk zijn!

Ik vind het ook moeilijk om te geloven dat van de zeven gezinsleden er zes ritalin moeten slikken. Dat ze allemaal ADHD hebben is al moeilijk te geloven, laat staan dat ze allemaal ritalin nodig hebben!

Inmiddels ben ik er door vier (!) artsen op gewezen dat het tijd wordt voor een pilletje voor mijn zoon, terwijl ik hij nog jong is, zich goed gedraagt op school en ik daar erg kritisch mee om wil gaan. Wat moet ik daar nou van denken? Liever neem ik aan dat er geen connecties zijn met methylfenidaat- fabrikanten.

Dan zijn er ook nog van die malloten die vinden dat ik een slechte moeder ben, omdat ik mijn zoon ritalin onthoud! De wereld op zijn kop, echt waar.

Dit is mijn 'alternatieve' behandeling: Prikkels weghalen uit de omgeving, rustige kamer, gestructureerde speelmomenten, 20 minuten ds per dag en niet meer, basisvoeding, weinig suiker en additieven, sensorische integratie therapie, klassieke muziek en een flinke wandelingen. Ehhh..is het erg schokkend als ik zeg dat het helpt?

Lila jolie (ot)

Wat mooi om te lezen dat het goed gaat met je zoon!

Lilajolie

Natuurlijk ben jij goed bezig met je kind, heeft iemand hier iets anders beweerd? Fijn juist dat jij het op deze manier voor elkaar krijgt. En wellicht wordt er door artsen snel naar medicatie gegrepen als quick fix. Dat wil echter niet zeggen dat dat een oplossing is die niet goed zou zijn!
En het verbaast mij helemaal niet dat er in een gezin 6 van de 7 mensen aan de ritalin zitten. ADHD is in veel gevallen tenslotte erfelijk. Kijk maar eens naar veel families in deze rubriek. Het appeltje valt niet ver van de boom.
Overigens zouden veel dingen die jij thuis toepast weer totaal niet werken bij mijn eigen kind. Die krijgt medicatie, ja, maar dat wil bepaald niet zeggen dat dat het enige is dat wij doen.

Dank pippin (ot)

Leuk dat je weet dat ik hier eerder schreef

Geen waarheid

Wat ik mijn kind aanbied, is niet voor ieder kind werkzaam. Ik probeer te illustreren dat dat je het als moeder die graag anders denkt, niet perse makkelijker hebt.

Al die maatregelen kosten mij tijd en energie en ook van anderen, trouwens. Soms denk ik: kom maar op met die pillen, maar dat is vooral als ik een dip heb.

Ik denk ook dat ADHD te snel gediagnosticeerd wordt. Het is een uitsluit- diagnose, in veel gevallen. Kinderen kunnen ook gewoon hyperactief zijn, dan moeten ze veel beweging hebben. Als deze kinderen vervolgens de hele dag zitten te gamen, dan weet je dat het mis gaat. Dat is toch echt een kwestie van opvoeding.

Het liefste zou ik de DSM V zo zien ingericht dat er én ruimte is voor interventie- beschrijving en comorbiditeit en dat de psychiatrische stoornissen zoals PDD, ADHD meer als één geheel gediagnosticeerd kunnen worden, waardoor er wel hulp voorhanden kan zijn als deze nodig is, maar dat er niet te veel gewicht wordt gehangen aan de ernst van de stoornissen.

Buiten het feit dat mijn zoon ADHD heeft, is hij vooral erg goed met dieren, vrolijk en creatief. Als ik nog een stap verder ga, kan ik beweren dat de wereld niet klaar is voor speciale kinderen.

Opbrengen

Het is prachtig als het lukt om de omgeving van het kind zo vorm te geven, dat hij minder last heeft van de adhd. Maar dat heeft zijn grenzen.
Ten eerste op school/straat/sport ben je compleet afhankelijk van de attitude van anderen. Als die er niet is, kun je het als ouder wel schudden. Met name op school is er erg weinig kennis over een effectief klassenmanagement wat ook voor kinderen met impulsiviteit, concentratiestoornissen en gedragsproblemen, leefbaar is. Dat zou in principe wel te leren moeten zijn aan al die pabo-leerlingen, maar daar heb ik persoonlijk een hard hoofd in. Voorlopig staat het omgaan met stoornissen nog niet eens in het curriculum van de pabo, en het onderwijs staat niet bepaald bekend om de innovaties. Dus tegen die tijd is mijn zoon oud genoeg om zelf voor de klas te staan. Misschien heeft een kind van hem er ooit nog iets aan.
Ten tweede, niet alle ouders (ik durf zelfs wel te zeggen, heel veel ouders) zijn in staat om hun eigen gedrag te reflecteren en te veranderen. Daar heb je namelijk toch wel bepaalde middelen voor nodig. Tijd, motivatie, energie, verstandelijke vermogens, professionele hulp, geld, flexibiliteit en doorzettingsvermogen. Aangezien veel adhd-kinderen ouders hebben met adhd (het schijnt de meest erfelijke psychiatrische stoornis te zijn) is het veranderen van de omgeving thuis geen appeltje-eitje.
En dan blijkt medicatie misschien toch wel een praktische, haalbare en 'het beste voor dit kind' oplossing te zijn.
Wij hebben het geven van medicatie aan onze zoon lang uitgesteld. Op een gegeven moment ging het zo hard bergafwaarts dat we eigenlijk geen keuze meer hadden. En achteraf hebben wij hem beschadigd doordat we te lang gewacht hebben. Als hij eerder was begonnen met medicatie, was het waarschijnlijk allemaal niet zo uit de hand gelopen en waren de littekens op zijn ziel niet zo diep geweest. Maar ja, achteraf praten...
Het is erg zwaar om adhd te hebben. Al die onafgemaakte gedachten, die onafgemaakte gesprekken, die onafgemaakte projecten. Niet de rust hebben om te kunnen genieten van een maaltijd, van een knuffel, van het leven.... Geen boek uit kunnen lezen, geen film af kunnen zien. Dat schuldgevoel als je door je impulsiviteit weer eens iets gedaan hebt, wat je achteraf zoooo stom van jezelf vindt. En hebben jullie door dat deze laatste voorbeelden niets met je omgeving te maken hebben? Ze komen puur vanuit mijn zoon. Ook in de meest ideale omgeving kan hij zich niet concentreren op zijn eigen geluk. Ook in de meest ideale omgeving speelt die impulsiviteit op.

Omgeving aanpassen

Het is fijn als je de omgeving zodanig kunt aanpassen dat je op bepaalde momenten meer rust in je hoofd hebt, als ADHD-er zijnde. Ook fijn als men er rekening mee houdt op school, werk etc. Maar verder dan dat moet het niet gaan, denk ik. Je bent als ADHD-er toch echt in de minderheid in dit leven, dus je zult je zelf moeten leren aanpassen aan die drukke omgeving, danwel de rust in jezelf leren creëren. Een soort meditatie (denk aan die boswandeling) kan daarbij goed helpen. Dergelijke dingen zorgen er echter nog steeds niet voor dat mijn kind zich ook maar enigszins kan concentreren. En die pil helpt daar wél bij, een beetje, maar net genoeg om hem "normaal" mee te kunnen laten doen met de rest. Waarbij ik er van overtuigd ben dat hij zich op het SBO, zonder pil, net zo goed niet zou kunnen concentreren als hij dat nu niet zou kunnen doen zonder medicatie...daar helpt helaas geen boswandeling tegen. Misschien op de hele lange termijn, dat dergelijke dingen hem kunnen helpen om medicatieloos door het leven te gaan. Daar proberen we dus naar toe te werken. Maar daar kunnen we niet op wachten, want dan heeft hij op zijn 18e nog het niveau van basisschool groep 4. Beetje cru gesteld wellicht, maar erg goed leren kan hij niet zonder die pillen.

Zembla

Ook ik heb natuurlijk die uitzending gezien. Jammer dat de bijwerkingen op lange termijn niet werden belicht. Daarmee krijg ik dagelijks te maken en moet het maar weer zien op te knappen.
Tja, dan zeggen de moeders vaak: "Had ik het maar geweten". Lekker makkelijk, er is genoeg informatie tegenwoordig.

Onno informatie

Dag Onno,
waar kan ik die informatie vinden? Is dat wetenschapelijke informatie? In Zembla is er niets over gezegd nl.
Wel over 'het uitgewerkt zijn' na een periode. Meer dan dat niet.

En hoe knap jij het daarna weer op, de effecten van die bijwerkingen?

En dat is nou het probleem

En dat is nou net waar het om gaat: wat bij de ene adhd'er werkt, werkt bij de ander niet. Visolie hielp bij mijn zoon helemaal niet, ook niet na een half jaar. Prikkels reduceren werkt bij hem wel, maar bij lange na niet genoeg en bovendien in een klas met meer kinderen bijna niet te reduceren. Bij een jongen bij zoon in de klas hielp het dieet van die mevrouw (ben haar naamvergeten) niet. Dan kan ik zeggen:"Nooit doen want die dingen helpen niet" maar dat klopt niet. Daarom zal ik nooit iemand iets aan- of afraden. Zoals vaker gezegd, wij ouders willen hier allemaal het beste voor ons kind. Het is lastig om de juiste werkwijze voor kind te vinden maar als die goed is, dan is dat fijn. Maar dat beteent niet dat de werkzijze van iemand anders fout is of minder goed. Je kunt hier op dit forum behoorlijk wat tips opdoen en uitproberen.
En Pippin: "Het is erg zwaar om adhd te hebben. Al die onafgemaakte gedachten, die onafgemaakte gesprekken, die onafgemaakte projecten. Niet de rust hebben om te kunnen genieten van een maaltijd, van een knuffel, van het leven.... Geen boek uit kunnen lezen, geen film af kunnen zien. Dat schuldgevoel als je door je impulsiviteit weer eens iets gedaan hebt, wat je achteraf zoooo stom van jezelf vindt. En hebben jullie door dat deze laatste voorbeelden niets met je omgeving te maken hebben? Ze komen puur vanuit mijn zoon. Ook in de meest ideale omgeving kan hij zich niet concentreren op zijn eigen geluk. Ook in de meest ideale omgeving speelt die impulsiviteit op."
Heel goed uitgelegd, zo werkt het voor mijn zoon in ieder geval ook (en voor mij ook wel een klein beetje )!!

Onno,

"Jammer dat de bijwerkingen op lange termijn niet werden belicht. Daarmee krijg ik dagelijks te maken en moet het maar weer zien op te knappen."

Ik zou zeggen: ga de publiciteit in, als ´redder´ in nood.....je onthoudt zoveel mensen jouw werk.....zonde....

)

Mijn zoon...

...slikt Ritalin, hij vindt het fijn dat het dan rustig in zijn hoofd wordt, zodat hij zich goed op zijn taken kan concentreren en dan wordt het voor hem makkelijker.

Dat is voor ons het allerbelangrijkste. Wat een ander daarvan vindt kan me eerlijk gezegd geen r*k meer schelen. Ik word zo langzamerhand kotsmisselijk van de zin: "Vroeger bestond het niet".

Prima om kritisch te zijn v.w.b. medicijnen, maar het merendeel, zo niet allemaal, hier op OOL geeft hun kind(eren) geen medicijnen uit gemakzucht.

Ik heb de uitzending bewust niet gekeken.

Jade

Mensen als Onno moeten onder hun steen blijven liggen. Het zijn betweters die tegen beter weten in onwaarheden verkondigen.

Onze zoon (7 jaar inmiddels) heeft ADHD met autistische kennmerken. Jarenlang hebben we getobt met hem. Van alternatieve middeltjes tot het volgen van een dieet, van visoliecapsules tot gedragstherapie. We hebben van alles gedaan voordat hij Ritalin ging slikken.

Op het sbo voelt hij zich als een vis in het water. Het reguliere onderwijs was voor hem een drama. Teveel prikkels, teveel kinderen, te weinig structuur, te weinig houvast.

Vorig jaar wilde ik geen Ritalin. Ik wilde niet dat ons kind 'die troep' ging slikken. En vond dat hij zijn eigen weg mocht kiezen, zijn eigen ontwikkeling kon en mocht bepalen.

Maar ons kind liep hopeloos vast. Hij werd gek van het alsmaar rondrennende mannentje in zijn hoofd. Hij was verdrietig omdat hij zich OOK wel wilde concenteren. Hij wilde OOK wel eens een bladzijde uitlezen zonder dat hij het geluid van tractoren, de wc, een potlood of en schuivende voet in de klas hoorde. Hij wilde OOK graag stilzitten en niet wiebelen op zijn stoel. Hij wilde OOK graag eerst nadenken en dan pas handelen (of juist niet, LOL) Van een gezellig, grappig en knotsgekke peuter veranderde hij in een zielig hoopje mens.

Het SBO bood enige uitkomst. Maar het bleek niet voldoende te zijn. In mei jl. zijn we gezwicht voor Ritalin. En nu zeg ik: "Hadden we het maar eerder gedaan!".

Want ons prachtige kind is blijer, vrolijker, voelt zich zoveel beter. De storm in zijn kop is afgenomen. Van orkaankracht tot een stevige bries bij wijze van spreken.

Hij is zo blij met zijn pilletjes dat hij het aan een ieder vertelt die het maar horen wil. Hij vertelt dat hij veel beter na kan denken, langer na kan denken. Dat hij beter in staat is om te luisteren op school. Beter nadenkt eer hij weer een stunt uithaalt waarvan hij de gevolgen pas later overziet.

Hij is blij, hij is heel blij. Hij ervaart een psychische rust. En natuurlijk knalt hij wel eens. Natuurlijk is het wel eens stormachtig. Maar dat is niets in vergelijking met het tijdperk voor de Ritalin.

Laat Onno toch kletsen. We kennen zijn verhalen inmiddels. Onno heeft geen biet verstand van kinderen zoals jij en ik (en velen op het forum hier) ze hebben.

Bij mij staat het welzijn van mijn zoon op de voorgrond. En hij vaart wel bij Ritalin, punt.

Een achterneef van mij heeft 14 jaar Ritalin geslikt. En het is een grote kerel geworden. Geen last van 'bijwerkingen op lange termijn'.

Niet voor ieder kind is Ritalin een oplossing. Er zijn kinderen die er niet goed op reageren. Of helemaal niet.
Ons kind doet dat wel. Onno moet eens aannemen dat voor bepaalde aandoeningen bepaalde medicatie gewoon werkt

Ik post zelden, maar ik erger me soms groen, geel en blauw aan de sneue postings van Onno. Dus bij deze

Aanpassen

Ik vind niet dat de hele wereld zich moet aanpassen aan kinderen (mensen) met ADHD. Maar het gaat niet alleen om ADHD, het gaat niet alleen om moeite met concentratie en druk gedrag. Het zou fijn zijn als er meer ruimte was voor ´anders´. Dan zou er ook meer ruimte zijn voor ADHD en aanverwante problemen en gedrag.
Bij ons kind (ass diagnose) totaal geen aanleiding om naar medicatie te kijken, althans voor mijn gevoel niet, hadden we ook geen vraag naar, is ook niet besproken. Tot mijn stomme verbazing zag ik in het behandelplan staan; medicatie, met een vraagteken erachter. Nagevraagd natuurlijk maar inmiddels weer een andere hv, en die wist het zo ook even niet waarom het er stond. Voor mij een teken aan de wand, er is blijkbaar wel over gedacht, waarom? Compleet idioot. En ik kan me niet voorstellen dat het niet vaker zo gaat.
En sorry, ik weet dat sommige ouders zich nu aangevallen voelen, bedoel dat absoluut niet zo en ik wéét ook wel dat niet ieder kind hetzelfde is etc etc maar mijn dochter (geen diagnose oid) vindt het helemaal geen probleem om niet stil te zitten aan tafel. Ze vindt het pas een probleem als ik me eraan stoor (hetgeen ik wel doe hoor) en haar steeds corrigeer. (en nog maar even voor alle duidelijkheid, ik ben NIET tegen het gebruik van medicatie en ik WEET dat er situaties zijn dat het beter is, logisch. Maar je komt er niet onderuit om te gaan kijken wat er in godsnaam maatschappelijk aan de hand is als zóveel kinderen pillen ´moeten´ slikken. Dat kan gewoon niet kloppen.)
En ik weet ook wel dat ADHD niet altijd een pretje is. Van de andere kant denk ik ook weleens; wie zegt er dat het leven een pretje is. En waar zouden we in godsnaam zijn zonder ADHD, het zou een dooie boel zijn.

Zo onno

dus je klaagt dat je 'het maar weer op moet zien te knappen' maar laat me raden... Het is wel je broodwinning?

Piedjee,

eigenlijk was ik sarcastisch richting Onno......niet helemaal goed weergegeven geloof ik

Helaas is die steen, waaronder Onno mag verdwijnen, niet groot genoeg.....

Ik erger me niet meer aan hem, ik vind hem eigenlijk gewoon sneu.

Jade

Ik snapte dat je sarcastisch was tegen Onno

Soms zijn rotsblokken niet voldoende. Jammer hoor.

'neem zelf ook eens zo'n pilletje" (quote)

Verwijderd door Forumbeheer.

Ik zal al de bijwerkingen maar niet opnoemen maar op een gegeven moment komen heel veel kinderen die gedragsmedicatie slikken daarmee in de knel. Tja, wat dan. Je kunt het je misschien niet voorstellen maar ik heb daar dagelijks mee te maken, in allerlei varianten.

@onno

Zijn dat jou persoonlijke ervaringen, of ben je werkzaam op dit gebied?

Lilajolie

Zoek eens in het archief van gezondheid op de naam van Onno. Dan weet je precies wie Onno is.

Archief en google

In het archief vind je genoeg, je kunt ook googelen op CEASE-therapie. Over pakweg een jaar wordt er over niets anders gesproken.

Onno

wat kun jij met je ge-alterneut doen aan een probleem in de genen? http://www.nu.nl/wetenschap/2344635/adhd-zit-in-genen.html

Omdat er ook nog zoiets als epigenetica is.

Beste Anna,
Ik denk niet dat ik jou nu op andere gedachten kan brengen. Misschien is het iets om in je achterhoofd te houden als je met je kinderen geen kant meer op kunt.
Alle kinderen die momenteel bij mij in de praktijk zijn hebben eerst alle reguliere therapie/medicijnen gehad die je maar kunt verzinnen, tot op een gegeven moment de ouders volkomen murw waren. Tja, dan ga je dus op zoek of krijg je de oplossing via-via. Eerder staat men er toch niet voor open.