Zit vast met partner
Twijfel of ik dit bij relatieproblemen moet zetten, of hier. De problemen die partner en ik samen hebben (vooral op praktisch gebied absoluut niet kunnen samenwerken) worden uitvergroot doordat we een zorgenkind hebben. Juist door dit zorgenkind lijkt het mij zo belangrijk goed samen te werken, en hij heeft er geloof ik het meest last van.
Op dit moment weet ik het even helemaal niet meer. Heb voor mij gevoel zo´n beetje alles wel uit de kast gehaald nu. Behalve scheiden
iets dat ik in deze fase echt niet wil. Maar behalve dat we op deze manier niet goed zorgen voor vooral ons zorgenkind kost dit ook onze relatie.
We hebben dus een nogal intensief kind. Daarbij een heel gewoon kind met toch ook een vrij sterk temperament dus ik heb mijn handjes wel vol. Maar ik vind de kinderen eigenlijk helemaal niet zo moeilijk, voor alles valt iets te bedenken en voor elk probleem valt een oplossing te bedenken. Mijn kinderen ´willen` wel heel graag voor mijn gevoel, en werken goed mee ondanks dan ook dat stuk onmacht en onkunde van ons zorgenkind. Maar het lukt me dus niet oplossingen te bedenken voor de problemen met partner. Wat ik ook bedenk, het loopt op de een of andere manier steeds stuk, waarop weet ik niet??
Op dit moment zijn we een gedragstherapie gestart met zorgenkind. Het voelt heel erg idioot bijna, want de meest simpele dingen kunnen we nog niet samen uitzoeken? Eigenlijk heb ik er helemaal geen vertrouwen in, zoiets lukt ons nooit samen.
Mijn partner praat moeilijk, waardoor dit dus ook niet bespreekbaar is. Ik ben juist erg praterig en wil alles uitpraten, dus dit frustreert me enorm. Partner geeft me in gesprek gewoon altijd gelijk (of wordt heel boos) kan best dat dat gewoon is om van het gesprek af te zijn. Ik begin het idee te krijgen dat de wil om samen te werken er toch wel is, maar dat er een flink stuk onmacht bij hem zit. Maar goed, wat kan ik ermee?
Lastig om dit kort te houden, ik kan er boeken mee vullen. Ik loop de hele dag door tegen praktische dingen aan. Om 1 voorbeeld te noemen, omdat de ochtenden niet echt fijn verliepen en we vaker enorm moesten haasten om op tijd te zijn een prachtig schema opgesteld. Vanmorgen heb ik het in de prullenbak gegooid, na weken van frustratie. Kinderen werkten prima mee, partner (die helaas mee moet doen regelmatig ´s ochtends door mijn werk etc) absoluut niet. Heeft steeds iets anders. Zegt de tijd bijv te vergeten etc etc. Steeds maar weer met als gevolg dat er uiteindelijk enorm op de kinderen gemopperd gaat worden, want mijn schema is uiteraard geen luxe schema maar die tijden zijn al strikt. Daarbij hanteert hij meer een schema waarbij hij alleen maar van zichzelf uitgaat. Omdat hij zo´n beetje alles voor de kinderen overneemt in de ochtend (iets dat me al jaren frustreert en ook al miljoenen keren besproken) is hij sneller klaar. Maar als hij er niet is dan wordt dus veel minder van ze over genomen, ligt er plots weer meer verantwoordelijkheid bij hen want dat kan ik niet loslaten bovendien heb ik meer tijd nodig voor andere dingen, ook mezelf bijv.
Het is maar 1 van de vele voorbeelden. Maar als de ochtend standaard niet goed verloopt, ik weet het echt niet hoor! Ben ´s ochtends na een kwartier al doodmoe. Het is dus niet zo dat het soms misgaat, echt iedere dag.
En het meeste frustreert het me dus dat ik niet weet wat we eraan kunnen doen. Ik weet niet hoe ik bij hem door kan dringen. Weet niet waarom het steeds misgaat. Na ieder gesprek koester ik weer wat hoop, maar die vervliegt snel! Prima dat ik hem help wat meer structuur aan te brengen, en dat dat vooral mijn pakkie-an is, want bij hem is het chaos, maar wat als dat niet helpt? Ik mis iedere medewerking, terwijl hij blijft aangeven die wel te willen geven.
Weet ondertussen ook echt niet meer wat ´normaal`is en wat niet meer, snap wel dat je niet altijd op 1 lijn kunt zitten maar het lukt ons dus ook echt niet om verder te komen!! Help, wil eindelijk eens onbezorgd bezig kunnen zijn met zorgenkind, dingen beter voor hem maken maar daar kom ik dus niet aan toe want alles strandt bij partner. En aan mezelf kom ik al helemaal niet meer toe, en dat red ik ook geen jaren meer.
Wie kan me verder op weg helpen?
Fladderbeestje
Dank voor je reactie.
Het zou me zeker niet verbazen, als er ´iets` met partner aan de hand zou zijn.(asperger, add?) Maar voor hetzelfde geld is er niets, zoals ik al zei lastig nog te beoordelen wat normaal is en niet. Maar eigenlijk ben ik er bijna van overtuigd, dat er wel iets is.
Hoewel zeker niet hetzelfde als met zoon, ze hebben werkelijk niets gemeen. (zoon heeft heel veel van mij, en nee, ben ook niet de makkelijkste maar heb er wel redelijk mee leren omgaan geloof ik) Zoals gezegd denk ik dan ook wel de gebruiksaanwijzing van zoon redelijk te kennen, al kom ik vaak niet toe aan uitproberen en uitdiepen. Maar die van partner vind ik dus niet!!Maar dta zal ook wel, hoewel ik van de ene kant erg mijn best doe hiervoor, met een stuk weerstand van mij uit te maken hebben. Van zoon verwacht ik niets, zie mezelf als opvoeder en als verantwoordelijke hem zo goed mogelijk te begeleiden. Naar partner wil ik die rol eigenlijk helemaal niet, wil dat we samenwerken en dta hij er voor de kinderen is.
We hebben het hier ook best wel over gehad, maar dan komt ook weinig respons van partner.
Maar hij is wel mijn partner en we moeten het toch ook nog samen doen. Vandaar dat ik ook niet zomaar vanalles kan gaan aangeven op de therapie, daar zal partner ook achter moeten staan. Heb best wel al iets aangegeven maar dat is verder niet opgepakt door hv, zal dus meer moeten aangeven hoe het speelt en dat het aandacht behoeft. Maar huiverig ben ik daar toch wel een beetje voor. Ben toch wel bang dat dat soort verhalen een eigen leven gaan leiden (vind hv vaak toch wat arrogant en geloven erg in hun eigen verhaal) Het laatste dat ik wil is dat partner straks te boek staat als incompetente vader, want zo is het nu ook weer niet. Hij is eigenlijk zeer liefdevol en doet zeker zijn stinkende best. Bij ´gewone` kind vallen de problemen ook best wel mee en zijn ze misschien niet eens groter dan in het gemiddelde gezin. (want ik hoor van andere moeders toch ook vaak herkenning, dus misschien maak ik het groter dan het is??)
Partner is vooral erg onzeker, ik weet dat ik daar een rol in speel omdat ik veel kritiek heb op hem hierin. Ben doodsbang dat hij het gevoel heeft dat ik hem helemaal afval als ik eea in de therapie wil gaan behandelen. Weet niet of we daar uiteindelijk bij gebaat zijn.
Moeilijk
Dat is een moeilijke en vervelende situatie, Laura, want als jullie als ouders spanningen hebben zal dat ook weer zijn weerslag hebben op de kinderen en weer andersom.
Ik kan niet helemaal uit je bericht opmaken in hoeverre jullie aanpak van jou afkomt of van jullie samen. Want een aanpak die jullie écht samen hebben gekozen, die kunnen jullie ook beter samen volhouden. Ik merk hier thuis ook wel eens dat ik degene ben die de aanpak bepaalt, dus het een beetje "over de schutting" kieper bij mijn man. Dus probeer eerst te vragen naar hoe hij iets wil aanpakken, voordat je met je eigen plan/schema komt. Een mengvorm van 2 aanpakken proberen te kiezen dus.
Guinevere
AARGHH!!
Dat probeer ik dus ook, daar zit een zeer grote frustratie. Overigens is dta ook wat partner me verwijt tijdens ruzies, het is zeker waar.
Maar ik weet niet hoe!! Heb al zo vaak gezegd, het heeft geen zin als we mijn plan volgen, in de praktijk blijkt gewoon dat we erg verschillend denken. Dus laten we samen een plan maken, maar da´s dus niet zijn manier. Ik heb al vanalles voorgesteld, bedenk eens wat je wilt met de kinderen, schrijf op wat je belangrijk vindt etc etc. En vervolgens doet hij niets...
Ik ben dus het praterige type, wil ook plannen maken en nadenken over zaken etc. Zoals gezegd ook niet bepaald uit luxe, onze zoon heeft echt wel wat extra nodig en zo gezellig is het vaak bij ons niet
Mijn partner zegt dus in gesprek alleen maar altijd dat ik alle gelijk van de wereld heb, dat hij er precies zo over denkt etc. Ik denk dat hij me vooral erg vermoeiend vindt, en dta hij zelf meer het type is niet denken maar doen, en dan vooral op gevoel werken met de kinderen. Dus vooral zich vooral mee laten slepen door zijn eigen emoties etc Ik probeer dus steeds die opvoed-verantwoordelijkheid bij hem neer te leggen en hij probeert die te ontwijken.
Maar het kan best zijn dat hij gewoon in gesprek niet duidelijk kan maken wat hij vindt en voelt. Dat hij vindt dat ik verbaal hem overrule, hij is verbaal gewoon niet zo handig, maar ik kan toch ook niet anders zijn dan als ik ben??
Mijn partner lijkt er gewoon niet mee bezig, terwijl ik heel veel bezig ben met zoon en hoe we eea kunnen verbeteren voor hem. Mijn partner zou geloof ik graag een wonderpilletje voor zoon krijgen waardoor alles weer gewoon is, en hij zich niet hoeft in te spannen. Ach, misschien is er niets met partner behalve dat hij vreselijk lui is, want dat is hij echt op het extreme af. Maar misschien kan ik dta door mijn boosheid niet beoordelen en is het meer een soort passiviteit waar hij niets aan kan doen. Maar ik word er gek van.
Zou het helpen
Zou het je man helpen als hij wat meer gaat lezen over de problematiek van jullie kind? In die literatuur staat natuurlijk veel over de achtergrond van de aandoening, maar ook over de juiste aanpak.
Ik moet trouwens bekennen dat ik hier ook degene ben die het leeswerk doet, mijn man dóet dat gewoon niet. Gelukkig accepteert hij wel wat ik allemaal aandraag, hij vindt al mijn plannen wel makkelijk geloof ik!
Jaa! tip?
Ja, moet hem duidelijker boeken in de handen gaan duwen denk ik. Lees zelf vanalles en haal daar snel mijn eigen dingen uit. Hij belooft natuurlijk ook te lezen maar dat komt er dan niet van....
Moet dus eigenlijk net het goede boek weten, want ik kan al blij zijn als partner 1 boek leest, is sowieso niet zo´n lezer. Hij zal niet een paar boeken gaan lezen om er net die dingen uit te pikken die voor hem aanslaan. Of misschien ook wel maar dan zijn we jaren verder denk ik en dat schiet niet op.
Ben dus wel benieuwd eigenlijk of iemand een tip heeft van echt een goed boek. Ik weet niet of ik bij basisvaardigheden opvoeden moet beginnen of net bij kinderen met iets extra´s.
Kind heeft (nog) geen diagnose.(wachtlijst psychiater) Ik weet niet of die echt duidelijk gaat komen want het is nogal gecompliceerd. Diagnose tourette is wel al gesteld maar daar kunnen we niet zo heel veel mee verder. (het is vziw nogal omstreden wat daar verder aan gedragsproblematiek bij kan horen) Gedacht wordt aan autisme maar is het voor mijn gevoel toch echt niet al lijkt het daar soms op. Hij is iig zeer intelligent. (ook getest) Ook wel kenmerken voor mijn gevoel van ADHD maar daar denkt hv tot nu toe verder niet aan. Kan best zijn dat het gewoon een ´moeilijke`jongen is verder. Erg gevoelig, onzeker, angstig hoewel dat momenteel weer minder speelt. Wisselt erg. Op school de braafste en thuis vaak tegen het plafond gaande. Maar in goede doen weer een erg lief en makkelijk kind. En dan weer enorm prikkelbaar. In ieder geval altijd een kind geweest waar we zorgen om hebben gehad en dat veel aandacht en zorg behoefde, extreem in alles.
Een ev diagnose zou nu toch wel fijn zijn denk ik, hoewel ik daar nooit zo de behoefte aan gevoeld heb. Ik denk nu dat het voor partner wel veel zou kunnen schelen. Jammer dat het allemaal lang duurt, eigenlijk te lang nu denk ik. Maar dat is nu zo, we moeten toch verder met zoon ook in de tussentijd. En ik denk dat straks een diagnose ook niet een wondermiddel is, we moeten toch blijven werken. Partner heeft het hier misschien best allemaal lastig mee, maar hij uit zich dus niet. Zal er ook niet met anderen over praten, iets dat ik wel doe. (wel maar met een select groepje mensen, ben ook niet enorm open, maar moet er niet aan denken er helemaal niet over te praten)
Uit elkaar trekken
Spreek de avond daarvoor af wie er de volgende ochtend verantwoordelijk is voor de kinderen. Als dat papa is, sta dan nog wat vroeger op en ga lekker heel vroeg naar je werk (en laat hem de zaken op zijn manier doen..). Als het jouw beurt is gaan de zaken op jouw manier (met jouw schema). Communiceer dit ook goed naar de kinderen: morgen is het papadag dus gaat het op manier x, of is het mamadag en gaat het op manier Y.
Cqcq
Dank voor je reactie! Kon even niet online zijn.
Wat jij voorstelt neem ik me vaak voor uit wanhoop. Zo van dan maar niet meer samen, bij het slaapritueel is dit vaak zo geweest (speelt uiteraard niet alleen in de ochtend) Uiteindelijk is het geen oplossing.
Juist wat jij schrijft, die duidelijkheid, die zou ik ze graag geven. Het is niet puur dat we verschillend werken. Maar ik zou ze graag vertellen nu is het papadag dus gaat het zus of zo. Nu zou ik ze moeten zeggen morgen is het papadag dus maar afwachten hoe zijn pet erbij staat. En maar afwachten of hij uiteindelijk zijn geduld kan bewaren etc. Ook zijn ´regels` verschillen erg, ik heb juist moeite met zijn inconsequent zijn.
Het is zo erg dat als de kinderen een weekend bijv met hem zijn (ik werk vaak in weekenden) dan smeek ik hem bijna een plan te maken. In ieder geval van de activiteiten van dat weekend. Voor mij is overduidelijk dat onze zoon dat nodig heeft. Hij moet weten waar hij aan toe is zo ongeveer. En zelfs al weet papa het niet, zeg dat dan denk ik dan. (en zeg hem ook) Dan is het iig duidelijk dat het onduidelijk is. Maar hij communiceert gewoon niet met de kinderen (jongste heeft dat ook niet zo nodig, en anders vraagt ze het wel) en ik weet niet waarom, lijkt me een simpele regel vertel de kinderen even wat de plannen zijn. Lijkt me ook wel zo respectvol, ik zou ook graag weten wat de bedoeling is als ik er zelf weinig over te vertellen heb.
Bovendien zijn het de vele vele kleine dingen die spelen, opruimen bijv. Het lijkt me dat het weinig zin heeft dat ik constant achter de kinderen aanren om op te ruimen en dat ze dat niet hoeven bij papa. (ik probeer er automatismes in te krijgen en dat lukt zo niet, wil niet dat ze zo lui worden als papa!) Jongste is pas 5 dus onduidelijkheid is best nog lastig. Ik denk dat dta het ook wel een beetje is, hij is er niet mee bezig en zal dus vanzelf copieren zoals hij zelf is opgevoed vrees ik. Hij is dus in alles de kont nagedragen. Ik zelf ook maar wil dat dus niet voor de kinderen. (en dan heb ik het over best extreem, bij ons allebei denk ik)
Er zijn hier in huis gewoon een heleboel dingen die gewoon niet lekker lopen, hij is het daarmee eens. Ik wil die graag aanpakken maar het stagneert steeds maar weer. Zoals nu, weer flink ruzie gemaakt en gepraat, en nu voel ik weer hoop (hij komt ook oprecht over)maar als ik heel realistisch ben dan weet ik dat het zo weer vervliegt, hij houdt het niet vast. Ik heb het gevoel met een heel groot kind te maken te hebben.
Nee...
Je hebt me verkeerd begrepen.. jij moet niet zeggen: morgen is het papadag en dan gaat het zo of zo... dat moet je juist aan hem overlaten. Dus wel: morgen is het papadag, maar dan is het ook zijn verantwoordelijkheid om structuur wel of niet aan te brengen.
Je moet stoppen je man als een kind te behandelen, dat is hij gewoon niet meer, hem zul je ook niet meer kunnen opvoeden, dus je zult het moeten doen met degene die hij is. Je geeft zelf al aan dat je geen verandering ziet. Dus laat hem de zaken op zijn manier aanpakken (of doe het zelf... hem proberen te veranderen lijdt alleen maar tot frustratie (of zoals in mijn geval tot een scheiding, en dat heb je pas echt geen invloed meer op hoe hij met de kinderen om gaat)).
