Zo boos
Aspergerdochtertje is heel de week zo boos. Gingen vanmiddag wat leuks doen met ene vriendje van haar ( dacht dat het vanochtend beter met haar ging), klapt ze toch weer in die boosheid. En die richt ze altijd tot mij en na een week geduldig blijven, lukte het niet meer. Probeer er ook al heel de week achter te komen wat haar dwars zit, maar kom er niet achter. Vind het sneu voor haar dat ze zoveel boos is. Ze mag ook boos zijn maar hoe leer ik haar dat ze dat op een andere manier moet uiten? Of in elk geval niet steeds tegen mij.
Geloof dat ik maar weer eens een stukje begeleiding voor haar moet zoeken. Zie het weer zakken bij haar. Ti's een poos zo goed gegaan, maar de laatste weken met als hoogtepunt afgelopen week... Ik wilde dat ik het beter snapte.
Moest het even kwijt en hier zitten mensen die het begrijpen, dat je hier soms zo moedeloos van kunt worden. Morgen vast weer optimisme, nu even niet...
Groetjes,
Gonzo
Puzzel
Ach Gonzo,
Sterkte joh! Wat is het soms toch allemaal moeilijk, om het maar uit te puzzelen.
Misschien een stomme vraag, maar is er iets veranderd de afgelopen weken? Andere plaats in de klas, andere spullen in de kamer? Zoiets?
Ja, andere plaats
Ze heeft een andere plaats gekregen in de klas. Vooral om dat in het vorige groepje ze erg last van een kindje had. Klaagde ze elke dag over. En de schat van de juf heeft haar nu naast een vriendinnetje gezet. Dat doet ze nooit maar zag dat ze die veiligheid nodig heeft. Het kan dat het dat is maar lijkt me heel onwaarschijnlijk. Verder weer naar school maar dat doet ze liever dan vakantie hebben. Vakanties zijn vaak lastig en ze klaart op als ze weer naar school mag. Daarom snap ik het al helemaal niet. Vaak krijg ik de puzzel wel gelegd maar dit keer niet. Dank je wel weer voor het meedenken Kobalt!
Kunnen de eisen omlaag....
Tsja, vervelend is dat toch, als je niet weet waar het vandaan komt. Het is altijd een schrale troost, maar bij jou durft ze haar gevoelens wel te uiten, Gonzo!
Nu nog leren om dat anders te doen.
Wij hebben wel redelijk succes met zo'n woedethermometer, dat ze kan aangeven hoe boos ze is. Moet je er wel snel bij zijn, want helemaal in een boze bui is dat te moeilijk. We hebben afspraken gemaakt wat wij zeggen/doen bij de diverse stadia van boosheid.
En bij ons hielp toch meestal wel: de eisen omlaag. Als onze dochter veel boos werd, kon ze ergens iets niet aan (kon ook op school zijn). Als wij de eisen wat terugschroefden, en haar 'jonger' behandelden dan ze eigenlijk was, kwam er wat meer ontspanning.
En ook zelf ontspannen blijven: makkelijk gezegd, moeilijk gedaan. Maar onze dochter neemt onze spanning over, en die krijgen we dan dubbel-en-dwars terug.
Ik leef met je mee. Het is rot. En met ons soort kinderen hebben we, denk ik, altijd perioden dat het goed gaat, en perioden dat het minder goed gaat.
Onze dochter is nu 11, en boze buien zijn een zeldzaamheid, ze krijgt steeds meer zelfcontrole. Hopelijk zijn jullie ook snel zover!
sterkte,
Dihanne
Dihanne
Allereerst, wat lief dat je weer reageert! Je weet me altijd weer wat op weg te helpen 
Mag ik je nog wat vragen? Je schreef: "Wij hebben wel redelijk succes met zo'n woedethermometer, dat ze kan aangeven hoe boos ze is. Moet je er wel snel bij zijn, want helemaal in een boze bui is dat te moeilijk. We hebben afspraken gemaakt wat wij zeggen/doen bij de diverse stadia van boosheid."
Kun je iets meer vertellen over wat jullie zeggen/doen bij de diverse stadia? En
Hoe jullie dat hebben uitgevonden? Ik heb namelijk het gevoel dat we iets structureels moeten bedenken. Denk dat ik daarom ook weer naar begeleiding moet zoeken, maar ooo, wat vond ik het rustig even niet naar dat instituut te hoeven. En ik wil er ook bij zeggen dat het een vraag is. Want het kan te veel zijn, te persoonlijk.
Nogmaals dank!
Gonzo
Emotiemeter
Ha Gonzo,
ik heb de emotiemeter besteld bij pictomaat (via internet) maar je kunt hem ook zelf maken.
Er zijn zeven vakjes: vrolijk - blij - normaal - niet blij - geprikkeld - boos - woedend. Die zijn ook aangegeven met kleuren en gezichtjes.
Bij ons hangt íe op de koelkast en met magneetjes kun je dan aangeven waar je 'zit'. Dat hebben we aanvankelijk alleen op goede momenten geoefend met dochter (toen 7 jaar). En toen ook oplossingen bedacht voor de moeilijke momenten (die oplossingen kun je erop schrijven). Onze dochter heeft de oplossingen zelf bedacht.
Geprikkeld was een moeilijk woord, deed haar vooral aan egels denken, maar goed. Bij geprikkeld wilde ze wat meer ruimte, dus dat wij een stap naar achteren deden, en vertelden waarom we dat deden. En dan stilte (geen oogcontact). Soms lukte het haar om te verwoorden wat haar dwars zat, daar had ze wel veel tijd voor nodig (en wij dus veel geduld!)
Bij Boos hebben we afgesproken dat we haar dan aankijken en zeggen: Kalm, Kalm (naam kind). En als ze dan wat rustiger werd: een stap achteruit, en wat ruimte en tijd (zoals bij geprikkeld).
Bij Woedend hebben we eigenlijk niets gevonden. We hebben haar op haar kamer gezet, en dan haalde ze al haar kleren uit de kast, smeet alles door de kamer, helemaal overstuur. Toch was dat eigenlijk het enige dat in het geval van Woedend kon. Ze ging ons echt te lijf, rukte de haren uit mijn hoofd. Maar we leerden om er eerder bij te zijn, in het stadium dat ze nog bij te sturen was.
Op deze manier hebben we het aardig onder controle gekregen. Zo goed, dat het voor mij echt voelt als verleden tijd. Er is nog wel eens wat, maar dat is overal natuurlijk.
Echte woede-aanvallen kwamen bij haar voor bij overgangen (terug van vakantie bv.) of als andere kinderen haar keer op keer te vlug af waren, of als ze jaloers was omdat ik aandacht aan andere kinderen besteedde. Dus redelijk duidelijk te herkennen risico-situaties!
En in die tijd had ze heel veel last van angsten. Ze vertelde er toen niet over, pas later. Beneden zaten twee wolven, en boven een heks, dat soort dingen. Kind heeft echt in doodsangst geleefd, lange tijd. Dus veel stress.
Gelukkig is ze daar nu doorheen.
Die kinderen krijgen heel wat te verstouwen, en kunnen er slecht over praten (of nog helemaal niet).
Hopelijk kun je hier iets mee.
Ik kan me voorstellen dat je er tegenop ziet om weer hulp in te schakelen, wij hebben momenteel niets, en dat is inderdaad heerlijk. Maar ja, soms is het ook goed om even weer een paar handvatten te krijgen.
hartelijke groet,
Dihanne
Dank!
Dank je wel! Ik heb even gekeken en ga de emotiemeter bestellen! De picto's werken hier goed en dit zou ook wel eens kunnen werken. En eer we weer hulp hebben ( stomme wachtlijsten!)... wie weet gaat dit wel een hoop opleveren. Tweesporenbeleid
Helaas is ze heel angstig dus haar uit laten razen op gang of kamer kan niet. Maakt het alleen maar erger. Ze maakt veel angsten in haar hoofd. De gekste dingen bedenkt ze. Als een lampje in de auto brandt (handrem staat er nog op) denkt ze dat de auto gaat ontploffen. Dingen die ik zelf niet eens kan verzinnen.
En ze is de laatste weken ook erger bang realiseer ik me nu. Ze is heel bang dat mensen verdwijnen: ik, vriendjes, papa... Misschien heeft ze iets gehoord dat dat is gebeurd, of op het jeugdjournaal... Ik kijk altijd mee maar onthoud niet alles.
Dank voor de tip! En hopelijk gaat het hier wat rust brengen. Wil haar ook zo graag helpen maar als je eigen geduld op is... Hoewel ik wel rustig ben gebleven. Opstekertje voor mij
Jij een heel hartelijke groet terug!
Gonzo
Emotiemeter 2
Hoi Gonzo,
stel je niet te veel voor van de emotiemeter. Ik kan me herinneren dat toen ik de envelop openmaakte, ik wel teleurgesteld was. Dat had ik zelf ook wel in elkaar kunnen zetten.
Maar we hebben er zeker profijt van gehad!
Lastig hoor, al die angsten. Dat maakt het leven zo zwaar voor die kinderen (en onszelf!)
veel succes!
Dihanne
Gonzo
zijn het echt een soort woedeuitbarstingen???
ik werk via contact gerocht spelen en leren, en als kinderen dus bij mij boos worden, dan ga ik er van uit dat het woede frustratie is die er uit moet, ik vraag nooit wat er is, bevestig alleen wat ik zie (ik zie dat je boos bent) en laat ze veilig uitrazen, soms betekend dat dat ik ze even vasthoud om mezelf en hen te beschermen (dat doe ik op een veilige manier dicht tegen me aan) en benoem dat ook (ik houd je even vast omdat je jezelf of mij pijn doet) daarna vertel ik altijd dat ze oke zijn zoals ze zijn, en dat ze boos mogen zijn (ik ben tenslotte ook wel eesn boos)
mijn ervaring is dat de boosheid dan vanzelf terug loopt, omdat ze boos mogen zijn en zich kunne uiten...
Boosheid en autisme
Mijn ervaring is dat het zeer snel zeer hoog oploopt met de emoties. Uitrazen heb ik wel geprobeerd maar helpt niet, dat voedt alleen maar de woede.
Dus geef ik ze 5 minuten om te uiten waar ze boos over zijn en dan moet het ophouden. Je gaat niet je leven laten verzieken met boos te zijn. Ik stuur op actief emoties in de hand houden en dat lukt gelukkig, vooral nu ze ouder worden.
Alert program
Er is zoiets als the alert program, heb het boek in huis, nog niet gelezen. Hoor er wel heel veel goede verhalen over van klein tot groot omdat het ze zelf stukje voor stukje leert herkennen in welk stadium ze zitten en hoe dan te handelen. Misschien is het wat voor je. Zoals gezegd, nog niet gelezen maar op advies benoem ik in welke kleur boosheid of alertheid mijn kinderen zitten.. tzt kan dat misschien wel met benoemen van versnellingen. Is een dun handzaam boekje. Volgens mij heel praktisch.
Woedethermometer
Wij hebben het ook geprobeerd. Zoon (toen 11) begon er enthousiast mee, maar het werkte totaal niet. Hij had samen met de psycholoog de schaalverdeling gemaakt en zelf besproken met de kinderen in zijn omgeving. Dan konden ze hem waarschuwen met een code. Maar hij vloog gewoon binnen 5 seconden van 1 naar 10. Hier had de psycholoog hem op een flipover gemaakt en ik heb hem in Excel met kleurtjes overgenomen. Lijkt me goedkoper dan een bestellen.
Later las ik in het boek van Tony Attwood (Hulpgids Asperger) dat dit zelden werkt bij Asperger.
Meestal kennen ze 2 standen: aan en uit. Een soort digitale emotie. Dat herkende ik heel sterk. Hier is het uiteindelijk gelukt met dramatherapie. Hij speelde de situaties waar het vaak mis ging na en dan leerde hij het moment van no return zelf ervaren. Uiteindelijk lukt het hem om op dat moment in te grijpen bij zichzelf.
Of deze methode
Heb je wel eens gehoord van de stoplicht methode?
Zo leg je het uit aan een kind: op een rustig moment en hij in de goede stemming is.
Je legt uit dat je stemming vergelijkbaar is met een stoplicht. Op een rustig moment! Dus benoem dan meteen dat je ziet dat het stoplicht nu op groen staat en concreet: waaraan je dat ziet!
De bedoeling is dat je na uitleg hierover aan het kind, dat je (als start met de methode) steeds gaat benoemen als het goed met hem gaat; "hé, je stoplicht staat nu op groen, het gaat goed met je, hè!"
Bespreek met hem wat hij zelf kan bedenken om rustig te worden als het niet goed gaat: het licht op orange staat. Schrijf dit op een kaartje (orange, ja leuk) en berg dit op een duidelijke plek waar je het snel kan vinden.
In een later stadium kan hij zelf besluiten iets te gaan kiezen van de orangekaart als het nodig is.
Dan ga je voor het driftig worden, dus als je de bui aan ziet komen, benoemen dat zijn stoplicht op oranje gaat. Benoem ook het gedrag waar je dit aan ziet heel concreet! (ik hoor dat je harder gaat praten ik zie dat je boze gefronste wenkbrauwen hebt.... ) Dat is het moment waarop je het kaartje te voorschijn haalt en hij iets gaat kiezen om te doen waar hij rustig van wordt.
Is hij al in zijn driftbui, dan staat het stoplicht op rood. Maar dan is hij waarschijnlijk niet meer te bereiken met deze mooie praatjes...
Dus het is zaak om dit op een rustig moment uit te leggen.
Op het moment dat hij naar een driftbui toe aan het werken is, is het zaak dat hij dat zelf leert te signaleren. Dat is al heel moeilijk, dus daar kun je bij helpen! Volgende stap is, dat hij leert bedenken hoe ze het gevaar zelf af kan wenden. Dus moet je van te voren met hem activiteiten bedenken waar hij rustig van wordt. Als hij nog aanspreekbaar is maar boos aan het worden, ga je proberen samen met hem te bedenken wat hij ook al weer van te voren had bedacht wat hij kon gaan doen om weer rustig te worden.
Als mijn zoon al in een echte driftbui is en schopt, slaat of met dingen gooit, neem ik hem van achter langs in een soort van (vriendelijke) houdgreep en benoem hardop, op rustige toon 'Hee, jouw stoplicht staat op rood... wat gaan we doen om te voorkomen dat je iemand pijn doet of iets stuk maakt.... kan ik je al loslaten, wat ga je doen?"
Als ik dit op kan brengen, want het is niet zo dat het mijzelf altijd lukt om rustig en doordacht te blijven... (ik ben net een mens)
Wij hebben in de hal (waar hij naar toe moet als hij gewaarschuwd is en doorgaat in ongewenst gedrag) een rood kussen liggen waar hij op mag slaan of stompen.
De stoplichtmethode werd bij ons aangedragen door de gezinsbegeleider vanuit de GGZ.
Het is nu de bedoeling dat het kind gaat leren om zelf aan te voelen wanneer een time out nodig is.
Het stoplicht hangt altijd hier in de kamer. Als het kind een oranje of rood stoplicht heeft gehad mag het na de "nabespreking" het stoplicht weer op groen hangen, want het is weer ok. Het zijn dus 3 a4tjes met een groot stoplicht erop, 1 met rood, 1 met oranje en 1 met groen en dat gelamineerd zodat het mooi blijft. Mijn zoon vond dit gênant, dus wij hebben het verbaal gehouden.
Je hebt ook overigens echt stoplicht lampen, kan stimulerend zijn om te gebruiken.
Je kunt zelfs een rijmpje erbij gebruiken:
Groen: je kunt alles doen (het gaat goed met je)
Oranje: Wat kan je ?(het gaat minder goed, wat kun je nu beter gaan doen, en wat niet; vraag je af wat kan je?)
Rood: je bent in nood! (je hebt hulp nodig/ je moet iets bedenken om gevaar af te wenden)
