Zo trots!

Onze dochter heeft selectief mutisme. Dat is een sociale fobie die het in bepaalde situaties letterlijk onmogelijk maakt om te praten. In het begin was dat overal behalve thuis in ons eigen gezin. Vooral op school natuurlijk een probleem. Dankzij therapie gaat het nu heel goed, en praat ze tegen iedereen: als het moet. En dan altijd met een heel strak gezicht, niemand aankijkend, zacht pratend, duidelijk stijf staand van de zenuwen. Maar ze kan zich redden.

Gister kwam ze thuis; ze mocht lootjes verkopen voor Jantje Beton. Nou had ik verwacht dat ze, net als haar zus, niet verder zou komen dan ons een lootje verkopen. Maar tot mijn grote verbazing is ze 's middags de hele straat door gegaan. Overal aanbellen, helemaal alleen! En 's avonds heeft ze, voor de allereerste keer ooit, zelf naar opa en oma gebeld om te vragen of die ook een lootje wilden kopen (nou, die waren zo verrast en blij; kochten er meteen twee!). Je kon zien dat ze dat heel moeilijk vond, en behalve de vraag stellen kwam er verder niet veel meer uit dan 'ja' en 'nee', maar ze heeft het toch maar gedaan.

Ik ben zo ongelofelijk trots op haar! Ik wist wel dat ze er zou komen, maar nu weet ik het helemaal zeker!