Zo verdrietig [kind praat over dood zijn]

Slik...

wat begrijpelijk dat je van een dergelijke opmerking van je kind helemaal van de kaart bent. Wat een zorgen zul je voelen, wat een steen in je maag. Met heel mijn hart hoop ik dat er iets komt dat voor jouw dappere jochie weer een sprankje van geluk gaat geven.

Dag lieve intens verdrietige moeder.

kus van Purk

Ana

Wat verschrikkelijk als je eigen kind zoiets zegt. Ik weet van kennissen in mijn omgeving die ook een kind (7 jaar was ie toen) hadden dat niet zo wilde leven, dat toen hij medicatie kreeg (in zijn geval ritalin) hij een stuk meer rust in zijn koppie kreeg en het leven wel weer de moeite waard vond. Blijf hier ook niet zelf mee lopen, maar schakel goede hulp in voor je kind en jezelf.
Sterkte.

Op zoek naar oplossingen

Zonder afbreuk te doen aan je verdriet, is het ook wel een typische 6-7-8-jarigen uitspraak. Wel een zeer heftige, en ook een met een duidelijke boodschap: ik ben niet gelukkig. Maar een kind op die leeftijd heeft gewoon nog geen oplossingen tot z'n beschikking. Hij/zij weet niet wat er mogelijk is, om wel gelukkiger te worden. Dus is de enige oplossing: dood. Maar een kind weet zelden wat dood inhoudt. Al lijken ze het vrij precies te brengen, ze weten echt niet wat ze willen.
Aan jou de taak om je kind goed te verstaan: je kind wil niet dood, maar wil een leuker leven. Dat kan. Jij kan, samen met je kind, op zoek gaan naar dat leukere leven. Wat is daar voor nodig? Wat heeft je kind nodig? Wat heb je zelf nodig.
Dus: neem de boodschap serieus, maar neem het niet letterlijk.

Dank jullie wel

Dank jullie wel voor jullie lieve reacties! Doet me goed.

Zoonlief is begin dit jaar begonnen met Ritalin en slikt inmiddels Concerta. Dat is kennelijk geen 'oplossing' dus. Deze opmerking kwam wel 's avonds op een moment dat zijn medicijnen allang uitgewerkt waren.

Dat dat een typische 6-7-8-jarigen uitspraak is wist ik niet. Mijn oudste heeft dat in elk geval nooit gezegd, maar dat is (uiteraard) een heel ander kind. En meer ervaring heb ik niet, dan deze 2 . Ik ben wel blij dat ik het weet nu!!

Ik heb zijn begeleidster vanuit PGB bericht (ze is op vakantie natuurlijk :S) en zal zijn juf (speciaal onderwijs) en de BSO (gespecialiseerd) vertellen dat er iets aan schort. Met elkaar moeten we toch een verklaring kunnen vinden en actie kunnen ondernemen.

Ik wil zo graag dat hij zich gelukkig voelt, maar ik zie hem ook zo vaak worstelen met dingen waar hij echt geen bal van begrijpt... Moeilijk hoor!

Dat ik het niet perse letterlijk moet nemen is ook prettig om te weten, hij is wel eens 20 minuten alleen thuis, ik vroeg me al af of ik de messen moest gaan verstoppen ofzo . Gisteren heb ik hem maar genoeg taakjes gegeven die "moesten", daar was hij nog niet mee klaar toen ik weer terugkwam . Afleiden... .

Nogmaals bedankt!!

Ana

ik ben het gedeeltelijk met Kaatje eens, of het echt ene opmerking voor die leeftijd is geen idee, het gaat zich hier bij om onze oudste. Het is idd wel belangrijk te relativeren. Ik zie bij mijn dochter dat het op dat moment vooral te maken heeft met de situatie. Te veel indrukken, te druk in haar hoofd, te weinig begrip van mensen om zich heen. Een dag later kan het beter gaan. Ik ben niet bang dat ze morgen van de brug springt maar het is wel een signaal, een belangrijk signaal.
Maar je voelt je als moeder wel vreselijk geraakt, je kind dat zegt dat het dood wilt.

Toch

Mijn zoon zei dat soort dingen ook regelmatig. Het begon rond zijn zevende (af en toe een keer een opmerking) en toen hij negen was, werd het echt extreem. Het ging van in een boze bui gillen: 'Ik wou dat ik dood was!' tot uiteindelijk heel wanhopige gesprekken op momenten waarop hij niet boos was en hij vertelde dat hij het echt niet meer zag zitten, dat hij niet begreep waarom hij nog langer hier op aarde zou moeten zijn en dat iedereen beter af zou zijn, als hij er niet meer was. Een hoop mensen (school) reageerde toen relativerend en vertelde mij dat kinderen dat wel vaker zeggen en toch niet doen, omdat ze niet weten hoe en wat.
Vooral in de latere periode, rond zijn negende dus, werden de uitingen echter steeds heftiger en trof ik hem een keer met een schoenveter om zijn nek. Toen is er iets in mij veranderd en vanaf dat moment vertrouw ik mijn instinct. Wij hebben er voor gezorgd dat de situatie waarin hij verkeerde constructief veranderde. Van 'hij moet hier toch mee om leren gaan, we kunnen niet altijd de hele wereld aan hem aanpassen, het is nu eenmaal zo, de wereld is geen pretje, we moeten hem niet te veel zijn zin geven, misschien wil hij aandacht', werd het: 'hij staat centraal, er gebeuren vanaf nu alleen maar dingen met hem die goed voor hem zijn en hij is degene die uiteindelijk bepaald wat er met hem gebeurd, wat andere mensen ervan vinden kan mij niet schelen'.
Jaren later, toen onze zoon elf jaar was, vertelde hij mij, dat hij in deze periode met een springtouw om zijn nek boven aan de trap heeft gestaan. Dat hij 'het' toen niet gedaan had omdat hij aan mij en zijn broertje had moeten denken.
Ik wil je niet bang maken. In het geval van mijn zoon was het meer dan een losse opmerking en hij verkeerde echt in een heel vervelende situatie. Maar neem dit soort dingen serieus, praat er met hem over. Laat niet merken dat je schrikt, anders durft hij het niet meer te zeggen. En probeer de situatie waarin hij zit aan te passen. Betrek hem daar ook in. Als het kind het idee heeft dat het zelf grip heeft op de situatie waar hij zich in bevindt, nemen angsten af. Autonomie was een heel belangrijk gevoel voor onze zoon.
'Wij gaan er samen aan werken dat het beter voor jouw wordt. Je hoeft het niet alleen te doen, wij zijn jouw ouders, wij zijn er om je te helpen. Het zal niet snel beter worden, want wij kunnen niet toveren, maar houd moed jongen, we zorgen dat het beter wordt.' Dat was zo'n beetje onze insteek.
Verder leerde ik van zijn psycholoog dat je, op zo'n doodswens kan zeggen: 'Dat zou wel het ergste zijn wat mij zou kunnen overkomen, als ik jouw zou verliezen. Voor ouders is het het ergste wat kan gebeuren, dat ze een kind verliezen' Die hebben we er dus maar in gehouden.
Onze zoon doet het heel goed op Concerta, maar ik heb ook gehoord van adhd-ers die daar erg depressief van werden. Dat is dus zeker een aandachtspunt.
Verder heb ik mezelf in die periode voorgenomen om vooral goed op te letten. Natuurlijk liet ik hem wel eens alleen. Maar niet als hij overstuur was. Dan bleef ik bij hem in de buurt. Niet praten dan, maar er wel zijn.
En verder deel ik je verdriet. Het is afschuwelijk, dat het leven voor zulke jonge kinderen al zo moeilijk moet zijn. Het is afschuwelijk als je het kind dat je zelf ter wereld hebt gebracht, zegt dat hij er niet had moeten zijn.
Sterkte.

Zorg

Mijn zorg is dat hij volkomen kalm was toen hij dat zei. Is toch anders dan in een boze emo-bui. Ik ga met de psychiater over evt een ander medicijn praten, en verder hou ik hem goed in de gaten. Nogmaals dank allemaal!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wat naar

Stond dit draadje soms eerst in een andere rubriek? Ik kan mij niet herinneren dat ik 'm eerder heb gezien...
Jee Ananeninoniem, wat een nare situatie. Goed om naar de medicatie te kijken, mocht dat de boosdoener zijn is het wellicht eenvoudig op te lossen.
Is het verder een idee om eens met een kinderpsycholoog te praten voor verdere 1-op-1-begeleiding van je zoon? Je gaf aan dat je het wel op school zou melden, maar dit klinkt toch als iets wat niet op school even kan worden opgelost. Een goede therapeut kan wellicht veel voor je zoon, en zijn zelfbeeld, betekenen.
Je schreef 'moet ik de messen verstoppen?'. Wij hebben dat vorig jaar inderdaad een keer gedaan. Zoon (toen 8) was een aantal dagen volledig overstuur vanwege de nieuwe bank die geleverd zou gaan worden (en de oude bank die dus weg ging). Ik het archief kun je er nog wel wat over vinden. Hij dreigde toen ook om een einde aan zijn leven (en dat van ons, en van de bank) te maken, en stond al een keer met een groot mes klaar. Heel naar. Het is gelukkig bij dat incident gebleven, maar een vrolijke onbekommerde levensgenieter is hij niet
Sterkte!

Update

Ik heb zijn juf op de hoogte gesteld via de mail en ik kreeg (op zaterdag!!) een uitgebreid antwoord. Op school lopen allemaal hulpverleners rond (speciaal onderwijs) en die gaat ze inzetten om hem te leren te praten over wat hem dwars zit en wat hij graag anders zou willen. Ben helemaal blij dat er iemand actie onderneemt!! En dat hij zo'n geweldige juf heeft!!!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.