Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op

Zoon glijdt af: welke hulp?


Omnik

Omnik

18-03-2022 om 21:59 Topicstarter

ECBJ88 schreef op 18-03-2022 om 19:21:

Zoek eens op ‘Geweldloos Verzet & Verbindend Gezag’, ik denk dat dit zou kunnen passen bij wat je zoekt. Sterkte!

Ik ga me er eens in verdiepen, dankjewel!

Omnik

Omnik

18-03-2022 om 22:38 Topicstarter

anomarie schreef op 18-03-2022 om 17:20:

Je zou ook kunnen zoeken naar iemand met kennis rondom hoogbegaafdheid. Dat is in de behandeling toch echt een andere tak van sport. CGT werkt niet altijd bij hb jongeren. Ik heb positieve ervaringen met provocatieve therapie door een in hb gespecialiseerde psycholoog. Via humor iemand tot gedragsverandering uitdagen. verder mag je echt wel meer verwachten vanuit de gemeente. Zij moeten het financieren en op deze manier wordt het alleen maar duurder. Door een pgb te krijgen kan je ook buiten de reguliere zorg inkopen. Sterkte ermee

Heb ik geprobeerd. Gemeente heeft hier helemaal geen benul van, ze kennen niet dat soort mensen. Huisarts ook niet. Ik heb het via mijn eigen netwerk geprobeerd maar de psycholoog die toen kwam bovendrijven, daar wilde zoon na kennismaking niet heen. Ik denk ook dat het belangrijk is om het HB-aspect te snappen maar ik heb het tot nu toe nog niet kunnen vinden. Het is alweer even geleden dat ik het probeerde dus misschien moet ik gewoon weer eens overal de vraag droppen. Die ADHD-gespecialiseerde coach heb ik ook zelf gevonden en heeft ook geen contract met onze gemeente. Die betaal ik dus al via een PGB. Ik was al blij dat ik die gevonden had. De eigenaar van die praktijk, naast psycholoog ook ervaringsdeskundige, zei toen ik hem voor het eerst aan de telefoon had: “Ik heb mijn moeder helemaal gek gemaakt in de puberteit.” Ik dacht: “Die begrijpt het.” Maar uiteindelijk zit hij al anderhalf jaar zelf helemaal vol met een wachtlijst zo lang als mijn arm en is mijn zoon bij een ander terechtgekomen. Een fijne man maar iets teveel van het niveau: ‘hij wil vooral begrepen worden.’ En ik ben erg van het begrijpen maar ik ga niet begripvol met mijn zoon zitten praten als hij zich dwingend gedraagt. Dan kap ik het gesprek af of loop ik weg. Ik laat me niet als een gebruiksvoorwerp behandelen. 


Het lastige is dat hij zoon bijna altijd alleen spreekt. En zoon kan zich behoorlijk opkalefateren voor zo’n gesprek. Dat weet ik ook wel, en ergens is dat fijn, dat hij zichzelf in de buitenwereld nog wel kan gedragen. Anders waren we nog veel verder van huis. Maar intussen krijgen wij in huis, vooral ik, dus het volle gewicht van zijn spanning te verdragen. Gisteren was ik op mijn initiatief eens een keer bij hun gesprek. Omdat het me al twee weken niet meer lukt om iets van richting uit zoon te krijgen. Toen liep het helemaal uit de hand met geschreeuw en slaan met deuren, weglopen, terwijl ik heel rustig was en simpelweg probeerde te bespreken dat er stappen gezet moesten worden en duidelijk mijn grenzen trok. Ik denk dat dat goed is geweest. Dat die begeleider dat een keer gezien heeft. Hij sprak in ieder geval een stuk realistischer en begripvoller naar mij dan hij eerder wel eens gedaan heeft. Hij zou gaan overleggen met de eigenaar. 

Zoon is ook geschrokken van zichzelf. Die komt vandaag de hele tijd knuffelen en heeft al drie keer gezegd dat hij van me houdt. Aandoenlijk wel. Maar helaas garantie tot aan de deur. Hij raakt gewoon geregeld de verbinding helemaal kwijt. Dan is hij echt ‘buiten zichzelf’, ik snap soms nauwelijks tegen wie ik sta te praten. Eerlijk gezegd denk ik ook dat hij dissocieert. 


Het lijkt me heel ingewikkeld om voor hem behandeling te vragen terwijl hij eigenlijk niks wil. Want ook al woont hij onder jouw dak en is hij nog geen 18, hij is wel 16 en daarmee zelf bepalend over zijn eigen behandeling. Als hij niks wil, is er geen behandelaar die toch een intake met je gaat plannen, laat staan een behandeling gaat opstarten.

ECBJ88 schreef op 18-03-2022 om 19:21:

Zoek eens op ‘Geweldloos Verzet & Verbindend Gezag’, ik denk dat dit zou kunnen passen bij wat je zoekt. Sterkte!

Deze suggestie lijkt me daarom misschien wel goed. Het is niet direct wat je zoekt, want het richt zich op jou(w gezin) en niet op hem. Maar eind van de rit is het wel de bedoeling dat je met Geweldloos verzet iets in beweging gaat zetten bij hem. 
 

Je zou ook nog kunnen kijken of er outreachende jongerencoaches zijn in je gemeente. Wellicht kunnen die ook eens langs bij de boksvereniging, om zo het contact met hem op te starten. Zij kunnen zowel kijken of ze hem zelf kunnen motiveren tot het aangaan van meer contacten buitenshuis, als ook motiveren voor evt. hulpverlening.

Omnik

Omnik

18-03-2022 om 22:42 Topicstarter

Perzikboom schreef op 18-03-2022 om 18:04:

Er zijn een paar middelbare scholen in Nederland die voltijds hb onderwijs bieden. Mogelijk zou een andere school en contact met peers hem lekkerder in zijn vel doen zitten waardoor de situatie thuis houdbaarder wordt?

Is niet bij ons in de buurt. Ik heb op mijn lijstje wel een organisatie in Venlo staan die werken met vastgelopen HB-ers: Spirare. Die ga ik wel eens bellen. Dit is nog enigszins bij ons in de buurt. Maar volgens mij moet hij dan eerst helemaal uitgevallen zijn. Daar zijn we nog niet maar inmiddels wel bijna. 

Omnik schreef op 18-03-2022 om 22:38:

[..]

Heb ik geprobeerd. Gemeente heeft hier helemaal geen benul van, ze kennen niet dat soort mensen. Huisarts ook niet. Ik heb het via mijn eigen netwerk geprobeerd maar de psycholoog die toen kwam bovendrijven, daar wilde zoon na kennismaking niet heen. Ik denk ook dat het belangrijk is om het HB-aspect te snappen maar ik heb het tot nu toe nog niet kunnen vinden. Het is alweer even geleden dat ik het probeerde dus misschien moet ik gewoon weer eens overal de vraag droppen. Die ADHD-gespecialiseerde coach heb ik ook zelf gevonden en heeft ook geen contract met onze gemeente. Die betaal ik dus al via een PGB. Ik was al blij dat ik die gevonden had. 


Heb je facebook? Er zijn hele actieve facebookgroepen voor ouders van HB kinderen. Daar worden ook regelmatig vragen gesteld over positieve ervaringen met HB praktijken (evt. icm andere problematiek). Zo kun je het kaf van het koren scheiden.

Verder wil ik je nog even sterkte wensen. Dat vergat ik in mijn vorige bericht. Slopend op in deze situatie te zitten. Er is zo weinig mogelijk, terwijl je zorgen zo groot zijn.

Omnik

Omnik

18-03-2022 om 22:46 Topicstarter

alhambra schreef op 18-03-2022 om 18:03:

Zou het hem helpen als hij zelfstandig gaat lezen over metacognitieve therapie?
Zelfhulp dus.

Dit zit er niet in, te ver heen. Hij heeft gewoon echt al die problemen en het is heel onaardig van mij dat ik suggereer dat sommige daarvan de aandacht gewoon niet waard zijn 😂. Een buitenstaander zou dat misschien wel kunnen brengen. Mij lukt het niet. 

Wat enorm lastig dit. Wat wil je zoon wél? Hij kan overal nee tegen zeggen en mooi weer spelen, maar dat brengt hem uiteindelijk niet verder. Ik denk dat het wel belangrijk is dat hij dat zelf ook in gaat zien. Misschien is juist een knuffelige en schuldbewuste bui als vandaag een kans op een opening in het gesprek.
Verder vind ik jouw veiligheid en die van je dochter wel heel belangrijk. Je dochter moet nog een half jaar thuis blijven wonen, eindexamen doen en ook daarna wil je dat, als ze slaagt, dat ze dan wel nog graag geregeld een weekend naar huis komt en zich daar veilig voelt. Ik denk dat je dat wel aan kunt geven, bij je zoon en de psycholoog. Dat jij en je dochter niet altijd veilig zijn en je niet altijd veilig voelen thuis.
Het kan zijn dat hij er niks aan kan doen, maar er moet wel wat aan gebeuren.

Leene

Leene

18-03-2022 om 23:15

Sterkte Omnik. Heel, heel erg lastig. Wat MamaE schrijft: kan hij een beetje benoemen wat hij wel wil?
Een vriendin van mij heeft een zoon die ook hoog begaafd is en zeer gevoelig. Ook helemaal vastgelopen. Eindigde met een psychose. Zowel de huisarts als zijn familie hebben staan schreeuwen aan de poorten van de GGZ. Uiteindelijk is deze jongen opgenomen( wilde toen ook wel zelf min of meer) en behandeld met electro convulsie en medicatie. Toen hij eenmaal was opgenomen was er wel veel mogelijk en is hij helemaal door gelicht door psychologen , psychiaters en gespecialiseerde verpleegkundigen. Was er regelmatig overleg met professionals hemzelf en familie. Maar het is onbegrijpelijk dat dit zo lang heeft moeten duren. En eerst ook allerlei coaches langs. Die kwamen dan met hij is autistisch of hij is hoog begaafd. Maar sorry, het enkele feit dat iemand hoog begaafd is maakt niet dat iemand zo vast loopt als kind van vriendin en jou zoon. Als ik hier mensen hoor adviseren dat je eens moet kijken naar onderwijs gericht op hoogbegaafdheid voel ik lichtelijk kriebels opkomen. Ik heb niets tegen dat onderwijs maar het lijkt mij dat er met je zoon veel meer aan de hand is. Gelukkig lijkt het nog niet zo erg als bij situatie die ik benoemde maar ik denk dat veel meer jongeren gebaat zouden zijn bij samenwerking en verschillende disciplines die meekijken. Nu slaat iedereen er maar een slag naar en moet je maar hopen dat je iemand treft die er chocola van kan maken. En als het dan helemaal fout loopt is er intramuraal wel van alles mogelijk.
Ik weet niet zo goed wat ik zou doen. Toch hele korte lijnen met de huisarts en kijken of er toch geen psychiater/GGZ team mee kan denken. 

Een ding nog. In een andere situatie is een jongere die vast dreigde te lopen tijdelijk bij een oom en tante gaan wonen. Dat heeft daar wel geholpen om rust in de tent te brengen. Maar ja zo iemand moet je dan net hebben.

Omnik

Omnik

19-03-2022 om 01:14 Topicstarter

MamaE schreef op 18-03-2022 om 22:49:

Wat enorm lastig dit. Wat wil je zoon wél? Hij kan overal nee tegen zeggen en mooi weer spelen, maar dat brengt hem uiteindelijk niet verder. Ik denk dat het wel belangrijk is dat hij dat zelf ook in gaat zien. Misschien is juist een knuffelige en schuldbewuste bui als vandaag een kans op een opening in het gesprek.
Verder vind ik jouw veiligheid en die van je dochter wel heel belangrijk. Je dochter moet nog een half jaar thuis blijven wonen, eindexamen doen en ook daarna wil je dat, als ze slaagt, dat ze dan wel nog graag geregeld een weekend naar huis komt en zich daar veilig voelt. Ik denk dat je dat wel aan kunt geven, bij je zoon en de psycholoog. Dat jij en je dochter niet altijd veilig zijn en je niet altijd veilig voelen thuis.
Het kan zijn dat hij er niks aan kan doen, maar er moet wel wat aan gebeuren.

Het ellendige is dat ik dit al verschillende keren op tafel heb gelegd. Ik ben helemaal niet van dit soort dingen onder het tapijt schuiven. Ik heb zelfs een keer de politie gebeld. Naar aanleiding van dat drama, twee jaar geleden, een gevecht op straat, wilde de contactpersoon van de gemeente eigenlijk niets doen. Het moest met ouderbegeleiding opgelost worden. Die ouderbegeleider heeft toen na een aantal maanden gerapporteerd dat het niet aan mijn aanpak lag en pas toen is er toestemming gekomen voor het raadplegen van een psychiater voor medicatie en is er een uurtje per week begeleiding voor zoon bijgekomen. Ook daarna zijn er over een periode van twee jaar nog een paar fysieke aanvaringen geweest. Dat heb ik iedere keer gedeeld met de hulpverlening, en ook weer met de contactpersoon bij de gemeente. Het gebeurt niet vaak genoeg, denk ik. En ze hebben gewoon niks in de aanbieding, of het is te duur? Ik weet het niet. Al zou ik hem uit huis geplaatst willen hebben, dat zou ik helemaal niet voor elkaar krijgen. Ze weten het! Al twee jaar! Ik denk dat ze vinden dat ik het best heel aardig doe. Het kan veel erger. En dat is ook echt zo. Nu zijn het incidenten, pakweg 2x per jaar valt er 1 klap of 1 duw. Kan ook iedere maand worden, of iedere week. Of een worsteling, een gevecht. Kennelijk moet je daarop wachten voordat iemand dit serieus neemt. Of dat hij zijn kamer niet meer afkomt, niet meer eet, suïcidaal wordt. Dat is letterlijk gezegd, twee jaar geleden, dat ze dan wel (pas) hulp voor hem zouden inzetten. Had de orthopedagoog gezegd. En intussen lopen dochter en ik constant op eieren, daar heeft Wendelmoed gelijk in. Emoties kunnen wij eigenlijk niet meer hebben. Dat is te triggerend. Er moet inderdaad wat gebeuren. Het is goed dat de huisarts dat ook vindt. Die moet maar wat druk uitoefenen op de gemeente. En voor zoon wordt het op een gegeven moment slikken of stikken: behandeling accepteren, ingrepen accepteren of ergens anders wonen.

Heb je al eens contact gehad met het Crisisinterventieteam van Bureau Jeugdzorg? Zij zijn 24-uur per dag te bereiken. 
Of contact opgenomen met Meldpunt Zorgwekkend Gedrag. Daar zit deskundigen die met je mee kunnen denken en eventueel hulp kunnen inschakelen. Heel veel sterkte!!

Omnik

Omnik

19-03-2022 om 01:37 Topicstarter

Loezzie schreef op 19-03-2022 om 01:29:

Heb je al eens contact gehad met het Crisisinterventieteam van Bureau Jeugdzorg? Zij zijn 24-uur per dag te bereiken.
Of contact opgenomen met Meldpunt Zorgwekkend Gedrag. Daar zit deskundigen die met je mee kunnen denken en eventueel hulp kunnen inschakelen. Heel veel sterkte!!

Ja, dat crisisinterventieteam heb ik ooit gebeld. Die kwamen niet. Ik moest de politie maar bellen. Die kwamen vervolgens op zoon inpraten dat hij naar zijn ouders moest luisteren anders zou het slecht met hem en ons aflopen. Nou ja, ik schrijf het erg cynisch en onaardig op. Het waren prima kerels. Maar ze konden hem totaal niet bereiken. Kennelijk moet je dat crisisinterventieteam niet bellen bij een acute crisis maar bij een semi-acute crisis? Afijn, goed dat je ze noemt! Ik zoek die beide instanties weer eens op, ik kan er altijd een telefoontje aan wagen. Het kan zomaar anders lopen dan de vorige keer. 

Ik kom nog even terug om je een hart onder de riem te steken. Wat goed van je dat je niet opgeeft met geschikte hulp zoeken. 

Ik heb zelf een lastige ouderschapssituatie meegemaakt en mijn ervaring is inderdaad dat hulpverlening pas actie onderneemt als het te laat is. En ik was toen al niet meer goed in staat om aan die hulpverleningsbel te trekken. 

Terugkijkend was het vooral een beeldvormings/imago probleem. Waarschijnlijk zien ze vaak dat het probleem aan de ouderschapskwaliteiten ligt en als je dan daarin toevallig uitblinkt, zien ze over het hoofd dat er een probleemsituatie is die je ook met de juiste opvoedingskwaliteiten en liefde niet kunt oplossen. 

Ook liep ik tegen het probleem aan dat kind hulp moest vragen, het is niet voldoende dat je als ouder een hulpvraag indient. En dan sta je machteloos aan de zijlijn terwijl het alleen maar erger word. Voor je kind én voor jou. 

Vanuit deze persoonlijke ervaring wil ik je graag nog zeggen dat je het heel goed doet. Je bent een goede moeder! 

Ik denk dat die adhd coach veel te licht is voor je zoon. Je huisarts zou moeten doorverwijzen naar gespecialiseerde GGZ. Je zou ook anoniem kunnen bellen met veiligthuis en advies kunnen vragen. 

Allereerst een hart onder de riem. Mijn zoon lijkt op de zoon die hierboven ergens beschreven wordt. In een notendop; van een veelbelovend creatief kind dat wel heel slim is, naar een beschermd wonende volwassene, behandeld voor verslaving en psychoses maar met een psychose uit de verslavingskliniek gekomen, met de aantekening hem aan te spreken als een verstandelijk beperkt iemand. Het is gewoon zwaar k als een kind waar je zo van houdt zo’n negatieve karikatuur van zichzelf is geworden Ik noemde het dat je rondloopt  ‘prepared for impact’ ; áltijd wachtend top de volgende ramp. 

Dus. Ik hoop dat je dat bespaard blijft, maar een paar gedachtes die ik je wil meegeven en je misschien nu helpen.
Zo  hebben wij uiteindelijk heel erg ingezet op veiligheid. Zus durfde niet alleen te zijn met haar broer, wij voelden ons niet veilig. Dat was voor de gemeente blijkbaar een soort ‘key-woord’ waardoor ze wel iets moesten. Misschien is zelfs veilig thuis wel een instantie die meer kan bereiken en in elk geval op papier ervaring heeft met hoe je met iemand omgaat die de veiligheid in huis bedreigt. (En ik weet dat op ouders online daar altijd heel angstig over wordt gedaan, maar de situatie is nu eenmaal onveilig)

Zorg voor je andere kind. Zij zit continue in de stress en dat is op deze jonge leeftijd niet fijn. Maak keuzes die haar helpen, en misschien kan ook zij (via de huisarts) ondersteuning krijgen. Zus hier was doodsbang en dat heeft haar echt een jaar van haar middelbare school gekost.

Is er een logeeradres? Tantes/ooms/vrienden van je waar hij een time-out kan krijten? Zodat jullie energie kunnen opdoen en kunnen herstellen? 
En als laatste school. Blijft hij daar binnen de lijntjes? Die van kind had een orthopedagoog die ons geholpen heeft om hulp te vinden. 
Sterkte, want het is echt zo verdrietig om je kind zo ongelukkig te zien en niet te weten wat je daar mee moet. 

Leene

Leene

19-03-2022 om 11:14

Omnik schreef op 19-03-2022 om 01:37:

[..]

Ja, dat crisisinterventieteam heb ik ooit gebeld. Die kwamen niet. Ik moest de politie maar bellen. Die kwamen vervolgens op zoon inpraten dat hij naar zijn ouders moest luisteren anders zou het slecht met hem en ons aflopen. Nou ja, ik schrijf het erg cynisch en onaardig op. Het waren prima kerels. Maar ze konden hem totaal niet bereiken. Kennelijk moet je dat crisisinterventieteam niet bellen bij een acute crisis maar bij een semi-acute crisis? Afijn, goed dat je ze noemt! Ik zoek die beide instanties weer eens op, ik kan er altijd een telefoontje aan wagen. Het kan zomaar anders lopen dan de vorige keer.

Het crisis interventie team heb ik ook wel eens in moeten schakelen en dan niet van.de jeugd GGZ maar de ouderen GGZ. En ik kan je vertellen dat wat wij een crisis vinden zij dat lang niet altijd vinden. Zeer frustrerend. 

Jouw idee dat je blijkbaar met een. Semi acute crisis moet bellen klopt niet. Ze vonden het waarschijnlijk niet genoeg een crisis. Misschien als hij tegen de agenten ook zo uit zijn dak zou zijn gegaan en die hadden gebeld... Ja dan hadden ze misschien gekomen.

Maar ik heb zelfs wel eens meegemaakt dat een huisarts en een psychiater het een crisis vonden en het crisisteam kwam en vond van niet

Maar als thuis zorg moesten we maar blijven komen, bij iemand die met messen had gezwaaid.l en tegen mijn collega's had gezegd zich zelf in de buik te gaan steken.  Het was dat de psychiater een GGZ bed beschikbaar had en ze er in geslaagd is deze cliënt min of meer vrijwillig op te nemen.

Want dat is het! als het crisisteam komt.moet iemand met een IBS opgenomen kunnen worden. En waarschijnlijk was dat met je zoon geen IBS waardige situatie... 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.