Zoon verspilt geld als water
Ik ben een werkende alleenstaande moeder van 2 tieners (dochter 16) en (zoon 19). 7 jaar geleden gescheiden en sindsdien co-ouderschap tot 1,5 jaar geleden vader plotseling kwam te overlijden. Mijn zoon woont sindsdien helemaal thuis, terwijl mijn dochter nog een aantal dagen per maand naar haar stiefmoeder gaat.
Mijn zoon heeft op 4 jarige leeftijd diagnose pdd-nos (autisme) gekregen. Speciaal onderwijs en in 2021 VMBO afgerondt. Hij heeft geprobeerd, mede op mijn aandringen, de opleiding MBO te doen, maar dat zit er niet in, hij was totaal niet gemotiveerd en uiteindelijk is hij daar mee gestopt. Sinds hij 18 is geworden is hij zich steeds meer bewust geworden dat school niks voor hem is en ging hij steeds meer werken, nu al ruim een half jaar voor een vaste werkgever, als verkoper in een telefoonwinkel, waar hij best aardig verdient. Hoewel ik het jammer vindt dat hij die opleiding niet heeft afgemaakt, kan ik mij daar bij neer leggen aangezien hij het op zijn werk goed doet. Ook heeft hij in de laatste jaren een vriendenkring opgebouwd waar hij graag mee uit gaat.
Het probleem waar vooral ik tegen aanloop, is dat hij steeds sneller zijn geld uitgeeft. Ging hij, toen hij net 18 was, nog 1 keer per week uit, dat is nu al 2 x en soms zelfs 3 x per week....Hij vindt het normaal dat er dan honderden euros aan drank uitgegeven wordt in zo n weekend. Daarnaast geeft hij veel geld uit aan snacks tussendoor. Ook is het blijkbaar normaal dat er bij verjaardagen dure cadeaus uitgewisseld worden, zo n 100 euro. Gevolg is dat zijn salaris binnen een dag of 10 op is en hij zelfs een spaarrekening van 9000 Euro binnen enkele maanden op heeft gemaakt.
Hij ziet het zelf nauwelijks als een probleem. Als hij al een keer het inzicht heeft dat hij er wat mee moet doen, komt hij met een paar vage plannen die hij nooit tot stand weet te brengen. Hij leeft een beetje korte termijn (zegt dan zelf ik wil/ kan nu genieten) en heeft nauwelijks oog voor een realistisch perspectief, bijvoorbeeld om een deel van zijn salaris te sparen.
Daarnaast heeft hij ook bijzondere ideeën hoe het leven er zou moeten uitzien. Zoals veel jongens van die leeftijd heeft hij de ijdele illusie dat hij miljonair wordt en in feite is dat hoe hij zich nu al buitenshuis gedraagt. Maar thuis is hij nauwelijks aan te sporen om zijn kamer netjes te houden en klusjes gaan alleen maar op verzoek. Uit eigen beweging gebeurt er niet of nauwelijks iets. Ook op sociaal gebied is hij thuis niet echt de gezelligste, loopt vaak meteen door naar boven en komt alleen even beneden om zijn maaltijd op te eten. Dit leidt natuurlijk regelmatig tot botsingen, aangezien ik aangeef dat het hier geen hotel is.
Hoewel ik al vele gesprekken met hem erover heb gehad, lijk ik nauwelijks tot hem door te dringen. Het is nog een wonder dat hij geen schulden heeft voor zover ik kan nagaan.
Ik ontvang nu 100 euro kostgeld hoewel dat op zich niet echt het probleem is, maar wellicht te weinig. Op zijn 21e ontvangt hij echter een groot bedrag vanwege de erfenis. Ik vrees echt dat dat er dan binnen de kortste keren door heen is. Ondanks mijn aangedragen ideeën over een huis aankopen, slaat hij dat allemaal in de wind. Hij zegt voor zijn 21e op zichzelf te willen wonen, maar maakt ondertussen geen enkele aanstalten om bv. een kamer te zoeken. Ergens denk ik dat het wel goed zou zijn als hij op zichzelf woont, omdat hij dan misschien tot inzichten komt.
Ik ben echt ten einde raad, naar mij luistert hij niet of nauwelijks.
Wie heeft goede raad ?
Kersje schreef op 28-01-2023 om 18:21:
[..]
Ook al heb jij het nooit hoeven betalen, maakt het nog geen feit dat dit de beste oplossing is. Zeker in de situatie van dit topic lijkt het mij niet slim het allemaal maar te laten gaan, ongeacht of TO wel/niet zelf goed rond kan komen. Begrijp heel goed dat als je zelf nooit kostgeld hebt hoeven betalen, je dat ook niet vraagt aan je eigen kind.
Maar waarom het ‘belachelijk’ noemen, dat noem ik een gebrek aan inlevingsvermogen en inzicht in verder kunnen kijken buiten je eigen bubble?
Ik denk niet dat ik een gebrek heb aan inlevingsvermogen. Ik heb in mijn reactie ook gezegd dat ik als je anders niet rond kan komen ik een bijdrage van kinderen wel normaal vind en ik besef ook dat het bij sommige mensen niet anders kan. Ik vind wel dat als je het niet nodig hebt en makkelijk rond kan komen dat je dat niet van je kind gaat vragen. Ik wilde het allerbeste voor zijn toekomst en dat heb ik ook gedaan.
Amazooi schreef op 28-01-2023 om 19:03:
Ik zou inderdaad een deskundige op hem afsturen maar wil hij alles verbrassen dan is dat zijn goed recht. Eigenlijk heb ik nooit spijt gehad van de dingen die ik vroeger deed; dat zou ook heel erg zinloos zijn. Dus grote kans: hij ook niet.
Iedereen heeft het recht om fouten te maken.
Ben het zeker ook met jou eens dat je moet leren van je eigen fouten, maar deze zoon ziet het leven als 1 groot feest en denkt ervan overtuigd te zijn vóór zijn 21e zelfstandig te wonen. Dat is sowieso al niet realistisch gezien de huizenmarkt, maar icm het geld uitgeven al helemaal niet. Kan me heel goed voorstellen dat je als ouder hierbij hulp zoekt, zeker als hij in zo’n korte tijd er zoveel duizenden Euro’s doorheen brast én er een groot bedrag aan erfenis vrijkomt over 2 jaar.
watertoren schreef op 28-01-2023 om 19:14:
[..]
Ik denk niet dat ik een gebrek heb aan inlevingsvermogen. Ik heb in mijn reactie ook gezegd dat ik als je anders niet rond kan komen ik een bijdrage van kinderen wel normaal vind en ik besef ook dat het bij sommige mensen niet anders kan. Ik vind wel dat als je het niet nodig hebt en makkelijk rond kan komen dat je dat niet van je kind gaat vragen. Ik wilde het allerbeste voor zijn toekomst en dat heb ik ook gedaan.
Dat is ook exact wat ik bedoelde te zeggen, deze moeder wil ook het beste voor haar zoon, terwijl ze het zelf (misschien) niet nodig heeft. Daarom hoef je het dus nog niet ‘belachelijk’ te noemen als dit afwijkt van jouw normen.
watertoren schreef op 28-01-2023 om 19:14:
[..]
Ik denk niet dat ik een gebrek heb aan inlevingsvermogen. Ik heb in mijn reactie ook gezegd dat ik als je anders niet rond kan komen ik een bijdrage van kinderen wel normaal vind en ik besef ook dat het bij sommige mensen niet anders kan. Ik vind wel dat als je het niet nodig hebt en makkelijk rond kan komen dat je dat niet van je kind gaat vragen. Ik wilde het allerbeste voor zijn toekomst en dat heb ik ook gedaan.
Er zijn genoeg mensen die vanuit pedagogisch oogpunt er voor kiezen kostgeld te vragen en echt het beste voorhebben met hun kind. Dat mag jij anders zien en prima als jij er voor kiest dat niet te doen maar dat maakt de mensen die het wel doen niet direct belachelijk.
Kersje schreef op 28-01-2023 om 19:17:
[..]
Dat is ook exact wat ik bedoelde te zeggen, deze moeder wil ook het beste voor haar zoon, terwijl ze het zelf (misschien) niet nodig heeft. Daarom hoef je het dus nog niet ‘belachelijk’ te noemen als dit afwijkt van jouw normen.
Laat me duidelijk zijn. Ik vind het belachelijk als mensen geld vragen aan hun kinderen als ze het zelf niet nodig hebben. Zo was het bij ons.
watertoren schreef op 28-01-2023 om 19:27:
[..]
Laat me duidelijk zijn. Ik vind het belachelijk als mensen geld vragen aan hun kinderen als ze het zelf niet nodig hebben. Zo was het bij ons.
Je begrijpt hetgeen ik bedoel (mijn boodschap) dus duidelijk niet (inlevingsvermogen).
Kersje schreef op 28-01-2023 om 19:15:
[..]
Ben het zeker ook met jou eens dat je moet leren van je eigen fouten, maar deze zoon ziet het leven als 1 groot feest en denkt ervan overtuigd te zijn vóór zijn 21e zelfstandig te wonen. Dat is sowieso al niet realistisch gezien de huizenmarkt, maar icm het geld uitgeven al helemaal niet. Kan me heel goed voorstellen dat je als ouder hierbij hulp zoekt, zeker als hij in zo’n korte tijd er zoveel duizenden Euro’s doorheen brast én er een groot bedrag aan erfenis vrijkomt over 2 jaar.
Dan heeft hij als de erfenis vrij komt zich zó zitten verheugen dat hij het mogelijk nóg sneller uitgeeft aan al zijn opgespaarde fantasieën! 
Biscuitje schreef op 28-01-2023 om 19:24:
[..]
Er zijn genoeg mensen die vanuit pedagogisch oogpunt er voor kiezen kostgeld te vragen en echt het beste voorhebben met hun kind. Dat mag jij anders zien en prima als jij er voor kiest dat niet te doen maar dat maakt de mensen die het wel doen niet direct belachelijk.
Jij begrijpt het duidelijk wel 😉
Ik ben het eens met de meesten. Kostgeld verhogen, sparen voor zoon, ambulante hulpverlening, autisme coach of iets van dien aard inschakelen.
Maar wat kan TO nu doen als hij dit allemaal weigert. Hij is 19 en zolang hij thuis woont en niet dakloos wordt... kun je hem dan dwingen? Daar ben ik oprecht benieuwd naar.
Leene schreef op 28-01-2023 om 20:35:
Ik ben het eens met de meesten. Kostgeld verhogen, sparen voor zoon, ambulante hulpverlening, autisme coach of iets van dien aard inschakelen.
Maar wat kan TO nu doen als hij dit allemaal weigert. Hij is 19 en zolang hij thuis woont en niet dakloos wordt... kun je hem dan dwingen? Daar ben ik oprecht benieuwd naar.
Je kan natuurlijk wel zeggen "extra kostgeld of je gaat maar uit huis". En dat dan ook effectief toepassen natuurlijk.
Staat hij al ingeschreven bij de woningbouw? Want zelfs met een erfenis zal hij - aan de huidige prijzen - niet zomaar in zijn ééntje een huis kunnen kopen.
Kun je het geld van de erfenis niet onder bewind laten zetten tot hij 23 is?
Ik zie hier veel tips die niet gaan helpen, omdat je deze jongen niet kan laten leren van zijn fouten als hij het zelf niet als fouten ziet . Bovendien lijkt hij nu vrienden te kopen door veel uit te geven, en hij zal eerst zelf tot het besef moeten komen dat hij ongezond bezig is met geld. Tot hij zo ver is, kun je alleen proberen de schade te beperken door het geld buiten zijn bereik te houden als dat mogelijk is.
Het is een vervelende situatie waar ik helaas ervaring mee heb. Is bij ons goed afgelopen maar heeft wel geld en tijd gekost.
ik snap je zorgen.
Ik zou de erfenis echt veilig gaan stellen. Hopelijk lukt dat nog.
Staat hij al ingeschreven bij de woningbouw of begeleid/beschermd wonen? Want ook de laatste categorie kenmerkt zich door lang wachtlijsten iig in de randstad.
Welk plan heeft hij om zichzelf te wonen, en beschikt hij al deze vaardigheden al? Want wellicht kan dat een ingang zijn dat hij wel hulp wil van een begeleider met expertise op een ass.
watertoren schreef op 28-01-2023 om 19:14:
[..]
Ik denk niet dat ik een gebrek heb aan inlevingsvermogen. Ik heb in mijn reactie ook gezegd dat ik als je anders niet rond kan komen ik een bijdrage van kinderen wel normaal vind en ik besef ook dat het bij sommige mensen niet anders kan. Ik vind wel dat als je het niet nodig hebt en makkelijk rond kan komen dat je dat niet van je kind gaat vragen. Ik wilde het allerbeste voor zijn toekomst en dat heb ik ook gedaan.
Ja jeetje, dat is jóúw perceptie.
Ik kan goed rondkomen. Mijn kinderen gaan tzt kostgeld betalen, zodat ze leren hoe het in de grote mensenwereld werkt. En als ik dat geld niet nodig heb (zoals ik nu verwacht) gaat dat op een geheime spaarrekening en krijgen ze later hun kostgeld terug.
Overigens hier eentje met o.a. ASS en ADHD en eentje met vermoedelijk ASS (we zitten nog in de onderzoeken)
watertoren schreef op 28-01-2023 om 19:14:
[..]
Ik denk niet dat ik een gebrek heb aan inlevingsvermogen. Ik heb in mijn reactie ook gezegd dat ik als je anders niet rond kan komen ik een bijdrage van kinderen wel normaal vind en ik besef ook dat het bij sommige mensen niet anders kan. Ik vind wel dat als je het niet nodig hebt en makkelijk rond kan komen dat je dat niet van je kind gaat vragen. Ik wilde het allerbeste voor zijn toekomst en dat heb ik ook gedaan.
Maar ja..dat is na wat je onder het allerbeste verstaat.
Als dat allerbeste alleen maar gaat over materialistische dingen zou dat voor mij niet het allerbeste zijn. Het gaat er ook om dat je met geld kan omgaan, niet alles opmaakt aan luxe, soberheid is ook een deugd.
Maar ik denk dat wij erg verschillen.
Verschillen is niet erg en het één is niet beter dan het andere.
Ik heb mijn kinderen ook geen kostgeld laten betalen en toch zijn ze erg goed in staat om hun financiën te beheren en goed terecht gekomen; er leiden meer wegen naar Rome en ik ben er van overtuigd dat iedereen de opvoeding doet met eigen redenen en goede bedoelingen.
