"zorgen voor jezelf", hoe doe je dat?

Troost

Achteraf is het kwartje wel gevallen en herken ik de situaties die ik toen ook echt niet goed begreep en voor kennisgeving aannam. Ook in mijn familie en bij collega's. Wat ik nu doe is dat benoemen en het plaatsen, ook in mijn familie. Dat slijt wel in.
Mischien omdat ik er zelf meer mee bezig ben maar ik ken inmiddels diverse mensen in mijn kring, ook met autisme waar ik waardevolle tips van heb gehad of lekker mee heb kunnen lachen. Of heb kunnen steunen.
Met de jaren neemt de noodzaak af om ten diepste begrepen te worden.
Ik heb een diep respect gekregen voor sommige vrouwen uit de verhalen die ik pas achteraf op waarde heb kunnen schatten. En dat geeft mij troost. Vooral als mijn vriendinnen of familie weer eens met onbegrip reageren. Dan denk ik maar, dat had ik vroeger ook, kon ik het ook niet snappen.

Wat helpt

Soms kan je je dan zooo eenzaam voelen.. Mij helpt het om het tegen mensen te zeggen dat je altijd sterk bent, maar nu even een dip hebt, dat is heel normaal. Dan komen de complimenten heel welkom aan.
Sterkte!

Psych

Ik heb ook aan een psych gedacht. Maar ook dan valt het nog niet mee er eentje te vinden die echt snapt wat er aan de hand is. Ik denk dat ik het toch maar ga proberen.

Mensen denken vaak dat je van een man met een "vlekje" niet kan houden. Nou, dat doe ik dus wel. Ik krijg ook echt wel steun van hem, alleen op een andere manier. En soms voel ik me zo stom dat dat niet genoeg voor me is.

Helpt het als de partner het zelf erkent?

Ik loop hier ook heel erg tegenaan. Ik voel me regelmatig erg eenzaam, ondanks dat ik toch best wel een paar vriendinnen heb.
In mijn geval ontkent m'n partner dat hij ASS heeft. Het afgelopen jaar zijn zowel de oudste als jongste met Asperger gediagnosticeerd, en het is voor mij zo overduidelijk waar het vandaan komt...
Hij ontkent het en z'n reactie is: 'dus jij vindt dat ik gestoord ben..'.
Maar ik loop er steeds meer, zeker nu de kinderen ouder worden (6,8 en10 jr) zo erg tegenaan.

Zou het voor de acceptatie/mee omgaan helpen dat hij het wel 'ziet' wat het probleem is? Ik worstel hier zo mee.

En wie heeft ervaring met praatgroepen voor 'partner van iemand met ASS'? Mijn angst is dat zoiets ontaard in spuien van alles wat mis is, niet zo opbouwend of zie ik dat verkeer?

Karin

Praatgroep

Ik heb wel goede verhalen gehoord over die cursus van Mee, partner van... Alleen hier werd deze dit najaar niet gegeven. Hij staat gepland voor dit voorjaar en dan wil ik eigenlijk wel gaan. Alleen het is tien keer en hier ook een partner die nog vaak ontkent ( en dan soms weer niet ). Weet nog niet hoe ik het ga brengen bij hem. Zat al te denken om maar te liegen en dat het voor ouders van ass is... Ti's nog niet zover dus ik kan nog even nadenken.

Groetjes,
Gonzo

Psych

Ik heb gespreken gevoerd met de therapeute van zoon. Dit viel dan onder ouderbegeleiding, en het ging vooral over het emotionele stuk van 'omgaan met en verwerken van'. Omdat zij mijn zoon kende, hoefde ik niet zoveel uit te leggen en dat was prettig. Misschien is dat een idee?

Zorgen voor jezelf

Dat vind ik nog altijd lastig. Ik moet het plannen.. zelf voorgenomen om dat elke week te doen. Tegenwoordig plan ik veel vooruit en maak een uitgebreidere agenda voor de komende week, vaak al in het weekend. Daarnaast kijk ik de avond van te voren naar de todos van morgen en maak een schatting hoe lang het gaat duren. Dat kan groots of in het klein. Ik moet altijd even stil staan bij waar ik zin in heb. Smos is dat naar een dure kapper, of nagels laten doen. soms een kop koffie op een terras of met een vriendin naar de film. Voor m'n zorgen? Ja, die maken het moederschap soms heel eenzaam en helaas is niet iedereen daartegen bestand. Ik probeer wel altijd precies te formuleren wat mijn vraag en de behoefte is. Zo was er hier een tijd een inloop voor moeders eens in de maand en dat was heel aardig om te doen. Ook leuk contact aan overgehouden. Ik noem nu afspraken met m'n vriendinnen 'de bezoekregeling' want spontaniteit moet hier helaas gepland worden. En soms, hoef ik ook even nix! Maar alleen als ik er zin in heb.

Partner

Mijn partner erkent het zelf wel, dat scheelt. En eigenlijk speelt het in onze relatie niet zo'n grote rol meer. Ik geef aan wat ik nodig heb, hij is meestal wel bereid die behoefte te vervullen, al snapt hij absoluut niet waarom ik dat nou nodig heb. En dat snappen...dat moet ik dus ergens anders halen, het is niet anders. En ik ben toch ook verliefd op hem geworden, en die eigenschappen waardoor ik dat werd, heeft hij nog steeds.

Die ouderbegeleiding , daar zie ik wel wat in.

Moek

Bij een partner met autisme is het van groot belang dat ook je partner ziet en snapt wat er mist. Ik heb hier al vaker gewezen op de Keerkring te Beilen. Een kenniscentrum voor relatie problematiek waarbinnen de relatie ASS speelt. Ze hebben ons zeer goed geholpen!

Nikus?

Maar kan hij dat echt snappen? Of is dat onmogelijk voor hem? Die van mij doet echt wel zijn best, weet je. En ik wil wel loyaal blijven, dat geeft ook een innerlijk conflict. Ik wil niet hem het gevoel geven dat ik vind dat hij gestoord is, of zo.