Zou je je kind anders willen zien?

Acceptatie

Een paar maanden geleden startte wij met een nieuwe ouderbegeleider. Toen zij ons over onze zoon hoorde praten zei zij jullie hebben je zoon wel heel goed geaccepteerd. Ik schoot gelijk in de ontkenning want ik ben er juist van overtuigd dat ik het nooit zal accepteren. Ik zou hem zo het gemakkelijke leven van zijn zus gunnen, zonder angst, zonder eisen, met vriendjes, wetend hoe je je moet gedragen op een feestje, zonder in paniek te raken in drukke gezelschappen, zonder die rot medicatie, zonder al die motorische onrust waardoor hij altijd weer valt, zonder driftbuien die wij naar vinden maar die hem nog veel meer van zijn stuk brengen etc. Altijd weer zullen we met deze dingen van ons kind geconfronteerd worden. Soms als alles weer sterk oplaait is dat meer en dat zijn de momenten waarop ik ik het niet leuk vind voor hem. Nu zit hij in zo'n moeilijke periode en ik accepteer dat maar heel moeilijk. Ik vecht er voor dat het verandert, weer beter gaat. Ik kan heel verdrietig worden als ik ver in de toekomst moet kijken omdat ik weet dat het niet rooskleurig is, geen zelfstandige woonruimte geen reguliere baan of er moeten wonderen gebeuren...Soms heb ik het gevoel dat zulke gevoelens er niet mogen zijn. Laatst ontdekte ik ineens dat ik huilde om mezelf. Dat was een hele rare ontdekking. Voor het eerst kwam ik toe aan mijn rol in dit geheel, van het vaak voor gek staan in sociale situaties, om de eeuwige zorg in de opvoeding, om het gemis aan spontaniteit, om het altijd professioneel moeten opvoeden, om het uit eenvallen van mijn droombeeld dat ik voor hem had, de agressie etc. Het was nieuw voor mij om dit zo te ervaren. Meestal ben ik met hem bezig en nu was ik met hem bezig maar gericht op mijzelf.
Tja en als het goed gaat dan is zijn autisme soms ook wel grappig en wij maken veel met hem mee, nooit is het saai bij ons thuis. Maar toch als ik een pil zou hebben waarmee het autisme verdwijnen kon zou ik hem gelijk geven. In de eerste plaats voor mijn zoon maar ook voor mij en de rest van het gezin.
Wil niet zeggen dat ik niet zielsveel van hem hou, misschien wel te veel want ik had hem veel van deze ellende willen besparen.

Ik wel

ik zou wel een miljoen overhebben voor een normaal kind. Niet meer die blikken op straat en in de winkel, op feestjes, verjaardagen en sociale contacten. Gewoon lekker moeder zijn van een normaal kind, net zoals mijn 2 andere kinderen. Het leven met een autistisch kind is zwaar, angstig en vol zorgen.

Marion