19 november 2004 door Henk Boeke
Onze zoon is 6 jaar. Hij is twee weken bij zijn moeder en dan een weekend bij mij. Het probleem is dat hij wil niet leren fietsen. We hebben al van alles geprobeerd. We hebben hem uitgelegd dat andere kinderen van zijn leeftijd al kunnen fietsen en dat die hem straks uitlachen. Maar dat kan hem niks schelen.
Hij is dol op de nieuwe spelletjescomputer, dus hadden we bedacht: als je niet fietst, mag je ook niet met de computer spelen. Zelfs dát vindt hij niet erg. We hebben geprobeerd streng te zijn. Niets helpt.
We kunnen ook niet goed uit hem krijgen waarom hij het niet wil leren. Hij heeft flexibele spieren, heeft daardoor moeite zijn evenwicht te bewaren en is daardoor misschien nog meer bang om te vallen.
Hij is ook enigszins lui aangelegd. Alles is hem altijd wel best. Het is ook geen snelle eter. Als je dan zegt dat hij het toetje (waar hij o zo dol op is) niet krijgt wanneer hij niet snel zijn eten op eet, dan hoeft hij ineens geen toetje. Waar moet je een kind die zo makkelijk is in vredesnaam nog mee straffen? Hij vindt alles wel best.
Mijn vraag is: hoe krijgen we onze zoon aan het fietsen? En mocht u een eventuele oplossing aandragen, hoe zorg ik er dan voor dat mijn ex en ik hier samen even consequent in zijn? Ze zegt nu dat ze er niet echt aan toe komt om met hem aan de slag te gaan. Ik ben bang dat het haar niet aan tijd ontbreekt, maar meer aan energie en geduld en dat begrijp ik ook wel.
Maar aangezien de kinderen maar één weekend in de twee weken bij mij zijn, ben ik afhankelijk van haar hulp (en dat van haar nieuwe vriend). We zijn hier al 1½ tot 2 jaar mee bezig.
Ouders Online pleit er altijd voor dat ouders moeten vertrouwen op hun eigen gevoel, en dat ze hun intuïtie serieus moeten nemen. Wat dat betreft is het dus prima om te beginnen bij uw eigen verklaring voor het probleem, namelijk dat uw zoon moeite heeft om zijn evenwicht te bewaren, en hij daardoor misschien bang is om te vallen.
Maar wat dan? Moet je dan iets doen aan die angst? Dat lijkt toch een beetje op symptoombestrijding. Het ligt meer voor de hand om eerst naar de oorzaak te kijken. Het minder goed ontwikkelde evenwichtsgevoel dus.
Zéker omdat er ook iets aan de hand lijkt te zijn met zijn spieren, zouden we u daarom aanraden om eens te praten met een kinder-fysiotherapeut. Bij voorkeur een kinder-fysiotherapeut die ook gespecialiseerd is in de zogenaamde senso-motorische integratie (de samenwerking tussen waarnemen en bewegen).
Door te rade te gaan bij zo'n gespecialiseerde kinder-fysiotherapeut, slaat u meerdere vliegen in een klap. Behalve dat hij of zij uw zoon waarschijnlijk wel aan het fietsen kan krijgen, lost u er waarschijnlijk ook het probleem tussen u en uw ex mee op. De consequente aanpak die u voorstaat, legt u dan immers buiten de – wellicht moeizame – relatie tussen u en uw ex. Als er bijvoorbeeld thuis oefeningen gedaan moeten worden, dan is het de externe deskundige die daar de opdracht toe geeft en niet u. Dat kan de acceptatie door uw ex een stuk eenvoudiger maken.
Bovendien zou er nog wel eens een heel ander probleem óók aangepakt kunnen worden. U vertelde namelijk dat uw zoon "enigszins lui aangelegd" is. We weten niet precies wat u daarmee bedoelt, maar behalve een temperaments-kwestie zou het ook wel eens met dezelfde senso-motorische integratieproblematiek te maken kunnen hebben die hem ook tegenhoudt om te leren fietsen. Is het bijvoorbeeld zo dat die luiheid zich met name uit in het uitvoeren van fysieke handelingen? Dan kan het zijn dat hij daar gewoon moeite mee heeft. Dus dat het geen kwestie van onwil maar eerder een kwestie van onmacht is.
Nog een pedagogische tip tot slot. U heeft ontdekt dat straffen niet helpt. Dat klopt. Het belonen van gewenst gedrag werkt altijd beter dan het bestraffen van ongewenst gedrag.
