1 januari 2000 door Joanna Sandberg
Ik ben een moeder van 3 kinderen (7, 3 en 1/2 jaar). En het gaat mij om mijn dochter van 3 jaar. Ik weet me geen raad meer met haar.
Het enige wat we nog hebben is strijd en ruzie. Soms denk ik dat ik zelf schuld heb aan haar negatieve gedrag, want toen ze 3 maanden oud was kreeg ze astma en heeft ze bijna twee jaar in het ziekenhuis gelegen. Dus ze is veel verwend omdat ze ziek was.
Toen ze een half jaar was verliet haar vader ons en daar was ik heel ziek van dus mijn kinderen kwamen tekort en ik heb ze verwend.
En nu is er een baby bij en haar gedrag word steeds erger en agressiever. Ik weet het niet meer met haar, maar ik ben zo moe en ik vind het soms niet eens leuk meer om haar moeder te zijn want er is geen band meer tussen ons.
Jullie moeten me echt helpen want ik wil zo graag weer een lief meisje thuis hebben en geen klein duiveltje. A.u.b ik ben ten einde raad. Hoe pak ik dit met haar aan?!
Jonge kinderen laten door middel van hun gedrag zien hoe ze zich voelen, want ze kunnen (nog) niet praten over hun gevoelens. Uw dochtertje van drie jaar heeft al veel moeilijke dingen meegemaakt in haar leven. Ze gedraagt zich nu lastig en agressief. En dat heeft zijn weerslag op jullie relatie. Uw relatie met haar is zelfs zo verslechterd dat u het soms niet leuk meer vindt om haar moeder te zijn omdat er volgens u geen band meer tussen jullie is.
Ik denk dat jullie zeker wel een band hebben, maar dat deze band nu vooral bestaat uit negatieve interacties als ruzie en strijd. Dit is een groot probleem, en het is daarom goed dat u hulp vraagt. Het lijkt me ook belangrijk dat u meer zicht krijgt op haar problemen en haar lastige gedrag.
Ik denk dat het probleem vooral zit in de hechtingsrelatie tussen u en uw dochtertje. Door haar astma en vele ziekenhuisopnames is ze vaak van u gescheiden geweest. Dit was natuurlijk noodzakelijk, maar tijdens deze ziekenhuisopnames zal ze zich vaak angstig en alleen gevoeld hebben. En u kon niet altijd in de buurt zijn wanneer zij u nodig had. De steun en veiligheid die je als moeder wil geven, raakt dan verstoord.
Toen uw dochtertje zes maanden was, verliet haar vader u, en u schrijft dat u daar heel ziek van was. Als je je heel naar, verdrietig of depressief voelt, heb je minder gevoel, tijd en energie om je met je kind bezig te houden. Dat is heel goed te begrijpen, maar omdat het al niet goed ging met uw dochtertje, heeft ook dit de hechting niet bevorderd.
Waarschijnlijk heeft u uw dochtertje uit schuldgevoelens over haar ziekte, opnames en de scheiding verwend. Verwenning van zieke kinderen sluipt er bij iedere ouder natuurlijk snel in. Maar het is niet goed (als het te lang duurt), want het is belangrijk dat kinderen leren dat er eisen en grenzen gesteld worden aan hun gedrag. Dat biedt ook veiligheid.
De situatie bij u thuis is ook behoorlijk veranderd. Ik begrijp dat u opnieuw getrouwd bent (gezien uw achternamen) en u heeft een half jaar geleden een baby gekregen. Voor ieder kind is een nieuw broertje of zusje een zekere bedreiging. De plek die het kind in het gezin heeft, verandert. Er gaat veel aandacht naar het baby'tje en het is dan heel gewoon dat een kind jaloers wordt op de baby.
Uw dochtertje voelt zich al niet prettig, en dan maakt de komst van een baby haar nog onzekerder, bozer en waarschijnlijk erg jaloers. Deze gevoelens uit ze in de relatie met u. Mogelijk is ze ook bezig om te onderzoeken of u meer houdt van de baby dan van haar, of dat u ook nog van haar houdt als ze zich erg lastig gedraagt.
Ik denk dat het niet eenvoudig is om de negatieve spiraal te keren. Het is wél mogelijk, maar met hulp. Ik raad u sterk aan om hulp te vragen bij een RIAGG bij u in de buurt. U en uw dochtertje kunnen dan geholpen worden om de positieve gevoelens voor elkaar weer terug te krijgen.
Veel sterkte.
