9 oktober 2003 door Diederik Bosman
Mijn dochtertje Lotte is 1 jaar oud. Het was een pre-/dysmatuur kindje [te vroeg geboren én te klein voor de duur van de zwangerschap – red.]. Ze is geboren met 30 weken en had een groei-achterstand van 7 weken. Het geboortegewicht was 708 gram. Inmiddels weegt ze 6200 gram.
Ze heeft nu eetproblemen, in de vorm van kokhalzen en dan braken. Ik krijg het niet voor elkaar om haar brood, koekjes, of een maaltijd met stukjes te laten eten.
Ze drinkt nog steeds melk, af en toe pap en yoghurt. Fruithap gaat er wel in. Groente uit potjes eet ze slecht.
Hebben jullie een gouden tip om dit eetprobleem op te lossen?
Een gouden tip hebben we helaas niet. Wel kunnen we uitleggen wat er aan de hand is, en hoe u daar het beste mee om kunt gaan.
Onze ervaring is dat kinderen die zo vroeg en met zo'n laag gewicht geboren zijn (prematuur en dysmatuur) vaak problemen met eten ontwikkelen, in het bijzonder met vast voedsel. Vaak weigeren zij voeding en het kan lang duren voor ze voeding accepteren en met plezier gaan eten.
De oorzaak van dit probleem ligt ongetwijfeld bij de moeilijke start. In die periode kunnen ze meestal nog niet zelfstandig drinken en moet de voeding worden toegediend via een sonde (een slangetje naar de maag, dat door een neusgat wordt ingebracht).
Door de sonde raken deze kinderen vaak hun "voedings-reflex" kwijt, waardoor ze eten en slikken weer moeizaam opnieuw moeten leren. Het duurt dan ook langer dan normaal, voordat ze echt zelf kunnen eten.
Tijdens dat moeizame leerproces bestaat vaak de neiging tot "rumineren". Dat is wat u van uw dochtertje beschrijft als kokhalzen en dan braken.
Onze ervaring is dat dit rumineren – en het lang weigeren van vast voedsel – vaak voorkomt bij premature en dysmature kinderen, maar dat het praktisch altijd op een gegeven moment vanzelf overgaat. Ze hebben alleen langer de tijd nodig om alles weer in te halen.
Al met al adviseren we u het volgende:
