1 mei 2000 door Dido Michielsen

24. Iets eigens is van jezelf

Dido Michielsen is moeder van Lisa-Xiu en Lin. In haar maandelijkse column vertelt Dido over alle ins en outs van het adoptie-ouderschap.

Gisteren werd Lisa-Xiu alweer 4 jaar. Haar grote vriendin Noor, 7 jaren oud, had een schminkset voor haar meegenomen en nam het hele partijtje uitbundig onder handen. Lisa wilde graag een clowntje zijn - en Noor een Chinese prinses. Kleine Lin liep al snel met een neus rond die zo kobaltblauw was, dat we ons afvroegen of haar eigen neusje er nog wel onder zat. Van de buren kreeg de jarige een hiep-hiep-hoera CD. Bijna een uur lang werd Lisa in alle toonaarden toegezongen met een medley van tientallen verjaarsliedjes.

Ik hoorde ook het 'Hanky-Panky-Shanghai' er tussen zitten, wat veel kinderen als hèt Chinese verjaardagslied beschouwen. Een bevriende adoptiemoeder maakte verleden jaar kennis met de lagere school van haar dochter en ook daar werd tijdens een verjaardag vrolijk het Hanky- Panky gezongen (op de wijs van 'Happy Birthday'), waarbij alle kindjes met de vingers hun ogen scheef trokken bij wijze van Chinese ogen. De moeder heeft vriendelijk verzocht of dit achterwege kon blijven als háár dochtertje uit China in de klas zat.

Grote pop

Mijn oudste heeft op dit moment vooral veel profijt van haar uiterlijk. De grote meisjes van haar school zeulen haar (twintig kilo!!) rond alsof ze een grote pop is en verwennen haar tot en met. Ze heeft inmiddels wel door dat ze er anders uitziet dan de blonde rest (in de welvarende gemeente waar wij sinds kort wonen zitten bij Lisa alleen nog twee oudere Chineesjes op school, namelijk de kinderen van het Chinese restaurant) en zegt zo nu en dan dat ze Chinese ogen heeft, wat ik opgewekt bevestig. Toen ik laatst opmerkte dat haar ogen helemaal scheef van de slaap stonden, heeft ze dat blijkbaar goed onthouden, want een dag later kwam haar vader gealarmeerd aan mij vragen hoe het kwam dat Lisa steeds zei dat haar ogen zo scheef stonden.

Het grappige van deze onschuldige gebeurtenissen is, dat je merkt hoe fout je instinctieve reacties zijn. Ik ben in eerste instantie geneigd om het verschil tussen mijn dochters en de anderen te verdoezelen, glad te strijken. Hanky-Panky zou ik het liefst wissen van de CD (ook al heeft Lisa geen benul dat het Chinees moet voorstellen) en ik vind dat die namaak Chinese prinsessen wel erg overdreven met de eyeliner in de weer zijn geweest. Aan de andere kant ben ik wel weer apetrots als ik zie dat Lin heel vaardig met chopsticks overweg kan (Lisa denkt dat het drumstokjes zijn en mept op alles in haar directe omgeving om het geluid uit te proberen). En het stemt me zeer tevreden dat ze alletwee zo van bami en rijst houden.

Oorzaak

Een beetje tegenstrijdig, kortom. Maar ik geloof dat ik erachter ben wat er aan de hand is: ik ben zelf Indisch, dus ik vind het gewoon leuk dat ze van Indisch eten houden omdat dat een beetje bij mij hoort (of pa dat voelt bij de spruitjes weet ik niet). Want dat is natuurlijk bij adoptiekinderen die er anders uitzien dan de ouders soms wat lastig: je probeert ze iets eigens mee te geven dat niet van jou is. Wat dat eigene dan wel precies is, moeten ze zelf ontdekken. En dat zou jij als ouder nou juist zo graag voor ze doen.