Relaties Relaties

Relaties

Annie (vaste forummer maar nu even een nick)

Annie (vaste forummer maar nu even een nick)

20-01-2014 om 13:50

Hoe maak je een man duidelijk dat hij ook tijd voor gezin in moet plannen?


Annie

Annie

21-01-2014 om 14:01

Mijntje

Die sport (x3) op zaterdagmorgen is van de kinderen. We hebben huishoudelijke hulp en de boodschappen zijn op vrijdag al gedaan door mij. Daar zit het probleem niet in. Het probleem zit er in dat bij elk uur dat beschikbaar is hij al weer 100 plannen heeft voor hemzelf.

Mijntje

Mijntje

21-01-2014 om 14:04

Annie

"Gaat het me een lekker gevoel geven dat hij nu wel een weekend weg wil maar vorige week nog niet?" Maar als jij hem nooit kan vergeven kan hij het nooit goedmaken en komt het nooit goed.

Ja idd: ga op je kop staan. Niet echt natuurlijk (kan wel), maar zet hem maar voor het blok: relatietherapie of scheiden.

oplossing

Wat zou je wel als oplossing zien?

Ik vermoed dat voor jou de enige oplossing is dat je man uit zichzelf gaat veranderen. Dat hij opeens wel tijd voor zijn gezin gaat maken en wel een weekendje met je weg gaat, zonder dat jij daarom vraagt.

Maar ik vrees dat dat niet gaat gebeuren, want je man vindt het prima zoals het is.

Dus, als je wil dat er iets veranderd, zul JIJ iets moeten doen. En dat 'iets' kan zijn een woning zoeken en een baan en bij hem weggaan. Maar het kan ook zijn: toch maar zo'n weekend erdoor 'drukken' en met hem gaan praten. Net wat je wilt.

anno

anno

21-01-2014 om 14:06

duidelijk

Toen onze kinderen nog klein waren (onder 4jr) gaf mijn man aan dat hij niet van plan was om iets aan mijn verjaardag te doen. Een vriendin kwam dat ter ore en die nodigde de kinderen en mij uit in haar vakantiehuisje.
Maar ik heb dat niet aangekondigd thuis, behalve dat ik die dag de auto nodig had. De dag zelf heb ik alles ingepakt, briefje op tafel dat het laat zou worden en we gingen weg. Ik heb er nooit een woord aan vuilgemaakt is flink aangekomen. Hij heeft laat nog wel eens weten dat hij dat vreselijk vond dat ik mijn verjaardag met iemand anders vierde. Sindsdien vieren we gewoon verjaardagen. Niet praten maar doen.

Annie

Annie

21-01-2014 om 14:12

Anno

Dus jij zou ik dit geval voor een supergezellig weekend met mama en kinderen gaan?

(Jippox: betaald met mijn eigen geld wat ik verdien met mijn eigen baan)

nu mijn ex

nu mijn ex

21-01-2014 om 14:15

@Annie, als het zover komt....

Mijn man werkte van 8-18.00, kwam even binnen vallen voor een hapje eten, vertrok om uiterlijk 18.45 weer naar sport, naar vergadering, naar nog een klant, naar whatever, kwam nooit voor 23.00 uur thuis, was elke zaterdag druk met verenigingsleven, 's avonds met vrienden op stap, zondags was hij actief in de kerk, en met jeugdclub en met vrienden, moest na jaren nog steeds vragen, wanneer was de datum van jou verjaardag ook al weer? Januari? Nee Februari! En zelfs toen ik hem eindelijk mee kreeg naar therapie, kwam hij binnen lopen met de mededeling, wat er ook mis is, aan mij en mijn huwelijk ligt het niet, waarop de therapeut zei, zullen we het daar toch maar even over hebben? Hij draaide zich om en liep eruit met de opmerking, hier heb ik het te druk voor, en liet me daar zitten.

In die tijd was ik thuis-meewerkend echtgenoot (telefoonbeantwoorder en secretaresse)en hadden we 3 kinderen.

HIJ vond, HIJ werkte hard en HIJ had recht op vrije tijd, en JIJ zit toch de hele dag thuis?? en JIJ kan altijd wel even ergens koffiedrinken en de stad in.(problematiek van 3 kids daargelaten)

Ik hoop voor je dat je tot hem kunt doordringen, want dat wordt nog een hele klus, als ik je verhaal zo lees.

Angela67

Angela67

21-01-2014 om 14:17

je zult hem toch op de een of andere manier moeten 'dwingen'...

tot praten; met de kinderen erbij (of vele afleidingen) lukt dat niet. Tijdens een etentje in een openbaar restaurant wordt het ook moeilijk.

Vandaar denk ik dat velen hier het idee opperen om hem toch een keer voor het blok te zetten en een dag/nacht weg te regelen.
Bedenk wat voor soort oppas het makkelijkste te regelen is en regel dat. Minimaal aantal uur, liefst avondeten/avond/overnachten/ volgende ochtend terug, dan heb je tijd.

Wellicht kun je van bepaalde weekendverplichtingen die hij aangaat inschatten hoe erg het is dat hij er niet bij is. Als hij zelf iets organiseert is het inderdaad niet handig/netjes om dat te torpederen, maar als hij slechts deelnemer is kan het best. Desnoods bel jij voor hem af dat hij ziek is . . .

Probeer het gewoon een keer op deze manier. De urgentie is dan wel duidelijk bij hem en misschien is het dat wat je nodig hebt.

Ik vraag me af of je daarnaast al kunt gaan proberen om je boosheid om te gaan zetten in een meer voorwaartse beweging. De energie en de inzichten die uit jouw boosheid komen zijn heel waardevol, maar belemmeren een nieuw persectief. En let's face it; hij ziet niet dat hij een probleem heeft, jij hebt wel een probleem. Maar boos zijn op hem maakt dat probleem niet kleiner.

Sterkte,
Angela

Eventjeszo

Eventjeszo

21-01-2014 om 14:17

Zelfreflectie

Eerlijk gezegd komt je man op mij sympathiek over: hij werkt hard, is een leuke vader voor je kinderen en anderen hebben behoefte aan zijn gezelschap. Hij moet zijn weinige vrije tijd in dienst stellen van jouw plannen, daar zou mijn man (en ik ook!) voor passen. En ik weet heus wel waar je het over hebt: mijn man gaat naast trainingen door de week elke zondag sporten, zit regelmatig met vrienden in de kroeg en gaat ook nog eens een aantal keer per jaar een weekend of week (skieen) met vrienden op pad. Jij hebt dezelfde vrijheid, waarom geniet je daar niet wat van? Als je het patroon wil doorbreken, zou je ook aan je eigen houding kunnen werken, want in alle eerlijkheid lijkt het me na het lezen van jouw postings een stuk gezelliger om met je man in de kroeg te zitten dan naast jou op de bank. Dreigen met weggaan is niet zo goed voor het gevoel van veiligheid bij je kinderen en het is sowieso beter ze buiten jouw conflicten te laten. De reden waarom ik zo kritisch ben, is niet om jou af te kraken, maar omdat ik veel uit mijn eigen jeugd herken. En het gezeur en gedreig van mijn moeder vond ik vervelender dan dat mijn vader wat tijd voor zichzelf nodig had.

Annie

Annie

21-01-2014 om 14:32

Eventjeszo

Mijn man is een hele leuke, sociale man. Hij kan een hele leuke vader zijn en is altijd in voor een feestje. Maar daar zit dus ook een andere kant aan. Hij hoeft niet zijn spaarzame vrije tijd aan zijn chagerijnige vrouw te besteden. Na aftrek van zijn activiteiten blijven er nog een paar uurtjes per week gezinstijd over en dat hij daar steeds meer van af knabbelt zonder rekening te houden met ons doet pijn. Dat jij dat niet belangrijk vindt, prima. Ik vind dat wel belangrijk, want we hebben geen relatie meer en onze kinderen hebben dit niet verdiend.

Ik ben jouw moeder niet. Ik dreig niet met weggaan waar de kinderen bij zijn. De kinderen zijn wel degenen waardoor ik thuis ben. Met projecteren heb ik niet zoveel. Natuurlijk kregen de kindren dit weekend wel wat mee maar doen alsof er niets aan de hand is, is dat fair? De oudste twee zijn niet gek, die voelen feilloos aan dat het niet leuk is dat papa op zondag van 8 tot 8 weg is.

Anno

Anno

21-01-2014 om 14:37

Annie

Ja! Ik heb dat toen redelijk onaangekondigd gedaan. Hij wist natuurlijk wel dat ik de auto nodig had en het briefje op tafel dat we laat zouden zijn. Maar hij had niets gevraagd want van mij kan je altijd op aan. Voor mij was er geen noodzaak om dat vooraf aan te kondigen. Komt alleen maar discussie van, het verandert niets: het versterkt het patroon.

Dat werd een enorme schok. Hij kon mij niets verwijten: met of zonder hem, ik wilde wel mijn verjaardag met de kinderen vieren. Wil hij daar geen actief deel van uitmaken (het mag wel maar het hoeft niet), dan zonder hem. Toen de kinderen in bed lagen stuurde hij aan op een flinke woordenwisseling. Hij was verbaast en hij vroeg zich af of ik dat gedaan had om hem dwars te zitten. Dat laatste was niet zo, dat was de kracht van deze actie. Het ging om fijne dag voor de kinderen en mij. Hij had zonder moeite mee gemogen maar zonder hem lukt het heel goed om plezier te hebben.

Dat het hem zo dwars zat, was wel weer heel mooi meegenomen, natuurlijk. Gelukkig gleden zijn verwijten van mij af want ik had een prachtige dag gehad waar ik met plezier aan terug denk. Er kwam geen ruzie uit voort en sloeg het meeste in.

Het effect op hem was niet gepland maar ik pluk er nog altijd de vruchten van (verjaardagen, feestdagen etc).

Toen hij eindelijk afgekoeld was en hij een normale vraag kon stellen (duurde een paar weken), heb ik kort verteld wat we gedaan hebben. Hij heeft het er nog wel eens over gehad in de hoop dat ik er op in ging zodat hij mij mijn ongelijk aan kan tonen. Maarja, dat doe ik dus niet want ik denk meteen aan het plezier van die dag terug. Het gaf mij een gevoel van bevrijding, zeggenschap over mijzelf, iets fijns doen in plaats van thuis zitten jezelf opvreten.

Je man kan twee dingen doen: of hij vindt het prima en hij laat het zo of het zit hem dwars en het zet hem aan het denken. Welke van de twee het ook is, hij leert in elk geval dat jij niet meer zo vanzelfsprekend bent.

Maar onthou: laat je niet verleiden tot een gesprek of een discussie. Dan gaat de boodschap verloren. Dat is je kracht.

Mona

Mona

21-01-2014 om 14:44

Heel herkenbaar

Annie, zo'n twaalf jaar geleden stond ik er ook zo voor met mijn man. Precies zo!
Nu nog even peinzen wanneer de verandering kwam, dat ging natuurlijk niet in een keer. Ik geloof dat ik bij hem ECHT HEEL duidelijk ben geworden in alles. "Zucht, ga maar weer...." bijv. kwam niet aan, maar dat had ik al eerder bedacht trouwens. Mijn man had als hobby golfen en dat duurt ook úren, hij was meestal de hele zondag weg, van 7.00 tot 23.00 en ik maar thuis zitten met de kinderen.
Jouw idee om weg te gaan met de kinderen zou mijn man niet gedeerd hebben, 'ha, de hele dag voor mezelf" zeker weten dat hij zich prima zou vermaken en bij mijn terugkomst (dan zou hij waarschijnlijk niet eens thuis zijn) maar hij zou naderhand vrolijk vragen of we het leuk hebben gehad.
Ik ben echt dingen gaan verbieden, alsof ik de baas over hem was, heel naar maar het kon niet anders. Dus golfen mocht alleen doordeweeks en 1 weekend per maand. Uitgaan? Om de week of langer maar zeker niet iedere week en niet meer dan een avond in het weekend. En ik ben zelf dingen gaan plannen en betrok hem erbij. Veel gepraat (niet alleen met ruzie) etentjes voor ons tweeen gepland (zorg dat je een leuke tiener uit de buurt als oppas vindt, dat vinden de kinderen vaak helemaal niet erg (vaak leuk zelfs) En help hem aan dingen herinneren. Hij heeft zelf dingen niet door.
Mijn man pakte ook subtiele hints van collega's wel aan, goh die en die cd vind ik zo leuk (en die ging hij dan branden) en als ik een hint gaf hoorde hij het niet eens. Dus toen maar geen hints geven maar gewoon zeggen, 'ik wil dat jij die cd ook voor mij brand" en ik vind het niet leuk dat je dat voor Piet van je werk wel uit jezelf doet. (indruk maken op anderen was het gewoon) en ik hoorde bij het meubilair denk ik.
Langzaamaan is het wel allemaal veranderd, hij zal nooit een super romantische, organiserende man worden. Maar zou voor me omrijden om nog een zak patat/drop/chips/o.i.d. te halen. Is er nu wel voor mij en de kinderen, we doen veel meer dingen samen en het obsessieve dingen-buiten-de-deur-zonder-gezin-doen, is er niet meer. Het gaat nu meer fiftyfifty, hij doet best nog veel dingen buitenshuis, maar het is nu in balans en dat vind ik prima.
Dus Annie, het kan goed komen. Ga niet alleen op pad met de kinderen maar praat met je man en geef niet op.

Mona

Mona

21-01-2014 om 14:52

Aanvulling

Even een aanvulling bij het stukje: -En help hem aan dingen herinneren. Hij heeft zelf dingen niet door.- Dat gaat over je moeder die 20 jaar geleden overleden is. (sorry, als ik het verkeerd heb, kan het even niet terugzoeken) Zeg hem dat van te voren, dat je op ziet tegen die dag, of zeg het op de dag zelf. Verwacht niet dat hij het weet, waarschijnlijk heeft hij het bij geen een datum namelijk. (mijn man niet in ieder geval) en het is geen desinteresse heb ik het idee, maar gewoon werkelijk niets voelen bij de datum zelf. Hier heeft man het bijv. ook nooit over de sterfdag van zijn moeder, of bij haar verjaardag. Ik noem het dan en dan zegt hij 'oh ja"...meer niet. (maar ik heb het ook minder bij de datum zelf, maar ik snap wel, zeker nu het stroef gaat bij jullie dat je dat soort dingen meer gaan opvallen)

Hortensia

Hortensia

21-01-2014 om 16:31

scheiden niet zaligmakend

Het lijkt nu zo rooskleurig, scheiden. Niet meer die man die jou blijkbaar ziet als hotel waar hij verder zijn eigen gang kan gaan

Ik maak uit je berichten op dat je het helemaal zat bent en weg wilt bij zo'n man die alleen maar voor zichzelf leeft, een andere oplossing of manier van er mee om gaan wil je niet weten.

Prima. HEt zou goed kunnen dat dit de druppel in een al veel te volle emmer was.

En toch, he... Ik ben gescheiden, heb er nooit een dag spijt van gehad, maar daar is ook wel e.e.a. aan vooraf gegaan. Ik heb vaker gemerkt dat sommige vrouwen graag in mijn schoenen wilden staan want héérlijk, die vrijheid en "niet meer die vent"!

Hoewel ik nooit meer terug wil naar mijn ex, wil ik jou en alle andere dames die zich blind staren op de vrijheid van een scheiding toch even de andere kant van de medaille laten zien.

Om te beginnen: het geld. Werk je fulltime en kun je jezelf bedruipen? Ben je bereid fors in te leveren op luxe die je nu als tweeverdiener nog hebt? Hoe staat het met wonen? Is er een overwaarde die gedeeld kan worden, kan jij of je man de hypotheek alleen overnemen en de ander uitkopen, of staat je huis onder water en staan jullie dadelijk met een restschuld?

En de nieuwe woonruimte? Kan je weer kopen of moet je huren? Weet je hoe lang de wachttijd is voor sociale huur (als je <34.000 bruto per jaar verdien)? Is jouw gemeente nog één van de weinige die urgentie verleent bij echtscheiding? Indien nee: wat dan?

Hoe combineer je werken en de kinderen? Ik begrijp dat jullie 's ochtends samen ontbijten. Kan je straks alleen de kar trekken? En als er een kind ziek is?

Zou je het na enkele weken, maanden, misschien jaren ook nog leuk vinden om alles alleen te doen, elke avond alleen in dat bed te stappen en de kinderen (die behoorlijk van slag zullen zijn) voor te laten gaan op eventuele spannende dates?

Als je het echt helemaal gehad hebt met die man zou ik zeggen: ga ervoor en kies voor jezelf. Maar denk ook aan de keerzijde van de medaille. Scheiden is niet alleen maar vrijheid. Scheiden is ook vader, moeder, kostwinner, huishoudster tegelijk zijn zonder te kunnen delegeren.

Misschien is het verstandig om eens te gaan praten met een therapeut die hierin is gespecialiseerd want ik denk niet dat je die man kunt veranderen, maar wel de manier waarop jij er mee om gaat.

Hortensia

Hortensia

21-01-2014 om 16:36

Anno

Wat een geweldig goede aanpak! Vooral de discussie vermijden, de ruzie omzeilen en vast houden aan het feit dat je hem niet hebt buitengesloten, maar hij dat zelf heeft gedaan, en dat jij gewoon recht had op een leuke dag!

Dat is altijd beter dan knarsetandend thuis blijven zitten!

Leef je eigen leven, dat heb ik ook geleerd, en als de partner niet mee wil? Zijn probleem, niet het onze

Annie

Annie

21-01-2014 om 16:41

Hortensia

Mijn vraag is niet of ik moet gaan scheiden. Mijn vraag is hoe ik mijn man duidelijk maak dat ik dit niet meer trek. Bewustwording dus.

En voor jouw gemoedsrust, ik werk 30 uur, twee lange werkdagen en drie x tot twee uur zodat ik de kinderen kan ophalen van school etc. Ik verdien meer dan 35.000 euro en kan mezelf bedruipen en kom dus niet voor sociale woningbouw in aanmerking. Huis staat niet onder water en ik heb voldoende mogelijkheden om zelf een huis te kopen.
Weet je waarom ik dat zeg? Niet om alles uit de doeken te doen. Maar wel om aan te geven dat ik niet een huisvrouw ben met een man met goede baan die zit te zeuren. Ik werk zelf ook hardstikke hard, probeer er zo vaak mogelijk te zijn voor de kinderen (ook als ze ziek zijn), heb opvang goed geregeld, zet zelf ook genoeg dingen aan de kant. Als ik me zo zou gedragen als mijn man zou iedereen me een slechte moeder vinden. Maar als een man het doet dan is het veel meer geaccepteerd. Dat is geen jalouzie richting mijn man of mannen in het algemeen. Dan moet je als vrou wniet zeuren.

Polletje Piekhaar

Polletje Piekhaar

21-01-2014 om 16:50

stop met

piepen en stel eisen!
Misschien doe je hier hetzelfde als thuis. Je blijft maar met van alles komen maar je slaat geen spijkers met koppen~.
Bedenk wat jij wil, zeg dat en zoek naar een oplossing. Neem geen genoegen met'dan en dan kan ik niet'; eis van hem dat hij met iets komt!
Iedereen die met bepaalde oplossingen komt of ingaat op wat je zegt wordt weer getrakteerd op een hoop tegenargumenten waardoor het allemaal niet gaat werken.
Maak een keus en stel je niet zo als het afwachtende vrouwtje op.

de man

Mijn moeder mopperde ook weleens, mijn vader had ook altijd zaken die voor het gezin gingen, avondstudie, kerkewerk, avondschool. Pas toen hij met de VUT ging was het leuk met hem en de kleinkinderen. Gingen ze gezellig kamperen met de kleintjes of op uitjes. Het was natuurlijk vroeger wel een stuk geaccepteerder dat mannen zich aan het gezin onttrokken maar het gebeurt toch nog steeds. Niet alle mannen hebben ook zin in gezellig gezin spelen en ze snappen soms niet dat jij je daar ook voor in bochten wringt om dat niveau te halen want je doet het zo vrolijk. Maar ik zou er wel snel klaar mee zijn. Dan doe ik het wel alleen. Je kunt een ander niet veranderen maar wel je eigen houding veranderen. En het is zonde van je leven om je zo te ergeren.

Angela67

Angela67

21-01-2014 om 17:22

ik herhaal . . .('zelfplagiaat')

"Zet je boosheid om in een voorwaartse beweging. De energie en de inzichten die uit jouw boosheid komen zijn heel waardevol, maar belemmeren een nieuw perspectief."
Doe Iets!
gr Angela

Eventjeszo

Eventjeszo

21-01-2014 om 17:27

Nogmaals zelfreflectie

Natuurlijk ben je mijn moeder niet, ik probeerde je alleen de andere kant van het verhaal te laten zien. Je zegt zelf dat je man betrokken is bij de kinderen en hun sport. Laten we eerlijk zijn: het doet jou pijn dat hij andere prioriteiten heeft. Ik vind echt dat je de kinderen daar buiten moet laten, die horen niet op die manier in conflicten tussen ouders thuis. En het is ook pijnlijk, ik kan me wel inleven. Ik ben als een aftandse olifant 15 jaar (!) boos geweest, omdat manlief Moederdag vergat (aan verjaardagen enzo was ik al gewend). De gouden oplossing: hem twee dagen van te voren laten weten dat de dag eraan komt en hij het niet mag vergeten en daar een dag later nog een sms tegenaan gooien. Soms zijn oplossingen zo simpel. Mijn tip: zorg dat je leuk gezelschap bent, regel een oppas en ga met man de kroeg in en zorg, al is het maar voor jezelf, dat je die boosheid kwijtraakt. Gelijk krijgen in dit conflict gaat je niet gelukkiger maken, elkaar weer vinden wel. En dat is makkelijker als je zoveel mogelijk negativiteit van je afschudt. Zegt een andere ervaringsdeskundige.

Tja

Tja

21-01-2014 om 21:57

Verrassingsweekend

Misschien kan je zijn vrienden vragen of ze zogenaamd een weekend weg met hem boeken. In plaats van die vrienden zit jij op de plaats van bestemming op hem te wachten. Als ik het zo lees is dat de enige manier om samen tot een gesprek te komen...

vlinder72

vlinder72

21-01-2014 om 22:18

secretaresse

Ik mail de secretaresse van mijn man om onze vakanties door te geven. Weet ik tenminste zeker dat die niet vergeten worden. En zo geef ik ook 10 minuten gesprekken door. De avondvierdaagse etc. Zij blokt dan zijn agenda. Ik mail of sms van te voren nog even en meneer komt min of meer op tijd opdagen. Verjaardagen, vakanties, uitstapjes. Ik regel alles zelf. Desnoods ga ik alleen met mijn vier kinderen.

Het heeft mij jaren gekost maar ik weet nu dat ik mijn man niet kan veranderen maar mijzelf wel. Ik kan gaan zitten wachten op attente acties maar die komen toch niet. Dus ik doe dat ook niet meer.

En het werkt bij ons prima. Mijn man is er als ik wil dat hij komt. Ik laat hem meestal vrij maar op zatrrdag is hij er altijd om te helpen en te kijken naar onze sportende kinderen. Volgende week zijn de open dagen op de middelbare school. Hij gaat dan ook mee.

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige

21-01-2014 om 22:44

Inderdaad

Je kunt je man niet veranderen, dat moet hij zelf willen.

Maar maak hem duidelijk dat je dit zo niet meer wil.

Bedenk wat je wel wilt, en laat het hem weten. Regel wat om te praten. Als het echt niet lukt om met elkaar te praten (hoe triest kan het zijn), kan je nog overwegen om hem een brief te schrijven (heb ik ook weleens gedaan), maar wees daarin heel duidelijk.

Benadere het vanuit JOUW behoeften en wees concreet (zoals iemand al voorstelde): ik wil dat je 1 x per ... weken zondag thuis bent/ vanaf zo laat tot zo laat / zaterdag vanaf zo laat tot .. thuis bent om dingen met gezin en/of mij te doen.

En echt: sommige dingen kan je beter accepteren. Ook ik regel zo'n beetje alles, zelfs de informatie-avonden en open dagen van de middelbare scholen "regel" ik (zoek ik uit/plan ik in), geef ik door, maar ik verlang niet eens dat hij meegaat - als ik hem "dwing" (zo voelt hij het dan) raakt hij geirriteerd, levert dus niets op (alleen negatieve energie). Dus ik vraag alleen: wil je mee? En alle antwoorden zijn goed. Ik verwacht niets van hem, dan stelt hij me ook niet teleur .

En heel belangrijk: zorg dat je genoeg leuke dingen voor jezelf doet (dus sporten, met vriendinnen naar film/uiteten etc.). Niet alleen maar thuis blijven vanwege de kinderen (als je niet werkt, bedoel ik) en je ergeren. Echt: je eigen plan trekken en daar energie uit halen.

Ik voel wel met je mee hoor, erg vergelijkbare situatie denk ik, maar wat oudere kinderen en iets verder in het acceptatieproces .

Ely

Ely

21-01-2014 om 22:49

Meneer Gunster zegt de oplossing te hebben

Lees deze maar:
http://omdenken.nl/beste-bedoelingen/

Hortensia

Hortensia

21-01-2014 om 23:56

Je bent echt boos, he?

Annie, mijn gemoedsrust is prima in orde, dank je wel. Dat jij ook hartstikke hard werkt is ook prima. Maar je boze toon tegen ons bevalt me niet zo.

Je bent boos, en dat begrijp ik best, maar je wordt nog bozer als we wat tegen je zeggen, je lijkt je steeds dieper vast te bijten in je boosheid en in je idee dat je man helemaal fout is. Ja, ik wil je daar best gelijk in geven, maar hoe wil je nu verder?

Laat ik het anders vragen: wat voor antwoord hoor je het liefst van ons? Of zoek je gewoon een boksbal? (ook dat mag ).

Stenna

Stenna

22-01-2014 om 00:17

venus

De boksbal denk ik. Het lijkt of Annie eigenlijk geen behoefte heeft aan het aandragen van oplossingen, maar gewoon haar hart wil luchten en bevestiging krijgen dat het gedrag van haar man stom is.
Maar misschien vergis ik me helemaal, zeg het maar Annie, wat je precies van ons verwacht. Niet nog meer ideeen om op te ja-maren, denk ik? Wat wel?
Die link naar het verhaal over omdenken is wel mooi. Grappig maar ook wel om even over na te denken, de actie-reactie van klef en vluchten.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

22-01-2014 om 00:38

Nu snap ik het niet meer....

Waarom is het een probleem als je man de gezellige vader met de kinderen uithangt als jij een weekend weg zou zijn? Je wil toch net dat hij qualitytime doorbrengt met de kinderen? Wat is het probleem dan? Mag hij het niet leuk hebben? Is dat weekend als straf bedoelt?

Je klinkt zo jaloers. Ik kan me eigenlijk wel goed voorstellen dat dat niet gezellig is.

Wat wil je echt? Meer gezinstijd? Waarom moet dat dan per se op zondag? Waarom niet een keer door de week samen iets plannen? Het lijkt wel alsof dit probleem alleen maar op jouw manier opgelost mag worden. Ik denk dat je met een compromis veel verder gaat komen.

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige

22-01-2014 om 07:52

Ginny

Annie heeft toch al uitgelegd dat de kinderen door de weeks vroeg naar bed gaan, en ouders zijn laat thuis van werk, dus dan is er geen tijd voor gezellige gezinstijd. En op zaterdag zijn ze 's ochtends druk met sporten van de kinderen. Zodra dat klaar is trekt meneer weer zijn eigen plan en is hij vertrokken.

ik snap haar ergernis wel,in de beperkte tijd die ze met het gezin samen door kunnen brengen, zaterdagmiddag en -avond en de hele zondag, doen ze niets samen omdat hij niet thuis geeft/is.

Afgezien van andere tips die anderen en ik gaven, denk ik echt dat je in zo'n situatie wel mag verlangen dat hij af en toe thuis is met het gezin, niet alleen, egoïstisch, doet wat hij leuk vindt, maar ook rekening houdt met wat zijn vrouw EN kinderen leuk vinden, nl. iets met het gezin incl. vader doen, al is het maar zaterdag avond samen tv kijken of een filmpje of spelletjes doen.

Ervaringsdeskundige

Ervaringsdeskundige

22-01-2014 om 08:17

Stenna / Hortensia - ze wil wel advies, maar wel passend advies

Volgens mij hebben jullie gelijk en is Annie boos op haar man. En al tijden, dit is al jaren opgekropte ergernis om zijn gedrag dat ze maar egoistisch vindt. Ik herken het, het gedrag van de man, en herken (dus) ook Annies ergernis/boosheid.

Stenna schrijft: "Het lijkt of Annie eigenlijk geen behoefte heeft aan het aandragen van oplossingen, maar gewoon haar hart wil luchten en bevestiging krijgen dat het gedrag van haar man stom is."

Afgezien van het feit dat Annie het vast prettig vindt als ze hier begrip krijgt, wil ze wel echt tips van ons. Dat blijkt ook uit haar posting #36 waarin ze schrijft: "Anno. Dus jij zou ik dit geval voor een supergezellig weekend met mama en kinderen gaan?"

Dit is een tip die ze dus overweegt.

Ook herhaalt ze meerdere keren haar vraag "Hoe breng ik mijn man aan zijn verstand dat hij meer thuis zou moeten zijn om tijd met het gezin door te brengen". Ze zoekt naar een mogelijkheid, die bij haar en haar man past (of waarvan ze denkt: die zou kunnen werken) om de boodschap bij haar man binnen te laten komen.

Denk niet dat ze geen tips wil, maar niet alle tips zijn werkbaar.

En daar waar ze wat jullie of anderen erg in haar boosheid blijft hangen: het is denk ik goed dat jullie dat benoemen, want inderdaad, ze moet uit die boosheid komen en iets veranderen. Het belangrijkste is: wat ze gedaan heeft tot nu toe werkt niet, dus ze moet iets anders gaan doen.

De vraag is: WAT?

Wat zou bij haar man werken en een (ietsiepietsie) verandering in gedrag van man bewerkstelligen?

Angela67

Angela67

22-01-2014 om 09:01

uitgangspunt bepalen

"Wat zou bij haar man werken en een (ietsiepietsie) verandering in gedrag van man bewerkstelligen?"

Ik denk dat kracht in jezelf vinden om te erkennen dat je het graag samen met hem oplost maar dat je eerst zelf een draai moet maken.

En dan praktisch gezien: nagaan wat als basismethode de beste kans van slagen heeft, met als uitgangspunt: als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg.

1. Schrikeffect creëren (bijv. de positieve draai die Ano eraan gaf, dat ze gewoon recht had op een leuke dag en dat het zijn keuze was dat hij niet mee ging)

2. Op de inhoud blijven zitten (maar dan dus samen-tijd creëren anders komt inhoud niet over)

3. Drastische maatregelen omdat ze het zat is (da's meer dan schrikken, dat is echt een week op vakantie gaan en daarna een kamer huren in de buurt om zelf 2 dagen per week naar toe te gaan gedurende een bepaalde periode waarin er door beiden gewerkt moet worden aan de relatie)

4. Misschien sowieso wat zaken in gereedheid brengen voor een scheiding (praktische zaken gaan regelen maar nog even niets zeggen want wie weet gaat het een van de andere opties worden)

gr Angela

Ella2007

Ella2007

22-01-2014 om 09:11

heel herkenbaar

Annie, ik herken de situatie heel erg, ik heb ook zo een bezig bijtje, en daar ook wel eens over gepost. Op zich een doodgoeie vent, maar meer genegen voor anderen te hollen dan voor ons, want wij zijn er toch altijd.
Wat bij ons geholpen heeft: hetgeen wat ik tegen hem zei werd steeds harder. En dus duidelijker. Ik heb hem letterlijk een plaatje geschetst hoe zijn leven eruit zou komen te zien in geval van een scheiding. Ik was daarin wel verder dan jou, met het idee: ik ben nu ook feitelijk alleen, en ik verdien iemand die rekening houdt met mijn gevoelens. (Wie niet). Dat heb ik ook zo naar hem uitgesproken, met de acties die ik al genomen had om te gaan scheiden (ouderschapsplan gedownload, laten zien, funda huizen gezocht, etc.) . Daarbij ging een teamgenoot van hem scheiden, initiatief van de kant van de vrouw, stel waarvan je denkt die hebben het prima voor elkaar, dikke banen, mooie vrouw, een paar leuke kids, kortom, het perfecte plaatje. Ik heb hem meerdere malen aangegeven dat hij maar eens met die man moest gaan praten, hoe die er nu inzat, met zijn verdriet en ervaring. Zo hard ben ik nog nooit geweest.
Daarnaast zelf vaker weggegaan, weekendjes, avonden, gewoon weer een beetje meer mijn eiegen vrijgezellelevensstijl opgepakt.

Dat alles maakt dat nu eindelijk hij zijn gedrag heeft aangepast. Ook ik stel duidelijker mijn eisen, vertel wat ik van hem verwacht, en hij pakt het op. Ik vind het aan de ene kant nog steeds niet leuk dat ik me soms op moet stellen als zijn moeder, ik zou ook liever een partner hebben die dat soort dingen uit zichzelf doet. Maar ik ervaar het wel als een hele verbetering.

Iemand schreef: ik verbied hem, nou zo noem ik het niet, maar daar komt het wel op neer. Mijn man beseft nu dat er ook een mogelijkheid bestaat dat ik vertrek, en dat wil hij zeker niet, Waar hij vroeger dacht dat ik maar wat riep, weet hij nu dat dat wel serieus is. Dat en voorbeelden van huwelijken in zijn omgeving die mislopen, maakt dat hij een stuk minder uithuizig is dan vroeger.
Ook overlegt hij nu in plaats van eerst met anderen af te spreken. En hij neemt meer initiatief in het gezin, dat voelt geweldig. Hij heeft zich vermand, denk ik wel eens.

Misschien heb je niks aan mijn ervaring, misschien wil je het helemaal niet zo op de spits drijven, maar dat was in ons geval echt nodig en ik was er ook echt klaar voor, en dat is wel het omklapmoment geweest. En ook bij ons heeft oudste het nodige meegekregen, en dat is niet fraai, maar wel realiteit. De kinderen hebbben er ook last van gehad, meer dan toen ze jonger waren.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.