Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Relaties Relaties

Relaties

Band met ouders

Hoi

ik wil even wat van me afschrijven en tegelijkertijd misschien wat raad vragen.

Ik zit al een tijdje niet lekker in mijn vel, doordat ik me in de steek gelaten voel door mijn ouders. Ik vertel hierbij kort een stuk uit mijn leven:

Mijn ouders waren nog jong toen ik geboren werd, kort erna werd mijn broer geboren. Mijn ouders scheidden toen ik 5 jaar was, mijn vader verliet het huis en mijn broer en ik bleven bij onze moeder. Kort erna werd bij mijn broer een ziekte vastgesteld, waardoor hij veel aandacht nodig had. Hierdoor kreeg ik nauwelijks nog aandacht van mijn moeder. Mijn broer was haar god, hij was mooi met witte haren, ik was het lelijke eendje met rode haren. Mijn moeder heeft altijd voor ons gezorgd, maar toch was het enkel mijn broer die liefde, genegenheid en aandacht kreeg.

Ik zocht liefde bij mijn grootmoeder, ze was eigenlijk een moeder voor mij, zij had me wél lief. In het begin mochten we nog tweewekelijks naar onze vader gaan, maar na een tijdje wou hij dat niet meer. Hij deed moeilijk over de alimentatie en zocht hoe langer hoe minder contact met ons. Ik bleef hem trouw altijd ZELF bellen of vroeg of ik langs mocht komen, mijn broer gaf het al sneller op. Onze vader wou bijvoorbeeld ook niet dat ik verder studeerde, omdat hij dan nog langer alimentatie moest betalen. Hij schold me uit voor luierik, te lui om te gaan werken,… Ik zette door en haalde op eigen kracht en de steun van mijn grootmoeder mijn diploma hoger onderwijs. Mijn moeder steunde me helaas ook niet.

Mijn vader hertrouwde een paar jaar later met een vrouw die niet wou dat wij (mijn broer en ik) op het huwelijksfeest aanwezig waren (dat zegt ook al genoeg). Mijn vader ging daarmee akkoord. Dat huwelijk bleef niet lang duren. Later hertrouwde hij opnieuw met een vrouw, toen mochten we wel op het huwelijk aanwezig zijn. Uit dat huwelijk kwam nog een dochter, mijn halfzus. Ik vond het tof om een halfzus te hebben, hoewel het leeftijdsverschil toch wel heel groot was. Ik ging toen ook meer bij mijn vader op bezoek. Maar ik merkte dat ik er nooit bij zou horen, ze deelden geen informatie met me over mijn halfzus. Ondanks alle afwijzingen, bleef ik steeds volhouden. Mijn vader kon ook nooit een knuffel of een zoen geven.

Terug thuis, bij mijn moeder, snakte ik naar een knuffel, een omhelzing, een lief woord, maar dat kwam er niet. Mijn moeder was niet in staat mij liefde te geven. Mijn broer pestte me verschrikkelijk met mijn haarkleur en mijn moeder deed gewoon mee. Ik voelde me lelijk en draag daar tot op vandaag nog steeds de gevolgen van.

We woonden met ons 3 samen, tot ze een man leerde kennen, met wie ze vrij snel trouwde. We woonden toen met 4 samen, maar het was duidelijk, die man moest ons niet en het huwelijk stopte dus na 3 maanden. Toen woonden we weer met ons 3. Maar die man wilde nog een kans en toen kochten hij en mijn moeder samen een huis, alleen ik mocht mee, mijn broer niet omdat die man een hekel aan mijn broer had. Mijn moeder stond het toe.
Toen woonden we een tijdje samen, maar na 6 maanden liep het mis en was hun sprookje voorgoed voorbij. We trokken weer bij mijn broer in. We dachten dat het voorbij was, maar die man bleef proberen mijn moeder terug te winnen, ze ging nog 1 keer overstag en moeder liet mij en mijn broer wéér in de steek. Daarna heeft ze ingezien dat het nooit wat kon worden met die man dus zei ze ‘ik kies voor jullie’. Maar in mij was er wat geknakt.

Mijn moeder zei nooit wat liefs, deed dingen die zij alleen goed vond (bijvoorbeeld, mijn bed stond onder het raam, beslist ze plots om om 7u30 ’s morgens de ramen te poetsen, trekt het raam open terwijl ik nog slaap en staat op mijn bed waarin ik slaap het raam te poetsen). Ze heeft niets respect voor mij.

Enkele jaren later ontmoette ik mijn man en was eigenlijk blij dat ik het huis kon verlaten. We kregen samen een kind. Toen we mijn moeder gingen vertellen dat we zwanger waren ‘stak ze haar vinger diep in haar keel en moest ze kokhalzen, ze vond zichzelf te jong om oma te worden’. Toen mijn broer haar vertelde dat hij papa ging worden, kon ze niet wachten om het op facebook te plaatsen. Mijn huwelijk bleef helaas niet duren. Mijn moeder zei van in het begin dat die man niets voor mij was. Toen ik van hem weg ging, zei ze alleen ‘je had verdorie al 10 jaar eerder bij hem moeten weggaan’.

Ik woon nu samen met mijn kind en heb een vechtscheiding te verwerken, ben in een zware depressie gesukkeld, ben mijn werk verloren… Ik was behoorlijk down, mijn moeder begrijpt niet dat ik depressief kan zijn. Ze zegt ‘je bent nu van die man verlost, je zou juist blij moeten zijn’. Was het maar zo simpel. Ik vond snel een appartement, ik was zo blij en vroeg bevestiging aan mijn moeder, maar ze krijgt het niet over haar lippen om te zeggen dat ze blij voor me is of dat ik het goed heb aangepakt. Het enige dat ze kan zeggen is ‘stel je niet zo aan en ga voort met je leven’. Ze heeft me met materiële dingen gesteund, bepaalde aankopen voor mij gedaan waar ik NIETS over te zeggen had. Toen ze me een zetel kocht met een verlengstuk aan de verkeerde kant en ik dat niet wou, zei ze dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik zit nu al een paar maanden thuis met een depressie en nog nooit vroeg ze me ‘gaat het meisje’? Als ze belt, is het gewoon om kritiek te spuien.

Met mijn vader net hetzelfde, sinds ik hem maanden geleden zei dat ik ga scheiden, verweet hij me dat ik toch goed moet nadenken over waar ik in godsnaam mee bezig ben om zo’n goeie man te verlaten,… Ik heb hem sindsdien niet meer zelf gehoord. Of ik zou liegen, 2 weken geleden is mijn grootvader gestorven, dat heeft mijn halfzus me laten weten, niet mijn vader. Hij verweet me dat ik al maanden niets meer van me liet horen, maar hij kan toch zelf ook contact met me zoeken? Hij wist dat ik in een scheiding zat en hij heeft nooit gevraagd ‘kan ik wat voor je doen’ of ‘hoe gaat het met je’? Ik zat in een hele zware periode en ik hunkerde elke dag naar een telefoontje van hem, al was het maar eens om te polsen hoe het met mij of zijn kleinkind ging. Hij is niet in mij geïnteresseerd, maar duidelijk ook niet in zijn kleinkind.

Mijn kind en ik waren dus op de begrafenis aanwezig, er waren in totaal 6 personen. Niemand troostte mijn kind om haar grote verdriet (alleen ik uiteraard). Er werden bewijzen van aanwezigheid uitgedeeld om af te geven op ons werk, en tot mijn verbazing zie ik dat mijn vader er ook 1 heeft laten aanmaken voor mijn ex-man. Ik stond met mijn mond vol tanden, zoiets doe je toch niet?

De begrafenisondernemer vroeg achteraf aan iedereen welke band we hadden met de overleden persoon. Hij vroeg aan mij wie ik was, ik zag mijn vader aarzelen, maar hij kreeg het gewoon niet over zijn lippen om te zeggen ‘dat is mijn dochter’. Dat doet enorm pijn. Hij kijkt om de één of andere reden erg neer op mij.

En mijn moeder domineert nu volledig mijn leven, daar waar mijn man dit voorheen deed, heeft zij nu zijn plaats ingenomen. Zo heeft ze een reisje geboekt voor haar en mijn kind, ZONDER te overleggen met mij. Ik ben te soft, ik laat het allemaal gebeuren, maar diep vanbinnen ben ik erg ongelukkig dat ik zo over me heen laat lopen. Ik voel me door mijn beide ouders afgewezen en hierdoor ben ik doodongelukkig. Ik lijk overal warmte te zoeken, maar stuit steeds op afwijzing.

Zelfs mijn kind stelt zich vragen ‘wat is er met oma, ik heb het gevoel dat ze me niet graag ziet’. Om een voorbeeld te geven: ‘we hebben een konijntje als huisdier, mijn kind en ik zijn gek op dat beestje’. Mijn moeder noemt het konijn in het bijzijn van mijn kind ‘een onnozel beest’ en als mijn kind vraagt 'oma, aai het konijntje eens', zegt ze 'eik, nee hoor'. Mijn kind is daar verdrietig om, en als ze er wat van zegt tegen mijn moeder, stuit ze alleen op onbegrip’. Ze is zo lomp. Ik kan maar niet snappen dat je als moeder je eigen kind en kleinkind zo’n pijn kan doen. Bij alles wat ik zeg zegt ze ‘doe niet zo belachelijk, stel je niet zo aan, doe normaal’. Ik kan die verwijten niet meer aan, ik lijk alles verkeerd te doen in haar ogen.
Ik vraag me dagelijks af ‘wat doe ik verkeerd?’ ‘Waarom ben ik het niet waard om liefde te krijgen?’

Mijn beide ouders leven nog, maar ik voel me gewoon een weesje.
Gezien de reactie van zowel mijn moeder als mijn vader naar mij toe, begin ik echt te denken dat het aan mij ligt. Mijn zelfvertrouwen is hierdoor al jarenlang onbestaande.

Zijn er nog mensen in zo’n situatie?

Mari

Mari

24-03-2019 om 13:05

Ik hoop dat je Engels leest

want ik denk dat dit boek je erg zou kunnen helpen: https://www.bol.com/nl/p/adult-children-of-emotionally-immature-parents/9200000032513552/?suggestionType=typedsearch&bltgh=s55pHbSqSAWs9D3FoANBkA.1.2.ProductImage

Ja eigenlijk ben je wees want je ouders waren er niet voor je. In je bericht proef ik dat je nog graag de aandacht en zorg van je moeder wilt. Ik ben bang dat dat er niet van gaat komen.
Het enige wat te doen valt is jouw zelfliefde en eigenheid op een positieve manier op te gaan bouwen. Ik denk dat je daar zeker hulp bij kan gebruiken van een goede coach. Petra van Deijl vind ik bijvoorbeeld erg goed. sterkte.

juf Ank

juf Ank

24-03-2019 om 13:17

inderdaad

je hebt denk ik hulp nodig om je jeugd te verwerken en in te zien dat je nooit meer gaat krijgen wat alle kinderen zo graag van hun papa en mama willen.
Er komt een moment in je leven dat je de regie in eigen hand moet nemen en niet kan blijven hangen bij je ouders en je wensen zoals het had moeten zijn.
Veel succes

Anke

Anke

25-03-2019 om 10:08

Sterkte

Ik wil je laten weten dat ik zelden zo'n triest verhaal heb gelezen. Hopelijk vind je een goede therapeut of coach die je kan helpen, waardoor je verder kunt met je leven zonder te verlangen naar iets wat je helaas nooit zult krijgen. Zelfhulpboeken kunnen misschien ook wat voor je doen. Ik wil je alle sterkte van de wereld wensen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.