Relaties Relaties

Relaties

Graag advies. Financiën bij scheiding

Hallo, ik ben Annette 48 jaar oud. Ik heb twee kinderen van 17 (tweeling) en ben al 25 jaar samen met partner. De laatste tijd gaat het niet meer echt goed tussen ons. Hij is eigenlijk voortdurend sjachrijnig en er is altijd een slechte sfeer in huis als hij er is. De kinderen klagen er ook over. Ik twijfel erg aan mijn relatie en of ik nog wel verder met hem wil. Ik ben 8 geleden afgekeurd ivm ziekte en heb een wia uitkering. Van die uitkering alleen kan ik niet leven en we zijn niet getrouwd dus ik voel me nu een soort van gevangen in deze relatie. Ik heb relatietherapie voorgesteld maar dat wil hij niet. Ik twijfel erg wat te doen. Bij hem weggaan betekent dat ik het financieel erg moeilijk ga krijgen. Heeft iemand iets soortgelijks meegemaakt? En wat toen gedaan? Of gewoon advies van een buitenstaander is ook zeer welkom!
Tnx! Annette

vragen

Maar als je , stel dat je doorzet, alleenstaande ouder bent kun je als je onder een bepaalde grens komt wel toeslagen krijgen. En ik neem aan dat je a.s. ex dan kinderalimentatie zal kunnen betalen. je bent niet de enige in zo'n situatie. Er zullen nog wel meer lastige zaken komen, waar ga je wonen. G je het fysiek in je eentje redden( omdat je WIA krijgt, weet natuurlijk niet waarom) jullie hebben helemaal geen enkele overeenkomst, partnerschap afgesloten? Huurhuis of koophuis?
Heb je een vangnet om je heen, familie, vrienden

Paasei

Paasei

24-03-2019 om 21:21

Reality check

Even een reality check; de man waarmee je al 25 jaar samen bent is niet zo leuk meer. Nee, me dunkt! De sleur is er allang in geslopen. En daarnaast, (lange) relaties kennen nu eenmaal goede en minder leuke periodes. Da's heel normaal en wil echt niet zeggen dat jullie liefde voor elkaar over is.

Je man is chagerijnig, zeg je. Zelfs de kinderen merken het. Jij werkt niet meer wegens gezondheidsproblemen. Ik kan me zo voorstellen dat die, deels, de oorzaak zijn van je man's 'chagerijn'. Jullie sitatie is heel anders geworden en daar moeten jullie beiden mee leren om gaan. Praten jullie daar wel over met elkaar? Daarnaast, hou er rekening mee dat de kinderen hun vader zullen blijven zien, na de eventuele scheiding. Alleen, zonder jou. Of ie chagerijnig is of niet.

Kortom, mijn advies is om eerst aan je relatie te gaan werken en echtscheiding niet als de heilige graal te zien. Succes!

Lien

Lien

24-03-2019 om 22:33

reden

Heb je al aan hem gevraagd wat er aan de hand is dat hij zo sacherijnig is?

En heb je aangegeven dat jij het echt niet leuk vindt dat hij aldoor zo sacherijnig is?

En wat is "de laatste tijd"?

Naar trouwens dat je je een gevangene voelt in je relatie.

Alimentatie

"Maar als je , stel dat je doorzet, alleenstaande ouder bent kun je als je onder een bepaalde grens komt wel toeslagen krijgen."

Wanneer de kinderen al 17 zijn, dan moet je je daar ook niet te rijk mee rekenen... Vanaf 18 gaat de alimentatie rechtstreeks naar de kinderen... en je verliest je toeslagen en kinderbijslag. Het zou natuurlijk niet de reden moeten zijn van blijven hangen in een slecht huwelijk. Maar persoonlijk zou ik me ook hardmaken voor het proberen te redden van je huwelijk.
Wat is de reden dat hij relatietherapie afwijst? Ik denk dat het zeker een goed idee is, omdat je na 25 jaar in dezelfde groeven blijft hangen. Iemand die het gesprek leidt, kan dan een boel openbreken. Bij hem speelt er in ieder geval wel iets (continu chagrijnig), maar kennelijk komt hij er niet toe om dit in een constructief gesprek uit te spreken en blijft in plaats daarvan hangen in negatief gedrag.

Annette12345

Annette12345

25-03-2019 om 22:45 Topicstarter

Wel overeenkomst

Sorry voor de late reactie. De titel van mijn post was aangepast (door forumbeheerder?) waardoor ik niet in de gaten had dat het mijn post was.
Maar we hebben wel een samenlevingscontract, en een eigen huis. Mijn gezondsheidsproblemen zijn niet de oorzaak van zijn sjachrijn. Ik red me op zich prima. Zit buiten wel in een rolstoel, maar kan wel een aantal stappen zetten (met stok).
Ik denk dat het gedrag door zn werk komt. Drukke baan, weinig tijd voor ontspanning. En ik ben niet het type dat snel opgeeft, maar het speelt nu al een half jaar en ik merk dat mijn gevoelens voor hem minder worden hierdoor. Voel eigenlijk nauwelijks nog genegenheid.
Ik vrees alleen dat ik te bang ben om ‘de stap’ te zetten. Zie veel beren op de weg, o a financieel.
Zou graag iemand horen die in een enigszins vergelijkbare situatie wel de stap heeft gezet weg te gaan. Zou graag weten hoe dat is verlopen

Pennestreek

Pennestreek

26-03-2019 om 08:06

Ik denk dat je man zich niet realiseert

Dat het jou zó hoog zit. Dus ga nog een keer het gesprek aan. Maak een afspraak bij de huisarts voor hem, omdat je je zorgen over hem en zijn werk maakt. Wat er maar nodig is om wél tot hem door te dringen.

Verder zijn er áltijd 2 kanten, ga op zoek naar jouw aandeel en kijk wat jij kunt doen om dingen te veranderen. En ja, ik heb recht van spreken. Ga ik nu niet verder op in. Maar bedenk dat je een ander niet (nooit) kunt veranderen, alleen je eigen gedrag. En het mooie is, dat dan de ander vanzelf ook gaat veranderen.

Kan het misschien zo zijn dat je man verantwoordelijk is voor de gezinsinkomsten, en dat daarom zijn werk zo zwaar op hem drukt? Heeft hij een ander? Is hij zelf soms ziek maar kan/wil hij dat niet inzien? Er zijn zoveel mogelijke redenen voor zijn gedrag, maar je kunt er pas wat mee als je weet wat het is. Echt, praat erover. Zoek de oorzaak. Het zou toch vreselijk (zonde) zijn als je een relatie van 25 jaar opgeeft omdat het een half jaar daarvan niet zo lekker gaat? En je weet niet eens waarom.

Daarbij, hoeveel gelukkiger denk je dat je gaat worden van een scheiding? Werk voor jezelf even een toekomstscenario uit. Jullie allebei in een kleiner huis, de kinderen verdeeld, ook met verjaardagen en feestdagen en dagen als diploma-uitreikingen en huwelijken en geboortes, je kunt niet meer samen genieten van eventuele kleinkinderen. En los daarvan de geldzorgen. Inderdaad hoeft je man nog maar kort kinderalimentatie (aan jou) te betalen. Partneralimentatie al helemaal niet, waarschijnlijk. Hoe ga je dat doen?? Ik vind dat je er nog eens heel goed over na moet denken, en vooral er energie in steken.

Ander geluid

Ik zag ook allemaal beren op de weg van een eventuele scheiding. Uiteraard de invloed die het zou hebben op de levens van mijn kinderen, maar zeker ook financieel. Van een aangenaam koophuis dat ik helemaal naar wens had ingericht weggaan een onzekere toekomst in... mijn schrikbeeld was dan een flatje in een buitenwijk van onze stad, met plastic tuinstoelen ipv echte meubels...zo erg was het toch niet dacht ik dan.
Maar. Na jaren twijfelen, praten, proberen (relatietherapie) ben ik toch gegaan. Bijna 50, niet economisch zelfstandig, geen nieuwe relatie, geen haat voor mijn ex. Nu woon ik op een flatje in de wijk waar ik zo bang was terecht te komen. Ja ik heb veel minder geld. Maar ik ben elke dag blij dat ik gegaan ben. Pas nu ik alleen ben, alleen leef, voel ik hoe ongelukkig ik al die jaren ben geweest. Ik ben zeker geen voorstander van "Impulsief scheiden", natuurlijk verandert je relatie met de jaren, natuurlijk probeer je alles om er iets van te maken. Maar uiteindelijk ontdekte ik dat ik rekening hield met iedereen, behalve mezelf. Ik ben nu arm maar gelukkig. En heb een prima relatie met ex maar godzijdank als ex.

Jaren

Carole, je hebt het over jaren twijfelen, praten en proberen.
Annette12345 heeft het over 'de laatste tijd' en nog precieser: 'maar het speelt nu al een half jaar ....'
Al een half jaar.... een man die 'al' een half jaar chagrijnig is, zonder dat blijkbaar helder wordt waardoor dat komt. Ik snap echt wel dat het niet leuk is als je partner blijkbaar niet lekker in zijn vel zit.

Tsjor

Pennestreek

Pennestreek

26-03-2019 om 22:32

Carole

Natuurlijk is er leven na een scheiding. En als je al jaren geworsteld hebt kan ik me echt goed voorstellen dat het een opluchting is. Maar dat is een totaal andere situatie dan Annette beschrijft. Ik mis bij haar een poging om de dingen ook te proberen te zien vanuit het perspectief van haar man en de wens om de relatie vlot te trekken. Alleen maar zeggen dat je relatietherapie wil en je erbij neerleggen als je partner weigert vind ik nog niet echt getuigen van veel moeite doen. Maar het kan natuurlijk zijn dat ze veel nog niet verteld heeft, dat dit de (erg) korte samenvatting is. Ik hoor dat graag nog van haar.

Miekemieke

Miekemieke

01-04-2019 om 11:10

werk

Is het niet mogelijk om iets van zittend werk te doen? Call center of zo? Dat zorgt voor inkomsten maar verlicht ook de druk bij je man dat hij niet als enige geld moet inbrengen. Bovendien verzet het voor jezelf ook de zinnen, je bent dan minder gefocust op de relatie en de chagrijnigheid van je man. Dat werkt ook twee kanten uit.

Annette12345

Annette12345

13-04-2019 om 18:40 Topicstarter

Geen opvlieging

Ik wil toch nog even reageren op een aantal reacties. Ik schreef idd dat het de laatste tijd niet meer goed gaat. Sinds een (ruim) half jaar is er eigenlijk een situatie waarbij er zeer vaak een vervelende situatie in huis is doordat man zo snel boos en geïrriteerd is. Het is eigenlijk nooit meer gezellig, bijna dagelijks geschreeuw en slaan er deuren enzo.
Maar daarvoor kan ik ook niet zeggen dat ik nou erg gelukkig was in deze relatie. De reacties waarbij er van uit wordt gegaan dat er alleen het laatste half jaar problemen zijn kloppen dus niet. Ik voel me al jaren ongelukkig met hem. Als je in een rolstoel zit ga je echt niet over één nacht ijs omdat je je realiseert dat je eigenlijk weinig andere keus hebt. Vandaar dat ik niet zozeer op zoek ben naar reacties waarin wordt aangegeven dat ik toch relatie moet proberen te verbeteren (dat doe ik nl al 10 jaar voor mn gevoel) maar meer reacties van vrouwen die de stap in zo’n situatie wel gezet hebben. De reactie van Carole was erg prettig.
Nog even een reactie op Miekemieke. Ik heb een inkomen (wia). Ik kan wel wat werken (8 uur ofzo) maar daarvan mag ik dan 30% houden, dus dat levert weinig op.
Groeten,
Annette

Annette12345

Het sociale vangnet in Nederland is de bijstand. Je hebt WIA, als dat minder is dan de bijstand krijg je dat aangevuld. Daarnaast kun je toeslagen krijgen voor zorgkosten en huur. Als je niet kunt werken, je bent niet getrouwd en je kinderen zijn al 17, dan zie ik geen andere mogelijkheden. Ik weet niet hoe zuinig je kunt leven, of je nu een aangepaste woning hebt en daarin kunt blijven, of dat je moet verhuizen en alles weer moet aanpassen etc. etc.
Wat werken betreft, nog afgezien van het kleine bedrag dat je over zou houden zou het vooral ook van belang zijn om de focus te kunnen verleggen naar iets buitenshuis, zodat je misschien wat meer apart van elkaar kunt gaan leven, ook al ben je nog in 1 huis.
Misschien is dat straks wel te doen als de kinderen uit huis zijn: op hetzelfde adres blijven wonen, maar de woongedeeltes zodanig verdelen, dat ieder een eigen leven heeft.

Tsjor

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.