Relaties
Schoondochter
29-05-2019 om 17:56
Hoe houd je mantelzorg leuk?
Situatie is als volgt. Schoonvader is sinds 2 jaar weduwnaar en is 83. Hij kon afgelopen jaar na een infectie en een delier niet meer zelfstandig wonen. De infectie kwam doordat hij zichzelf verwaarloosde en bijna niemand binnen alles prima ging.
Nu is zijn grote huis verkocht (veel geregeld door mijn man) en woont hij best aardig in een aanleunwoning. Krijgt thuiszorg en heeft (dat had hij al) huishoudelijke hulp.
Wij (mijn man en ik) komen niet zo heel veel langs (man min 1 keer per week, ik minder vaak), omdat schoonvader merkbaar niet zo op ons gezelschap zit te wachten. Man helpt met vooral nu financiële dingen. Dat kan vaak ook op afstand.
Thuis hebben we een zorgenkind en ik ben chronisch ziek. En nog een kind dat ook onze aandacht wil (twee pubers).
Man heeft het lastig op zijn werk en werkt (meer dan) voltijds. Baas is niet zo blij met het feit dat man de laatste tijd nogal eens vrij heeft genomen (ook voor ziekenhuisopname dochter) Ik schiet nu overal behoorlijk te kort, want ik heb erg weinig energie en ben erg snel overbelast (ik heb al op mijn donder gekregen van de specialist dat ik teveel doe. Ik freelance ook nog als er ruimte is. Helaas lukt dat nu slecht en we krijgen echt een soort geldnood ook nog. Oudste begint volgend jaar met een studie...
Maar mijn schoonzussen (2) eisen nu eigenlijk dat wij (en dan vooral mijn man) veel meer doet voor zijn vader. Een zus doet iedere week boodschappen en zit dan de hele dag daar. Anders vindt ze het zielig. Bezorgen willen ze niet want dat kost extra. En alles kost al zo veel (hulp is op ons initiatief geregeld, hebben we ook vrij lang betaald voor schoonvader, maar nu betaalt hij dat wel zelf, wat hij vervelend vindt. Andere schoonzus komt doordeweeks steeds langs met ook boodschappen en doet de was. Schoonvader zou dat zelf kunnen maar hij wil het niet meer. Ik heb ook een paar keer gewassen toen het wat slechter ging.
Ik merk nu dat mijn man er helemaal doorheen begint te zitten. Zijn ene zus stuurt aan de lopende band berichtjes waarom hij niet even dit of dat kan doen. Gisteren heeft hij echt een huilbui gehad.
Man krijgt ook al hulp van de praktijkondersteuner. Maar ik vind dat schoonzus even ons met rust moet laten. Zij roept nu meteen dat wij een oude man in de steek laten (en ook tegen anderen). Ze drijft het heel erg op de spits.
Dat onze thuissituatie al ons boven het hoofd groeit dat wil ze niet zien. Zij heeft zelf ook een drukke baan en een klein kind. En wij moeten niet zo zeuren.
Ik weet het even niet meer... We zouden met hemelvaart iets leuks gaan doen maar man moet nu helpen het oude huis oplever klaar te maken (de meeste dingen zijn er al uitgehaald door ons omdat we het meest dichtbij wonen)
tsjor
30-05-2019 om 10:16
Natuurlijk niet
Je laat je toch geen klusje opdringen door de zussen. Of een rekening.
Tsjor
tsjor
30-05-2019 om 10:24
Gesprek
Overigens zou het gesprek ook heel goed en zelfs beter met vader erbij gevoerd kunnen worden. Maar dan wel met een zorgcoördinator of maatschappelijk werkende erbij als gespreksleider. Anders gaan alle onderhuidse sociale interacties ermee op de loop.
Wat wil vader? Laat het hem maar uitspreken.
Tsjor
Schoondochter
30-05-2019 om 10:39
Overleg
We moeten inderdaad even heel goed om tafel met zijn allen. Wellicht ook zonder de schoon kinderen omdat het toch niet onze vader is. Al ben ik 32 jaar in de familie ik blijf de koude kant en kan altijd al weinig goed doen (helaas ook bij mijn schoonzussen).
Wel net een goed gesprek met mijn man gehad. Ook met tips van jullie. Dank!
We gaan er zo op uit en lekker van het mooie weer genieten (als het komt anders is het met regen ook prima)
🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶
30-05-2019 om 12:34
Laat de verantwoording voor iemands leven
Daar waar hij hoort. Bij die persoon zelf.
En ja, dit klinkt heel hard. Ik zal het ook toelichten.
Toen mijn schoonmoeder ziek werd (alvleesklier kanker) kwam ook hier de zorgroutine op gang. Ik ging 1 x in de week, vervolgens 2x in de week en dat werd al snel meer, totdat ik tijdens het stervensproces er 24/7 was.
Vanaf het begin heb ik aangegeven dat ik er kwam voor de zorg rondom mijn schoonmoeder en dat ik voor het eten zorgde. Huishouding, was, boodschappen deed ik niet.
En ja, dat was moeilijk om aan te geven, het zorgde alleen wel voor helderheid. Mijn schoonvader wist precies wat hij van mij kon verwachten.
De reden waarom ik hier heel duidelijk is was, was het volgende: Des te meer ik zou overnemen tijdens het hele ziekte en stervensproces, des te afhankelijker zou ik mijn schoonvader maken van mijn zorg.
En dan kom je vroeg of laat in de situatie terecht dat datgene wat je eerst vrijwillig en met veel plezier doet, eindigt in een verplichting die je met tegenzin doen. Komt ook bij, het was voor mij onmogelijk om een eigen gezin draaiende te houden met man en kinderen om dan ook nog een huishouding op 150 km afstand te bestieren.
En nee, mijn schoonvader was er ook niet blij mee. Dat ik geen boodschappen deed, dat ik de was niet wilde doen, en dat ik niet schoonmaakte. Regelmatig stond hij te mopperen in de keuken dat dat vrouwenwerk was, en dat hij dat niet kon. Dan kreeg ik een vette knipoog van mijn schoonmoeder en leerde ik hem hoe hij de vaatwasser en de wasmachine moest gebruiken.
Na het overlijden van mijn schoonmoeder pakte hij zijn leven weliswaar met tegenzin weer op, en ging hij door met de dingen die ik hem aangeleerd had.(wassen, vaatwasser inruimen, boodschappen, en eten koken)
Een half jaar later had hij zijn leven redelijk op de rit. Eten koken kon hij nog steeds niet goed, maar hij redde zich 3 dagen in de week. De andere 4 dagen at hij bij de buurvrouw die ook de was voor hem deed (zij was ook weduwvrouw) en deed hij de tuin voor haar en deden ze samen boodschappen.
Ook zijn financiën deed hij zelf, en als er vragen waren dan deden we dat samen. (Mijn schoonmoeder deed dat altijd)
En ondanks dat hij tijdens het ziekteproces niet blij met mij was, was onze band daarna optimaal en vonden we het leuk om elkaar te zien, zonder dat er sprake was van een (ongezonde) afhankelijkheid.
Ik ben er ook nog altijd van overtuigd dat die manier van handelen er voor gezorgd heeft dat ik later in staat was om de zorg voor hem volledig op me te nemen, nadat hij door een val hersenletsel opliep en niet meer voor zichzelf kon zorgen. (Mijn schoonvader woont nu al weer meer dan 6 jaar bij ons in, en 24/7 zorg en toezicht)
Mochten jullie dus het gesprek aangaan met de familie hou dat dan ook in je achterhoofd. Wiens leven is het, en wiens verantwoording is dat leven. Ook mensen van 70 zijn nog in staat om te leren.
Wees alert op valkuilen. Datgene wat je eerst met liefde voor iemand doet, kan later een enorme verantwoording worden. Plus, “alledaagse dingen” overnemen kan er ook voor zorgen dat je mensen in een afhankelijkheidsrelatie duwt, met alle gevolgen van dien.
Heel veel succes met het gesprek.
tsjor
30-05-2019 om 13:14
Met respect
'Mijn schoonvader woont nu al weer meer dan 6 jaar bij ons in, en 24/7 zorg en toezicht' Met respect, dat je dat kunt doen.
tsjor
🎶🎵Sinbads vrouw🎵🎶
30-05-2019 om 13:22
Tjsor #36
Dat kan ook alleen maar omdat ik altijd heel duidelijk mijn grenzen heb aangegeven.
Ik kan me dan ook levendig voorstellen dat als ik in de periode dat mijn schoonmoeder op sterven lag de verantwoording voor zijn leven “af had gepakt” ik dat nu niet had kunnen doen.
Want dan had ik in de 7 jaar voor zijn val waardoor hij bij ons in huis kwam, zoveel irritatie opgebouwd dat dit nu niet meer haalbaar was. Nu hebben we de tijd en de gelegenheid gehad om een band op te bouwen zonder de invloed van mijn schoonmoeder, en wisten we elkaar te waarderen om de persoon die we beiden zijn.
Als ik nu naar mijn ouders kijk en mijn vader in deze situatie voorstel, dan zou ik hem nooit in huis halen. Dan zou ik vol goede bedoelingen een situatie creëeren die voor niemand goed zou zijn. Niet voor mij, niet voor mijn gezin, en niet voor hem. Daarvoor zit er teveel oud zeer.
Flanagan
30-05-2019 om 16:39
Respect
Dergelijke respectvolle band kan je op diverse manieren opbouwen. Als je vader je niet als een kind beziet maar als een hulpverlener, als je je niet opstelt als een kind van.. maar als een hulpvelener.
Het contact met mijn vader was goed omdat hij, door de dementie, dacht dat ik als een van de verzorgers in het huis werkzaam was. Ik zat daar niet mee, prettig contact vond ik belangrijker.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.