Relaties Relaties

Relaties

Mijn dochter vroeg waarom ik nog bij papa blijf.

Mijn dochter van 11 vroeg vanavond, na lang eromheen draaien en bang dat ik boos of verdrietig zou worden, waarom ik nog bij papa (mijn man) blijf.
Hij is de laatste tijd absoluut niet gezellig meer en heeft heel veel kritiek op mij en de kinderen. Dit heeft met onze verhuizing en stress op zijn werk te maken en toen ik dat uitlegde zei ze heel wijs dat ik in precies dezelfde situatie zit maar dat ik dit niet op de mensen om mij heen afreageer. En daar moet ik haar helaas gelijk in geven.

Mijn man betichtte mij vroeger van “het glas half leeg” gedrag, maar is nu zelf degene die alles pessimistisch ziet en nooit positief of vrolijk is. Uiteraard heb ik al vaker met hem gesproken over hoe zijn gedrag veranderd is en heb ik gezocht naar oplossingen om hem te helpen weer wat gelukkiger te worden. Maar hij is niet bij machte om hulp te accepteren of zichzelf een schop onder zijn kont te geven.

Mijn dochter vindt het helemaal niet meer leuk als mijn man thuis is en heeft de neiging om enorm naar mij toe te trekken. Ik pas al trucs toe om de band tussen die twee te verbeteren. Zo was ik laatst een avond in het weekend weg en mocht mijn dochter van mijn man op de bank voor de tv avondeten. Dan roep ik dat dat van mij nooooit had gemogen en dat ze geluk heeft met haar vader. Maar als diezelfde man vervolgens op de bank ligt te slapen en zij zich eenzaam voelt* omdat ze niet samen een spelletje spelen of samen een tv-show kijken, dan is mijn “effort” voor niets geweest. *Ze appte mij dat ze me mistte en dat papa alleen maar op de bank lag te snurken.

Eigenlijk ben ik enorm geschrokken en ook verdrietig dat mijn dochter zich zo voelt. Daarnaast zet het me ook aan het denken over mijn relatie. Ik heb al meerdere keren met mijn man gesproken over zijn continue kritiek op mij. Maar hij zegt dan dat het niet zo bedoeld is en dat hij er op zal letten. Maar er verandert niets helaas...
En als je dochter van 11 dan vraagt waarom ik eigenlijk nog bij hem blijf dan doet dat wel wat met je!

Wie herkent zich in mijn verhaal?

Stress.

De oorzaak van het humeur van je man weet je, verhuizing en stress op het werk. En ja, dat herken ik. Stress doet veel met een mens en zijn reactie daarop is anders dan jouw reactie. Nu weet ik niet of jij ook stress ervaar op je werk, maar dat kost enorm veel energie. Slecht eten, slecht slapen en slecht in je vel.
Ik zou daar zeker over praten met je man. Wat zou hij willen? Minder werken of andere baan? Op zijn huidige werk zoeken naar een oplossing, praten?

Tegen je dochter kan je zeggen dat iedereen anders is, anders reageert en dat papa niet goed in zijn vel zit en dat hij je steun nodig heeft. Dat jullie veel van elkaar houden en dat jullie zeker samen blijven.

"Ik geef je gelijk, papa is niet gelukkig en misschien kunnen we beter scheiden" wil je dochter echt niet horen. Ze zoekt bij jou de bevestiging dat het weer goed komt, dat jullie samen werken aan een oplossing.

"Goede tijden én slechte tijden" toch?

Eens

Helemaal eens met Wil40. Dat zou ook het antwoord aan je dochter kunnen zijn: omdat wij getrouwd zijn, voor goede en slechte dagen. Dit zijn niet de beste dagen, maar dan ga je niet zomaar opgeven. Dat lijkt me beter dan dat je nu gaat twijfelen aan je relatie. Niet alleen voor jezelf (je dochter heeft straks haar eigen leven en jij zou dan alleen zitten), maar ook voor haar. Ik denk dat het goed is als kinderen leren dat anderen, ook ouders, niet altijd volledig klaar staan voor hen om hen een aangenaam leven te geven. Ouders zouden kinderen moeten leren om om te gaan met de goede en slechte dagen van het leven zelf. Daar heb je meer aan als je ouder wordt.

Tsjor

Mogelijk

Nirtak, wat zou je zelf kunnen doen om je man te ondersteunen. Ik vind de insteek over het onderhouden van kontakten met dochter op dit moment niet de beste. Vader is op dit moment te moe om 'leuke' dingen te gaan doen met dochter.
Wat ik ooit als leefregels meekreeg in een slechte periode van mijn leven was:
- ga elke dag een half uur wandelen;
- vermijd slecht nieuws;
- vermijd groepen mensen;
- slaap extra, als het kan, ook overdag even;
- eet gezond (nu zou ik zeggen: met aandacht voor extra toevoegingen van vitamies B en D).
Wat ik zelf merkte is dat het goed is om op de bodem te gaan zoeken naar iets, al is het nog zo klein, wat je (vroeger) vreugde gaf/geeft, al is het nog maar zo weinig. En daar tijd voor vrijmaken. Ik hoop dat je man zoiets heeft.
Ondertussen zelf kijken waar je stressfactoren weg kunt halen.

Tsjor

Bob

Bob

22-09-2019 om 11:34

Bij hem leggen

Nou ik zou eerst hem eens confronteren met de uitspraak van je dochter. Kijken of hij een probleem ervaart voordat je hem ongevraagd gaat pamperen en omzichtig behandelen zoals ik een beetje uit de berichten hierboven proef. Het hoeft geen verwijt te zijn, gewoon droog voorleggen
Als een kind van 11 zoiets opmerkt, kan dat een enorme wake-up call zijn. Dat zou het voor mij wel zijn. En dan, als hij zelf ook vindt dat er iets moet veranderen, dan kan je op basis van wat hij zelf aangeeft natuurlijk ondersteunen. Als je daar ten minste zin in hebt...
Want hoe ervaar jijzelf je relatie?

Pamperen

Met dank. Ik ben er zelf dankzij het pamperen wel doorheen gekomen. En ik zou dieper in de crisis zijn gekomen als mijn kinderen mij geconfronteerd hadden met de mogelijke gevolgen van mijn situatie, door mij voor te houden: je gedrag is zo onacceptabel, dat het de relatie ernstig onder druk zet. Dan vragen stellen waar je zelf geen antwoord op weet: wat zou je willen veranderen.... Tsja, als je dat wist, dan had je het al gedaan. Het confronteert keihard met datgene wat je op dat moment juist niet kunt.
Je moet (gezellig) kontakt onderhouden met je dochter. Kan niet. Je bent te moe, hebt zelf geen gevoel voor gezelligheid en geen zin in spelletjes.
De man is doodmoe, dat lees ik in het verhaal. En daar zijn redenen voor: verhuizing, situatie op werk.
Je kunt kijken wat er nog aan restanten is van de verhuizing: het lampje dat nog opgehangen moet worden, het apparaat dat nog niet goed werkt, de plankjes die nog gemaakt moeten worden etc., en dat zelf gaan doen. Mijn ervaring is in elk geval dat een verhuizing enorm veel energie vraagt, maar dat je daarna nog enige tijd blijft struikelen over kleine dingetjes die maar heel even, snel, zo gedaan kunnen worden, terwijl je daar toch de energie niet meer voor hebt; en juist dat maakt je ongelukkig. Maar als iemand anders het even oppakt en doet, dan ontstaat er weer lucht.
Wat de problemen op het werk zijn, daar kun je als partner helaas weinig aan doen.
Overbelasting van de een is niet uitsluitend de verantwoordelijkheid van de een (jij moet eruit zien te komen), terwijl de rest nog volle actie en aandacht opeist.

Tsjor

Bob

Bob

22-09-2019 om 12:24

Niet voor een ander denken

Ik pleitte voor het hem neerleggen. Tsjor " Tsja, als je dat wist, dan had je het al gedaan. Het confronteert keihard met datgene wat je op dat moment juist niet kunt."

Ja dat gold voor tsjor. En omdat dat voor haar zo gold, moet ts omzichtig haar man pamperen zonder hem op zijn gedrag aan te spreken terwijl zij al meer 'draagt' i n het gezin en in dezelfde situatie zit een ook de negativiteit van haar man erbij krijgt. Dat lijkt me niet fair en misschien zelfs contra productief. Zo bouw je geen team op.

Je kan iemand niet helpen die zelf geen probleem ziet. Bij hem neerleggen houdt overigens niet in dat je iemand keihard afrekent. Je kan nog steeds open blijven voor zijn verhaal en samen oplossingen bedenken, je hulp toezeggen en er weer als team uitkomen. Als hij dat wil en jij het kan. Als je voelt: dit zijn geen loze beloftes. Beloftes zonder verandering zijn manipulaties natuurlijk.

Pennestreek

Pennestreek

22-09-2019 om 12:55

Dat weet je niet Bob

TS geeft tenminste niet aan dat zij ook (veel) stress heeft op haar werk. Als ze net zijn verhuisd ligt het ook niet voor de hand dat de man van TS een andere baan gaat zoeken, dan is de zekerheid van dat salaris waarschijnlijk noodzakelijk, in ieder geval prettig. En zo heeft hij dan waarschijnlijk het gevoel ‘vast’ te zitten.
Ik zou de tactiek van Tsjor hanteren. Ontlast hem waar mogelijk, vraag niet meer dan hij kan geven.
En wellicht langs de huisarts. Een stressvolle baan plus een verhuizing lijkt me genoeg voor een mogelijke burn out o.i.d.

Natuurlijk ligt er nu heel veel op het bordje van TS. Maar er komt ook vast weer een tijd, of misschien was die er ooit, dat het andersom is of was.

Lanza

Lanza

22-09-2019 om 13:06

Wat een aannames

nergens staat dat zijn inkomen noodzakelijk is.

Maar

wat dan doen met het feit dat zij en de kinderen zoveel kritiek krijgen? Is dat niet een ongezonde reactie om dan alleen te zeggen, ik ga je meer ontlasten?

Thera

Als ik uitgeput en moe ben ben ik ook kribbig. Dan heb ik er meer aan dat iemand iets van me overneemt, dan dat ik kritiek krijg op mijn kribbigheid en er een situatie georganiseerd wordt waarin ik gezellig moet doen.
Neemt niet weg dat je wel grenzen kunt stellen: nu ga je te ver.

Tsjor

Bob

Bob

22-09-2019 om 13:31

Tja

" Ontlast hem waar mogelijk, vraag niet meer dan hij kan geven."

Ik vind het zo'n onzin en zo ouderwets. Vrouw pampert man die het zwaar heeft zonder hem lastig te vallen Ik denk dat het goed bedoeld is, maar ik vind het iemand als klein kind behandelen. Ik zou gekend willen worden in hoe ik over kom. Let wel: er is nog helemaal niet duidelijk of man van ts burn out is of zo. Hij is moe en heeft stress en een verhuizing. Goed dat zijn dingen die we allemaal meemaken en daar moet je op adeguate manier mee dealen. Hem een spiegel vkunoor houden zou hem zo maar in zijn kracht kunnen zetteen. Hij is. moe niet burn out maar de teneur is hier: hij zit er diep doorheen en moet ontzien worden. Laten we allemaal op ons tenen om hem heen gaan lopen.Ik denk dat het juist niet werkt

Nirtak: hoe denk jij erover?

Pamperen Bob?

Pamperen of "confronteren", dat is erg zwart/wit. Praten, ondersteunen en ontlasten, begrip tonen, is dat pamperen of normale zorgzaamheid? Samen kijken of er kans is op weer betere tijden, wat je kan doen om iemand te helpen.

En ondersteunen als je daar "zin in hebt"....
Er is ook nog zo iets als liefde toch?

Ts praat niet over een zwaar depressieve man waarmee ze al 20 jaar in de ellende zit. Als er iets speelt bij je partner of een goede vriend rijk je toch een helpende hand?

Tsjor

Ja, dat is waar, maar ts heeft hem al hulp aangeboden ("gezocht naar oplossingen om hem te helpen weer wat gelukkiger te worden") , maar zegt dat hij dat niet accepteerd.

Wat dan? Het is voor ons natuurlijk ook moeilijk om te zien hoe dat zit met de klacht van de dochter over deze kritiek van haar vader. Ze noemt het afreageren. Nirtak, hoe ervaar jij zelf deze kritiek? Is het vaak terecht of niet? Gaat het meer om de manier waarop die gegeven wordt? Als het buiten proportie is, onderga je dat dan alleen of probeer je het te begrenzen op de een of andere manier? Ziet je dochter dat je eronder lijdt?

Lanza

Lanza

22-09-2019 om 14:20

Hoe kun

je slecht nieuws vermijden, Tsjor? Ik kan me daar niet goed een voorstelling van maken.

Slecht nieuws vermijden

Gaan wandelen in plaats van journaal kijken. Even geen krant lezen. Kleine dingen die al kunnen helpen.

Overigens moet ik er nog iets aan toevoegen: doe de dingen die je moet doen. Dus de basale dingen: aankleden, eten, werken. Maar ga geen extra 'leuke' dingen doen die zogenaamd ontspannend moeten werken.

Tsjor

Lanza

Lanza

22-09-2019 om 14:36

Aha

Op die manier. Ik dacht aan persoonlijk slecht nieuws, dat lijkt me moeilijk om te vermijden.

Framen

Rob blijft het maar framen als 'pamperen'. Maar het maakt nogal een verschil of je het gesprek aangaat met de vraag: ben je moe? Of dat je het aangaat met: de laatste tijd ben je zo naar, nu vraagt dochter waarom ik nog bij jou blijf en ik heb daarover nagedacht en heb er eigenlijk geen zin meer in als jij niet verandert. En dan zegt man zomaar: oh sorry, je hebt gelijk, ik zal morgen aardig doen. Ik denk niet dat het zo gaat. Misschien bij Rob wel, maar ik denk dat hij een uitzondering is.
Als je echt moe bent, dan zeg je zoiets als: nou, dan ga je toch? Al dan niet met stemverheffing.

Natuurlijk kan het ook zijn dat hij eigenlijk al een nieuwe liefde heeft en weg wil.

Of dat hij opeens zijn ware karakter toont en een hele nare man blijkt te zijn.

Of dat je dochter iets ziet wat jij nooit hebt willen zien en dat ze gelijk heeft: je hebt je vergist: het is geen goede relatie.

Tsjor

Nirtak

Nirtak

22-09-2019 om 15:31 Topicstarter

Dank voor alle reacties!

Onze situatie is een lastige, ik zit in het onderwijs en heb vorig jaar met een burnout thuis gezeten juist omdat ik mijn man en kinderen teveel “pamperde”. Ik probeerde alle bordjes hoog te houden en dat lukt uiteraard niet. Advies van de burnout coach was om iedereen weer zijn/ haar eigen verantwoordelijk terug te geven.
Maar mijn man ontkent dat hij in een burnout zit, hij weigert om zich ziek te melden zelfs niet voor een dagje om bij te slapen. Dat doet hij in de avonden en de weekenden.
Zoals Bob zegt, ligt er nu al meer op mijn bordje dan ik zelf eigenlijk aan kan. Mijn dagen zien er als volgt uit; vroeg opstaan, werken, boodschappen doen, eten koken, kinderen overhoren/naar sport brengen, huishouden doen en in vrije uurtjes ben ik aan het klussen (trap schilderen, spullen ophangen etc.).
De stress die mijn man op zijn werk ervaart is niet nieuw, dat had hij bij zijn vorige werkgever ook en zal hij altijd houden. Hij kan nml niet delegeren, neemt alles serieus, kan nooit minder dan 110% geven en alles moet wijken voor zijn werk. In vakanties en weekenden neemt hij zijn werktelefoon nog op. Ik heb voorgesteld dat hij een dag minder zou gaan werken, maar dat wil hij niet.
Ik had dit vroeger ook, maar heb van de coach geleerd dat 90% soms ook goed genoeg is. En zo heb ik nog veel meer geleerd.
Maar mijn man vindt niet dat hij een probleem heeft en wil al helemaal geen hulp van een coach oid.

Naar mijn dochter toe heb ik uiteraard uitgelegd dat een relatie niet alleen in goede, maar ook in moeilijke tijden is. Zo voel ik dat zelf ook, maar door haar opmerking ben ik wel gaan nadenken over hoe lang die moeilijke tijden dan kunnen zijn. Vooral als je partner ‘vast’ zit en niet voor- of achteruit wil. Hij heeft nml geen fysieke hulp nodig door hem dingen uit handen te nemen, maar mentale hulp. Ingesleten patronen leren doorzien en met behulp van therapie je gedrag om zien te buigen van destructief naar constructief.
Maar dat betekent dat je toe moet geven dat je niet perfect bent, dat je fouten maakt en je jezelf kwetsbaar moet opstellen. Helaas kan/wil hij dit niet inzien.

ingesleten patronen

'Mijn dagen zien er als volgt uit; vroeg opstaan, werken, boodschappen doen, eten koken, kinderen overhoren/naar sport brengen, huishouden doen en in vrije uurtjes ben ik aan het klussen (trap schilderen, spullen ophangen etc.).'
Dan doe je nog steeds veel. Misschien wel te veel. Blijkbaar hebben jullie allebei ingesleten patronen ontwikkeld, waarin je allebei alles op je neemt en niet zoveel delegeert. Boodschappen kun je toch samen doen, kinderen kunnen toch helpen met huishoudelijke klusjes etc.

Misschien helpt het jullie allebei wel als je hem duidelijk maakt dat hij nu vastloopt in de relatie (als je het eens bent met je dochter). Maar hou het dan wel bij jezelf.

Jouw visie is dat hij verkeerd bezig is. Hij werkt te hard, vindt zichzelf perfect en ziet geen probleem. Je kunt het ook zo laten en wachten tot hij zelf ergens tegenaan knalt. Oplossingen aanbieden werkt pas als iemand het probleem ziet. Of duidelijker je eigen grenzen aangeven: welk gedrag is niet acceptabel.

Tsjor

Lanza

Lanza

22-09-2019 om 18:54

Vertel hem

dat je zijn gedrag zat ben en dat het tijd is om hulp te zoeken voor hem en zijn verantwoordelijkheid te nemen, net als jij dat hebt gedaan toen je in een burn out zat.

Ik zou er geen doekjes om winden. Je bent trouwens nog steeds veel te veel voor hem aan het doen? Waarom laat je hem ook niet de helft van de dagen boodschappen doen en koken? Het is net alsof jij alles alleen doet.

Herkenbaar

Hier geen dochter die suggereerde om maar te gaan scheiden maar wel een ex die ook altijd stress had en waar ik elke keer maar weer rekening mee hield. Alle aandacht ging naar sport en werk. Uiteindelijk zijn we uit elkaar gegaan. En hoppa, ex is weer up en running maar wel met een een nieuw jong liefje. Ik had gewild dat ik beter voor mezelf zou zijn opgekomen, maar ook dat ik minder gericht was geweest op zijn gedrag - en dat verklaren/proberen te veranderen. Je kan alleen jezelf veranderen. Maar al met al denk ik dat ex stress had omdat ie gewoon niet met mij wilde zijn. En daar zijn consequent z'n kop voor in het zand stak.

Bob

Bob

22-09-2019 om 20:18

tsjor

" Oplossingen aanbieden werkt pas als iemand het probleem ziet. "
Jij hebt zo gelijk.

overigens

Naast stress/burn out kan er natuurlijk ook nog lichamelijk iets mis zijn waardoor man zich moe voelt.
Zou dat nog een insteek kunnen zijn, dat je hem aanspoort om naar de huisarts te gaan omdat hij duidelijk te moe is, en te laten kijken of er niet iets lichamelijks aan de hand is? Bloedarmoede, diabetes, vitaminegebrek, zijn zomaar wat aandoeningen die mij als leek te binnen schieten en die vermoeidheid kunnen veroorzaken of verergeren. Niet alles komt altijd alleen maar door stress.

Met mensen die niet inzien dat ze een probleem hebben is het ondertussen wel lastig samenwerken aan verbetering. Maar misschien dat als je de fysieke insteek kiest, hij daar wel voor open staat.

Groeten,

Temet

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.