Te oud? Te veel leeftijdsverschil?
Hoi!
Zonder al te veel details te delen, hoor ik graag jullie mening.
Situatie: ben 37, man 39. Twee kinderen van 10 en 6 jaar oud. Niet de makkelijkste kinderen maar we redden ons (met hulp her en der). Beiden hebben ergens nog de wens voor een derde. Ruimte en financiën geen probleem. Maar, ik vind mezelf eigenlijk te oud. Had altijd 36 als een soort van grens-leeftijd. Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin. Sowieso is het natuurlijk heel wat. Wil ik dit allemaal nog een keer? Worden mijn kinderen er gelukkiger van?
Zwanger zijn is me twee keer zwaar gevallen. Misselijk, bekkenpijn, ik voel me niet happy als ik zwanger ben. Heb ik dat er voor over?
Ik snap dat alleen wij zelf die keuze kunnen maken, maar ben benieuwd wat jullie mening is na het lezen van bovenstaande.
Het is maar de vraag of het je nog gegeven is met 37 jaar. Sommige mensen denken dat ze kinderen nemen op bestelling en dat de wereld zo maakbaar is en je kan kiezen hoeveel je er krijgt.
Als ik jou was zou ik de natuur laten beslissen en alle anticonceptie de deur uit doen. Je hebt ergens nog een kinderwens zeg je dus beter vandaag dan morgen gaan proberen. Als je dan toch steeds ongesteld word voel je aan je reactie wat het juiste is, of verdrietig of opgelucht. Ik zou dit soort beslissingen op gevoel nemen en niet op ratio. Je past overal wel een mouw aan als het kind er eenmaal is. Spijt is onomkeerbaar en moet je de rest van je leven mee dealen.
Met al dit getwijfel verlies je je uitstervende, steeds ouder en zeldzamer wordende eicellen.
thnx voor de reacties. Ik zie idd zelf ook veel beren op de weg, en dat maakt dat wij al een aantal jaar, zoals hierboven iemand schreef, denken: bij twijfel niet doen.
Ik had alleen gedacht dat die twijfel dan weg zou gaan bij day besluit, maar dat gaat ‘ie niet.
wat ik als voordeel zie is dat de oudste 2 naar school gaan, en ik 1 kleintje thuis dan echt niet als zwaar zie. Wel hebben we 2 pittige kinderen en denk ik dat de kans groot is dat de 3e dat ook gaat zijn. Wat ook wel weer leuk is hoor. Er zijn gewoon veel voors en tegens, en wat kies je dan?
moederkareltje: jouw idee was ook mijn idee, maar mijn man wil het eerst echt 100% zeker weten voordat we ervoor gaan.
En ik denk zeker niet dat je kinderen gewoon neemt. Sterker nog, naast onze twijfels denk ik dat de kans zo groot niet is dat het zal lukken. De eerste kwam na 3 jaar, 2 miskramen pas, en de tweede wat sneller maar wel met medische hulp, want ik heb PCOS. Dus naast de twijfels is het inderdaad nog zeker de vraag of het ook zal lukken.
Velisval schreef op 29-09-2023 om 17:22:
moederkareltje: jouw idee was ook mijn idee, maar mijn man wil het eerst echt 100% zeker weten voordat we ervoor gaan.
...
Die 100% zekerheid gaat hij nooit krijgen.
Ben zelf allicht de laatste die je hierover kan adviseren (geen kinderwens en grote voorstander van het beperken van kindrijke gezinnen), maar toch:
Bevriend koppel was al ouder dan jullie (man bijna 50, zij begin 40) waarbij ze ook twee andere dochters hadden, eentje van 11 en een tweede van 13 als ik me niet vergis. Toch voor een volgend kind gegaan en daarbij heeft het leeftijdsverschil met de dochters er net voor gezorgd dat zij zich bijna als een moederfiguur opstelden naar de jongste. Was niet echt een klassieke broer zusters relatie, maar ze zijn zeer beschermend naar hem, zelfs nu ééntje aan het studeren is en de andere begint te werken.
Voor de vader zelf is het wel pittig, aangezien het nakomertje adhd heeft en hij ondertussen richting zestig gaat.
Zelf zou ik het niet doen. Ik lees wel een wens, maar verder vooral redenen om het niet te doen.
Daarnaast zou ik ook serieus kijken naar de gevolgen voor je bekken als je er bij de eerste 2 al last van had. Bij mij is het na de tweede nooit meer helemaal over gegaan en bij 35+ val je daarvoor ook in een risicocategorie.
Ik weet niet waarom je twee kinderen ‘pittig’ zijn? Dat is denk ik wel relevant. Ik heb een voorbeeld van een oudste met ADHD die er met 10 jaar nog een sibling bij kreeg. Oudste was al aan het prepuberen en alle aandacht van pa en ma ging naar de baby. De oudste is toen behoorlijk ontspoord, met zaken als roken, drinken, dronken joyriden en comazuipen. Dit kind is daar eigenlijk nog steeds niet overheen (intussen 21 jaar) en kampt nog altijd met de gevolgen van die periode. Is zeer instabiel en heeft veel psychische problemen. Ik weet natuurlijk niet hoe die ontwikkeling zou zijn gegaan zonder dat nakomertje, en de oudste is supergek met de jongste, maar toch, maar toch, ik denk dat de wereld er voor dit kind echt compleet anders uit had gezien als die tweede er niet gekomen was.
Je kunt die eventuele nummer 3 niet de ‘verantwoordelijkheid’ geven om de problemen tussen de oudste 2 op te lossen. Hoe ga je ermee om als die derde alleen maar meer problemen blijkt te veroorzaken? Heb je genoeg energie, geduld en tijd om ook een moeilijk 3e kind goed te begeleiden?
Mijn eigen kinderen zijn 23 en 21. De oudste is ons zorgenkind. Ik kan je zeggen dat mijn zorg-energie op is intussen. Op een gegeven moment ben je gewoon uitgemoederd (en -vaderd) en verlang je ernaar om het huis voor jezelf te hebben. Dat kun je je nu misschien nog niet voorstellen, en natuurlijk zorg je zolang het nodig is, maar geloof me, je bent op een gegeven moment weer erg toe aan jezelf en je partner, zonder altijd bezig te zijn met de kinderen.
Kortom, ik zou het niet doen. Ik heb zelf na nummer 2 nog heel lang gehunkerd naar een 3e, maar man was heel standvastig. Nu ben ik daar heel blij mee. Ik had een 3e echt niet de liefde/steun/zorg kunnen geven die een kind verdient. En ik ben er zelf een van 3, dat was altijd 2 tegen 1, nooit gezellig met zijn 3en. Dus ik had me vroeger ook voorgenomen, geen 3 kinderen. En 4 zou ik echt niet aankunnen, dus 2 was en is voor ons het optimale aantal.
Om antwoord te geven op de vragen in je openingspost. Ik vind je niet te oud maar mijn mening is wellicht gekleurd. Ik heb bijna jouw leeftijd en heb nog een jonge baby. Daarnaast heb ik veel vriendinnen rond jouw leeftijd die nog jonge babies hebben.
Het leeftijdsverschil met de anderen vind ik ook niet te groot maar ook dat is gebaseerd op eigen ervaring. Ik kom uit een gezin met drie kinderen waar de jongste meer dan 5 jaar scheelt met de middelste. Mijn ouders waren gek op de jongste en vonden het juist gemakkelijk dat de andere twee al op de basisschool zaten. Nu als volwassenen merk ik weinig meer van het leeftijdsverschil. We hebben alledrie een goede band. Als kinderen verschilden we best en was er natuurlijk een behoorlijk verschil in levensfases. Toch vonden we altijd wel iets dat we alledrie leuk vonden (of onze ouders vonden dat voor ons). Natuurlijk was er wel eens ruzie en gedoe maar dat lag niet aan het leeftijdsverschil.
Je vermeld ook dat je wat hulp van je omgeving krijgt. Heel eerlijk, ik ken niemand met jonge kinderen die het doet zonder hulp van de omgeving. Het lijkt me volstrekt normaal om wat hulp om je heen te hebben en mensen op wie je kan steunen.
Ik zou nog eens goed met je man om tafel gaan, wat willen jullie nu echt en hoe zien jullie het voor je.
Sommigen lezen geen sterke wens, maar het leest voor mij alsof de wens misschien door jou wat klein gehouden wordt (om jezelf te beschermen/voor de gek te houden?). Ik denk dat het bij 'ergens nog wel een beetje een wens' duidelijker voor je was geweest. Want ondanks alle duidelijke nee's is het geen nee.
Misschien krijg ik nu een lawine van posts over mij, maar de zin die mij het meest trof in de OP is:
Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin.
Ik begrijp niet dat als je beseft dat een kind met een afwijking grote gevolgen op jullie gezin zal hebben - trouwens op welk gezin niet? - dat je na twee gezonde en momenteel moeilijke kinderen, nog overweegt om een derde kind te nemen. Dat, in combinatie met het feit dat jullie nu al hier en daar hulp moeten vragen, zou voor mij de keuze makkelijk maken. En blijft je man ook bereid om negen maanden het grootste deel de kar alleen te trekken?
TO, wees blij met wat je hebt en breng de twee die je nu hebt, goed groot. En dan heb je al een fantastische taak in je leven volbracht.
ik ben het eens met letterkoekje. Ik heb een vrienden ook 2 kinderen, ze zijn van jongs af aan water en vuur, altijd is er ruzie, echt niet leuk. Ze wilde ook graag een 3e, maar haar man niet. Ik denk echt, waarom nog een derde, die 2 samen gaat al niet goed, daar zijn ze altijd mee bezig. En nu in puberteit komen daar ook weer allerlei problemen bij kijken. Ben blij met wat je hebt, nu kun je alle aandacht geven aan je 2 kinderen.
En als je je uiteindelijk berust in geen derde dan gaat dat gevoel weg, maar nu heb je nog geen keus gemaakt.
Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin.
ik zou het op safe houden en je gezin hebben zoals het nu is.
Zo ben je ook zeker van je zaak en is het stabiel.
Waarom zou je het wel doen ?
Ik ben de enige hier denk ik maar ik vind 37 wel wat te oud om weer moeder te worden. Toen onze zoon 1,5 was wilden wij graag een tweede kind. Ik heb 5 miskramen gehad en wij zijn blijven proberen tot ik 35 was. daar lag onze uiterste grens. Daarna vond ik mezelf te oud.
En ik zeg vanuit mijn ervaring: doen! 😀 Ik was ouder dan jij bij de geboorte van m’n jongste, en had al twee tieners die ook al zes jaar met elkaar schelen. In ons gezin zijn al deze leeftijdsverschillen perfect. De twee oudsten hebben het altijd heel goed met elkaar kunnen vinden (dat is natuurlijk geluk hebben), en nog steeds, ook nu nr. 2 best een pittige puber is. En ze zijn allebei stapeldol op de jongste.
Nee, ‘spelen’ doen ze natuurlijk niet samen, maar de jongste geniet van de reuring in huis en alle aandacht. De oudste past zelfs een dagdeel per week op. Totaal anders dan in een gezin met wat kleinere leeftijdsverschillen, maar niet minder waardevol.
De jongste is hier ook nog eens verreweg de makkelijkste van de drie. Maar ook dat is toeval/geluk hebben denk ik. De twee oudste kinderen hebben niet echt iets, maar waren wel wat bewerkelijker. Denk dan aan ‘strong-willed’/ad(h)d.
letterkoekje schreef op 29-09-2023 om 21:14:
Misschien krijg ik nu een lawine van posts over mij, maar de zin die mij het meest trof in de OP is:
Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin.
Ik begrijp niet dat als je beseft dat een kind met een afwijking grote gevolgen op jullie gezin zal hebben - trouwens op welk gezin niet? - dat je na twee gezonde en momenteel moeilijke kinderen, nog overweegt om een derde kind te nemen. Dat, in combinatie met het feit dat jullie nu al hier en daar hulp moeten vragen, zou voor mij de keuze makkelijk maken. En blijft je man ook bereid om negen maanden het grootste deel de kar alleen te trekken?
TO, wees blij met wat je hebt en breng de twee die je nu hebt, goed groot. En dan heb je al een fantastische taak in je leven volbracht.
Hier sluit ik mij bij aan. Op mijn 37 begon het ook te kriebelen voor een derde. Mijn man was daar wat nuchterder in. Wij hadden twee gezonde kinderen zonder al te veel toestanden.
Dan kom je toch in het circuit van vruchtwaterpuncties en nipt en zo.
Als er een kind met een, flinke, afwijking onderweg zou zijn dan zouden wij deze zwangerschap af laten breken. Juist omdat dat ook veel gevolgen voor de oudsten zou hebben. En dan? Gaan wij het nog een keer proberen? Of sluit je het daarmee af?
Lang verhaal kort, ik heb mij laten steriliseren en daarmee waren ook de twijfels weg. Het was goed zo.
Tel je zegeningen!
