Te oud? Te veel leeftijdsverschil?

Velisval schreef op 07-10-2023 om 17:05:

Zoals iemand eerder al zei: bij twijfel niet doen. En zo staan wij er ook wel in. Maar dat betekent dan dat het hoogstwaarschijnlijk bij deze twee kinderen blijft, want een twijfel zal en toch wel een beetje blijven denk ik.

Je man staat er volgens mij zo in, niet ‘wij’, want als hij deze twijfels niet had was je wellicht al zwanger geweest van de 3e. Ik lees nl vooral veel ik, ik, ik in je posts en soms wij.

Velisval schreef op 07-10-2023 om 17:05:

Haha ja ik weet heel goed hoor, dat het geen baby blijft. En gelukkig maar! Want hoe schattig ik die ook vind, ik vind mijn groter wordende kinderen toch ook wel heel leuk!

En ik weet gewoon niet zo goed of het alleen die kriebel is, of een echt serieuze wens voor nog een kindje. Het voelt gewoon al die jaren nog niet compleet ofzo? En de omstandigheden bij ons zijn echt niet helemaal perfect, maar bij wie wel?
Mijn grootste zorgen zijn eigenlijk de zwangerschap ( ik vind zwanger zijn lichamelijk en zeker ook geestelijk best wel heel zwaar), en het feit dat het ook een kindje met een beperking kan zijn. En die zal absoluut welkom zijn, maar ten opzichte van de vorige twee keren vind ik de invloed daarvan denk ik wel erg groot. Ik heb de eerste 2 keer geen nipt testen oid gedaan, want elk kindje is welkom en ik had met een eventuele negatieve uitslag toch niks gedaan. Ik sta daar nu wel anders in, is dit normaal, of betekent dit dat ik het misschien niet wil?
En ik noem hier natuurlijk de negatieve kanten omdat ik daarvan wil onderzoeken of dat genoeg is om het niet te doen. Zeker zijn er genoeg redenen om het wel te willen. Ik vind kinderen fantastisch, ik werk ook met kinderen en ik vind ze heerlijk om me heen. Ik vind een eigen kindje krijgen het mooiste wat er is. De nieuwe fases telkens, het beginnen lopen, kletsen, naar school gaan. En zelfs mijn opstandige en boze pre-puber vind ik leuk en ik geniet ervan om te zien hoe zij haar weg maar ‘volwassen’ zijn aan het maken is. Maar om beide kinderen hebben we ook zorgen, het gaat niet allemaal vanzelf. Daar hebben we hulp voor. Maar dat betekent niet dat het crisis is hier thuis of dat we het niet goed hebben. Dus er zou is heel veel opzichten prima nog een kindje bij kunnen.

Zoals iemand eerder al zei: bij twijfel niet doen. En zo staan wij er ook wel in. Maar dat betekent dan dat het hoogstwaarschijnlijk bij deze twee kinderen blijft, want een twijfel zal en toch wel een beetje blijven denk ik.

Een verstandelijke beperking en stoornissen kan je met een nipt test niet zien. Mijn dochter heeft oa een verstandelijke beperking, uitgebreidde DNA & GEN onderzoek gehad en alles was gelukkig goed, dus alle chromosomen en genen zijn goed maar ze heeft wel een verstandelijke beperking. Dus onthoud wel dat een positieve nipt uitslag niet zegt dat een kind niet alsnog geestelijk gehandicapt kan zijn. 

Ik vind het voor mij zelf niet erg, mensen zeggen vaak een ziek kind is ook welkom , maar het gaat erom dat het kindje lijdt, dus voor het kind is het wel erg. Ik voel me ook zovaak schuldig als ik mijn dochter zie struggelen door haar beperking en stoornis ondanks dat ik er niet ‘schuldig’ aan ben. Dat is ook de reden dat ik nooit voor een 3e zou gaan, omdat ik dan niet genoeg aandacht/tijd voor mijn andere 2 bestaande kids heb. Ik zou zeggen geniet van wat je nu hebt en neem geen risico’s. En je man weet het ook niet zeker, terwijl hij wel degene is die jou zal moeten steunen tijdens de zwangerschap en erna dus dat is wel een dingetje.

Onze kinderen hebben beide ASS, net zoals ik zelf. Daar is goed mee om te gaan hoor, maar we zijn beiden snel overprikkeld. En voor de kinderen zal het een grote verandering zijn, en verandering is nou net iets waar ze niet altijd gelukkig van worden.

dit zou eigenlijk al reden genoeg zijn om het niet te doen. Vind ik , als je jezelf en je gezin nog een rustig leven wilt gunnen

hier komt geen derde meer maar soms (of best vaak) als ik een zwangere vrouw zie voel ik die kriebel weer. Of als ik een baby zo lekker tegen moeder of vader zie liggen. Zoals alleen baby's dat doen. Of een slaapkamer met een co-sleeper enz enz. 

Ik vond zwanger zijn een heel speciaal gevoel. Dat die baby zo fijn en veilig in jouw buik zit. Maar dan vergeet ik die 20 weken spugen die ik twee keer heb gehad. De tussentijdse bloedingen bij de tweede waarvoor we een paar keer naar het ziekenhuis moest. Allemaal niets ernstigs maar toch. 
Als ik mensen zie met een hele voorraad spullen als ze op pad gaan denk ik, wat fijn dat we daardoor heen zijn. Of op vakantie mensen zag die uitstapjes rondom de slaapjes plannen of als ik schoonzus hoor over de zware nachten. Of als we daar zijn en de baby huilt en lijkt ontroostbaar en je maar moet raden wat er is. En zo zijn er nog veel meer dingen...

Als mijn kinderen zichzelf in de ochtend aankleden en hun eigen brood smeren (jongste met hulp) ben ik zo blij dat we alweer in deze fase zitten. Ik ken de kriebel maar kan ook heel goed voelen en bedenken waarom het goed is zo. En heel eerlijk, als ik jonger zou zijn en het leven anders gelopen was had ik waarschijnlijk wel 3 kinderen gewild

Als jij dat laatste niet zo ervaart zit jij misschien nog in de fase dat je er wel voor wil gaan. Ik zou wel echt de voors en tegens op een rij zetten en niet alleen op gevoel afgaan.

Romantiseer je het ook niet enorm. Een schattige baby en fijne kraamtijd etc. Ook omdat de andere kinderen ouder zijn en niet meer klein? 

Je schrijft dat je andere kinderen professionele hulp nodig hebben. Dat is natuurlijk niet zomaar. Ze hebben dan ook vanuit jullie als ouders meer ondersteuning nodig. En een stabiel huishouden. Een zwangerschap en daarna baby zal daar invloed op hebben. Die baby kan immers niet even wachten en is volledig afhankelijk. Tel daarbij op gebroken nachten, peuterbuien en al het lawaai en extra werk wat nu eenmaal bij jonge kinderen komt kijken. Wat mij betreft moeten bestaande kinderen altijd voorrang hebben op toekomstige kinderen.