Te oud? Te veel leeftijdsverschil?
Hoi!
Zonder al te veel details te delen, hoor ik graag jullie mening.
Situatie: ben 37, man 39. Twee kinderen van 10 en 6 jaar oud. Niet de makkelijkste kinderen maar we redden ons (met hulp her en der). Beiden hebben ergens nog de wens voor een derde. Ruimte en financiën geen probleem. Maar, ik vind mezelf eigenlijk te oud. Had altijd 36 als een soort van grens-leeftijd. Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin. Sowieso is het natuurlijk heel wat. Wil ik dit allemaal nog een keer? Worden mijn kinderen er gelukkiger van?
Zwanger zijn is me twee keer zwaar gevallen. Misselijk, bekkenpijn, ik voel me niet happy als ik zwanger ben. Heb ik dat er voor over?
Ik snap dat alleen wij zelf die keuze kunnen maken, maar ben benieuwd wat jullie mening is na het lezen van bovenstaande.
tja, te oud, ik weet het niet. Mijn grootouders kregen tegelijkertijd aow en kinderbijslag, dus reken maar uit. Je kunt geluk en pech hebben in het leven.
Wel zeg je erg makkelijk dat een kind altijd welkom is, maar heb je een idee wat voor impact een kind met een handicap heeft? Elke dag weer? Ik zeg niet dat het je tegen hoeft te houden, maar met alleen maar liefde kom je er niet. De impact op het hele gezin is groot.
Ik lees in je openingspost vooral redenen om het niet te doen. 37 is redelijk laat, maar niet té laat. Let wel, er is natuurlijk ook een kans dat het niet meteen lukt. Dan is het verschil nog groter. Ik zou er zelf nu geen behoefte meer aan hebben om weer een baby/dreumes/peuter te hebben. Hoe leuk ik ze ook vind. Maar ik vind de zelfstandigheid van een kind op de basisschool nu wel heel fijn. Je hebt nooit garanties voor de gezondheid van je kind en ook niet over makkelijk/moeilijk karakter. Ook niet later in het leven en ook niet voor de oudste twee. Ook die kunnen problemen ontwikkelen of ziek worden. Maar goed, daar kun je moeilijk rekening mee gaan houden.
kwa leeftijd van jezelf kan t gewoon hoor, zoveel vrouwen die rond de 40 nog zwanger worden. Wat de kids betrefd tja t zal wel pittig worden denk ik aangezien zij nog veel zorg vragen gezien hun leeftijd, vooral 6 jaar vraagt nog veel zorg. Maar als je zelf toch gwn nog fit bent why not.
- Niet de makkelijkste kinderen maar we redden ons (met hulp her en der).
- Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin.
- Zwanger zijn is me twee keer zwaar gevallen. Misselijk, bekkenpijn, ik voel me niet happy als ik zwanger ben.
- Sterker nog, naast onze twijfels denk ik dat de kans zo groot niet is dat het zal lukken. De eerste kwam na 3 jaar, 2 miskramen pas, en de tweede wat sneller maar wel met medische hulp, want ik heb PCOS.
- Onze twee kinderen zijn water en vuur. Best veel ruzie onderling, dat is deels wat er bij ons thuis zwaar is.
Nog even los van de leeftijd, wat denken jullie wat een derde kind gaat brengen? Waardoor is die wens zo groot? De leeftijd vind ik niet te hoog, maar als ik lees wat er bij jullie speelt dan vraag ik me af waarom je dit graag zou willen. Het klinkt niet erg harmonieus en/of relaxt allemaal.
Zolang je nog hulp nodig hebt voor het opvoeden van je 2 kinderen zou ik het niet doen. Je kunt niet van je omgeving verwachten dat ze zich nog meer gaan inzetten voor jullie gezin omdat jullie zonodig een derde kind wilden krijgen.
Jullie redden je ‘met hulp her en der’. Zonder die hulp dus niet. De kinderen zijn water en vuur. Je leeftijd maakt dat de kans op een handicap bij het kind groter is dan gemiddeld. Dit zou voor mij doorslaggevend zijn.
Ik vind dat je geen kind moet krijgen als je het alleen redt met hulp her en der. Je kan er niet vanuit gaan dat die hulp altijd beschikbaar is als jij het nodig hebt, je uitgangspunt moet zijn dat je het zelf aankan. En heeft wmb niks met je leeftijd te maken want zo shocking vind ik die niet.
als jij met hulp her en der iets anders bedoeld als een oppas(oma) zodat jullie kunnen werken, zou ik het zeker niet doen. Je kunt niet van die anderen verwachten dat ze je met nog een kind helpen
Velisval schreef op 29-09-2023 om 17:22:
moederkareltje: jouw idee was ook mijn idee, maar mijn man wil het eerst echt 100% zeker weten voordat we ervoor gaan.
En ik denk zeker niet dat je kinderen gewoon neemt. Sterker nog, naast onze twijfels denk ik dat de kans zo groot niet is dat het zal lukken. De eerste kwam na 3 jaar, 2 miskramen pas, en de tweede wat sneller maar wel met medische hulp, want ik heb PCOS. Dus naast de twijfels is het inderdaad nog zeker de vraag of het ook zal lukken.
Dan stel ik voor dat hij al zijn snipperdagen maar eens gaat opnemen om hier over na te denken en op zolder gaat zitten met zijn gedachten. Je kans wordt met de maand kleiner, je goud gaat eraan terwijl je ernaar kijkt. Deze zaak moet een prioriteit hebben. Jullie hebben al 6 jaar gehad om te kontedraaien en twijfelen. Waar wacht hij op. Een visioen of garanties, die komen niet. Een visioen misschien wel, dat ligt eraan hoelang hij boven in isolatie blijft zitten.
Trouwens, TO, en ik weet dat dit doemdenken is:
Stel, er komt een derde kind. Want jullie hulp(en) geven hun woord dat jullie op hen kunnen blijven rekenen, wat in feite niemand kan want niemand heeft een glazen bol om er even zijn/haar gezondheid voor de toekomst in te raadplegen. Maar zij doen het: wij blijven jullie helpen.
Dan kan het nog altijd zijn dat jou of je man iets overkomt. Dat hoeft geen tragisch feit te zijn, niet meer goed kunnen functioneren (lichamelijk of geestelijk) is ook heel erg. En overkomt nog meer jonge mensen dan een voortijdige dood. In dat geval moet de functie van de ouder-in-de-lappenmand nog vééééél meer overgenomen worden door de hulp(en). Zijn zij daar ook toe bereid? Zijn zij daar (nog) toe in staat?
En dan spreek ik nog niet over een partner die wegvalt, want dan wordt in jullie situatie een halve opvoedtaak (voor 3 kinderen!) doorgeschoven naar die sympathisanten.
Als je zelf schrijft dat jullie een gezin met 2 kinderen eigenlijk niet rond krijgen zonder structurele hulp, dan vind ik het een redelijk bizar idee om te overwegen nog een kind te krijgen.
En dat mag je niet als een verwijt zien. Maar iedereen heeft toch de verantwoordelijkheid om zijn/haar keuzes af te stemmen op de mogelijkheden die hij/zij zelf heeft.
Of ben ik daar mis in?
"Niet de makkelijkste kinderen maar we redden ons (met hulp her en der)."
Het aantal kinderen zegt niet zoveel, het ene gezin loopt, op het oog, op rolletjes met 5 kinderen, bij het andere gezin is één kind al een klus. Wat kan je aan als stel en waar liggen de wensen voor de toekomst samen?
Jullie "redden" het nu, tevens met hulp. Als het nu al gezien wordt als een opgave, zware klus, gaat dat met 3 kinderen niet makkelijker worden.
Je leeftijd en het leeftijdsverschil tussen de kinderen vind ik niet zo'n probleem. Kinderen kunnen het onderling wel of niet met elkaar vinden, daar is geen garantie voor. Familie heb je, vrienden zoek je zelf uit.
Moederkareltje schreef op 30-09-2023 om 15:20:
[..]
Dan stel ik voor dat hij al zijn snipperdagen maar eens gaat opnemen om hier over na te denken en op zolder gaat zitten met zijn gedachten. Je kans wordt met de maand kleiner, je goud gaat eraan terwijl je ernaar kijkt. Deze zaak moet een prioriteit hebben. Jullie hebben al 6 jaar gehad om te kontedraaien en twijfelen. Waar wacht hij op. Een visioen of garanties, die komen niet. Een visioen misschien wel, dat ligt eraan hoelang hij boven in isolatie blijft zitten.
Ik zie jou alleen maar schrijven over kinderen krijgen. Doet de gezinsdynamiek er voor jou niet toe? Er zijn nog 2 kinderen waar rekening mee gehouden dient te worden.
Gebruikersnaaminvullen schreef op 30-09-2023 om 21:45:
[..]
Ik zie jou alleen maar schrijven over kinderen krijgen. Doet de gezinsdynamiek er voor jou niet toe? Er zijn nog 2 kinderen waar rekening mee gehouden dient te worden
Je kunt dat niet op voorhand voorspellen, het kan vriezen het kan dooien dus daar zou ik het zeker niet om laten. Het is nu al niet best schrijft TO dus dan is de ruimte het grootst voor verbetering. Ze passen hier wel een mouw aan. Een baby kan veel verlichting, afleiding en liefde in huis brengen. Vader en moeder (en de natuur) bepalen nog altijd hoeveel kroost er komt en niet de kinderen.
Bovendien is een niet ingeloste kinderwens een enorme interne last om mee te dragen de rest van je leven. Dat houd je niet voor mogelijk en gun ik niemand. Mensen die dit onderschatten en op ratio bepalen of proberen de boel te controleren door voor- en nadelen lijstjes hebben dit zelf blijkbaar nooit gevoeld.
Het kan veel verlichting en afleiding bieden. Ook kan er flinke jaloezie opspelen bij de andere kinderen.
