Te oud? Te veel leeftijdsverschil?
Hoi!
Zonder al te veel details te delen, hoor ik graag jullie mening.
Situatie: ben 37, man 39. Twee kinderen van 10 en 6 jaar oud. Niet de makkelijkste kinderen maar we redden ons (met hulp her en der). Beiden hebben ergens nog de wens voor een derde. Ruimte en financiën geen probleem. Maar, ik vind mezelf eigenlijk te oud. Had altijd 36 als een soort van grens-leeftijd. Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin. Sowieso is het natuurlijk heel wat. Wil ik dit allemaal nog een keer? Worden mijn kinderen er gelukkiger van?
Zwanger zijn is me twee keer zwaar gevallen. Misselijk, bekkenpijn, ik voel me niet happy als ik zwanger ben. Heb ik dat er voor over?
Ik snap dat alleen wij zelf die keuze kunnen maken, maar ben benieuwd wat jullie mening is na het lezen van bovenstaande.
moederkareltje, bij mij is dit niet zo geweest. Ik had enorme twijfel, echt depri was ik ervan en helemaal in de war, kon nergens anders meer aan denken, wel of geen kind. Uiteindelijk is het een nee geworden en toen kreeg ik rust en kon ik weer opkrabbelen. En heel veel last daarna heb ik er niet van gehad, tuurlijk speelt het soms op, maar ook vaak dat ik denk dat het zo goed is.
Moederkareltje schreef op 01-10-2023 om 07:53:
[..]
Je kunt dat niet op voorhand voorspellen, het kan vriezen het kan dooien dus daar zou ik het zeker niet om laten. Het is nu al niet best schrijft TO dus dan is de ruimte het grootst voor verbetering. Ze passen hier wel een mouw aan. Een baby kan veel verlichting, afleiding en liefde in huis brengen. Vader en moeder (en de natuur) bepalen nog altijd hoeveel kroost er komt en niet de kinderen.
Bovendien is een niet ingeloste kinderwens een enorme interne last om mee te dragen de rest van je leven. Dat houd je niet voor mogelijk en gun ik niemand. Mensen die dit onderschatten en op ratio bepalen of proberen de boel te controleren door voor- en nadelen lijstjes hebben dit zelf blijkbaar nooit gevoeld.
Ik vind dat je hier wel heel erg makkelijk over denkt.
Een baby kan veel verlichting, afleiding en liefde in huis brengen.
Kan, kan. En als het niet zo is dan hebben ze een gezin met 3 kinderen waarbij ze met heel veel moeite alle ballen hoog kunnen houden.
Bovendien is een niet ingeloste kinderwens een enorme interne last om mee te dragen de rest van je leven.
Voor jou of iemand die je kent misschien. Niet iedereen gaat daar hetzelfde mee om.
Ik vind jou niet te oud, ik was zelf 36 en 39 toen ik mijn kinderen kreeg. Maar ik denk wel dat het zwaarder valt dan als je jonger bent, de zwangerschap en daarna het moeten zorgen voor het kind.
Als je jongste nu 6 is en jullie nu nog aan het twijfelen zijn, wordt het leeftijdsverschil wsch 7 en 12 jaar of meer. Als je jongste dan van de basisschool af gaat en iets meer zelfstandig wordt, begint de 3e net bij de kleuters. Als je oudste misschien kinderen krijgt en jij kleinkinderen, zit je 3e op de middelbare school. Zie je dat zitten? Als je het niet doet ben je klaar met opvoeden over 12 jaar. Ik denk dat de kinderen niet zoveel aan elkaar zullen hebben in hun jeugd, 7 en 12 jaar verschil of meer is wel veel. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze niet van elkaar kunnen houden, maar de belevingswerelden zijn dan wel heel anders, zeker als het ook nog jongen/meisje verschil is.
Bij mij is het nog wel een tijdje blijven kriebelen voor een 3e, maar de laatste zwangerschap en ook de baby-peutertijd van de 2e was dusdanig zwaar dat ik besloten heb om dat niet te doen. Niet zozeer voor de kinderen, maar vanwege mijzelf. Ik was bang dat ik overbelast zou raken en het niet aan zou kunnen. Nu ben ik blij met mijn keuze. Mijn kinderen zijn nu 13 en 10, en nu hebben mijn ouders en schoonmoeder zorg nodig. Ik zou er niet aan moeten denken om nu een peuter/kleuter te hebben rondlopen.
Als je pcos hebt en ouder bent, kan het best wel lang duren voor je zwanger wordt en de kans op miskraam is ook aanwezig. Ik denk dat je ook rekening ermee moet houden, dat als het niet goed lukt, dat ook iets met je doet, onzekerheid, verdriet. Ik zou wel, als je ervoor gaat, samen met je man een tijd afspreken hoe lang je het wilt proberen. Zo hebben wij dat voor de 2e gedaan. Ik heb in mijn omgeving wel mensen gezien die heel ver door gingen om toch nog een (2e) kind te krijgen, ook met groot leeftijdsverschil, wat heel moeilijk ging. Dat waren voor die mensen en hun 1e kind heel ellendige tijden. Dat wilde ik voor mijzelf en ons gezin niet.
Maar een kinderwens is heel persoonlijk. Dit zouden mijn afwegingen zijn. Succes met jullie keuze!
PS. Ik heb bij de zwangerschappen overigens geen vlokkentest gedaan, maar de combinatietest. En je hebt ook de Nipt test. Die testen zijn allebei veilig voor moeder en kind.
"Maar, ik vind mezelf eigenlijk te oud. Had altijd 36 als een soort van grens-leeftijd. Kans op afwijkingen groter, en hoewel een kindje met afwijking dan ook zeker gewenst zal zijn, lijkt me dit wel heel veel impact hebben op ons gezin. Sowieso is het natuurlijk heel wat. Wil ik dit allemaal nog een keer? Worden mijn kinderen er gelukkiger van?
Zwanger zijn is me twee keer zwaar gevallen. Misselijk, bekkenpijn, ik voel me niet happy als ik zwanger ben. Heb ik dat er voor over?"
De enige werkelijke vraag die je je (en je man dus) moet stellen is of je nog een kindje wilt. Leeftijdsverschil is een non-issue (elk verschil heeft voor- en nadelen, er zijn landen waarin het juist gebruikelijk is om een groot leeftijdsverschil te hebben). Of jij te oud bent is aan jou. Persoonlijk vind ik 37 niet te oud. Of je een kindje met een afwijking in jullie gezin er bij kan hebben is ook een persoonlijke afweging.
Ik heb het idee dat je alleen maar argumenten probeert te verzinnen om het niet te doen.
Ik lees weinig redenen en enthousiasme in je post. Je hebt al 2 kinderen die niet makkelijk zijn en ondersteuning nodig hebben. Daarnaast waren je zwangerschappen niet makkelijk en ben je intussen alleen maar ouder geworden (waardoor het lichaam minder snel weer zal herstellen). Een zwangerschap, baby, kleuter zal ten koste gaan van de tijd en energie die je aan je kinderen kunt besteden. Is dat in hun belang? Die baby is volledig afhankelijk en gaat dus voor op de anderen. Terwijl ze er weinig mee kunnen en in totaal andere fases zitten.
En ook voor jullie zelf. Waarom weer volledig opnieuw willen beginnen? Je hebt alles al 2x gezien en meegemaakt. Geniet van wat je hebt en concentreer je op de andere 2.
dank voor alle reacties en overdenkingen van jullie. Het klopt, ik heb vooral argumenten tegen. Alleen die onverklaarbare kriebel voor nog een baby..
Maar ik heb teveel redenen om het niet te doen, daar is mijn man het ook mee eens. Met hulp bedoelde ik gewoon een oma die af en toe eens oppast. Onze kinderen hebben beide ASS, net zoals ik zelf. Daar is goed mee om te gaan hoor, maar we zijn beiden snel overprikkeld. En voor de kinderen zal het een grote verandering zijn, en verandering is nou net iets waar ze niet altijd gelukkig van worden. Dat is eigenlijk de doorslaggevende reden voor ons om het niet te doen. We hebben 2 mooie kinderen en hun geluk is belangrijker dan een ‘baby-kriebel’. Dus er is hier denk ik een knoop doorgehakt, mede door de adviezen en reacties hier, dus dank daarvoor.
Ik blijf het moeilijk vinden, alle fases die er nu zijn, zijn dan dus de laatste keer. Dat maakt me soms een beetje verdrietig. Ze worden zo snel groot..
Velisval schreef op 01-10-2023 om 15:02:
dank voor alle reacties en overdenkingen van jullie. Het klopt, ik heb vooral argumenten tegen. Alleen die onverklaarbare kriebel voor nog een baby..
Maar ik heb teveel redenen om het niet te doen, daar is mijn man het ook mee eens. Met hulp bedoelde ik gewoon een oma die af en toe eens oppast. Onze kinderen hebben beide ASS, net zoals ik zelf. Daar is goed mee om te gaan hoor, maar we zijn beiden snel overprikkeld. En voor de kinderen zal het een grote verandering zijn, en verandering is nou net iets waar ze niet altijd gelukkig van worden. Dat is eigenlijk de doorslaggevende reden voor ons om het niet te doen. We hebben 2 mooie kinderen en hun geluk is belangrijker dan een ‘baby-kriebel’. Dus er is hier denk ik een knoop doorgehakt, mede door de adviezen en reacties hier, dus dank daarvoor.
Ik blijf het moeilijk vinden, alle fases die er nu zijn, zijn dan dus de laatste keer. Dat maakt me soms een beetje verdrietig. Ze worden zo snel groot..
Ga daar dan met iemand over praten. Soms kan dat net het zetje geven naar acceptatie.
Velisval schreef op 01-10-2023 om 15:02:
dank voor alle reacties en overdenkingen van jullie. Het klopt, ik heb vooral argumenten tegen. Alleen die onverklaarbare kriebel voor nog een baby..
Wat fijn dat dit topic je geholpen heeft.
Verder herken ik bovenstaande heel erg. Verstandelijk wil ik geen 3e meer, als ik zwangere vrouwen zie lopen ben ik ook vooral blij dat ik niet zwanger ben. Maar emotioneel gezien zou ik nog best een baby (en alle opvolgende fases) willen. Soms is dat lastig, maar ik weet ook dat het goed is zoals het is.
Velisval schreef op 01-10-2023 om 15:02:
dank voor alle reacties en overdenkingen van jullie. Het klopt, ik heb vooral argumenten tegen. Alleen die onverklaarbare kriebel voor nog een baby..
Maar ik heb teveel redenen om het niet te doen, daar is mijn man het ook mee eens. Met hulp bedoelde ik gewoon een oma die af en toe eens oppast. Onze kinderen hebben beide ASS, net zoals ik zelf. Daar is goed mee om te gaan hoor, maar we zijn beiden snel overprikkeld. En voor de kinderen zal het een grote verandering zijn, en verandering is nou net iets waar ze niet altijd gelukkig van worden. Dat is eigenlijk de doorslaggevende reden voor ons om het niet te doen. We hebben 2 mooie kinderen en hun geluk is belangrijker dan een ‘baby-kriebel’. Dus er is hier denk ik een knoop doorgehakt, mede door de adviezen en reacties hier, dus dank daarvoor.
Ik blijf het moeilijk vinden, alle fases die er nu zijn, zijn dan dus de laatste keer. Dat maakt me soms een beetje verdrietig. Ze worden zo snel groot..
Ik hoop echt dat jullie de keuze hebben gemaakt vanuit jullie zelf ongeacht deze adviezen. Stel dit forum had jullie wel bejubeld het te doen, zoals ik als een van de weinigen, hadden jullie dan een andere keuze gemaakt vraag ik mij dan af... als wij allen pro baby waren.
Succes met het proces van afscheid nemen van fases. Dat is ook lastig. Ik herken dat.
TO, dat is altijd een emotioneel gegeven: weten dat je niet meer zwanger zult zijn, weten dat je nooit meer bevalt, geen borstvoeding meer zal geven. En dat is wat iemand al geschreven had, wat als na nummertje drie er weer 'iets' kriebelt. Want ooit moet je jezelf erbij neerleggen dat achter deze zwangerschap er geen meer komt, dat dit echt de laatste bevalling was, dat bij de laatste borstvoeding van dit kind, je nooit meer een baby aan je borst zal hebben liggen. Als dat je verdrietig maakt, dan zou ik nog meer adviseren van 'doe het niet'. Want dan ga jij heel emotioneel met de emoties die daar allemaal mee gepaard gaan, om. Maar je kan toch niet bezig blijven en in de plaats van die babymomenten komen toch weer andere momenten die toch ook heel leuk en waardevol zijn!
Ik hoop echt dat het forum je geholpen heeft en mochten de gevoelens toch niet helemaal weg zijn of misschien terugkomen, praat dan even met een deskundige, die zijn geschoold om jou te leren die verlangens te leren plaatsen.
Het ga je goed, TO!
Is het ook niet zo dat je achteraf vaak de fijne momenten herinnert en dus bepaalde fasen nogal romantiseert? Dus wel terugdenken aan de knuffelmomentjes met schattige baby, maar niet de gebroken nachten? Wel de grappige ondeugd van je peuter, maar niet de driftbuien.
Moederkareltje schreef op 01-10-2023 om 19:04:
[..]
Ik hoop echt dat jullie de keuze hebben gemaakt vanuit jullie zelf ongeacht deze adviezen. Stel dit forum had jullie wel bejubeld het te doen, zoals ik als een van de weinigen, hadden jullie dan een andere keuze gemaakt vraag ik mij dan af... als wij allen pro baby waren.
Succes met het proces van afscheid nemen van fases. Dat is ook lastig. Ik herken dat.
Daar sluit ik me bij aan. Ik zie dat je in dit topic vooral afgeraden word om voor een derde te gaan maar ik zou me daar niet door laten leiden. Het zijn maar anonieme adviezen op een forum. Kijk naar wat je echt wil en baseer daar je keuze op.
Persoonlijk zou ik het afraden. Je geeft aan al moeite te hebben met je twee kinderen en ik denk dat een derde dit erger zal maken. Ik kom zelf van een gezin met 3 kinderen en dat ging ver van goed. 3 kinderen is echt heel veel werk vergeleken met 2 kinderen. Je komt al snel handen en tijd tekort.
Treurniet schreef op 29-09-2023 om 15:32:
[..]
En wat doe je dan als de derde er is, en je hebt de wens voor een vierde?
Of het blijkt een tweeling te zijn? Of gehandicapt? Heb je daar nog zin in? Bij twijfel dus niet doen.
Het is niet alleen een schattige baby, het is nog een 20 jaar zorgen: financieel, emotionel en fysiek.
Kunnen jullie de andere 2 kids dan nog geven wat zij nodig hebben?
ik heb ook al een paar jaar die kriebel maar weet ook dat ik t niet meer aan zou kunnen. Maar idd die kriebel die blijft vooral als ik een baby zie tja denk dat dat ook gewoon hoord bij een vrouw mss? Dat we altijd zullen smelten voor een baby denk ik 😁
