Terug verhuizen / dichterbij familie?

Persoonlijk zou ik liever een (halve) dag in de week minder gaan werken en die dag gebruiken om wat makkelijker op bezoek te gaan bij familie en vrienden. 
Als jullie samen gelukkig zijn in de stad en je daar qua werk en sociale contacten op je plek bent zou ik dat niet opgeven. 

Ik zou blijven. Je zegt dat je werk niet in je geboorte regio zit. Zou beteken dat je meerdere dagen in de week hier ver voor moet reizen, terwijl bezoek aan familie meestal hooguit 1 keer in de week is.
Daarnaast geef je aan dat je vrienden op de plek waar je nu woont dezelfde leefstijl en gedachtegoed hebben (en de vrienden in je geboorteregio dus niet?). Dat vind ik persoonlijk belangrijker dan dat de vrienden uit je geboorteland regio ook kinderen hebben. Want als het jou vrienden zijn worden de kinderen ervan niet automatisch vrienden van jouw kinderen.

En je geeft aan dat je er niet van houdt als bezoek onaangekondigd langs komt. Ik houd daar ook niet van. En heb daar met verder weg wonende familie geen ‘last’ van.

Ik zou het niet doen. Jij voelt je prettiger hier en je hebt fijne mensen om jullie heen. Daarnaast past jullie leefstijl veel beter in deze omgeving en komt je partner daar niet vandaag. Wat moet zij daar nu doen? Ook krijg je veel reistijd of moet je ander soort werk zoeken. 

Familie kan je op verschillende momenten toch zien. En alleen om te gaan mantelzorgen zou ik niet teruggaan. Daar zijn andere oplossingen voor. 

Als ik je post lees denk ik alleen maar “je kan niet alles hebben”. Als je terug verhuist zal je dingen op moeten geven. Als je blijft waar je nu woont zal je moeten accepteren dat je niet zo vaak bij je moeder langs kan, zij jullie kind minder vaak zal zien, en je haar minder tot steun kan zijn bij de dagelijkse dingen.

Is er geen middenweg zoals een grote stad in de buurt van je moeder? Ook al zal je dan je vrienden in je huidige stad achter moeten laten.

Twee vriendinnen van vroeger zijn allebei terugverhuisd naar ons dorp toen de kinderwens er was of nadat er kinderen kwamen. Bij een is schoonmoeder zelfs ook naar dat dorp verhuisd. Dus nu hebben de kinderen grootouders van beide kanten dichtbij.

Een uur is toch heel goed te doen? Dat is niet bepaald een afstand waarvoor je altijd moet blijven logeren.

hier niet verhuisd zoals jij beschrijft maar wij zijn (al jaren) een stel dat destijds op een uur reizen van elkaar woonden. We zijn uiteindelijk na studie bij mijn woonplaats in de buurt gaan wonen, uiteindelijk ook weer in het (grote) dorp waar ik vandaan kwam. Schoonouders op een uur rijden, mijn ouders in hetzelfde dorp. Onze 2 kinderenzijn inmiddels pubers. Met beide opa's en oma's is er een fijne band. Daar heeft de afstand niet zoveel in gedaan, wel wat je inelkaar investeert. Mijn ouders zie ik ook niet elke week en eerder korter, naar schoonouders gaan we eerder een middag en avond, wel minder vaak. Logeren hebben we eigenlijk nooit gedaan, een uur is daarin echt te overzien. Ik zou vooral daar willen wonen waar je je fijn voelt en leuk werk hebt. Evt. Nog iets erbuiten als je wat meer rust en ruimte zou willen, maar kinderen passen zich prima aan. 

Edit: wij gaan dus zeker niet tweewekelijks, daar is geen tijd en ruimte voor, al ist nou ook niet zo dat we sociaal een mega vriendenkring hebben. Met werk, studie, gezin, huishouden etc kom je al heel ver in je weekplanning.Maar dat was toen de kinderen jonger waren ook niet heel anders. We namen ze wel overal mee naar toe, wel in t ritme vd kleintjes (dus op tijd naar huis, zeker toen ze naar school gingen)

Je kunt ook mantelzorg vanaf afstand tzt. Bijvoorbeeld zaken regelen of financiën als ze dat zelf niet meer kunnen. En natuurlijk kiezen je ouders zelf voor waar ze gaan wonen. Ik ken ouderen die thuis willen blijven in een veel te groot huis en dan van alles van de kinderen verwachten. Maar ook mensen die bewust kleiner gaan wonen met hulp dichtbij. 

En in dit geval draait het niet om jouw familie. Jouw kind en partner hebben hun leven in je huidige omgeving. En jouw kind krijgt steeds meer eigen activiteiten als ze eenmaal 4 is. Vanaf de basisschool zijn er in het weekend zwemles, kinderfeestjes en sportactiviteiten. En daarna komen vrienden en bijbanen. Die willen echt niet meer continu mee naar oma ergens in een dorp ver weg. Stel je daar dus op in. Een baby kan je zelf verplaatsen een ouder kind niet meer. 

Ik ken ook mensen die terug zijn gegaan. Maar de tijden zijn veranderd. Ze zijn zelf veranderd en mensen daar ook natuurlijk. Dat paste niet altijd meer.

Wij zijn ooit voor werk verhuisd en woonden toen op een uur rijden van ouders en familie en hadden toen net een baby. Langsgaan moet je dan altijd goed plannen en zeker toen de ouders mantelzorg nodig hadden en wij nog een jong gezin hadden was dat best lastig en zwaar maar dagelijks voor werk reizen was ook geen optie. Ik voelde best een morele plicht om te zorgen en het werd ook wel echt verwacht. Ik ging dus best vaak heen en weer en dat brak mij regelmatig toch wel op.

Onder tussen zijn mijn kinderen volwassen en wonen we ongeveer een half uur bij elkaar vandaan. We hebben een goede band met elkaar maar we hoeven echt niet om de week af te spreken. Ik vind het belangrijk dat ze tijd hebben voor hun eigen leven, juist omdat ik dat regelmatig te weinig had.
Je zegt dat je schuldgevoelens hebt maar hoe staat jouw moeder er in. Verwacht ze dat jullie om de week langskomen of vindt zij het ook prima om regelmatig te bellen of te appen.

Die schuldgevoelens ken ik nauwelijks. Ik vind dat kinderen niets verplicht zijn aan hun ouders: zíj kozen voor kinderen...

Als ouder ben je wel verantwoordelijk voor je kinderen: daarvoor maakte je zelf de keuze.

Dit gevoel heb ik naar mijn ouders en evengoed naar mijn volwassen kinderen: fijn als mijn kinderen er voor me kunnen zijn, maar ze zijn me helemaal niets verplicht. Zo voel ik dat echt.

ik woon op 1,5 uur van mijn ouders, beiden in de 80. Ik ben enig kind en ik mantelzorg op afstand. En daar varen we alle drie heel goed op.
Mijn ouders zijn opgegroeid in de regio waar ze wonen, hebben daar hun vrienden.
Mijn vrienden van de basisschool en middelbare hebben hun eigen leven, sommigen nog daar, anderen aan de andere kant van de wereld. 

Terug is geen optie, ik pas daar niet meer, mijn kinderen staan op punt van uitvliegen, ze willen op 40 minuten van mij gaan wonen. Dat zal wennen zijn maar ik begrijp ze goed dan wonen ze tussen al hun ouders in. 

Grote kans dat je het leven in de buurt van je familie romantiseert. 

Mij lijkt dat je beter dichter bij je werk waar je zowat dagelijks heen moet woont dan bij familie /vrienden voor die paar keer in de maand.