Dreumes- en Peutertijd Dreumes- en Peutertijd

Dreumes- en Peutertijd

Lees ook op

Voorkeur voor papa

Hoi
Onze dochter van net drie kan vreselijk zitten miepen, zeuren, krijsen en jengelen als ze iets niet wil of juist wel. Het is er eentje met temperament! Ik hebhier niet zoveel geduld mee. Mijn man is veel geduldiger en 'liever'. Ik ben strenger en vind mezelf ook consequenter dan mijn man. Gevolg is dat mijn dochter papa nu liever vindt, en liever wil dat hij haar naar bed brengt of naar de opvang.
Ik weet wel dat dit vast wel weer overgaat, en dat ze mij niet minder lief vindt, maar stiekum vind ik het niet leuk! Ik neem me ook wel voor om wat meer geduld te hebben, maar soms moeten we gewoon haasten of iets anders. Ik neem ook maar gewoon mezelf mee natuurlijk.
En ik heb dan wel weer andere dingen met haar die mijn man niet heeft; we vullen elkaar ws wel aan. Herkennen jullie dit? Ik wil alleen even spuien hoor, vanochtend weer zo'n drama om haar op tijd op de opvang te krijgen, waar mijn man ws geen problemen bij gehad zou hebben.
Toch wil ik stiekum dat ze mij even lief vindt (en dat doet ze misschien ook wel). Maar goed, het is mijn enige kind en ik vind het soms moeilijk dat haar voorkeur naar mijn man uitgaat.
Liefs
Jeanette

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

20-10-2010 om 17:06

Periodes

Hier 2 kinderen en allebei willen ze papa, als mama niet precies doet wat ze willen en andersom! Het is echt geen echte voorkeur, gewoon een heel makkelijk manipuleermiddel. Laat je niet door een 3 jarige iets wijsmaken hoor.

Kop op

Je bent nu een grote meid, Jeanette. Laat je niet kisten door zo'n kleine!

Massi Nissa

Massi Nissa

21-10-2010 om 08:31

Hihi

Hier is papa strenger en ben ik 'favoriet', tot ik ook ineens grenzen blijk te hebben en dan wil dochter het liefst naar oma (weeehhh).
Hou je haaks, ze houdt van jou net zoveel als van haar vader. Ze is alleen slim genoeg om te zien dat ze bij papa vaker haar zin krijgt.
Groetjes
Massi

Dat is bij ons toch iets anders

Hier ben ik strenger maar ook favoriet. Zoon is altijd al een mama's kindje geweest. Nu hij 3j 10m is wordt het ietwat minder, maar het hangt van zijn humeur af.

Voor man is het wel eens lastig en als zoon dan zijn kont tegen de krib gooit als man iets probeert te doen dan geeft hij best snel op, wat ik dan weer irritant vind.

Ik neem aan dat over een paar jaar man weer meer met zoon heeft? Trouwens, toen ik gister aan zoon vroeg wat hij later wilde worden zei hij "mama". Weet niet of ik me gevleid moet voelen of ongerust moet maken!

Kiki

Kiki

22-10-2010 om 08:00

Hier geen voorkeur

bij de oudste, maar de jongste wil heel graag mamma om zich heen. Als ik al uit gezichtsveld verdwijn begon hij te huilen. Als ik wegga, is het gelukkig snel over.

Man vindt het geloof ik wel eens irritant, maar ik ook omdat hij heel vaak gewoon kind aan mij geeft. "Hier, bij mij wordt hij toch niet stil" of niet troost want "dat heeft toch geen zin"

Het gaat vast wel een keertje over, pappa stoeit namelijk ook en bakt koekjes en kan urenlang met de duplo spelen en maakt de mooiste dingen met ze
Allemaal dingen die ik niet doe.

Petal

"Voor man is het wel eens lastig en als zoon dan zijn kont tegen de krib gooit als man iets probeert te doen dan geeft hij best snel op, wat ik dan weer irritant vind. "

Nou inderdaad. Lekker makkelijk, zo. Zie ook de posting van Kiki."Jij wou een kind, laat hem dan ook maar uit"- dat idee krijg ik er altijd bij.

Oudste is een zoon en trekt meer naar mij. Jongste is een dochter en trekt bij tijd en wijle enorm naar Papa. Ik grijp dan niet in, en probeer de "Haha, nu ben jij aan de beurt" grijns van mijn gezicht te vegen terwijl ik er eens rustig een krantje bijpak.

Overigens: zoon trekt meer naar Oma, dochter trekt meer naar Opa (van mijn ouders dan, bij mijn schoonouders merk ik niet zo'n verschil). Toch een sexedingetje kennelijk.

Groeten,

Temet

jeltje

jeltje

22-10-2010 om 11:01

Fases

Mijn ervaring is dat het met fases gaat. Mijn oudste (nu bijna 5) was toen hij kleiner was heel erg gericht op papa. Nu, ongeveer sinds hij 3,5 is, ben ik het helemaal. Mijn dochter (3) was haar eerste jaar erg op mij gericht, en nu enorm op papa.

Bij ons is zeker een factor dat mijn man veel geduldiger en 'leuker' is met kleine kinderen. Hij kan eindeloos tutten met ze. Ik ben wat meer van de structuur, de regels en de grenzen. Tegelijkertijd ben ik ook communicatiever, en praat meer/leg meer uit. Toen communicatie belangrijker werd voor mijn zoon zag je opeens een shift naar mij toe.
Ook een factor: mijn man doet meer zorg dan ik (ik werk fulltime, hij flexibel). Het is ook gewoon vaak een kwestie van vlieguren maken.

Bij de oudste vond ik het soms heel erg. Nu niet meer. Wij forceren niets: dochter wordt altijd door man naar bed gebracht, zoon altijd door mij. En het levert geen problemen op als één van ons beiden er niet is.

Ik merk zelf wel dat ik het omgaan met mijn zoon leuker vind, omdat hij zo op mij gericht is. En omdat ik een kind waar je goed mee kan praten ook gewoon 'leuker' vind dan de brabbel-conversaties. Ik moet vrij bewust zorgen dat ik ook tijd met dochter doorbreng, want dat gaat niet vanzelf.

J.

Sunja

Sunja

23-10-2010 om 21:19

Herkenbaar

nou mag ik het dan ook een keer zeggen: ik word er soms ECHT NIET goed van hoe mijn oudste zoontje (2,5) aan zijn vader hangt! Bij ons is het andersom: ik ben het meeste thuis, dus het 'gewoonst' denk ik dan. En inderdaad doet zijn vader leuke dingen terwijl ik dat bloody huishouden doe. Ik bedoel: ik doe ook leuke dingen maar daarnaast doe ik ook de was enzo. Ik denk dat het daardoor komt: als papa thuis is, is het altijd leuk. En omdat hij gewoon erg op mannen gesteld is, zijn grote neef is ook favoriet bijvoorbeeld. Maar soms kan ik hem echt achter het behang plakken. Dan maakt hij een ergere scene thuis als zijn vader naar zijn werk gaat dan dat hij doet als hij naar het kdv gaat! Dan denk ik ook wel eens: nou hij is dus liever op de opvang dan met mij thuis. Maar ik ben inderdaad een grote meid dus ik weet wel dat dat niet zo is. Maar soms is hij ook echt ontroostbaar als hij gevallen is ofzo roept hij 'papa' en blijft daarmee doorgaan. Ook vanavond hoorde ik weer de hele tijd 'papa?' terwijl hij weet dat zijn vader er morgen pas weer is (door een project laat thuis). Bleh. Maar gelukkig gaat hij tot nu toe wel gewoon slapen enzo. Ik geloof dat ik dan wel zou ingrijpen, want dat is ook zo: dat doen we nu dus niet. We doen er niets aan verder. Ik dacht ook van gaat wel over, maar het duurt echt al een jaar ofzo!

Ook herkenning

Hallo Jeanette,

Ik vind reacties als "je bent toch een grote meid" eerlijk gezegd nogal denigrerend over komen (misschien is het niet zo bedoeld). Misschien hebben mensen die dat zeggen het niet zelf meegemaakt op de manier waarop jij het mee maakt?

Natuurlijk weet je verstandelijk dat je er geen punt van moet maken, maar dat is iets anders dan hoe het soms emotioneel voelt.

Mijn dochtertje na 2 en 9 maand, heeft sinds ik me kan herinneren (sinds ze dat kon aangeven dus een maand of 3) een zeer uitgesproken voorkeur voor papa. Ik denk dat het iets onverklaarbaars (geur, golflengte, energie weet jij veel) is en ik probeer het niet te veel aandacht te schenken. Af en toe bevliegt het me en denk ik dat het komt doordat ik bijvoorbeeld strenger ben, meer thuis, minder met haar speel dan papa maar als ik met haar speelgoed bezig ga ga lopen sorteren etc.en sneller uit mijn slof schiet etc. etc.
Uit de reacties wordt ook al weer duidelijk dat de aangenomen reden en de mate in voorkeur voor de mama of papa verschilt en ik ben er eigenlijk redelijk zeker van dat het niet met 1 van bovenstaande factoren te maken heeft. Het is gewoon zo. punt.
Bij sommige kinderen wisselt het is het de ene keer papa en de andere keer mama en trekt de voorkeur voorbij. Bij andere kinderen blijft het bij 1 ouder. Ik heb vriendinnen die nog steeds heel veel moeite hebben met hun moeder, altijd al gehad en ze kunnen niet benoemen waarom.
Soms is het gewoon harstikke moeilijk en ook moeilijk om redelijk te blijven.
Mijn meiske roept standaard bij het wakker worden om haar papa. Als ik haar dan uit bed haal, is ze vaak boos of teleurgesteld. "Is papa ook thuis" Komt hij wel weer thuis". Om vervolgens ontzettend tegendraads tegen mij te doen.
Als ik beneden druk ben met de baby en ik hoor haar om haar papa roepen om haar uit bed te halen, komt het wel eens voor dat ze wat langer ligt te roepen dan ze anders zou doen (nooit echt lang hoor). En daar voel ik me dan weer heel slecht over. Maar menselijk is het wel. Ik heb ook wel eens dat ik haar aanstuur om opmerkingen te maken waaruit voorkeur naar voren komt naar mij en papa, gewoon om duidelijk te krijgen hoe het in haar omgaat. Dat vind ik ook niet kunnen, maar dit komt ook voort uit een emotionele reactie. Het zou zo niet moeten, maar ik ben een mens.
Trouwens helpt het mij ontzettend om er met manlief over te praten. Die kan het zich goed voorstellen (heeft het de eerste maanden ontkend dat het zo was, maar nu kan hij er niet omheen) en zegt dat hij het zelf bijzonder moeilijk zou vinden als het omgekeerd het geval was).
Ik probeer gewoon zo veel mogelijk te genieten van wat ik WEL met haar heb en te negeren wat er bij me gebeurd als ze zo papa-minded is, maar niet ontkennen als ik het voel.

Veel succes en blijf er over praten zou ik zeggen.
En proberen er niet te veel naar te handelen, want dat werkt uit eindelijk alleen tegen je.
Groetjes lunamaya

joep

joep

26-10-2010 om 21:18

Wij hebben er allebei 1

Mijn oudste vind mij het leukst en terecht, wij begrijpen elkaar goed. Mijn jongste is ook echt een papa-aanhanger. Zo erg zelfs dat hij, toen ik straks van mijn werk kwam, mij aankeek en vervolgens naar zijn vader rent, huilend, papa papa. Alsof er een vreemdeling is binnen gekomen. Dat terwijl ik 5 dagen per week met hem thuis ben en hem echt alle mogelijke vormen van liefde aandacht enz. geef.
Ik vind het dan niet echt leuk, maar ik vind het ook geen punt, zij passen ook goed bij elkaar.
Wat hij b.v. ook doet als wij samen thuis zijn, is in het trapgat naar boven roepen:papa papa. In de hoop dat hij op bed ligt (wat dan niet zo is, kan je lang roepen, dat vind ik dan eigenlijk wel komisch).

jeanette01

jeanette01

27-10-2010 om 16:42 Topicstarter

Lunamaya

Bedankt voor je lieve berichtje, ik herken het zeker. Het gaat hier best goed hoor, vandaag een zeer lieve meewerkende dochter naar de opvang gebracht ("nu werk ik goed mee he mama")! Het is gelukkig ook niet altijd zo, maar soms. Ik probeer wel wat meer geduld te hebben met haar, dat werkt kennelijk het beste.
Mijn man herkent het niet, vindt het volgens mij een beetje onzin. Maar ik zie gewoon dat ze meer schrikt als hij jaar corrigeert. Als ik boos word maakt het minder indruk. Nouja, ik ben gewoon dichterbij, en dus veiliger. Maar ze kan er wat van hoor. Laatst wilde ik haar aankleden: vechten, schoppen, kronkelen enz enz. Om dat doodleuk te zeggen: "zo lukt het niet he mama!" Oei oei, ik hou mijn hart vast voor over tien jaar....
Jeanette

Ik ben zo'n leuke papa...

Bij ons thuis werken we allebei 4 dagen en zijn we 1 dag thuis niet zelfde dag) dus ons zoontje van 19 maanden heeft 3 dagen kdv, 1 dag met papa, 1 dag met mama en twee dagen weekend. Alles lekker gelijk verdeeld.
We hebben een huishoudster eens in de week. Mijn vrouw kookt, ik was af. Al met al is het redelijk eerlijk verdeeld vinden wij.
Daar kan het dus niet aan liggen, dat mama minder leuk is dan papa, maar bij ons is het ook zo dat hij veel meer aan mij hangt, dan aan zijn moeder. Ik ben er heel erg blij mee, dat ik zo'n goede band heb met hem, maar het doet me ook pijn als ik zie, dat hij mij wel een kusje wil geven maar mama niet... Als ik niet in de buurt ben gaat het prima met hen tweeën, maar zo gauw papa er is is mama niet meer belangrijk, zo lijkt het en zo voelt het... mijn vrouw is er nogal verdrietig onder, en ik weet niet wat ik eraan kan doen... en of er wel iets aan gedaan kan worden?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.