Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Bezoek aan Auschwitz met kinderen

Wij gaan in de meivakantie met onze kinderen naar Krakau in Polen niet ver van Auschwitz. Ik heb met mijn man een discussie of je kinderen van 12 en 8 jaar mee kunt nemen op een bezoek aan Auschwitz. Het lijkt mij wel heel heftig, volgens mijn man begrijpen ze wat ze aankunnen en gaat de rest langs hen heen. Ik wil er zelf wel graag heen, ooit in mijn leven.
Onze directe familie heeft zelf niet geleden onder de holocaust, maar bij vrienden zie ik de gevolgen tot op vandaag. Dit laatste zien en weten mijn kinderen niet, voor hen is het heel erg lang geleden.
Wie is er geweest? Hoe vond je het zelf. Had je kinderen bij je (hoe oud) en wat vonden die ervan?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
koentje

koentje

27-02-2011 om 19:44

Natuurlijk

is het heftig; maar waarom zou het niet heftig mogen zijn? Kinderen kunnen veel meer aan dan je denkt en worden gevormd door wat je ze meegeeft. En dat is in dit geval een stuk medeleven en begrip over wat er in de oorlog gebeurd is en waarom dat dus nooit meer mag gebeuren! Hou ze er niet buiten, betrek ze erin.

Maylise

Maylise

27-02-2011 om 20:29

Persoonlijk

Ik zou het niet doen op die leeftijd. Ik ben jaren geleden in Auschwitz geweest en het was echt enorm confronterend. Het is ook niet zo dat je er even heen gaat en dan vervolgens op na de volgende activiteit en 's avonds weer gezellig samen in het restaurant. Het is heel lastig om het op papier te beschrijven maar ik vond het heel moeilijk. Heel indrukwekkend en misselijkmakend en ergens toch ook de gedachte dat je in feite bezig bent het leed van anderen te bezoeken, dat het een soort sensatie zucht is en dat ik er eigenlijk niks te zoeken had. Met kinderen lijkt me dat gewoon te moeilijk. Ik weet niet of ik daarna in staat was geweest om ze op te vangen of hun vragen te beantwoorden.

Het zal natuurlijk ook wel van het karakter van de kinderen afhangen maar ik het zelf zeker op die leeftijd niet doen. Het zijn namelijk geen babies/peuters die het toch niet snappen maar ze zijn wel degelijk al op een leeftijd dat ze bepaalde dingen kunnen bevatten (zover je zoiets ooit kan bevatten) en het kan best zijn dat vervolgens de rest van de reis dit op de voorgrond zal staan. Dat geeft ook niet als je daar bewust voor kiest maar hou er rekening mee dat het wel tot nachtmerries en bijzonder moeilijke gesprekken kan leiden. Nog afgezien van dat ik een 8jarige echt te jong vind om sowieso al met alle feiten en details te confronteren.

Maylise

+ Brunette +

+ Brunette +

27-02-2011 om 21:05

12 jaar ok maar 8 wel wat jong.

Die van mij is bijna acht en zou van een bezoek aan Auschwitz gegarandeerd nachtmerries krijgen en nog weken tot maanden rare vragen stellen. Je kind van 12 kun je meenemen als je denkt dat die wel wat kan hebben.

Vera*

Vera*

27-02-2011 om 21:51

Geweest met kinderen

Wij zijn naar Auschwitz geweest een paar jaar geleden. De kinderen waren toen 11 en 9 jaar. Wij zijn naar Auschwitz 1 en naar Birkenau geweest. De jongste is alleen bij de (martel)kelder niet mee naar binnen geweest en is met mijn man buiten blijven wachten. Ik vind dat je dat prima met kinderen kan bezoeken. Je moet wel zaken uitleggen maar Poolse kinderen gaan er op die leeftijd ook naar toe. Wij hebben er toen wij er waren twee groepen jeugd gezien die een rondleiding kreeg, de kinderen waren 9-10 jaar oud.

Vera

josephine*

josephine*

27-02-2011 om 22:56 Topicstarter

Wat is er te zien?

We gaan met 4 kinderen, de oudsten zijn 18 en 14 en over hen twijfel ik niet. Mijn zoon van 12 is behoorlijk jong voor zijn jaren. De jongste hebben we pas vanavond voor het eerst over de holocaust vertelt. Hij is een heel nieuwsgierig en leergierig kind en wil zelf er zeker naartoe, maar heeft dus geen idee wat het echt is.
Ik heb zelf als 10 jarige voor het eerst originele beelden gezien uit de vernietigingskampen; ze staan tot op de dag van vandaag op mijn netvlies. Ik weet van toen dat de droge feiten in geen verhouding staan tot het zien van hoe het echt was. Ik was toen ook een periode veel met de holocaust bezig, maar of dat nu verkeerd was? Heftig was het zeker.
Mijn broer is als 30-plusser in Auschwitz geweest en was zwaar onder de indruk, terwijl hij zeker geen teer zieltje is. Ik ben verschillende keren in het Anne Frankhuis geweest, maar ik denk dat een onderduikplek van een andere orde is dan een vernietigingskamp.

Moeilijk in te schatten

Bij Dirk op school (in Indonesie) zijn ze op het moment aan de hand van 'the boy in the striped pyjamas' bezig met de jodenvervolging en afslachting (ik gebruik uit principe het woord holocaust niet, het is een te mooi woord voor een te vreselijk iets).

Een klasgenootje met Duitse moeder vliegt in de voorjaarsvakantie naar Berlijn en het plan is om een KZ-lager te bezoeken (op verzoek van meisje zelf). Meisje is nu 12. Moeder vertelde dat ze 2 jaar geleden bij het Museum voor de Jodenvervolging in Berlijn en bij een kamp bij de ingang het advies kregen om nog niet met dochter naar binnen te gaan, omdat ze te jong leek en het erg heftig is.

Ik denk dat het heel erg afhangt van hoe je kinderen zijn en van wat ze al weten en al gezien hebben of je dit wel of niet kunt doen.

Sancy

Sancy

28-02-2011 om 10:30

Lastig inschatten

Ik vind het lastig inschatten bij mijn eigen kinderen, dus ik zou niet weten hoe het voor anderen is. Net als Tops ben ik op mijn 12de in Overloon geweest maar dat heeft toen geen enkele indruk achtergelaten bij mij.
Zoon (9) kijkt via de pc regelmatig de afleveringen terug van "13 In De Oorlog", waar ook de vernietigingskampen kort besproken worden. Hij heeft daar geen nachtmerries van, hoewel hij er wel vragen over stelt.

koentje

koentje

28-02-2011 om 11:14

Ik schrik

van sommige beschrijvingen hier; van heftige reacties van kinderen. Mijn mening dat het allemaal wel kan is ook gevormd door het kind wat ik heb: razend nieuwsgierig en niet snel heftig overstuur door zoiets. Hij kan van andere dingen wel erg overstuur zijn en heftig reageren, maar niet op iets wat zo ver buiten hemzelf ligt. Ik heb zelf ook niet dat ik er echt van overstuur raak: ik ben wel opgegroeid met de oorlog in die zin dat ik regelmatig getrakteerd ben door mijn ouders op allerlei verhalen. Ben zelf wel in Westerbork geweest; niet in Ausschwitz.

Sawo

Sawo

28-02-2011 om 12:02

Mijn kinderen

Wij waren bijna 2 jaar geleden in Krakau. Mijn man is met de 2 kinderen in Auschwitch en Birkenau geweest (Auschwitch was lange rondleiding en wachttijd). Ze waren toen net 13 en 15 jaar. Ze vonden het indrukwekkend. Zelf ben ik niet meegeweest. Ik ben redelijk gevoelig en wilde mijn vakantie niet hierdoor verpesten.

Zoon (toen 13) was al in kamp Amersrfoort en anna Frankhuis geweest.

Dus afhankelijk van kind.

succes

saar

Nee

ik zou mijn 8 jarige dochter niet naar Auschwitz laten gaan, die is daar helemaal niet oud genoeg voor, kan dat ook helemaal niet plaatsen en het zou dus alleen maar schadelijk zijn. 12 is al een ander verhaal, dan weten ze al meer over de holocaust en de ellende die nu nog op de wereld is.

Verder moet ik er zelf ook niet naar toe omdat ik dan direct in een depressie schiet en het weer weken duurt voordat ik er enigzins uit ben, niet echt een geslaagde vakantie dus.

Tineke

Tineke

28-02-2011 om 14:47

Geen idee

maar de geschiedenisdocent van mijn dochters liet in 3 havo beelden zien van auschwitz en er vielen twee meisjes flauw en eentje begon spontaan te kotsen...

Fiorucci

Fiorucci

28-02-2011 om 15:01

Ik ook niet

Ik heb steeds last van een sterk unheimisch gevoel als ik in de buurt van de Waalsdorpervlakte kom, ik heb daar nog dagen last van. Ik zal dus nimmer zulke kampen bezoeken.

Hmm

Afgelopen vrijdag met man en kinderen in het Anne Frank museum geweest. Dat was wmb ook indrukwekkend genoeg.

Tirza G.

Tirza G.

28-02-2011 om 18:42

Nou

Wij zijn ooit naar kamp Westerbork geweest met de kinderen. Ik ga nooit meer.

Tirza

Hmm2

Hier in de omgeving gaan de basisscholen allemaal in groep 8 (als het met geschiedenis over de 2e wo gaat) naar kamp Westerbork. Ik heb nooit gehoord dat kinderen daar helemaal van overstuur raakten, wél onder de indruk, dat wel.

Guinevere

Guinevere

28-02-2011 om 21:43

En wanneer vertellen over holocaust?

In aanvulling op de beginvraag: op welke leeftijd begonnen jullie je kinderen te vertellen over de wereldoorlogen en over de holocaust? Ik geloof dat wij met ruim 5 over oorlogen en wereldoorlogen begonnen te praten, en onlangs met ruim 8 heb ik globaal verteld over de holocaust. Over Hitler met 7 jaar.
Zoon heeft niet wakker gelegen na mijn verhaal over de holocaust, maar hij was wel erg onder de indruk.

Moek

Moek

28-02-2011 om 23:30

Never nooit niet

De mensen die erheen zouden moeen gaan, zoals Hoocaust-ontkenners, doen het toch niet. En de mensen die er wel heen gaan, zijn goedwillende mensen die het niet nodig hebben. Waarom zou je je kinderen zoiets aandoen? Een familielid van mij heeft er zelf gezteen. Tot die tijd had zij een erg bechermde opvoeding gehad. Ze beweert altijd dat het juist die herinnering aan haar veilige, beschermde thuis, die haar heeft doen overleven.

+ Brunette +

+ Brunette +

28-02-2011 om 23:45

Moek

Beste antwoord dat ik in dit draadje heb gelezen!

Ligt aan het kind

Het ligt aan het kind denk ik. Is je kind een zeer gevoelig 'inlevend' kind met veel fantasie. Niet doen! Is je kind een zeer geïnteresseerd kind, die wil weten hoe dat toen ging en er veel vragen over stelt en zich wat minder 'inleeft', wel doen!
Oudste is een periode hevig geïnteresseerd geweest in de oorlog. Aangewakkerd door een project op school...daarna Anne-Frank gelezen (was rondom groep 6-7), wilde werkstuk maken over de oorlog rondom onze woonplaats, oorlogsmuseum bezocht dat over de streek gaat. En daarna nog naar Anne-Frank museum geweest met opa en naar Westerbork met ons en andere opa. De verhalen van de opa's vondt ze ook bere-interessant (1 opa uit rotterdam, bombardement meegemaakt, andere opa zijn vader had onderduikers en haalde mensen op om onder te duiken, in hetzelfde huis als de onderduikers bivakeerden beneden de duitsers..)
Mijn dochter vond Westerbork vooral erg interessant en het Anne-Frank huis maakte dat het erg 'levendig' werd, de grootste fase van onder de indruk had ze toen al gehad denk ik,met het lezen van de boeken en het zich voorbereiden op het werkstuk.
Jongste (13) is helemaal niet geïnteresseerd in de oorlog, die vind het vooral 'eng'(zelfs 13 in de oorlog vind ze eng) en 'zielig' en krijgt er enge dromen van en kan niet slapen omdat ze bang is dat zoiets in haar leven ook kan gebeuren....
Jongste zou ik dus nooit meenemen naar Westerbork.
Ja misschien wanneer ze 18 is ofzo...en wat beter kan relativeren.
groeten albana

Fiorucci

Fiorucci

01-03-2011 om 09:37

Albana

Ik vind dat er weinig aan te relativeren valt....

Kobalt

Kobalt

01-03-2011 om 10:10

Toch relativeren

Het hele verhaal van de holocaust is afschuwelijk. Ik vind het zelf nog steeds moeilijk om er mee om te gaan. En ik merk bij me zelf dat ik het wél relativeer. Dan in de laatste betekenis van het woord, nuchterder bekijken dus. Want als ik dat niet doe, als ik feit en emotie niet scheidt, kan ik niet meer functioneren.
Ik moet dat met veel moeilijke zaken doen. Met de honger in de wereld, met oorlogen, met martelingen. Dingen die vandaag nog gebeuren, maar ook de dingen uit het verleden. Dat hoort bij groter worden en de meeste volwassenen doen dat. Want als je continu meevoelt met de mensen zonder eten in de wereld, dan kun je geen bankstel meer kopen. Als je deze afschuwelijke dingen niet kunt relativeren, kun je de zin van het bestaan niet meer zien.
Ik merk dat mijn dochter van bijna tien, nu juist op de drempel staat van dit vermogen. Ze neemt steeds meer waar wat er speelt in de wereld, maar trekt zich dat enorm aan allemaal. Dat is een afschuwelijk gevoel voor haar.
Dan moet ik dus wel aan haar leren, hoe je daarmee om kunt gaan. Hoe je feit van emotie kunt scheiden. Omdat je toch door moet. Omdat de wereld doordraait.
Ik zou mijn dochter dus nog niet meenemen naar zo'n indrukwekkende plek als Auswitsch. Dat zou ik pas doen, als er bij haar dat onderscheid tussen feit en emotie aanwezig is.
Ik heb haar wel al verteld over de holocaust. Op 4 mei houden wij altijd twee minuten stilte en dan komt de holocaust ook altijd ter sprake. Maar erover praten, is toch heel wat minder emotioneel dan de plekken bezoeken waar het gebeurd is.

Moeilijk

Ik heb zelf met maatschappijleer de foto's van oa div kampen gezien, ik was toen 14 jaar. Het heeft erbij mij heel erg ingehakt, die stappels schedels, en bergen met gouden tanden, ik gruwel nog als ik eraan denk. Ik zou er wel over vertellen, maar het zo laten zien vind ik zelf veel te ingrijpend. Nu heeft mijn vader in een werkkamp gezeten en mijn moeder in de vuurlinie, dat speelt ook mee, maar ik zou het niet zo laten zien, totdat ze zelf aangeven dat ze dat willen.
Muizemeis

Oja

Ik ben weleens bij het monument van de opgekrulde spoorbaan in westerbork geweest met de kinderen, omdat we daar langs kwamen en daar heb ik wel wat verteld. Maar ben ook niet naar het herinneringscentrum geweest
muizemeis

Fiorucci

Fiorucci

01-03-2011 om 11:50

Kobalt

Ik relativeer me suf, en zo comfortabel achter mijn pc in mijn warme huis kan dat.. Maar lijfelijk aanwezig zijn op plaatsen waar zich het feit afspeelde, of dat nou Westerbork is of een vluchtelingenkamp, kan toch niemand onberoerd laten?? Ik zou niet eens willen dat het mij onberoerd laat.

Kobalt

Kobalt

01-03-2011 om 14:49

Fiorucci

Precies en juist daarom zou ik mijn negenjarige er niet mee naar toe nemen. De verhalen zijn al heftig genoeg voor haar.

Praten

Het is wel een mooi iets om je kids mee naar toe te nemen, ik wil het ook eens doen. Al zullen ze het mss wel heftig vinden. Ik zou het zeker doen met de kids, maar blijf wel in contact met ze..je weet niet hoe zij het (aan)voelen.

Fiorucci

Fiorucci

01-03-2011 om 16:04

Kobalt

Ook als volwassene kan ik op die plaatsen zelf helemaal niet relativeren, en ik wil dat ook niet kunnen.

josephine*

josephine*

01-03-2011 om 18:20 Topicstarter

Advies

De organisatie van het herinneringscentrum adviseert zelf om kinderen jonger dan 13 jaar niet mee te nemen. De jongste twee gaan dus zeker niet en kind van 14 jaar moet er maar even goed over nadenken. Mijn oudste (18) is sterk geïnteresseerd in WOII en wil graag. Hij zal samen met zijn vader gaan. Ze gaan waarschijnlijk met de bus, want om man en kind af te zetten bij Auschwitz vind ik te bizar.

Wij zijn met onze jongste (en de rest van het gezin) wel in kamp Amersfoort geweest, maar hij was toen 6 jaar en het is toen grotendeels langs hem heen gegaan. Wij hebben toen ook niet vertelt over de holocaust, alleen over de oorlog. Nu hij 8 is lijkt hij een soort spons die informatie opzuigt en ontgaat hem niets meer. Soms komen er maanden later verhalen of vragen over iets wat hij gezien heeft.
Bedankt voor alle reacties, ik heb er wat aan gehad.

Relativeren

Als je niet kan of wil relativeren (wat ik trouwens niet geloof dat jullie dat niet kunnen) heb je geen 'leven' meer, je kan zowiezo geen journaal zien, geen krant lezen en ook maar het beste de t.v. uitlaten want er zou eens een real-emotie-programma langs kunnen komen.Als ik gisterenavond even doorneem wat ík gekeken heb en ik zou niet kunnen relativeren zou ik nu nog in bed liggen omdat ik uitgeteld was en niet geslapen had. Eerst journaal (gruwélijk) daarna stukje 'je zal het maar hebben' van BNN (ook niet om erg vrolijk van te worden), toen wat anders gedaan en uiteindelijk nog klein stukje 'hart van nederland' gekeken, waarbij moord voorbij kwam, en ook een meneer die weet ik veel hoeveel honden gered had uit spanje.
Mijn jongste zou bij ál die items het vréselijk vinden, niet alleen op het moment zelf, die zou er ook later over blijven nadenken. Zou in bed draaien en zich afvragen wie zulke nare handicaps toe kan staan bij zulke leuke mensen en hoe oneerlijk dat is, zou d'r ogen dicht doen bij de meeste journaal-items en bij hart van nederland zelfs in tranen uitbarsten.
Mijn oudste vind het erg, neemt het aan, denkt er misschien nog even over na, stelt een vraag, relativeert het dan in een vorm en gaat gerust naar bed.
Misschien dat ze over bepaalde items nog wat verder wil doorzoeken, meer wil weten, maar die zou er beslist niet van wakker liggen, zich niet zo vreselijk verantwoordelijk voelen voor het leed in de wereld dan jongste.
Buiten dat was er voor ons een zeer duidelijk voorbeeld van aan 'andere insteek' qua oorlog. Haar opa heeft haar verteld over zijn vader, ze zijn op bezoek geweest bij de kinderen van onderduikers die het dus wél hebben overleefd, waar haar opa nog steeds een 'band voor het leven' mee heeft door de oorlogstijd die ze samen hebben beleefd als kind.
Dat bied een kind ook een ander perspectief....
Al het leed van de wereld, van nu en van vroeger dat moet je als normaal mens wel relativeren...anders heb je zelf geen leven meer.
Heb je wel enig idee wat ik allemaal van bewoners (ouderen,dus 80+ allemaal dus oorlog meegemaakt) wel eens voor'n gruwelijke verhalen te horen krijg? Zou ik mij die allemaal 'aantrekken' dan kan mezelf beter begraven in m'n huis en de deur dicht trekken, terwijl ik zoveel méér kan betekenen als ik er voor ze ben en naar ze luister!
Vorig jaar hebben we een herdenkindsmiddag gehad voor de 65 jarige bevrijdingsherdenking. Dat was zo'n emotionele middag, de tranen stroomden rijkelijk, het was écht zwaar, de verhalen kwamen weer los. Maar het was ook erg móói! Diepgaand en verbonden. Elkaar steunend.
Het maar ontkennen/ontlopen en dus net doen of het er niet is, maakt niet het leed dat geschied is ongedaan. Het erkennen en ermee dealen, leren omgaan zodat niet weer zoiets ooit kán gebeuren zet meer zoden aan de dijk. Dat is relativeren voor mij.
groeten albana

Maar dat is geen relativeren

je kan de holocaust niet relativeren. Je kan wel proberen er niet te lang bij stil te staan en dus Auschwitz niet te bezoeken.

Als ik iemand hoor praten over haar kanker dan valt dat ook niet te relativeren, dat hoeft ook niet. Ik probeer dan wel het niet te veel in mij op te nemen, dan denk ik zoiets als "wat vreselijk voor haar, gelukkig heb ik het niet" daarmee relativeer ik het niet, ik benadruk wel voor mezelf dat ik er afstand van neem en met dat verhaal niet blijf rond lopen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.