Bonus zoon en autisme
Hallo allemaal,
Ik heb al enige tijd een relatie met mijn partner. We kwamen bij elkaar toen zijn zoon 3 maanden was. Hij is nu 5, bijna 6.
Sinds dat hij een jaar of 3 is hadden wij het idee dat er iets niet klopte in zijn gedrag.
Zijn moeder deelde deze mening niet met ons.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft het kdv aan de bel getrokken omdat ze niet meer wisten wat ze aan moesten met hem.
Toen is het balletje gaan rollen en is er de voorlopige diagnose autisme uit gekomen.
Hij heeft onlangs 2 dagen per week op een speciale school een soort training gevolgd. Om tips en trucs te krijgen en beter in zijn vel te komen.
Hier zagen wij hem groeien. Nu is dat traject afgerond en gaat hij weer achteruit. Hij stottert weer enorm bijvoorbeeld.
Zijn moeder heeft geen problemen, maar bij ons zien wij dit wel.
Waar wij onder andere problemen mee hebben, is dat hij hier niet kan aarden zeg maar.
Als vader hem ophaalt van school probeert hij weg te lopen naar zijn moeder. Moet vader hem in alle staten meenemen naar de auto.
In de weekenden dat hij hier is, om de week, dan lukt dit eigenlijk 1 nacht. Daarna is het weer bal. Hij zet alles op alles om niet in zijn bed te hoeven, wil naar zijn moeder. Hier gaan wij niet in mee omdat zijn moeder hem echt niet komt halen.
Geen idee of dat goed is of niet.
Dagjes weggaan is niet te doen. Überhaupt even de deur uit gaat niet met hem.
Het begint bijv. al bij weggaan, waar hij huilt omdat hij zijn schoenen niet goed aan heeft geen hulp wil, maar het zelf ook niet wil doen.
Iedereen is dan al klaar en staat te wachten. Als we bijv gaan wandelen dan loopt hij achteraan. Boos, huilend, we moeten op hem wachten. Niemand mag praten of zingen. Als je niet oplet, loopt hij weg.
Met buiten spelen is hij de ganse dag aan het huilen. De andere 3 spelen gewoon. Maar hij lijkt mee te willen doen, maar toch ook niet. Daagt iedereen uit en als ze dan iets zeggen gaat hij weer huilen en schreeuwen.
Mijn partner gaat hier heel geduldig mee om. Praat rustig met hem over wat er wordt verwacht of wat er aan de hand is.
In stiefzoon zijn optiek heeft stiefzoon altijd gelijk. Als hij zich bij wijze van pijn doet aan een steen, is hij ervan overtuigd dat zijn zusje hem zeer gedaan heeft. Dit blijft hij dan ook volhouden en herhalen.
De vakanties houdt hij niet vol. Na 2 dagen lijkt het 'op' te zijn. Hij wil dan naar zijn moeder. Hij kan dan steeds minder hebben.
omdat wij dachten dat hij misschien meer gebaat zou zijn bij zijn vastigheid, hebben wij hem de laaste paar vakanties deels naar de opvang laten gaan. Dan gaat het wel beter, maar wij vinden dit niet echt een oplossing. We willen ook eens op vakantie met de stiefkinderen dat gaat zo niet.
Wij hebben in algemeen verder een goed draaiend gezin. We zijn soms met zes en soms met vier en alle kinderen kunnen goed met elkaar overweg. wel is het van tijd tot tijd druk. Ook aan tafel bijvoorbeeld. Ze hebben de grootste lol en iedereen wil iets vertellen. Het is een heel ander gezin als dat stiefzoon thuis bij moeder heeft. Daar heeft hij z'n zus en die is vaak bij vriendinnetjes of buiten en dus is hij veel alleen met zijn moeder.
Zijn moeder is autistisch en heeft een heel strak schema. Wat voor hem denk ik ook goed werkt. Hij is overdag altijd op school of bso en daarna eet hij bij zijn moeder en gaat naar bed.
Wij hebben ook onze structuur. Een vast ritme. Eten en slapen op vaste tijden. Regels over opblijven en snoepen. Een papier met 5 huisregels hangt op de deur en we hebben een planbord. Als de stiefkinderen er zijn, hebben we altijd een vast ritueel. Elke 2 weken weer.
De andere 3 kinderen doen het over het algemeen gewoon prima.
Wie heeft er tips? Qua omgangsregeling ook. Het is nu de ene week het weekend, andere week 1 dag. En halve vakanties. Soms een extra dag tussendoor.
Partner heeft wisselende diensten en ik werk ook.
ik vang zijn kinderen in principe niet op.
Dat is de afspraak in het ouderschapsplan.
Ik zou het vooral voor stiefdochter fijn vinden als het wat soepeler ging met haar broertje. Ze geeft aan dat er ook thuis veel aandacht naar hem gaat, ondanks dat moeder aangeeft niet te herkennen wat wij aangeven.
Ik vind het best zwaar met hem. Hij wil ook niet echt iets van mij. Komt weleens knuffelen maar vraagt eigenlijk alles aan zijn vader. Dat is verder prima hoor, maar ik krijg moeilijk een connectie voor mijn gevoel. En wij zijn vrij lang samen al.
Maar ik laat mij daar niet door tegen houden en ga met regelmaat met mijn eigen kinderen er op uit. En stiefdochter neem ik heel soms ook mee. Ik heb ook 1 op 1 contact met die drie.
Het verhaal wordt nu wel heel lang dus ik stop. Ik lees de vragen wel weer. Hopelijk een niet te hard oordeel, maar fijne tips. Ik wil deze relatie niet zonder meer opgeven.
MamaE schreef op 20-05-2022 om 10:29:
[..]
Ik had ooit een collega op mijn bijbaan vroeger, ook met autisme, die nooit een ander gelijk gaf. Discussies met hem waren zinloos. Hij kapte halverwege de discussie af en concludeerde dat hij gelijk had. Ik kon daar met momenten heel gefrustreerd van raken. Bij deze gast, ik spreek hem nog steeds af en toe, is dat stukje zelfreflectie nooit gekomen.
Het is heel lastig, maar hem gelijk geven omwille van de lieve vrede lijkt me niet de oplossing. Want dat betekent dat je jouw kind moet gaan aanspreken op iets wat ze niet gedaan heeft.
Dat klopt. Mijn partner ziet dat gelukkig ook.
Ik snap jullie thuissituatie nog niet goed. Is hij bij jou en jouw kinderen ingetrokken? Wonen jouw kinderen altijd bij jullie of zijn er ook dagen dat jouw kinderen er niet zijn (en zijn kinderen bij jullie kunnen zijn)? Welke verantwoordelijkheid neemt hij tov zijn kinderen? In jouw voorbeeld vind ik het onbegrijpelijk dat jij in alle vroegte met alle kinderen op pad gaat, waar was je man die ochtend? Het lijkt erop dat je toch wel in de zorgmodus gaat zoals in dat artikel beschreven. En dat is begrijpelijk, maar daarmee neem je de verantwoordelijkheden van je man als vader over en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Een samengesteld gezin is bijna altijd belastend voor de kinderen (en ouders). In jullie geval zeker voor de zoon, en blijkbaar af en toe ook voor jouw dochter die snel overprikkeld is. Ik zou zeker latten overwegen als ik jou was. Het gesprek daarover alleen al geeft je man misschien wat meer inzicht in hoe hij zijn verantwoordelijkheid voor zijn kinderen beter vorm kan geven als jij er niet meer bent om in te springen. Misschien blijken die onregelmatige diensten dan ineens onmogelijk en is er een hele andere situatie.
MamaE schreef op 20-05-2022 om 10:29:
[..]
Het is heel lastig, maar hem gelijk geven omwille van de lieve vrede lijkt me niet de oplossing. Want dat betekent dat je jouw kind moet gaan aanspreken op iets wat ze niet gedaan heeft.
Er is toch iets heel anders mogelijk? Ik zou eens beginnen met dat gedrag te negeren. Gewoon mede te delen: ‘Ik heb gezien dat je jezelf pijn hebt gedaan. Het is niet eerlijk je stiefzusje te beschuldigen. Nu houden we erover op.’ Ik heb zelf ook de neiging om veel te bespreken. Dingen uit te leggen, verbaal naar begrip toe te werken. Ik moet enorm opletten dat ik niet te lang doorga, omdat ik de onbewuste neiging heb pas gerustgesteld te zijn als kind het begrijpt en erin mee gaat. Maar dat is een enorme valkuil. Bij ons kwam dat met name in de puberteit naar boven omdat ik mijn kind toen hij jonger was nog makkelijker kon ‘bereiken’. Maar ook een jonger kind kun je niet zomaar verbaal omturnen. Aan dit soort beschuldigingen zou ik dus voortaan zo weinig mogelijk aandacht besteden. De vraag is hier meer: hoe krijg je hem zover dat hij zijn aandacht ergens anders op richt. Want ik gok maar zo dat een keer zeggen ‘nu houden we erover op’ niet genoeg is om dat voor elkaar te krijgen 😂.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 08:46:
[..]
Ik zit al een tijdje te denken aan relatie therapie.
Mijn partner heeft het ook niet makkelijk. Ik zie hem wel worstelen, maar op het moment ben ik zoveel bezig met de situatie dat ik hem niet echt kan geven wat hij nodig heeft. Hij is het type dat liever wegloopt voor dingen. Liever het laat aanmodderen. Ik ben zo niet en misschien zitten daar ook wat man/vrouw verschillen.
En heel eerlijk schaam ik mij ook weleens. Voor de buren bijvoorbeeld. Als sz op dat moment een melt down heeft. Vreselijk, ik weet het. Maar dat is soms wel mijn gevoel. Ik denk dat dit misschien anders voelt als het je eigen is.
Gister avond nog even met partner gepraat. Ik heb aangegeven dat het misschien een idee is om voor de tijd dat hij hier wel is, een soort van dag schema te maken. Met het pictogrammen bord erbij. En dit dan elk weekend dat hij er is hetzelfde doen. Maar wat ik dan lastig vind is hoe we dit dan doen met de rest vh gezin. Volgen zij ook het schema? Voor mijn kinderen is het verwarrend als ze in dat weekend het schema volgen en de rest van de tijd weer 'standaard'.
Als ik dit lees, denk ik dat het zeker zin zou kunnen hebben om samen relatiegesprekken te hebben. Nu worstelen jullie waarschijnlijk allebei apart. Het is de kunst de verbinding te leggen. Die worsteling zal niet stoppen, vrees ik. Maar het scheelt natuurlijk heel erg of je het gevoel kunt hebben dat je er samen voor staat. En dan is het in dit geval heel belangrijk om goed te definiëren waar je precies samen voor staat, want dat is dus niet het bepalen van wat er met stiefzoon moet gebeuren maar wel hoe de moeilijkheden te managen in jullie gezin. Alleen dat al, samen met iemand ontdekken waar jullie wel samen voor kunnen staan en wat hij toch echt zelf of met zijn ex moet doen, zou al heel waardevol voor jullie kunnen zijn.
De vraag of en hoe je het gezin meeneemt in de structuur, lijkt mij ook lastig. Zijn er geen autisme centra die (stief)ouders helpen met het werken aan hun ouderschap en partnerschap? Jullie zullen echt niet de enigen zijn die met dit soort kwesties worstelen! Mij lijkt het eerlijk gezegd heel normaal dat je hier flink mee in de problemen kunt komen als (samengesteld) gezin.
En dat je je schaamt voor een meltdown, dat is toch niet raar? Het is heftig en trekt veel negatieve aandacht naar je gezin. Er zijn zeker mensen die er wat van zullen vinden en/of last van hebben. Zo’n heftige toestand roept allerlei emoties op. De kunst is volgens mij daar juist niet al te veel mee te doen, adem in - adem uit, laten zakken en weer wat kalmer te worden. Mijn zoon maakt soms uit woede ook een hoop lawaai, gaat bonken op zijn kamer. Ook soms ‘s nachts. Echt wel dat ik me kapot schaam voor de buren! Maar ja, wat doe je eraan? Ik probeer er maar zo goed mogelijk doorheen te navigeren, meer kan ik toch niet doen. En hulpverlening inschakelen. Maar die lossen dit ook niet met een vingerknip op. Dus de buren aan de ene kant kijken heel scheef naar ons en zeggen ons geen gedag, trouwens ook voordat zoon af en toen uit zijn dak begon te gaan al. En de andere buurvrouw informeert af en toe medelevend hoe het nou met ons is. Het heeft gewoon veel kanten en echt oplossen en rechtstrijken, kun je het niet. Het is in hoge mate pappen en nathouden en hopen dat er kwartjes gaan vallen in de ontwikkeling. Stel niet te hoge eisen aan jezelf! Het is logisch dat je hier ook veel negatieve gevoelens bij hebt. Het belangrijkst is om ze niet vast te houden, niet te verharden. Want als je verhard naar stiefzoon, man en moeder, wordt het heel erg moeilijk. Alleen als de negativiteit ook weer kan wegstromen, kun je met elkaar verder.
RosaMontana schreef op 20-05-2022 om 10:40:
Ik snap jullie thuissituatie nog niet goed. Is hij bij jou en jouw kinderen ingetrokken? Wonen jouw kinderen altijd bij jullie of zijn er ook dagen dat jouw kinderen er niet zijn (en zijn kinderen bij jullie kunnen zijn)? Welke verantwoordelijkheid neemt hij tov zijn kinderen? In jouw voorbeeld vind ik het onbegrijpelijk dat jij in alle vroegte met alle kinderen op pad gaat, waar was je man die ochtend? Het lijkt erop dat je toch wel in de zorgmodus gaat zoals in dat artikel beschreven. En dat is begrijpelijk, maar daarmee neem je de verantwoordelijkheden van je man als vader over en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Een samengesteld gezin is bijna altijd belastend voor de kinderen (en ouders). In jullie geval zeker voor de zoon, en blijkbaar af en toe ook voor jouw dochter die snel overprikkeld is. Ik zou zeker latten overwegen als ik jou was. Het gesprek daarover alleen al geeft je man misschien wat meer inzicht in hoe hij zijn verantwoordelijkheid voor zijn kinderen beter vorm kan geven als jij er niet meer bent om in te springen. Misschien blijken die onregelmatige diensten dan ineens onmogelijk en is er een hele andere situatie.
Onze gezinssituatie is als volgt: Ik heb 1 kind, altijd bij mij. Hij 2 van hem en ex. En samen 1 kind. Ik doe zelden nog iets alleen met zijn kinderen. Dat ene nachtje was puur en alleen deze keer. Omdat sd dat graag wilde. Die wilde school een keer aan mij laten zien etc. Mijn partner begon die dag om 6 uur.
Als wij gaan latten, gaat dat niks veranderen aan zijn werk. Dat blijft hetzelfde. Hij werkt daar al 15 jaar met heel veel plezier. Veel voordelen want hij kan heel erg veel in overleg doen. Toen hij in moest springen ivm corona en z'n kinderen een aantal keer moest opvangen, was er een hoop mogelijk. Ook kan hij veel regelen zodat hij zijn andere kinderen weleens op kan halen van school. Hij werkt in de weekenden ook weleens, waardoor ex dus genoeg geld krijgt.
De andere optie was de hele week overver zijn. Dat heeft niet de voorkeur.
Ah ik snap het, jullie hebben ook nog samen een kind. Dat maakt het niet eenvoudiger.
"Als wij gaan latten, gaat dat niks veranderen aan zijn werk. Dat blijft hetzelfde. Hij werkt daar al 15 jaar met heel veel plezier. Veel voordelen want hij kan heel erg veel in overleg doen. Toen hij in moest springen ivm corona en z'n kinderen een aantal keer moest opvangen, was er een hoop mogelijk. Ook kan hij veel regelen zodat hij zijn andere kinderen weleens op kan halen van school."
Ik denk niet dat het jullie gaat helpen om per definitie vast te houden aan zijn baan. Zijn werk belemmert jullie in heel veel oplossingen voor de situatie met zijn zoon (en überhaupt in een eerlijke verdeling van de zorg voor de kinderen lijkt me). Ik denk dat het goed is dat hij zich realiseert dat hij een zoon heeft die speciale aandacht nodig heeft, en dat hij die moet gaan geven. Dus de focus niet op zichzelf richten, maar op zijn kinderen. Hij is vader, dat betekent een grote verantwoordelijkheid en in de geval helaas een extra grote. Er zijn honderdduizenden werkgevers waar je van alles in overleg kunt doen en werk en privé kunt combineren, zeker in deze krappe arbeidsmarkt. Krampachtig vasthouden aan deze baan gaat jullie waarschijnlijk niet erg helpen.
"Hij werkt in de weekenden ook weleens, waardoor ex dus genoeg geld krijgt." Deze zin begrijp ik niet. Wat heeft geld voor zijn ex hier mee te maken?
"De andere optie was de hele week overver zijn. Dat heeft niet de voorkeur." Deze zin begrijp ik ook niet.
RosaMontana schreef op 20-05-2022 om 15:33:
Ah ik snap het, jullie hebben ook nog samen een kind. Dat maakt het niet eenvoudiger.
"Als wij gaan latten, gaat dat niks veranderen aan zijn werk. Dat blijft hetzelfde. Hij werkt daar al 15 jaar met heel veel plezier. Veel voordelen want hij kan heel erg veel in overleg doen. Toen hij in moest springen ivm corona en z'n kinderen een aantal keer moest opvangen, was er een hoop mogelijk. Ook kan hij veel regelen zodat hij zijn andere kinderen weleens op kan halen van school."
Ik denk niet dat het jullie gaat helpen om per definitie vast te houden aan zijn baan. Zijn werk belemmert jullie in heel veel oplossingen voor de situatie met zijn zoon (en überhaupt in een eerlijke verdeling van de zorg voor de kinderen lijkt me). Ik denk dat het goed is dat hij zich realiseert dat hij een zoon heeft die speciale aandacht nodig heeft, en dat hij die moet gaan geven. Dus de focus niet op zichzelf richten, maar op zijn kinderen. Hij is vader, dat betekent een grote verantwoordelijkheid en in de geval helaas een extra grote. Er zijn honderdduizenden werkgevers waar je van alles in overleg kunt doen en werk en privé kunt combineren, zeker in deze krappe arbeidsmarkt. Krampachtig vasthouden aan deze baan gaat jullie waarschijnlijk niet erg helpen.
"Hij werkt in de weekenden ook weleens, waardoor ex dus genoeg geld krijgt." Deze zin begrijp ik niet. Wat heeft geld voor zijn ex hier mee te maken?
"De andere optie was de hele week overver zijn. Dat heeft niet de voorkeur." Deze zin begrijp ik ook niet.
Misschien wel. Er zijn banen genoeg, natuurlijk. Hij wil alleen geen 9-5 baan. Dat is überhaupt bijna niet te vinden in zijn branche. We hebben niet allemaal geleerd voor kantoorwerk he.
Voor hem was het of deze baan of een baan als vrachtwagen chauffeur over ver. Of iets anders met ook een heleboel nachtdiensten. Dit was de minst lastige optie. Tevens had hij deze baan ook toen hij nog samen was met ex. En ook als er wel een andere baan zou komen met co ouderschap, gaat dit andere dingen veranderen. Meer opvang kosten, er zou veel meer op mijn schouders komen. En veranderingen die voor de rest van het gezin en financiële niet handig zijn.
Ook de stiefkinderen profiteren van zijn huidige baan. Nu kan hij ze van school halen zo nu en dan bijvoorbeeld. Ouders willen ook beide geen co ouderschap. Dit plan is vorig jaar met een hoop gezeik vast gelegd. Ook met een mediator. Moeder wilde alleen dat de kinderen elk weekend en elke vakantie bij ons zouden zijn. En een hoop alimentatie.
In dit geval zal dus dan zal het een andere verdeling gaan worden, maar elke week zal er dan anders uit zien. De vraag is of sz dit aan kan. Daar moet hij dan over nadenken of hij dit wil doorvoeren. Met ook weer een wijziging in ouderschapsplan als moeder überhaupt meewerkt.
Zijn baan gaat niet veranderen. Net als dat mijn baan of dat van ex niet gaat veranderen. Ex kiest ook voor meer dan fulltime werken, de kinderen eten savonds zelfs op de bso. Daarnaast zijn ze in het weekend daar vaak bij oma of opa omdat ex huiswerk maakt of gaat sporten. In dat geval geldt ook: zou het niet beter zijn als ze meer aandacht zou schenken aan haar kinderen? Ikzelf zou dat wel doen als moeder. Maar dat is haar keuze. En mijn partner houdt graag dit werk aan. Hij moet er nog 30 jaar doorbrengen dus gelijk heeft hij. Hij heeft een hele goede band met collega's en er kan daar echt veel meer dan in ander werk. Dat weet ik uit ervaring.
Een hoop excuses of argumenten, net hoe je het bekijkt.
Het zal op een andere manier moeten. En daar mag hij zelf over nadenken.
Mooi houden die baan. Laat je niet aanpraten dat hij een andere baan moet nemen. Dat is niet het werkelijke probleem.
Ik heb respect voor jou hoe jij alle ballen in de lucht probeert te houden.
TS schreef ook dat de school van de stiefkinderen een uur rijden was. Dus co-ouderschap lijkt me lastig in een dergelijke situatie. Los van werk. Ook met vriendjes, zwemles, sport etc. Dat komt dan weer grotendeels op de schouders van TS.
Ander werk lijkt me niet direct een oplossing. Die zit meer in bieden wat het zoontje nodig heeft. En dat geldt voor beide ouders, liefst in goed overleg.
Vrijevlinder schreef op 20-05-2022 om 16:43:
Mooi houden die baan. Laat je niet aanpraten dat hij een andere baan moet nemen. Dat is niet het werkelijke probleem.
Ik heb respect voor jou hoe jij alle ballen in de lucht probeert te houden.
En toch hè, er is alle begrip voor de werkwensen van vader. Maar dat moeder waarde hecht aan haar werk en studie en daar ruimte voor inneemt, is ten nadele van de kinderen. Want zij zou meer aandacht aan de kinderen moeten besteden.
Ik ben in deze situatie geneigd het daarmee eens te zijn trouwens. Maar dat geldt dan wel voor beide ouders. Niet alleen voor moeder! Het is helemaal niet vanzelfsprekend dat er meer op stiefmoeder neerkomt, als zorgtaken eerlijker zouden worden verdeeld. En waarom zou vader vanwege onregelmatig werk vanzelfsprekend een beroep mogen doen op zijn nieuwe vrouw om de gaten dicht te lopen? Terwijl de keuze van de moeder om haar kinderen voor werk of studie op de bso te laten eten of naar opa en oma te brengen wordt voorzien van een kritische kanttekening.
Ik begrijp dat de situatie ingewikkeld is, dat beide ouders het moeilijk vinden om te accepteren dat ze een kind hebben waar ze eventueel aanpassingen voor moeten doen, dat er veel oud zeer meespeelt en dat het voor de ouders moeilijk is om op één lijn te komen. Ik wil ook beslist niemand 'fout maken'. Maar ik krijg wel sterk de indruk dat jij, Kipsies, voor een vrouw andere maatstaven hanteert dan voor een man, als het over kinderen gaat. En dus ook voor jezelf in relatie tot je man! En ik zou niet weten waarom dat zo zou moeten zijn. Als je het je man niet verwijt Kipsies, dan zou je moeder ook vrij moeten laten om haar eigen werkkeuzes te maken. En als je vindt dat de kinderen meer aandacht en aanpassing nodig hebben, dan staan beide ouders daarvoor aan de lat. En niet jij als stiefmoeder.
Ik heb ook respect voor jouw inzet en betrokkenheid Kipsies. Maar kijk uit dat je de verantwoordelijkheid daar laat waar hij hoort. En dat is dus níet bij jou omdat je toevallig een vrouw bent.
Vrijevlinder schreef op 20-05-2022 om 16:43:
Mooi houden die baan. Laat je niet aanpraten dat hij een andere baan moet nemen. Dat is niet het werkelijke probleem.
Ik heb respect voor jou hoe jij alle ballen in de lucht probeert te houden.
Ik moet bijna huilen van je reactie. Dankjewel. Ik voel het niet zo, maar het raakt mij wel.
Mija schreef op 20-05-2022 om 17:18:
[..]
En toch hè, er is alle begrip voor de werkwensen van vader. Maar dat moeder waarde hecht aan haar werk en studie en daar ruimte voor inneemt, is ten nadele van de kinderen. Want zij zou meer aandacht aan de kinderen moeten besteden.
Ik ben in deze situatie geneigd het daarmee eens te zijn trouwens. Maar dat geldt dan wel voor beide ouders. Niet alleen voor moeder! Het is helemaal niet vanzelfsprekend dat er meer op stiefmoeder neerkomt, als zorgtaken eerlijker zouden worden verdeeld. En waarom zou vader vanwege onregelmatig werk vanzelfsprekend een beroep mogen doen op zijn nieuwe vrouw om de gaten dicht te lopen? Terwijl de keuze van de moeder om haar kinderen voor werk of studie op de bso te laten eten of naar opa en oma te brengen wordt voorzien van een kritische kanttekening.
Ik begrijp dat de situatie ingewikkeld is, dat beide ouders het moeilijk vinden om te accepteren dat ze een kind hebben waar ze eventueel aanpassingen voor moeten doen, dat er veel oud zeer meespeelt en dat het voor de ouders moeilijk is om op één lijn te komen. Ik wil ook beslist niemand 'fout maken'. Maar ik krijg wel sterk de indruk dat jij, Kipsies, voor een vrouw andere maatstaven hanteert dan voor een man, als het over kinderen gaat. En dus ook voor jezelf in relatie tot je man! En ik zou niet weten waarom dat zo zou moeten zijn. Als je het je man niet verwijt Kipsies, dan zou je moeder ook vrij moeten laten om haar eigen werkkeuzes te maken. En als je vindt dat de kinderen meer aandacht en aanpassing nodig hebben, dan staan beide ouders daarvoor aan de lat. En niet jij als stiefmoeder.
Ik heb ook respect voor jouw inzet en betrokkenheid Kipsies. Maar kijk uit dat je de verantwoordelijkheid daar laat waar hij hoort. En dat is dus níet bij jou omdat je toevallig een vrouw bent.
Dan lees je niet goed lieve mijja. Het is de ex haar keuze om dat te doen. Dat schrijf ik ook. Maar het is ook de keuze van vader dit te Willen blijven doen. Daartussen moeten ze dan maar kijken wat wijsheid is voor stiefzoon qua regeling. Vorig jaar zijn ze tot deze conclusie gekomen. En dat heeft echt heel veel stress veroorzaakt. Vader wilde bijvoorbeeld graag een extra week kunnen nemen met ze, maar dan in te vullen wanneer het past. Wel ruim van tevoren overlegd hoor. Maar om zo toch extra tijd te hebben. Dit wilde ex niet. Evenals vaker komen eten hier. Etc. Daarmee leg ik geen schuld bij haar, maar probeer ik uit te leggen dat het niet makkelijk gaat.
En verder heb ik wat mijzelf betreft een bepaalde kijk op het gezin. Maar dat komt omdat ik zelf graag meer thuis ben. Ik gestructureerder ben. Ik niet in balans ben als ik meer werk dan dat ik bij mijn kinderen ben. Ik heb ze niet gekregen voor de opvang. En dus werkt mijn partner fulltime. Dat is mijn mening en belangrijk voor mij. Wat een ander doet, is aan een ander.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 17:30:
[..]
En verder heb ik wat mijzelf betreft een bepaalde kijk op het gezin. Maar dat komt omdat ik zelf graag meer thuis ben. Ik gestructureerde ben. Ik niet in balans ben als ik meer werk dan dat ik bij mijn kinderen ben. Ik heb ze niet gekregen voor de opvang. En dus werkt mijn partner fulltime. Dat is mijn mening en belangrijk voor mij. Wat een ander doet, is aan een ander.
Ik snap dat de ouders er niet goed uitkomen. Ik zeg het ook niet om ze af te branden. Daarvoor weet ik niet genoeg van de situatie. En ik heb al helemaal geen kritiek op jou dat jij níet full time werkt. Maar juist omdat jij zo sensitief bent voor de noden van de kinderen, loop je het risico dat jij de gaten van de ouders gaat dichtlopen en dat vader dat eerder wat vanzelfsprekend vindt terwijl moeder je verwijt dat je je ermee 'bemoeit'. Het is gewoon een pijnlijke situatie die jou veel frustratie kan opleveren. Ik zou er geloof ik ook wel wat verdrietig van worden om het allemaal te zien gebeuren en er zo weinig aan te kunnen doen. Ik ben meer zoals jij hoor, zeker als je ziet dat een wat gecompliceerder kind niet goed gedijt in een leven wat zich vooral buitenshuis afspeelt. Niet alle kinderen zijn nou eenmaal geschikt voor een leven met twee ambitieuze ouders. Maar het is aan de ouders om die beoordeling te maken en er conclusies uit te trekken. Volgens mij beteken jij gewoon 'als jezelf' genoeg voor die twee kinderen. Ik hoop dat je dat zelf ook zo kan voelen!
Mija schreef op 20-05-2022 om 17:51:
[..]
Ik snap dat de ouders er niet goed uitkomen. Ik zeg het ook niet om ze af te branden. Daarvoor weet ik niet genoeg van de situatie. En ik heb al helemaal geen kritiek op jou dat jij níet full time werkt. Maar juist omdat jij zo sensitief bent voor de noden van de kinderen, loop je het risico dat jij de gaten van de ouders gaat dichtlopen en dat vader dat eerder wat vanzelfsprekend vindt terwijl moeder je verwijt dat je je ermee 'bemoeit'. Het is gewoon een pijnlijke situatie die jou veel frustratie kan opleveren. Ik zou er geloof ik ook wel wat verdrietig van worden om het allemaal te zien gebeuren en er zo weinig aan te kunnen doen. Ik ben meer zoals jij hoor, zeker als je ziet dat een wat gecompliceerder kind niet goed gedijt in een leven wat zich vooral buitenshuis afspeelt. Niet alle kinderen zijn nou eenmaal geschikt voor een leven met twee ambitieuze ouders. Maar het is aan de ouders om die beoordeling te maken en er conclusies uit te trekken. Volgens mij beteken jij gewoon 'als jezelf' genoeg voor die twee kinderen. Ik hoop dat je dat zelf ook zo kan voelen!
Dankjewel. Ik hoop dat iedereen zijn plekje vindt in dit gezin. En dat het blijft bestaan. Ik had gedacht dat na vijf jaar dat wel zo zou zijn en zo voelt het ook wel heel vaak. Maar nu even niet.
Mija schreef op 20-05-2022 om 11:10:
[..]
Als ik dit lees, denk ik dat het zeker zin zou kunnen hebben om samen relatiegesprekken te hebben. Nu worstelen jullie waarschijnlijk allebei apart. Het is de kunst de verbinding te leggen. Die worsteling zal niet stoppen, vrees ik. Maar het scheelt natuurlijk heel erg of je het gevoel kunt hebben dat je er samen voor staat. En dan is het in dit geval heel belangrijk om goed te definiëren waar je precies samen voor staat, want dat is dus niet het bepalen van wat er met stiefzoon moet gebeuren maar wel hoe de moeilijkheden te managen in jullie gezin. Alleen dat al, samen met iemand ontdekken waar jullie wel samen voor kunnen staan en wat hij toch echt zelf of met zijn ex moet doen, zou al heel waardevol voor jullie kunnen zijn.
De vraag of en hoe je het gezin meeneemt in de structuur, lijkt mij ook lastig. Zijn er geen autisme centra die (stief)ouders helpen met het werken aan hun ouderschap en partnerschap? Jullie zullen echt niet de enigen zijn die met dit soort kwesties worstelen! Mij lijkt het eerlijk gezegd heel normaal dat je hier flink mee in de problemen kunt komen als (samengesteld) gezin.
En dat je je schaamt voor een meltdown, dat is toch niet raar? Het is heftig en trekt veel negatieve aandacht naar je gezin. Er zijn zeker mensen die er wat van zullen vinden en/of last van hebben. Zo’n heftige toestand roept allerlei emoties op. De kunst is volgens mij daar juist niet al te veel mee te doen, adem in - adem uit, laten zakken en weer wat kalmer te worden. Mijn zoon maakt soms uit woede ook een hoop lawaai, gaat bonken op zijn kamer. Ook soms ‘s nachts. Echt wel dat ik me kapot schaam voor de buren! Maar ja, wat doe je eraan? Ik probeer er maar zo goed mogelijk doorheen te navigeren, meer kan ik toch niet doen. En hulpverlening inschakelen. Maar die lossen dit ook niet met een vingerknip op. Dus de buren aan de ene kant kijken heel scheef naar ons en zeggen ons geen gedag, trouwens ook voordat zoon af en toen uit zijn dak begon te gaan al. En de andere buurvrouw informeert af en toe medelevend hoe het nou met ons is. Het heeft gewoon veel kanten en echt oplossen en rechtstrijken, kun je het niet. Het is in hoge mate pappen en nathouden en hopen dat er kwartjes gaan vallen in de ontwikkeling. Stel niet te hoge eisen aan jezelf! Het is logisch dat je hier ook veel negatieve gevoelens bij hebt. Het belangrijkst is om ze niet vast te houden, niet te verharden. Want als je verhard naar stiefzoon, man en moeder, wordt het heel erg moeilijk. Alleen als de negativiteit ook weer kan wegstromen, kun je met elkaar verder.
Mija, wil je eens wat meer vertellen over je zoon?
