Bonus zoon en autisme
Hallo allemaal,
Ik heb al enige tijd een relatie met mijn partner. We kwamen bij elkaar toen zijn zoon 3 maanden was. Hij is nu 5, bijna 6.
Sinds dat hij een jaar of 3 is hadden wij het idee dat er iets niet klopte in zijn gedrag.
Zijn moeder deelde deze mening niet met ons.
Zo'n anderhalf jaar geleden heeft het kdv aan de bel getrokken omdat ze niet meer wisten wat ze aan moesten met hem.
Toen is het balletje gaan rollen en is er de voorlopige diagnose autisme uit gekomen.
Hij heeft onlangs 2 dagen per week op een speciale school een soort training gevolgd. Om tips en trucs te krijgen en beter in zijn vel te komen.
Hier zagen wij hem groeien. Nu is dat traject afgerond en gaat hij weer achteruit. Hij stottert weer enorm bijvoorbeeld.
Zijn moeder heeft geen problemen, maar bij ons zien wij dit wel.
Waar wij onder andere problemen mee hebben, is dat hij hier niet kan aarden zeg maar.
Als vader hem ophaalt van school probeert hij weg te lopen naar zijn moeder. Moet vader hem in alle staten meenemen naar de auto.
In de weekenden dat hij hier is, om de week, dan lukt dit eigenlijk 1 nacht. Daarna is het weer bal. Hij zet alles op alles om niet in zijn bed te hoeven, wil naar zijn moeder. Hier gaan wij niet in mee omdat zijn moeder hem echt niet komt halen.
Geen idee of dat goed is of niet.
Dagjes weggaan is niet te doen. Überhaupt even de deur uit gaat niet met hem.
Het begint bijv. al bij weggaan, waar hij huilt omdat hij zijn schoenen niet goed aan heeft geen hulp wil, maar het zelf ook niet wil doen.
Iedereen is dan al klaar en staat te wachten. Als we bijv gaan wandelen dan loopt hij achteraan. Boos, huilend, we moeten op hem wachten. Niemand mag praten of zingen. Als je niet oplet, loopt hij weg.
Met buiten spelen is hij de ganse dag aan het huilen. De andere 3 spelen gewoon. Maar hij lijkt mee te willen doen, maar toch ook niet. Daagt iedereen uit en als ze dan iets zeggen gaat hij weer huilen en schreeuwen.
Mijn partner gaat hier heel geduldig mee om. Praat rustig met hem over wat er wordt verwacht of wat er aan de hand is.
In stiefzoon zijn optiek heeft stiefzoon altijd gelijk. Als hij zich bij wijze van pijn doet aan een steen, is hij ervan overtuigd dat zijn zusje hem zeer gedaan heeft. Dit blijft hij dan ook volhouden en herhalen.
De vakanties houdt hij niet vol. Na 2 dagen lijkt het 'op' te zijn. Hij wil dan naar zijn moeder. Hij kan dan steeds minder hebben.
omdat wij dachten dat hij misschien meer gebaat zou zijn bij zijn vastigheid, hebben wij hem de laaste paar vakanties deels naar de opvang laten gaan. Dan gaat het wel beter, maar wij vinden dit niet echt een oplossing. We willen ook eens op vakantie met de stiefkinderen dat gaat zo niet.
Wij hebben in algemeen verder een goed draaiend gezin. We zijn soms met zes en soms met vier en alle kinderen kunnen goed met elkaar overweg. wel is het van tijd tot tijd druk. Ook aan tafel bijvoorbeeld. Ze hebben de grootste lol en iedereen wil iets vertellen. Het is een heel ander gezin als dat stiefzoon thuis bij moeder heeft. Daar heeft hij z'n zus en die is vaak bij vriendinnetjes of buiten en dus is hij veel alleen met zijn moeder.
Zijn moeder is autistisch en heeft een heel strak schema. Wat voor hem denk ik ook goed werkt. Hij is overdag altijd op school of bso en daarna eet hij bij zijn moeder en gaat naar bed.
Wij hebben ook onze structuur. Een vast ritme. Eten en slapen op vaste tijden. Regels over opblijven en snoepen. Een papier met 5 huisregels hangt op de deur en we hebben een planbord. Als de stiefkinderen er zijn, hebben we altijd een vast ritueel. Elke 2 weken weer.
De andere 3 kinderen doen het over het algemeen gewoon prima.
Wie heeft er tips? Qua omgangsregeling ook. Het is nu de ene week het weekend, andere week 1 dag. En halve vakanties. Soms een extra dag tussendoor.
Partner heeft wisselende diensten en ik werk ook.
ik vang zijn kinderen in principe niet op.
Dat is de afspraak in het ouderschapsplan.
Ik zou het vooral voor stiefdochter fijn vinden als het wat soepeler ging met haar broertje. Ze geeft aan dat er ook thuis veel aandacht naar hem gaat, ondanks dat moeder aangeeft niet te herkennen wat wij aangeven.
Ik vind het best zwaar met hem. Hij wil ook niet echt iets van mij. Komt weleens knuffelen maar vraagt eigenlijk alles aan zijn vader. Dat is verder prima hoor, maar ik krijg moeilijk een connectie voor mijn gevoel. En wij zijn vrij lang samen al.
Maar ik laat mij daar niet door tegen houden en ga met regelmaat met mijn eigen kinderen er op uit. En stiefdochter neem ik heel soms ook mee. Ik heb ook 1 op 1 contact met die drie.
Het verhaal wordt nu wel heel lang dus ik stop. Ik lees de vragen wel weer. Hopelijk een niet te hard oordeel, maar fijne tips. Ik wil deze relatie niet zonder meer opgeven.
Ik kwam dit artikel nog tegen, over ‘stiefmoederen’. Niet zo’n leuke boodschap maar misschien wel zinvol: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4843621/stiefmoeder-scheiding-tweede-huwelijk-samengesteld-gezin-relatie
"Veel stiefmoeders willen heel graag moederen, maar daar lopen ze vaak op stuk. Dan pakken ze hun koffers en vertrekken ze."
Mija schreef op 19-05-2022 om 23:16:
Ik kwam dit artikel nog tegen, over ‘stiefmoederen’. Niet zo’n leuke boodschap maar misschien wel zinvol: https://www.rtlnieuws.nl/nieuws/nederland/artikel/4843621/stiefmoeder-scheiding-tweede-huwelijk-samengesteld-gezin-relatie
"Veel stiefmoeders willen heel graag moederen, maar daar lopen ze vaak op stuk. Dan pakken ze hun koffers en vertrekken ze."
Mija, ik wil niet moederen. Sterker nog; liever helemaal niet. Ik heb mijn eigen kinderen om over te moederen.
Maar waar ik voor pas is; dat ik wel kinderen opvang en als het moeilijk wordt, mag helpen, naar sport en zwemclubjes en mee naar therapie. Maar vervolgens niet mag weten hoe het op school gaat of mag mee praten over wat goed voor hem zou kunnen zijn. Dat ga ik dus niet doen. Dus dan is het niets. Ik ben het gesprek aan gegaan met vader en nu is het aan hem. Verder wil ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn eigen kinderen. Die gaan namelijk nu goed en dat is voor mij het meest belangrijk in deze wereld.
Heel zwart wit gezien had ik niet eens hoeven posten hier. Ik had het ook op z'n beloop kunnen laten, met als gevolg dat sz helemaal niet meer wil komen tzt. Maar dat gaat tegen mijn gevoel in. Maar als ik moet kiezen tussen mijn stiefkinderen of mijn eigen, dan kies ik voor mijn eigen. Laatst vroeg sd of ze een extra nacht kom blijven. Ik was toevallig extra vrij. Drama met moeder, maar het mocht. Ik denk nou ja voor een keer dan. Betekende wel dat ik er om 5 uur uit moest. En de kinderen om 6 uur. Mijn eigen kinderen een uur in de auto voor school aan. Sd vond het heel leuk en ik ook voor haar. Maar voor mijn oudste was het teveel. Die was doodmoe voordat ze op school kwam. Dit is namelijk een gevoelig en snel overprikkeld meisje. Dus dit was wat mij betreft eenmalig. En nu wil ik niet zeggen dat ik dit nooit meer doe, vast nog wel een keer, maar om een voorbeeld te schetsen. Ik had ook nee kunnen zeggen. Ik moeder niet, dus ik breng jou niet weg vandaag. Waar trek je dan de grens he.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 06:21:
[..]
Mija, ik wil niet moederen. Sterker nog; liever helemaal niet. Ik heb mijn eigen kinderen om over te moederen.
Maar waar ik voor pas is; dat ik wel kinderen opvang en als het moeilijk wordt, mag helpen en mee naar therapie. Maar vervolgens niet mag weten hoe het op school gaat of mag mee praten over wat goed voor hem zou kunnen zijn. Dat ga ik dus niet doen. Dus dan is het niets. Ik ben het gesprek aan gegaan met vader en nu is het aan hem. Verder wil ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn eigen kinderen. Die gaan namelijk erg goed en dat is voor mij het meest belangrijk in deze wereld.
Ik zou een ander zoeken zonder moeilijk kind/ex dan. Zeker als het kind nog zo klein is zou ik ervoor passen.
Battle-Royale schreef op 20-05-2022 om 06:25:
[..]
Ik zou een ander zoeken zonder moeilijk kind/ex dan. Zeker als het kind nog zo klein is zou ik ervoor passen.
Daar heb je een punt. Een gevoelig punt. Ik hou heel veel van mijn partner en we hebben ondanks hoe ik dit draadje begonnen ben, echt wel een fijn gezin. Ja het is moeilijk soms in de weekenden als sz er is, maar daarbuiten loopt het goed. Mijn partner is echt mijn maatje. Maar soms knaagt het wel. Echter betekent het ook iets voor mijn kinderen. Die hebben het namelijk voor zover ik kan zien, naar hun zin. Ze weten bijna niet anders. Zij moeten dan verhuizen en alle veranderingen er omheen. Dat is ook niet wat ik voor ze wil.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 06:55:
[..]
Daar heb je een punt. Een gevoelig punt. Ik hou heel veel van mijn partner en we hebben ondanks hoe ik dit draadje begonnen ben, echt wel een fijn gezin. Ja het is moeilijk soms in de weekenden als sz er is, maar daarbuiten loopt het goed. Mijn partner is echt mijn maatje. Maar soms knaagt het wel. Echter betekent het ook iets voor mijn kinderen. Die hebben het namelijk voor zover ik kan zien, naar hun zin. Ze weten bijna niet anders. Zij moeten dan verhuizen en alle veranderingen er omheen. Dat is ook niet wat ik voor ze wil.
Ja het lijkt mij gewoon heel lastig dat er wel wordt verwacht dat je allerlei ondersteunende rollen toebedeeld krijgt maar daar blijft het dan bij, vader laat alles een beetje op zn beloop, moeder wil gewoon niks en dat kind en jij zitten er tussenin. Je hebt 0 rechten om echt iets voor dat kind te kunnen doen en degene die dat recht wel heeft laat het zitten blijkbaar. Maar dat kind is natuurlijk nog wel best klein dus ik denk dat het alleen maar moeilijker word en om die reden zou ik toch voor mezelf kiezen. En ja ik snap dat je van de man houdt en dat jullie ook leuke tijden hebben maar dan zou ik toch een oplossing zoeken om de relatie te behouden zonder samen te wonen.
Battle-Royale schreef op 20-05-2022 om 07:12:
[..]
Ja het lijkt mij gewoon heel lastig dat er wel wordt verwacht dat je allerlei ondersteunende rollen toebedeeld krijgt maar daar blijft het dan bij, vader laat alles een beetje op zn beloop, moeder wil gewoon niks en dat kind en jij zitten er tussenin. Je hebt 0 rechten om echt iets voor dat kind te kunnen doen en degene die dat recht wel heeft laat het zitten blijkbaar. Maar dat kind is natuurlijk nog wel best klein dus ik denk dat het alleen maar moeilijker word en om die reden zou ik toch voor mezelf kiezen. En ja ik snap dat je van de man houdt en dat jullie ook leuke tijden hebben maar dan zou ik toch een oplossing zoeken om de relatie te behouden zonder samen te wonen.
Ik heb zelf ook latten overwogen inderdaad. Dan zal het huis verkocht moeten worden. Huizen zijn schaars. Achja en zo is er voor alles weer een aap of beer op de weg.
Ik vind het op het moment allemaal erg lastig in ieder geval. Dank voor je input, je raakt een gevoelige snaar.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 07:16:
[..]
Ik heb zelf ook latten overwogen inderdaad. Dan zal het huis verkocht moeten worden. Huizen zijn schaars. Achja en zo is er voor alles weer een aap of beer op de weg.
Ik vind het op het moment allemaal erg lastig in ieder geval. Dank voor je input, je raakt een gevoelige snaar.
Oh sorry, was niet mijn bedoeling🌹
Battle-Royale schreef op 20-05-2022 om 07:17:
[..]
Oh sorry, was niet mijn bedoeling🌹
Nee dat geeft ook niet hoor. Hier schrijven helpt om dingen meer helder te krijgen.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 06:21:
[..]
Mija, ik wil niet moederen. Sterker nog; liever helemaal niet. Ik heb mijn eigen kinderen om over te moederen.
Maar waar ik voor pas is; dat ik wel kinderen opvang en als het moeilijk wordt, mag helpen, naar sport en zwemclubjes en mee naar therapie. Maar vervolgens niet mag weten hoe het op school gaat of mag mee praten over wat goed voor hem zou kunnen zijn. Dat ga ik dus niet doen. Dus dan is het niets. Ik ben het gesprek aan gegaan met vader en nu is het aan hem. Verder wil ik zoveel mogelijk tijd doorbrengen met mijn eigen kinderen. Die gaan namelijk nu goed en dat is voor mij het meest belangrijk in deze wereld.
Heel zwart wit gezien had ik niet eens hoeven posten hier. Ik had het ook op z'n beloop kunnen laten, met als gevolg dat sz helemaal niet meer wil komen tzt. Maar dat gaat tegen mijn gevoel in. Maar als ik moet kiezen tussen mijn stiefkinderen of mijn eigen, dan kies ik voor mijn eigen. Laatst vroeg sd of ze een extra nacht kom blijven. Ik was toevallig extra vrij. Drama met moeder, maar het mocht. Ik denk nou ja voor een keer dan. Betekende wel dat ik er om 5 uur uit moest. En de kinderen om 6 uur. Mijn eigen kinderen een uur in de auto voor school aan. Sd vond het heel leuk en ik ook voor haar. Maar voor mijn oudste was het teveel. Die was doodmoe voordat ze op school kwam. Dit is namelijk een gevoelig en snel overprikkeld meisje. Dus dit was wat mij betreft eenmalig. En nu wil ik niet zeggen dat ik dit nooit meer doe, vast nog wel een keer, maar om een voorbeeld te schetsen. Ik had ook nee kunnen zeggen. Ik moeder niet, dus ik breng jou niet weg vandaag. Waar trek je dan de grens he.
Ik snap heel goed dat je flink klem kunt komen te zitten als er van alles van je wordt gevraagd en dat min of meer vanzelfsprekend is geworden terwijl je vervolgens een stap terug moet als er serieuze problemen ontstaan. Het lijkt mij een moeilijke rol. Ik begrijp ook heel goed dat je voor je eigen kinderen staat. Ik denk dat je diepgaand met je partner in gesprek zou moeten gaan, niet alleen over wat je stiefzoon nodig heeft maar juist ook over hoe jij worstelt met je rol en je gevoelens en jullie relatie. Jullie hebben gewoon een pittige opdracht met dit samengestelde gezin. Ik zou hopen dat jullie daar samen een vorm voor zouden vinden, die voor iedereen ‘te doen’ is. Weet je man al hoe het met jou gaat? Hoe je je voelt? Hij zal het zelf ook niet gemakkelijk hebben. Misschien kunnen jullie je als stel laten begeleiden, niet met kind als uitgangspunt maar met jullie relatie als uitgangspunt.
Zorg goed voor jezelf! Ik hoop dat jullie een vorm vinden. Je klinkt als een lieve stiefmoeder. Je mag het je misschien juist wat gemakkelijker maken. Dat voorbeeld met stiefdochter was te belastend. Dan moet het dus een andere keer, als vader haar kan brengen. Uit wat je verder schrijft, lijkt je huwelijk me ook overwegend fijn. Het lijkt de moeite waard om in ieder geval te proberen om er samen aan te werken. Ook voor jouw kinderen.
Mija schreef op 20-05-2022 om 08:31:
[..]
Ik snap heel goed dat je flink klem kunt komen te zitten als er van alles van je wordt gevraagd en dat min of meer vanzelfsprekend is geworden terwijl je vervolgens een stap terug moet als er serieuze problemen ontstaan. Het lijkt mij een moeilijke rol. Ik begrijp ook heel goed dat je voor je eigen kinderen staat. Ik denk dat je diepgaand met je partner in gesprek zou moeten gaan, niet alleen over wat je stiefzoon nodig heeft maar juist ook over hoe jij worstelt met je rol en je gevoelens en jullie relatie. Jullie hebben gewoon een pittige opdracht met dit samengestelde gezin. Ik zou hopen dat jullie daar samen een vorm voor zouden vinden, die voor iedereen ‘te doen’ is. Weet je man al hoe het met jou gaat? Hoe je je voelt? Hij zal het zelf ook niet gemakkelijk hebben. Misschien kunnen jullie je als stel laten begeleiden, niet met kind als uitgangspunt maar met jullie relatie als uitgangspunt.
Zorg goed voor jezelf! Ik hoop dat jullie een vorm vinden. Je klinkt als een lieve stiefmoeder. Je mag het je misschien juist wat gemakkelijker maken. Dat voorbeeld met stiefdochter was te belastend. Dan moet het dus een andere keer, als vader haar kan brengen. Uit wat je verder schrijft, lijkt je huwelijk me ook overwegend fijn. Het lijkt de moeite waard om in ieder geval te proberen om er samen aan te werken. Ook voor jouw kinderen.
Ik zit al een tijdje te denken aan relatie therapie.
Mijn partner heeft het ook niet makkelijk. Ik zie hem wel worstelen, maar op het moment ben ik zoveel bezig met de situatie dat ik hem niet echt kan geven wat hij nodig heeft. Hij is het type dat liever wegloopt voor dingen. Liever het laat aanmodderen. Ik ben zo niet en misschien zitten daar ook wat man/vrouw verschillen.
En heel eerlijk schaam ik mij ook weleens. Voor de buren bijvoorbeeld. Als sz op dat moment een melt down heeft. Vreselijk, ik weet het. Maar dat is soms wel mijn gevoel. Ik denk dat dit misschien anders voelt als het je eigen is.
Gister avond nog even met partner gepraat. Ik heb aangegeven dat het misschien een idee is om voor de tijd dat hij hier wel is, een soort van dag schema te maken. Met het pictogrammen bord erbij. En dit dan elk weekend dat hij er is hetzelfde doen. Maar wat ik dan lastig vind is hoe we dit dan doen met de rest vh gezin. Volgen zij ook het schema? Voor mijn kinderen is het verwarrend als ze in dat weekend het schema volgen en de rest van de tijd weer 'standaard'.
Als je partner en jij gelukkig zijn met elkaar is een scheiding echt niet de oplossing, maar een probleem erbij. Dan groeien jouw kinderen op in een gebroken gezin. Als het niet nodig is, niet doen. En het lost het probleem van je man niet op.
Dat je man meer wegloopt voor problemen is wel iets wat goed zou zijn als hij daar aan zou werken. Voor hem zelf en voor de kinderen en voor jou en je kinderen.
Dat is niet makkelijk, maar wel nodig.
Ik snap dat de verwachtingen die er van jou zijn plus de beperkingen die jou worden opgelegd schuren. Daar moet je het wel over hebben met je man.
Maar een scheiding zie ik hier niet als beste oplossing.
MamaE schreef op 20-05-2022 om 09:02:
Als je partner en jij gelukkig zijn met elkaar is een scheiding echt niet de oplossing, maar een probleem erbij. Dan groeien jouw kinderen op in een gebroken gezin. Als het niet nodig is, niet doen. En het lost het probleem van je man niet op.
Dat je man meer wegloopt voor problemen is wel iets wat goed zou zijn als hij daar aan zou werken. Voor hem zelf en voor de kinderen en voor jou en je kinderen.
Dat is niet makkelijk, maar wel nodig.
Ik snap dat de verwachtingen die er van jou zijn plus de beperkingen die jou worden opgelegd schuren. Daar moet je het wel over hebben met je man.
Maar een scheiding zie ik hier niet als beste oplossing.
Ik wil ook niet echt scheiden. Maar het zou aan de ene kant zoveel rust geven. Aan de andere kant niet want ik heb ook met mijn kinderen te doen.
Voor nu wacht ik even af waar partner mee komt. Hij zegt na te denken over een dag schema en een ander soort omgangsregeling. Tegemoet komen aan het niet willen blijven slapen van sz.
Ik merk dat ik nu ook weer wat meer rust heb. De eerste dagen na zo'n weekend zijn voor mij moeilijk. Ik wil ook kijken of partner nog eens een gesprek kan hebben met de instantie waar sz die training gedaan heeft. Bepaalde gedrag dingen vind ik lastig mee om te gaan. Ik ben niet de opvoeder. Maar in sommige situaties zal ik ook moeten bemiddelen tussen mijn kind en zijn zoon. Sz heeft er bijvoorbeeld ook een handje van om zich bijvoorbeeld pijn te doen aan een steen oid en dan vol te houden dat mijn jongste dit gedaan heeft. Terwijl we allemaal gezien hebben dat dit niet zo is. Hij krijgt daar dan ook een driftbui van. Ik snap niet zo goed waar dit vandaan komt en of je iets is wat bij het autisme hoort zeg maar.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 09:23:
[..]
Ik wil ook niet echt scheiden. Maar het zou aan de ene kant zoveel rust geven. Aan de andere kant niet want ik heb ook met mijn kinderen te doen.
Voor nu wacht ik even af waar partner mee komt. Hij zegt na te denken over een dag schema en een ander soort omgangsregeling. Tegemoet komen aan het niet willen blijven slapen van sz.
Ik merk dat ik nu ook weer wat meer rust heb. De eerste dagen na zo'n weekend zijn voor mij moeilijk. Ik wil ook kijken of partner nog eens een gesprek kan hebben met de instantie waar sz die training gedaan heeft. Bepaalde gedrag dingen vind ik lastig mee om te gaan. Ik ben niet de opvoeder. Maar in sommige situaties zal ik ook moeten bemiddelen tussen mijn kind en zijn zoon. Sz heeft er bijvoorbeeld ook een handje van om zich bijvoorbeeld pijn te doen aan een steen oid en dan vol te houden dat mijn jongste dit gedaan heeft. Terwijl we allemaal gezien hebben dat dit niet zo is. Hij krijgt daar dan ook een driftbui van. Ik snap niet zo goed waar dit vandaan komt en of je iets is wat bij het autisme hoort zeg maar.
Dat kan ook de leeftijd zijn. Gisteren nog een collega die vertelde dat haar zoon van vijf in de liegfase terecht is gekomen. Ze treft hem aan met chocola rond zijn mond en allemaal lege papiertjes en het jochie beweert met droge ogen dat de hond de chocola heeft opgegeten.
Zelf kan ik bijzonder slecht tegen onrecht. Mijn man en dochter ook. Ik heb ASS, zij niet. Het onderscheid tussen karaktertrekjes en diagnoses is flinterdun.
Niet alles hoort bij autisme, maar het autisme drukt wel een dusdanig stempel op wie hij is, heeft op zoveel gebieden invloed, dat het niet te zeggen is hoe hij zonder autisme zou zijn geweest.
MamaE schreef op 20-05-2022 om 09:31:
[..]
Dat kan ook de leeftijd zijn. Gisteren nog een collega die vertelde dat haar zoon van vijf in de liegfase terecht is gekomen. Ze treft hem aan met chocola rond zijn mond en allemaal lege papiertjes en het jochie beweert met droge ogen dat de hond de chocola heeft opgegeten.
Zelf kan ik bijzonder slecht tegen onrecht. Mijn man en dochter ook. Ik heb ASS, zij niet. Het onderscheid tussen karaktertrekjes en diagnoses is flinterdun.
Niet alles hoort bij autisme, maar het autisme drukt wel een dusdanig stempel op wie hij is, heeft op zoveel gebieden invloed, dat het niet te zeggen is hoe hij zonder autisme zou zijn geweest.
Ja dat van die chocola herken ik haha. Bij onze oudste dochters. Wat ik lastig vind bij sz is dat hij dus blijft volhouden. Vader heeft gezien dat hij zich echt zelf zeer deed, ik ook. Hij zegt dus dat mijn dochter hem geslagen heeft. En krijgt een driftbui van een uur als vader zegt dat het niet klopt. Hij doet dit met veel dingen. In zijn optiek heeft hij ook altijd gelijk. Ongeacht onze uitleg in dingen. Hij praat ook de hele dag, vooral over zichzelf. De andere kinderen worden hier moe van en zeggen dit dan ook, maar hij blijft dan door praten. Ik snap wel dat het frustrerend is voor de anderen, maar je kan er niks aan doen.
Kipspies schreef op 20-05-2022 om 09:36:
[..]
Ja dat van die chocola herken ik haha. Bij onze oudste dochters. Wat ik lastig vind bij sz is dat hij dus blijft volhouden. Vader heeft gezien dat hij zich echt zelf zeer deed, ik ook. Hij zegt dus dat mijn dochter hem geslagen heeft. En krijgt een driftbui van een uur als vader zegt dat het niet klopt. Hij doet dit met veel dingen. In zijn optiek heeft hij ook altijd gelijk. Ongeacht onze uitleg in dingen. Hij praat ook de hele dag, vooral over zichzelf. De andere kinderen worden hier moe van en zeggen dit dan ook, maar hij blijft dan door praten. Ik snap wel dat het frustrerend is voor de anderen, maar je kan er niks aan doen.
Ik had ooit een collega op mijn bijbaan vroeger, ook met autisme, die nooit een ander gelijk gaf. Discussies met hem waren zinloos. Hij kapte halverwege de discussie af en concludeerde dat hij gelijk had. Ik kon daar met momenten heel gefrustreerd van raken. Bij deze gast, ik spreek hem nog steeds af en toe, is dat stukje zelfreflectie nooit gekomen.
Het is heel lastig, maar hem gelijk geven omwille van de lieve vrede lijkt me niet de oplossing. Want dat betekent dat je jouw kind moet gaan aanspreken op iets wat ze niet gedaan heeft.
