Gebrek aan inlevingsvermogen (11 jaar)

gevoelig

Als je zoon verder geen problemen heeft zou ik alleen voor jezelf nagaan hoe je je zoon kunt helpen zijn inlevingsvermogen te vergroten. Bij mijn kinderen zit er ook een grote (over)gevoeligheid achter en inmiddels zijn ze heel goed in staat om door na te denken en na te vragen hun inlevingsvermogen te vergroten omdat ze het belang ervan inzien. Wat ook geholpen heeft is diverse games en internetfora waar ze contact hadden met leeftijdgenoten over allerhande zaken. Als je het onder woorden brengt wordt het ook handzamer. Daar hebben ze geleerd dat allerlei zaken die zich in hun hoofd afspelen ook bij anderen leven en dat je daar op verschillende manieren mee om kunt gaan. Dat heeft hun vaardigheden wel vergroot. Ze kunnen nog weleens ongevoelig uit de hoek komen maar corrigeren dan ook elkaar of komen er op terug.
11 Jaar is nog jong. Er valt veel te leren. Wat ook een rol speelt is dat mensen om hen heen nogal ongevoelig kunnen reageren en dan kunnen ze geloven dat dat normaal is maar zelf weten ze niet altijd het juiste moment te kiezen waar iemand anders met een getimede rotopmerking gewoon wegkomt. Slecht gedrag van anderen kun je ook benoemen. Ik benoem ook dat vrienden hebben fijn is maar als die vrienden slecht gedrag hebben dat je daar niet in mee gaat. Je gaat over jezelf. Want wat er ook vaak bij komt kijken is het naar anderen wijzen. Ik wijs dan ook altijd direct naar henzelf. Wat een ander doet ga je niet over, soms kun je er niets mee, maar wat jezelf doet, daar ga je over, doe jij het goed, leer ervan en gedraag je goed. Wees een aangenaam persoon voor jezelf en voor anderen.

Toevallig

Kwam dit aan de orde bij het balanssymposium van afgelopen vrijdag. Uitgebreide hersenonderzoeken toonden aan dat hersenen pas halverwege 20 zijn uitgerijpt en dat een heleboel pas in de puberteit wakker wordt, bijv spiegelneuronen en sociale ontwikkeling. Uiteraard zijn het gemiddelden en is dit bij ieder kind andefs, maar het is wel een richtlijn. Wil niet zeggen dat je het maar moet laten gaan, zeker niet. Begeleiding en sturing is belangrijk.

Hier....

Ik merkte dit ook bij mijn dochter op die leeftijd, en het viel op omdat haar oudere broers hier duidelijk anders mee omgingen. Inmiddels is ze ruim 13, en kookt regelmatig omdat ze ziet dat ik het druk heb, ziet aan mij wanneer ik hoofdpijn heb en zet dan koffie. Echt ze is nu zo lief.
Ik zou vertrouwen op het feit dat anderen in je gezin voorleven als het goed is, en het komt vast goed. En natuurlijk kun je daar ook actiever in zijn, zie bovenstaande voorbeelden. Ik weet alleen niet of een tienjarige nog Playmobile rollenspellen wil doen.

Fio,

Dat deed de psycholoog van mijn zoon ook nog op die leeftijd. Dan bouwde hij een situatie, met een tv, een bank, een moeder, een zusje en een zoon. En dan gingen ze die situatie naspelen. Het was heel verhelderend. Dan kun je vragen: 'Speel jij nu eens de moeder, wat zou jij doen.' Snappie? Maar misschien kun je het ook met Sims3 doen.

Maar goed, vrijdag heb ik dus geleerd, dat je vooral veel verschillende dingen moet aanbieden om een kind veel te laten oefenen. En dan kan de laatbloeier de anderen misschien zelfs nog wel voorbij groeien. Maar als je hem geen water en licht geeft, blijft het altijd een klein boompje. Ik vond dat een prachtig, hoopvol idee. Voor alle kinderen waarbij de dingen moeilijker gaan dan bij een ander.

karmijn (ot)

Ja, mooie metafoor had de laatste spreker, vond je niet? Ik vond het ook heel hoopgevend en verhelderend. En ook de resultaten van onderzoek over agressie bij kinderen. Dat bij volwassenheid de meeste kinderen geen agressief gedrag meer vertoonden, slechts een kleine groep.
Ik was nog nooit naar een balanssymposium geweest, maar ik vond het erg positief. Alleen jammer van de korte medicatie discussie, dat hoefde voor mij niet zo.

discussie (compleet ot)

Ja, dat vond ik ook niet nodig. Maar ik vond wel dat die Frenk hele goed vragen stelde, hij legde toch bij een aantal sprekers precies de vinger op de zere plek.

Pas toen ik in de trein naar huis zat, realiseerde ik me dat die spreker over rekenen, eigenlijk het tegenovergestelde zei van de laatste spreker. Die zei dat je bij een kind dat uitvalt op de executieve vaardigheden met betrekking tot rekenen, later nooit goed zal kunnen leren rekenen. De slechte resultaten op de kleutertoets, zouden later slechte resultaten bij wiskunde voorspellen.
En dan zegt later die neuropsycholoog dat je dit soort uitspraken helemaal niet mag doen. Ik krijg soms het gevoel, dat kinderen slecht blijven presteren, omdat ze door het onderwijs op een verkeerde manier uitgedaagd worden. Zo'n slechte toetsuitslag is dan een self fulfilling prophesy.

Ik vond het wel de moeite waard. Heb ook nog een leuk boek gescoord: teken je gesprek tegen faalangst. http://www.tekenjegesprek.nl/boek.html

Spanga's kijken

Hier een jongen van bijna 11 die, tijdens de vakantierit naar het zuiden, echt verbaast kan vragen waarom ik het zielig vind als er een heel gezin in de berm staat bij 30 graden, als ze pech hebben met de auto.
Hij heeft de diagnose pdd-nos waar ik vaak aan twijfel omdat het zo goed met hem gaat, maar bij zo'n opmerking denk ik: o ja...
Om sociale situaties en gevoelens uit te leggen aan hem, kijken we vaak samen Spanga's: Vol met sociale interactie en emotie's lekker uitvergroot, en vaak in de aflevering nog toegelicht. Ik kijk mee en zeg af en toe; kijk, ze is nou zo boos/verdrietig/blij omdat... Hoe zou jij het vinden als...?

kun je wat meer vertellen?

Want mij is je post niet duidelijk. De liefste knul van de hele wereld maar duidelijk een gebrek aan inlevingsvermogen? Klinkt me aardig tegenstrijdig in de oren..
Hier zou zoon ook geen medelijden kunnen hebben met mensen met pech onderweg bij hitte, want hoe erg is dat nu helemaal? (behalve als hij zelf aan de kant zou moeten staan, haha..) Hij is overigens totaal allergisch voor vragen als 'hoe zou jij het vinden als..'. Toch heeft hij zelf ook een korte tijd graag soaps ed gekeken, zal hem vast helpen. (geholpen hebben) Maar hoe de grote massa omgaat met emoties, dat zal hij nooit helemaal kunnen snappen, en eigenlijk snap ik dat best..

kiks en anderen

De liefste knul van de hele wereld: ik bedoelde te zeggen, dat onze zoon gewoon heel lief en vrolijk kan zijn (vaak is) maar op andere momenten totaal gebrek aan inlevingsvermogen toont. En inderdaad, dan vind ik zijn reactie helemaal niet lief. Maar inmiddels heb ik wel door dat hij zo reageert, niet omdat hij een rotjongen is, maar omdat hij gebrek aan inlevingsvermogen heeft.

Dat hij geen inlevingsvermogen heeft, betekent toch niet dat hij daarmee meteen geen lieve jongen kan zijn (op andere momenten)?

Andere mensen: bedankt, moet het nog goed lezen (als ik tijd heb) en kijken of ik daar wat mee kan (vanuit mezelf en met zoon).

Andere ideeën blijven welkom.

Karmijn

Als iemand dat zou hebben geprobeerd bij mijn dochter destijds, zou ze hem meewarig aankijken en zeggen: Serieus?
En mijn zoon zou hebben gezegd: Ok, kunnen we nu naar huis?
Je hoeft hier niet bij elk kind mee aan te komen.
Maar ik zei al: zie de voorbeelden, bij anderen werkt het misschien prima.

lief

Anne, het was niet aanvallend bedoeld, maar echt een vraag om uitleg. Misschien verstaan we iets anders onder 'lief', voor mij is lief bepaald gedrag waaruit je ook blijk geeft van inlevingsvermogen, anders is het heel moeilijk om lief te zijn. Als je niet weet wat de ander nodig heeft, kun je moeilijk lief zijn.
Nu kan het natuurlijk zijn dat een kind vaak per ongeluk, onbedoeld lief is. Toevallig op de goede knopjes drukt. Maar het kan ook heel anders, dat een kind wel bewust lief is en dus blijk geeft van een groot inlevingsvermogen maar dat op sommige punten niet laat zien/niet heeft. Dan heb je mi met een heel ander probleem te maken, en ook met een hele andere benadering.
Tot slot heb je nog een andere categorie, de kinderen die wel vaak lief gedrag laten zien, maar dat bewust inzetten om te manipuleren of hun zin te krijgen. Ook dat lijkt me van een heel andere orde en vereist andere reacties. En dan heb je nog vanalles daar tussenin natuurlijk.

Goh Kiks

Wel grappig, jouw reactie. Je hebt best een punt.
Is mijn zoon nou lief om ons een plezier te doen, of meer om te manipuleren of om zijn zin te krijgen?
Als ik heel eerlijk ben, begint hij wel door te krijgen dat hij heel lief, aanhankelijk, knuffelig en vrolijk kan doen en dat wij (en anderen?) dat leuk vinden en dat dat goed werkt. Niets heerlijker dan lekker knuffelen met ons ventje, die daar overigens zelf ook erg van houdt.
Maar moet je dat manipuleren noemen?

Dat is juist iets wat ik hem vaak heb proberen uit te leggen (omdat hij juist altijd wat wild en ondoordacht bezig was en niet altijd even aardig naar iedereen toe, alleen bezig met zichzelf en wat hij deed): als hij lief, aardig is naar andere mensen, dan doen ze ook aardiger naar jou toe, dus dat verdien je terug (misschien niet altijd direct, maar het werkt uiteindelijk meestal wel goed).

Wat denk jij?

Overigens, als hij iets wil bereiken (vragen) dan wil hij wel eens overdreven lief gaan lachen en knuffelen, maar dan heb ik dat natuurlijk meteen door en moet hij er zelf ook wel om lachen omdat het er dan te dik bovenop ligt. Als hij dus al "manipulatief" ermee omgaat, dan niet heel serieus, maar meer als grap, leuke poging.

misschien is hij wel psychopaat

niet dat hij een seriemoordenaar in de dop is, maar iemand zonder empathie, zonder geweten. Daar schijnen er veel meer mensen van rond te lopen dan de bekende gevaarlijke criminelen. Nouja, dat klinkt heel zwaar, maar wie weet. Als hij heel slim is, zoals je zegt, zou hij wel eens kunnen wéten wat gewenst gedrag is en ook kunnen laten zien (manipulatief gedrag, zo je wilt), maar het niet in zich hebben. Ofzoiets. Als je serieus het idee hebt dat er wat met hem mis is zou ik naar de huisarts gaan. Ik vind het heel moeilijk om zo te kunnen zeggen of je zoon antisociaal is of dat hij nog een beetje moet groeien in dat opzicht.

psychopaat ?

Zoals ik al eerder schreef, ontwikkelen de hersenen zich tot je 23e. En het tempo is zeer individueel bepaald. Empathie en perspectief wisselen, zijn voorbeelden van die functies die zich later ontwikkelen en nog jaren door ontwikkelen.

Pubers hebben bijvoorbeeld erg veel moeite om hun gedrag (in de klas) te beschouwen door de ogen van de leraar. Ik herinner dat van mezelf ook. Ik ben best een lief en zacht mens. Maar toen ik vijftien was, kon het me echt geen bal schelen dat de Engelse lerares huilend de klas uitliep. 'Had ze maar geen lerares moeten worden.' Dat zeiden we toen tegen elkaar.

Ik vind dus dat je er nog helemaal niets van mag verwachten. Kinderen laten oefenen en laten leren. Maar niet gaan denken als 'Heeft hij wel een geweten? Is hij psychopaat?' Dat vind ik echt onzin op deze leeftijd.

Waarschijnlijk moet hij zijn empathie nog wat verder ontwikkelen en daar kun je hem als ouder mee helpen. Oefenen, goede voorbeeld geven, uitleggen.

En trouwens, ik denk dat je bij iedere wereldburger, je af kunt vragen, of hij nu lief is omdat hij er zelf beter van wil worden. Als iemand goed voor een ander zorgt, doet hij dat, omdat hij er zelf ook baat bij heeft. (een beter gevoel over zichzelf, een maatschappij die beter functioneert, minder zorgen hoeven te maken over die persoon) Alles wat mensen doen kun je beschouwen als een daad van zelfbehoud/soortbehoud. Ik hou heel veel van mijn man. Maar het komt mij ook ontzettend goed uit, dat ik zo veel van hem hou. Is het werkelijk liefde, of is het de biologische drang tot zelfbescherming (en bescherming van mijn kinderen)? De waarheid ligt in het midden. Als een kind lief is, dan is dat kind lief. En ik vind het heel achterdochtig, als je daar dan andere motieven achter gaat zoeken.

mijn reactie is wat hard

zoals ik in mijn stukje al direct toegaf. Maar ik word er zo moe van dat virus van autisme en andere stempeltjes dat overal vat krijgt. Anne maakt zich zorgen over het inlevingsvermogen van haar zoon, dat kan. Maar zonder verdere informatie te geven suggereert ze vervolgens dat haar zoon een vorm van autisme heeft. Dan zeg ik: weet ik veel, misschien heeft ie wel iets anders. Iemand anders heeft trouwens het woord 'manipulatief' in de mond genomen.

Overigens komt de antisociale persoonlijkheidsstoornis (zoals psychopathie ook wel genoemd wordt) voor bij 3% van de mannen, aanzíenlijk meer dan autisme. Dus zo gek is mijn suggestie helemaal niet.

wat ik bedoelde

Is dat het de vraag is of hij inlevingsvermogen mist of het op momenten niet laat zien/het ondergesneeuwd raakt door eigen emoties oid. Zoals wild en ondoordacht doen, daar klinkt mij niet gelijk een gebrek aan inlevingsvermogen in door. Het kan vanalles zijn, (te) impulsief, verblind door emoties, noem maar op.
Vandaar ook mijn link met manipuleren, om duidelijk te krijgen wat bedoeld wordt met gebrek aan inlevingsvermogen.
En een beetje manipuleren is mi heel gezond.

narcisme

Ook als een kind in aanleg psychopatische neigingen heeft is het van belang om met behulp van taal je kind uit te leggen, te laten nadenken, te laten oefenen, te laten reflecteren. Juist dan zou ik zeggen. Dat komt ze dan niet vanzelf en intuitief aanwaaien en dan zet je er alles op in om dat 'extern' aan te reiken.