Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 16:41

Hoe kan ik het beste op mijn zoon reageren

Mijn zoon van 8 (mrt 2009 wordt hij 9) is al zolang ik me kan herinneren tegen de draad in. Kan niet gewoon reageren op dingen, het moet altijd moeilijk. Soms heb ik daar engelengeduld voor maar soms ook niet. De laatste tijd komt het steeds vaker voor dat ik mijn gedult tov hem heel snel verlies. Een jaar of 3 geleden ben ik met m'n verhaal naar de huisarts geweest en hij zei me dat m'n zoon sociaal onhandig is.

Ok, maar hoe kan ik hem dan aanpakken ?? Ik zeg bv in een bepaalde situatie dat ie de volgende keer zoiets niet moet zeggen of doen, maar hij wil gewoon niet luisteren.
Vandaag stond ik te wachten op het schoolplein en toen kwam er een meisje uit zijn klas naar buiten gerend en zei tegen haar moeder: mam ik heb pijn in mijn kaak, de jongens hebben gevochten...het ging over een jongen uit mijn zoon z'n klas, die jongen die vocht raakte een meisje, dat meisje raakte mijn zoon (per ongeluk) maar mijn zoon duwt dat meisje hard terug, zovan he, kijk ff uit, hij moet toch duidelijk zien dat dat meisje per ongeluk tegen hem aanvalt, en niet express???

Nog een voorbeeld, zijn broertjes (jonger dan hem) wilden een playstation voor sinterklaas, hij niet, hij is gek van technisch lego, dus ze kregen wat ze gevraagd hadden. Nu staat hier die playstation en meneer wil dus wel een playstation, maar heeft hem niet gevraagd omdat hij dat te duur vond voor de sint, ja mooi niet, hij dacht natuurlijk, als zij die playstation vragen en krijgen, krijg ik ook m'n lego en kan ik van 2 walletjes eten.
Nu heeft ie via het nickelodeon magazine een prijsvraag ingevuld, en dan kan je een psp winnen, als hij die wint mag niemand er aan komen, dit roept hij al bijvoorbaat. (kans is klein, maar goed, niet geschoten is altijd mis) ik zeg: je mag van je broers toch ook playstationnen ?? ze mogen dat ding (als je het al wint, dan toch ook lenen??) Nee, dat mag niet, hij vind het maar normaal dat hij overal aan mag komen, maar andersom mag niemand aan zijn spullen komen.
Dit zijn maar een paar voorbeelden, zo heeft hij nog meer dingen, en het ergste is dat ik er echt de balen van begin te krijgen en dit voelt hij natuurlijk ook aan.. Ook is zijn middelste broer (19mnd jonger) veel sneller van begrip, veel opener, spontaner, dat is echt een heel lekker joch, ik vind het zo erg dat ik dat niet van m'n oudste denk, die maakt het zich (en ons) zo moeilijk.
Z'n jongste broertje begint hem al na te doen en daar zitten we natuurlijk niet op te wachten.
Ik heb het idee dat hij ook een soort faalangst heeft, als hij iets wil doen op de pc dan mogen z'n broers niet meekijken, hij wil dan alleen zitten, hij doet ook nooit mee aan spelletjes. Op school kan hij goed mee, is goed in taal, redelijk in rekenen. Hij is wel ontiegelijk langzaam met alles,continue moet hij aangespoord worden om door te werken. Hij heeft ook humor, maar snapt dingen gewoon soms niet, als een klasgenoot bv iets grappigs tegen de juf zegt en de juf moet daar om lachen, staat hij 2 tellen later ook bij de juf om hetzelfde te vertellen, in de hoop dat de juf dan ook weer om "zijn" grapje lacht...

zo, dit wilde ik even kwijt, weet niet of er iemand nog tips heeft hoe ik m'n zoon kan aanpakken.
Ik heb hier al zovaak gelezen dat er goede tips kwamen van mensen die er van buitenaf tegenaankeken, dus ik heb eigenlijk wel goede hoop dat jullie me wat handvatten kunnen geven.

verdrietige moeder


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Je zit hier misschien niet op te wachten

Maar ik moet heel sterk denken aan mijn zoon, hij heeft (het syndroom van) Asperger. En veel (niet alles) dingen die jij schrijft heeft mijn zoon ook. Laat dat eens onderzoeken. Veel sterkte en veel geduld (!!!) Suus

Guinevere

Guinevere

16-12-2008 om 17:42

Rare huisarts

Ik vind om te beginnen dat je huisarts zich er 3 jaar geleden wel erg gemakkelijk van heeft afgemaakt. Je maakte je toen al zorgen en het is in die tijd erna niet verbeterd. Hij had je indertijd naar een psycholoog moeten doorverwijzen.
Ik vraag me ook af wat de school van de sociale vaardigheden van je zoon vindt, hebben die er ook een idee over? En welke stappen zijn er dan vanuit school al genomen?
Om heel eerlijk te zijn had ik dezelfde gedachte als SuusMaria. Maar er kan van alles de oorzaak zijn van het gedrag, laat het goed onderzoeken, daar doe je je zoon recht mee.
Voor nu: ik denk dat je in die 9 jaar zelf ook al een goede manier zult hebben gevonden om met je zoon om te gaan. Wat ik nog kan meegeven: ga er maar even vanuit dat hij van nature een gebrek aan inlevingsvermogen heeft. Dus dat ie het niet expres doet. Benoem zoveel mogelijk de gevoelens en gezichtsuitdrukkingen van anderen zodat hij er wel mee leert omgaan. En werk zoveel mogelijk positief: belonen als hij het goed doet, liever dan steeds vertellen wat hij níet goed doet. Want dat laatste moet hem erg onzeker maken, zéker als hij eigenlijk niet goed kan begrijpen waarom hij het fout doet.

verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 17:42

Suusmaria

Hoe zijn jullie erachter gekomen dat je zoon het syndroom van Asperger had, ik heb daar nl ook op gegoogled, maar volgens de ha is het dus sociaal onhandig.
Ik wil ook niet perse een etiketje op hem plakken maar ik wil hem (en mijn man wil dit ook) op een goede manier aanpakken, hij is ook zo gevoelig, en kan soms ook heel lief zijn natuurlijk, maar het negatieve overheerst. Mijn schoonmoeder (leerkracht gr5) denkt ook dat er niks met hem is, alleen dat hij vaak zijn grenzen opzoekt en uitprobeerd. En als hij dan iets doet wat hij niet zou moeten doen, dan moeten we dus uitleggen hoe hij het wel moet doen, tja klinkt heel simpel maar dit wil meneer gewoon niet. Veters strikken kan hij niet, ik heb het tig keer voor gedaan en uit willen leggen maar daar heeft meneer geen zin in...zo frustrerend, voor allebei...

een verdrietige moeder

Hoe we er achter zijn gekomen

Wij zijn er pas dit jaar officieel achtergekomen. De diagnose is gesteld door een psycholoog van de Bascule (www.bascule.nl). Je moet dus terug naar je huisarts en een doorverwijzing vragen voor een kinderpsycholoog of een psychiater of psychiatrisch centrum o.i.d.
Veel sterkte en geduld, Suus.
Oja, door het "etiketje" is bij mijn zoon juist veel rust gekomen. Hij kan nu voor zichzelf verklaren waarom hij is zoals hij is, hij kan er "niks" aan doen...

didi

didi

16-12-2008 om 17:58

Ook hier

veel herkenning in jouw verhaal.Mijn zoon heeft ook het syndroom van Asperger.Helemaal als je meerder kinderen hebt gaan de verschillen steeds meer opvallen.Geloof me door een goede diagnose welke deze dan ook moge zijn ,valt er heel veel op zijn plaats en krijg je rust en veeeel meer inzicht en begrip.
Ik heb achteraf verdriet gehad over al het onbegrip dat mijn zoontje heeft moeten doorstaan niet alleen van ons maar van heel wat mensen en kinderen om hem heen .Dat is nu zo anders....gelukkig!
groetjes,Didi

Jolijt

Jolijt

16-12-2008 om 19:25

Playstation

Dat van die playstation snap ik niet. Hadden jullie echt gedacht dat hij daar niet mee zou willen spelen?
Dat soort dingen zijn hier familiekado's...
Een zelf gewonnen psp ligt wat moeilijker (is hier nog niet gebeurd) maar dat soort dingen (waar er maar 1 van is, maar leuk voor velen) zijn allemaal van mama (zegt papa) en mam heeft dus de taak om te beslissen wie er groot genoeg is voor bepaalde dingen en wie aan de beurt is. Dat werkt prima!

ano9

ano9

16-12-2008 om 19:57

Wij ook

we zitten een beetje in hetzelfde schuitje verdrietige moeder. ik herken veel, faalangst en onzekerheid, zeggen dat hij niks kan ed. Bij ons waren ze met de wii aan het spelen, aan het tennissen, onze dochter is rechts en zwaaide per ongeluk tegen onze zoon. wat doet hij nou? mept er ook metteen op los. dat snapt hij dus niet. ja zo is er nog veel meer. ik zou zeker hulp vragen, wij zijn er ook mee bezig. gewoon dat hij beter in z'n vel gaat zitten en hoe moet je er als ouders op reageren.

ano9

ano9

16-12-2008 om 20:00

Hooggevoelig

ff nog dit, wij hebben sterk het vermoeden dat het hooggevoeligheid is. misschien heb je daar wat aan. s6

Jesse_1

Jesse_1

16-12-2008 om 20:04

En anderen?

Heeft zijn leerkracht, of andere mensen wel eens opmerkingen gemaakt dat hij 'anders' is?
Ieder kind is namelijk anders en de één is sociaal handiger dan de andere, er is ook een 'grijs' gebied zonder dat een kind een etiket hoeft te hebben.
Wij hebben ook een sociaal onhandig kind, waarvan school dacht dat hij autistisch was (of iets anders, ze mochten het uiteraard niet bij name noemen) - wij dachten van niet. Door de problemen op school laten testen en hij is nu officieel 'normaal' verklaard. (En de problemen verdwenen als sneeuw voor de zon toen hij andere leerkrachten kreeg, maar dat terzijde...).
Als je zelf echt denkt dat hij mogelijk een aan autisme verwante stoornis heeft, moet je aan de bel trekken (via huisarts?!). NB Ik zeg dit naar aanleiding van eerdere reacties hier zeggen dat ze een kind met Asperger hierin zouden kunnen zien, maar die zien het van een afstand. Jij als ouder ziet vaak goed of dit ook echt een reële optie is.
Jesse

verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 21:53

Jolijt

ik snap wat je bedoelt, want dat had ik ook, een playstation is een familiespel. Maar ik snap ook de jongste 2, wij hebben dit gekregen, hij wilde het niet, en nu wij er een hebben wil hij ineens wel.
Je vraagt of we dit niet hadden kunnen verwachten ?? Nee, eigenlijk niet, hij heeft een gameboy, daar doet hij niks mee, op de gewone pc zit hij zelden tot nooit, hij speelt nooit mee met spelletjes (wel kijken) en na veel gevraag of hij echt niet met z'n broers de playstation aan sint zou vragen bleef zijn antwoord: nee.
Hij wilde graag de jeep van technisch lego, dus heeft hij die gekregen, als daar naar gekeken wordt snauwt ie alles bij elkaar, afblijven, die is van mij. Dus gevoelsmatig snap ik m'n jongste zoons wel...

Hoe doe jij dat dan met speelgoed die ze bv voor hun verjaardag hebben gekregen of van sinterklaas, wordt dat op een hoop gelegd zodat iedereen er mee mag/moet spelen ??? Ik heb 3 jongens, zat er een meisje tussen dan werd het misschien makkelijker, ik zie nl niet zo snel gebeuren dat ze met barbie's oid aan de haal gaan....

verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 21:58

Ano9

ja, hij is zeker gevoelig, en als ie alleen is heb je er geen kind aan, is hij gewoon gezellig. Maar owee als meneer z'n zin niet krijgt. Hij denkt ook heel zwart wit, iets wat recht is, is recht, en krom is krom.
Vaak is alles een strijd met hem. Zo zijn we laatst een weekendje weggeweest naar oa ook naar een pretpark, om beurten mogen ze dan een attractie kiezen maar toen liepen we ergens langs waar hij in wilde, ja oke, als je aan de beurt bent gaan we daar naar toe, nu is eerst je broer aan de beurt om te kiezen, hij zegt dan: maar ik wil dit nu ! Wij weer: nee dat kan niet nu, zometeen en als je door blijft zeuren gaan we helemaal niet meer, met het gevolg dat hij blijft mokken...De andere 2 doen dat niet maar het verpest zovaak de sfeer.

verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 22:06

Jesse_ 1

Nee, zijn leerkracht van groep 1-2 zei destijds dat het een leuk manneke was maar als hij vindt dat hij gelijk heeft dan blijft dat ook zo. Zelf initiatief nemen doet hij ook niet, moet hem altijd aansporen, hij is liever lui dan moe.
In groep 3 had hij 2 leerkrachten en die zeiden hetzelfde, ook in groep 4; hetzelfde riedeltje. Nu zit hij in groep 5 met (33 kinderen) in een noodgebouw, dus nog dichter op elkaar en dan zegt hij wel eens dat hij zich moeilijk kan concentreren. Dit zegt hij trouwens ook als hij bv op de pc een spelletje aan het doen is en z'n broers zitten te kletsen, stil jullie, ik kan me niet concentreren, terwijl z'n broer die onder hem komt zo in het spel gedoken zit dat ie niks meer hoort of ziet...Hij zegt ook dingen op een abnormale manier, ik vraag dan of het niet anders kan, en zo niet, dan luister ik niet naar hem als hij iets wil vragen, ik ben nog altijd z'n moeder.
Maar doordat ik mijn geduld de laatste tijd sneller met hem verlies ben ik naar hem ook niet meer zo vriendelijk. Pfff lastig hoor. Aan de ene kant herken ik veel van Asperger syndroom, maar aan de andere kant denk ik, nee, hij is gewoon niet zo makkelijk als de andere 2, wij moeten dit gewoon accepteren, misschien is dat het hele euvel, dat we onbewust hem niet accepteren zoals hij is..
Ik ga daar eens goed over nadenken.

Alvast bedankt voor jullie reacties zover.

verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 22:20

Guinevere

Nee, ik kan je echt verzekeren dat mijn ha zich hier niet makkelijk vanaf maakt. Die man is goud waard echt waar (heb hem dit jaar helaas te vaak nodig gehad) En ik vertrouw die man blind. Het klonk ook erg logisch zoals hij dat zei, dan denk ik eerder dat wij wat verkeerd doen, hem verkeerd benaderen oid, ik merk zelf dat hij wel anders is dan zijn broers, maar dat kan natuurlijk gewoon het aard van het beestje zijn.

Van andere moeders hoor ik dat hij gewoon speelt als hij daar is bij vriendjes, hij is niet bang of verlegen, hij bijt ook van zich af als dat nodig is. (alleen soms op een foute manier)
Voorheen mochten middelste en hij tegelijkertijd naar bed (was makkelijk voor ons) nu mag hij later naar bed, want hij is nou eenmaal ouder, dit vond hij erg fijn, dit konden we gewoon merken, even helemaal alleen met papa en mama, ook mag hij wat meer dan de andere, hij krijgt bv zakgeld, mag een boodschap gaan doen. En zo zijn er nog wel wat dingen die hij mag en z'n broers nog niet, om hem te laten zien, kijk jij bent de oudste dus je mag wat meer.
Zijn negatieve gedrag is waarschijnlijk ook een soort van aandacht vragen, en we belonen hem vaak genoeg met positieve aandacht zovan: hee dat heb je goed gedaan, jaaahaaa krijg je dan als antwoord, zo van hou je mond maar dicht, want het valt te veel op...dat heeft ie weer wel in de gaten...

Toch zingt ie ook vaak het liedje van die reclame: I feel good, hij weet ook wat het betekent, en manlief zegt altijd: Zolang je dat liedje zingt ben ik blij, want dat betekent dat je lekker in je vel zit.
Ik krijg toch steeds meer het idee dat het een karaktertrek is, of een aard van het beestje ding...kan het nog niet goed benoemen, maar begin er steeds meer van overtuigd te raken.

Maar het is wel fijn om feedback te krijgen, ook als is het lastig voor jullie omdat jullie mijn kind niet kennen..

Paula B

Paula B

16-12-2008 om 22:38

Aandacht

Eerlijk gezegd schrik ik er een beetje van dat er meteen mogelijke stoornissen geopperd worden. Of eigenlijk: dat er geen ándere mogelijkheden geopperd worden, want natuurlijk kan er een stoornis zijn maar dat hoeft absoluut niet.

Mijn gevoel bij het lezen van je verhaal, verdrietige moeder, was eigenlijk: jeetje wat ben je wantrouwend en negatief over je oudste! En dat is geen verwijt. Sterker, ik herken het wel. Ook mijn oudste kan moeilijk delen, voelt niet goed aan hoe hij wel en niet op anderen kan reageren, is soms nauwelijks te houden in huis vooral mijn zijn jongere broertje. Maar ik merk steeds meer hoe mijn wantrouwen en kritiek op hem dat negatieve gedrag sterker maakt. O ja en de faalangst, die heeft 'ie ook. Ben ik trots op hem en laat ik hem dat merken, vertrouw ik hem, laat ik hem zijn eigen grenzen stellen in wie iets met zijn spullen mag en wie niet - dan gaat het echt stukken beter. En dan komen ook die leuke kanten van hem veel meer boven. Het is een intelligent, betrokken joch met humor. En eigenlijk heel sociaalvoelend, hij is alleen onhandig en daar heeft hij zelf verdriet van. Gevoelsmatig is 'ie een herdershond, wil liefst alle lieve mensen bij elkaar hebben en het gezellig hebben. Des te verdrietiger voor hem dat hijzelf vaak de stoorzender blijkt doordat hij tóch weer in een impuls z'n broertje pootje haakt of een klap verkoopt... Nee, dat snap ik niet. Ik ben er ook heel streng in. Maar wantrouwen en voortdurende kritiek probeer ik uit te bannen.

Bij jou zie ik ook dat wantrouwen. Over zijn motivatie om geen playstation te vragen bijvoorbeeld: je kent hem wel heel duidelijke en negatieve drijfveren toe. Zou het zo kunnen zijn dat hij écht - of tenminste óók echt - gedacht heeft dat dat een veel te duur cadeau voor de sint was? Of dat hij niet goed onder woorden kan brengen wat zijn echte gevoel was en dan maar hiermee komt? Misschien vond hij wel dat hij zo'n cadeau toch neit waard was (faalangst?)? En die gebeurtenis met dat duwen op school: waarom zou hij per se gezien moeten hebben dat dat meisje niet expres tegen hem aanviel? Misschien keek hij wel de andere kant op. En dan nog: als er iemand ineens tegen je aanbotst, is terugduwen een logische impuls.

Probeer wat meer naar hem te kijken en naar de positieve drijfveren die hij ongetwijfeld ook heeft. Veroordeel hem niet. Voed zijn zelfbeeld met positieve reacties. Dat maakt meteen de sfeer in huis positiever.

verdrietige moeder

verdrietige moeder

16-12-2008 om 22:58

Paula b

ja, dat is het 'm juist, ik vind ook dat ik te negatief naar hem toe ben, vandaar mijn berichtje. Ik wil dit ook niet, het kan zeker een lekker joch zijn, en iedere gek heeft zijn gebrek zeg ik altijd maar, ook wij als ouders.
Maar ik schetste hier voorbeelden in de hoop dat er misschien iets vernieuwends uitkwam, vaak is het zo dat als een ander (die er buiten staat) even er naar kijkt, je weer op andere ideeën, gedachten kan brengen.
Ook jouw verhaal zet me zeker aan het denken, ik doe er dus zeker wat mee.

Nog over de playstation, hij dacht echt niet dat hij die niet waard zou zijn, want hij vroeg gerust de jeep van 110 euro, (wel goedkoper kunnen aanschaffen gelukkig)
En als er iemand tegen mij aanvalt, kan ik in een impuls misschien best wat terugduwen, maar toch niet zo hard tegen weer iemand anders aan zodat die persoon een zere kaak heeft ?? Het is net of hij bij zijn gedrag de consequentie niet overziet.
Hij is ook vaak zijn broers aan het uitdagen, kan zijn handen absoluut niet thuis houden, ook als is het zachtjes, even aanraken, optillen, kietelen, noem maar op........
Maar ik heb weer stof om over na te denken...

Bedankt voor je reactie !

Paula B

Paula B

17-12-2008 om 00:05

Veel herkenbaars

Fijn, je bent duidelijk op zoek naar verbetering en die zul je dus ook echt wel gaan bereiken. Verder veel herkenning in je verhaal - zoals dat uitdagen en voortdurend aanraken, mèn wat kan ik daar geirriteerd van raken... Maar hij heeft het niet echt in de hand.

Kijk wat meer naar zijn (goede) wil en wat minder naar de soms beroerde uitingen daarvan .

En die twee voorbeelden: okee, hij dacht dus niet dat hij die playstation niet waard zou zijn. Maar er kunnen andere redenen gespeeld hebben, gevoelens die hij niet goed onder woorden kan brengen. Voor ons, volwassenen (en zeker volwassen vrouwen), is het zo gewoon om onze eigen drijfveren te kennen en te kunnen verwoorden. Maar een kind, zeker een jongetje, kan dat veel minder goed. Van mijn oudste zoon ken ik heel goed dat hij dan maar met een sociaal wenselijk antwoord komt...

En dat duwen: ik vind het niet raar hoor, dat je iemand per ongeluk een duw geeft en die raakt ook per ongeluk een ander die daardoor pijn in haar kaak heeft. Bovendien kan het ook nog zo zijn dat het meisje in kwestie wat harder riep over haar verwonding dan strikt noodzakelijk was.
De essentie bij deze beide voorbeelden: ga niet uit van kwade bedoelingen bij je zoon. Daar help je hem niet mee. En je komt echt niet dichter bij de waarheid door hem te wantrouwen.

Hm, nou zelf nog helemaal in de praktijk brengen...

Herkenbaar

Hier had ik zoiets met mijn dochter. Zij is ons 2e kindje en vanaf haar geboorte lagen zij en ik een beetje dwars. Altijd deed ze dwars naar mij en overal tegenin gaan, we waren altijd aan het strijden zeg maar. Totdat mijn man tegen mij zei, "jullie lijken heel veel op elkaar en daardoor reageer jij veel feller op haar dan op de andere kinderen". En dat was voor mij een enorme eye opener. Vanaf dat moment neem ik haar gewoon zoals ze is. Met haar kuren en gedragsproblemen. Misschien is dit bij jullie ook een beetje zo?
Groetjes Lieuwkje.

verdrietige moeder

verdrietige moeder

18-12-2008 om 09:37

Lieuwke2 e.a

Nee, we lijken totaal niet op elkaar, en dit is niet dat ik dit niet wil inzien, maar hij lijkt veel meer op zijn vader (behalve die aparte eigenschappen) Ik ben heel open, spontaan, ben altijd actief, toon altijd initiatief, en bij hem is het juist allemaal andersom.
De middelste lijkt het meeste op mij, (ook dat hij altijd het laatste woord wil hebben

Maar het zit me toch niet lekker, intuïtief zeg ik als moeder zijnde dat er "iets" is, wat ?? dat weet ik dus niet, maar dat zegt mijn gevoel en dus ga ik volgende week naar de huisarts, om daar weer mijn vermoedens op tafel te leggen.

Ik hoop dat er iets uitkomt, want ik vind het verschrikkelijk dat ik soms een "hekel"aan mijn zoon heb. Ik hou van alle 3 evenveel, maar van hem kan ik niet veel hebben. Ik vind ook dat ik het bijmezelf moet zoeken, ik ben nl de ouder en zou toch moeten weten hoe te handelen/reageren op een 8-jarige.

judiths mama

judiths mama

18-12-2008 om 11:25

Ondersteuning

Ik herken wel iets in je verhaal. Is opvoedingsondersteuning niet iets voor jullie? Iemand die objectief kijkt hoe de patronen zijn in jullie gezin en tips geeft om dingen net even anders aan te pakken.

Succes, Saskia

Vaak klopt je gevoel

Ik dacht al vanaf groep 1: mijn kind is een beetje anders dan anderen. Maar daar hoorde je de leerkrachten nooit over! nu in groep 7 weten we eindelijk dat ze ADD heeft. Ik bedoel dus niet dat jouw zoon dat heeft, mara dat je gevoel dat er "iets"is, vaak toch klopt!

calien

calien

18-12-2008 om 19:04

Tjonge

Ik weet zeker dat ik dit bericht niet geplaatst heb, maar jouw verhaal is exact mijn verhaal verdrietige moeder. Ik had het dus wel kunnen plaatsen! Ook mijn zoon van 8 (ook in maart 9) heeft hetzelfde als jouw zoon. Ik wist me ook geen raad meer. Ook ik heb 3 kinderen en kreeg een 'hekel'aan mijn zoon. Op school ging het sociaal gezien ook allemaal niet zo lekker en ineens was ik het echt helemaal zat. Ik trok het gewoon niet meer. Ik heb mijn trots op zij gezet en ben naar de huisarts gegaan. We hebben een verwijzing gekregen naar een kinderpsych/orthopedagoog. Daar is hij nu een stuk of 7 keer geweest om te praten en te spelen. hij vindt het er fantastisch. En het ging meteen een stuk beter met hem thuis en op school.
Helaas is het de afgelopen 2/3 weken weer wat minder. Hij is echt aan vakantie toe en wil gewoon even niets. Lekker zijn eigen ding doen, rustig op zijn kamer. Ik heb zelf ook gedacht aan asperger....maar de psych. heeft dat idee niet. Misschien ga ik er toch nog eens over in gesprek met haar. Zij ziet ook een nerveus mannetje, die heel slim is, gevoel voor humor heeft en sociaal niet sterk is. Hij is thuis ook zeer gebekt, maar verdraagt geen kritiek, vindt iedereen snel boos en is snel geirriteerd en haalt dan ook uit. Hij is best egoistisch en doet over vel dingen moeilijk (soort brood, soort vlees, beleg op brood, kleur sokken etc).
Wij zijn nu dus nog maar aan het begin van het traject, maar ik ben zo blij dat we het gedaan hebben. Kind vindt het heerlijk, wij kunnen ons ei kwijt en hopelijk komen we erachter wat er nou precies aan de hand is, want ook mijn gevoel zegt: er is iets! Maar wat? ik hoop in 2009 de antwoorden te krijgen en er daadwerkelijk iets aan te doen. Voor hem natuurlijk, maar ook zeker voor mezelf!

une femme

une femme

18-12-2008 om 19:08

Onaardig

Het kan natuurelijk best zo zijn dat er wat met je zoon is, maar wat mij opvalt is dat je wel erg onaardig over hem praat. Je gaat steeds uit van het slechte in hem. Zou het kunnen dat hij dat voelt en dat het daardoor allemaal nog veel erger wordt?
Groet une femme

Hes@

Hes@

18-12-2008 om 21:41

Lieve verdrietige moeder

Ik heb medelijden met jou maar ook met je zoon. Het lijkt me niet dat hij erg gelukkig is op het moment.

Heel goed dat je naar de huisarts gaat en gaat uitzoeken wat er aan de hand is. Zelfs als er niks anders aan de hand is dan een moeilijk kind hebben jullie allebei hard hulp nodig.

Uit je postings maak ik op dat jij je heel vaak ergert aan hoe je zoon de dingen doet. Dat is een recept voor verergering van iedere vorm van ongewenst gedrag. Hij voelt dat en wordt er alleen maar gestresseder van.

Na 8 jaar is je wel duidelijk dat hij ondanks jou ergernis niet -kan- veranderen. Heel goed dus dat je nu hulp gaat zoeken. Daarmee laat je zien dat je van hem houdt en ook voor hem wilt vechten!

En begin nu alvast om je niet meer te ergeren aan en zeker niet te schamen voor de dingen die hij doet. ALs dingen echt niet kunnen moet je natuurlijk wel reageren maar laar de emotie los..... Hij wordt toch niet het perfecte joch waar je van droomt. Hij is wie hij is en helaas is dat niet het soort kind dat je graag hebt. Dat moet je misschien "even" verwerken, echt er om rouwen. En dan moet je door, voor jezelf en voor je kind.

Zijn er ook dingen die je in hem juist super leuk vindt?
Wat vind je leuk om met hem te doen? En vergeet ook de kleine dingen niet. AL is het maar 1 minuut echt leuk dan is dat toch iets fijns!

Veel sterkte,

Hes@

verdrietige moeder

verdrietige moeder

19-12-2008 om 01:13

Une femme

Ja, dat zegt mijn moeder dus ook, en ergens heeft ze daar wel een punt (en jij dus nu ook). Hij is erg gevoelig, dus waarschijnlijk pikt hij dit ook op. Ik ben constant bezig (in gedachten dan) om niet negatief naar hem te doen, ook al geeft hij daar vaak reden toe.
En ik wil dit juist niet, want ik hou ook heel erg veel van hem, hij heeft mij moeder gemaakt.
Dat ik van hem hou vertel ik hem regelmatig, ook knuffelen we genoeg, dan ik bij hem, of dan komt hij naar mij.

Maar hij kan om elk klein dingetje huilen, bv, als ik geen sokken voor hem heb gepakt (bij ons kleden ze zich beneden aan), verkeerde kleur bord wat dan jongste broer toevallig heeft,als hij een keer niet als 1e onder de douche mag, een noem maar op, overal kan hij een issue van maken. Ik heb ook verschillende dingen geprobeerd, soft, begrijpend, en geen-gezeur-het-is-nu-eenmaal-zo-aanpak.
En hij mag van mij best huilen natuurlijk als ie verdriet heeft, of pijn heeft maar niet om elk wissewasje dan verlies ik mijn geduld.
Als hij iets vraagt en ik antwoord niet binnen 3 sec dan schreeuwt ie de vraag nog een keer, terwijl ik er nog over nadenk en amper de tijd krijg om dat te zeggen.

Verdrietige moeder

hoi,
je laatste posting is dus precies hoe het hier ook gaat.
ik loop op mijn tenen om hem dus absoluut niet het gevoel te geven dat ik minder van hem hou dan van de anderen. maar elk klein dingetje pakt hij op als zijnde voortrekken van zijn broer.

reuze vermoeiend hoor.

Mama van Quinn

Mama van Quinn

21-12-2008 om 16:17

Asperger

Hallo Suus... zou je mij wat meer willen vertellen over Asperger.. Onze zoon is uitgebreid gestest, en wij zitten op de uitslag te wachten...

calien

calien

24-12-2008 om 19:12

Hoe gaat het nu?

Omdat jouw verhaal zo op de mijne lijkt, ben ik heel benieuwd hoe het verder gaat lopen bij jullie. Wil je me op de hoogte houden? Wij hebben nu wat formulieren in huis om in te vullen. Er gaat nu uitgezocht worden wat het zou kunnen zijn. Ik denk zelf erg aan asperger, maar psych. had het ook over odd en adhd...alhoewel ik wel wat herken van adhd denk ik niet dat dat het is. Maar ook daarin zijn veel gradaties, dus alles staat open. Maar dat er wat is dat is mij nu wel duidelijk. Ik hoop dat er iets uitkomt en dat mijn gevoel me niet in de steek laat. Ik ga me namelijk steeds meer zorgen maken. Hij heeft een intelligentietest gehad en daar scoort hij meer dan het hoogst haalbare voor zijn leeftijdsgroep. Het was dus niet meer verder meetbaar. Dat zegt natuurlijk ook al iets. Na de vakantie ook maar eens op school praten over pluswerk enzo. Het mannetje heeft echt ook meer uitdaging nodig.
Ben heel benieuwd hoe het bij jullie gaat!!

verdrietige moeder

verdrietige moeder

26-12-2008 om 23:50

Naar de huisarts geweest...

en heb daar een flinke tijd gezeten, en mijn verhaal kunnen doen, maar hij vind het toch een grensgeval, nog steeds denkt de ha aan sociaal onhandig en misschien (met een dikke hoofdletter m) aan odd.
Maar hij heeft een hekel aan etiketten plakken, en stelde voor om eerst met mijn verhaal naar de opvoedwinkel te gaan.
Als ik met mijn zoon naar de psycholoog ga, weet mijn zoon ook dat er iets met hem aan de hand is en dat zou niet goed zijn voor zijn zelfvertrouwen.
Als hij toch al onzeker is, kan hij dan denken: zie je met mij is het fout, want met m'n broers gaan ze niet naar de psycholoog (oid). Volgens de ha worden bij kinderen tegenwoordig te makkelijk een etiket op geplakt, hij wil eerst kijken of "het" kind er beter van wordt.
Hij noemde het voorbeeld van dyslexie bij kinderen, dat de school het kind naar de ha stuurde, grote onzin vond hij, want wat moet ik er mee ?? dus kind gaat naar ergotherapie, terwijl kind op school geholpen moet worden, daar zijn ze voor !!! Dit even terzijde.

Man en ik gaan volgende week naar de opvoedwinkel ons verhaal doen en kijken of we daar wat handvatten krijgen. Deze week hebben we er geen kind aan, maar.. zegt mijn ha, nu hoeft hij niet te "werken" net als op school dus is hij wat rustiger. Daar zit ook weer wat in.
We gaan iig eerst even kijken wat ze bij de opvoedwinkel weten. En komen we er dan nog niet uit, dan gaan we naar een kinderpsycholoog (zonder zoon). Volgens de ha is het beter om dit in eerste instantie zonder zoon te doen.
Ook benader ik hem momenteel met meer humor en heb soms even moeder-zoon momenten alleen met hem. Nu man thuis is in de vakantie gaat dit makkelijker, en hij vind het overduidelijk prettig om mij of man even alleen voor zich te hebben. Hij is ook zeer hulpvaardig momenteel. (wasmand dragen, vragen of hij nog iets kan doen etc..)

Allemaal bedankt voor jullie reacties. Ik heb er echt wat aangehad. Ook dat ik te negatief naar hem keek. Dit deed ik dus niet bewust, maar het klopt wel. Dat is het eerste wat ik anders ga/wil doen. Ik hoop dat dit vruchten gaat afwerpen.

Guinevere

Guinevere

27-12-2008 om 13:56

Tja, die huisarts

Hmm, ik moet eerlijk zeggen dat ik toch mijn vraagtekens bij je HA blijft zetten. "Maar hij heeft een hekel aan etiketten plakken". Zegt hij dan bij een griep ook niet wat eraan de hand is? Etiketten plakken is niet iets dat per definitie schadelijk is, het is de bedoeling dat een "etiket" jou helpt om verder te komen met de problematiek van je zoon.
Op zich is het natuurlijk niet slecht om langs de opvoedwinkel te gaan. Maar als daar geen verbetering door ontstaat zou ik inderdaad langs de kinderpsycholoog gaan. Dat hoeft voor je zoon helemaal niet erg te zijn, wat is er mis mee als hij weet dat er "iets" aan de hand is? Juist als er een verklaring kan komen voor zijn lastige gedrag en jullie moeilijke verhouding kun je verder komen met zijn persoonlijke ontwikkeling. Dat is ook in zijn belang.
Je kunt hem dan vragen of hij vind dat het goed gaat thuis, en dat jullie naar iemand toegaan die jullie gaat helpen om de situatie te verbeteren. Je kunt het besluit over het al dan niet meenemen van je zoon overigens beter aan de psycholoog overlaten dan aan de huisarts. De behandelaars van mijn zoon willen hem áltijd zelf zien trouwens, want hij heeft zelf ook zaken te vertellen. En een behandelaar kan een hoop dingen concluderen uit de interactie die hij ziet tussen de ouders en het kind.
Fijn trouwens dat het op dit moment beter gaat, houden zo!

Vreemd verhaal

Ik heb de rest van het draadje niet gelezen, alleen het laatste stukje.
Maar die huisarts, ik vind het een rare boon.
Je hoeft van mij geen etiketje te krijgen, daar gaat het mij niet om. Maar die eenzijdige kijk vind ik ietwat vreemd. Onze zoon is erg geholpen met een diagnose, want eindelijk wist hij dat er wat met hem was, hij voelde dat al heel lang aan. Nu was hij zo blij dat we hem gingen helpen.
Een opvoedwinkel vindt het verhaal wrs ook te complex en geeft het advies eens met een psychologe te gaan praten.
Succes met de positieve draai die je naar zoon toe gevonden hebt,

Anne Mieke

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.