Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

Hoe kweek je wat meer doorzettingsvermogen bij een kind?

Of heet dat al snel pushen?

En hoe ontdek je het verschil?

Ik merk aan mijn oudste van 11 (niet dom) dat ie wel erg gemakkelijk het bijltje erbij neer gooit. Zolang het gemakkelijk gaat is ie heel ijverig, zelfstandig (haalt alleen maar 10-en op topo en zo), maar zodra het wat meer moeite kost laat ie het liggen. Of het nou om schoolwerk gaat, sport, muziek of iets anders, het moet het liefst allemaal vanzelf gaan. Het is net of hij er de lol niet van in ziet om echt te werken voor iets wat hij wil kunnen, en daarna ook echt trots te zijn op het resultaat.

Voorbeeldje: hij wilde leren typen. Ik had hem (dure cursus uitgespaard!) 50 euro beloofd als ie zich met de hier rondslingerende type-cd rom het 10 vinger systeem zou eigen maken. Vond ie een strak plan. (ik beloon trouwens zelden met geld hoor, voor jullie daarover vallen, dit was naar aanleiding van een vriendje, dat wel zo'n dure cursus ging doen, en toen hadden we dit samen mooi bedacht) Met hem een simpel plan opgesteld om het doel te behalen: eerst maar eens elke dag 10 minuutjes, en dan maar zien of dat genoeg was. Hij had er dik lol in en het ging ook als een trein. Binnen 2 weken had ie alle letters in zijn systeem. Maar toen moesten de hoofdletters nog. Dat bleek iets lastiger. Hij probeert het 2 keer, en weg is de lol. Probeert nog mij te paaien (zonder hoofdletters is toch ook wel goed genoeg mama?) en gooit dan het bijltje erbij neer.

Idem dito met sport of muziek. Heeft er reuze lol in, maar als het eventjes niet goed gaat is zijn motivatie meteen weg. Loopt op golfles te balen dat een vriendje verder mept, maar wil niet oefenen om zijn techniek te verbeteren. Ik probeer hem regelmatig uit te leggen dat sport voor de lol is, en dat ie van mij zich niet suf hoeft te trainen, maar dat als je ECHT beter wilt worden dat niet altijd vanzelf gaat. Dus of meer oefenen, maar niet piepen dat het waardeloos gaat als je er verder niks aan doet. Maar ik geloof niet dat dat kwartje al echt valt.

Met schoolwerk is het natuurlijk minder vrijblijvend, en omdat ie aardige hersens heeft gaat het prima, maar dan snelle opgeverige baart me wel zorgen, zeker met de middelbare school voor de deur. Overigens gaat het me er niet zozeer om dat zoon van mij 'van alles moet kunnen', het is meer dat 'gemakkelijke' gedrag waar ik me een beetje zorgen om maak.

Of vinden jullie dat ik teveel verwacht van een 11 jarige? Even in de zijlijn: Ik ben zelf iemand die dingen slecht 'half' doet, als ik iets niet kan, dan bijt ik me er JUIST in vast. Reden te meer om eens om wat feedback van hier te vragen, want ik wil geen drammende ouder zijn of worden.

Ben benieuwd....

Ingrid

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
IngridT

IngridT

06-11-2008 om 10:59 Topicstarter

Hmm.

Ik had dit ook bij 6-12 jaar kunnen plaatsen. Nou ja.

Ingrid

Oda

Oda

06-11-2008 om 11:34

Ik lees mee

Ik wilde namelijk vandaag precies dezelfde vraag hier neerleggen. Hier ook een zeer gemakzuchtige zoon uit groep 6. Gooit ook het bijltje erbij neer zodra het lastig wordt. Wil tot de beste behoren, maar oefenen, ho maar. Loopt dan wel balend rond als hij maar middelmatig scoort. Heeft een gezond stel hersens, maar gebruikt ze niet goed. Heeft een toets over de natuur, vindt het onderwerp niet leuk en weigert dus zelfs maar naar zijn boek te wijzen (vanochtend knallende ruzie over gehad). Bij sporten wil hij ook weinig doen.
Dus ja, als iemand een tip heeft, houd ik me aanbevolen.

margje van dijk

margje van dijk

06-11-2008 om 11:36

Lastig

Mijn oudste zoon (bijna 11) lijkt wel op de jouwe: ook veel hersens, alles komt hem aanwaaien, hij interesseert zich voor van alles, maar het is meestal kortdurend.

Ik zie bij hem ook dat hij enthousiast ergens aan begint, maar na een tijdje is het nieuwe eraf en ligt het er weer. Of het nou gaat om zijn met veel poeha aangekondigde nieuwe boek, of om een ambitieus kapla-bouwwerk, of een puzzel van zoveel duizend stukjes.

Ook zie ik hem bij de hockey de ene keer heel goed bezig zijn, en de andere keer heeft hij echt geen zin om telkens achter die bal aan te rennen en laat hij het lekker gaan.

Maar ik moet bij al deze dingen vaak denken aan wat ik hier op het forum geregeld teruglees: plannen, disciplinematig werken zit er nog niet echt in bij jonge pubers. Met pianospelen bijvoorbeeld: als hij eenmaal aan het pianospelen is oefent hij rustig een uur achter elkaar, probeert van alles uit, het is een genot om hem dan bezig te zien. Maar voordat-ie achter die piano zit: hij komt zelden op dat idee. Dus herinner ik hem er elke dag aan (na het eten, vaste prik) en dan gaat het wel goed. Met typles was dat hetzelfde (hij heeft zo'n georganiseerde cursus gevolgd vorig jaar): hij vond het heel leuk maar oefenen lag niet vooraan in zijn hoofd. Dus ook daar heb ik hem telkens aan herinnerd.

Ik denk dus dat je hem op deze leeftijd daar nog bij mag helpen. Zeg het dan maar elke dag weer opnieuw, als hij niet zelf het initiatief blijft tonen.

Overigens denk ik dat de genetische component ook meespeelt, bij ons heeft-ie z'n genen niet mee qua planmatig en gedisciplineerd werken

Margje

Yep

Ook herkenning bij middelste zoon, hoewel hij een gemiddeld leer- en prestatieniveau heeft. Ik denk dat Margje gelijk heeft. Domweg inplannen die hap. Drie of vier keer per week na de warme maaltijd pianospelen bv. Maar goed, dan plan je alleen dát hij er mee bezig niet, niet zijn intensiteit. Wat dat aan gaat houdt onze zoon het muziek maken nog lang vol. Met sport is hij sneller zat van iets, terwijl hij enthousiast begint en ook serieus talent heeft voor verschillende sporten (geen duursporten trouwens). Daarnaast is mijn ervaring dat je zaken als typen of zwemles juist wel moet uitbesteden. Vreemde ogen dwingen etc.

angel3

angel3

06-11-2008 om 14:49

Je kunt het ook anders zien

volgens mij is het voor een aardig deel projectie wat je dwars zit. Je bent immers zelf wel een doorzetter. Je kunt hem ook leren niet te balen als hij dingen niet doet/afmaakt of die niet lukken.

Ikzelf ben zo n type. Geinteresseerd in 1000 dingen, heel snel enthousiast te maken, intelligent, veel dingen gaan me vrij makkelijk af MAAR als het moeilijk wordt ben ik er klaar mee. Ik ben ook LUI, echt lui, zo ben ik geboren. Staat op al mijn rapporten (als ze ECHT haar best zou doen....)
Ik heb jarenlang gedacht dat ik niet goed genoeg was. Dat ik MOEST doorzetten omdat ik anders een 'loser' was. Dat ik veel moest weten en dat ik enthousiast moest blijven en dat ik steeds beter moest worden.

Nu ben ik volwassen en zo blij dat ik lui mag zijn van mezelf. Ik doe genoeg als ik het leuk vind. Als ik het niet meer leuk vind dan stop ik ermee. Behalve als ik afspraken heb gemaakt. Ik kom wel mijn afspraken na dus als ik me opgeef voor een cursus = een afspraak dan maak ik dat af. Of ik er ooit nog verder iets mee doe is dan weer een 2e.

Anyway mijn vraag: waarom moeten kinderen doorzetters worden? wat is daar precies het nut van???
Ik ben ook trots op de dingen die ik doe, maar ik doe 10 dingen met een 6 of een 7 en andere mensen doen 3 dingen met een 10. Ik doe er liever 6.....

Zomaar een vraag en absoluut geen oordeel. Ik probeer alleen aan te geven dat je kind is zoals het is en dat het goed is zoals het is. Je kunt hem ietwat kan begeleiden maar het zal geen ander kind worden.

Zie ook

Zie ook de discussie in Off Topic

Groeten,

Temet

wendelien

wendelien

07-11-2008 om 15:19

Zie ook het

artikel dat daar vandaag door Luc wordt genoemd - het werpt een heel nieuw licht op de zaak, die me overigens maar al te bekend voorkomt!

Gerry

Gerry

08-11-2008 om 11:02

Grip krijgen

Wij hebben het belang van leren doorzetten onlangs uitgelegd gekregen. Normaal gesproken als kinderen iets nieuws leren gaat dat niet vanzelf. Ze beginnen met weinig grip op het nieuwe en door te doen gaat het steeds beter totdat ze het uiteindelijk kunnen. Daarmee leren ze niet alleen dat ene ding, ze leren ook dat inspannen loont en nog belangrijker: dat nieuwe dingen en situaties die buiten je comfortzone zijn niet bedreigend zijn, maar dat jij zelf er invloed op hebt, je jezelf daarin kan (leren) redden en ze je eigen kan (leren) maken. Dat geeft zelfvertrouwen.

Een kind dat makkelijk van alles kan, heeft dat soort ervaringen niet. Kan het gewoon, of kan het niet en dat niet wordt een soort absoluut niet. Een faalervaring is naar en als zo'n kind iets niet (bijna) onmiddellijk kan gaat het dat gebied vermijden (dat ligt natuurlijk ook aan het karakter). De meta"boodschap" die zo'n kind krijgt is dus dat je iets kunt of niet kunt, en daar heb je zelf geen invloed op. Dat is slecht voor het ontwikkelen van zelfvertrouwen. En dus blijven veel kinderen die juist veel kunnen hangen in dingen die ze wel kunnen, alles om maar die nare faalervaring en de ervaring van 'niet kunnen' te vermijden.

Wij dwingen onze dochter op dit moment daar doorheen te gaan, omdat bij observatie bleek dat ze zich disharmonisch aan het ontwikkelen was. Ze moet nu ook dingen doen die ze niet goed kan, zodat ze leert dat ze meer kan dan ze denkt, zodat ze leert dat oefenen loont en dat zij grip heeft. Ze zijn er nu een weekje mee bezig (ze is 3) en we merken nu al dat het effect heeft op haar hele manier van doen. Ineens begint ze met andere dingen ook nieuwe stappen te zetten, nieuwe dingen te doen. En niet te vergeten de kick die ze krijgt als blijkt dat de moeite dus loont, de overwinning die ze dan haalt. Stralend kind, apetrots op zichzelf. Het werkt ook positief door op haar humeur, op hoe ze in haar vel zit.

Wij kregen de tip te werken met een sociaal beloningssysteem (geen materiele zaken, maar sociale dingen, want materieel verzadigt) Met een peuter is het natuurlijk makkelijker dan met een kind van elf, maar blijf proberen om het voor elkaar te krijgen, want het is zo belangrijk.

mammie2

mammie2

09-11-2008 om 21:05

Komt waarschijnlijk allemaal goed ...

ik denk dat de motivatie toch van binnenuit moet komen en dat jij dat niet zoveel kan beinvloeden.

Mijn ouders hadden vroeger niet zoveel geld en ik ben op mijn 15de al begonnen met bijverdienen in een afwaskeuken. Dat heeft mij enorm gemotiveerd om hard te studeren en daarna hard te werken.

Een neefje van mij (ouders hadden veel geld) had op een gegeven moment ook geen zin meer in studeren. Zijn ouders hebben hem toen een zomer lang bij een dakdekker laten werken. Dat werk vond hij zo zwaar, dat hij daarna graag weer naar school wou.

Je moet denk ik een soort "innerlijke pijn" hebben om heel hard te willen werken.

Faalangst?

Zou het wat faalangstig kunnen zijn? Hij haakt steeds af als het niet zo lekker gaat, misschien heeft dat er mee te maken...Misschien ver gezocht..maar toch

Groetjes Laura

Kortdurende spanningsboog toch erfelijk?

Gezien het feit dat IngridT niet meer op haar eigen draadje reageert?
grapje

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.