Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 09:00

Ik ben het gezeur en de ruzies 's ochtends zo zat!

Ik ben het echt helemaal zat! Al jaaaren is het dag in dag uit hetzelfde liedje: er gaat geen dag voorbij of er wordt 's ochtends vroeg al geruzied, gezeurd en gemopperd. De kids (3 meiden) miepen over vanalles en nog wat en de oudste 2 kunnen samen niet door 1 deur. Pffff, ik word er zo moe van. als dit 's ochtends al begint is de toon voor die dag vaak al gezet en ik vind het vaak moeilijk om, na zo'n intensief begin van de dag, de knop weer om te zetten. Het kost me zo veel energie (lees negatieve energie) dat ik er vaak de hele dag last van blijf houden.

Herkent iemand dit? En zijn er mensen die tips voor me hebben over hoe ik dit het beste kan aanpakken?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Fem

Fem

12-06-2009 om 09:07

Bedankt madelief

Dat je zo vriendelijk was even dit berichtje over deze ochtendsores voor me te tikken. Daar was ik echt te sjacho voor.

Same story here.. in ons geval 3 jongens. En njah, de jongste is te klein om echt mee te doen (4,5 mnd) maar wordt soms evengoed sjacherijnig van 'm. 1 a 2 voedingen in een nacht vind ik geen ramp. Maar 5 keer eruit, zoals vannacht.. dat komt mijn humeur eerlijk gezegd niet ten goede.

Vaak weet ik die ochtendhumeurtjes nog wel in goede banen te leiden, maar op ochtenden zoals deze ontbreekt me de fut.

Tineke

Tineke

12-06-2009 om 09:12

Familieberaad

Mooi agendapunt voor bij de avondmaaltijd. Jij vertelt wat je van het (ingesleten) ochtendritueel vindt, op neutrale toon, zonder beschuldigingen. Je vertelt ook wat het met je doet. Daarna vraag je de kinderen wat zij ervan vinden. "Vinden jullie het gezellig 's morgens?"
Je moet ze bewust maken van het feit dat hoe het nu is, best te veranderen valt. Vraag ze om ideeën, werk samen (!) een plan uit van hoe je het voortaan gaat doen.
Bij iedere avondmaaltijd bespreek je wat er die ochtend beter verliep en wat verbeterpunten zijn.
Het belangrijkste is dat je het zónder te oordelen aanpakt, en dat je ook je eigen aandeel scherp onder de loep bekijkt, óok tegenover de kinderen. (ja, ik ben gisteren iets te laat naar bed gegaan, dus ik had moeite met opstaan en daardoor reageerde ik chagrijniger dan nodig was). Alleen dan ontstaat er een positieve sfeer waarin ieder z'n best gaat doen. Vergeet dan ook niet uitgebreid te complimenteren bij alles wat wél goed gaat, hoe klein het ook lijkt te zijn.
Succes!

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 09:18

Familieberaad

al regelmatig gedaan, maar de ruzies etc. blijven terugkomen. nu moet ik ook eerlijk toegeven dat bij ons het geduld een heel eind op is, dus dat werkt natuurlijk ook niet echt bevorderlijk voor de goede sfeer in huis....

Fem

Fem

12-06-2009 om 09:26

Klopt

Zou moeten werken, doen we ook. Alleen lijken de kids dat 's ochtends weer vergeten te zijn. Komt misschien door hun jonge leeftijd? 7 en 5?
Madelief, die negatieve spiraal waarin je komt als je geduld op begint te raken herken ik ook. Vooral mijn partner kan daar last van hebben. Hij is niet de vader van de oudste twee en dat merk je gewoon wel een beetje. Hij kan heel veel van ze hebben, maar toch minder dan ik. En dat is niet altijd even handig, omdat hij 's ochtends toch het grootste gedeelte verantwoordelijk is voor de kids bij het onbijt, omdat ik dan de jongste moet voeden.

Tineke

Tineke

12-06-2009 om 09:27

Geduld

Het enige wat helpt is er zélf boven blijven staan, bijna professioneel opvoeden. Bedenk dat kinderen alleen kunnen veranderen als de ouders hun aanpak veranderen.

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 09:30

Mee eens

maar het lukt me vaak niet meer om er zelf boven te blijven staan; ik laat me vaak te veel meeslepen in hun ruzies. Dit komt denk ik ook doordat het al zolang aan de gang is. Het blijft maar terugkomen, iedere dag, al jaren lang.

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 10:14

Hoe laad ik mezelf weer op?

Ik sport sinds kort intensief, doe genoeg leuke dingen en jongste gaat sinds kort naar school, maar op de een of andere manier kan ik toch niet het geduld voor de kids opbrengen. Ik schiet meteen uit mijn slof; het lontje is erg kort....

Koppen tegen elkaar

Mijn moeder had een mega ochtenhumeur en sloeg mijn zus en mij vroeger met de koppen tegen elkaar als we 's ochtends ruzie maakten. Gewoon allebei bij de nek pakken en kleng. Nou wil ik dat zeker niet propageren! Ik heb zelf maar één kind en dus geen last van geruzie op de vroege ochtend. Wij hebben hier natuurlijk weer andere ergernissen. Wat ik nog wel eens doe in zo'n geval, is mijn jeugd als voorbeeld gebruiken. Ik zeg dan dat het wel afdoende was, die koppen tegen elkaar, wij hielden dan echt wel op met ons geruzie. Maar het is natuurlijk niet de manier. Wat zouden wij samen kunnen afspreken om het ook gezellig te houden, zonder dat we naar die ouderwetse methoden moeten grijpen? (Ik zie me dochter nog niet tegen een muur kwakken, ik vraag me vaak af wat mijn moeder bezielde.)Vaak komt dochter dan wel met een oplossing. En wat inderdaad ook helpt is naar jezelf kijken. De week voordat ik ongesteld moet worden is mijn lontje vaak wat korter. Een paar keer extra tot tien tellen én even melden dat ik niet lekker ben en of kind daar rekening mee wil houden is vaak genoeg.

Fem

Fem

12-06-2009 om 11:50

Kaatje

In ons geval ligt het aan het feit dat die tomeloze energie die mijn kinderen 's avonds hebben, 's ochtends toch wat heel wat minder eindeloos blijk te zijn dan die twee zelf denken. Ze houden elkaar wakker 's avonds. Tot heel laat. Maar ben het met je eens dat een goede aanpak bij de ouders ligt. Die verantwoordelijkheid ligt niet bij de kids. Daarom gaan wij hier heel gauw een extra zolderkamer maken. Dan kunnen ze tenminste alleen nog zichzelf wakker houden (daar zorg ik dan wel voor en dat zie ik ze veel minder lang doen 's avonds. Da's maar saai namelijk.
En geduld is een hele schone zaak. Maar 's ochtends soms een iets té nobel streven.

Tineke

Tineke

12-06-2009 om 13:11

Of rigoreus anders

Je brengt ieder kind ontbijt op bed, legt 's avonds de kleren klaar in hun kamer, en ze mogen alleen hun kamer uit als ze helemaal klaar zijn.

Rafelkap

Rafelkap

12-06-2009 om 13:18

Gordon

Kaatje beschreef de meneer Gordon methode (naar kinderen luisteren heet het boek geloof ik). Daar zijn zelfs cursussen voor (met google te vinden)

Millenia

Millenia

12-06-2009 om 13:30

En als geen goede woorden helpen

zorgen voor een gemeenschappelijke vijand. Hoeven ze niet onderling te ruziën. Ik word in het uiterste geval zelf die gemeenschappelijke vijand. "Als jullie morgenochtend ruzie maken, allebei morgen geen t.v., geen computer. Kammenieschele wie er begint, of hoe of wat. Interesseert me verder niets. Ik wil gewoon GEEN geruzie en anders ALLEBEI straf." Einde citaat. Een keer doorvoeren en het wordt een stuk rustiger. Ze haten je wel, maar doen dat samen en ze houden op met elkaar om 0.700 uur al naar het leven staan.
Ik ben het eens met het idee van familieberaad en bespreken hoe het gaat. En dat kun je evengoed blijven doen. Maar soms is het ook handig om daarnaast een stok achter de deur in het leven te roepen.

Millenia

Millenia

12-06-2009 om 13:33

P.s.

let erop dat je je niet opwindt en je NIET verdiept in de inhoud van het geruzie. Gewoon kil oorzaak-gevolg, zonder dat je je opwindt (of openlijk opwindt).
groet van Millenia die ook in het bezit is van een ochtendhumeur.

Belonen?

ik weet niet welke leeftijd ze hebben,maar misschien begrijpen ze een beloningssysteem al?
voor elke ochtend dat er geen ruzie is morgen ze een sticker plakken en 10 stickers is een klein kadootje?
bespreek dit heel duidelijk met ze,hang een grote kaart op waar ze de stickers mogen opplakken en prijs ze de hemel in bij goed gedrag.

Mamvantwee

Mamvantwee

12-06-2009 om 14:24

Hmmm

Herkenbaar. Ik kan ook zo doordraaien 's morgens als er al geruzied wordt voordat ze een voet uit hun bed hebben gezet. Of wijzelf uit ons bed zijn.

Ik ga dan over op overlevingsmodus: het minimale doen en vooral duidelijk maken dat ze hun ruzie samen maken en daarom samen verantwoordelijk zijn. Ik meng me niet in hun strijd, maar maak wel de consequenties duidelijk: geen leuke dingen, geen computertijd, vul maar in.
Ik ga gewoon door met het ochtendprogramma, dreig en mopper nog wat en puf uit als ze op school zijn.

En Sus-anne: als de jongste net naar school gaat, zijn de oudste wsl al te groot voor stickers.

Herkenning

ik vind het momenteel ook niet altijd leuk thuis, die negatieve zuigende spiraal waar we inzitten, bah. Ik sta de laatste tijd werkelijk wel eens schreeuwend te vloeken en te dreigen met geweld tegen mijn dochter (het arme kind is 6 !), ik zit er veel te veel in, dochter1 weet heel goed hoe ze mij zo ver krijgt.

En nee hier dus niet 2 kinderen die s'ochtends ruzie maken maar hier een 6 jarige die het bloed onder mijn nagels kan halen zodra papa thuis komt. Dan wil ze niets meer, kan niet meer normaal praten, gaat staan gillen bij de kleinste opdracht en doet buitengewoon onaangenaam en hatelijk.

Nu ben ik ook zwanger en komt er dus na 6,5 jaar enigst kind zijn een einde aan het leventje wat ze kent en ja ze gaat ook na de zomer naar groep 3 maar ik word zo moe van die negatieve stress situatie elke avond. Je ziet gewoon haar houding en gezicht veranderen op het moment dat vriend thuis komt, haar plek in ons gezin ofzo denk ik wil ze heel erg duidelijk maken, naast hem en niet met mij.

En ik krijg het niet voor elkaar er verandering in te brengen en mezelf onder controle te houden.

Fem

Fem

12-06-2009 om 15:43

Manda

Ze zal dat gedrag na de geboorte nog wel even doorzetten, vrees ik. Kyan is nu 4,5 maanden en Nick van 5 vertoont nog regelmatig zulk gedrag. En ik denk zomaar dat dat alles te maken heeft met het opgeven van de positie van jongste kind. Wat nou eenmaal (vaak onbewust) toch een soort van luxe-positie is. Hij was altijd superlief en op 't moment is het een grote draak. Ik merk dat duidelijkheid en consequent zijn heel goed werkt. Met als boventoon dat hij nog steeds de moeite waard is. We doen heel veel dingetjes met zijn tweetjes. Lekker veel één op één contact. Knuffelen etc. Maar ook weer niet té. Hij went vanzelf wel aan de gevolgen die de nieuwe samenstelling van ons gezin voor hem heeft. Maar het heeft echt even tijd nodig. En dat zul je merken ook
Sterkte met je laatste loodjes (je hoeft niet zo heel erg lang meer, toch?)

Blauwe en rode knikkers

Ik heb een grote zak rode en blauwe knikkers gekocht. Zijn ze de hele dag lief dan krijgen ze een blauwe knikker, zijn ze ondanks 2 waarschuwingen achter elkaar toch nog vervelend dan wordt het een rode knikker.

Die stoppen ze in een klein potje en zodra die vol is (ca. 15 knikkers) mogen ze een klein cadeautje uit de doos halen (zijn dingen tot 2 euro). Maar iedere rode knikker moet er dan eerst uit zijn. Zodra ze een nieuwe blauwe knikker krijgen mogen ze die samen met de rode knikker inleveren (ik kan ze natuurlijk ook een dag geen knikker geven als ze vervelend zijn maar een rode knikker maakt meer indruk).

Ze kunnen per dag 1 blauwe knikker verdienen als ze lief genoeg zijn en 1 of 2 rode knikkers als je niet luisteren (als ze in de ochtend al strontvervelend zijn krijgen ze meteen een rode knikker, maar dat is geen vrijbrief om de rest van de dag vervelend te doen, in de avond kan het weer raak zijn met een rode knikker).

Als ze de eerste keer niet luisteren hoef ik ze alleen maar even aan de rode knikker te herinneren en dat helpt meestal. En als ze heeeeel lief zijn naar elkaar en elkaar werkelijk eesn wat gunnen dan krijgen ze van mij soms een extra blauwe knikker.

Het werkt vooral goed bij de jongste twee van 7 en 8. Maar diemaken ook de meeste ruzie in de ochtend.

groeten,Ekeim

Nasha 1st

Nasha 1st

12-06-2009 om 20:08

*madelief*

nog maar heel kort geleden stond er een berichtje van je over je dochter en haar gedrag. Toen wilde je niet van mensen hier aannemen dat het misschien zinvol was hulp te zoeken, en zocht je het uiteindelijk in het alternatieve circuit. Nu, slechts een paar weken laten, weer een soortgelijk berichtje, maar nu over het gedrag van de kinderen onderling....ik neem tenminste aan dat je dezelfde *madelief* bent aangezien je de naam hetzelfde schrijft.....zonder nu met een opgeheven vingertje te gaan staan, maar zou het niet gewoon echt eens zinvol zijn opvoedingsondersteuning te gaan zoeken?

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 20:23

Nasha?

>>nog maar heel kort geleden stond er een berichtje van je over je dochter en haar gedrag. Toen wilde je niet van mensen hier aannemen dat het misschien zinvol was hulp te zoeken, en zocht je het uiteindelijk in het alternatieve circuit. < <

Pardon? Ik wilde niet aannemen dat het zinvol was hulp te zoeken?? Dat heb je mij nergens horen zeggen hoor! Dan heb je het toch duidelijk verkeerd begrepen!

>>Nu, slechts een paar weken laten, weer een soortgelijk berichtje, maar nu over het gedrag van de kinderen onderling....ik neem tenminste aan dat je dezelfde *madelief* bent aangezien je de naam hetzelfde schrijft.....zonder nu met een opgeheven vingertje te gaan staan, maar zou het niet gewoon echt eens zinvol zijn opvoedingsondersteuning te gaan zoeken?< <

Ik wil hier mijn verhaal kwijt, maar voel me nu wel door jou als een soort van op het matje geroepen. Misschien is het niet zo bedoeld, maar het komt wel belerend en enigszins beschuldigend over!

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 20:28

En de rest

stickers (en overige beloningen) werken prima, maar dat is allemaal "tijdelijke omkoperij".

De gordon methode ken ik, maar op de een of andere manier kan ik daar niet mee uit de voeten. Ik vind het allemaal nogal betuttelend en heb het gevoel alsof ik de hele dag aan het onderhandelen ben als ik die methode toepas. Ik vind het een hele goede methode, maar zeer intensief. Ik ben van mening dat dit alleen maar goed werkt als beide partijen daar de energie en rust voor op kunnen brengen. Als de kids de hele dag alleen maar ruzieen en zeuren heb je er n.l. een dagtaak aan om het op z'n gordons op te lossen....

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 20:33

Toelichting

Ik vind de methode dus wel goed (het geven van ik-boodschappen en het kind inspraak geven en zelf oplossingen laten bedenken), maar ik vind de manier van het actief luisteren soms nogal betuttelend. Dit voelde niet natuurlijk aan, maar misschien moet ik hier nog meer vaardigheid in krijgen.
En soms IS het gewoon zo dat ze naar JOU moeten luisteren en zelf geen inspraak kunnen hebben.

Nasha 1st

Nasha 1st

12-06-2009 om 21:25

Niet belerend of beschuldigend

maar zorgwekkend vind ik het wel....je vraagt tips, net als toen, maar voor alle tips die er komen heb je een weerwoord, je hebt het al gedaan, het werkt net, het helpt maar tijdelijk, zo nu ook weer over de Gordon-methode....heb er toevallig van de week een info-avond over gehad, het is echt niet zo dat je met de Gordon-methode nooit eens mag zeggen en nu moet je gewoon luisteren....Maar ik zie wel een patroon bij jou....en het voelt een beetje alsof je steeds maar je kop in het zand blijft steken en niet wil inzien dat ook JIJ dingen zult moeten veranderen en niet alleen je kinderen onderling....En het is daarom dat ik je aanraad, zoek nu eens hulp en ondersteuning bij de opvoeding.....die info-avond.....iemand zei het heel treffend, bij alles wat je koopt vind je een gebruiksaanwijzing.....maar bij het allerbelangrijkste op deze wereld wordt hij niet meegeleverd.....je kinderen....en ze hebben allemaal een andere.....zoek steun, dat kan hier, maar liever nog, iemand die thuis eens met je meekijkt, je helpt, adviseert....echt, het is geen schande om hulp te zoeken, niemand zal je veroordelen.....maar hier ga je zelf en je kinderen ook aan onderdoor.....

Tineke

Tineke

12-06-2009 om 21:27

Madelief

Soms is het zo dat je wilt dat een situatie ánders wordt. Dan moet je ánders gaan handelen, misschien wel heel anders dan je gewend bent. Dat is de enige manier om de situatie veranderen. Jij moet beginnen. Al denk je over een methode 'dat is niks voor mij, ik ben het er niet mee eens want...'

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 22:14

Nasha

>>het voelt een beetje alsof je steeds maar je kop in het zand blijft steken en niet wil inzien dat ook JIJ dingen zult moeten veranderen en niet alleen je kinderen onderling< <

Wat weet jij daar nu van? Hoe weet jij nou wat ik voor MEZELF en voor de KINDEREN heb gedaan? Je hebt in mijn vorige draadje niet eens mee geschreven en nu wijs je met een belerend vingertje naar me. Sorry, maar zo voelt het wel.

Misschien heb ik iets te nadrukkelijk een hulpvraag neergelegd; ik wil gewoon mijn verhaal kwijt en zoek een stukje erkenning. Misschien dat ik daar iets mee kan.

Nasha 1st

Nasha 1st

12-06-2009 om 22:22

Mag je

nu in dit draadje alleen iets zeggen als je toen hebt meegeschreven? Er zijn er veel op het forum die alleen lezen en maar zo nu en dan wat zeggen.....Het viel me gewoon op, door je naam...en sprong er op in....nee ik weet niet wat je hebt gedaan, maar je wimpelt vooral alle tips die hier gegeven worden opzij....dus kennelijk heb je die al geprobeerd. In je vorig draadje gaf je aan dat je voor je dochter alternatieve therapie had gezocht. Hoe staat het daar inmiddels mee? Erkenning staat er genoeg in het draadje, je verhaal kwijt, ok....maar je vraagt duidelijk om hulp. Het zit je dus hoog, wat ook heel begrijpelijk is.....maar goed, doe er mee wat je wilt *madelief*, het is inderdaad aan jou.....

*madelief*

*madelief*

12-06-2009 om 22:38

Nasha

Sorry, ik reageerde nogal heftig. Je hebt me wel aan het denken gezet. Het zit me inderdaad erg hoog; het is me een beetje boven het hoofd gestegen en ik vind het vreselijk dat ik het zelf niet kan oplossen. Ik vind het moeilijk om professionele hulp in te schakelen (heb dit al wel gedaan, maar niet heel erg intensief). Om even terug te komen op jouw vraag: met oudste gaat het op het moment best goed, als ze maar niet te veel gedwarsboomd wordt door middelste. Want dat is water en vuur.
Ik weet dat het goed zou zijn om iemand in te schakelen die eens mee kan kijken in ons gezin, maar vind dit doodeng...Het voelt als falen en daarnaast vind ik het ook een inbreuk op mijn privacy. Het lijkt me tegenover de kinderen ook erg vreemd, want "waarom komt er iemand meekijken? Weten papa en mama dan niet hoe het moet?" of "Zijn we dan echt zo erg? "

Nasha 1st

Nasha 1st

12-06-2009 om 22:47

*madelief*

Dat wijst zich allemaal vanzelf....je weet echt wel hoe je dat aan je kinderen moet gaan uitleggen....ik heb het ook gedaan....en ik ben eerlijk geweest....Ikzelf ben via BJZ gegaan en uiteindelijk bij GGZ terecht gekomen, intensieve thuisbegeleiding gehad, tips en trucs, maar dan hier thuis, waar zo iemand kijkt hoe jij met je kinderen bezig bent....ze deed een spelletje mee met ons, met de kinderen, ik kon mijn verhaal kwijt, het enige dat ik steeds hoorde, je doet het goed, je doet het prima, en voor de vragen die ik had, als het in mijn ogen niet zo goed ging, kwamen er tips iedeeen.....maar, je moet er inderdaad wel voor open staan, en durven, niet bang zijn. Het is geen falen, nogmaals, voor alles in het leven is een gebruiksaanwijzing, behalve voor je kinderen, die mag je zelf schrijven....waarom zou je daar geen hulp bij zoeken als je het niet meer weet? Als je pc het niet doet en de gebruiksaanwijzing geeft geen oplossing, ga je toch ook iemand zoeken die het wel weet? Waarom dan niet bij het opvoeden? Schaamte? Onzekerheid? Gevoel van falen? Ik snap het, ik heb er ook gestaan, met het water aan mijn lippen, maar ik heb nooit spijt gehad van de beslissing....het is zoveel gezelliger geworden...en nee, het is echt niet elke dag pais en vree hier, en ook ik heb weleens een p....humeur 's morgens, maar ik weet nu ook dat ik daarmee de boel er niet beter op maak....

Rafelkap

Rafelkap

13-06-2009 om 08:32

Madelief

Joh, hulp zoeken is toch helemaal geen schande! Het is eerder "schande" als je niks doet en blijft klagen. Volgens mij is bijvoorbeeld zo'n gordonmethode helemaal niet zo dat je half in therapie zit . En daar komt geen camera aan te pas en komt niemand meekijken.

Tineke

Tineke

13-06-2009 om 10:46

Madelief!

Als je het normaal vindt om met een ziek kind naar de dokter te gaan (= hulp vragen) en/ of bij ongelukjes ook hulp in te schakelen, waarom zou dan voor dit probleem hulp dan niet normaal zijn? Of het nou gaat om een fysieke wond of een emotionele, wat maakt dat nou uit? Het is juist sterk om hulp te vragen!
Je laatste berichtje is hoopgevend, ik wens je dan ook alle sterkte, kom op, het lukt je wel!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.