Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Beetje wanhopig

Beetje wanhopig

15-03-2010 om 03:28

Jaloers op haar kind?

Ik ben 3 jaar gescheiden en heb 2 zonen van 11 en 7 jaar. Sinds een half jaar heb ik een relatie met een vrouw die een dochter heeft van 10 jaar. Zij heeft haar kind bewust alleen gekregen, maar verwacht van mij als haar partner een rol als mede-opvoeder. Mijn kinderen gaan om het weekend naar mijn ex. Zij heeft haar kind 24/7.

Vanaf het begin heb ik behoorlijk wat moeite met de situatie. Mijn 'kinderloze' weekends draaien min of meer om haar dochter (tot ze naar bed is) en ik word nogal geconfronteerd met mijn eigen gemis. Mijn partner zit natuurlijk in een vervelende spagaat. Enerzijds is daar haar dochter die veel aandacht gewend is in de doordeweekse één-op-één-situatie. Anderzijds hang ik er vaak een beetje bij. Als ze samen knuffelend op de bank zitten, kan ik mezelf best eenzaam voelen en ik betrap mezelf erop dat ik me regelmatig en onterecht aan haar aanhalige dochter irriteer. Dat ik de tijd tot kinderbedtijd uit zit... dat ik ervan baal dat we nooit iets samen kunnen doen (want haar kind uit logeren sturen of een oppas inhuren voelt voor haar alsof ze haar kind tekort doet). In feite ben ik jaloers op haar kind!

Ik ga de situatie uit de weg door pas 's avonds naar haar toe te gaan en overdag mijn eigen plan te trekken. Maar dat is iets waar mijn partner steeds meer moeite mee heeft. Zij vindt dat ik me wel wat actiever mag opstellen naar haar dochter. Haar dochter zoekt nauwelijks toenadering en is erg op haar moeder gericht. Maar ze vindt dat Ik als volwassene het initiatief moet nemen. Omdat het al zo vaak een punt van discussie is geweest voelt elk gebaar naar haar dochter onecht en gekunsteld. Dat er op me wordt gelet maakt het er niet beter op. En ook pijnlijk, omdat ze mij wel ongedwongen bezig ziet met mijn eigen kinderen in de weekends dat ze bij mij zijn. Maar het voelt zoveel anders met mijn eigen kinderen. Ik denk niet dat ik ooit iets dergelijks kan aangaan met haar dochter.

Het is een steeds terugkerend punt geworden en gesprekken escaleren steeds vaker... Heel graag zou ik ervaringen willen lezen... en wellicht heeft iemand in eenzelfde situatie goede raad...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Re:

Tja, je zit niet in een makkelijke situatie.

De dochter van je vriendin heeft wrs al heel lang het alleenrecht op haar moeder. Dat ze dat nu moet delen is lastig. Sterker nog, misschien weet ze niet eens hoe.

Je schrijft niet hoe de verstandhouding is tussen dit meisje en jou. Daar ligt ook een belangrijk deel om zaken anders te doen. In beide gevallen zul je haar vertrouwen moeten winnen. Maar je partner speelt ook een grote rol in dit geheel, zij is misschien nog wel de belangrijkste partij in dit geheel om zaken anders te doen.

Tijd is denk ik wel een belangrijke factor, geduld is een schone zaak. Maar je mag van een kind van 10 wel verwachten dat ze bepaalde dingen begrijpt. Dus misschien is het verstandig om met zijn drieen om de tafel te gaan zitten en hierover te praten.

Want wat ik ervan lees is het niet alleen het gedrag van het meisje, maar het is ook aan de moeder die zoiets kan veranderen.

Succes, Moppeke

Vic

Vic

15-03-2010 om 09:27

Heb je daar zin in?

Als je nu al denkt dat je dit nooit prettig gaat vinden, kun je er beter nu al een punt achter zetten. De situatie gaat nl niet veranderen, en het kind gaat, naarmate ze ouder wordt, 's avonds steeds meer aanwezig zijn. Ik denk niet dat je echt jaloers bent op haar kind, of in ieder geval niet onredelijk. Je wilt je vriendin ook wel eens voor jezelf hebben. Doen jullie wel dingen met z'n tweeën?
Hebben jullie al eens overwogen om met een deskundige (relatietherapeut) te gaan praten. Een heel goed boek vond ik 'Samen gesteld - de dynamiek van het stiefgezin'. Het heeft bij ons allemaal niet veel geholpen, maar ik vond het toch heel verhelderend om te lezen.

Daantje

Daantje

15-03-2010 om 10:44

Jouw rol

Ik vind dat je partner best veel van jou verwacht. Hoewel ik snap dat zij het prettig vindt als jij een actieve rol speelt vwb haar dochter denk ik dat zoiets moet groeien en van beide kanten inzet en aanpassing vergt.
Ik heb zelf een relatie met een man zonder kinderen, mijn dochter is nu 10. Het heeft best even geduurd eer zij elkaar hadden geaccepteerd en dat ging met ups en downs. Ik was voor mijn relatie ruim 3 jaar alleen met mijn dochter, die was dus ook gewend om veel/alle aandacht van mij te krijgen. Ik heb best af en toe strijd met haar gehad maar ook met mijn partner. In het begin van onze relatie vond ik het ook moeilijk om mijn dochter uit logeren te sturen omdat ik en mijn vriend tijd voor ons 2-en wilden. Het gebeurde dan ook vaak zo dat wij samen waren als mijn dochter al een afspraak had om uit logeren te gaan. Nu is dat anders, nu regelen wij ook weleens dat zij uit logeren gaat omdat wij iets hebben gepland.
Mijn dochter maakt daar ook absoluut geen probleem meer van. Ze is nu 10 en begint ook steeds meer haar eigen dingen te doen en snapt nu ook de dingen die ik destijds tegen haar zei.
Ik weet niet hoe het zou zijn gegaan als mijn partner ook kinderen had gehad, dat zou de situatie wel lastiger hebben gemaakt denk ik.
Ik ben erg blij dat mijn partner zich er zo voor ingezet heeft om een band te krijgen met mijn dochter, we zijn echt een leuk gezin geworden.
Maar dat heeft ook veel inzet een aanpassing van mij en mijn dochter gevraagd, als jouw partner en kind niet bereid zijn om net zoveel te geven als dat ze van jou vragen denk ik dat het erg lastig wordt om de relatie in stand te houden.

Beetje wanhopig

Beetje wanhopig

15-03-2010 om 11:22

Een aanvulling

Het is inderdaad wel een belangrijk punt, hoe haar dochter tegenover mij staat. Ze staat niet negatief tegenover me namelijk. Sterker, ik denk dat ze open staat voor meer, dat ze de knuffels die ze bij haar moeder haalt ook bij mij zou willen halen, ware het niet dat ik zelf een blokkade voel. Ze is absoluut een makkelijk meisje. Een beetje verlegen en onzeker maar zeker niet vijandig of jaloers... Ze vindt het fijn als ik er ben, omdat haar moeder dan zo blij is. Kortom, ik zie het probleem als iets wat ik vooral bij mezelf moet zoeken. Ik probeer ook best... bijvoorbeeld door voor te stellen haar mee te nemen naar de bioscoop. Ik denk zelf namelijk dat de sfeer een stuk ongedwongener is als we met zijn tweeën kunnen ondernemen. Maar uiteindelijk komen dat soort voorstellen er steevast op neer dat we met z'n drieën gaan. Moeder in het midden, dochter en ik elk aan één kant van haar. Dat is typerend voor de relatie.

Ze is altijd alleen geweest met haar moeder. Voor mij heeft haar moeder wel een relatie gehad waar ze vaak naar refereert. Want naar het schijnt liep het tussen dochter en haar vorige relatie wèl goed. ("Het kan dus wel!") Ze zijn uiteindelijk met ruzie uit elkaar gegaan, maar haar dochter heeft nog regelmatig contact met die ex. Ex stuurt een kadootje op aan haar dochter of haar dochter gaat daar een middag naartoe en blijft eten. Mijn vriendin vindt het een waardevol contact voor haar dochter en wil dat niet in de weg staan.

Dat komt er nog eens bij, want het is een situatie waar ik niet zo goed raad mee weet. Aan de ene kant voelt dochter's gemis als iets van een afwijzing ten opzichte van mij, aan de andere kant vind ik dat ik haar dat contact moet gunnen. Ik ben ook van mening dat een band moet groeien, dat mijn vriendin er teveel bovenop zit (teveel wil dat de band van dochter+mij op die van dochter+ex gaat lijken) waardoor alle spontaniteit weg is. Kennelijk lukte het mijn voorganger wel, maar ik heb mijn gesloten karakter dan ook niet mee.

Vic

Vic

15-03-2010 om 11:30

Een half jaar

Wat verwacht je nu? Jullie hebben pas een half jaar een relatie, zoiets moet groeien. Je vriendin zal toch niet verwachten dat je nu al op-en-top surrogaatpapa bent? Ik vind het al heel wat dat je na een half jaar al gezellig met zijn allen naar de bioscoop kunt. Daarbij kan ik me heel goed voorstellen dat je stiefdochter haar eigen verdriet heeft over het verlies van haar vorige stiefvader. Dat kan er bovendien toe leiden dat ze jou voorlopig emotioneel op een afstand houdt. Het is nog helemaal niet zeker dat jij een blijverdje bent. Ik denk dat vooral jij en je vriendin in eerste instantie moeten zorgen dat je samen een goede relatie opbouwt. Als dat allemaal vlekkeloos loopt, kun je je voorzichtig met haar dochter gaan bezig houden (als mede-opvoeder, aan de zijlijn).

Fatima

Fatima

15-03-2010 om 11:40

Voor vic

Ik lees eruit dat het voor "beetje wanhopig" onmogelijk is om surrogaat-papa te zijn. Surrogaat-mama lijkt me wel mogelijk.

Vic

Vic

15-03-2010 om 12:12

Fatima

Waaruit maak je dat op?

mirreke

mirreke

15-03-2010 om 12:23

Praten!

Je kunt hier goed uitleggen wat er speelt. Kun je het niet met je partner bespreken zoals je het hier uitlegt? Ik zou zeker ook eens iets met de dochter alleen willen doen, en niet telkens met mama erbij die alles langs een meetlat legt.
Verder denk ik met Vic dat het vooral een kwestie van tijd is. Je moet niet geforceerd gezellig zitten doen, dat groeit vanzelf.
Enne, waarom wordt een uitnodiging om met zijn tweetjes naar de film te gaan vanzelf iets waarbij jullie met zijn drieën gaan? En waarom in die volgorde? Je kunt zelf toch zeggen, joh, ik wil nou eens ook naast dochter zitten, en dan ga jij aan de andere kant van haar zitten.
Oh, en wat ik me ook afvraag. Kennen de wederzijdse kinderen elkaar? Doen jullie wel eens wat samen in de weekeinden dat jouw zoons bij jou zijn? Lijkt je dat niet een veel betere manier om langzamerhand een ongedwongen contact met dochter te krijgen? Dan gaan jullie gewoon met z'n allen iets leuks doen, naar een museum of een dierentuin of zo, iets waarbij je gemakkelijk in telkens wisselende samenstellingen kunt lopen en praten.
Kortom: ga rond de tafel zitten en bespreek wat je dwars zit.
Oh, en probeer je over dat contact van dochter met eerdere ex niet teveel zorgen te maken. Het lijkt me juist bijzonder goed dat dochter buiten moeder ook een andere vertrouwde volwassene heeft (buiten jou, in wording, dan...) Jij voelt het misschien alsof je wordt vergeleken, maar probeer dat los te laten. En bespreek ook dat met je partner. Dat lijkt me namelijk het minste van een nieuwe, goede, relatie. Dat je met elkaar kunt praten en vertellen wat je dwars zit. Ook al heb je een gesloten karakter..

Beetje wanhopig

Beetje wanhopig

15-03-2010 om 12:28

Fatima en vic

Fatima heeft gelijk. Het is voor mij inderdaad onmogelijk om een surrogaat-papa te zijn, want ik ben 'n vrouw...

Vic

Vic

15-03-2010 om 13:19

Lol

Na Fatima's berichtje heb ik alles nog eens goed doorgelezen, maar afgezien van je opmerking dat je kinderen om het weekend naar je ex gaan, zie ik niets dat erop wijst dat je een vrouw bent. Sorry

koentje

koentje

15-03-2010 om 13:39

Naar mijn idee

is je partner een beetje 'verwend' door de vorige situatie. Wat belangrijk is, is dat ze inziet dat ze met de vorige partner 'bofte' omdat het toevallig erg goed klikte met dochter.
Dat jij daar anders in bent doet helemaal niets af aan jou. Zij zal jou ook moeten accepteren zoals je bent. Ze stelt echt te hoge eisen! En dat komt door de vorige situatie. Maar ze moet snel stoppen met vergelijken en jij moet meer voor jezelf en je eigen ding opkomen. Probeer niet aan haar eisen te voldoen: wees jezelf en verlang van haar dat ze je accepteert.
En stop met pogingen contact te maken met haar dochter. Jij moet eerst die dwang een poosje niet meer voelen en daarna gaat het misschien spontaan groeien. En dat zal je partner moeten accepteren!

Fatima

Fatima

15-03-2010 om 13:55

Ja vic

Dat stukje informatie maakte het voor mij juist compleet. Ik ken weinig mannen die hun kinderen altijd hebben behalve om de week een weekendje en verder natuurlijk de schrijfstijl.

Tineke

Tineke

15-03-2010 om 16:22

Hmz

Als ik een nieuwe partner zou krijgen, moet hij het toch wel doen met mij inclusief drie kinderen. Alle dagen van het jaar. En natuurlijk kun je best samen eens een avondje uit, maar het gezinsleven blijft het gezinsleven. De partner is extra, maar de band tussen moeder en kinderen mag niet aangetast worden. Daar wil je toch niet tussen komen?

Geerdientje

Geerdientje

15-03-2010 om 18:27

Two is company .. three is a crowd

Wat je omschrijft is ook wel een beetje inherent aan een gezin van drie hoor. Wij zijn thuis ook met z'n drieeen en dan ontstaat al gauw dat er eentje wordt 'buitengesloten', wij ervaren dat niet zo, omdat de situatie zo gegroeid is, maar als je het niet gewend bent, kan ik me voorstellen dat je er aan moet wennen. Ik zit vaak alleen als man en zoon samen iets ondernemen en vice versa. Misschien speelt die dochter het ook een beetje uit, dat kan ook, maar ze is een kind en je bent natuurlijk wel 'een indringer' in hun wereld. Ik zou het bespreken met je vriendin (of ze je echt wil toelaten in hun leven en dat dus ook zo wil inrichten) en stel een leuke activiteit voor met z'n drieeen en betrek actief die dochter er bij. Als je met de dochter gaat wedijveren om de gunst van je vriendin ben je denk ik fout bezig. Succes!

Bastet

Bastet

15-03-2010 om 18:37

Eens met kaatje

Ik zou het niet fijn vinden als ik zou moeten kiezen tussen kind en partner.En de balans zou voor mij dan uitslaan naar het kind.Iemand die met mij verder wil,krijgt kind er gratis bij.En hemel,ze is pas tien,
dan is het toch logisch dat ze aandacht heeft van haar moeder?Mijn dochter is ook aanhalig en egdijt erg goed op knuffels.
Bastet

Beetje wanhopig

Beetje wanhopig

16-03-2010 om 09:16

Kiezen?

Ik hoop dat het duidelijk is dat ik niet verwacht dat mijn vriendin een keuze maakt tussen haar dochter en mij! Als er al gekozen moet worden, dan is dat door mij omdat ik de situatie niet trek. En datzelfde zou voor haar kunnen gelden.

Ik heb me nooit 'buitengesloten' gevoeld in mijn huwelijk. Als hun vader in z'n eentje dingen met ze ondernam, vond ik dat alleen maar fijn. We deelden (delen) onze onverwaardelijke liefde voor onze zonen. Maar 't is wat anders als het niet je eigen kind betreft. En dat je je realiseert dat kind-vriendin erg op elkaar ingespeeld zijn (soms mooi om te zien, soms ook wel verontrustend!) en dat er nooit een 3-eenheid zal zijn, hoogstens oppervlakkig. En ik moet nu stevig nadenken of ik dat wel wil, of ik daar wel in kan (en durf!) te investeren.

Ik ben 3 jaar gescheiden en ik heb het in het begin wel moeilijk gehad in de weekends dat de kinderen bij mijn ex waren. Maar het lukte me steeds beter om die weekends in te vullen en nu kan ik zelfs van mijn vrijheid genieten. Maar als ik zo'n weekend doorbreng met haar en haar kind, voel ik het gemis van mijn eigen kinderen weer net zo als vlak na mijn scheiding.

Mirreke vroeg of de kinderen elkaar ook wel eens zagen. Ja... in de weekends dat de kinderen bij mij zijn, is ook mijn vriendin er met haar dochter. Ik vind dat redelijk gaan, de kinderen onderling gaan goed met elkaar om. Maar ook dat loopt niet vlekkeloos... want dan is mijn vriendin degene die moet slikken. Ze is zelf een rustig kind gewend, een kind dat nooit de strijd aangaat. Mijn kinderen zijn jongens die soms druk zijn en de grenzen opzoeken. Als ik mijn kinderen corrigeer, dan zie ik haar kind in elkaar krimpen - want die is geen stemverheffing gewend... Van één kind naar drie is sowieso nogal 'n overgang en daar klaagt zij dan over. Maar bij wat ik ervaar kan ze zich weinig voorstellen omdat haar kind altijd mee is, ze is nooit alleen met mij en mijn kinderen. Daar komt bij dat mijn kinderen en ik een wat minder hechte (in mijn ogen gezondere!) relatie hebben dan zij met haar dochter. Mijn jongens zijn natuurlijk ook niet geheel op mij aangewezen, ze hebben ook een vader.

Daantje

Daantje

16-03-2010 om 10:23

Waarom denk jij dat?

"Maar \'t is wat anders als het niet je eigen kind betreft. En dat je je realiseert dat kind-vriendin erg op elkaar ingespeeld zijn (soms mooi om te zien, soms ook wel verontrustend!) en dat er nooit een 3-eenheid zal zijn, hoogstens oppervlakkig. En ik moet nu stevig nadenken of ik dat wel wil, of ik daar wel in kan (en durf!) te investeren."

Waarom denk jij dat jullie nooit een 3-eenheid kunnen worden?

Beetje wanhopig

Beetje wanhopig

16-03-2010 om 10:34

Daantje

Omdat ik bij ruim negen belangrijke jaren van dochter niet betrokken ben geweest. En omdat vriendin en dochter op elkaar ingespeeld zijn. Net zoals het in de weekends dat mijn zonen bij mij zijn vaak een 'zij (vriendin+dochter)-en-wij(ik+zoons)-situatie' is.
Mijn vriendin wil erg graag een mede-opvoeder voor haar dochter. Maar tegelijkertijd zet ze me buiten spel (in een ruzie-situatie bijvoorbeeld) want uiteraard (en dat neem ik haar niet kwalijk!) is dochter dan altijd loyaal aan haar moeder.

Daantje

Daantje

16-03-2010 om 10:59

Accepteren

Ja dat kan natuurlijk niet. Als je een mede-opvoeder wilt dan moet je ook kunnen accepteren dat die persoon je kind ook weleens terecht wijst.
Als je al gaat beginnen in conflictsituaties met: "Ja maar het is mijn kind dus daar heb jij niks over te zeggen." dat werkt natuurlijk niet.
Ik heb dat ook moeten leren accepteren en mijn dochter ook.
In onze situatie is het natuurlijk wel anders omdat mijn partner zelf geen kids heeft. Die heeft het 'opvoeden' in recordtempo moeten leren. We hebben er ook veel over gepraat samen. Hij wilde bepaalde dingen toch op zijn eigen meer mannelijke manier doen en keek ook terug op zijn eigen opvoeding en hoe/of hij dat ook kon toepassen bij ons thuis.
Ik moet zeggen dat hij het feit dat mijn dochter al wat ouder was juist als positief heeft ervaren, hij kon al met haar praten, dingen duidelijk maken.
Het heeft echt wel ff geduurd maar wij zijn absoluut een drie-eenheid geworden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.