Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
*schaam*

*schaam*

02-10-2010 om 21:03

Mijn kind huilt zo snel en ik pak hem volgens mij helemaal verkeerd aan

Onze zoon heeft altijd veel gehuild, sinds zijn geboorte. Hij was een huilbaby, wat mijn man en ik natuurlijk vreselijk vonden, want we waren erg bang een mogelijke oorzaak over het hoofd te zien. Na zijn 1e jaar werd het huilen minder, maar hij bleef altijd een gevoelig jongetje, wat heel snel huilde.
Inmiddels is hij ruim 9 jaar en best onzeker en huilt hij nog steeds snel, niet alleen uit verdriet, maar vooral vaak uit onmacht of boosheid.
Ik heb er ontzettend veel moeite mee, ik vind het rot voor hem, maar erger me er vaak ook aan, waardoor het me dan niet lukt om oprecht empathisch te zijn. Waarna ik me weer ontzettend schuldig voel.
Vandaag tijdens een voetbalwedstrijd heeft hij wel 5 keer gehuild, uit frustratie en boosheid omdat ze werden ingemaakt, maar ook omdat hij lelijk onderuit werd gehaald. Ik stond langs de kant en merkte hoe men om ons heen hierop reageerde "goh huilt hij nou alweer" en ik voelde me hier nogal ongemakkelijk bij. Ik heb de neiging me te verontschuldigen voor dat huilen (ik weet dat ik dat niet moet doen). Ik ben zelf ook best onzeker en vraag me te vaak af wat een ander van mij (en dus ook van mijn kinderen) denkt.
Ik schaam me omdat ik vanavond erg tegen hem ben uitgevallen. We speelden een spelletje Ganzenbord en we kregen onenigheid over een "5" of "6" die gegooid werd. Hij begon vreselijk te huilen (echt sirene aan, keihard en behoorlijk heftig) en ik heb in mijn boosheid en ergernis dingen gezegd waar ik vreselijk spijt van heb (hou toch nou eens op met dat eeuwige gejank, vanmorgen ook al, straks noemt iedereen je een huilebalk). Terwijl ik het opschrijf staat het schaamrood me op de kaken want ik realiseer me dat dit de manier natuurlijk NIET is.
Ik heb na deze escalatie wel rustig met hem kunnen praten, uitgelegd dat hij zijn boosheid, woede of andere emotie zal moeten proberen op een andere manier te uiten of zal moeten beperken, dat dit té is. Hij zegt dan dat hij dat niet kan, dat de tranen gewoon opkomen en blijven stromen, dat hij het echt probeert.
Eigenlijk vind ik dat emoties er gewoon horen te mogen zijn, whatever, maar feit is dat hij door dit huilen als huilebalk gezien wordt en ik wil hem daar tegen beschermen.
Alleen; hoe??? Ik weet het niet meer en ben bang dat ik door mijn eigen emoties en onmacht de verkeerde dingen blijf zeggen en hem alleen maar meer onzeker maak.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

02-10-2010 om 21:27

Tegenstrijdig

"Eigenlijk vind ik dat emoties er gewoon horen te mogen zijn, whatever, maar feit is dat hij door dit huilen als huilebalk gezien wordt en ik wil hem daar tegen beschermen."

Eigenlijk vind je dus dat hij moet stoppen met huilen. Maar hij heeft gelijk, dat KAN hij helemaal niet! Ik ben nu 34 en huil nog steeds erg veel (ook bij alle emoties). Heb dat altijd gedaan. En ik schaam me er niet voor. Waarom zou ik?

Als je zegt dat hij een andere manier moet vinden om zich te uiten, dan moet je hem wel zeggen hoe hoor. Ik zou het ook niet weten hoe ik het anders kan doen. Er zijn nu eenmaal emotioneel expressieve mensen op deze wereld.

Ik zou eerder proberen te kijken waarom je er zo'n probleem mee hebt, en daar aan werken. Met ervaring en goede begeleiding zal hij na jaren heus wel minder vaak huilen in publiek, maar stop met irreële verwachtingen dat je hem nu kunt veranderen.

vlinder72

vlinder72

02-10-2010 om 22:56

Ja maar

Natuurlijk is huilen geen probleem. Bij heel veel frustratie kan je gaan huilen Maar als je negen jaar bent en je huilt 5 keer in een voetbalwedstrijd dan is dat wel een probleem.

Ik snap heel goed dat je daar iets aan wil veranderen. Ik zou het met hem gaan bespreken. Waarom moest je tijdens de wedstrijd huilen en misschien kunnen jullie samen iets bedenken om dat te voorkomen. Misschien bij heel erge frustratie even een slokje drinken. Of iets sneller gewisseld worden. En natuurlijk mag je na afloop van de wedstrijd best huilen als je verloren hebt. Zou mijn 8 jarige zoon ook doen.

Is hij onzeker van zichzelf

Wat vindt hij van zichzelf? In de zin van, is hij verlegen, laat hij over zichheen lopen, wil hij erbij horen? Overschreeuwt hij zich zelf uit angst voor teleurstellingen?
Heb je wel eens aan een soort kanjertraining gedacht? Leren omgaan met je emoties en hoe te uiten, is hiervan een onderdeel.
Nu is het voetbalveld niet het ideale stukje aarde waar de normen en waarden vastgelegd kunnen worden wat betreft emoties. Jij zegt toch ook niet tegen zo'n ouder: Jeetje sta je nou alweer te schreeuwen langs de lijn?
Ik zou het er wel met hem over hebben. En samen zoeken naar hoe het wel zou kunnen. Waar hij zich ook prettig bij voelt. Het zal niet 1,2,3 overgaan.

Beschermen

Die schaamte moet weg! nergens voor nodig. En die onmacht moet ook weg! .

Je wil je kind graag beschermen en dat kan ook. Daar zijn prima manieren voor! Wat hij nodig heeft is, hoe hij omgaat met teleurstellingen, boosheid (van hem, van een ander) etc. Hij leert daar alleen wat van als het stapsgewijs gaat (er moet dus een stappenplan achter zitten. Dat kan heel goed samengaan met meer zelfverzekerdheid leren, lichamelijk. En dat zou ik van meerdere kanten aanpakken. Je kan je licht opsteken bij triple p, een haptonoom (die kan daar heel goed mee werken, kan je ook heel snel resultaat van zien) en een kindertherapeut. Ook jij hebt wat handvatten nodig om hem hier gesteund en liefdevol een veranderingsproces door te laten gaan.

Maar als mensen boos worden of verwijten maken of je links laten liggen omdat je uit onmacht huilt, zal je schaamte groter worden en de drempel om er
Het is helemaal geen onbekend iets, integendeel maar je hebt wel tijd nodig en de juiste begeleiding. Het gaat om je uiteindelijke doel. Zoek dus de juiste, fijne vertrouwde mensen uit.

Op deze leeftijd

zit er maar één ding op. Als jij zijn reactie/emotie afwijst zal er niets veranderen en zadel je hem met een giga afwijzing op.

De oplossing zit in aanvaarding door jou. Als het goed is neemt hij die op den duur van jou over (dus aanvaarding van al zijn emoties) en daardoor gaat de angel eruit. Hij kan dan makkelijker schakelen en weer doorgaan.

Ervaringsdeskundige hier (oudste ook huilbaby en daarna lichtgeraakte jongen).

Laat het in het midden staan, keur het niet langer af. Constateer gewoon "moet je huilen?".

Woorden helpen ook niet, of redeneren. Daarmee kan je hem niet werkelijk bereiken. Hij zal gevoegelijk antwoorden omdat hij loyaal aan je is, maar het zijn geen zaken die met woorden gepaard gaan in zijn hoofd. Als hij ziet dat jij het accepteert zal hij zichzelf ook meer gaan accepteren. Vergis je niet, als andere mensen staan te kijken is het nog veel, veel moeilijker om als ouder gewoon bij je kind te gaan staan en te vragen "oh, moet je huilen?".

Mijn zoon zit ook op voetbal en is dan net de enige in de spits die ook nog een bal tegen zijn hoofd krijgt. Hard. En moet huilen (nog een wonder dat hij die entreetoets nog kon maken, zoveel ballen als het zijn geweest in de competitie).

Op een ander moment kun je misschien best hem helpen om meer in zijn kracht te komen en zelfbewustzijn te ontwikkelen. Maar niet op het moment dat hij wordt overspoeld door emotie. Hier ook regelmatig ontploffingen bij spelletjes (hoe herkenbaar!). Tsja, zo kan je niet echt spelen. Vinden wij ook niet leuk hoor, dus ik herken je explosie best.

Starry Night

Starry Night

03-10-2010 om 10:20

Aanvaarden...?

Ik vind niet dat *schaam* het veelvuldige huilen van haar zoon hoeft te aanvaarden, alsof zij een probleem heeft en niet hij. Schaar me dus meer achter de reacties van Vlinder, Corine en Judith.
Zijn huilen is kennelijk zo extreem, dat het andere mensen opvalt. Dan kom je er volgens mij niet, door als moeder dan net te doen alsof er niks mis is en eventuele irritaties louter jouw probleem zijn. Die irritatie is direct gevolg van zijn gedrag en op zich is er niks mis mee dat hij gemerkt heeft hoe hoog dat bij zijn omgeving kan oplopen. Alleen zou ik wel uitkijken met in je woede dingen roepen waar je achteraf spijt van hebt, maar dat realiseer je je overduidelijk zelf ook al.
Ik zou dus de adviezen hier onderzoeken en opvolgen. Als je zijn gedrag niet in dit stadium gaat corrigeren en hem daarbij helpt, dan wordt het denk ik steeds moeilijker.
Overigens zou ik me niet al te veel schamen als ik jou was. Je bent ook maar een mens, hoor. Je brief toont aan dat je niet alleen maar in die ergernis wilt blijven hangen, maar hem daadwerkelijk wilt helpen.

koentje

koentje

03-10-2010 om 10:23

Jouw uitval

is heel begrijpelijk, niet handig maar wel begrijpelijk en ik zou er niet te veel aan ophangen. Maak het niet belangrijker dan het is.
Het is denk ik inderdaad goed om te accepteren dat hij huilt en niet echt geirriteerd te reageren. Maar waar je denk ik wel erg op moet letten is dat je hem niet (onbewust) beloont. Dus zorg dat zijn tranen niets uitmaakt: het maakt niet dat je het hem op welke manier dan ook gemaakkelijker maakt dan wat je anders zou doen. Troost hem ook niet te veel als hij huilt. Geef hem juist op moeilijke momenten waanneer hij nog niet huilt WEL je aandacht en empathie. Geef geen complimentje dat hij niet huilt: jouw compliment geef je al door er echt voor hem te zijn op zo'n momenmt: begint hij alsnog te huilen dan neem je rustig afstand.

Zus

Zus

03-10-2010 om 10:54

Ach

Projecteer je je eigen ergernis niet op andere mensen? Als ik een jongen zie van rond die leeftijd die bij woede of onmacht in huilen uitbarst, dan erger in mij helemaal niet, hoor. Jij uit je woede op een andere manier dan hij doet.
Dat mensen kijken wil ook niet zeggen dat ze het raar vinden. Trouwens, dat maakt toch ook niet uit? Zo'n ernstig vergrijp is dat niet! Wat ik zelf wel irritant vind is als een kind huilen gebruikt om iets voor elkaar te krijgen, maar dat doet jouw zoon niet. Laat hem lekker gaan, zal vanzelf in de loop van de tijd minder worden, dan zal hij er meer controle over krijgen.

Met aanvaarden

..bedoel ik wat er staat. Aanvaarden.

Dat is de eerste stap.
Ik heb niet gezegd dat er daarna geen andere stappen kunnen volgen.

Maar als je een kind probeert af te richten, alsof er een soort gedragstraining gaat volstaan om hem te helpen zijn emoties te verwerken... dat is gewoon enkele reis richting problemen in de volwassen leeftijd. Klinkt hard. Wat ik bedoel te zeggen is dat je eerst moet voelen wat je voelt (voor veel kinderen en volwassenen al moeilijk genoeg) en dat je daarná pas aan een gepaste reactie kunt gaan werken.

Als het meezit leer je voelen wat je voelt in je kindertijd, en begin je dan ook je gedragsrepertoire te ontwikkelen. Als het tegenzit wordt in je kindertijd het uiten van emoties dermate eruit-ge-opvoed dat je in je volwassenheid weer bij nul kunt gaan beginnen.

Opmerkelijk vind ik het wel, dat het woord "aanvaarden" zulke reacties oproept. Terwijl het gewoon heel simpel gaat om iets uit je diepste binnenste. Dat wat er is ook er mag zijn.

Pippin

Pippin

03-10-2010 om 12:02

Hoe meer je ermee bezig bent

Volgens mij is het met huilen, net als met roodworden. Hoe meer aandacht je eraan besteedt, hoe erger het wordt. Het is (net als een woedebui) toch iets wat het kind niet helemaal kan controleren. Ik zou het zelf geloof ik ook zo behandelen (als een woedebui).
Onze zoon heeft veel woedebuien (gehad). En inderdaad, schaamte van zijn ouders, maakt het erger. Want als je je ervoor schaamt, dan voelt het kind het, en wordt zijn zelfbeeld minder. Op zich alweer een reden om overstuur te raken.
Bij ons heeft het heel erg geholpen, toen we eerst tegen onszelf en later ook tegen zoon, uitspraken dat die buien bij hem horen. Het is niet leuk, maar ook geen ramp. Dat straal ik nu ook naar omstanders toe uit, en ik heb nooit meer last van vreemde blikken of commentaar. Ik let overigens ook echt niet meer op 'andere mensen'. Het kan mij weinig meer schelen wat zij ervan vinden. Ik denk alleen: 'Wees maar blij dat jouw kind niet zo snel overstuur raakt.' Want dat is gewoon toeval hoor. Sommige mensen/kinderen raken nu eenmaal sneller overstuur dan anderen.
En verder zou ik me enerzijds gaan verdiepen in de reden waarom hij overstuur raakt. Is dat iets voorspelbaars? Is er een bepaald probleem waar hij niet zo goed mee om kan gaan, wat die bui oproept? Daar zou ik dan met hem aan gaan werken. Wij hebben bijvoorbeeld een dochter die steevast in de stress schiet, als ze genegeerd of niet gehoord wordt. Als je dat weet, kun je daar iets mee.
En anderzijds zou ik hem technieken aan gaan leren om anders met de buien om te gaan. Maar dat zou ik alleen doen als hij zelf ook vindt dat het vervelend is. Hij zou zichzelf aan kunnen leren om weg te lopen en een time-out te nemen. Hij zou kunnen leren een bepaalde formulering te gebruiken. Bijv. 'Ik vind dit zo irritant!' Als mijn zoon dat soort zinnen uitspreekt, haalt het de druk van de emotie al een heel eind weg.
Volgens mij is het best een lastig probleem. Ik denk dat een kinderpsycholoog heel goed zou kunnen helpen om dit aan te pakken.

Starry Night

Starry Night

03-10-2010 om 12:23

Dat wat er is, er ook mag zijn

Dat klinkt heerlijk flower power, maar ik heb daar dus een andere mening over.

Starry

Het ís er al, op het moment dat je voor de keus staat of je het aanvaardt.

En met aanvaarden sluit ik niet uit dat je er vervolgens iets aan probeert te doen. Nadat het aanvaard hebt.

Pippin legt dat goed uit, daar heb ik niets aan toe te voegen.

Marie

Marie

03-10-2010 om 13:04

Janken helpt niet

Hallo
Onze meiden konden er toen ze kleiner waren ook wat van. Ook om het minste geringste staan janken. Daar werden wij op den duur ook simpel van.
Dus toen zeiden we gewoon op een gegeven moment van "janken helpt niet". Dan gebeurt er immers niks? Niemand gaat je dan helpen, probeer het zelf maar op te lossen. En als je hulp wilt, kun je daar gewoon om vragen i.p.v. te gaan staan janken.
Het heeft even geduurd, maar het heeft wel geholpen.
Succes

Jacobien

Jacobien

03-10-2010 om 16:14

Enorm herkenbaar

Onze zoon van 6 huilt ook snel, hard en lang. Ook ik ben weleens naar hem uitgevallen op de wijze zoals jij beschrijft.Niet goed, maar wel begrijpelijk.

Waarschijnlijk heeft zoon zichzelf ooit aangeleerd dat huilen de wijze is om ongenoegen, onzekerheid, etc te uiten. En hebben wij hem niet op het goede moment aangeleerd dat er een fijnere manier is om die gevoelens te uiten. En met dat laatste gaan wij nu aan de slag. Nav een oproepje hier op ouders online, beginnen wij met onze zoon aan Kids Skills. Google er maar eens op. Het is een hele positieve manier om het gedrag van je kind te veranderen.

Misschien dat je in de buurt ook zoiets kan vinden.

Succes! Jacobien

Marlou H.

Marlou H.

03-10-2010 om 21:04

Wat vindt hij zelf?

Wat vindt hij eigenlijk zelf van het feit dat hij zo vaak huilt en ongetwijfeld krijg jij als ouder niet alleen reacties maar ook hijzelf. Wat vindt hij daarvan? Wil hij het zelf ook wel anders maar weet hij niet hoe of vindt hij het wel best zo? Vraag hem eens op te letten hoe andere kinderen reageren als ze boos of teleurgesteld zijn. Heeft hij zelf ideeën hoe het anders zou kunnen en welke hulp hij daarvoor nodig heeft van jullie als ouders of van z'n vriendjes. Hij is 9 dus een gesprek hierover zou goed mogelijk moeten zijn. Accepteren zoals anderen hier voorstellen zou niet mijn aanpak zijn, want een 9 jarige zou anders met z'n emoties moeten kunnen omgaan.

Veel succes met je "huilebalk" die ongetwijfeld op heel veel andere punten ook heel uniek en bewonderenswaardig is. Vergeet daar ook niet naar te kijken.

Tja

wat moeilijk. Ik erger mij ook wel aan een bepaalde kant van mijn kind, of van mijn partner, ouders, vrienden etc.

Aan de andere kant, wie ben jij om daar dan wat mee te willen doen, je kan het aanschouwen en verder bij hem neer leggen. Ik denk dat bij sommige dingen kinderen het zelf moeten zien op te lossen.

Ik zou dus eens proberen helemaal neutraal te zijn. Als hij daar staat te janken, dan doet hij dat maar. En als hij naar je toe komt voor troost zou ik zeggen 'kom op de wedstrijd is nog niet over' en wachten totdat hij dan zelf een beslissing neemt.

Het is een roep om aandacht, om erkenning denk ik. Ik kan mij heel goed voorstellen dat het je ergert, dat zou ik ook doen, ik hou niet van huilen en aanstellen als je je zin niet krijgt etc. Maar of je daar echt iet actiefs aan moet doen valt de bezien.

Alleen laten huilen: zielig.

Hij staat daar te huilen en dat heeft een reden. Misschien is het machteloosheid, boosheid, verdriet, faalangst, wil hij de situatie veranderen maar lukt dat niet of wat het ook moge zijn. Hij is al 9 en hij huilt regelmatig op plekken waar het sociaal niet gewenst is. Hij is pas 9 en heeft een (combinatie van) bepaalde vaardigheid nog niet in huis.

Waar denk je dat hij het meest bij gebaat is: een moeder die denkt, zeg jij huilen, dat moet snel ophouden want dat kan *ik* er niet bij hebben dus zak er maar in. Dan leert ie wel dat hij er heel snel mee op moet houden.
Nog meer verdriet waar hij mee om moet gaan. Met de kans dat als je wel eens verdrietig voelt je je super alleen voelt, want dat was dat is toch de boodschap.. niet alleen naar jou maar ook naar iedereen op het speelveld en alle toeschouwers. En die denken vervolgens: goh zijn moeder zal het wel weten en als zij dit al doet, moeten wij dat ook doen.. zo gaat dat bij hen thuis in eenmaal!

Wil jij ook zo behandeld worden ? Vooral jongens worden zo behandeld en kijk ook voor de grap af en toe eens in het draadje relaties of echtscheiding.. over welke vaardigheden nu vaak 'geklaagd' wordt en welke er gebrekkig zijn ? We geven onze dochters een veel betere sociale kaart mee in het leven dan onze zonen. Van wie moeten die dat dan hebben: van hun vaders ?! Er zijn weinig steunende en begripvolle vaders (tegenwoordig).

Of een moeder die denkt ok, het is nu zoals het is. Ik kan er nu niet ogenblikkelijk iets aan doen en ik weet niet waar het vandaan komt. Dat is ingewikkeld ook al ken ik dit kind 9 jaar. Ik wil hem helpen dus wat ik zelf niet kan, daar zoek ik hulp voor. Ik laat hem niet alleen want bij verdriet ook nog alleen gelaten worden dan voel je je dubbel alleen. Ik moet mensen zoeken die vanuit hun studie en opleiding tools hebben om te achterhalen hoe we hem kunnen helpen. Het wordt beter, alleen niet nu. Maar we doen het samen want dat is de essentie van opvoeden.

Ga met dit kind naar een kindertherapeut *en* doe iets fysieks met hem inzake opkomen voor zichzelf .. --> haptonomie. Met jongetjes en zeker wat ik zo lees, doe haptonomie. Daar zie je heel snel resultaten bij. Daar komen de kant van de psychotherapeut *en* hoe het lijfelijk voelt, hoe je je verhoudt op het veld bij elkaar. Het zit 'm in subtiliteiten.. bij uitstek het veld van de haptonoom. De psychotherapeut is er ook voor jou, om op jouw level te praten. Maar hij heeft meer nodig gok ik zo.

Fransien

Fransien

04-10-2010 om 08:41

Ervaring

Maar dan van vroeger. Mijn nichtje kon niet tegen haar verlies en huilde standaard (ook 9 of 10 jaar) als ze met ganzebord of mens-erger-je-niet van het bord gemept werd, in de put belandde, niet zo snel 6 gooide, verloor, etc. Ook huilde ze heel snel bij voetballen op het veldje, sneeuwballen gooien, kinderen die nare opmerkingen plaatsten etc. Ze was ons nichtje en we beschermden haar waar we konden, maar het was voor ons ook ontzettend irritant. Ze verloor vriendinnetjes, de leerkrachten in de klas lieten ook duidelijk blijken dat ze het vervelend vonden (ook huilen bij minder dan een 10 op topo of dictee, of sommen die niet lukten) en dan is het op het schoolplein vechten tegen de bierkaai. Zij heeft na een aantal behoorlijke gesprekken met ons als oudere nichtjes en met de paar vriendinnen die ze nog overhad (en er ook zat van waren dat een gewoon spelletje niet ging), toch besloten om te proberen niet meer zoveel te huilen. Dat ging niet over rozen, want de pestkoppen hadden er onderhand lol in gekregen om haar aan het huilen te krijgen en die verdubbelden hun pogingen. Ze heeft het lang moeilijk gehad met spelletjes, maar ze probeerde haar tranen te verbijten en toch mee te spelen. Daar werd ze uiteindelijk ook een stuk gezelliger van en daardoor heeft ze nog een paar redelijk leuke jaren op de lagere school gehad. Op de middelbare school heeft ze nooit meer gehuild, ze had toen ook wel door dat als je dat deed, dat je dan pestmikpunt werd. Gevoelig is ze altijd gebleven, ze kan nog steeds heerlijk op de bank met een doos bonbons bij een romantische film lopen snotteren en ook bij nare kranten/journaalberichten wordt ze sneller emotioneel dan wij, maar het is wel hanteerbaar geworden voor haar. En je kunt nu tenminste een spelletje doen zonder dat het een nare afloop krijgt.
Overigens had zij geen steun van haar ouders, die vonden haar al veel langer een huilebalk en staken dat niet onder stoelen of banken.

koentje

koentje

04-10-2010 om 09:48

Schaam

het is prachtig om te zien hoe uiteenlopend de verschillende reacties zijn.
Van 'laat toch janken'tot 'leg hem in de watten' en aan de papa en mama om de gulden middenweg te vinden...of nog een andere insteek.

Veeeeeeeeeeeeeel succes, schaam!

niet te snel medelijden met hem he.... maar eh.. besteedt er niet teveel aandacht aan)

*bella*

*bella*

04-10-2010 om 11:31

Huilen is niet altijd manipulatie

En al helemaal geen schreeuw om aandacht. (soms wel natuurlijk) Ik huil heel veel en heel makkelijk, maar ik wil juist geen aandacht. Huil dan ook bijna nooit in het openbaar en schaam me daar ook voor. Maar thuis komt het heel snel. Niets aan te doen, en ben ook zeker niet sentimenteel aangelegd, wel erg emotioneel.
Volgens mij kun je alleen iets met die emotionaliteit doen, die uitingsvorm kun je niet zoveel mee. (niet huilen! Een opdracht waar je niets mee kunt)

Overigens

Is met dat aanvaarden hier de situatie geopend voor zoon om zelf het probleem aan te pakken. Met succes. Zijn gedrag is nu veel meer binnen de 'normale' marges en hij wordt er niet meer op aangesproken.

Aanvaarden heeft dus niets met in de watten leggen te maken. Het gaat over laten zijn wat er is en verandering niet opleggen maar alleen maar mogelijk maken.

Ik weet niet of met 'in de watten leggen' werd gedoeld op mijn bijdrage, maar ik bedoelde dat iig niet.

joep

joep

04-10-2010 om 14:16

Wat wij doen

Hier ook 1 die altijd graag en hard huilt. Ik heb er ooit een boek over gelezen (de taal van huilen) en er het volgende uit geleerd. Soms willen kinderen gewoon graag huilen, omdat de stress eruit moet. Bij teveel spanningen is dit een goede manier om te ontladen. Huilen doe je in principe thuis. Wanneer wij ruzie krijgen (over een wissewasje), barst hij in huilen uit. Ik laat hem dan op schoot zitten en b.v. 30 minuten dramatisch huilen tot het vanzelf ophoudt. Hij huilt hierdoor nooit ergens anders. Ik troost hem dan wel, maar probeer het huilen niet te stoppen. Misschien in jouw geval, schaam, dat als je thuis meer huilt, dat het dan in het openbaar veel minder hoeft.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.