Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
dv

dv

15-01-2011 om 21:27

Mijn zoon van 9 eet geen warme maaltijd

Mijn zoon van 9 geeft veel problemen bij het warme avondeten. Hij eet eigenlijk niets, behalve zijn toetje. Ook weigert hij iets te proeven. Dit probleem speelt al vanaf zijn 3e.
Hij eet alleen pasta, eventueel met een saus van spinazie, een stuk vlees (geen los vlees), bouillon, pannenkoeken, friet en brood.
Daarnaast heeft hij diverse voedselallergieën wat het koken al een heel avontuur maakt. De frustratie als hij vervolgens niets eet en ook niets proeft, wordt er alleen maar groter door.
We proberen er al jaren geen strijd van te maken. Geven hem een vitaminepreparaat om de druk er voor ons wat af te halen (hij krijgt dus wel alles binnen). Hij eet slecht fruit, alleen gele mandarijnen, die 6 weken per jaar te koop zijn. Voor een groot deel van het andere fruit is hij allergisch.
Zijn zus van 6 jaar begint steeds sterker mee te doen, maar is nog wel gevoelig voor een beloning. Onze zoon niet meer. Hij is niet van plan iets te proeven voor een sticker of iets dergelijks.
Beloningssystemen hebben we dus geprobeerd, evenals een bezoek aan de dietiste, opvoedingswinkel, consultatiebureau, kinderarts en allergoloog. De boodschap is overal hetzelfde: maak er geen probleem van, het is een fase, het gaat vanzelf over. Maar na 6 jaar geloof ik daar niet meer in.
Wie kan mij helpen of heeft tips?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Eens met pelle

Ik zou het ook wat steviger aanpakken. Hij is nu op een leeftijd dat hij dat wel aan kan. Eet hij wel snoep en tussendoortjes? Zo ja, alles de deur uit.
Een van onze kinderen is ook een klier met de warme maaltijd maar we merken dat onze strenge aanpak werkt.
Een kreet die hier in huis veel gehoord is: vulling of voeding? Een tussendoortje bestaat hier uit iets gezonds zoals rauwkost of fruit en daarna mag er best wel een koekje gegeten worden. Dus eerst voeding en dan vulling met als gevolg dat er minder vulling nodig is.

T&T

T&T

16-01-2011 om 10:52

De strenge aanpak!

"pak hem maar eens wat harder aan!" klinkt leuk en heel aannemelijk, maar heeft toch vaak een averechtr effect: kind eet nog niet EN ruzie aan tafel EN te weinig voedingsstoffen binnen... tja, choose your battles!
Hier twee moeilijke eters (vergelijkbaar met die van jou, dus niet zo'n kind dat een keer zijn spruitjes niet eet, maar structureel slecht eten) wij hebben de strijd "opgegeven" wat erin moet gaat erin, en dat blijkt wel want ze zijn zelden of nooit ziek. Ze eten geen fruit en amper groenten, maar wel fruitontbijt en soms vitamine tabletjes erbij, ze eten geen vlees, maar wel blokjes kaas en leverworst, en zo vind je wel een manier om erin te krijgen wat nodig is om te overleven op zo'n manier dat het voor iedereen draaglijk is.
Waarom zou je warm moeten eten? geef hem dan een boterham met kaas en een banaan, yoghurt toe, en klaar ben je. Wij heben naast het warm eten ook altijd iets van brood op tafel want onze jongste krijgt geen aardappels weg (nee zelfs niet in de vorm van frietjes).
groetjes, Tess

Lou

Lou

16-01-2011 om 11:12

Eens met tess

Nou ja, eens, het is in elk geval precies onze ervaring met de strenge aanpak: "kind eet nog niet EN ruzie aan tafel EN te weinig voedingsstoffen binnen"

Dochter is ook 9 en leeft soms een paar weken op brood, kaas en mandarijnen. Met daarbij af en toe een beetje yoghurt, ei, smoothie en vis. Tja, leuk is het niet maar die ellende en dat gemiep aan tafel was echt nog véél minder leuk. Ik merk ook dat ze met deze leeftijd wel ontvankelijk is voor argumenten. Ze wil graag wat gezonder eten, minder snoepen en groente leren eten. En dus proeft ze wel van alles een hapje. De wil is er dus. Daardoor kunnen we toch blijven hopen op betere tijden.
Mijn dochter is dus wel iets "minder erg" met eten dan de zoon van dv. Toch zou ik ook in het geval van dv niet kiezen voor superstreng. De kans is toch groot dat het niets anders oplevert dan negativiteit. Maar je kent zelf je kind het beste. Wat vindt zoon er zelf van trouwens? Mijn dochter stond bijvoorbeeld wel open voor het argument dat het uiteindelijk zo fijn zou zijn om wat meer te lusten en daardoor konden we haar uitleggen dat je dat kunt leren door te proeven, ook al lust je het niet, ook al neem je elke dag maar één hapje.

koentje

koentje

16-01-2011 om 11:38

Van alls moeten proeven

vind ik echt minimaal. Mijn zoon is heel veel dingen lekker gaan vinden, omdat hij van alles steeds opnieuw heeft moeten proeven. Heel sommige dingen kreeg hij kotsneiging van en mag hij weigeren van mij.
Maar het grootste probleem zit hem denk ik in het alternatief wat je biedt. Als je kinderen de keus geeft; als je dit niet eet dan maak je wat anders.......... tja. Dat zou ik niet meer doen.

koentje

koentje

16-01-2011 om 11:41

Oh ja...

en wat toetje betreft: hier alleen het reguliere toetje als het bord leeg is. Ik biedt dan vervolgens wel een saai toetje aan: yoghurt of een drankje van een of ander melkproduct.

Wij hebben ook wel een periode gehad dat er veel strijd was. Dat hebben we afgelegd: hij kan eten of niet, maar hij krijgt niets anders. En verder geen aanmaningen. Behalve als hij te veel praat: dan krijgt hij pas weer spreekbeurt als bord leeg is!

hutspot

hutspot

16-01-2011 om 12:23

Zoon van 8

Jouw verhaal kan mijn verhaal zijn, maar dan met zoon van 8. Ik herken zoveel van jouw frustratie. Bij onze zoon heeft het niet eten te maken met allerlei medische problemen op KNO gebied en in zijn darmen. Vanaf het moment dat we mochten gaan bijvoeden als baby ging het fout. Ook wij hebben artsen bezocht, dietisten, opvoedbureau, homeophaten en weet ik wat. Zelfs een logopedist heeft gekeken of er iets mis was. Uiteindelijk heeft de kinderarts ons doorgestuurd naar een medisch psycholoog en zij heeft gezegd dat we moeten stoppen met dwang en alle mensen in onze omgeving moesten melden zich er niet meer mee te bemoeien. de kinderarts hield in de gaten of hij geen tekorten of andere vervelende dingen kreeg.Dus daar hoefden we geen zorgen om te hebben. De druk ging van de ketel voor iedereen hier in huis en heel langzaam ging hij toch af en toe iets meer eten dan pap en crackers. We boden hem wel aan, maar wilde hij niet, ook best. Nu zijn we zover dat hij al best wat lust, maar in onze ogen is het nog steeds echt minimaal. Maar dwang doen we niet meer. We belonen wel heel veel!
Zoon is dol op gamen en dus proberen we hem gametijd extra te geven als hij weer iets proeft. Daar staat hij wel voor open. Soms wil hij maanden niks proeven en dan ineens eet hij 2x per week ineens iets. Dan prijzen we hem de hemel in en zegt hij.....dat ik daar nou zo tegenop zag. de psychologe heeft ons gezegd dat als hij 10 is, hij ws een heel redelijk eetpatroon heeft. we hebben nog 1 1/2 jaar en we denken dat ze gelijk gaat krijgen. Wat voor jou een goede tip is weet ik niet. Misschien ook een medisch psychologe.......of een geweldige beloning er tegen over zetten (stickers werkt hier ook niet meer). Ik wens je veel sterkte!!!

bertje1

bertje1

16-01-2011 om 12:31

Ben het eens: harder aanpakken

mijn zoon at ook heeeel lang geen enkele groente (werd na 2e jaar steeds minder...). van alles geprobeerd. Op een gegeven moment had ik er gewoon genoeg van en MOEST hij een ministukje proeven. Nu gaat het steeds beter. is nog steeds niet je van het, maar alleen toetje, nee, daar zou ik echt niet mee instemmen. Leren eten is een kwestie van de smaak LEREN eten, dus dat kan niet anders dan de smaak proeven... er is wel een methode die je misschien kunt proberen (met uitleg): hij mag iets kiezen wat hij wil leren eten, dit maak je en laat je hem een week elke dag proeven (bijv. wortels, ik noem maar wat); eerst een 1/4 theelepel, dan 1/2 etc. Na 1 week kan hij op een schaal van 1-10 (maak het visueel) aangeven hoe 'lekker' hij het vindt.
dan de allergieën: zijn wel allemaal bewezen allergieën?
Je kunt toch ook met de gezondheid gaan schermen en als hij bij iemand gaat eten later etc. Is heel lastig.

Lou

Lou

16-01-2011 om 13:16

Pelle

Ik bedoelde ook dat een hapje proeven en verder niet moeilijk doen een voorbeeld is van niet al te streng. Echt streng vind ik bijvoorbeeld het hele bord leegeten dat je zelf (als ouder) hebt opgeschept, geen toetje als het niet lukt, geen computer als er geen groente is gegeten, dat soort dingen. Dat doen we dus niet.

En ruzie: ach wat heet ruzie. Wij zitten hier met z'n drietjes aan tafel dus als er eentje zit te jeremiëren over elke kubieke millimeter groente, dan is de gezelligheid moeilijk vol te houden met negeren. Ik vond dat althans niet werkbaar. Misschien werkt het wel in een groter gezin.

Zus

Zus

16-01-2011 om 13:33

Proeven en toetje

'Hij eet eigenlijk niets, behalve zijn toetje. Hij eet alleen pasta, eventueel met een saus van spinazie, een stuk vlees (geen los vlees), bouillon, pannenkoeken, friet en brood.'
Wel opvallend dat hij wel gewoon eet, maar alleen maar de lekkere dingen (die een standaard kind tenminste als lekker zou bestempelen). Hij lijkt mij dan dus geen eetprobleem te hebben. Je geeft altijd zijn toetje? Ook als hij geen hapje proeft? Volgens mij zou je daarmee kunnen stoppen. Toetje is alleen voor de lekker, snap ook niet waarom voor veel ouders (nee, ik bedoel het algemeen, niet in dit draadje) het toetje zo heilig verklaard wordt. Dat je dat toch niet mag afpakken van een kind.
Ik ben het eens met vorige schrijfsters dat hij nu wel de leeftijd heeft om niet meer getraumatiseerd te raken van zachte dwang Hapje proeven van alles wat op tafel komt, verder geen brood erbij, of andere dingen die hij ter vervanging wel lust/krijgt. Echt de enige manier om hem normaal aan het eten te krijgen is hem laten wennen aan andere smaken.

Gewoon....

als je geen 'gezonde' dingen wilt eten, dan gaan de ongezonde extraatjes even een poosje uit het assortiment. Dus geen ranja, chips, koekjes en snoepgoed meer, maar water, thee, rauwkost, volkorencrackers, boterham, fruit, blokje kaas of een hand nootjes tussendoor. Als jij als ouder in de hand houdt wat je aanbiedt dan kun je een kind zonder al te dramatische eetproblemen verder gewoon laten kiezen hoeveel ie wanneer eet. Kun je ook best uitleggen aan een 8 of 9 jarige, dat jij als ouder verantwoordleijk bent dat ie voldoende gezonde bouwstoffen binnen krijgt, en dat het dus logisch is om de loze calorieeen even op hold te zetten als die klaarblijkelijk de plaats innemen van wat je eigenlijk echt nodig hebt.

Ingrid

Polly Shearman

Polly Shearman

16-01-2011 om 14:34

Eten bij vriendjes

Mijn zoons eten eigenlijk altijd wel gewoon goed, maar er zijn dingen die ze niet "lusten" ik denk dan: het is geen poep, dus gewoon eten.
Doordat ze bij vriendjes gaan eten en daar dan wel ineens champions door de pasta eten ( omdat ze daar niet kunnen zeuren dat ze het niet lusten) gaan ze het thuis ook eten. Want het is bijna altijd een kwestie van "wat een boer niet kent" want als ze het eenmaal proeven valt het altijd mee. Nou kan ik ook heel goed koken al zeg ik zeg hihihih
groet, pol

Proeven moet

Ik had er ook zo eentje die vanaf zijn 3e nagenoeg geen groente at, in eerste instantie begon hij vanaf zijn tweede kieskeurig te worden, en ik dacht ook geen probleem komt vanzelf, met als gevolg dat hij op zijn derde nagenoeg geen warm eten meer at. Ik nog steeds zoiets van geen probleem van maken, komt vanzelf. Dus niet en toen hij 5 was heb ik ingeveord, proeven moet en later bord leegeten ook. Op dat bord lag dan een klein hapje, maar het moest op. En langzamerhand ben ik het gaan uitbreien. Toen hij 6 was ging zijn zusje(toen 9mnd oud) eten via de rapley methode en ze at alles, waar we haar ook voor prezen. Toen ging zoonlief ook steeds meer proeven en ook lekker vinden. Nu is hij 9 en eet nagenoeg alles, en wat hij nu niet lust dat vind ik geen probleem, hij eet zelfs spruitjes Het heeft best heel veel strijd gekost in het begin, met een hoop ruzie en op de gang staan, maar we hebben doorgezet en het is gelukt. Bij de tweede zijn we vanaf het begin wat strenger geweest
Muizemeis

Fiorucci

Fiorucci

16-01-2011 om 18:06

Polly en pelle

Polly, Ik vind wel dat elk kind iets echt niet mag lusten hoor.Ik gruwelde als kind van zuurkool en dat hoefde ik echt niet te eten.
Pelle, mijn vader, geboren in de oorlog, vond zoetwatervis vreselijk. Als hij het niet at, kreeg hij het de volgende ochtend vroeg koud op brood. Hij heeft tot zijn zestigste geen hap vis meer gegeten.

Varia

Varia

16-01-2011 om 18:39

Er zijn maar 1 á 2

dingen die kinderen écht niet lusten (met uitzondering van een allergie) de rest is allemaal aangeleerd gedrag.
Bij ons is het zo : dit is wat we eten, en als je het niet kent proef je het maar, het hoeft niet veel te zijn, maar anders weet je niet hoe het smaakt.
Ik kook niks aparts voor mijn kinderen. En dat weten ze. Ik zelf eet bijna alles ( behalve pap, daarvan ga ik bijna echt over mijn nek) vind niet alles even lekker, maar eet het wel.
Als je 1 á 2 dingen écht niet lust nadat je het wel geproefd hebt, prima.

Leeftijd

Een peuter of kleuter dwing je niet om te eten. Een kind van 9 jaar kan je best duidelijk maken dat het van belang is dat je goed eet.
Met onze zoon zijn we ook in het ziekenhuis beland en door de mallemolen gegaan.
Mijn kinderen hebben 1 ding gekozen die ze niet willen hebben en dat hoeft ook niet. Ze komen nu ook op een leeftijd dat ze eens bij een vriendje gaan eten en wat denk je van schoolkamp? Hoe wil je dat oplossen?
Proberen is smaakontwikkeling en ik merk dagelijks dat het beter gaat. En geloof me hij zit soms kokhalzen aan tafel.

Polly Shearman

Polly Shearman

16-01-2011 om 19:07

Fio

Idd niet iedereen lust alles, en ook mijn kinderen hebben recht om bepaalde dingen niet te lusten. Maar dat zijn idd 1 a 2 dingen.
En dingen als "dat vind ik niet lekker..." dan zeg ik: je hoeft het ook niet lekker te vinden, als je het maar eet, want het is voedsaam en je lichaam heeft het nodig.

Guinevere

Guinevere

16-01-2011 om 20:17

Echte probleemeters

De reacties hier geven voor mij duidelijk aan dat de meesten hier niet te maken hebben (gehad) met een échte probleemeter. "Dan doe je het gewoon zus of zo", ja, het lijkt me eigenlijk dat dv dat al lang heeft geprobeerd. Dat haar zoon wel pannekoeken en frites eet is vooral heel erg prettig, daar zit heel wat aan voedingstoffen in! Ik kan me nog levendig de dag herinneren dat mijn eigen probleemeter éindelijk eens een keer frietjes ging eten. Mén, wat een opluchting, hij at eindelijk eens iets normaals. Van frietjes zijn we doorgegaan naar gefrituurde krieltjes, daarna gekookte krieltjes en toen gewone aardappelen. En daar is best een flinke tijd overheen gegaan. Idem met een pannekoek, wat een gebeurtenis was dat! Ik heb zelfs mijn man opgebeld met het heuglijke pannekoekfeit.
Bij ons bleek er achteraf sprake te zijn van een SI-stoornis. Bepaalde voedingsmiddelen kón onze zoon gewoon niet in zijn mond verdragen. Bij de zoon van DV kan ik het niet beoordelen of daar sprake van is. Er zit zo te lezen ook wel een stukje aangeleerd gedrag in, gezien de voorkeur voor louter gele mandarijnen.
Wat zegt de jongen er eigenlijk zelf over?

T&T

T&T

16-01-2011 om 21:06

Ja, die echte probleemeters...

Die zijn er! alleen worden die altijd op een hoop geschoven met die kinderen die een keer hun spruitjes niet opeten, en DAT is echt een heel ander probleem.
Maar goed, hier dus ook een meiske dat zo gevoelig is in de mond dat ze veel dingen gewoon niet verdraagt, het is wel wat beter geworden, maar het zal nooit echt optimaal worden, sommige etenswaren zijn gewoon zo vervelend voor haar dat het een onmogelijke opgaaf word.
En dan zeg ik dus, stap uit het gevecht, dat is het nl niet waard als ze genoeg voedingstoffen binnenkrijgt maar dan op een andere manier dan het gemiddelde kind. Wel hebben we hier ook staan juichen toen ze eindelijk pannenkoeken at dan konden we op vakantie ook eens gewoon op een terrasje eten zonder voor haar een zelf meegebracht potje te hebben, waar je dan nog heel vervelend op aangekeken word... want je mag geen zelf meegebrachte etenswaren nuttigen op een terras, eigenlijk ook niet als de andere drie wel gewoon iets bestellen. Zucht, dat hebben we gelukkig achter ons. Eten zonder problemen? nog lang niet! maar we zijn al zo ver dat ze ook een hapje moeten proberen van het gewone eten (ja, ik kook heel normaal, zorg alleen altijd dat daarnaast iets op tafel staat dat de kinderen zeker eten) vaak lukt dat wel, maar ik kom niet verder. Als je al een jaar bezig bent om iedere keer dat je erwtjes eet ook drie erwtjes bij je kind naar binnen te krijgen, dan zakt de moed je wel een keer in de schoenen. En ik maar denken wanneer valt het kwartje nou? maar het valt maar niet! iedere keer weer is het "eet je drie erwtjes op!" dat gaat dan, met een hoop gemok, maar of dat nou echt zo'n winst is???
Tess. (gefrustreerde moeder van zeer slechte eters)

T&T

T&T

16-01-2011 om 21:08

Oh ja...

Pelle heeft wel gelijk, met mijn kinderen is ook meer aan de hand (autisme), Tess

Guinevere

Guinevere

16-01-2011 om 22:06

Inderdaad t&t

Ja, dat was bij ons ook zo'n grote stap voorwaarts, toen zoon eens een keer iets lustte dat je overal kon bestellen. Konden we eindelijk eens ergens heen zonder het potje Olvarit en het pakje crackers.
Inmiddels is het hier bijna 100% goedgekomen trouwens. Vanavond hadden we stomtoevallig wel pannekoeken. Wel hele gezonde, met bieten erdoorheen gepureerd. Ook een manier om de groente erin te proppen. En mooi roze!

ijsvogeltje

ijsvogeltje

16-01-2011 om 23:09

Eerst maar eens proberen

Ik zou eerst maar eens een wat strengere aanpak proberen. Bij de meeste kinderen is uiteindelijk 'niets' aan de hand. Alleen een opgebouwde afkeer of angst voor eten, die (onbewust) door de ouders in stand is gehouden 'om het gezellig te houden'. Daarmee wil ik nadrukkelijk niets afdoen aan de verhalen van Tess en Guinevere, maar ik denk dat dit uitzonderingen zijn.
Als je jarenlang voor de zachte aanpak hebt gekozen en geen resultaat hebt geboekt, dan heb je denk ik twee keuzes: niets doen (en dan verandert er waarschijnlijk niets, die hoop kun je wel opgeven als je kind deze leeftijd al heeft) of een andere aanpak proberen. Uit vrije wil eet je kind niet, dan moet er dus maar eens wat zachte dwang komen. En daarmee bedoel ik dus geen dwangvoederen, maar wel duidelijke afspraken: vanaf nu wordt er iedere maaltijd wat gegeten. En een consequenties afspraken als er niet wordt gegeten.
Wij hebben op enig moment ook de zachte aanpak vervangen door een wat steviger aanpak. Niet eten? Dan ga je maar op de gang zitten - maar dan is je eten zo meteen koud. Dat heeft heus wel eens wat huilbuien opgeleverd, maar dat was voor ons geen reden om te stoppen. Bij beide kinderen was het binnen een paar dagen duidelijk dat ze beter wat konden eten dan koppig weigeren. Daarmee waren het nog niet direct geweldige eters, maar er werd tenminste wél gegeten en dat wil je bereiken. Het moet gewoon vanzelfsprekend zijn dat er wat wordt gegeten, ook als het niet je lievelingseten is.

Fiorucci

Fiorucci

17-01-2011 om 07:27

Strijd?

Dv heeft er misschien puur aan tafel geen strijd van gemaakt, maar wel een issue in het algemeen, zie de bezoeken aan dietiste,arts, etc. Terecht, daar niet van, maar haar kind weet dondersgoed dat moeder dit heel belangrijk vindt. Van negeren is dus geen sprake geweest, dat weet hij ook. Ik heb ervaring met een moieljk etende zoon, die ook allergisch was voor van alles en nog wat. In je jonge jaren eet je dan echt niet zo gevarieerd, en ontstaat er toch spanning bij maaltijden: zal hij dit eten verdragen?
En geloof, eten kun je niet afdwingen en kan zeker bij deze kinderen heel averechts werken. Deze kinderen hebben al een andere verhouding tot eten, omdat er altijd de dreiging is dat ze er ziek van worden.
Mijn inmiddels 18 jarige zoon zal nooit een groot warm eter worden, maar eet over het algemeen het meeste nu wel, niet veel, maar hij eet. En de keren dat ik er een strijd van wilde maken, werd ik beloond met een jongetje wat van de stress geen hap meer door zijn keel kreeg.

T&T

T&T

17-01-2011 om 09:00

Ach ja, normaal...

Wat is normaal, ik vind mijn kinderen ook heel normaal; ze hebben gewoon twee armen en twee benen EN autisme, dat wil zeggen dat alle zintuigen het wel doen, maar de boel een beetje anders verwerken. Dat zorgt voor vreemde dingen soms... zoals moeilijk kunnen eten.
Maar dat grote eetgevecht; "ik zeg wat jij eet en dat zal er hoe dan ook ingaan!" ik heb het al zo vaak gezien, en ook uitgeprobeerd, met als resultaat een ziek kind dat nog niet at, en dat was notabene op aanraden van de huisarts!
Een andere (kinder)arts vertelde mij daarna dat er twee dingen zijn waar je als ouder eigenlijk geen invloed op hebt; daar heeft het kind de macht en moet je nooit een gevecht over beginnen, dat is eten en zindelijk worden. Daar kun je eenvoudig weg niet toe dwingen. en dat geld voor alle kinderen, daar hoeven ze niet autistisch voor te zijn.
Natuurlijk mag je duidelijk zijn, graag zelfs! dus drie keer per dag aan tafel zitten om te eten, dan ook een bepaalde tijd blijven zitten, en "iets" naar binnen schuiven, dat is hier ook de regel. en zelf het voorbeeld geven, een moeder die zelf nooit ontbijt is geen goede leraar om haar kinderen aan het gezonde ontbijtje te krijgen Maar dat noem ik ook niet streng, en dat noem ik geen gevecht. Dus als dat met harder aanpakken bedoeld wordt... ben ik het helemaal met jullie eens. Ik noem dat duidelijk zijn.
groetjes, Tess

Rembrand

Rembrand

17-01-2011 om 09:10

Afspraken maken en eraan houden.

Mijn oudste oppaskind heeft hoogstwaarschijnlijk ook een aan autisme verwante stoornis. Zijn eetgedrag was van jongs af aan bijzonder te noemen en de ouders waren in een bepaald patroon gegroeid. Ze deden onderhand alles om hem te laten eten. ( bordje met vakjes want het eten mocht elkaar niet raken, geroosterd brood want ongeroosterd at hij het niet, etc.).
Toen hij bij mij in het gezin kwam heb ik dit eerst eens aangekeken. Het was voor hem al een hele stap om bij mij te eten, en mijn brood was toch net iets anders dan dat bij hen thuis. Na verloop van tijd ben ik mijn eigen zelfgebakken brood gaan roosteren. Dit ging vrij soepel. Toen ben ik hem drie kwart geroosterd boterham gaan geven, en één kwart ongeroosterd. Dit heeft enkele dagen nodig gehad. Ik zat op mijn knietjes bij hem en hij probeerde zichzelf ertoe te brengen om het te pakken ( dat was al een overwinning op zich ) en een hapje te nemen. Zo zijn we langszaam gegroeid naar een gewone zelfgebakken boterham en dan kreeg hij het kapje als beloning ( lekker hard dus lijkt op geroosterd). Toen hij naar de middelbare school ging is er de klad in gekomen. Hij komt nu niet meer bij mij en moeder geeft hem elke dag een afgebakken surinaamse bol mee zonder beleg. Anders eet hij niet.
M.

Je eigen achtergrond

Zelf heb ik niets met dwingen maar dat komt door mijn eigen opvoeding. Mijn vader at zijn bord niet leeg, dan kun je dat ook moeilijk van de kinderen verwachten. Maar mijn moeder heeft ons altijd aangemoedigd om in elk geval te proeven, verder geen dwang maar aanmoediging. Gelukkig maar want ik ben zelf bij tijden zeer allergisch en dan voel je heus ook welk voedsel je wel en niet verdraagt, die noodzakelijke gevoeligheid kun je verstoren met dwingen. Bij kinderen met een vorm van autisme ben je ook extra beducht voor een eetstoornis, dwang kan een extra negatief effect hebben hierin. Eten moet wel een plezierige aangelegenheid zijn. Niet alleen maar een verplicht gezond nummer. En al te grote obsessies met eten wil ik thuis gewoon niet hebben. De neiging tot obsessies bij mijn kinderen wil ik niet in die richting sturen. Op school en in de samenleving wordt al genoeg gezanikt over te dikke kinderen en dat zal allemaal wel. Beide kinderen hebben een periode een onrealistische inschatting van hun uiterlijk gehad, ik let er nog weleens op, en dan krijg je makkelijk eetstoornissen als je er niet op een relaxte manier mee omgaat. Bij kinderen met anorexia vraag ik me ook vaak af wat daaronder zit, zou me niet verbazen als ook daar een vorm van rigiditeit speelt en moeite de realiteit te vatten.
Vooral mijn dochter at zeer specifiek. Ik heb er een gesprekje aan gewijd bij de huisarts die me gelukkig erop wees dat hij kinderen had in zijn praktijkdie nog veel eenzijdiger aten. Een vriendin van mij heeft een dochter die op witte bolletjes groot geworden is.
Ik heb wel zelf altijd het goede voorbeeld gegeven en een voorkeur voor zelfgemaakt gezond voedsel, niet van de koek of de snoep. Ik hield wel rekening met hun voorkeur hoe te eten wat structuur betreft. Ze aten al vanaf zeer jonge leeftijd zelf en niet gepureerd. Ook hebben ze vaak bijgeleerd door bij bezoekjes en logeerpartijtjes bij anderen mee te doen. Nu hebben ze een goed en gezond eetpatroon, na de basisschool dus.
Er is ook een theorie dat kinderen een periode na de babytijd afwijzend staan tegenover groente en fruit als aangeboren bescherming tegen giftige planten, uit een ver verleden toen we nog over de savanne dwaalden. Sommige kinderen hebben dat sterker dan anderen en dat komt vanzelf weer goed als je er niet te obsessief mee aan de slag gaat.

Boodschappen doen en koken

Kinderen hebben ook al vanaf jonge leeftijd meegeholpen met boodschappen doen en koken en ik had nooit gedoe daarover, achteraf wel tot mijn verbazing. Ik prentte ze in welke boodschappen we gingen doen en dan waren we daar mee bezig. Met koken komt het initiatief ook bij hen zelf te liggen. We maken ook waar zij zin in hebben en dat breidt hun repertoire blijkbaar ook wel uit. Vooral als dat elders gegeten was gingen we dat op hun verzoek ook thuis proberen.

Hibiscus

Hibiscus

17-01-2011 om 11:28

Vroeger

Ik zie mezelf nog zitten in de keuken met dat bord met snotprei. Getver. Ik was een heel slechte eter maar eet nu eigenlijk alles,vooral groente.

Zoon is een slechte groente eter. Hij is 10. Ik heb altijd de strenge aanpak gevolgd. Hij eet namelijk alles van zijn bord, maar weigert zijn groente. Dat gebeurt nu al zeg maar een jaar of 8. Maar iedere avond krijgt hij gewoon zijn bord met de groente, en die moet hij opeten. Er zijn een aantal groentes die hij eet, wortels, doperwten, boontjes, broccoli. Maar tjonge, iedere avond hetzelfde gedoe. Dochter en ik zijn allang klaar en hij zit nog met dat stronkje. Maar goed, we houden vol en hij moet het opeten. groente verstoppen in een saus kan echt niet, stamppot ook niet.

Ik moet zeggen dat het nu langzaamaan, heel langzaam aan, beter begint te worden. Misschien dat 8 jaar "strijd" aan tafel toch helpt? We hebben er overigens al jaren geen ruzie meer om. Ik laat mijn maaltijd niet door zijn eetgewoontes verpesten. We kunnen er nu ook om lachen. Ik praat met hem en zeg dat het zonde van zijn tijd is, uiteindelijk moeten de groentes toch op en hij kan ervoor kiezen om er een half uur of 1 minuut over te doen.

Maar toch, ik zie mezelf nog met die snotprei in de keuken zitten....

Hibiscus

Akka

Waarom mag je een kleuter niet "dwingen"te eten?? Ik vind dat juist de leeftijd dat ze moeilijk gaan doen over eten. Hier moet onze kleuter wel gewoon eten, en het gaat er altijd wonderlijk goed in als we een speciaal toetje hebben, dus als we zo'n toetje niet hebben(en dat is meestal) dan mag ze ook gewoon eten zonder zeuren, het is nl ook aandacht vragen.
En er zijn een paar dingen die ze niet lust zoals snert en courgettesoep, okee dat hoeft dan niet maar de rest gewoon opeten.
Muizemeis

Muizemeis

Het staat er anders dan dat ik het bedoel. Ze laten zich niet dwingen en gebruiken 'niet eten' als machtsmiddel. Dan heb je ook nog jonge kleuters en die bedoel ik eigenlijk.
Dochter van bijna 5 jaar eet zonder problemen met dank aan haar broers.

ijsvogeltje

ijsvogeltje

17-01-2011 om 14:38

Nuance

Ha, het ligt altijd weer gevoelig hier op OOL, de discussies over eten. Ook nu weer 'tegenstanders' van een strenge aanpak, want je mag niet dwingen om te eten, het is traumatisch of het werkt toch niet.
Maar het gaat natuurlijk om de nuance. Streng zijn is wat anders dan dwangvoederen. Streng zijn betekent niet dat je ruzie moet gaan maken, dat je steeds strijd aangaat of dat je onredelijk moet zijn. Streng zijn betekent - in mijn optiek - dat je heldere afspraken maakt en zorgt dat die worden nagekomen. Dat je niet meer de regie bij je kind laat, maar de regie als ouder weer over neemt. Als een kind de hele dag naar school is geweest en heeft gespeeld, dan moet er gewoon wat eten in. Dat kun je dan wegredeneren door te zeggen 'ja maar kind is kerngezond' en 'ach, een stukje kaas is ook genoeg', maar ik vind dat persoonlijk een zwaktebod.
Daarnaast zie ik eten als een onderdeel van de opvoeding. We bepalen veel dingen voor onze kinderen: dat ze twee keer per dag hun tanden moeten poetsen, dat ze hun speelgoed opruimen etc. Als je kind een hekel heeft aan tandenpoetsen, kun je ervoor kiezen kind daar bepalend in te laten zijn; er worden dan dus geen tanden gepoetst. Daar kiest denk ik niemand voor. Het andere uiterste is om je kind in de houdgreep te nemen en met harde hand zijn tanden te poetsen. Ook daar zullen maar weinig ouders voor kiezen. Maar er zitten nog zoveel mogelijkheden tussen. Bij eten werkt dat volgens mij net zo, alleen staan ouders dan wél toe dat het kind bepaalt. En als je dan suggereert om eens wat strenger te zijn, dan wordt direct aan die houdgreep gedacht. Terwijl er nog van alles tussen zit. Het gaat om de nuance, of het nu gaat om eten, opruimen, douchen, fatsoenlijk taalgebruik, uitgaan, huiswerk maken of wat dan ook maar.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.