Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op

ongehoorzaam/koppig kind

Hallo,

Ik ben intussen al 6 jaar pluspapa van een meid met een stevig karakter van 6.
Ze had al van jongsaf driftbuien en kon toen al serieus koppig zijn (we wisten toen al dit is een karakterke). Nu is de situatie aan het escaleren en is er steeds minder tijd om te genieten van elkaar (naast extreem koppig kan ze ook extreem lief zijn). Het gaat van moeilijk eten en moeten smeken van iets in haar mond te steken. (haar lievelingseten dat ze eerst zegt vies mag ik niet en een uur later gewoon helemaal op eet en bijvraagt). We scheppen niet te veel op en forceren haar niet van alles op te eten. (aardappelen vleesje en groentjes waarvan ze van alle drie minstens een hap moet eten en dat ze in totaliteit voldoende gegeten heeft voor een volle maag) Juist croque monsieurs  en boterhamen met choco gaan er met zekerheid vlot in. tot driftbuien voor haar huiswerk te maken, haar klaar te moeten maken om ergens naartoe te gaan, gewoon zonder in mijn ogen echte reden. Het slapengaan is voor de moment ook geen succes (we hebben haar misschien om er makkelijk vanaf te zijn lang wijsgemaakt dat we allemaal samen gaan slapen en ja nu is die kleine meid natuurlijk ook al slimmer). Hoe we ermee omgaan is tussen mij en mijn vrouw hard verschillend. Ik heb een kort lontje en na 5-10 minuten het aanschouwd te hebben (dat ze me geslagen heeft , met deuren gezwierd te hebben) ben ik het grondig beu en wordt ik (weet ik van mezelf te boos (roepen, tieren schelden) vooral als er nog is tijdsdruk bijkomt voor ergens te geraken (op school). Op andere momenten lukt het mij soms al om gewoon in bed te gaan liggen en haar te negeren en het aan mijn vrouw over te laten. Mijn vrouw kan er rustig onder blijven/haar negeren/dit tot soms zelfs een uur en haar driftbui over is. (dochter slaagt tiert roept gooit met spullen slaagt met de deuren,..)
Maar met mijn vrouw haar manier en met de mijne blijven de driftbuien wel komen, of we er nu alleen mee zijn of samen.  We zijn hiermee al naar een psycholoog geweest zonder in mijn ogen succes. driftbuien zijn erger geworden en ook lastig voor haar bij de psycholoog  krijgen (opstand van haar) eens ze er is kan ze wel praten. Iemand tips of raad wat we eventueel kunnen proberen?


Ik zou zeggen, laat het vooral aan de moeder over als die er rustiger onder blijft. Ook omdat het je eigen vlees en bloed niet is, begrijp ik? En je voelt je alleen maar naarder als je uit je slof schiet naar zo'n klein (maar lastig) hummel....

Pick your battles, niet alles is het waard om oorlog over te voeren. En in jullie geval al helemaal, omdat ze jouw dochter niet is en je partner anders met haar omgaat, meer geduld met haar heeft.
Ik pak er een paar concrete dingen uit.
Strijd over eten: nooit doen, dat ga je niet winnen. Biedt eten aan, maar dwing niet. Ook geen hapjes. Maar: bied ook geen alternatief aan. Als ze niet eet heeft ze straks honger. Dat is dan haar probleem, ze krijgt niks anders. Dat houdt ze 2, 3, 4 dagen vol, maar uiteindelijk gaat ze om, geef ik je op een briefje. En kinderen gaan niet dood van een paar dagen alleen maar leven op het brood van ontbijt en lunch hoor. Wat hier trouwens goed werkte was om een uur of half 5 een bakje klaargemaakt fruit en bij het koken maakte ik een bakje rauwkost waar ze van konden snoepen. Paprika, komkommer, tomaat, worteltjes. Hebben ze toch al een flinke hoeveelheid vezels, vitaminen en mineralen binnen. Verder kregen mijn kinderen altijd een multivitamine.
Huiswerk? Bij een kind van 6? Daar zou ik op school een goed gesprek over gaan voeren (als in, wat een nonsens). En is het toch verplicht, dan mag dochter op school zelf aan de leerkracht uitleggen waarom ze het niet gemaakt/geleerd heeft. Jullie kunnen stimuleren en jullie kunnen helpen, maar uiteindelijk is de bedoeling van huiswerk toch dat ze het zelf doet, lijkt me. Dus als jullie je taak (stimuleren en helpen) hebben volbracht is het verder aan haar. Zou dat ook zo bij de leerkracht neerleggen, je kunt haar ook met haar 6 jaar niet vastbinden aan de tafel tot ze klaar is.
Verder met al haar driftbuien: ze mag boos zijn zoveel ze wil maar dan niet in jullie buurt. Zet haar op haar kamer tot ze is afgekoeld. Niet als straf, maar omdat ze tot rust moet komen. En om te voorkomen dat jij ontploft.
En dat ontploffen van jou, daar moet je serieus wat mee. Want wat is dat voor voorbeeld dat je haar geeft? Jij mag wel razen en tieren? En een kind van 6, dat nog niet beschikt over de communicatieskills die jij hopelijk wel hebt, mag zich niet uiten op die manier? Wat een dubbele moraal! Ga een cursus angermanagement doen. Of op zijn minst, ga de deur uit als je voelt dat je je niet in kunt houden, of stap voor mijn part onder een koude douche. Maar ga echt never nooit meer zo tekeer, dat kan echt niet!

Als je een beetje een lezer bent, zou je het boek Het explosieve kind van Ross Greene kunnen lezen. En verdiep je eens in de opvoedmethode Geweldloos verzet. Ik denk dat je/jullie daar heel veel aan kunnen hebben in de omgang met zo'n pittig dametje. Verder lijkt het me goed als jij en de moeder meer op 1 lijn komen in jullie aanpak. Naarmate ze ouder wordt gaat ze jullie onherroepelijk vaker tegen elkaar uitspelen. Dan zit je straks nog met een relatieprobleem...

Negeren zou ik niet doen, ik zou iets zeggen als: “ik zie dat je boos bent”. 

Hier ging dat zo:

Eten hoeft niet, aan tafel zitten wel en dan een beetje babbelen. Niet vervelend doen aan tafel, niet weglopen, gaat van je schermtijd af (waren ze dol op). Opscheppen moesten ze zelf doen. Maarrrr wat op je bord ligt, moet je wel opeten. Niks op je bord mag ook.

Slapen hoeft niet, wel in je bed blijven, als je maar stil bent. (Tig keer terugbrengen natuurlijk, zonder emotie erbij).

En ga vooral zelf iets leuks of geks doen. Ik zette vaak muziek op en ging dansen, om mezelf af te leiden van hun negatieve buien.

Ben je voor je driftbuien naar de psycholoog geweest? Of dacht je dat er iets met het meisje aan de hand is? Zo niet, dan zou ik dat alsnog doen.

ik lees niet zoveel rare dingen in haar gedrag, maar zie wel dat jullie vaak de strijd aan gaan die je niet moet willen aangaan. Zeuren over eten is een recept voor gedoe, laat haar gewoon met rust. Huiswerk met zes jaar lijkt me ook niet de bedoeling. Als je ergens op tijd moet zijn, moet je zelf zorgen dat dat zonder stress lukt, bijvoorbeeld door een half uurtje eerder te staan.En met slapen hebben jullie zelf een fout gemaakt. Dat kost nu tijd en geduld om een nieuwe manier uit te vinden. 

Ik zou de opvoeding aan de moeder over laten. Zij heeft meer geduld en kan ook meer hebben van haar kind. Jouw agressie helpt hier echt totaal niet in, dus het lijkt me verstandig afstand te houden en daar zelf mee aan de slag te gaan. Of volg een opvoedcursus, daar zullen jullie allemaal veel aan hebben denk ik.

Oh en misschien moet je de titel van je openingspost veranderen in ‘agressieve stiefvader’, en dan nog eens lezen wat je allemaal schrijft en hoe dat voor je stiefdochter moet zijn.

Leene

Leene

11-05-2022 om 12:34

Nog een boekentip: Het temperamentvolle kind van Eva Bronsveld. 
Ik vond niet alles uit dit boek even geweldig maar biedt wel handvatten en een andere manier van omgaan met je kind.
Je kunt wellicht ook opvoedondersteuning thuis krijgen? Ik heb het idee dat je in België woont klopt dat? hoe het daar heet of werkt weet ik niet maar ik kan mij niet voorstellen dat je daar geen thuishulp kunt krijgen. Dan hoef je in ieder geval haar niet naar de psycholoog te sturen. Vaak kijken ze mee, iets van Video Home Training ( heeft een familielid in het verleden heel erg geholpen, weet niet of dit er nog is)

Staak in ieder geval de strijd, die win je namelijk niet. In ieder geval niet met eten maar ook bij meer dingen geldt:  een kind eindeloos dwingen om iets niet of wel te doen levert alleen maar drama op en meestal niet het gewenste gedrag.
Razen en tieren ( hoe begrijpelijk soms ook , ze kunnen het bloed onder je nagels vandaan halen!) helpen niet. 

Hoe gaat het op school,  heeft ze vriendinnen, is ze erg bazig of juist stil? Lijkt mij ook handig om te weten hoe dat loopt.

Als laatste nog een opmerking, ik lees dat sommigen zeggen dat je de echte vader niet bent en je het meer aan je partner moet overlaten. Vind ik wat te makkelijk want ik begrijp dat TO al 6 jaar bonuspapa is en het kind is 6!
Het is maar de vraag of de biologische vader nog in beeld is. 
Als zijn vrouw rustiger is dan is dat de reden dat hij zich beter even terug kan trekken maar niet omdat hij niet de biologische vader niet is. Beetje flauw als  hij al het hele leven van het kind betrokken is bij haar .

Leene

Leene

11-05-2022 om 12:38

RosaMontana schreef op 11-05-2022 om 12:29:

Oh en misschien moet je de titel van je openingspost veranderen in ‘agressieve stiefvader’, en dan nog eens lezen wat je allemaal schrijft en hoe dat voor je stiefdochter moet zijn.

zie mijn andere post. Een echte vader is iemand die er altijd voor het kind is en de verantwoordelijkheid voor zijn kind neemt. En dat is niet altijd de biologische vader. 

Hier wordt te makkelijk iemand "afgeschreven" Het kind is 6 en hij is al 6 jaar bonuspapa! is er überhaupt nog een biologische vader op het toneel?? 
Weten we allemaal niet. 
Hij mag best zich bemoeien met de opvoeding. Natuurlijk agressief zijn is nooit goed ( hij lijkt overigens dat wel te beseffen lees ik uit de openingspost) maar dat is het ook niet voor biologische ouders. 
Bepaald niet helpend om dit zo op te schrijven.

Leene schreef op 11-05-2022 om 12:38:

[..]

zie mijn andere post. Een echte vader is iemand die er altijd voor het kind is en de verantwoordelijkheid voor zijn kind neemt. En dat is niet altijd de biologische vader.

Hier wordt te makkelijk iemand "afgeschreven" Het kind is 6 en hij is al 6 jaar bonuspapa! is er überhaupt nog een biologische vader op het toneel??
Weten we allemaal niet.
Hij mag best zich bemoeien met de opvoeding. Natuurlijk agressief zijn is nooit goed ( hij lijkt overigens dat wel te beseffen lees ik uit de openingspost) maar dat is het ook niet voor biologische ouders.
Bepaald niet helpend om dit zo op te schrijven.

Het gaat mij er niet om dat hij niet de biologische vader is, maar om zijn gedrag. Roepen, schelden en tieren naar een kind van zes is echt niet ok. En het is bekend dat biologische ouders over het algemeen meer van hun kind kunnen hebben dat stiefouders, dus daar komen mijn adviezen vandaan. Zijn post herlezen vanuit het perspectief van het kind dat van alles moet en uitgescholden wordt door haar stiefvader, kan hem misschien doen inzien dat zijn eigen gedrag onderdeel is van het probleem. Dus ik schrijf hem niet af, maar probeer hem te laten inzien wat hij zelf doet en dat dat niet helpend is. 

Kind veel meer loslaten. Niet tot dingen dwingen maar keuzes geven. Zelf de volwassene zijn. Als je zo kwaad wordt, zit je zelf in een soort macht-stuk. Dat wordt niet gevoeld als echte kracht en als een kind een pittig karakter heeft, zal ze zich daar juist tegen verzetten. Ik zelf vind dat heel mooi van zo'n kind. Dat het je dan een spiegel voorhoudt. Ik denk dat je veel te veel de controle wilt hebben en te veel wilt (be)heersen. 
Bijvoorbeeld het eten: maak je niet zo druk. Dan eet ze niet. En nee ze hoeft niet met honger naar bed. Hier was de regel: okay dan eet je niet, maar dan ook geen toetje en als je alsnog honger krijgt, kan je een boterham met kaas krijgen en een stuk fruit. Na een paar keer kiezen ze eieren voor hun geld hoor. 
Kinderen moeten de ruimte krijgen om ook te kunnen 'winnen' om in hun kracht bevestigd te worden. Dat gecombineerd met vertrouwen in het kind deed hier wonderen.

AttentiveCobra73

AttentiveCobra73

11-05-2022 om 13:08

Ik zou hulp zoeken bij de opvoeding 

En wat bedoel je met geen tijd voor elkaar ?
Spelen er andere problemen?

GrandioseZebra62

GrandioseZebra62

11-05-2022 om 13:57

RosaMontana schreef op 11-05-2022 om 12:24:

Ben je voor je driftbuien naar de psycholoog geweest? Of dacht je dat er iets met het meisje aan de hand is? Zo niet, dan zou ik dat alsnog doen.

ik lees niet zoveel rare dingen in haar gedrag, maar zie wel dat jullie vaak de strijd aan gaan die je niet moet willen aangaan. Zeuren over eten is een recept voor gedoe, laat haar gewoon met rust. Huiswerk met zes jaar lijkt me ook niet de bedoeling. Als je ergens op tijd moet zijn, moet je zelf zorgen dat dat zonder stress lukt, bijvoorbeeld door een half uurtje eerder te staan.En met slapen hebben jullie zelf een fout gemaakt. Dat kost nu tijd en geduld om een nieuwe manier uit te vinden.

Ik zou de opvoeding aan de moeder over laten. Zij heeft meer geduld en kan ook meer hebben van haar kind. Jouw agressie helpt hier echt totaal niet in, dus het lijkt me verstandig afstand te houden en daar zelf mee aan de slag te gaan. Of volg een opvoedcursus, daar zullen jullie allemaal veel aan hebben denk ik.

Ik zou het gewoon helemaal aan de moeder overlaten dan, verder nergens mee bemoeien en er niks meer voor doen. 

Beste TO, ik wil even mijn ervaring met je delen: onze zoon had op die leeftijd ook flinke driftbuien en al van baby af aan was duidelijk dat hij een sterk karakter had. Geloof mij, van terug boos worden, schreeuwen of juist negeren wordt het echt niet beter, juist erger. Een kind van die leeftijd kan de eigen emoties en gedrag nog niet goed reguleren en heeft de ouders nodig voor coregulatie. Alleen als jullie kalm en rustig blijven, kan dat haar helpen om weer rustig te worden.

Uiteraard hoef je niet alles te accepteren, maar een goede regel is: connectie voor correctie. Dus eerst de emotie benoemen en aangeven dat je het ziet. Dan benoemen hoe zij dit kan uiten. Als dat niet lukt, is rustig blijven het enige dat je kunt doen. En dan kom je maar te laat op school.
Oh, en niet accepteren betekent niet dat je moet straffen, maar dat je later weer op onwenselijk gedrag terugkomt en een alternatief biedt.

Mijn zoon was trouwens ook heel gevoelig voor de stress van een ander. Dan kon je er vanuit gaan dat hij sneller driftig werd. 

Man en ik hebben op een gegeven moment ondersteuning van een systeemtherapeut gehad, die kijkt naar de interactie tussen kind en omgeving. Daar hebben wij veel aan gehad. Met name mijn man, die ook snel boos werd en vooral vond dat onze zoon moest veranderen. 

Goed dat je hier om advies vraagt, dat betekent dat je openstaat voor een andere aanpak. Succes!

" Huiswerk? Bij een kind van 6? Daar zou ik op school een goed gesprek over gaan voeren (als in, wat een nonsens)"

Aan het taalgebruik te zien is TO Vlaming, misschien dat huiswerk voor kleintjes in België heel gewoon is. 

Het valt me trouwens op dat als hier op het forum een Vlaming post, het heel vaak gaat over "help het kind luistert niet naar mij" waarna de Hollandse forummers eenstemmig verklaren dat het gedrag van het kind volkomen normaal en niet zorgwekkend is. Ik krijg de indruk dat Hollanders meer van kinderen accepteren dan Vlamingen. Maar misschien zie ik spoken

ikweethetnietmeer

ikweethetnietmeer

11-05-2022 om 14:36 Topicstarter

Lexus schreef op 11-05-2022 om 12:55:

Kind veel meer loslaten. Niet tot dingen dwingen maar keuzes geven. Zelf de volwassene zijn. Als je zo kwaad wordt, zit je zelf in een soort macht-stuk. Dat wordt niet gevoeld als echte kracht en als een kind een pittig karakter heeft, zal ze zich daar juist tegen verzetten. Ik zelf vind dat heel mooi van zo'n kind. Dat het je dan een spiegel voorhoudt. Ik denk dat je veel te veel de controle wilt hebben en te veel wilt (be)heersen.
Bijvoorbeeld het eten: maak je niet zo druk. Dan eet ze niet. En nee ze hoeft niet met honger naar bed. Hier was de regel: okay dan eet je niet, maar dan ook geen toetje en als je alsnog honger krijgt, kan je een boterham met kaas krijgen en een stuk fruit. Na een paar keer kiezen ze eieren voor hun geld hoor.
Kinderen moeten de ruimte krijgen om ook te kunnen 'winnen' om in hun kracht bevestigd te worden. Dat gecombineerd met vertrouwen in het kind deed hier wonderen.

Ik ben akkoord met meer loslaten (voor alle duidelijkheid ik wil hier geen aanval op jou richten en vraag alleen maar een tip) Kind eet niet, blijf je er dan bij zitten aan tafel tot ze eet (zonder opmerkingen te maken) kan heel lang duren, kan zijn dat ze niet meer eet. of ga je dan weg en laat haar met het bord voor haar achter. Als we haar alleen laten bij het eten ligt het rapper op de grond/naast haar dan dat we onze rug gedraaid hebben. een stuk fruit wordt ook lastig (soms wel/soms niet) Laat je haar met een lege maag gaan slapen als ze niks eet? (s'nachts wakker van honger waarschijnlijk). een ander voorbeeld met ik wil smorgens geen kleren aan doen voor naar school (ik zeg al tegen mijn vrouw (vrouwen zijn beter in kleding kiezen voor dochters) neem de dag ervoor al 2 setjes en laat haar kiezen. s'ochtends nee ik wil da kleedje/die broek toch niet aandoen. (ook niks anders). Doe je haar dan weg in haar nachtkleren (in de hoop dat je dit maar 1 keer moet doen) of blijf je wringen

Je dwingt haar nu te doen wat jij wil en je wordt agressief wanneer ze dat niet doet. Blijkbaar heeft deze tactiek de afgelopen zes jaar niet het gewenste effect gehad, want ze doet nog steeds niet wat jij wil. Ik zou dus stoppen met haar te dwingen tot zaken die irrelevant zijn. Als ze niet wil eten, dan eet ze gewoon niet. Daar hoef je niet boos om te worden, of ze wel of niet eet heeft níets met jou te maken. Hetzelfde geldt voor die kleren: als ze niets aan wil, dan maar niet. Om die zaken ga je haar toch niet beschadigen door agressief tegen haar te worden? Dat is als een kanon op een mug schieten. Stop gewoon met boos worden. Jouw boosheid is het probleem, niet zij.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.