Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
zoekende

zoekende

23-11-2011 om 20:37

Online hulp bij 'kleuter'

Dag,

wij vinden het als ouders erg moeilijk om onze 5 jarige te doorgronden en de juiste manier te vinden om met hem en elkaar als gezin om te gaan.

nu overwegen we eens hulp van buitenaf in te schakelen. we wonen in het buitenland, vandaar dat we een online opvoedcoach [ok, vreselijk woord!], therapeut zouden willen inschakelen.
Nu zijn er daar heel veel van en vandaar deze posting: zijn er mensen die hier ervaring mee hebben, hebben jullie tips? Goede ervaring met deze of gene?
[in het archief kwam ik niet zoveel tegen of ik zocht verkeerd..]

Ik hoor het graag.. we worden er soms een beetje sip van dat er zo weinig ontspannen momenten zijn voor ons kereltje.

Dank alvast!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Sascha2

Sascha2

23-11-2011 om 23:29

Wat dacht je van...

Geen zoektocht op dit forum starten naar een opvoedcoach, maar gewoon eens polsen hoe andere ouders omgaan met kleutergedrag, waar jullie het moeilijk mee hebben? Wie weet is er herkenning en zijn er tips om jullie inzicht en handvaten te geven. Ik heb al jaren bijzonder veel aan de ervaringen van andere ouders hier op het forum. Vaak op de gebieden waarvan ik dacht de enige te zijn, blijkt er geregeld herkenning te zijn. En voldoende tips and tricks om mij weer verder te helpen. Wie weet helpt het jullie ook. Ik zou zeggen, start een draadje over een onderwerp waar je mee zit en kijk eens wat er gebeurt.
Enne, vijfjarigen zijn geen makkelijke personen. Heb je een zoon of een dochter? Mijn vijfjarige dochter is ontzettend koppig, eigengereid en lief. Mijn zoon was toen hij vijf was, een wervelstorm met ontploffingsgevaar.

Sascha2

Sascha2

23-11-2011 om 23:30

Domme vraag van me, je hebt het over je zoon. Kun je wat gedrag benoemen van hem?

dc

dc

24-11-2011 om 00:26

Hier

Inderdaad, start hier gewoon wat draadjes over waar je mee zit, en je krijgt heel veel online herkennning en tips! Waar heeft hij het moeilijk mee, en waar wonen jullie (culturele problemen??).

Ik woon zelf in Engeland, en mijn eerste 2 kinderen zijn geboren in frankrijk, dus over cultuurverschillen kan ik meepraten

zoekende

zoekende

24-11-2011 om 10:25

Bekend

Hoi,

Ja, ik ken dit forum en jullie kennen wrs mijn nick ook wel
Ik lees ook alles mee incl zorgenkinderendraadjes en heb ook wel eens gepost. Een en ander loopt hier even niet zo lekker, ook wat mezelf betreft.
We wonen in een franstalig land waar de hele manier van leven en communiceren zo anders is.. Dat ik er geen heil inzie op die manier hulp te zoeken.

Wat vooral moeilijk is bij zoon, is dat hij veel in zoch opneemt en niet de juiste skills heeft om ermee om te gaan. Hij kan explosief zijn (kleuter-eigen) en het is moeilijk om tot hem door te dringen, hij is eigenlijk alleen totaal ontspannen als hij slaapt en als hij een filmpje kijkt. Verder vraagt hij doorlopend aandacht en heeft weinig behoefte aan vriendjes oid.

Zijn broertje moet het vaak ontgelden en als die 2 samen thuis zijn, ploft de boel continu..
Zelfs als de situatie ontspannen is, bijv we zitten met zijn allen op het kleed om met de lego te spelen, gaat hij toch de boel saboteren. Wat wil hij dan eigenlijk aangeven?

Ik heb het gevoel dat hij en ik slecht op elkaar reageren, we lijken ook op elkaar qua gevoeligheid.

Nuja, ik zit er wel over in en ik merk steeds vaker dat ik opzie tegen een dag met hem (hij gaat maar 4 ochtenden naar school).

Zit zelf ook niet lekker in mijn vel en daar zal hij ook op reageren.

Anyway, vandaar. Tips natuurlijk welkom..

app-sent

dc

dc

24-11-2011 om 11:24

Paar ideeen

Hij gaat maar 4 ochtenden naar school? Heb je het idee dat hij genoeg uitdaging/stimulatie heeft?

Ik kijk even naar mijn 5-jarige, en hij heeft de laatste tijd meer verantwoordelijkheid nodig. Dus niet op dezelfde manier behandeld worden als zijn "kleine broertje". Hij mag nu alleen naar het speeltuintje om de hoek bijvoorbeeld, mag wat later naar bed, dat soort dingen.

En verder is hij regelmatig hondsbrutaal, en moet ik dat weer even de grond inboren, maar als ik zo met ouders van kinderen in zijn klas praat, dan hoort dat blijkbaar ook bij de leeftijd.

En wat kun je doen om zelf beter in je vel te komen zitten? Want als het met de moeder niet goed gaat, dan zie je dat inderdaad snel terug in de kinderen!

zoekende

zoekende

24-11-2011 om 12:04

Uitdaging

Bedankt voor je reactie dc.
Op zich mag zoon heel veel zelf doen, punt is meer dat hij mij graag inschakelt, aankleden doet hij alleen zelf bij papa, niet bij mij, dan duurt het eeuwen en gedraagt hij zich juist als een baby.
Hij mag ook zelf naar buiten maar gaat niet zonder mij, hooguit 1 rondje door de tuin.

Ikzelf ben inderdaad niet op mijn best. Ben afgelopen zomer met antidepressiva gestopt omdat een kindje erbij een wens was, maar nu is het verstandiger dat maar even niet te doen, aangezien ik het nu al zwaar vind. Dat maakt me ook wel sip, want ik had het heel graag gewild.
Dus overweeg maar weer te starten met de ad omdat ik het mis voel gaan, maar ergens blijft het symptoombestrijding..

Zal de beerput niet verder opentrekken

app-sent

dc

dc

24-11-2011 om 22:46

Jeetje

Wat vervelend zeg, depressief. Lijkt me echt heel zwaar met kinderen.

Even over de 5 jarige, is hij aan het begin of aan het einde van het 5e jaar. Ik heb het idee dat mijn zoon het afgelopen jaar namelijk heel erg ontwikkeld is, en hij loopt nu tegen de 6.

Enne, ook al Mag hij in z'n eentje de hort op, als er geen andere kinderen zijn om mee te spelen is hij ook in 5 minuten weer terug hoor. Het gaat geloof ik meer om het idee dat het mag.

Is je zoon een beetje gevoelig voor beloningen? Dan kun je hem een beetje omkopen om dingen zelf te doen. Bijvoorbeeld als hij de hele week zichzelf aankleedt, dan mag hij vrijdags kiezen wat jullie eten inclusief toetje ofzo. Dit soort technieken werken echt heel goed bij mijn oudste (maar dus helemaal niet met mijn 3-jarige).

En wat voor soort activiteiten doet hij zoal? Kun je wat meer over hem vertellen? Wat vindt hij leuk, en wanneer is hij wel vrolijk en ontspannen (behalve voor de tv)? Ik kan wel vertellen vanuit mijn 5jarige, maar ja, het ene kind is natuurlijk het andere niet

zoekende

zoekende

01-12-2011 om 12:37

Reactie dc - graag jullie mening

Hoi,
sorrie voor de lange stilte, het was een drukke week en om lang te reageren moet ik even op de computer inloggen [verder heb ik ipod].

Vorige week had ik zowaar een relaxed dagje met zoon, zijn broertje is een paar dagen op de opvang overdag en dan is hij de middag met mij alleen. Vorige week deden we eerst boodschappen en toen wilde ik met hem gaan zwemmen.. toen ik aldaar parkeerde, was hij net in slaap gevaen in de auto! Toen ben ik naar huis gereden [half uur] en hij bleef al die tijd slapen. Thuisgekomen was hij echt verfrist daardoor en bleef hij de rest vd dag gezellig. Ook met zijn broertje. De dag erna ging hij ook samen met broertje buiten spelen in de tuin, hij had echt ideeën enz. Dus dat was heel positief!

Verder is het brengen en halen wel lastig - we hebben nu de afspraak dat hij niet meer per fiets gaat, want altijd is wel ergens gezeur en hij rijdt dan of te dicht langs kinderen op de stoep of hij wil op straat terwijl ik soms zijn broertje mee heb
Dus in het kader van: Duidelijk, 1 lijn: altijd lopen. En: ik loop niet meer terug - en ik til hem ook niet meer op.

Gevolg: elke keer een krijsend kind van huis tot school en terug. Ik doe een half uur over het stukje van 5 minuten. En ik schaam me best een beetje. en voel me lullig. Hij blijft steeds blerend stilstaan,, en als ik verder loop, schreeuwt hij: jij moet wachten!!! en schuifelt voetje voor voetje vooruit.
Het is dus een soort machtsstrijd aan het worden.

Normaal gesproken geef ik in heel veel aan hem toe, maar ik heb het gevoel dat ik nu misschien eens door moet zetten en hem -hierin- niet zijn zin/de ruimte moet geven. dat zou namelijk betekenen dat ik een kind van een kilo of 18 de hele weg moet optillen. En dat is toch belachelijk. Of op de fiets laten gaan en steeds aan zijn grillen toegeven.
Dus nu moet ik hem aan zijn arm pakken en meenemen en dat voelt echt naar.

Anyway.. het is een onderdeeltje van de dagelijkse toestanden, maar als ik nu thuis kom, kan ik wel huilen en is mijn energie echt op. Nu laat ik hem maar even, hij slaat met wat deuren en rommelt wat in huis. Even afkoelen allebei.

Wat denken jullie? Moet ik dit doorzetten en zou hij misschien gaan besluiten om maar gewoon door te lopen?

Ik heb hem eenmaal thuis, geprezen omdat hij toch helemaal zelf is gelopen maar vraag me af of dat nog aankomt als hij zo over de rooie is..
Zal ik hem bijv iets beloven als hij morgen goed meeloopt?

DC nog even over hemzelf: hij is erg creatief en houdt van tekenen en knutselen. Hij vindt het vaak moeilijk op gang te komen, behalve als hij een idee heeft, en dan is hij vrij dwingend. Het is ook echt goed voor hem om lekker te bewegen buiten - gisteren ben ik gaan joggen en hi op zijn fietsje mee. Dat was echt een succes, zelfs naar huis ging goed [dat is veel omhoog, dus ook lopen met fiets].
Hij neemt heel veel prikkels in zich op en is echt gevoelig. En ok nog op een anderstalige school, wat hem prima lijkt af te gaan maar echt makkelijk zal het niet zijn voor hem. Al vertelt hij er niet veel over en op school gaat hij gelik vrolijk naar binnen en komt ook altijd opgetogen naar buiten..

Een heel verhaal geworden..
Hij lijkt nu even ge-reset en is gaan verven.

Ikzelf ben maar weer met de pilletjes begonnen, omdat ik me toch beter voede met, afgelopen maanden en ik kan het me nu, met mijn gezin, niet veroorloven om te hopen dat de depressie niet doorzet of dat ik er nu iets tegen kan doen.

Bedankt voor het lezen / meedenken, iig!

buzz

buzz

01-12-2011 om 14:55

Hier

een stickervel.
samen verdienen, nieuwe dingen proeven 1 sticker in je eigenbed slapen 1 sticker.
Als we ergens heen gaan waar ik problemen bij aan zie komen met dochter, extra stikker als ze lief is, ik hoefd alleen te zeggen denk aan je sticker.
Voorheen elke avond als ze lief genoeg was geweest een sticker maar dat is niet meer nodig. 10 stickers of 20 is hier een kado (zo veel omdat ze met 2en stickers kunnen verdienen.
Kadootje is, een kleurblok, een klein speeltje of iets dergelijks.
Werkt echt wel goed, wij willen ook beloond worden voor ons best doen, kinderen ook.
Op eengegevenmoment als het echt goed gaat afsluiten met een echt leuk kado of een uitje naar zwembad of pretpark. en klaar, zo was het na zindelijk worden een jaar klaar nu dus ingevoerd voor deze dingen.
Ik zie er niets verkeerds in

dc

dc

01-12-2011 om 18:42

Moe?

Zoals je het nu beschrijft klinkt hij eigenlijk moe, overprikkeld. Ik zou proberen hem eerder in bed te doen. Hoe laat gaat hij nu in bed? Wat doet hij om bij te komen na school? Mijn zoon is na school vaak hondsbrutaal en een soort van hyper. We gaan dan even aan tafel snacken, hij kan z'n verhaal kwijt, en daarna gaat het vaak wel weer. Misschien kun jij hem standaard wat papier en stiften geven na lunch?

Verder kost die machtstrijd om het lopen jou veel te veel energie. Ik zou de kerstman of sinterklaas vragen hem een leuke stoere step te kopen. Is veel handiger op een stoep en veel leuker dan lopen. Mijn beide zoons hebben zo'n ding en het is echt ideaal. (School is hier 10/15 minuten lopen vandaan, en met kinderen doe ik er ook meer dan een half uur over trouwens).

Ik heb veel ervaring met een erg dwars kind (de 3jarige) en ik leer steeds meer dat met sommige kinderen je een machtstrijd niet kunt winnen. Ze hebben niet een karakter om het op te geven, maar gaan door met vechten tot ze diep ongelukkig zijn en iedereen om hen heen ook.

Aan de andere kant zijn het wel deze eigenschappen die ervoor zorgen dat hij heel veel initiatief heeft, en voor elkaar krijgt wat hij wil in een positieve zin. Wat wel werkt is om een soort samenzweringsgevoel te creeeren. Als hij namelijk mee WIL werken, dan is hij echt het meest makkelijke kind wat je je voor kunt stellen. En dat betekent in praktische zin dat ik dus vaak omwegen moet vinden, 3 stappen terug moet doen om me af te vragen waarom ik op een bepaalde manier iets wil, en vooral speerpunten kiezen en zo min mogelijk afdwingen. Bij hem is het op dit moment dat hij z'n jas niet aan wil. Nou ja, dan heeft hij het maar koud hoor. Anderen zullen vast vinden dat ik een erg slechte moeder ben, maar ik heb geen zin in een hysterische crisis elke ochtend voor zoiets onbelangrijks als een jas. Die energie bewaar ik liever voor dingen als oversteken, of dingen stukmaken ofzo.

Wat ik dus met dit hele verhaal wil zeggen is dat je niet moet denken dat je een gevecht verliest als je dat met het lopen opgeeft. Je bent gewoon zo slim om de strijd weg te nemen. Ik geloof niet dat je in je relatie met je kind een winnaar hoeft te zijn. Respect voor elkaar en elkaars behoeftes vind ik veel belangrijker.

Ik hoop dat je je snel beter voelt. Depressie is echt vreselijk.

Massi Nissa

Massi Nissa

01-12-2011 om 20:26

Wat ben je toch een wijs mens.
Groetjes
Massi

dc

dc

02-12-2011 om 14:31

Massi - ot

*proest*

Door schade en schande wordt men wijs, nou dat kan dus kloppen, het gaat hier niet gelijk van een leien dakje ofzo
(nou ja, is logisch, anders zou ik er niet zoveel over na hoeven te denken).

En ik ben zo blij met dit forum en alles wat ik hier over kinderen leer en geleerd heb!

zoekende

zoekende

02-12-2011 om 21:23

Buzz

hoi buzz,
bedankt voor je reactie.
ik heb een balletje opgegooid bij hem over stickers, maar hij zei meteen: 'ik wil niets verdienen' ik denk dat hij er niet voor te porren is. daarbij lrijgt hij binnenkort een mep sintcadeautjes, dus ik stel dat iig maar even uit.. maar er zit zeker wat in, dank voor het meedenken.

zoekende

zoekende

02-12-2011 om 21:40

Hoi,

dank voor je uitgebreide reactie en nuttige tips!

Weet je wat zo stom is.. of tyopisch, of..? Dat ieder keer als ik iets 'doorzet' bij mijn oudste, terwijl het eigenlijk tegen mijn gevoel ingaat, ik er achteraf meestal spijt van heb. Ik voel zelf ook wel aan dat het niet werkt als hij een half uur op straat loopt te huilen. En daarna helemaal gaar is.Dus: vanmorgen zijn loopfiets laten meenemen en als een raketje van en naar school.
En onthouden: geen symtoombestrijding
Al mag hij nog steeds niet op de straat. maar zoiets deed hij nu helemaal niet meer.

Het was ook vooral mijn man, die sowieso iets 'strenger' en iig duidelijker is. Ik merk vaak ook wel dat anderen vinden dat ik wel ver meega in de 'nukken' van zoon.
Maar: ik ken hem het best en blijkbaar gaat het zo beter.

Vandaag trouwens een prima dagje gehad, met visite met een jongetje, waardoor zoon wel erg onrustig en territoriaal werd, maar hij flipte toch niet. En na afloop moest hij nog naar gymles, dat was erg moeilijk voor hem de eerste 3 keer. Ik moest mee doen, hem helpen en hij ging zich zteeds bij mij verstoppen. Dan zeggen veel mensen dus: 'je moet gewoon weggaan, dan is het zo iover' - maar bij hem weet ik dat hij alleen maar erg obverstuur zal raken. Nu heb ik 3x meegedaan, aangemoedig, vlakbij gezeten en vandaag heeft hij bijna vanaf het begin vrolijk meegedaan!

Ondanks dat hij echt moe was, heeft hij het zo goed gedaan vandaag. Voor het slapen gaan was hij heel ontspannen en kon ik hem echt wat direkte vragen stellen, die ook aankwamen En na zo'n dag krijg ik een heel blij gevoel over mijn kindjes.
Hij gaat trouwens rond half 8 naar bed, rond 7u beginnen we aan te kondigen, pyama's aan, tandenpoetsen, boekje enz. Vaak gaat hij zelf in bed nog lego-en, of hij leest nog. Hij weet vaak zelf heel goed wat hij dan nodig heeft.

Ben zelf weer met de AD gestart, voel ik me nu goed over. En ik ga zelf ook hulp zoeken, al was het maar om alles weer eens op een rijtje te zetten.

Grappig wat je schreef over die jas - hier loopt oudste het liefst dag en nacht in een maillot rond. Mag niet naar school, maar verder maakt het mij niet zoveel uit. Als hij maar wel een onderbroek aantrekt

In ieder geval, ik heb weer wat overzicht, bedankt voor het meedenken en de goede raad! Nu moet ik onthouden dat ik mijn moedergevoelens moet volgen.
En wat chemische verbindingen in mijn hoofd forceren

Als ik weer tureluurs word, post ik wel weer..

Fijn weekend!

dc

dc

02-12-2011 om 23:00

Erbij blijven

Ja, dat hangt zo enorm van het kind af. Met oudste moet ik er ook altijd bij blijven, die heeft het nodig de kat uit de boom te kijken, maar als hij eenmaal op z'n gemak is, dan ben ik niet meer nodig.

Bij 2e moet ik het kort en bondig houden, anders blijft hij aan me hangen, en zonder mij is hij zo om.

Ik heb trouwens een hele discussie met mijn (overigens hele lieve) schoonmoeder gehad, die vind dat kinderen "gewoon moeten luisteren". Tja, vind ik ook, maar als je merkt dat het niet werkt, dan ben je nogal dom als je gewoon stug doorzet niet? De "rest" leeft niet samen met je kind, en je moet toch echt een methode vinden die voor jullie beide werken.

En even heel erg ot over de depressie, wat bij mij juist niet werkte was op een rijtje zetten en praten. Mijn verstand werkt altijd namelijk prima, het is het gevoel waar het mis ging. Wat heel erg hielp (en helpt) is om regelmatig rustig te gaan liggen en aan mezelf vragen wat er dwars zit. Vaak komt er dan wel wat op, de gevoelens bewust toelaten, flink potje huilen, eventueel over napraten met mijn man, en zo, vele sessies later was ik eindelijk weer gelukkig. Nou ja, in combinatie met duidelijk mijn grenzen bewaken naar de buitenwereld.

Hoop dat je er wat aan hebt. Mag ik trouwens vragen in welk land je woont, ben even heel erg nieuwsgierig. Ik woon nu in Engeland.

En jeetje, je krijgt me wel op de praatstoel hoor. Meestal ben ik niet zo lang

buzz

buzz

03-12-2011 om 19:17

Wat ook werkt

(moet je er bij je zelf even instampen) dat als het goed gaat enorm complementeren.
Go wat heb je goed gegeten, daar mag je echt wel trots op zijn. Wat was dat...gezellig zeg, ik heb het echt heel leuk gehad met je, enz enz, met een knuffel of een brede lach. En soms het op het punt zeggen dat je het bijna aan ziet komen dat het verkeerd gaat.
Maar vooral vaak.
En positieve privé tijd.
Wat zullen we eens gaan doen, waar heb je zin in, spelletje, tekenen, speelgoed en dan echt samen spelen.
Soms werkt heel veel positieve energie ook erg goed.
Vaak (heb ik ook bij tijden) word goed gedrag onopgemerkt voorbij gedaan omdat dat "gewoon"is, of denk je hooguit, go het ging best goed vanmiddag. Maar het zeggen is ook belonen. En dan ga je je langzaam zelf ook weer wat beter voelen als je je juist op de andere kant concentreert.
Heb niet alles gelezen in het draadje, misschien zij een ander het ook al....

buzz

buzz

03-12-2011 om 19:28

Oh ja

en steeds goed nadenken als er een vraag komt, hoeveel hapjes nog ...mag ik.
En niet te snel te veel verwachten of verlangen.
Doordat mijn moeder ernstig ziek is, en het niet lang meer zal maken zit ik zelf niet erg lekker in mijn vel, en kan ik niet tegen niet luisterende kinderen en strijd, ik verlies gewoon sneller mijn geduld.
Dus is mijn tactiek nu, goed nadenken voor ik nee zech.
Mama mag ik chips, (ik denk Um 4 uur, net een snoepje gehad, ook fruit gegeten, eigenlijk genoeg gehad, maar heb ik zin in een schreeuwend kind het komende half uur nee niet voor een bakje ships) Mijn antwoord is dan, ja een beetje een klein bakje want je hebt ook al...en dadelijk niet meer terug komen voor meer want dit is wat je krijgt en niet meer.
Reactie, oh joepie, en ze komt niet nog een keer. nou das beter als een kwartier geschreeuw en dan toch maar toegeven. Of een half uur of een uur geschreeuw om een bakje chips. De manier is nu door omstandigheden gekomen, maar ik denk dat ik hem zo houd.

zoekende

zoekende

09-12-2011 om 13:28

hoi,
weer een late reactie. hier vanuit dat ene, franstalige rijke land wat niet bij de eu wil horen, dan weet je het wel wrs
wat betreft wel of niet praten met een deskundige, ik vind dat ook moeilijk want denk zelf juist enorm veel na, teveel, heb een beetje last van ADD. net toe ik daarachter was, gingen we emigreren en soms heb ik het gevoel een beetje stil te staan. aan de andere kant heb ik hier door wat geisoleerder leven wel meer rust en eigenlijk meer kans om 'mindfulness' te oefenen.
lastig is, dat ik door mijn eigen dingetjes [nu depressie en die add klachten, die ook met elkaar samenhangen en die mij deels maken tot wie ik ben..andere discussie] vaak 's middags niet zoveel prikkels meer kan verdragen. dan komt mijn zoon dus uit school met hetzelfde gevoel, volgens mij, en heeft mij nodig om te chillen/ weer in balans te komen.
en dat botst blijkbaar.

hij is soms zo onbereikbaar en helemaal gespannen. en alles moet dan volgens zijn willetje gaan - zoniet, dan wordt er iets gesloopt/geschreeuwd/gehuild/gekrabt. hij heeft na wat gedoe tijdens het middageten even een filmpje gekeken en dan kan hij even 'resetten'.

nuja, er is een online programma vanuit Nl waaraan we wrs kunnen meedoen, wie weet levert het iets op. ik hoop dat ik binnenkort wat beter ga mbv de AD, heb nu nog vooral last van bijwerkingen.

bedankt voor het meedenken!
hoe ben jij uiteindelijk over je issues heengekomen? vooral dus op eigen kracht icm medicijnen? ging het vanzelf?

groetjes z

zoekende

zoekende

09-12-2011 om 13:34

Buzz

hoi,
ja, het klopt wel: pick your battles. ik ben in veel dingen behoorlijk toegeeflijk naar zoon omdat ik anders de hele dag strijd voer. ik merk wel aan hem dat veel van mijn 'toegeven' niet valt onder 'verwennen' voor hem - ik bedoel, hij gaat er geen verwend gedrag door vertonen.
wel moet ik natuurlijk een bepaalde structuur bewaren. dat is nog wel eens lastig te bepalen..

nu is hij even met zijn broertje leuk bezig en ik ga me daar dan niet mee bemoeien, al weet ik dat ze wrs de was op de grond aan het gooien zijn want het zal niet lang duren voor er weer iets is en er iemand ontploft.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.