Op zoek naar objectieve kijk

Hoi TO, dat vervelend dat je dochter zich zo voelt en dat niet duidelijk is waarom. Je vraagt om een objectieve kijk, en je denkt zelf aan ASS. Veel reacties gaan ook over ASS. Maar blijf ook echt objectief kijken. Mijn oudste had ook heel lang dit autiform gedrag. Toch kwam daar uiteindelijk geen autisme uit, maar ADD. Hij wou heel strak aan zijn (vaak ook eigen)  patronen blijven. Kon bijv echt al helemaal door het lint gaan als zijn schoenen deze keer op de verwarming moesten staan (want nat) in plaats van naast de trap. Zo nog allerlei dingen. 
Later bleek hij vooral voor zichzelf een “veilige” wereld te creëren, omdat hij ook niet goed in zijn vel zat. 
uiteindelijk is het wel minder geworden omdat wij via integrale vroeghulp het advies kregen om die patronen te doorbreken/af te bouwen. 
Blijf vooral niet staren op één ding. 

Prachtwacht schreef op 10-03-2022 om 10:33:

Hoi TO, dat vervelend dat je dochter zich zo voelt en dat niet duidelijk is waarom. Je vraagt om een objectieve kijk, en je denkt zelf aan ASS. Veel reacties gaan ook over ASS. Maar blijf ook echt objectief kijken. Mijn oudste had ook heel lang dit autiform gedrag. Toch kwam daar uiteindelijk geen autisme uit, maar ADD. Hij wou heel strak aan zijn (vaak ook eigen) patronen blijven. Kon bijv echt al helemaal door het lint gaan als zijn schoenen deze keer op de verwarming moesten staan (want nat) in plaats van naast de trap. Zo nog allerlei dingen.
Later bleek hij vooral voor zichzelf een “veilige” wereld te creëren, omdat hij ook niet goed in zijn vel zat.
uiteindelijk is het wel minder geworden omdat wij via integrale vroeghulp het advies kregen om die patronen te doorbreken/af te bouwen.
Blijf vooral niet staren op één ding.

Daar heb je helemaal gelijk in. Al is er wel heel veel overlap tussen beiden en zijn er ook veel mensen die beiden hebben. Ik had voor ook adhd net één vinkje te weinig, bij een ander was het er waarschijnlijk wel uitgekomen.

Ik zou bij een onderzoek dan waarschijnlijk aangeven dat je denkt aan niet neurotypische diagnose, zodat ze hopelijk wat breder inzetten. Ik weet namelijk niet hoe het bij kinderen zit, maar ik weet van volwassenen dat ze eerst de hele riedel doormoesten voor de een, die toen afviel, en daarna weer een heel traject voor de ander. Gelukkig werd bij mij wel meteen beiden onderzocht.

Bij kinderen gaat dat testen anders. Men gaat af op het verhaal van de ouders vanaf de zwangerschap/geboorte tot nu. Daarna wordt er met het kind gesproken en daarna komen er testen op gang.
Het is niet zo dat je als ouder kunt zeggen; ik denk dat het autisme is en dat daar dan op getest wordt, er wordt een aantal plausibele scenario’s af gegaan. Een hulpverlener staart zich ook niet blind op de input van een ouder.

Mijn dochter is ook heel lang onzelfstandig geweest. Een test om te kijken hoe haar sociaal-emotionele leeftijd in verhouding was tot haar werkelijke leeftijd, getoetst aan zelfstandigheid bracht heel veel duidelijkheid. Bij de eerste test was ze 11 en functioneerde ze op dat niveau als een kind van 4. Cognitief zou ze dus al die zelfstandige dingen gewoon moeten kunnen, maar het was toen idd wel duidelijk waarom ik zo lang haar billen nog moest afvegen en aankleden steeds zo’n drama was, net als brood smeren enzovoort. Dat kon ze allemaal wel toen ze 11 was, maar toen ze 7 was nog niet.
Toen ze 13 was is de test nogmaals afgenomen en toen liep ze nog maar een jaar achter. Een enorme sprong voorwaarts dus.

Het niet op gang kunnen komen, het gebrek aan intrinsieke motivatie is ook heel herkenbaar. Op gang komen is dramatisch. Ze is nu ook nog steeds eeuwig en altijd te laat, hoe vroeg je haar ook begint met voorbereiden. Huiswerk altijd op het allerlaatste moment. Stage zoeken? Wachten tot die plek je aanvliegt of samen met een vriendin waarbij je haar al het werk laat doen, of je moeder regelt het wel. Dat heb ik één keer gedaan maar meteen gemeld dat ik dat niet nog een keer ging doen.
De clou is volgens haar psych toch echt haar meer zelf laten doen want anders gaat ze het nooit doen en dus ook niet leren. Daarbij kun je uiteraard wel hulp bieden, maar niet voor haar gaan regelen.

Kipspies schreef op 10-03-2022 om 10:18:

[..]

Fijn dat je dit deelt. Ik herken dingen die je schrijft in mijn dochter. Ze is inderdaad aarts lui bijvoorbeeld. Ik heb ook wekelijks de discussie over billen vegen met haar. Ze heeft liever dat ik dit doe namelijk.

Bedenk mij ineens dat ze het misschien wel zo goed met oma kan vinden omdat oma dat ook in stand houdt. Geen idee hoor. het is fijn om zo even te praten erover hier op het forum.

Dochter haar frustratie komt ook alleen thuis naar boven. Ze heeft dit niet alle dagen maar vaak na school. Alles is dan een issue. De kleur van haar bord, hoe haar sokken zitten etc. En over van alles huilt ze dan.

Sokken is trouwens überhaupt een dingetje. Elke dag moppert ze over de naadjes die niet goed zitten.

Ik werk een deel vd week. Zij gaat dan naar de bso. Ik merk dat dit zwaar voor haar is.we hebben een planbord wat wel goed werkt.

Ohhh die sokken. Dat was het enige wat ik wel zelf deed qua aankleden want die naadjes MOESTEN goed zitten anders werd ik gek. Nog steeds trouwens. 

Mijn moeder was buiten school altijd thuis vroeger, maar ik speelde wel geregeld met een vriendinnetje. Niet elke dag, dat hoefde van mij niet.

Ik vond het als kind wel makkelijk dat alles mij voorgedaan werd. Mijn moeder had ook nogal sterke zorgdrang. Mijn zus haar eerste zin was 'zelluf doen'. Dat vond mijn moeder maar niks. Tegelijkertijd hielden ze het enorm in stand. Op school na de gymles kleedde ik wel mezelf aan. Ik kon het prima. Dat mijn ouders niet hebben ingezet op zelfstandigheid en zelfredzaamheid vind ik echt wel kwalijk. Ik vond het toen fijn, maar niet in mijn belang. Billen vegen deed ik wel zelf. Op school moet ze dat ook zelf doen. 
Ik zou daar heel duidelijk in zijn; je kleedt jezelf aan en veegt zelf je billen af. Elders kun je dat ook, dus dan kun je dat thuis ook. Ik zou ook aan oma vragen om dat niet meer te doen voor haar. 

Ik heb ooit iets geschreven op dit forum over zetjes die ik nodig had om nieuwe dingen te gaan doen. Dat werd me destijds niet door iedereen in dank afgenomen, maar voor mij is dat wel hoe het werkt. Vroeger had ik die externe druk cq zetjes/stimulans nodig om iets te gaan doen. Eigenlijk moest ik min of meer over de weerstand heen getild worden. Inmiddels ben ik in staat om mezelf die zetjes te geven en zo mezelf te stimuleren en uit te dagen. Ik heb inmiddels ook een man en een kind en dat stimuleert me ook wel om dingen wél te doen en aan te gaan. Ik heb voor mezelf gesteld dat het nooit zo mag zijn dat mijn kind er onder lijdt. Juist de structuur die een kind met zich meebrengt werkt voor mij heel goed. Het zijn externe structuren maar het geeft wel houvast.

wat vervelend als je kind niet lekker in haar vel zit. 
Mijn zoon had ook op de basisschool en met bijvoorbeeld zwemles zulke "probleempjes". 
Wat het vooral lastig maakte is dat de school het bij hem niet zag. Op school kon hij zich over het algemeen gedragen zoals verwacht word. Dit kwam veelal door aangeleerd gedrag. 
Wij hadden op school steeds gedoetjes (zo noem ik het maar even) met pesten en vooral ook veel onbegrip. 
Hij werd bijvoorbeeld al maanden getrijterd en geplaagd. Vervolgens viel hij dus een keer flink uit naar desbetreffend kind en werd hij door de juf gestraft. 
Zo kon hij dan ook absoluut niet met die straf omgaan omdat het niet klopte dat hij die straf kreeg... Hij ging helemaal door het lint en voelde zich totaal onbegrepen. 
Hele avonden heb ik bij zijn bed gezeten om samen te praten en de dag voor hem goed af te kunnen sluiten.
Uiteindelijk kon hij dan zijn rust vinden om in slaap te vallen.

Nu heeft hij in groep 6 een periode speltherapie gehad. 
Dit heeft ons enorm geholpen.
Hij voelde zich begrepen bij de dame van de therapie en werd er echt heel blij van om bij haar te komen.
Ze heeft ons ook begeleid met hoe we er het beste mee om kunnen gaan. 

Een diagnose heeft hij nooit gehad. 
Allemaal kenmerken van autisme.

Ons werd verteld dat het in de puberteit 2 kanten op zou kunnen gaan.
Of het zou erger worden of het zou beter gaan.
Nu is er bij mijn zoon nauwelijks meer iets van te merken.
Hij is nu bijna 18 en vindt het heerlijk om zijn eigen ding te kunnen doen.
Hij zit op het MBO, werkt bij de plaatselijke supermarkt en voetbalt en sport graag en veel. 
Als we het op tijd aangeven wanneer wij iets willen doen met elkaar houdt hij vrij. 

Wij zijn erg blij dat hij nooit de diagnose heeft gekregen omdat hij zo positief veranderd is. Maar dit is natuurlijk in iedere situatie anders.

Ik hoop dat jullie snel de juiste middelen vinden om ervoor te zorgen dat jullie dochter weer beter in haar vel komt te zitten. 
Zo belangrijk dat ze zich fijn voelen.

Ik herken mijn zoon met ADD en ASS in jouw dochter. Vond ook weinig aansluiting op school, was graag op zichzelf. Zijn 'redding' is op de basisschool geweest dat hij niet naar de BSO hoefde, hij kon naar oma. Thuis moest hij namelijk weer opladen, alle indrukken verwerken. Hij deed dat door te spelen met lego/K'nex/Kapla of door te tekenen of muziek te maken. In ieder geval iets dat voornamelijk met zijn handen was. En alleen.

Hij is altijd wel heel lief en knuffelig geweest, heeft nooit boze buien gehad, maar internaliseerde alle frustraties. Praten kan/wil hij niet, nergens over. Hij moet heel erg aangeduwd worden (die blokkade die Lollypopje beschrijft, heel treffend). Was ook laat met zelfstandig aan- en uitkleden. Jaren heb ik hem door de procedure heen gepraat... Ook fysiek was hij langzamer. Laat met lopen en fietsen en zo. Hij deed dat allemaal pas als hij zeker wist dat hij het kon. Dus met 19 maanden liep hij van de ene op de andere minuut, zo ongeveer zonder vallen. Met 4 jaar fietsen zonder zijwieltjes (onder druk van ons, want hij moest mee fietsen naar school en ik had zijn zus al achterop). Laat zindelijk. Maar praten deed hij dan weer belachelijk vroeg. Allemaal 'rode vlaggen' begreep ik later voor autisme en add.

Ik zou inderdaad je dochter laten onderzoeken. Voor zoon was de diagnose ook teveel een opluchting omdat hij jarenlang teveel van zichzelf gevraagd heeft. Met als resultaat overspannen en depressief uitvallen op de leeftijd van 16 jaar. Toen volgende onderzoek en diagnose, en vervolgens afstromen naar havo en overstap naar speciaal onderwijs. Nu wil ik niet beweren dat dat allemaal niet was gebeurd als we de diagnose eerder hadden gekregen, maar ik denk het wel. In ieder geval had hij zichzelf, en de wereld hem, dan beter begrepen.

Ik was trouwens ook heel snel met praten. Ik sprak al in volzinnen nog voordat ik liep.
Ik kon wel heel goed duidelijk maken waar ik heen gedragen wilde worden.
Ik had die zetjes/duwtjes ook echt wel nodig. Mijn ouders zijn er heel trots op dat ze dat deden, maar ik denk dan vooral 'ja, je kind had het nodig, dan doe je dat toch?'. 
Over gevoelens praten vond en vind ik heel lastig. Nog steeds, maar met de jaren gaat het wel beter en daar heeft mijn man een grote rol bij gespeeld. Thuis heb ik dat nooit geleerd. Mijn kind heeft dat niet van een vreemde, maar juist in haar belang besteden we er wel aandacht aan. Daar leren we beide van.
Mijn dochter (ongeveer dezelfde leeftijd als jouw dochter, maar ik verdenk haar totaal niet van een of andere diagnose) kan ook enorm in de weerstand zitten en dan heel boos/verdrietig/chagrijnig zijn. In haar geval helpt het dan om dat gevoel er even te laten zijn en daar ruimte voor te geven, maar er zelf niet in mee te gaan. Dat kan een paar dagen duren en dan gaat de knop op en zet ze haar schouders eronder alsof ze nooit anders gedaan heeft. 

Zilver81 schreef op 10-03-2022 om 14:15:

wat vervelend als je kind niet lekker in haar vel zit.
Mijn zoon had ook op de basisschool en met bijvoorbeeld zwemles zulke "probleempjes".
Wat het vooral lastig maakte is dat de school het bij hem niet zag. Op school kon hij zich over het algemeen gedragen zoals verwacht word. Dit kwam veelal door aangeleerd gedrag.
Wij hadden op school steeds gedoetjes (zo noem ik het maar even) met pesten en vooral ook veel onbegrip.
Hij werd bijvoorbeeld al maanden getrijterd en geplaagd. Vervolgens viel hij dus een keer flink uit naar desbetreffend kind en werd hij door de juf gestraft.
Zo kon hij dan ook absoluut niet met die straf omgaan omdat het niet klopte dat hij die straf kreeg... Hij ging helemaal door het lint en voelde zich totaal onbegrepen.
Hele avonden heb ik bij zijn bed gezeten om samen te praten en de dag voor hem goed af te kunnen sluiten.
Uiteindelijk kon hij dan zijn rust vinden om in slaap te vallen.

Nu heeft hij in groep 6 een periode speltherapie gehad.
Dit heeft ons enorm geholpen.
Hij voelde zich begrepen bij de dame van de therapie en werd er echt heel blij van om bij haar te komen.
Ze heeft ons ook begeleid met hoe we er het beste mee om kunnen gaan.

Een diagnose heeft hij nooit gehad.
Allemaal kenmerken van autisme.

Ons werd verteld dat het in de puberteit 2 kanten op zou kunnen gaan.
Of het zou erger worden of het zou beter gaan.
Nu is er bij mijn zoon nauwelijks meer iets van te merken.
Hij is nu bijna 18 en vindt het heerlijk om zijn eigen ding te kunnen doen.
Hij zit op het MBO, werkt bij de plaatselijke supermarkt en voetbalt en sport graag en veel.
Als we het op tijd aangeven wanneer wij iets willen doen met elkaar houdt hij vrij.

Wij zijn erg blij dat hij nooit de diagnose heeft gekregen omdat hij zo positief veranderd is. Maar dit is natuurlijk in iedere situatie anders.

Ik hoop dat jullie snel de juiste middelen vinden om ervoor te zorgen dat jullie dochter weer beter in haar vel komt te zitten.
Zo belangrijk dat ze zich fijn voelen.

Wat fijn dat jullie de juiste begeleiding hebben gehad! Goed gedaan destijds. (En nu nog natuurlijk) 

Ik zou eerst eens haar leervoorsprong aanpakken. Je zegt dat je denkt dat ze het doodsaai vindt op school. Dat is iets waar je iets mee kunt.
Gefrustreerde kinderen met een voorsprong kunnen zich enorm af gaan sluiten van hun omgeving en autistisch gedrag gaan vertonen. En na verloop van tijd is het lastig te onderscheiden van elkaar. (voorlopend en hooggevoelig, wat autistische kenmerken of voldoende voor diagnose) 

LaFleurNoire schreef op 10-03-2022 om 23:04:

Ik zou inzetten op een diagnosetraject. Als de problemen van TO’s dochter komen door een leervoorsprong/(hoog)begaafdheid en niet door een autistische stoornis (of wellicht beide) komt dat er tijdens de onderzoeken wel uit.
Daarnaast zijn er ellenlange wachtlijsten, je wilt ook geen tijd verspillen door zelf te gaan modderen en het gros van de scholen heeft niet genoeg expertise in huis, of werken niet mee omdat “ze het niet zien”. Juist dat lastige te onderscheiden kun je voorkomen door vroeg te laten onderzoeken wat er nu precies speelt zodat je niet verzandt in allerlei niet-kloppende zaken.

De orthopedagoog van mijn dochter beweerde dat haar autistiforme gedrag ook kwam door leervoorsprong, waarschijnlijk hoogbegaafd. Zat zij er even naast met een IQ van 95.

Diagnose traject kan. 
Maar ik lees zelf geen verontrustende signalen uit beschrijving ts waardoor dat me nu noodzakelijk lijkt. 
Daarbij is zo’n traject zeker niet zalig makend en levert het zeker niet altijd het goede recept laat staan dat je je omgeving meekrijgt. 

Ook lees ik dat ts behoorlijk probeert in te voelen wat haar dochter nodig heeft. 
Dat verandert natuurlijk niet bij een ev ass-diagnose. Dan blijft het belangrijkste (wat mij betreft) proberen in te voelen wat dochter nodig heeft. Hetgeen niet altijd simpel zal zijn want dat is nu eenmaal ass eigen. 

Verder ga ik er niet vanuit dat ass gedrag (als je dat zo wilt labelen, voor mij niet zo erg evident overigens) bij dochter van ts voorkomt uit een voorsprong. Ik schrijf alleen dat dat mogelijk. 
Verder geeft ze concreet aan dat school een probleem lijkt te zijn en dat dochter zich qua leerwerk lijkt te vervelen. Dan lijkt het me belangrijk, ass of niet, om met dat concrete punt aan de slag te gaan. 

Heb jij ervaring met ASS bij meisjes?
Wat jij ziet en niet ziet is natuurlijk niet zo relevant, wat TO ziet des te meer. TO maakt zich zorgen over haar dochter op verschillende vlakken, zowel op school als thuis. Een diagnosetraject lijkt mij zaligmakender dan zelf maar gaan besluiten dat het ene aspect dat ze op school ziet, namelijk een voorsprong, de oorzaak moet zijn van de problemen die zij ziet bij dochter en alleen dáár op inspringen.

Een diagnose(ik stel niet dat dochter ASS heeft, daar is nou juist zo’n traject voor, om uit te zoeken wát er nu speelt) en het daaropvolgende traject, geeft juist handvatten om het voor ouders en kind makkelijker te maken in het leven en inzicht te geven in de problematiek die speelt. En komt er geen diagnose, dan is dat gedeelte in ieder geval duidelijk.
Waarom is een traject niet zaligmakend en denk jij dat er foute diagnoses worden gesteld en dat het lastig is om je omgeving mee te krijgen? Wij hebben tot twee keer toe dat traject gedaan, het gaf ons eindelijk duidelijkheid, de diagnoses waren accuraat en juist voor de omgeving was het veel duidelijker waarom onze kinderen zijn zoals ze zijn. Daarnaast kwam er hulp. Voor ons en kind. Zonder die hulp waren onze kinderen en ons gezin nooit geweest waar we nu zijn.

Onze kinderen leken zich op school ook te vervelen. Oudste deed dat ook daadwerkelijk, hij is hoogbegaafd naast de ASS. Jongste dus absoluut niet. Die moest alle zeilen bij zetten om zich op sociaal-emotioneel aspect staande te houden in de klas. Om maar niet op te vallen. Om “normaal” te zijn. Waren wij ingesprongen op het idee “voorsprong, dus dat aanpakken”, dan was dat verschrikkelijk mis gegaan. Een kind dat op sociaal-emotioneel niveau al helemaal niet mee kan komen maar dat op school niet laat zien, ook nog eens behandelen als een kind met een leervoorsprong, terwijl dat helemaal niet het geval blijkt, is een recept voor een hoop ellende en schade. Die immense druk die op zo’n kind wordt gelegd door haar ook nog op cognitief niveau zwaar te overschatten. Ga daar niet zelf mee aanklooien.