Opa geeft kleinzoon tik
hoihoi,
Gisteren was ik met mijn ouders, mijn zusje en mijn 2 jongens aan het wandelen.
mijn jongste heeft toen met zijn pet mijn vader geraakt tegen zijn knieschijf, waarop mijn vader hem als tegenreactie een tik tegen zijn oren gaf. Dit is al een keer eerder gebeurd bij mijn oudste. Dit was toen vanwege uitdagend gedrag.
Ik heb zelf niet gezien hoe het is gebeurt, maar toch werd ik boos. Als volwassene tel je ff tot 10 en vraag je daarna aan het kind waarom hij dat doet. Mijn zoontje heeft overigens meteen sorry gezegd. Dit heb ook tegen hem gezegd. Hij werd boos en liep weg. We hebben daarna gepraat en hij vond het een gepaste tegenreactie. Als iemand mij pijn doet dan is dat mijn reflex. Dat zei hij letterlijk. Dit vind ik echt kinderlijk gedrag van mijn vader. Hij wilde ook geen sorry zeggen tegen mijn zoontje.
Mijn vader is overigens ziek en slikt medicatie, waardoor hij opvliegerig is volgens mijn moeder. Dit vind ik geen excuus.
Ik weet echt niet meer. Hij moet zij ln wapperende handjes maar thuis houden.
Dilemma, omdat hij er waarschijnlijk over 5 jaar niet meer zal zijn.
Kan me best voorstellen dat hij deze tik gaf als automatische reactie, vind het wel heel flauw dat hij zijn excuses niet heeft aangeboden.
Wat een rotsituatie. Even voor mijn beeld; was je vader altijd zo fysiek? Of is dat iets van de laatste jaren? Is er sprake van een (ontremmend/mentaal) ziektebeeld? Is hij verbaal ook opvliegend?
Dit lijkt me echt lastig, je was erbij en zelfs dan lukt het je niet om dit te voorkomen, omdat het zo snel gaat.
Wat vind je moeder ervan? En jouw eventuele partner/de andere ouder?
De reactie van je vader is buitenproportioneel (zeker in deze tijd), ik zou daar toch nog eens met hem over praten, op een rustig moment. Dat jij dat op een andere manier aanpakt en dat hij dat aan jou over moet laten. Dat een keertje "hey! dat doen we niet!" schreeuwen een reactie is die nog past, maar niet terugslaan. En je kinderen uitleggen dat wat opa deed echt niet oké is. Hij is oud en reageert soms een beetje stom. Probeer dat uit de weg te gaan. Zeker niet alleen laten met hem.
Je kunt hiervoor ook het contact verbreken, maar ik proef aan je bericht dat je dat liever niet wil. Klopt dat?
Doemijdieglazenbol schreef op 25-08-2023 om 11:57:
Wat een rotsituatie. Even voor mijn beeld; was je vader altijd zo fysiek? Of is dat iets van de laatste jaren? Is er sprake van een (ontremmend/mentaal) ziektebeeld? Is hij verbaal ook opvliegend?
Dit lijkt me echt lastig, je was erbij en zelfs dan lukt het je niet om dit te voorkomen, omdat het zo snel gaat.
Wat vind je moeder ervan? En jouw eventuele partner/de andere ouder?
De reactie van je vader is buitenproportioneel (zeker in deze tijd), ik zou daar toch nog eens met hem over praten, op een rustig moment. Dat jij dat op een andere manier aanpakt en dat hij dat aan jou over moet laten. Dat een keertje "hey! dat doen we niet!" schreeuwen een reactie is die nog past, maar niet terugslaan. En je kinderen uitleggen dat wat opa deed echt niet oké is. Hij is oud en reageert soms een beetje stom. Probeer dat uit de weg te gaan. Zeker niet alleen laten met hem.
Je kunt hiervoor ook het contact verbreken, maar ik proef aan je bericht dat je dat liever niet wil. Klopt dat?
Hij heeft uitgezaaide kanker, dus afhankelijk van hoe het in toom kan worden gehouden, kan hij nog een aantal jaren leven.
Ik ben er eigenlijk klaar mee, maar als ik contact verbreek dan heb ik hier ook mijn moeder mee. Mijn ouders wonen op een uur rijden. Mijn moeder heeft een rijbewijs, maar rijdt al 20 jaar geen auto meer.
Hij was afgelopen kerst ook erg opvliegend (verbaal) en zijn wij vertrokken in de avond. Vroeger toen wij klein waren kwam dit ook vaak voor.
Mijn moeder heeft niks te zeggen. Mijn vader is de baas in huis.
Mijn partner zegt/vind er niet veel van. Ik mis een beetje zijn steun hierin. Vanavond gaan we het hier nog een keer over hebben.
Dat is hier ook eens gebeurt. Opa wist niet beter dan dat dat de manier is om kinderen op te voeden. Mijn ex heeft hem toen (heel) duidelijk gemaakt dat dat eens maar nooit meer was en het is niet meer gebeurd.
Ik vind dat je hier echt wel een grens mag trekken. Andere mensen hebben mijn kinderen niet te slaan... dikke punt, geen discussie.
Dat opa ziek is mag geen excuus zijn, vroeger was hij ook zo zeg je.
Wat mij echt tegen zou staan is dat jouw partner niet achter jou én jullie kind staat. Dát zou voor mij nog wel een pittige discussie waard zijn.
Suusje123 schreef op 25-08-2023 om 12:10:
Hij heeft uitgezaaide kanker, dus afhankelijk van hoe het in toom kan worden gehouden, kan hij nog een aantal jaren leven.
Ik ben er eigenlijk klaar mee, maar als ik contact verbreek dan heb ik hier ook mijn moeder mee. Mijn ouders wonen op een uur rijden. Mijn moeder heeft een rijbewijs, maar rijdt al 20 jaar geen auto meer.Hij was afgelopen kerst ook erg opvliegend (verbaal) en zijn wij vertrokken in de avond. Vroeger toen wij klein waren kwam dit ook vaak voor.
Mijn moeder heeft niks te zeggen. Mijn vader is de baas in huis.
Mijn partner zegt/vind er niet veel van. Ik mis een beetje zijn steun hierin. Vanavond gaan we het hier nog een keer over hebben.
Willen jullie kind(eren) nog graag naar hun toe? Wat zou het voor de kinderen betekenen als jullie niet meer gaan? Als ze graag zouden blijven gaan zou ik afspreken om niet aan “opa’s kant” te spelen maar bij jullie of in de tuin of waar dan ook. Maar vooral niet bij opa om dit soort dingen te voorkomen
als ik met mijn kinderen naar opa en oma toe ga verspiltsen wij ons ook, dus niet in opa’s buurt, want opa rust betekend iedereen rust
Je zit in een lastige situatie. Wat een ander ook al zei, hij maakt geen excuses. Dat zou mij nog het meest steken. Hij erkent geen schuld.
Je gunt je kind een band met zijn grootouders en je gunt dat ook andersom. Voor jou is nu een grens bereikt. Ik zou in ieder geval een pauze inlassen.
Hoe voelt je kind zich eronder?
jammer dat je je niet gesteund voelt door je partner. Ik ben op zich wel van “ieder regelt zijn eigen familie”, misschien wil hij je ruimte geven om het voor jezelf op een rijtje te zetten? Ik zou daar met hem wel over praten, dat ik echt zijn input nodig heb, omdat het me erg raakt.
Ik snap dat je klaar bent met je vader, maar daarmee je moeder niet wil raken. Misschien zonder kinderen af en toe op de koffie gaan en moeder af en toe meenemen om met de kinderen wat te doen?
Bah bah bah, wat stom dit. Er is gewoon geen fijne uitkomst, hoe dan ook. Dat vind ik echt verdrietig voor je.
Als jij niet wil dat hij je kinderen slaat, moet het er niet toe doen dat hij er over 5 jaar niet meer is.
Of je denkt, het was eenmalig en na mijn aangeven dat ik er niet van gediend ben gebeurt het niet meer, of je denkt het kan nog vaker gebeuren en je neemt maatregelen om je kinderen er tegen te beschermen.
Je kinderen blootstellen aan een mogelijke herhaling (hoe hard kan een petje nou echt aankomen? hem per ongeluk aanraken zal waarschijnlijk nog wel vaker gebeuren) omdat hij zielig is, zou ik geen optie vinden.
Ik zou het niet accepteren. Mijn vader had ook nogal losse handjes vroeger en ik heb het soort van vergeven (maar niet vergeten), maar van mijn kind blijf je af!! Ik zou er niet het contact op staande voet door verbreken maar wel zeggen dat het 1 x en nooit weer is (dus dreigen en menen dat daarna wel het contact wordt verbroken).
Mijn ouders zijn gelukkig ongeveer 10 x verdraagzamer tegen hun kleinkind dan ze tegenover hun eigen kinderen zijn geweest, dat scheelt.
En kind slaat met z'n pet tegen je knieschijf? Hoeveel pijn kan dat doen? 🤯
ik zou omwille van moeder contact niet verbreken maar absoluut zorgen dat kind nooit alleen met opa is zonder dat ik er zelf bij ben.
( En als opa toch een keer een tik geeft dan zelf ook een tik geven? 🫣 nee mag niet he)
Het klopt wel dat je van sommige medicatie echt jezelf niet meer ben of slechte eigenschappen versterkt. Als hij nooit zo was zou ik dan ook meer begrip hebben maar als jij als kind ook gewoon werd geslagen dan geen begrip maar pragmatisch zijn en de situatie voorkomen
Niemand slaat mijn kind. Hoe zielig, ziek of wat dan ook je ook maar zijn mag.
Kijk dat hij uit reflex zo reageerde kan een keer gebeuren maar dan biedt je wel je excuus aan en vindt je het oprecht heel erg dat je zo hebt gereageerd.
Deze man vindt het allemaal nog normaal ook.
Ik ging nog een keer in gesprek en zou heel duidelijk maken dat je dit niet accepteert. Ik zou excuses willen naar kind en ja ik zou het contact verbreken als het nog een keer gebeurd. En ik zou mijn kinderen zeker niet meer alleen bij opa laten. En bij nu geen excuses is het ook einde verhaal. Kom nou zeg, die is gek. Medicatie is geen excuus voor zijn gedrag, hij heeft er immers geen spijt van dus ook zonder zou hij het normaal hebben gevonden.
Het zou voor mij wel een reden zijn om het contact te verbreken als hij na een gesprek zijn fout niet toe wilt geven. Ik zou hem wel duidelijk maken dat je dit niet pikt en ik zou mijn kinderen ook niet meer met opa alleen laten.
