Basisschoolleeftijd Basisschoolleeftijd

Basisschoolleeftijd

Lees ook op
Ministerie van Jeugd & Gezin

Ministerie van Jeugd & Gezin

15-07-2010 om 16:08

Wanneer is iets kindermishandeling? Heb je weleens getwijfeld?

[ Betaald bericht ]

Er zijn heel veel signalen die kunnen duiden op kindermishandeling. Tegelijkertijd kan het moeilijk zijn om vast te stellen wanneer iets ernstig genoeg is om te melden. Is er een kind bij jou in de buurt bij wie je weleens een vermoeden hebt gehad van kindermishandeling? Lees hier wat je kan doen.

Weet dan dat het bij twijfel beter is er met anderen over te praten dan niets te doen. Je kunt altijd beter naar je gevoel luisteren. Negeer deze signalen dus niet!

Bij 82% van de meldingen die jaarlijks bij het Advies & Meldpunt Kindermishandeling binnen komen blijkt er namelijk sprake te zijn van mishandeling.

Het is natuurlijk geen excuus, maar vaak is er sprake van onmacht bij de ouders. Heb jij zelf weleens getwijfeld of dingen gezien die wat jou betreft niet door de beugel kunnen? Kijk op www.watkanikdoen.nl om te zien wat je kan doen.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Cijfers

graag. Ik heb nl wel eens andere verhalen gehoord. Meer in de richting van dat ruim minder dan de helft van de AMK meldingen terecht zijn.

Ik ken ook de andere kant

Vrienden werden beticht van kindermishandeling, en dat kwam uit een hoek van iemand die kwaad wilde.

Diegene is uiterst serieus genomen en dat heeft het hele leven van dat gezin op zijn kop gezet, en dat ging echt heel ver.

Uiteindelijk werd duidelijk dat er niets aan de hand was, maar de kids hebben er een flinke dreun van gekregen van al die heisa. En het heeft ook een flinke aanslag op de ouders gegeven.

Een half jaar flink het leven overhoop, degene die kwaad in de zin had heeft flink gekregen waar diegene op hoopte. En diegene is echt uiterst serieus genomen om de verkeerde redenen.

Natuurlijk zijn er ook schrijnende gevallen en zaken waar echt iets aan gedaan moet worden. Maar de instantie die aan de slag moet met kindermishandeling, daar is nog veel te veel mis.

anna niemand

anna niemand

15-07-2010 om 23:43

Ja, getwijfeld. Ja, bijna zeker geweten dat iets onder kindermishandeling - meestal meer emotionele dan lichamelijke mishandeling - viel. Ja, geprobeerd met de ouder te praten. Maar nee : niet gemeld.

Waarom niet ? Wel, ten eerste was het kind al bekend bij jeugdzorg, maar dan door de ándere kant van de scheiding. Kind zat met die kant in de ruzie, wou hier graag gewenst en geliefd zijn. Kind was al "beschadigd" en zou dus zijn enige vastigheid verliezen als hij hier óók weggehaald werd.

Ten tweede - en misschien nog wel belangrijker - wist ik dat ouder niet open zou staan voor hulp, ouder was er van overtuigd dat zij wist hoe kind in elkaar stak en hoe daarop te reageren, en zou alleen maar boos zijn geweest om de "bemoeienis" en dat waarschijnlijk kind kwalijk genomen hebben. Ook al hield ze er vreemde stellige ideeën op na, ze liet zich er niet over aan het twijfelen brengen en het kind was in haar ogen verre van onschuldig.

Daarnaast was er de relatie met de ouder, waardoor ik in ieder geval nog voor kind op kon komen, en na een melding zou het contact verbroken worden. Dan kon ik ook die kleine blijkjes van aandacht niet meer aan kind geven, en nooit meer proberen de mening van de ouder te nuanceren. In plaats daarvan zou ouder nóg meer in haar mening vast komen te zitten.

Denk ik dat melding geholpen had ? Nee, het was waarschijnlijk averechts uitgepakt, kind had het nog veel zwaarder gekregen, dat denk ik oprecht. Maar dat neemt niet weg dat ik hier nog steeds een schuldgevoel over heb, en als kind later tot onstabiele volwassene vol trauma's opgroeit (wat me onvermijdelijk lijkt) en mij aankijkt en zegt "waarom heb je niets gedaan" zullen al die redenen mij onzin toelijken.

Ik zie het kind inmiddels nooit meer, maar denk nog regelmatig aan hem.

Anna Niemand

snuffie60

snuffie60

15-07-2010 om 23:46

Moppeke

We zouden dezelfde vrienden kunnen hebben.....
Het gezin werd ook verteld dat het mogelijk was dat het amk bij een melding met een andere reden weer in actie moest komen. Dat de melder verteld werd dat ze het nooit bekend moesten maken dat ze een melding gedaan hadden en dat het gezin aangeraden werd daar geen energie in te steken. Kinderen (pubers) voel(d)en zich heel onveilig, paranoia, wie doet ons dit aan, wie weten er van kijkt nu met andere ogen naar ons, want ja er was wel informatie ingewonnen bij school ed.
Begrijp me goed, het is goed dat op deze wijze kinderen in nood geholpen kunnen worden, maar als bij het amk werkelijk overduidelijk is dat er sprake is van kwade opzet, moeten er andere regels gelden.
snuffel

Elisa Gemani

Elisa Gemani

16-07-2010 om 00:03

Melding

Ja, ik heb een aantal jaar terug melding gemaakt van kindermishandeling/verwaarlozing. Het ging om een meisje van 8 bij ons aan de overkant van de straat. Ze liep hele dagen over straat te zwerven in veel te dunne kleding in de kou, bedelde om eten, was agressief naar mensen toe, deed haar behoefte in de bosjes etc. Het gezin stond al bekend als "probleemgezin" maar tot nog toe gebeurde er weinig concreets. Ja, de politie en maatschappelijk werk kwamen daar vaak aan de deur maar verder gebeurde er niets. Voor mij was de maat vol toen dat meisje continu bij ons ging aanbellen voor eten nadat ik haar eens eten had gegeven. Toen ik een keer weigerde heeft ze mij bedreigd en mijn zoontje. Ook gooide ze haar poep in onze brievenbus. Ik heb het AMK en de politie gebeld en die zijn langsgegaan. Het kind is tijdelijk uit huis geplaatst en het gezin kreeg hulp en begeleiding. Ze is nu weer terug maar nu zit een van de oudste jongens in een of andere jeugd-inrichting.
Daarnaast heb ik helaas ooit eens mijn (toenmalige) beste vriendin moeten aangeven. Ze had een peuter (ongewenste zwangerschap), was schizofreen, rookte de hele dag jointjes, lag laveloos in bed en was volstrekt niet in staat alsook niet erin geinteresseerd om goed voor hem te zorgen. Hij liep dagenlang in dezelfde luier zonder kleding en op blote voetjes. Het eten zat tegen het plafond, er lag gebroken glas overal in de flat en hij kreeg nauwelijks zelf te eten. Hij mocht geen "mama" zeggen anders kreeg hij een klap. Hij zat onder de blauwe plekken en toen op een dag zij weer eens een paranoide aanval had ging ze al zijn spulletjes van 8-hoog naar beneden gooien. Ik was erbij en heb het kind meegenomen naar mijn flat uit angst dat hij de volgende zou zijn die over het balkon zou verdwijnen. Ik heb eerst de huisarts gebeld en die heeft de kinderbescherming ingeschakeld. Het kind is ogenblikkelijk uit huis geplaatst en onder de voogdij gekomen van zijn oma en de moeder is opgenomen voor langere tijd in een psychiatrische inrichting. Ik heb haar nog weleens ontmoet, net als haar zoon. Hij is nooit meer bij haar teruggekeerd; heeft altijd bij zijn oma gewoond. Helaas heeft ook hij langdurige psychische hulp moeten hebben vanwege die traumatische ervaringen op jonge leeftijd. En hoe triest het ook is, ik ben blij dat ik in beide situaties iets heb kunnen doen om die kinderen erger te besparen. Maar zeker sinds ik zelf een kind heb vind ik het ongelooflijk en intens treurig hoe sommige ouders hun kinderen zo kunnen verwaarlozen/mishandelen. Het gaat mijn pet teboven en als ik het niet zelf twee keer had meegemaakt zou ik het gewoonweg niet kunnen geloven.

Lariekoek

"Bij 82% van de meldingen die jaarlijks bij het Advies & Meldpunt Kindermishandeling binnen komen blijkt er namelijk sprake te zijn van mishandeling."

Lariekoek.
Nou ja, formeel gesproken niet helemaal lariekoek, maar feitelijk wel.

De argeloze lezer - zoals ondergetekende - denkt bij het lezen van het bericht dat in 82% van de keren dat iemand het AMK belt er mishandeling geconstateerd wordt. Maar nee, mensen, *dat* is niet wat er bedoeld wordt met een melding. Een melding heet het alleen maar als het AMK besluit om onderzoek te starten.

Van de ruim 52.000 contacten (dus mensen die bellen etc) wordt meer dan de helft (ruim 27.000) afgedaan met een eenmalig advies, nog eens 9.000 met een consult, en 16.156 - dus minder dan een derde - leidt tot een onderzoek van het AMK, en *die* categorie wordt 'melding'genoemd.

Van die 16.156 'meldingen'(die ik persoonlijk eerder 'onderzoeken' zou noemen, maar goed) wordt in 6,5% geconcludeerd dat er geen sprake is van mishandeling, en in 12,53 % dat mishandeling niet is aangetoond (maar ook niet uitgesloten). Dat is samen 19%.
Daarbij teken ik dan aan dat het begrip 'mishandeling' ook zaken bevat als 'getuige van geweld in gezin' (dus niet het kind wordt gemept, maar moeder krijgt een klap), affectieve verwaarlozing en pedagogische verwaarlozing. Die zijn overigens goed voor resp 22,5, 15,96 em 22,6 % van de meldingen. Ongetwijfeld zijn het minder wenselijke opvoedingssituaties, en het zal in sommige situaties vast heel erg zijn, maar ik durf er wat onder te verwedden dat er in veel gevallen ook sprake is van een minder ideale situatie zonder dat 'de man (m/v) in de straat'hier nou meteen het begrip 'mishandeling'op zou plakken ('het kind zit de hele middag voor de tv met een zak chips, dat is toch niet normaal' - je kunt je er van alles bij voorstellen)

Kortom: het openingsbericht wekt de suggestie dat in 82% van de gevallen waarin iemand contact met het AMK opneemt er kindertjes gemept of ernstig verwaarloosd worden. De cijfers (met dank aan Beemer voor de link) wijzen uit dat meer dan tweederde van die contacten (68%) niet tot verder onderzoek leiden, en dat van de contacten die wel tot verder onderzoek leiden 81% reden tot zorg geeft, waarbij het in ruim een vijfde van die gevallen gaat om getuige zijn van geweld tegen anderen.

In 17,5 % van de gevallen van geconstateerde mishandeling gaat het om lichamelijke mishandeling of verwaarlozing. Dat is dus 17,5 % van 81 % van 2/3 van het aantal oorspronkelijke contacten. Ofwel: in 4,5% van de oorspronkelijke meldingen gaat het om lichamelijk geweld tegen of verwaarlozing van het kind zelf, in (22,5+22,6+15,96=) 61,06% van 81% van 2/3 ofwel krap 16% van de oorspronkelijke meldingen gaat het om een niet-wenselijke opvoedingssituatie (getuige van geweld, affectieve of pedagogische verwaarlozing. Psychisch geweld is een aparte categorie, goed voor krap 9% van de onderzoeken).

Uiteindelijk wordt van de onderzoeksdossiers 17,6% doorverwezen naar de Raad vd Kinderbescherming.

Hoe zei de dichter het ook weer? Kijk goed, er staat niet wat er staat?

Groeten,

Temet

Verschrijving

"Dat is dus 17,5 % van 81 % van 2/3 van het aantal oorspronkelijke contacten." Sorry, niet 2/3 maar 1/3 (eigenlijk: 32%).

Dus van alle keren dat er iemand belt met het AMK is er in 4,5% sprake van lichamelijk geweld of lichamelijke verwaarlozing.

En daarnaast dan nog eens in krap 2,5% van psychisch geweld.

Guinevere

Guinevere

16-07-2010 om 10:27

Temet bedankt

Ik kon me al niet voorstellen dat 82% van de meldingen een zwaar geval was. Dit werpt een heel nieuw licht op het bericht!
De titel zou dus eerder moeten zijn: "Wanneer is iets een melding? En wanneer niet?"

tijdnick

tijdnick

16-07-2010 om 10:43

Schandalig

Dit soort berichtgeving in schandalig! Helaas heb ik ook ervaring met de kinderbescherming vanaf de verkeerde kant. Melding was dat kinderen blauwe plekken zouden hebben. Melding was vals, kon met een paar telefoontjes naar crèche, school en huisarts ook worden vastgesteld (en ik heb alle contacten en telefoonnummers onmiddelijk ter beschikking gesteld). Toch volgde er een half jaar van onderzoek. Met als uiteindelijke conclusie dat de zorgen terecht waren, aangezien 1 van de contacten had gezegd dat de kinderen wel eens ongekamde haren hadden... Dus dan hoor je ook bij de wèl terechte meldingen. Gelukkig was er ook geconstateerd dat verder onderzoek niet nodig was. Maar ik blijf dus wel in de archieven staan (en mocht er ooit weer een kwaadwillende melding komen, dan zal die eerste onterechte melding ook weer naar boven komen).

Bovendien zie ik de kinderbescherming op geen enkele manier zich realiseren dat kinderbeschermingsmaatregelen op zich ook schade toebrengen aan kinderen. Of doordat ouders door het onderzoek gestressed raken, of doordat kinderen van streek raken door het nader onderzoek, of doordat er uit voorzorg uit huis geplaatst wordt.

Ik zou alleen maar melden als kinderen daadwerkelijk in gevaar zijn, als mijn afweging is dat uit huis plaatsen minder schadelijk gaat zijn dan blijven waar ze nu zijn. En een dergelijke situatie heb ik nog niet meegemaakt in mijn omgeving.

Fijn temet

Dat je alles even in perspectief plaatst.
Dat was wel even nodig bij het oorspronkelijke bericht

Re: didi

Dat is juist het gevaarlijke ervan, vind ik. Die eenzijdige kant.

En wat is kindermishandeling, die definitie is ook vaak dun ijs.

Wat als moeders speelgoed echt had weggegooid? Misschien was het wel kapot en versleten? Niet dat ik mijn ogen sluit voor dit soort dingen hoor, echt niet. Maar ik denk er ook altijd over na dat wat ik zie ook een andere kant heeft.

Een kind met veel blauwe plekken kan ook een kind zijn dat een bril nodig heeft omdat het niet goed ziet en telkens valt. Zo simpel kan het soms ook zijn.

Op de vorige school van mijn dochter zat een kind met veel problemen. Stichtte brandjes, jatte geld uit de portemonnee van zijn moeder, vernielde dingen enz enz. De jongen was onhandelbaar. Achtergrond: gescheiden ouders, moeder had meer interesse in haar nieuwe vriend, kind zwierf altijd op straat en vader was een geveltoerist. Echter, de nadruk werd ontzettend gelegd op het gedrag van de jongen en hij is van hot naar her gestuurd. Leerplichtambtenaar kwam er aan te pas, er was altijd wat met hem. Maar dat er iets zou zijn in de richting van de opvoeding en/of begeleiding van het kind, nee. Ik heb dat gezien als kindermishandeling. Een in de steek gelaten kind dat eigenlijk aan het overleven is en dat behoorlijk verkeerd uit.

Ik bedoel maar, omdat de meningen van iedereen zo ontzettend verdeeld zijn krijg je soms rare situaties die niet alleen verkeerd worden ingeschat, maar ook verkeerd beoordeeld.

Ikzelf heb weinig vertrouwen in het AMK, puur omdat ik nou net iets teveel foute zaken heb gezien. Terwijl de zaken waar nou echt iets mee moet worden gedaan jaren op de plank blijven liggen.

Guinevere

Guinevere

17-07-2010 om 19:12

Zie rubriek algemeen!

Dit forum heeft kennelijk enige invloed op de media...zie de mededeling van de forumredactie in Algemeen.

Elisa Gemani

Elisa Gemani

17-07-2010 om 23:47

Guinevere

Ja, heb het net gezien. Vind het geen journalistiek hoogstandje om zomaar een artikel te schrijven met wat knip- en plakwerk zonder bronvermelding en zonder vantevoren toestemming te vragen aan de bewuste forumleden...

Wat ik niet begrijp......

....is dat er enerzijds een grote marketingcampagne is opgezet om kindermishandeling te melden, te melden te melden, want kindermishandeling, dat willen we niet. Maar waarom lig ik dan al jaaaaaaren overhoop met justitie omdat er een omgangsregeling moet komen tussen mijn ex en mijn kinderen, terwijl ik mijn huwelijk, waarin zowel de kinderen als ik mishandeld werden ben ontvlucht en de vader/dader nog steeds door gaat met dreigementen. Terwijl de de kinderen smeken om niet te moeten, hoor ik van heel die justitie niets anders dan dat 'omgang moet'. Ja maar, de mishandeling dan? Tja mevrouw, het leven kent geen garanties....

Emine

Dat snap ik dus ook niet. Ik heb wel vaker dit soort verhalen gehoord. Een nachtmerrie lijkt me dit!

Fransien

Fransien

19-07-2010 om 14:46

Hier twijfel, graag advies

Ik heb twee bijleskinderen, hun ouders zijn uit een oorlogsgebied gevlucht, niet voor niets, maar zijn slecht in nederlands en de kinderen hebben daardoor een flinke achterstand op school. Op verzoek van de ouders en de voedselbank geef ik de kinderen (10 en 12) bijles nederlands en rekenen. Beide kinderen spelen de hele dagen op straat, de ouders hebben geen zin/puf om het een beetje in de gaten te houden en hebben echt geen idee waar de kinderen zijn, met wie ze spelen of wat ze doen. De jongste van 10 is vrij rustig van aard en loopt niet in zeven sloten tegelijk (al heeft ze geen speelafspraakjes met kinderen uit haar klas omdat ze nog niet zelfstandig naar anderen mag fietsen en haar ouders haar niet willen ophalen en geen anderen in huis willen). De oudste, een jongen, zie ik regelmatig met behoorlijk wat oudere en behoorlijk foute jongens die hem als loopjongen gebruiken. Ik merk dat hij daarover liegt tegen zijn ouders. Hij liegt ook over huiswerk tegen mij. Beide kinderen zijn ontzettend brutaal, niet uit kwaadwillendheid (al begint dat bij de oudste langzamerhand wel te komen) maar uit gebrek aan manieren. Beide kinderen heb ik al meermalen moeten uitleggen dat je niet zomaar iemand moet onderbreken die aan het woord is, het wat echt nieuw voor ze. Of dat het echt onbeleefd is om als je iets op je bord krijgt bij iemand anders keihard te roepen: dat is vies, dat lust ik niet (en zonder geproefd te hebben). Op het schoolplein (jongste gaat op dezelfde school als mijn kinderen) hoor ik ook dat jongste ontzettend onbeschoft is in de klas en dat ze er regelmatig op aangesproken wordt. Met de lerares heb ik al afgesproken dat haar de omgangsregels uitgelegd worden als ze zich er niet aan houdt, sinds die tijd gaat het wel wat beter, maar voordat ze die achterstand ingelopen heeft...
Ik heb mijn bezorgdheid al met de ouders besproken, maar die gaan uit van de sociale controle op straat en melden dat zoonlief van het geloof niet mag liegen tegen zijn ouders en dat dus ook nooit zal doen.
Samenvattend ben ik bang dat de oudste ontspoord en heb ik er niet veel vertrouwen in dat de ouders op tijd zullen ingrijpen. De persoon van de voedselbank die voor mij contactpersoon is, heeft mij aangeraden om een melding bij het AMK te doen van verwaarlozing, maar ik vind het nogal een forse stap. Graag jullie advies.

Polly Shearman

Polly Shearman

19-07-2010 om 15:50

Nou nee

verwaarlozing? dochter vinden ouders te jong om zelfstandig naar vriendinnetjes te fietsen, terwijl ze volgens jou wel over straat zwerft zonder dat ouders weten waar ze is?
dat vind ik tegenstrijdig.

Echt.. ik snap je zorgen maar ik zou hier dus echt het amk niet voor bellen hoor, maar goed, wie ben ik.

greot, polly

Guinevere

Guinevere

19-07-2010 om 22:22

Fransien

Kun je dit niet via de lerares spelen? Wellicht kan die dit gezin doorverwijzen naar het maatschappelijk werk. Ik vind het AMK ook een erg grote stap. Waarvoor gebruiken ze die jongen eigenlijk als loopjongen? Iets strafbaars? Dan kun je de wijkagent inschakelen.

Fransien

Fransien

20-07-2010 om 07:56

Polly en guinevere

Allereerst wonen de ouders in een autoluwe buurt en mogen de kinderen binnen een paar straten zelfstandig op straat spelen en fietsen. Er is alleen geen controle op of ze daar wel binnen blijven en ik zie ze ook regelmatig in een andere buurt.
De jongen wordt als loopjongen gebruikt voor het halen van sigaretten en dat soort dingen, hangt er duidelijk bij bij het groepje, echt strafbare dingen heb ik nog niet gezien, maar het groepje staat nogal slecht bekend, richt regelmatig vernielingen aan. Misschien is de wijkagent nog niet zo'n slechte, als die eens gaat praten dringt het misschien door.
De lerares zal ik na de zomervakantie benaderen, maar van de school van het meisje verwacht ik niet veel, de jongen zit op het SBO en die juffen zijn al geen voorstander van bijles en huiswerk, die zullen me niet eens te woord willen staan.

liora

liora

20-07-2010 om 09:39

Nee

Dit lijkt me echt geen mishandeling. Ik denk wel dat de kinderen extra ondersteuning kunnen gebruiken zoals buurtwerk, jongerenwerk. Ik zou eens informeren wat de welzijnsinstellingen aanbieden en kijken of de kinderen op die manier wat meer structuur kunnen krijgen.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Fransien

Fransien

21-07-2010 om 08:04

Geen mishandeling, wel verwaarlozing

Liora,
Welzijnswerk hier biedt leuke middagen aan, maar daar moeten de kinderen naar toe gebracht worden, is de ouders te veel werk met brengen en halen, de kinderen mogen op muziekles voor een echt minimaal bedrag (20 euro per jaar incl instrument), is de ouders te veel werk. Spelen met klasgenootjes wordt ook al onmogelijk gemaakt, ophalen is te veel werk. En ondertussen zie ik de oudste met foute vriendjes over straat zwerven en de jongste zal erg gevoelig worden voor loverboys, want die geven tenminste aandacht. Op school lopen de kinderen vast op hun gebrek aan opvoeding/manieren en dat gaat richting puberteit alleen maar erger worden.
De enige mogelijkheid die ik op het moment zie om te voorkomen dat die kinderen de vernieling in draaien, is met de juf praten en de wijkagent voor de oudste inschakelen. Tsja, of het advies van mijn begeleider opvolgen en het AMK inschakelen. Andere opties zijn welkom, want ik vind het erg moeilijk om werkeloos toe te kijken.
O ja, maatschappelijk werk kun je niet zomaar op iemand afsturen, dat moeten ze zelf willen, de huisarts heeft dat al een keer geprobeerd en is al lang op de hoogte van de problemen binnen dit gezin. Bijles voor de kinderen is de enige manier om hier binnen te komen en nog wat voor die kinderen te doen, want (ik citeer de ouders) dan krijgen de kinderen een goede baan en kunnen ze ervoor zorgen dat de ouders het wat breder hebben. Het was hoe dan ook al belachelijk dat kinderen tot hun vijftiende niet mochten werken voor de kost hier.

Fransien

Fransien

21-07-2010 om 12:49

Pelle

Dat heb ik het afgelopen jaar al gedaan, en dan ging het over de echt basale dingen zoals hoe stel je jezelf voor, hoe voer je een telefoongesprek, als iemand praat, mag je niet zomaar in de rede vallen, duidelijk en verstaanbaar spreken, niet vloeken, etc, etc. Het is alleen heel duidelijk dat de ouders er geen biet aan doen, en zo nu en dan (bijles gaat bij hen thuis) ook flink tegengas geven. Vloeken bijvoorbeeld vinden zij juist heel prima, het gaat toch maar om christenen en die geloven in vanalles wat volgens hen niet klopt. Een telefoongesprek in hun land van herkomst heeft een andere opbouw en andere regels, dus zijn de nederlandse regels niet ter zake doende (met name omdat de ouders ze niet tot in de puntjes beheersen vermoed ik). Liegen tegen ongelovigen is prima. Onbeleefd zijn is een grensgeval, maar de ouders doen echt niets om hun kinderen bij te sturen.
Ik weet ook wel dat ze waarschijnlijk trauma's hebben, maar dat is niet het hele verhaal. Ik heb aan meerdere allochtone kinderen bijles gegeven, waarvan ik zeker weet dat de ouders ook trauma's hadden, met succes, twee van die kinderen zijn van het sbo naar regulier en vervolgens naar de havo gegaan, de andere drie zaten op regulier onderwijs en zijn naar een bij hen passend vervolgonderwijs gegaan. Maar dit is het eerste gezin waar de ouders zo weinig naar hun kinderen omkijken en ook het eerste gezin waar de kinderen zo ongemanierd zijn. Meestal wordt er in allochtone gezinnen nog meer op manieren gelet dan in autochtone gezinnen. Dat er op straat van de sociale controle uitgegaan wordt om de kinderen in het gareel te houden, is een ander verhaal.

Fransien

Fransien

21-07-2010 om 15:01

Tsja, meestal werkt het juist beter

De ouders zijn ook niet zo goed in nederlands en een flink stuk van de bijles is uitdrukkingen, grammatica, woordenschat, kunnen zij ook nog wel wat van opsteken zonder dat zij op les hoeven. Werkte als een trein bij de vorige gezinnen. Bovendien wisten de ouders dan precies wat het huiswerk was en konden ze de kinderen er mee helpen. Bij dit gezin hoef ik daar niet op te rekenen, maar brengen en halen (zelfde dorp) is hen gewoon te veel werk...
Bij ons is het bovendien beleid dat je de kinderen niet onder toezicht van de ouders weg haalt, als ze verhalen op gaan hangen over sexueel misbruik ben je namelijk ontzettend de sjaak, je mag gewoon niet alleen met ze zijn.

Mogelijk

Fransien, soms is er inderdaad niets anders mogelijk dan het AMK inschakelen. De beschrijving van de ouders die je geeft is schrijnend.

Er is maar één aanknopingspunt: '(volgens de ouders)...dan krijgen de kinderen een goede baan en kunnen ze ervoor zorgen dat de ouders het wat breder hebben.

De ouders zouden zich moeten realiseren dat daarvoor bijlessen neit genoeg zijn. Wat ook nodig is is:
- goede manieren;
- sociale kontakten;
- sport;
- creativiteit.

jij kent de kinderen een beetje dus wellicht kun je dat per kind wat preciezer invullen: wat voor sport, of welke muziekles of creatieve groep.

Misschien moet je een keer je begeleider meenemen voor een ernstig gesprek met de ouders om aan te geven dat huiswerkbegeleiding alleen niet voldoende is en dat ze ook moeten zorgen dat de kinderen op een sport/ of muziekgroepje komen (sport voor de straatjongen liefst meerdere dagdelen in de week), dat ze goede manieren moeten leren (niet vloeken, hand geven etc.) en dat ze met andere kinderen moeten kunnen spelen, alhoewel dat laatste waarschijnlijk nu niet realiseerbaar is.

Konkrete punten, toetsbaar en waarneembaar, en als voorwaarde voor de huiswerkbegeleiding.

Desnoods neem je foto's mee van een joggende Wouter Bosch en een jazz-spelende minister Dijkstal etc.

Waarschijnlijk hebben de ouders heel weinig geld (betalen ze zelf de huiswerkbegeleiding? Dan zou je kunnen ruilen: niets minder lessen voor iets meer sociale aktiviteiten).

De begeleider meenemen is om de ernst van de zaak duidelijk te maken en meer gewicht neer te leggen. Je kunt je daarna ook verontschuldigen als er tegenwicht komt: het moet van je begeleider, dus moet het.

Het nadeel van AMK is dat het niet zeker is dat het daarna beter wordt voor de kinderen.

Tsjor

Fransien

Fransien

22-07-2010 om 19:59

Tsjor

Tsja, dit is inderdaad het dilemma waar ik in zit, ik weet niet of de kinderen beter af zijn na een melding bij het AMK, ik weet wel dat ze in een verre van ideale situatie zitten en dat de ouders hier zelf veel aan kunnen doen maar dat niet doen.
Bijles is gratis. De voedselbank hier heeft als doel om mensen permanent uit de voedselbank te krijgen, en zet daarvoor meerdere vrijwilligers in, er zijn ondernemers die vastgelopen collega's weer op weg proberen te krijgen, er zijn schuldhulpverleners die in hun vrije tijd extra zaken er bij nemen, en er zijn mensen die het gedeelte waarbij nederlands een probleem is, proberen aan te pakken. Het aanpakken van deze hulp wordt aangeraden, maar is niet verplicht om voedsel te krijgen. Er is dus geen stok achter de deur anders dan de hulp die mensen niet willen niet te geven.
De jongen zou dolgraag op voetbal willen, vanuit de gemeente is daar een potje voor om jongens uit gezinnen op bijstandsniveau te laten voetballen. Het is al meerdere keren voorgesteld, het is de ouders teveel moeite. Het meisje zou het liefst viool spelen, daar is helaas geen potje voor, maar dwarsfluit zou wel kunnen (en is met subsidie heel goed betaalbaar, 20 euro incl instrumenthuur en lesboeken per jaar), locatie is twee straten verderop, het is de ouders teveel moeite.
Ik ga het weer proberen, met begeleider, met alle argumenten, desnoods met de imam erbij als we die erbij kunnen trekken. De ouders zeggen wel dat ze willen dat de kinderen een goede toekomst hebben, en zij willen die ook wel om het zelf breder te hebben, maar ze doen er niets voor. Ik ga ook de wijkagent inseinen dat de jongen met verkeerde vriendjes rondhangt, het is met een beetje mazzel nu nog vroeg genoeg om hem eruit te krijgen, maar hij moet wel een alternatieve tijdsbesteding hebben inderdaad. Goed, op naar de volgende poging.

Netwerk

Fransien, wat jij benoemt valt onder het kopje 'pedagogische verwaarlozing'. Hoewel er niet per se klappen of nare woorden vallen is juist dit soort 'mishandeling' de vorm die verreweg de meeste 'slachtoffers' kent.
Het staat met 22.61% van de meldingen aan kop, boven 'getuige van geweld in gezin'.
Ik vind het geen mishandeling. Ik vind het zelfs principieel onjuist om het daaronder te scharen. Het verschil tussen de opvatting van deze ouders en de maatschappelijke realiteit, is namelijk een cultuurverschil dat vooral door de tijdgeest bepaald wordt.
In dit concrete geval zou op voetbal en muziekles gaan voor deze kinderen een wereld van verschil kunnen maken. Maar zie daar. Is het toch net ineens alsof het op een clubje doen van je kinderen primaire levensvoorwaarde is geworden. Nog niet zo heel lang geleden waren er nog flammende betogen voor de verveling en tegen de clubjes.
En zo is de eigen kamer, de eigen fiets, de computer, de onverdeelde toewijding van de ouders voor de beste kansen van hun kinderen, de hulp bij werkstukken en huiswerk, geleidelijk tot de oudertaken gaan horen die wel moeten om te voorkomen dat er schande of zelfs ots uitgesproken wordt
Dat gaat een stuk verder dan optijd een schone luier.
Ondertussen heb je gelijk dat je je zorgen maakt. Daarbij stuit je op het hoofdprobleem en dat is dat de ouders zelf niet gewend zijn aan de opvoedstijl die hier en nu van ze verlangd wordt. Ze zijn zelf groot geworden zonder. Ze hebben geen rolmodel gehad van hoe dat moet, met die aandacht naar hun kinderen.
Als er al een opening ligt, dan ligt die vooral in contact met ouders van vergelijkbare oorsprong die inmiddels wel begrepen hebben wat het maatschappelijk verschil maakt in Nederland.
Ken jij zulke ouders? Kent iemand van de voedselbank of van de school zulke ouders? Kun je zorgen dat deze ouders met die ouders in contact komen zodat die ouders de verschillen uit kunnen leggen en ook nog eens kunnen laten zien, voordoen, een rolmodel zijn, hoe je dat nu doet met die aandacht naar de kinderen?
Teveel moeite... Ja, ik herken het wel. Mijn dochter wilde hockey. Ik heb dat na, nee zelfs tijdens het eerste kennismakingsbezoek afgeblazen. Ik was het terrein nog niet op of werd al leeggezogen door de verenigingsleden die in mij en mijn auto een welkome aanvulling zagen op hun bar- en vervoersdiensten.
Ik heb het niet gedaan. Teveel moeite.
Arme dochter
Groet,
Miriam Lavell

liora

liora

24-07-2010 om 10:57

Miriam

Mooi gezegd! Ik heb ook de indruk dat tegenwoordig het minimale pakket in de opvoeding al behoorlijk uitgebreid is. Die eigen kamer vind ik een mooi voorbeeld!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Te gemakkelijk

Mirjam, ik ben het met je eens dat het hier eerder om 'verwaarlozing' gaat dan om mishandeling. Maar dat neemt niet weg, dat de beschrijving van Fransien duidt op een vorm van verwaarlozing die schadelijk lijkt te zijn voor de kinderen.
Maar dit vind ik te gemakkelijk: 'Het verschil tussen de opvatting van deze ouders en de maatschappelijke realiteit, is namelijk een cultuurverschil dat vooral door de tijdgeest bepaald wordt.' Niet alles is cultuur. Ik heb met veel allochtone vrouwen te maken en de beschrijving van deze ouders herken ik helemaal niet als behorend bij welke cultuur dan ook. Ook in andere culturen heb je a-sociale of onmachtige ouders.

Hier ben ik het ook niet met je eens: 'Is het toch net ineens alsof het op een clubje doen van je kinderen primaire levensvoorwaarde is geworden.' Als het algemeen zo zou zijn zou je gelijk hebben, maar het gaat niet om het algemene, het gaat hier om het specifieke. Een jongen die op straat rondzwerft en bij verkeerde vriendjes terecht komt zoekt waarschijnlijk (is een vermoeden, maar het is het proberen waard) een groep jongens waar hij bij kan horen, lid van kan zijn, zich kan meten etc. Liever dan een poging wagen om dat te kanaliseren in onschuldiger vermaak, zoals voetballen.

Niet elk kind hoeft op voetbal of bij een clubje, want niet elk kind gaat de straat op om rond te zwerven en vrienden te zoeken.

Je hoeft ook niet aan alle verwachtingen en wensen van je kind te voldoen. Geen hockey is prima. Net als geen vioolles. Maar als de ouders willen dat de kinderen later een goede baan hebben, dan is huiswerkbegeleiding alleen niet voldoende. De hersenen hebben meer en andere prikkels nodig. Muziek en sport zijn daar bij uitstek goede vormen voor. Bovendien komen dan bepaalde 'manieren' die sociale omgang vergemakkelijken vanzelf terug, zoals je houden aan afspraken, thuis oefenen, kritiek kunnen verdragen en wat nog meer.

Tenzij je natuurlijk vindt dat ouders niet die ambitie mogen hebben dat hun kinderen later een goede baan krijgen. Het dubbeltje dat nooit een kwartje mag worden.

Ik zou dus de insteek kiezen om ouders an te spreken op hun eigen ambities met de kinderen, in de hoop dat je daarmee iets kunt bereiken waardoor de kinderen zich wat evenwichtiger kunnen ontwikkelen.

Soms helpt een goed gesprek van het AMK, om de ernst van de zaak duidelijk te maken. Die cultuur-clash, maar dan op een harde manier. Ik zag onlangs een mooie video van allochtone vaders over de opvoeding van hun kinderen/zonen. Eén vader begon aan zijn tweede gezin. In zijn eerste gezin had hij de kinderen hardhandig opgevoed. Blijkbaar was het AMK gewaarschuwd, want hij kreeg een gesprek en kreeg te horen dat wat hij bij zijn eerste kinderen had gedaan hier niet getolereerd zou worden. Hij is anders gaan opvoeden en heeft daardoor een veel betere relatie gekregen met de kinderen uit zijn nieuwe gezin.

Het nadeel van het AMK inschakelen is alleen dat je niet weet wat er gebeurt. Als het richting OTS en UHP gaat is de kans levensgroot dat de situatie voor de kinderen daarna nog veel schadelijker wordt. Voor de jongen kun je dat bijna al voorspellen: past niet in pleeggezin, moet naar instelling, daar opstandig gedrag, verkeerde vriendjes, veel wisselingen van verblijfplaats, gefragmenteerd onderwijs, sociaal netwerk dat na enkele jaren uitsluitend nog bestaat uit andere kinderen die een soortgelijk verhaal hebben. Dan maar liever bij deze ouders, met een omgeving die bereid is een steentje bij te dragen aan de ontwikkeling van het kind. De 'village' waar iedereen het over heeft.

Tsjor

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.