Was het maar altijd 'de jaren 80'.

Bakblik schreef op 16-02-2024 om 10:16:

[..]

Ik veroordeel de juf niet hoor, we zijn met school samen gewoon 7 jaar op zoek geweest naar manieren om het voor beide kanten werkbaar te maken. Juf Suf was nieuw op school toen ze met het "briljante" idee van gemerkte potloden kwam, zodat zoon mee kon in het normale stramien van alle leerlingen, dat hij geen uitzondering meer was in de klas. De gedachte daarachter snapte ik, zoon lag (door zijn aanpassingen en kinderen die dat niet snapten) niet lekker in de groep.

Het was gewoon zonde dat ze 5 jaar geploeter van haar collega's, mijn kind en ons overboord wilde gooien om zoon meer in de groep te laten passen, ten koste van zijn ontwikkeling.

Ik neem aan dat de juf niet Suf heette. 

Ik kwam gisteren de term retrotopia tegen. Het nostalgische verlangen naar een verleden dat nooit heeft plaats gevonden. Want onze herinneringen zijn erg gekleurd.
Ik moest meteen aan dit topic denken.
Het schijnt trouwens een al eeuwenoud fenoneem te zijn. Zelfs de romeinen deden hier al aan.

Herfstappeltaart schreef op 16-02-2024 om 13:58:

[..]

Ik zeg dat er een tendens is geweest dat veel drukke kinderen vrij snel een stempeltje kregen. En dat (ook sommige huisartsen) snel naar middelen grepen. Dat is gewoon gebeurd. Ook in gevallen die ik van dichtbij heb meegemaakt. Waarom reageer je in vredesnaam zo agressief?

Dat is eigenblijk wat ik bedoelde toen ik dit onderwerp ben begonnen. 

Ik denk wel...(zegt zij voorzichtig) dat het gevaar aanwezig is dat mensen zich gaan gedragen naar hun diagnose, alle ongemak wijten aan hun diagnose of hun diagnose als excuus gebruiken voor gedrag. Dat kom ik nog wel eens tegen in het onderwijs en ook bij sommige volwassenen trouwens. 

Verder denk ik dat de erkenning van neurodiversiteit veel mensen kan helpen om zichzelf te begrijpen, maar tegenlijk vind ik het ook droevig dat de samenleving kennelijk zodanig ingewikkeld en veeleisend is geworden dat mensen een diagnose nodig hebben. Ik heb niet het idee dat afwijkend gedrag meer geaccepteerd is met de komst van labels en ook niet dat mensen er gelukkiger op zijn geworden. Integendeel, als je de cijfers rond psychische nood bij jonge vrouwen mag geloven bijvoorbeeld. 

Iemand zegt wel: vroeger zonder diagnose was een kind 'gewoon irritant' en nu is dat gedrag verklaard. Maar ik zie om mij heen dat een kind met autisme of ADHD vaak nog steeds een buitenbeentje is in de klas en worden er niet minder om gepest ofzo. 

watertoren schreef op 16-02-2024 om 14:15:

[..]

Dat is eigenblijk wat ik bedoelde toen ik dit onderwerp ben begonnen.

Maar dan heb je het dus over 15 jaar geleden, niet over nu.

Nicole123 schreef op 16-02-2024 om 15:05:

[..]

Ik ga gewoon de discussie aan en bestrijd het idee dat kinderen die maar een klein beetje druk of anders zijn anno nu direct uit gemakzucht labeltjes opgeplakt en medicijnen opgedrongen zouden krijgen. Dat vind ik een karikatuur, die erg vervelend kan zijn als je hier zelf of van dichtbij mee te maken hebt. Je neemt de huidige praktijk en kinderen/mensen die baat hebben bij specifieke hulp en/of medicijnen niet serieus, als je doet alsof hun ouders of hulpverleners een potje overdrijven en je als buitenstaander het beter weet. Je hebt het nu ook opeens over 'is geweest', 'kregen', 'grepen' en 'gebeurd', maar dat gaat dus niet over nu. Begin dan een topic over 'wat is er nu beter dan 15 jaar geleden?', daar past dit beter.

Het spijt me maar dat gebeurde 15 jaar geleden en dat gebeurt nu nog steeds. Ik hoor regelmatig mensen praten over kinderen die erg druk of vervelend zijn in termen als : Nou pfff dat is ook een adhd-ertje. Terwijl zo'n kind waarschijnlijk "gewoon" druk van aard is. Dat vind ik dus storend. Als kinderen ècht een aandoening (of hoe je het ook noemt) hebben op dit gebied is dat al naar genoeg. Het is een modieuze term geworden. Dàt is mijn punt. En ja, ook artsen zijn soms gemakzuchtig en schrijven snel iets voor zonder nader onderzoek. En dat is kwalijk.

Verder spijt het me als ik je blijkbaar persoonlijk heb geraakt, dat was niet mijn bedoeling. Mijn opvatting verandert echter niet.

Herfstappeltaart schreef op 16-02-2024 om 19:45:

[..]

Het spijt me maar dat gebeurde 15 jaar geleden en dat gebeurt nu nog steeds. Ik hoor regelmatig mensen praten over kinderen die erg druk of vervelend zijn in termen als : Nou pfff dat is ook een adhd-ertje. Terwijl zo'n kind waarschijnlijk "gewoon" druk van aard is. Dat vind ik dus storend. Als kinderen ècht een aandoening (of hoe je het ook noemt) hebben op dit gebied is dat al naar genoeg. Het is een modieuze term geworden. Dàt is mijn punt. En ja, ook artsen zijn soms gemakzuchtig en schrijven snel iets voor zonder nader onderzoek. En dat is kwalijk.

Verder spijt het me als ik je blijkbaar persoonlijk heb geraakt, dat was niet mijn bedoeling. Mijn opvatting verandert echter niet.

Dat sommige mensen het wel eens gekscherend hebben over ‘hun ADHDertje’ is totaal iets anders dan veel te snel en gemakzuchtig maar medicijnen voorschrijven voor zomaar een beetje drukke kinderen. Misschien is het jouw type humor of uitingsvorm niet, maar je kind zo noemen betekent niet dat ze er morgen Ritalin in gooien of überhaupt onderzoek laten doen. Juist niet denk ik zelfs, als je je kind laat testen praatje er denk ik niet meer zo gekscherend over, want dat testen is een heel circus wat je niet zomaar voor de lol aangaat. Dat dat te snelle voorschrijven nog steeds in zulke grote mate zou voorkomen is volgens mij bij jou meer een gevoel dan dat je daar nou echt duidelijke bronnen voor hebt. Dat je iemand wel eens zijn of haar kind een ‘ADHDertje’ hoort noemen is inleider geval geen enkel bewijs daarvoor.

En nee, het raakt mij niet direct persoonlijk. Ik heb wel mensen met ADHD en ASS in mijn omgeving, maar niet zo dichtbij dat het me persoonlijk heel veel doet. Maar heel veel mensen raakt het wél persoonlijk als je erover praat alsof ouders en professionals (die er veel meer van weten dan jij en ik!) overdrijven of uit gemakzucht maar medicijnen voorschrijven.

Lees dit topic eens, wat naar aanleiding van wat hier geschreven werd vandaag is geopend: https://www.viafora.nl/forum/algemeen-ouderschap/helpt-een-labeltje-je-kind-verder. De ervaringen zijn aardig eenduidig. Kun je wat hier beschreven wordt rijmen met hoe jij over ASS en ADHD diagnoses schrijft?

Mijn N=2 ervaring is dat "lastige jongetjes" bij ons thuis rustig zaten te knippen en plakken of puzzelen en pas "gek" gingen doen zodra pa of ma ze kwam halen. 

Geen televisie, muziek of gillende zusjes op de achtergrond doet volgens mij al heel wat qua drukte.

Zoon kan vast wel wat extra etiketten krijgen, maar op zijn stages merk je daar niets van. Een 8,5 en een 9,5 op twee stage-adressen gehaald voor de praktijk. 
Wel geeft hij op zijn c.v. bij zijn eigenschappen aan niet van prietpraat te houden en dat hij graag dóórwerkt. Benieuwd wat zijn derde stage gaat opleveren.

Nicole123 schreef op 16-02-2024 om 20:19:

[..]

Dat sommige mensen het wel eens gekscherend hebben over ‘hun ADHDertje’ is totaal iets anders dan veel te snel en gemakzuchtig maar medicijnen voorschrijven voor zomaar een beetje drukke kinderen. Misschien is het jouw type humor of uitingsvorm niet, maar je kind zo noemen betekent niet dat ze er morgen Ritalin in gooien of überhaupt onderzoek laten doen. Juist niet denk ik zelfs, als je je kind laat testen praatje er denk ik niet meer zo gekscherend over, want dat testen is een heel circus wat je niet zomaar voor de lol aangaat. Dat dat te snelle voorschrijven nog steeds in zulke grote mate zou voorkomen is volgens mij bij jou meer een gevoel dan dat je daar nou echt duidelijke bronnen voor hebt. Dat je iemand wel eens zijn of haar kind een ‘ADHDertje’ hoort noemen is inleider geval geen enkel bewijs daarvoor.

En nee, het raakt mij niet direct persoonlijk. Ik heb wel mensen met ADHD en ASS in mijn omgeving, maar niet zo dichtbij dat het me persoonlijk heel veel doet. Maar heel veel mensen raakt het wél persoonlijk als je erover praat alsof ouders en professionals (die er veel meer van weten dan jij en ik!) overdrijven of uit gemakzucht maar medicijnen voorschrijven.

Lees dit topic eens, wat naar aanleiding van wat hier geschreven werd vandaag is geopend: https://www.viafora.nl/forum/algemeen-ouderschap/helpt-een-labeltje-je-kind-verder. De ervaringen zijn aardig eenduidig. Kun je wat hier beschreven wordt rijmen met hoe jij over ASS en ADHD diagnoses schrijft?

Nicole wij praten langs elkaar heen. Ik kan blijkbaar aan jou niet duidelijk krijgen wat ik bedoel. Ik heb het niet over ouders maar over de hele maatschappij. Zodra kinderen wat afwijkend gedrag vertonen wordt er meteen met dit soort termen gegooid. Dàt stoort me. Ik laat het hierbij want we komen niet verder zo.

Adhd wordt enorm beïnvloed door de omstandigheden. Mijn kind kon op zijn kleine basisschooltje in een kleine klas prima functioneren. Daarna lekker veel buitenspelen. Godzijdank hadden de kinderen uit het dorp toen nog geen mobiel. Desondanks had hij wel moeite met bepaalde zaken. Zo ging bijvoorbeeld heel veel kapot en had hij veel meer stress dan andere kinderen. Ook de school had wel wat in de gaten, maar paste zich makkelijk aan. Hij hoeft bv niet alles over te schrijven maar alleen de uitkomsten.

En toen kwam de middelbare school. Grote school, grote klas. Veel meer druk (want op zijn eigen niveau), heel erg veel opdrachten en toetsen die allemaal gepland moesten worden en dan ook nog dat mobieltje erbij voor magister en hij stortte in no time helemal in. Paniekaanvallen, stress, het was afschuwelijk. 
Toen pas zijn we hulp gaan zoeken en kreeg hij de diagnose adhd en hij wilde heel graag medicatie. Hij mocht dat van ons zelf beslissen (maar ik vond het niks, wat ik achteraf enorm kortzichtig vind van mezelf). Het gaf hem de rust en de ruimte om te leren omgaan met de nieuwe school en al het huiswerk. Vanaf de eerste dag van de medicatie was de paniek verdwenen. Weg stress. Hij kon het weer overzien en met max een uurtje huiswerk per dag kon hij het makkelijk aan. 

Ik denk echt wel dat de omstandigheden nu, met al die sociale media en veel meer druk op school, ervoor zorgen dat veel meer jongeren en kinderen uitvallen, die eerder misschien niet helemaal standaard waren,  maar ook niet helemaal een probleem hadden. Ik zat vroeger op dezelfde school als mijn zoon. Ik moest 1 werkstuk maken per jaar, lekker rustig in mijn eentje. Hij had wel twintig projecten en opdrachten en groepsopdrachten per jaar. 

Maar de echt heftige adhd-ers waren er natuurlijk ook in de jaren tachtig en daarvoor. Ik had zo'n jongetje in de klas. Die werd door de leraar in zijn nek gegrepen en naar de Lom- school gestuurd. Voor kinderen die niet konden leren, maar het was een slimme jongen. 

Ik kom uit een echte adhd- familie en mijn ooms, tantes en ouders gingen na de lagere school werken. En oudere siblings met adhd, die recent pas een diagnose kregen omdat het in hun schooltijd niet herkend werd, vertellen mij hoe ontzettend moelijk ze het hebben gehad.. En hoe medicatie hen helpt. 

Het is echt enorm kortzichtig om uitspraken te doen over aandoeningen die je zelf niet hebt.

Mevrouw75 schreef op 17-02-2024 om 08:21:

Ik vind het wel jammer dat een heimwee naar een tijdperktopic een soort gekift over labeltjes is geworden.

Ja, er is ook een nieuw topic over geopend. Kunnen we hier weer verder over de jaren '80.